บทที่2

     รถยนต์คันหรูแล่นฉิวไปบนท้องถนนยามค่ำคืน บรรยากาศภายในรถเงียบสนิทรันนั่งกอด อก หน้าบูดบึ้ง หันไปมองนอกรถตลอดทาง ในใจเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เขาไม่ได้โง่พอจะไม่รู้ว่าคนอย่างเสี่ยศิวกรคิดจะทำอะไร แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่าย ๆ เหมือนกัน

      "ผมจะไม่ลงจากรถเด็ดขาด" รันประกาศเมื่อรถจอดสนิทหน้าคอนโดหรู

      ศิวกรปรายตามองคนตัวเล็กที่นั่งดื้อแพ่งอยู่ข้าง ๆ เขายกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่ง เปิดประตูให้รัน

      "ลงมา"

      "ไม่"

      "ฉันนับสาม" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่างไม่เร่งรีบ "หนึ่ง..."

      รันเชิดหน้าใส่

      "สอง..."

      "สาม"

      ก่อนที่รันจะได้ตั้งตัว เขาก็โน้มตัวเข้ามา คว้ารันขึ้นพาดบ่า

      " อ๊ะ ปล่อยนะโว้ย ปล่อย ใครก็ได้ช่วยด้วย" รันดิ้นสุดแรง แต่ศิวกรกลับเดินเข้าคอนโดไป ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูดอะไร

      "หยุดดิ้นเดี่ยวนี้ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน"

      "คุณจะทำอะไรผม"

      "สอนให้รู้ว่า... ดื้อมากนัก ต้องโดนอะไร"

      รันหัวใจเต้นแรง รีบใช้มือทุบหลังอีกฝ่ายแรง ๆ "ไอ้เสี่ยบ้าไอ้เสี่ยโรคจิต ปล่อยเดี๋ยวนี้นะโว้ยปล่อยไอ้เสี่ยบ้ากาม..."แต่ไม่ว่ารันจะโวยวายแค่ไหน ศิวกรก็ไม่คิดจะปล่อยเขาลงง่าย ๆ

      รันพยายามสะบัดตัวแต่ศิวกรยังคงอุ้มเขาขึ้นพาดบ่า เดินเข้าลิฟต์ไปไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดเดียว

      "ดิ้นไปเถอะ ยังไงคืนนี้นายก็หนีฉันไม่พ้น"

      เสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดหู ทำเอารันขนลุกวาบ เขาพยายามเงยหน้าขึ้นมองแผงอกกว้างที่โอบรัดร่างของเขาแน่น ความสูงใหญ่ของศิวกรทำให้เขาเหมือนโดนขังอยู่ในอ้อมกอดแกร่ง

      "ผมไม่ใช่ของคุณเลิกบังคับกันได้แล้ว"

      ศิวกรเเค่นหัวเราะ "ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนายเลย"

      ติ๊ง~ เสียงลิฟต์ดังขึ้น ประตูเปิดออกที่ชั้นเพนต์เฮาส์สุดหรู ศิวกรเดินเข้ามาในห้องพักที่ตกแต่งอย่างเรียบหรู ก่อนจะวางรันลงบนโซฟาอย่างไม่เบามือ

      "โอ๊ย" รันร้องเสียงหลง "ไอ้เสี่ย มันจะมากไปแล้วนะผมไปทำอะไรให้คุณทำไมถึงมาทำเเบบนี้กับผม"

      "พูดเพราะ ๆ หน่อยหน้าตาก็ดี" ศิวกรเอ่ยเสียงเรียบ มือยกแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นจิบ ก่อนจะปรายตามองเด็กหนุ่มที่กำลังลุกขึ้นนั่งอย่างหัวเสีย

      "ไม่ต้องมาพูดมากเลย ปล่อยผมกลับเดี๋ยวนี้"

      "ไม่"

      "คุณไม่มีสิทธิ์มาขังผม"

      ศิวกรยกยิ้ม ก่อนจะเดินเข้ามาประชิด โน้มตัวลงมาจนใบหน้าของพวกเขาอยู่ห่างกันไม่กี่เซนติเมตร"ฉันไม่เคยบอกว่าจะขังนาย"

      "งั้นก็ให้ผมกลับไปสิ"

      "ไม่"

      "คุณ..." รันพูดไม่ออกเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมกริบที่เต็มไปด้วยแรงกดดันศิวกรใช้นิ้วแตะปลายคางของรัน เชยขึ้นเล็กน้อยให้เขาจ้องตากันตรง ๆ "รัน... นายดื้อมากเกินไปแล้ว"

      "แล้วไงล่ะ ผมจะดื้อ" รันถามกลับ ดวงตาสั่นไหวแต่ยังพยายามทำตัวแข็งข้อ

     ศิวกรยิ้มเย็น ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหู"ก็จะทำให้เด็กดื้ออย่างนาย... กลายเป็นเด็กของฉันไงล่ะ"

      "ฝันไปเถอะ" รันผลักอกแกร่งของเสี่ยศิวกรออกเต็มแรง แต่แทนที่อีกฝ่ายจะขยับถอยกลับไป กลับยิ่งโน้มตัวลงมาใกล้มากขึ้นศิวกร ดวงตาจับจ้องริมฝีปากแดงระเรื่อที่เคยสัมผัสมาแล้วครั้งหนึ่งรันรีบเบือนหน้าหนี หัวใจเต้นแรงกับระยะห่างที่แทบไม่มี เขาไม่เคยเจอใครที่ดื้อด้าน เอาแต่ใจ และอันตรายเท่าผู้ชายคนนี้มาก่อน

      "อย่ามาทำเป็นเล่น ผมไม่ใช่ของคุณ"

      "เดี๋ยวก็เป็น"

      "ไม่มีทาง"

      ศิวกรเเสยะยิ้ม ปล่อยมือออกจากคางของรันแล้วเอนหลังพิงโซฟาอย่างสบายๆ"โอเค งั้นฉันให้ทางเลือก"

      "..." รันขมวดคิ้ว มองเสี่ยศิวกรอย่างระแวง

      "หนึ่ง อยู่ที่นี่ดี ๆ แล้วฉันจะไม่ทำอะไรนาย"

      "แล้วข้อสอง?"

      "สอง... ฉันจะทำให้นายยอมอยู่เอง" ศิวกรยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาฉายแววเจ้าอำนาจ

      รันขนลุกวาบขึ้นมาทันที เขาไม่ได้โง่พอที่จะไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนั้น"นี่มันข่มขู่กันชัด ๆ"

      "เปล่าสักหน่อย" ศิวกรยักไหล่ "แค่เสนอทางเลือก"

      รันกัดฟันแน่น มองคนตรงหน้าด้วยความโมโห แต่ขณะเดียวกันก็ต้องยอมรับว่าเขาไม่มีทางสู้แรงศิวกรได้จริง ๆ"ให้ผมอยู่ที่นี่... แล้วจะไม่ทำอะไรผมจริง ๆ นะ"

      "อืม" ศิวกรพยักหน้า แต่รันยังไม่ไว้ใจอยู่ดี

      "แต่ผมจะนอนตรงนี้" เขาชี้ไปที่โซฟาตัวใหญ่

      ศิวกรเลิกคิ้วมองเด็กดื้อก่อนจะขำเบาๆ "ตามใจ"

      รันถอนหายใจโล่ง อย่างน้อยคืนนี้เขาก็ยังเอาตัวรอดไปได้ แต่เขารู้ดีว่าคนอย่างศิวกรไม่มีทางปล่อยเขาไปง่าย ๆ แน่นอนเขาทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาว แขนทั้งสองข้างกอดอกแน่น แอบเหลือบตามองเสี่ยศิวกรที่เดินไปหยิบไวน์จากมินิบาร์มารินดื่มอย่างใจเย็น

      "ผมจะนอนแล้ว อย่ามายุ่งกับผม" รันพูดด้วยน้ำเสียงดุดันหันหลังให้

      ศิวกรเหลือบตามองรันที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟา แสยะยิ้มมุมปาก ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะเดินไปยังห้องนอนของตัวเอง

      รันแอบถอนหายใจเบา ๆ รอดไปแล้วหนึ่งคืนเขาคิดในใจ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวให้นอนสบายขึ้นแต่ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที...

      "โอ๊ย หนาวชะมัด"เขาขดตัวแน่นกว่าเดิม แอร์ในห้องถูกปรับอุณหภูมิต่ำจนน่าขนลุก เขามองไปรอบ ๆ พบว่าผ้าห่มสักผืนก็ไม่มี

      "ไอ้เสี่ยใจร้าย... จงใจแกล้งกันชัด ๆ" รันพึมพำกับตัวเอง ฟันเริ่มกระทบกันเพราะความเย็น

      เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืน หยิบหมอนที่มีอยู่เพียงใบเดียวมากอดแน่น แล้วค่อย ๆ เดินไปที่ประตูห้องนอนของศิวกรมือบางกำลูกบิดแน่น ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วผลักประตูเข้าไป

      ภายในห้องกว้างมีเพียงแสงไฟจากโคมเล็ก ๆ ข้างเตียง ศิวกรนอนตะแคงหันหลังให้เขายืนนิ่งอยู่หน้าประตูอย่างชั่งใจสุดท้าย เขาก็ต้องค่อย ๆ ย่องไปที่เตียงรันพยายามไม่ให้เกิดเสียงดังที่สุด ก่อนจะค่อย ๆ ทิ้งตัวลงบนเตียงฝั่งตรงข้ามของเสี่ยศิวกร

      "คิดว่าจะมานอนตั้งแต่แรกแล้วล่ะสิ"เสียงทุ้มลึกดังขึ้นกลางความเงียบ ทำเอารันสะดุ้งเฮือก รีบหันไปมองคนที่ควรจะนอนหลับอยู่ศิวกรลืมตาขึ้น มองรันที่กำลังกอดหมอนแน่นอยู่ปลายเตียงด้วยรอยยิ้มขำ ๆ

      "เปล่า ผมแค่... หนาว" รันเถียงเสียงอ้อมแอ้ม แก้มร้อนผ่าวขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว

      "งั้นก็ขยับมาใกล้ ๆ"

      "ไม่"

      ศิวกรยิ้มขำ "งั้นก็นอนหนาวต่อไป"

      รันเม้มปาก แต่สุดท้ายก็ต้องค่อย ๆ กระเถิบเข้าไปใกล้ทีละนิด...ทีละนิด...แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ศิวกรก็คว้าแขนรันดึงเข้ามากอดแนบอก ทำเอารันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ" ไอ้เสี่ยบ้า"

      "เงียบ แล้วหลับซะ" เสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดข้างหูหัวใจของเด็กหนุ่มเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอก กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวของเสี่ยทำให้เขารู้สึกแปลก ๆคืนนี้... เขารู้สึกเหมือนถูกเสี่ยล่อลวงเข้าไปในวังวนเต็ม ๆ!

      "ปล่อยผม...ผมไม่ได้นอนกอดกับใครง่าย ๆหรอกนะ " รันดิ้น พยายามผลักอกแกร่งออก แต่ศิวกรกลับรัดวงแขนแน่น จนแผ่นหลังเล็กแนบชิดกับอกกว้าง

      "ผมไม่ใช่หมอนข้างคุณ จะมากอดเเบบนี้ไม่ได้"

      "แต่ก็นุ่มดี" ศิวกรยิ้มเจ้าเล่ห์

      "ไอ้เสี่ย ปล่อยนะเว้ย"

      ศิวกรหัวเราะขบขัน ก่อนจะพลิกตัวให้รันมาเผชิญหน้ากับเขาเต็ม ๆ มือหนาลูบแผ่นหลังเนียนเบา ๆ ก่อนจะกระซิบข้างหู"อยากหนาวต่อบนโซฟา หรือจะนอนดีๆอุ่นๆ อยู่กับฉัน"

      รันขนลุกวาบ รีบเบือนหน้าหนี ไม่อยากสบตากับดวงตาคมกริบที่มองมาอย่างเจ้าเล่ห์

      "ก็ได้ แต่แค่คืนนี้เท่านั้น"

      ศิวกรยิ้มพอใจรันไม่อยากยอมรับว่าอ้อมกอดอุ่น ๆ นี่มันทำให้เขารู้สึกปลอดภัยแต่ก็ไม่อยากยอมรับอีกเช่นกันว่า เขาไม่ได้อยากดิ้นหนีแล้วเขาหัวใจเต้นแรง แต่สุดท้ายเปลือกตาก็ค่อยๆปิด