บทที่7

รันนั่งกอดอกอยู่บนเตียง มองถาดอาหารตรงหน้าด้วยสีหน้าบึ้งตึง แม้ท้องจะเริ่มร้องประท้วง แต่เขาก็ยังมีทิฐิ

"คิดจะกักขังผมไว้แล้วเอาอาหารมาล่อเหรอฝันไปเถอะ"แต่สุดท้ายกลิ่นหอม ๆ ของอาหารก็ทำให้เขาต้องถอนหายใจแรง ๆ แล้วหยิบช้อนขึ้นมาตักเข้าปาก

"อร่อย... อร่อยมากให้ตายเถอะ คนแก่ขี้หวงนี่มีฝีมือทำอาหารดีเหมือนกัน"

รันกินไปบ่นไป แต่ก็ไม่ทันรู้ตัวว่าทานจนหมดถาดแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะเปิดออกโดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต

และแน่นอน คนที่เดินเข้ามาก็คือเสี่ยศิวกร ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำแขนพับขึ้นเล็กน้อย ทำให้มองเห็นข้อมือแข็งแกร่งที่สวมเรือนนาฬิการาคาแพง

"อิ่มไหมยังมีอีกเยอะเลยนะในครัวฉันทำเพื่อไว้กลัวนายไม่อิ่ม" เสียงทุ้มเอ่ยถาม

รันเบือนหน้าหนี ไม่อยากมอง"อิ่มสิ หิวก็ต้องกิน จะปล่อยให้ตัวเองอดตายรึไง"

ศิวกรกระตุกยิ้มมุมปาก เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ รัน ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งรีบขยับหนี

"อะไรของคุณ"

" ทำไมต้องหนีด้วยนายหนีฉันบ่อยเกินไปเเล้วนะ"

"ก็คุณมันอันตราย"

ศิวกรโน้มตัวเข้าไปใกล้ "แล้วนายไม่คิดว่ามันสายไปหน่อยเหรอ ที่เพิ่งมารู้ตัว"

"คุณจะทำอะไร!?" รันขยับถอยจนแผ่นหลังชิดหัวเตียง

"ฉันแค่อยากให้รางวัลที่กินข้าวหมด" ศิวกรพูดเสียงทุ้มพร่า ดวงตาคมจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของรัน

"รางวัลอะไรกัน ผมไม่ต้องการสักหน่อย" รันโวย แต่หัวใจกลับเต้นแรง

ศิวกรยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะใช้ปลายนิ้วแตะลงที่มุมปากของรัน ลูบไล้แผ่วเบา"ปากเลอะ"

ยังไม่ทันที่รันจะพูดจบ ศิวกรก็ก้มลงมาจูบเบา ๆสัมผัสร้อนผ่าวทำเอารันเบิกตากว้างตัวแข็งทื่อ ริมฝีปากของเสี่ยบดขยี้ลงมาบนกลีบปากของเขา

"อื้อ..."รันพยายามดิ้นหนี แต่ยิ่งดิ้นกลับยิ่งโดนรั้งเข้าหา เสี่ยใช้มือประคองท้ายทอยของรันเอาไว้ ไม่ให้เบี่ยงหน้าหนีไปไหนได้

สัมผัสที่ควรจะเเรงกลับกลายเป็นนุ่มนวลจนน่าตกใจ ราวกับเสี่ยกำลังพยายามลิ้มรสอะไรบางอย่าง

รันรู้สึกเหมือนร่างกายร้อนขึ้นเรื่อย ๆ หัวใจเต้นกระหน่ำ"อึก... ฮะ..."

ศิวกรถอนจูบออกอย่างเชื่องช้า ปลายจมูกของทั้งคู่ยังคงสัมผัสกัน ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าที่แดงก่ำของคนในอ้อมแขน

"หวาน" เขาพึมพำเสียงพร่า

"ค...คุณมันบ้าไปแล้ว" รันตวาดเสียงสั่น รีบผลักเสี่ยออกห่าง ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากตัวเองแรงๆ

ศิวกรหัวเราะ มองรันที่กำลังทำหน้าตื่น "ทำเหมือนฉันจะกินนายทั้งตัวอย่างนั้นแหละ"

"ก็คุณมันอันตรายจริง ๆ นี่" รันแหวกลับ ใบหน้ายังคงแดงจัด

"อืม... แล้วถ้าฉันอยากกินจริง ๆ ล่ะ"

" หยุดพูดอะไรบ้า ๆ เดี๋ยวนี้เลยนะ"

ศิวกรหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นรันทำตัวลนลาน เขายกมือขึ้นลูบหัว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่ทำให้หัวใจของรันกระตุก"ช่างเถอะ... ยังไงตอนนี้นายก็คือหวานใจของฉันแล้ว"

"ห๊ะ ใครบอกกันว่าผมเป็น"

"ฉันบอก" เสี่ยยิ้มมุมปาก

รันอ้าปากค้างรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้าตายเพราะผู้ชายคนนี้จริง ๆ

เขารีบขยับถอยหนีจากศิวกรแทบไม่ทัน ใบหน้าแดงก่ำ"ค...คุณมันบ้า อยู่ดี ๆ จะมาบอกว่าผมเป็นหวานใจของคุณได้ยังไง"

ศิวกร ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าของรันราวกับกำลังมองของหวานแสนอร่อย"แล้วทำไมจะบอกไม่ได้?"

"ก็เพราะว่าผมยังไม่ได้ตกลงอะไรกับคุณเลยไง" รันเถียงสุดแรงเกิด

"หึ..." เสี่ยศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้อีกครั้ง "งั้นตกลงตอนนี้เลยก็ได้นะ"

" ไม่ต้องเลยนะ"รันรีบยกมือขึ้นกันตัวเองจากคนแก่เจ้าเล่ห์ แต่ศิวกรกลับจับข้อมือของเขาไว้เบา ๆ

"ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะรัน" เสียงทุ้มต่ำของเสี่ยเปลี่ยนไป ดูจริงจังขึ้นกว่าเดิม

รันผงะเล็กน้อย ก่อนจะเม้มปากแน่น มองสบตากับดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ก็หมายความตามนั้น ฉันอยากให้นายอยู่ข้าง ๆ ฉัน" ศิวกรพูดชัดถ้อยชัดคำ "ฉันจะดูแลนาย จะให้ทุกอย่างที่นายต้องการ แค่ขออย่างเดียว..."

"ขออะไร" รันถามเสียงแผ่ว

"อยู่กับฉันอย่าหนีไปจากฉัน"

หัวใจของรันกระตุกวูบ ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของเสี่ยถึงทำให้เขารู้สึกเเบบนั้นศิวกรไม่ใช่คนที่พูดอะไรล้อเล่น และจากสายตาของเขาในตอนนี้รันรู้ดีว่าเสี่ยพูดจริง

"ผม..." รันอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายกลับเงียบไป

"คิดดูให้ดีนะ" เสี่ยพูดเสียงนุ่ม "แต่ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็คงไม่ปล่อยนายไปง่าย ๆ อยู่ดี"

"คุณมันเอาแต่ใจที่สุด"

"ก็ฉันเป็นเสี่ยของนายไง... หวานใจของฉัน"

รัน รีบสะบัดหน้าหนี"ใคร หวานใจของคุณ เลิกพูดแบบนี้ได้แล้ว"แต่ถึงจะพูดแบบนั้น หัวใจของเขากลับเต้นแรงไม่หยุด

"บ้าจริงนี่เขาจะต้องกลายเป็น "หวานใจเสี่ย" จริง ๆ แล้วเหรอเนี่ย"รันสะบัดหน้าหนี แต่ก็รู้สึกถึงแรงนิ้วที่แตะปลายคางเบา ๆ ราวกับไม่อยากให้เขาหลบตา

"ผมไม่ใช่หวานใจของคุณ" รันเถียงเสียงแข็งย้ำคำพูดอีกครั้ง

ศิวกรยิ้มมุมปาก ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยแก้มของรัน "แต่แก้มแดงขนาดนี้ คิดว่าเถียงขึ้นเหรอ"

"ก็...ก็แค่ร้อน"

"อืม ร้อนจริง ๆ ด้วย" เสี่ยพยักหน้า แต่กลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก

รันรีบยกมือดันอกเสี่ยออก "อย่ามาทำตัวเจ้าเล่ห์นะคุณ"

"ก็ไม่ได้เจ้าเล่ห์อะไร แค่อยากแสดงความเป็นเจ้าของให้ชัดเจน"

รันหรี่ตามอง "ผมยังไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกับคุณเลยนะ"

"แล้วคิดจะปฏิเสธ" เสี่ยเลิกคิ้วถาม

"..." รันเม้มปากแน่น

ศิวกรมองรันที่ตอนนี้กำลังคิด ก่อนจะยกยิ้ม "ไม่ปฏิเสธ ก็คือยอมรับ"

"ผมแค่ยังไม่ได้ตอบ" รันเถียงกร้าว

"ไม่ตอบก็แปลว่าตกลงแล้ว" เสี่ยสรุปเองเสร็จสรรพ พร้อมกับโน้มหน้าเข้าไปใกล้ จนปลายจมูกแทบชนกัน

"ค...คุณ" รันถอยหลังติดหัวเตียง แต่เสี่ยกลับยกแขนกั้นทางหนีเอาไว้ ดวงตาคมจ้องมองรันนิ่ง ๆ

รันรู้สึกว่าห้องนี้มันร้อนขึ้นทุกที หรือจริง ๆ แล้วไม่ใช่ห้อง แต่เป็นเพราะคนตรงหน้ากันแน่

เสี่ยศิวกรยังคงใช้แขนคร่อมกันทางหนี ดวงตาคมจ้องเขม็งอย่างเอาแต่ใจ

"คุณจะจับตัวผมไว้แบบนี้อีกนานไหม" รันถามเสียงขุ่น

"จนกว่านายจะยอมรับว่าเป็นหวานใจของฉัน"

"ฝันไปเถอะ"

"ปากแข็ง แต่แก้มแดงแบบนี้... ฉันชักอยากจะทำให้มันแดงกว่านี้อีกนะ"

" คนแก่หื่นกาม" รันรีบดันตัวเสี่ยออก แต่ศิวกรกลับรวบข้อมือของเขาไว้แน่น

"ฉันแค่พูดความจริง"

รันพยายามดิ้นให้หลุด แต่เรี่ยวแรงต่างกันมากเกินไป "นี่คุณ จะมากไปแล้วนะ"

เสี่ยศิวกรยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกระซิบข้างหู "มากกว่านี้ก็ทำได้ ถ้านายต้องการ"

รันสะดุ้งเฮือก รีบดิ้นหนีสุดแรงเกิด "ปล่อยเลยนะ"

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยอมคลายมือออก "ก็ได้... แต่บอกไว้ก่อนนะรัน"

"อะไรอีกล่ะ"

"ฉันไม่ชอบเล่นเกมนาน ๆ" เสี่ยพูดเสียงเข้ม ก่อนจะใช้นิ้วแตะริมฝีปากของรันเบา ๆ "ถ้าคิดจะเล่นตัว ระวังจะโดนจับกินจริง ๆ"

รันเบิกตากว้าง รีบเอามือปิดปากตัวเอง ศิวกรหัวเราะในลำคออย่างพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน "นอนได้แล้ว รัน"

รันทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ได้แต่จ้องเสี่ยที่เดินออกจากห้องไปพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พอประตูปิดลง รันก็ทิ้งตัวลงบนเตียง พลิกตัวไปมาอย่างหงุดหงิด

"ให้ตายเถอะ ทำไมเราต้องมาหัวใจเต้นแรงเพราะคนแก่แบบนี้ด้วย"เขากุมหน้าอกตัวเองแน่น หัวใจยังคงเต้นรัวไม่หยุด

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย”