sds " เปียโน " เขาคือพี่ชายฝาแฝดของคนที่เธอแอบชอบมาตลอด 3 ปี และเพื่อการแก้แค้น จึงยอมสวมรอยโกหกทุกคนว่าตัวเอง คือ "กีต้าร์ " น้องชายฝาแฝดที่นอนเป็นเจ้าชายนินทาจากการถูกรถชนในครั้งนั้น ส่วนเธอคือเหยื่อ ที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนที่ทำให้กีต้าร์น้องชายฝาแฝดของเขาถูกรถชน ในขณะที่น้องชายฝาแฝดของเขาถูกทำร้ายจากกลุ่มเพื่อนหัวโจก "เพราะไดอารี่เล่มเดียว" "พักพิง เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำกับน้องชายของฉัน" "ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้เป็นคนในไดอารี่ !" คำเตือน เนื้อหาในนิยายเป็นแนวแก้แค้น อาจมีฉาก ข่มขืน ทำร้ายร่างกาย ความรุนแรงระดับปานกลาง คำที่ใช้บรรยาย " อดีต,ปัจจุบัน" จะใช้เป็น First person (บุรุษที่ 1) เพราะจะได้เข้าถึงตัวตนของตัวละครนั่นๆ บรรยาย " ตอนพิเศษ,ตอนเสริม " จะใช้เป็น Third Person (บุรุษที่ 3) โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน ขอบคุณค่ะ อิชง
View Moreบรรยาย First person#พิงฟ้าในสายตาคนอื่นฉันคงจะเป็นตัวร้ายมากเลยสินะ ก็ใช่อย่างที่พวกคุณคิดนั่นแหละ ฉันมันร้ายกาจ มีผัวทีเดียว 2 คน ในสมัยเรียนฉันคบซ้อนกีต้าร์กับพี่บอมมาตลอด โดยไม่ให้พี่บอมรู้และทำเป็นหลับหูหลับตาไป ตอนที่กีต้าร์ถูกรังแกที่ฉันคบพี่บอมออกหน้าออกตา เพราะเราคบกันมานาน แถมบ้านพี่บอมก็เป็นคนมีฐานะ อีกอย่างเวลาฉันควงพี่บอมไปไหน ก็จะเป็นจุดสนใจของคนอื่นเสมอ โดยที่ฉันไม่ต้องทำอะไรเลยส่วนกีต้าร์ ถ้าจะให้พูดในมุมมองของฉันคือเขาเป็นคนดีมาก ดีชนิดที่ว่า ดีจนฉันอิจฉา ถึงแม้จะรู้ดี ว่าไม่ควรทำแบบนี้กับเขา แต่ฉันก็ยังจะทำและที่ฉันมีอะไรกับกีต้าร์ ก็เพราะฉันเมาและเผลอไปข่มขืนเขาเอง เพราะเสียใจที่พี่บอมมันไปมีคนอื่น และพอเจอใบหน้าหล่อๆ ของกีต้าร์เข้าไป ใจมันก็บางลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เพราะความลับมันจะต้องอยู่กับเราทั้งคู่ตลอดไปฉันจึงหลอกใช้ความไร้เดียงสาของเขาให้เป็นประโยชน์ เพื่อให้เราทั้ง 3 คนยังไปต่อด้วยกันได้ ฉันยอมรับเลยว่าตลอดเวลาที่คบกับกีต้าร์มา
พอพี่บอมพูดจบ พี่แอลก็รีบวิ่งไปที่รถเก๋งคันหรูของเขา ก่อนจะสตาร์ทรถเร่งเครื่องรอ ในวินาทีนั้น ฉันรู้ได้ในทันที ว่ากีต้าร์ไม่รอดแน่ๆ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่เพียง ยืนกอดอกตัวสั่นระรัวเพราะหวาดกลัวกับสิ่งที่กลุ่มของแฟนฉันทำ ก่อนที่พี่บอมจะกระชากคอเสื้อกีต้าร์ให้ลุกขึ้น"มึงทำอะไรเมียกู!""เมียมึงเหรอ?......หึ!""..........""เขาก็เป็นเมียกูเหมือนกัน!"ฉันยิ่งลนลานหนักกว่าเดิม คราวนี้ ฉันคงต้องเอาตัวรอดให้ตัวเองก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังละกัน ไม่อย่างงั้น มีหวัง โดนพี่บอมฆ่าตายและได้อับอายไปทั้ง โรงเรียนเป็นแน่"ไอ้กีต้าร์มันใส่ร้ายฟ้าพี่ ฟ้ามีพี่คนเดียว ใครๆ ก็รู้"ฉันพูดจบ ความเดือดดาลของพี่บอมก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ จนเขารัวหมัดใส่หน้ากีต้าร์ไม่ยั้ง"พอแล้ว ไอ้บอม เดี๋ยวมันก็ได้ตายพอดี"พี่เท่ห์ดึงตัวพี่บอมเอาไว้ เพื่อไม่ให้พี่บอมทำร้ายกีต้าร์รุนแรงมากไปกว่านี้ แต่ไม่ทันที่พี่บอมจะได้สงบสติอารมณ์ กีต้าร์ก็หาทางปั่นประสาทพี่บอมอีกครั้ง"มึงรู้ไ
พูดจบ ผมก็กระชากหัวเธอให้ลุกขึ้น และลากเธอไปยังห้องของกีต้าร์ในทันที"โอ๊ย!ไอ้เวร มึงไม่ใช่ไอ้กีต้าร์ แล้วมึงเป็นใคร ตอบซิ!!!!"ตุบ!ผมผลักเธอไปยังเตียงนอนที่มีร่างของกีต้าร์นอนให้ออกซิเจนอยู่ ก่อนที่เธอจะเงยหน้ามองไปยังร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่อย่างตะลึงงังดวงตากลมลนลานด้วยความตื่นตกใจ"นี่มัน!""ผมชื่อเปียโน เป็นพี่ชายฝาแฝดของกีต้าร์ ผมเรียนจบ ป.โท จาก ออสเตรเลีย และที่คุณบอกว่า แม่ของกีต้าร์เป็นแค่แม่ค้าขายขนมหาเช้ากินค่ำ คุณคิดผิดแล้ว ""อะไรนะ!"ดวงตากลมตะลึงงังไปชั่วขณะ เธอคงกำลังรู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย ราวกับว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริงก็อาจเป็นได้"พ่อของกีต้าร์และผม เป็นเจ้าของกิจการเครื่องดนตรีและสตูดิโอภาพยนตร์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก รวมถึงเป็นหุ้นส่วนช่องโทรทัศน์ที่มีหุ้นที่ใหญ่ เป็นอันดับต้นๆ ของโลกเช่นกัน"ผมเดินเข้าไปใกล้ตัวเธอและนั่งคุกเข่าลงแสยะยิ้มมุมปากออกพอให้สะใจ"หรือจะเรียกว่า เป็นมหาเศรษฐีของโลกก็ว่าได้""อะไรนะ?"
บรรยาย First person#พักพิงปี๊น! ปี๊น!เสียงแตรรถพร้อมกับรถคันหรูขับเข้ายังหน้าบ้านของฉันอย่างรวดเร็ว พร้อมกับร่างสูงที่ลงมาจากรถ"สวัสดีคับแม่""หวัดดี"น้ำเสียงของแม่ฉัน ดูไม่ค่อยจะซบอารมณ์เท่าไหร่ เมื่อได้เห็นหน้าของอี่ตาเปียโน แต่ท่านก็ยังวางตัวไม่ให้อี่ตาเปียโนประหม่า"วันนี้ ผมอยากจะขอคุยกับแม่ เรื่องของพักพิงน่ะคับ""คือว่า....""ช่างมันเถอะ อย่างไรเสีย ยัยพักพิงมันก็เป็นเมียของเปียโนแล้ว แม่คงพูดอะไรไม่ได้ นอกเสียจาก ให้เปียโนรับผิดชอบในสิ่งที่กระทำลงไป""คับ ผมจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง แม่สบายใจได้เลยนะคับ"พูดจบแม่ฉันก็เดินหนีอี่ตาเปียโน ขึ้นห้องในทันที ฉันเข้าใจแม่ดี ที่แม่รู้สึกว่าเปียโนเอาคนอื่นมาสู่ขอฉัน แถมยังหลอกลวงท่านว่าฉันท้องบ้างล่ะ เอาคนอื่นมาหลอกในงานแต่งงานเป็นพ่อแม่เขาบ้างล่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ
บ้านเปียโนตริ่ง!เมื่อไลน์เด้งเข้ามา ผมก็ไม่รอช้า ที่จะเปิดดูภาพถ่ายเอกสาร ที่แม่ส่งมา"เปียโน ผล DNA ปรากฏแล้วนะ ไอ้เจ้ากีต้าร์กับน้องพราว เป็นพ่อลูกกันจริงๆ มี DNA ตรงกัน99.9% "DNA ตรงกันขนาดนี้ ยัยฟ้าคงจะใช่ คนชื่อพิงจริงๆ แล้วแหละ ไม่ผิดตัวแน่นอน และยิ่งผมรู้ความจริงขนาดนี้ ความรู้สึกผิดก็ประเดประดังเข้ามาในโสตประสาทอย่างหนักหน่วงกับพักพิงนี่ผมทำอะไรลงไป แล้วถ้าเธอรู้ความจริงขึ้นมา เธอจะยังอยู่กับผมไหม แล้วถ้าเธอไปจากผมขึ้นมาจริงๆ แล้วผมจะอยู่อย่างไงคลื่น~ คลื่น~ คลื่น~"ฮะ.....ฮัลโหลพักพิง""นายกลับบ้านแล้วเหรอ?""ใช่คับ""...............""อ่อๆ พอดีแม่บอกว่าขอเวลาน่ะ ยังไม่อยากคุยกับนายตอนนี้ ไว้ฉันนัดแม่ให้นายใหม่นะ""คับ""ส่วนคืนนี้ ฉันขอนอนกับแม่ที่บ้านนะ ไว้พรุ่งนี้ฉันจะกลับไป""ได้คับ ดูแลตัวเองด้วยนะ"ผมเริ่มพูดสุภาพใส่เธอ จนเธอเง
"ดู น้องพราวกลัวคุณแม่จังเลยนะคะ"เด็กหญิงพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว แต่แล้วความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรกผมกับพักพิงในทันที เมื่อแม่ของพักพิง และ พ่อแม่ของผมได้เจอกัน"สวัสดีค่ะ คุณคงเป็นญาติของกีต้าร์ใช่ไหมคะ?""เออ คือสวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นพ่อแม่ของกีต้าร์และเปียโนค่ะ"แม่ของพักพิงหน้าซีดเผือดเมื่อรู้ว่า คนที่เข้าไปสู่ขอลูกสาวเธอในวันนั้น ไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงของผม ที่ยืนอยู่ตรงนี้"เออคือ แม่คับ ฟะ....ฟังผมก่อนนะคับ""พักพิง แม่ว่าเราไปที่อื่นกันเถอะลูก"แม่ของพักพิงรีบดึงแขนลูกสาวของเธอไว้เพื่อจะพาตัวออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ผมจะรีบเดินไปขวางทางไว้"คือ แม่คับฟังผมก่อนนะคับ""ถอยไปกีต้าร์""ผมชื่อเปียโนคับ เป็นพี่ชายฝาแฝดของกีต้าร์"แม่ของพักพิงหน้าซีดเผือดลมแทบจับ มือที่จับแขนของลูกสาวเริ่มเย็นเฉียบราวกับตื่นตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน"แล้วสรุป พักพิงมันแต่งงานกับใครเหรอ ในวันแต่งงาน"ในเมื่อเรื่อง
บรรยาย First person#เปียโนผมเหลือบมองไปยังยัยโง่พักพิง ที่ยืนคุยกับผู้หญิงที่อุ้มลูกอยู่อย่างสนิทสนม ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว"ที่รัก มาอยู่นี่เอง ไม่พา แม่ไปหาพ่อแม่เราล่ะคับ""เออคือ เรายืนคุยกับฟ้าอยู่น่ะ"เธอเบี่ยงหน้าไปทางผู้หญิงคนนั้นเพื่อให้ผมได้ทักทายกับเพื่อนของเธอแต่ดูเหมือนผู้หญิงตรงหน้าจะสตั้นไปชั่วขณะ เมื่อได้เจอหน้าของผม"เออ...สวัสดีคับ ผมชื่อกีต้าร์คับ ยินดีที่ได้รู้จัก คุณเป็นเพื่อนแฟนผมเหรอคับ""ใช่ค่ะ!"น้ำเสียงโทนต่ำบวกกับใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความขุ่นเคือง ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจกับผู้หญิงคนนี้ชอบกล"กีต้าร์ นี่ฟ้าไง ที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับเรา"คุณฟ้ามีสีหน้าที่ขุ่นมัวอย่างชัดเจน เธอจ้องมองหน้าผมอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา จนยัยพักพิง ต้องห้ามศึก รีบเอ่ยบอกเธอเรื่องของผมออกไป"ฟ้า กีต้าร์ถูกรถชนน่ะ เขาความจำเสื่อม ฟื้นความทรงจำมา 4 ปีกว่าแล้ว แต่ดูเหมือนมันไม่ได้ผลเลยอ่ะ"
กระทั่งมีเพื่อนสมัยเรียนมัธยมโทรมาหาฉัน พร้อมเอ่ยบอกถึงบุคคลคนหนึ่ง"ฮัลโหล""ฮัลโหล แม่ไฮโซ แม่เมียตำรวจผัวตาย เป็นไงบ้างสบายดีไหม?""ก็ปกติ ของคนเป็นแม่หม้ายผัวตายว่ะมึง""เป็นไง ได้เงินเยอะเลยดิมึง""เงินลูก พี่บอมเขาทำไว้ให้ลูก""จ๋าาาา กูจะรับปริญญาอาทิตย์หน้า มึงมานะ อ๋อ กูเจอเบ๊เก่า พี่บอมด้วยว่ะ?""ใครว่ะ?""เอ้า! ก็ไอ้กีต้าร์ไง"ใจฉันกระตุกวูบ มือที่ถือโทรศัพท์อยู่แทบหลุดมือ ก่อนจะเหลือบสายตาไปทางน้องพราว ที่นั่งเล่นของเล่นอยู่หน้าทีวี"เอ้า เงียบไปเลย ฮัลโหลๆ อี่ฟ้า""อ๋อ! เออๆ ว่าไง พอดีเมื่อกี้สัญญาณมันขาดๆ อ่ะ""เออ สรุปมึงมานะ เราจะได้ครบทีม""อื้ม!"โลกทุกอย่างราวกับหยุดหมุนมีเพียงเสียงที่ก้องอยู่ในหัวของฉันมาตลอด ว่าในที่สุดก็เจอตัวแล้ว ๆๆๆ อยู่แบบนี้ วนซ้ำๆ ในหัวอยู่ตลอดเวลาฉันเหลือบมองหน้าลูกอีกครั้ง พร้อมแสยะยิ้มมุมปากอย่างดีใจ ราวกับว่า ชีวิตฉันได้พบแสงสว่างอีกครั้ง เพ
บรรยาย First person#เปียโน เช้าวันรุ่งขึ้นในขณะที่ผมนั่งจิบกาแฟ ดูดบุหรี่อยู่ในห้องรอเธอตื่น มันก็ทำให้ผมนึกย้อนไปถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เธอเคยเอ่ยพูดกับผมเรื่องของกีต้าร์ มันทำให้ผมลังเลใจไม่น้อย ที่รู้สึกว่าเธออาจจะไม่ใช่พิง คนที่กีต้าร์เขียนไว้ในไดอารี่เพราะรูปร่าง น้ำเสียง การเข้าหาใครสักคนของเธอ มันดูเหมือนจะไม่ใช่ ผู้หญิงที่กีต้าร์เขียนไว้เลยแม้แต่น้อย และยิ่งครั้งแรกที่ผมได้มีอะไรกับเธอ มันก็ยิ่งตอกย้ำให้ผมเริ่มไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าเธอคือคนในไดอารี่จริงๆ หรือเปล่าเรื่องที่เธอดูสวย น่ารัก ผมยอมรับว่าใช่ แต่เรื่องอื่นๆ มันกลับตรงกันข้ามกับทุกอย่างที่อยู่ในไดอารี่อย่างสิ้นเชิง ราวกับเป็นคนละคนกัน "หื้มมม!" ใบหน้าเรียวงัวเงียสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยท่านอนคว่ำจากเมื่อคืน ก่อนที่สายตาเรียวจะเหลือบมองมาทางผมด้วยความตื่นตระหนก "ว้ายยย! นายนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?" เธอรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้และเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว "เงินอยู่ตรงหัวเตียง เอาไปซื้อยาคุมกินด้วย" "ว่าแต่ รอบที่แล้ว เธอกินยาคุมหรือเปล่า?" "กะ...กิน!" ร่างเล็กกอดผ้าห่มคลุมกายไว้แน่น เธอคงรู้สึกปร
"อย่านะ!" "พี่ผลักมันเลย" "ไม่!!!!! อ๊ากกกก!" โครม!!! ร่างใหญ่ในชุดนักเรียนมัธยมปลาย ถูกรถคันหรูชนอัดเข้าร่างอย่างเต็มแรง จนตัวลอยขึ้นไปกระแทกกับกระจกหน้ารถเข้าอย่างจัง รถที่ชนต้องหยุดลงกระทันหัน อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มือของคนขับเย็นเฉียบใบหน้าซีดเผือด จนต้องรีบลนลานลงจากรถ เพื่อมาดูคนเจ็บ ปัง! "ไอ้เหี้ย มันตายเปล่าว่ะ?" "หุบปาก! พวกมึงเงียบไว้ อย่าให้ใครรู้ ทำตัวให้ปกติที่สุด" เด็กในกลุ่มทั้ง 5 คนยืนมุงดูภาพของชายหนุ่มถูกรถชนไปต่อหน้าต่อตาอย่างนิ่งเฉย มีเพียงคนที่ขับรถเพียงคนเดียว ที่ยังลนลานขาดสติ "มึง กูแค่ตั้งใจชนเบาๆ เองนะ แล้วจะทำไงดี" ชายร่างสูงนิ่งเงียบ จ้องมองดูภาพชายที่นอนแน่นิ่งบนกระโปรงรถอยู่ตรงหน้าอย่างคิดวิเคราะห์ ก่อนจะเริ่มทำการจัดฉาก "เดี๋ยวกูจัดการเอง" ************************ ปัจจุบัน แกร๊ก!!! แคร่ง!!! “ออกไป!” “กินข้าวซะ ฉันไม่ได้มีเวลามาง้อเธอมากมายหรอกนะ” “กูบอกให้ออกไป!” ร่างบางนั่งกอดเข่า แผ่นหลังพิงผนังห้องอย่างหมดความหวัง นัยน์ตาแผ่รังสีความเกลียดชังออกมาอย่างรุนแรง “เธออยู่ที่นี่มา 1 อาทิตย์แล้วนะ ถ้าเธอจะไม่กินข้าวกินน้ำแบบนี...
Comments