บทที่1

    เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วผับหรูใจกลางเมือง แสงไฟหลากสีสาดกระทบพื้นและร่างของผู้คนที่กำลังเต้นอย่างเมามันส์ รันนักศึกษาหนุ่มวัย 22 ปีที่กำลังเมา โยกตัวไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนานคืนนี้เขาถูกเพื่อนลากมาผับเพื่อฉลองวันเกิดเพื่อนในกลุ่ม แก้วเหล้าในมือถูกเติมอยู่ตลอดจนความมึนเมาเริ่มครอบงำ สมองโล่งโปร่ง ร่างกายร้อนวูบวาบไปหมด รันปล่อยตัวตามอารมณ์ ขยับสะโพกตามจังหวะเพลงโดยไม่รู้เลยว่า สายตาคมกริบคู่หนึ่ง จับจ้องเขาอยู่ตั้งแต่ก้าวเข้ามา

      "เด็กนี่...น่าสนใจดีเเฮะ"

      ศิวกรนั่งไขว่ห้างอยู่ในโซนวีไอพี ดวงตาคมมองไปยังเด็กหนุ่มที่กำลังเต้นอยู่กลางฟลอร์ รันไม่ใช่คนที่หล่อโดดเด่นจนสะดุดตาแบบที่คนทั่วไปคิด แต่กลับมีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้ศิวกรละสายตาไม่ได้

      ใบหน้าหวานซุกซน แววตาพราวระยิบระยับจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ผิวขาวเนียนที่แดงระเรื่อจากความร้อนของร่างกาย เสื้อเชิ้ตบางแนบไปกับร่างเพรียวเพราะเหงื่อที่ซึมออกมา ศิวกรกระดกวิสกี้ในแก้วขึ้นจิบ ดวงตาพร่าไปด้วยแรงปรารถนา

      รันเองก็ไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามอง เขาแค่ปล่อยใจให้สนุกไปกับค่ำคืน จนกระทั่ง...ฟึ่บ มือหนาคว้าเอวบางดึงเข้ามาแนบชิด รันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับเสี่ยร่างสูงสง่าน่าเกรงขาม

      "เต้นซะขนาดนี้กำลังยั่วใครอยู่หรือเปล่า" เสียงทุ้มต่ำกระซิบที่ข้างหู

      รันสะดุ้งรีบผลักออกแต่กลับถูกโอบแน่นกว่าเดิม "คุณเป็นใคร"

      เสี่ยยกยิ้มมุมปาก "ก็คนที่นายเผลอจูบเมื่อกี้ไง"

      เขาเม้มปากแน่น นี่เขาเพิ่งไปจูบไอ้เสี่ยบ้านี่จริง ๆ เหรอมือยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อรันตาเบิกโพลงสมองที่เบลอไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์เริ่มประมวลผลภาพเมื่อครู่ใช่ เขาเมาแล้วเต้นยั่ว แถมยังเผลอคว้าคอคนแปลกหน้ามาจูบก่อนจะหัวเราะแล้วหมุนตัวหนีไป

      แต่เขาไม่คิดเลยว่าผู้เป็นเจ้าของจูบนี้จะเป็นเสี่ยใหญ่ที่อันตรายแบบนี้รันตัวแข็งทื่ออยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งของเสี่ย ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย

      “ผะ...ผมไปจูบคุณตอนไหน” เขาถามเสียงสั่น พยายามดันแผงอกกว้างออกอีกครั้ง

      ศิวกรโน้มหน้าลงมาจนปลายจมูกเฉียดแก้มเนียน ริมฝีปากกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ "จำไม่ได้ งั้นฉันช่วยทบทวนให้เอาไหม"

      เขาสะดุ้ง รีบเบี่ยงหน้าหนี "ไม่ต้องเลย ผมแค่เมาไม่ได้ตั้งใจ"

      “เหรอ แต่ฉันตั้งใจจะเอาคืน”คำพูดของศิวกรทำให้รันใจเต้นรัว เขารู้สึกว่าชายคนนี้อันตรายเกินไป ทั้งสายตา เสียง และกลิ่นน้ำหอมที่แผ่ออกมา มันทำให้เขาเผลอหวั่นไหวแบบที่ไม่ควรจะเป็น

      "ปล่อยผม ผมจะกลับแล้ว" รันดิ้นขลุกขลัก แต่ยิ่งดิ้น แขนกำยำก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น

      “จะรีบไปไหน” เสียงต่ำกระซิบข้างหู ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะกดลงที่ข้างแก้มเนียนอีกครั้ง

      "คุณ"รันสะดุ้งโหยง ใบหน้าร้อนผ่าว "ไอ้โรคจิต" เขาผลักอกหนาเต็มแรงจนตัวเองเซถอยหลังไปสองก้าว สัมผัสเมื่อครู่ ดวงตาคู่สวยฉายแววตื่นตระหนก ศิวกรหัวเราะในลำคอ ดวงตาคมแพรวพราวขึ้นเล็กน้อย " คุณมันจิตวิปริต ฉวยโอกาส"

      "ฉวยโอกาส" ศิวกรยิ้มขื่นมือข้างหนึ่งยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบ พลางก้าวเข้ามาใกล้อีกครั้ง รันรีบถอยหนี แต่แผ่นหลังกลับชนเข้ากับโต๊ะ

      ศิวกรเอนตัวลงมาเล็กน้อย "เมื่อกี้นายเป็นคนเต้นยั่วยวนฉันก่อน"

      "ผม…ผมแค่เต้นเฉยๆ ไม่ได้เต้นยั่วใคร"

      "เต้นงั้นเหรอ เต้นเเบบไหน ดีที่ฉันเป็นคนเจอนายก่อน"

      "คุณหมายความว่าไง" รันเลิกคิ้ว ศิวกรไม่ตอบ เเต่ปรายตามองไปที่มุมหนึ่งของผับเขาหันไปมองตามสายตาเฉียบคมนั้นก็เห็นว่ามีกลุ่มชายฉกรรจ์หลายคนกำลังนั่งมองเขาด้วยสายตาโลมเลีย

      "เข้าใจหรือยัง ถ้าเมื่อกี้ฉันไม่เข้าไปดึงนายออกมา นายอาจจะโดนคนพวกนั้นฉุดไปก็ได้ ใครจะไปรู้" ศิวกรพูดเสียงเข้มขึง

      รันกลืนน้ำลายลงคอ ใจหนึ่งก็รู้สึกขนลุกกับสายตาพวกนั้น แต่อีกใจก็ไม่อยากติดอยู่ใกล้เสี่ยบ้านี่ "ช่างเถอะ ผมไม่ได้สนใจอยู่เเล้ว" เขาหันหลังจะเดินออกไป แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขา มือหนาก็คว้าข้อมือเขาไว้แน่น

      "ฉันไปส่ง"

      "ไม่ต้อง"

      "ฉันไม่ได้ขออนุญาตนายเเต่ฉันบอก"

      ดวงตาเฉียบคมสบเข้ากับดวงตาของรัน ยกมือจะปัดออกแต่สุดท้ายก็ต้องสะดุด เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงแรงบีบแต่ไม่เจ็บ และแววตาที่มองเขานั้นมันไม่ได้มีเพียงความเจ้ากี้เจ้าการ แต่มันเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ

      "ทำไมต้องไปส่ง" รันกรอดฟันถาม

      ศิวกรกระตุกยิ้มโน้มใบหน้าลงมาใกล้กระซิบเสียงพร่า"เพราะตั้งแต่จูบนั่น…ฉันเป็นของนายแล้วช่วยรับผิดชอบด้วยนะ"

      "ห๊ะ ยังงี้ก็ได้เหรอคิดเองเออเองเก่งจังเลยนะ" รันสะบัดข้อมือออกจากการจับของศิวกร ดวงตากลมโตวาวโรจน์ด้วยความไม่พอใจ

      ศิวกรยืนมองรันตรงหน้า แววตาฉายแววขบขันปนพึงพอใจ เด็กคนนี้ดื้อได้ใจจริง ๆ "ปากเก่งไม่เบา" เขาพึมพำ

      "ผมกลับเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง" รันหันหลังเตรียมเดินหนีไปให้พ้นจากผู้ชายอันตรายคนนี้ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นโต๊ะ มือหนาก็คว้าเอวบางดึงกลับมาชิดตัวอีก"โอ๊ย ปล่อยมันจะมากเกินไปเเล้วนะ" รันดิ้นสุดเเรงแต่ยิ่งดิ้นวงแขนแข็งเเรงก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น

      ศิวกรโน้มหน้าลงมาใกล้ "ฉันบอกแล้วไงว่าจะไปส่ง"

      "แล้วใครขอไม่ทราบ"

      "นายไม่ต้องขอ เพราะฉันเต็มใจที่จะทำอยู่เเล้ว" ศิวกรเอ่ยออกมาหน้าตาเฉย รันรู้สึกว่าคนตรงหน้าโคตรเอาแต่ใจ" เเละอีกอย่างนายเมาด้วย ฉันกลัวจะเกิดเรื่องขึ้น"

      "เรื่องอะไร ผมไม่ได้เมาขนาดนั้น"

      "บอกฉันสิ ตอนนี้บ้านนายอยู่ที่ไหน" ศิวกรเลิกคิ้ว รันอ้าปากจะตอบ แต่สมองกลับเบลอๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

      เออว่ะ บ้านเขาอยู่ตรงไหนนะ

      ศิวกรเห็นสีหน้าลังเลของรันก็เเสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะรวบตัวรันพาดบ่าแล้วเดินออกจากผับไป

      "หยุดนะคุณไม่มีสิทธิ์มาทำเเบบนี้ ผมเดินเองได้"

      ศิวกรไม่สนใจเสียงโวยวายของรันแม้แต่น้อย เขาเดินตรงไปยังรถคันหรูที่จอดรออยู่ด้านหน้า พร้อมออกคำสั่งกับบอดี้การ์ดคนสนิท รันดิ้นพล่านอยู่บนบ่าของศิวกร ทุบแผ่นหลังกว้างไปหลายทีแต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่สะทกสะท้านเลยศิวกรเดินไปเปิดประตูรถก่อนจะโยนเขาเข้าไปเบาะหลังอย่างไม่อ่อนโยน

      "โอ๊ยเจ็บเบาๆ หน่อยสิ" รันขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธมองคนที่กำลังปิดประตูตามเข้ามา "นี่มันลักพาตัวกันชัดๆ"

      "อืม เพราะถ้านายคิดจะกระโดดลงจากรถ ฉันก็ไม่รับรองความปลอดภัยหรอกนะ"

      รันนั่งนิ่งไม่พูดเขาหันไปมองกระจกรถที่กำลังเคลื่อนออกจากหน้าผับด้วยความเร็ว คิ้วขมวดเข้าหากัน"บ้าชะมัด..." เขาพึมพำอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันกลับมาจ้องคนที่นั่งข้าง ๆ

      "ไปคอนโด"

      "เหอะ แล้วคิดว่าผมจะยอมไปง่าย ๆ หรือไงไหนคุณบอกว่าจะไปส่งผมที่บ้าน"

      ศิวกรเหยียดยิ้มมุมปาก โน้มตัวเข้ามาใกล้จนรันเผลอขยับตัวหนี "ถ้านายคิดว่าไม่ไปก็ลองดูสิ ฉันบอกนายว่าจะไปส่ง เเต่ไม่ได้หมายถึงบ้าน"

      รันขมุบปากเเน่นใจหนึ่งก็อยากท้าทายแต่อีกใจก็รู้ว่าตัวเองเสียเปรียบทุกทาง สุดท้ายก็ได้แต่สะบัดหน้าหนีไปมองนอกรถแทนศิวกรมองท่าทางของรันตรงหน้าแล้วมุมปากยกขึ้นด้วยความพอใจ