เข้าสู่ระบบแชร์
8 เกมนี้เพิ่งเริ่ม
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-26 04:20:38"ตายจริง ล้มทั้งยืนเลยเหรอคะ?"
"ตายแล้ว คุณพักพิง ทำไมไปนั่งที่พื้นแบบนี้ละคะ" ฉันแทบทรงตัวไม่อยู่ ร่างกายชาไปหมด มันขยับไปไหนไม่ได้เลย ทำได้เพียงนั่งจ้องหน้าชายตรงหน้า ที่ฉันรักสุดหัวใจ "อ๋อ นี่เหรอคะ ป้านายแม่บ้านของที่นี่ สวัสดีค่ะ หนูเป็นแฟน ของพี่กีต้าร์ ชื่อ เอมมี่ค่ะ " ป้านายรับไหว้ผู้หญิงคนนั้นอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะรีบมาประคองตัวฉันให้ลุกขึ้น "คุณพักพิงลุกขึ้นนะคะ เดี๋ยวป้าพากลับห้องค่ะ" "ค่ะ ป้านาย" ฉันพูดกับป้านายด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ก่อนจะมีเสียงทุ้มแทรกขึ้น "ทำไม รับไม่ได้เหรอ?" ฉันไม่ได้หันหลังกลับไปมองตามเสียงนั้น แต่กลับรีบเดินตรงไปยังบันไดอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากทนเห็น คนที่ฉันรักมีคนอื่นแทนฉัน "ในเมื่อนายก็มีคนอื่นแทนฉันแล้ว งั้นฉันคงไม่มีอะไรที่จะต้องอยู่ที่นี่อีก" "เธอว่าไงนะ พักพิง" เสียงทุ้มตะคอกถามฉันอย่างดุดัน จนฉันเองก็เริ่มกลัวเขาเข้าแล้วเหมือนกัน มือใหญ่พุ่งตัวมากระชากแขนฉันอย่างแรง จนฉันตัวเซ เพื่อให้หันไปมองหน้าเขา ที่กำลังเดือดดาลกับสิ่งที่ฉันเอ่ยพูดออกไป "จะกลับบ้านงั้นเหรอ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ พักพิง สิ่งที่เธอทำ กับกี...ไม่ใช่สิ! กับฉันก่อนที่จะถูกรถชน เธอจำไม่ได้แล้วหรือไง?" "ฉันทำอะไรนาย ฉันไม่เคยทำอะไรนายเลยด้วยซ้ำ ฮื้อออออ!!!" "โกหก! นี่มันถึงเวลาแล้วพักพิง ที่เธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำกับฉัน ฉันจะทำให้เธอ เจ็บปวดที่สุดในชีวิต จนลืมไม่ลงเลย" "อ๋อ งั้นตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่พยายามทำดีกับฉันมากมาย เป็นเพราะต้องการให้ฉันรักเพื่อทำลายฉันงั้นเหรอ?" "ใช่ ก็เหมือนที่ฉันเคยได้รับจากเธอไง ทำให้รัก ทำให้หลง แล้วก็ผลักให้ทุกข์ทรมาน" "ฉันทำนายขนาดนั้นเลยเหรอ ที่ผ่านมา นายไม่เคยมองฉันด้วยซ้ำกีต้าร์ ฮื้อออออๆ" "หึ! งั้นเหรอ ไม่เป็นไร ฉันจะช่วยให้เธอจำได้เอง พักพิง เธอจะต้องรับมันทั้งหมด เพื่อชดใช้ให้ฉัน จงอยู่ที่นี่ อย่างทรมาน ถ้าเธอกลับบ้าน ฉันสาบานเลย ว่าเงินค่าสินสอด ทุกบาททุกสตางค์ ที่แม่เธอเอาไป ฉันจะเอาคืนทั้งหมด ให้ครอบครัวเธอต้องไปเป็นขอทานอยู่ริมถนนเลยคอยดู" คำพูดของเขาที่พูดใส่ฉัน มันทำให้ฉันเจ็บปวด จนอยากจะตายลงเดี๋ยวนั้นเลยทีเดียว เขาผลักฉันล้มลงอย่างแรง ราวกับไม่สนใจว่าฉันจะเจ็บปวดเพียงใด "ว้าย! คุณกีต้าร์ ทำไมทำกับภรรยาตัวเองแบบนี้ละคะ" แม้แต่เสียงห้ามปรามของป้านายเขายังไม่สนใจ กลับรีบเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นและจูงมือกันขึ้นไปบนห้องนอน ห้องนอนที่ฉันมีคืนแรกกับเขา ห้องที่ฉันพึ่งขนของของตัวเองเข้าไปอยู่ และนอนมาเป็นเวลา 1 เดือน แต่ตอนนี้ เขากลับเอาผู้หญิงคนอื่นเข้าไปนอน แถมน้ำเสียงที่หัวเราะกันอย่างมีความสุข มันยิ่งทำให้ ใจของฉันแทบขาดลงตรงนั้น ตอนนี้ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว ที่เขาพยายามเข้าหาฉัน และให้ค่าสินสอดแพงๆ มันเป็นเพราะ เขาต้องการทำร้ายฉัน ในแบบที่เขารู้สึก แต่ฉันไม่ได้เป็นคนทำร้ายเขา หรือว่า จะเป็นวันนั้น ก่อนที่เขาจะถูกรถชน หรือเป็นเพราะที่ฉันเล่าเรื่องที่ฉันชอบเขา ให้เพื่อนฟัง แล้วเขาเข้ามาได้ยินพอดีนะ ฉันเลยเป็นคนที่ทำให้เขาถูกรถชน แค่ฉันคิด ความรู้สึกของฉันก็ดิ่งจนอย่างจะตายไปเดี๋ยวนั้นเลยก็ว่าได้ มันเจ็บปวดจัง ความรักนี่มันเจ็บปวดเหลือเกิน จะเกลียดก็เกลียดไม่ลง เพราะรักเขามากไปแล้ว
บทที่เกี่ยวข้อง
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 9 ปัจจุบัน (ตอนเสริม) , 10 ความเจ็บปวดที่ยาวนาน
กลับสู่ปัจจุบัน บรรยายแบบ Third person บุรุษที่ 3."โอ๊ย!!!! ไอ้คัง เบาๆ สิว่ะ เจ็บไอ้สัส" "ดีนะ นี่แค่หัวแตก เขาไม่เอาโซ่ล่ามขามัดคอมึงตายก็บุญแล้ว" คังเพื่อนสนิทของชายหนุ่มช่วยประคบเย็นแก้บวมช้ำให้กับเขาอย่างหัวเสีย เพราะไม่ชอบใจที่ ชายหนุ่มนั้นจับตัวเมียเก่าของตนเข้ามาขังไว้ "ไอ้เพื่อนโง่ มึงเป็นโรคประสาทอะไรเนี่ย ไปจับยัยนั่นมาทำไม แล้วงี้ ลูกๆ มึงจะอยู่อย่างไงก่อน" "ช่างกูเถอะ แม่งเมียหอบลูกหนี ใครจะไปทนรับได้ว่ะ" "เฮอะๆ นี่มึงยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ว่ามึงผิดอะไร เป็นกู ถ้ากูเป็นยัยพักพิง กูก็ทำเหมือนกันแหละ ไอ้ชิบหาย" "ไอ้เวร มึงควรจะช่วยกู ไม่ใช่ซ้ำเติม" "นี่ ยัยพักพิง ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับแฝดน้องมึงถูกรถชนเลยด้วยซ้ำ แล้วมึงก็ได้ทำร้ายจิตใจเขาซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า มึงคิดว่าเขาจะยอมให้อภัยมึงง่ายๆ เลยเหรอ ไอ้เวร" "ก็กูไม่รู้ไง" "ก็เขาก็ไม่รู้ว่าผิดอะไรเหมือนกัน มึงควรง้อเขาดีๆ ไม่ใช่จับตัวเขามาแบบนี้ มึงมันโคตรเห็นแก่ตัวเลย" "เออ กูมันเห็นแก่ตัวก็กูรักเขา กูไม่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-26ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 11 ความจริงและสับสน
ทำไม ฉันจะต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ฉันไม่ได้เป็นคนทำร้ายเขาสักหน่อย ตอนถูกรถชน ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเขาถูกรถชนได้อย่างไง มารู้อีกที ก็มีข่าวลือ ทั่วโรงเรียนแล้วว่าเขาถูกรถชนแต่นี่อะไร ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่ใช่คนที่ทำให้เขาถูกรถชนก็ไม่เชื่อปึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!"พักพิง เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!""พี่กีต้าร์ ใจเย็นสิคะ เรากลับห้องไปสนุกด้วยกันเถอะ""ออกไป เอาเงินที่ห้องฉันแล้วออกไปซะ วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี""อ่าว! แล้วที่คุยกันว่าจะพาไปดูหนังล่ะ?""ก็บอกว่า วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีไง""ได้ค่ะ"เสียงเคาะประตูห้องฉัน พร้อมกับเสียงทะเลาะกันของสองคนนั้น ทำให้ฉันเริ่มจะหงุดหงิดใจ เอาว่ะ! ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไปเป็นขอทานข้างถนน มันก็คงไม่ได้แย่เท่าไหร่ กลับบ้านเถอะ แล้วค่อยทำงานใช้หนีไอ้เวรนี่อย่างน้อยมันอาจจะสบายใจกว่าอยู่ที่ๆ ทำให้ฉันทุกข์ใจแบบนี้ ก็ได้ พอคิดได้แบบนี้ ฉันก็ไม่รีรอ ที่จะรีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเองใส่กระเป๋า และทิ้งห้องที่หรูหรานี้เอาไว้อยู่เบื้องหลัง "พักพิง ฉันบอกให้เปิดประตูไง ไม่ได้ยินหรือไง!"
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-28ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 12 สมควรตาย Nc
"คนอย่างมึง มันสมควรตายแทนน้องกู""คุณ ฉันขอโทษ""มึงรู้ไหม วันที่กูไปดูกล้องวงจรปิด ที่โรงเรียน กูต้องเห็นอะไรบ้าง กูนั่งอ่านไดอารี่ของน้องตัวเอง แล้วรู้สึกอย่างไงบ้าง! ""ฮึก! ฮึก!""กูต้องเห็นน้องชายตัวเองถูกแกล้งทุกวัน ถูกกระทืบ ถูกตี ถูกใช้ให้กราบตีนไอ้พวกเวรนั่น ถูกเขียนเต็มเสื้อผ้า ถูกประจานว่าเป็นผู้ชายขายตัว และ สุดท้าย ก็ถูกคนรักอย่างมึง หักหลัง จนต้องมานอนเป็นผักอยู่แบบเนี่ย แบบเนี่ย! มึงเห็นไหม"เขากระชากคอเสื้อฉัน ให้ลุกขึ้นอีกครั้งพร้อมชี้มือไปที่คนบนเตียงอย่างเดือดดาล ดวงตาคม จ้องมองฉันด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชัง ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกันให้ได้ ก่อนจะเดินไปหยิบ ไดอารี่ ของน้องชายตัวเองออกมาจากในลิ้นชักข้างเตียง"มึงลองดูสิ มันเขียนไดอารี่เล่มนี้ ทุกวัน ว่ามันถูกทำอะไรบ้าง ว่ามันโดนอะไรบ้าง ว่ามันรักมึงขนาดไหน?"ฉันรีบหยิบไดอารี่จากมือของเขามาเปิดอ่านดูอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างมันดูเจ็บปวด ในไดอารี่เขาบอกว่า เขาอยากจะสู้พวกมัน แต่หากมีเรื่องแม่ของเขาจะเดือดร้อน เพราะลำพังแม่ของเขาก็หาเช้ากินค่ำ หลังจาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-28ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 13 คำสั่ง!
เขาดึงท่อนแข็งหนาออก พร้อมกับรูดซิปกางเกงขึ้นในทันที และดึงกระเป๋าตังออกมา เอาเงินโยนใส่ตัวฉันที่นอนหมดสภาพอยู่บนโซฟา "เอาไปซื้อยาคุมกินซะ! ของฉันเข้าไปลึกขนาดนั้น ครั้งเดียวก็ทำให้เธอท้องได้แล้ว" ฉันที่ลุกขึ้นนั่งด้วยเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย ก็พยายามข่มน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเอาไว้ จัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เหมือนเดิมมากที่สุด ก่อนจะลุกขึ้น ดึงกระโปรงลง "ฉันออกไปได้หรือยัง?" "ฮึก!" "ออกไปสิ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมกับเอา แอลกอฮอล์ มาเช็ดมือและฉีดไปตามร่างกายของตัวเอง ฉันคงดูสกปรกสำหรับเขามากเลยสินะ ฉันพยายามข่มน้ำตาตัวเองไม่ให้มันไหลออกมา ก่อนจะเดินไป เปิดประตูห้องเพื่อจะได้ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ จะได้ชำระล้างสิ่งสกปรกที่ติดอยู่ในตัวฉัน"เดี๋ยวก่อน!" "ทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เข้ามาอยู่ดูแลน้องชายของฉัน เธอต้องนอนอยู่ในห้องนี้ จนกว่าน้องชายของฉันจะฟื้น พอน้องชายของฉันฟื้นแล้ว เธอก็ค่อยไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ แล้วอย่ากลับมาให้พวกเราเห็นหน้าอีก" "เข้าใจที่ฉันพูดไหม พักพิง" ฉันพยั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-28ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 14 แค้นหรือหึง
บรรยาย First person#เปียโน ผมนั่งดูกล้องวงจรปิด ที่ยัยนั่นกำลังเช็ดตัวให้กับน้องชายตัวเอง แล้วรู้สึกรังเกียจขึ้นมาทันที รังเกียจจนไม่อยากให้ยัยนี่เข้าใกล้ น้องชายของผม ปึก! "แม่งเอ๊ย" ผมละ แค้นเธอจริงๆ ยิ่งเห็นก็ยิ่งไม่ชอบใจ ยิ่งเห็นรอยยิ้ม ที่เธอคิดว่าผมเป็นกีต้าร์น้องชายตัวเอง ก็ยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่ ยัยนี่มีดีอะไร ทำไมน้องผมถึงหลงเธอ ถึงขนาดยอมถูกล่อให้ไปโดนรถชน คลื่น~ คลื่น~ คลื่น~ คลื่น~ "ฮัลโหล?" "ฮัลโหล ไอ้เปียโน ทำไมมึงรับสายช้าจังว่ะ" "มึงมีอะไร?" "พรุ่งนี้ มีสอบ มึงจะมาไหม?" "อื้ม! ไปดิ ต้องไปแทนไอ้เจ้าชายนินทานี่อยู่แล้ว" ผมทำเสียงหงุดหงิดใส่เพื่อน จนมันรู้สึกสงสัย "ไอ้เปียโน มึงเป็นอะไรของมึงว่ะ น้ำเสียงอย่างกับหงุดหงิดอะไรมา" "ไม่มีอะไรหรอก" "แน่เหรอว่ะ หรือว่า ยัยนั่นทำอะไรมึง" "ใคร?" "เอ้า ก็แฟนน้องชายฝาแฝดมึงไง ที่มึงไปหลอกมาแต่งงานด้วยอ่ะ" "เสือก!" "เอ้า กูได้ข่าว สวยใช่เล่นเลยเหรอว่ะ พรุ่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-28ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 15 ยัยนี่ แค่คู่นอน/เมีย
เช้าวันรุ่งขึ้นผมนั่งจิบกาแฟและขนมปังเหมือนทุกเช้าก่อนไป มหาลัย เพื่อรอยัยนั่นลงมาจากห้องเพราะวันนี้ผมตั้งใจจะไป มหาลัยพร้อมกับเธอ แกร๊ก! เสียงประตูห้องเปิดออก พร้อมกับเสียงฝีเท้าเดินลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว หญิงสาวในชุดนักศึกษา กระโปรงสั้นอยู่บนหัวเข่าประมาณ 1 คืบเห็นจะได้ ลนลานผลัดวิ่งผลัดเดินลงบันได จนน่าสงสัย "สายแน่เลย!" "ฮัลโหล วาวา รอหน่อยนะกำลังออกไป" เมื่อเธอวิ่งมาถึงห้องโถง ผมก็รีบลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร เดินตามเธอมาติดๆ พร้อมกับรีบคว้าแขนเธอเอาไว้ อย่างรวดเร็ว จนเธอสะดุ้งสุดตัว"โอ๊ยเจ็บ!" ผมชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะเหลือบไปเห็นรอยช้ำที่แขนขวาด้านที่ผมจับอยู่ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป และพูดกลบเกลื่อนสิ่งที่เห็นแทน"ปล่อย! มีอะไร?" "รีบขนาดนี้ มีสอบใช่ไหม?" "อื้ม!" "งั้นไปกับฉัน" พูดจบผมก็ดึงแขนเธอให้เดินตามผมมาขึ้นรถอย่างรวดเร็ว และไม่ลืมที่จะเรียกให้ป้านายไปเอากระโปรงตัวใหม่มาให้เธอ "ป้านายครับ รบกวนช่วยไปหยิบกระโปรงของพักพิงมาให้ผมทีนะคับ ขอตัวที่ยาวที่สุดนะคับ" ก่อนจะเหลือบมองไปยังกระโปรงตัวจิ๋วของเธอที่เห็นแทบจะทะลุไประหว่างขา"พอดี ผมไม่ชอบให้ใครมาเห็นขาขาวๆ ของเม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-07ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 16 อย่าลืมสถานะตัวเอง
16อย่าลืมสถานะตัวเอง ณ สวนหย่อมในมหาลัย ผมที่นั่งติวข้อสอบของวันพรุ่งนี้ ให้กับเพื่อนๆ อยู่ ก็เหลือบไปเห็นยัยนั่น นั่งอยู่กับ ยัยวาวา และ เพื่อนผู้ชายอีก 3 คน ดูทรงคงสนิทสนมกันน่าดู แต่สิ่งที่มันทำให้ผมขัดหูขัดตามากเป็นพิเศษก็คือ เธอนั่งข้างเพื่อนผู้ชาย แถมยังทำหน้าตาระรื่น หัวเราะคิกคักจนอย่างจะเข้าไปกระทืบมันจริงๆ "เฮ้ย! ไอ้เปียโน มึงดูอะไรอยู่ว่ะ จ้องตาไม่กระพริบเลย" "ไอ้คัง มึงไปหาเด็กมาให้กูซักคนดิ" "ฮะ! เอาใครอ่ะ?" ผมพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ สวนหย่อม เพื่อหาผู้หญิงมาควงเย้ยยัยนั่น ก่อนจะไปสะดุดตากับผู้หญิงคนนึงเข้า "เอาน้องคนนั้นอ่ะ" "ไหนว่ะ?" ผมชี้มือไปที่ ผู้หญิงที่ผมสะดุดตา ให้เพื่อนดู ก่อนที่มันจะพยักหน้าแล้วลุกขึ้นไปจีบน้องเขาให้ "น้องคับ?" "คะ?" "คือ พอดี พี่มีเรื่องให้ช่วยหน่อย" เพื่อนผมพยายามพูดกับน้องคนนั้น จนเธอลุกขึ้น เดินตรงมาพร้อมกับเพื่อนของผม เธอยกมือไหว้ผม ก่อนจะมานั่งลงบนเก้าอี้ไม้หินอ่อนข้างผม "น้องเขาชื่อ ข้าวฟ่าง มึงมีไรให้น้องเขาช่วยอ่ะ?" ผมเหลือบมองน้องข้าวฟ่างก่อนจะพยักหน้ารับไหว้ใส่เบาๆ และจ้องมองไปยังยัยนั่น "ข้าวฟ่าง หนูเห็นผู้หญิงคนน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-07ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 17 สะใจ
ผมกัดกรามแน่นจนเป็นสันนูน เธอเองก็คงสะใจ ไม่น้อยที่ได้เอาคืนผม"อ๋อเหรอ มีผัวที่เดียว สองคนเลยเหรอ?""นี่!""จุ๊ๆๆๆ เบาๆ ดิ หรืออยากให้เพื่อนรู้ เพื่อนเธอเนี่ย ชอบพูดจาเสียงดังซะด้วย ฉันกลัวว่า พอเพื่อนเธอรู้ มันจะปากสว่างตะโกนเสียงดังลั่นกลางสวนหย่อมเอานะ"ผมแสยะยิ้มขึ้นอย่างสะใจ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินไปนั่งโต๊ะ ม้าหินอ่อนของตัวเองราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น"มึงไปแกล้งเมียตัวเองทำไมว่ะ?""ไม่มีอะไรหรอก กูแค่อยากให้มันเจียมเนื้อเจียมตัวไว้บ้างเท่านั้นเอง""เอาตรงๆ นะ กูว่ามึงหึง""หึง? เหอะ!""มึงบ้าหรือเปล่ากูจะไปหึงยัยนั่นทำไมก่อน""เอ้า ก็ตั้งแต่ อยู่มหาลัยมา พวกมึงแทบไม่ยุ่งเกี่ยวกันด้วยซ้ำ อาจมี เดินผ่านๆ บ้าง แต่ก็ไม่ค่อยอะไรกันมากมาย"เพื่อนผม เริ่มสงสัยในตัวผม ที่เริ่มมีอะไรแปลกไป แต่มันแปลกไปอย่างไงกันล่ะ ก็ในเมื่อยัยนั่น ชอบอ่อยผู้ชายไปทั่ว ถ้าเกิดเผลอไปทำอะไรผู้ชายคนอื่นขึ้นมาอีกจะทำไง ใครจะรับผิดชอบผู้หญิงอันตรายแบบนั้น เอาให
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-13
บทล่าสุด
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 38 ฉันโง่เหรอ?
ฉันยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เพื่อรอฟังคำตอบจากปากคนตัวใหญ่อย่างนิ่งเงียบ ก่อนที่เขาจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน จับมือฉันขึ้นมาแนบแก้มขาวอย่างอ่อนโยน"พักพิง เรามามีลูกกันเถอะ ต่อไปนี้ เธอไม่ต้องกินยาคุมแล้วนะ เราจะมีลูกที่น่ารัก ๆ ด้วยกัน สัก 2 - 3 คน ดีไหม?"เมื่อเขาพูดจบ ฉันก็ฉีกยิ้มออกพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทั้งน้ำตาที่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมากระทบจนเต็มแก้ม"ฮ่าาาาๆๆๆๆ"เพี้ยะ!ฉันตบหน้าเขาไป 1 ฉาก ให้กับความสกปรกโสโครกที่ฉันได้รับมา ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา อย่างเดือดดาล"พักพิง เธอตบฉันทำไม?""มึงต้องการให้กูมีลูก เพื่อที่มึงจะได้รั้งกู ให้อยู่กับมึงตลอดไปใช่ไหม เปียโน!"เขายืนขึ้น อย่างลนลาน ก่อนจะดึงมือฉันเข้าไปกุมไว้อีกครั้งแน่นหนา"มันไม่ใช่แบบนั้นนะ พักพิง ฟังเราก่อน""ปล่อยกู!"เสียงสั่นเครือของฉัน บ่งบอกชัดเจนแล้วว่า วันนี้ มันต้องจบ ไม่ว่า อะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม"พักพิง คือ แบบนี้นะ เราไม่ได
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 37 มีอะไรจะคุยกับฉันไหม?
สถานกักกันหญิง"สวัสดีค่ะ ฉันมาพบ นักโทษที่ชื่อฟ้าค่ะ""กรุณา บอกชื่อ นามสกุลของ นักโทษด้วยค่ะ เป็นอะไรกับนักโทษคะ?"ฉันทำได้เพียงแต่ เงียบลง เพราะจำไม่ได้จริง ๆ ว่าเธอชื่ออะไร ก่อนจะ ดึงมือถือขึ้นมาเปิดรูปภาพของฟ้า ให้แก่ผู้คุมได้ดู"อ๋อ งั้นรับคิวแล้ว รอสัญญาณเรียกนะคะ วันนี้ ญาตินักโทษน้อย อาจจะใช้เวลาไม่นาน สามารถเข้าไปเยี่ยมได้ ไม่เกิน 40 นาทีนะคะ หากหมดเวลา จะมีสัญญาณเตือน""ขอบคุณค่ะ"ฉันนั่งรอคิวอยู่นานพอสมควร ก่อนที่เสียงเตือนให้เข้าพบ คุณฟ้า จะดังขึ้นติ๊ดดดดดดดดดดดดดด!"ญาตินักโทษ คิวต่อไป เชิญค่ะ"ฉันสูดหายใจเข้าเต็มปอด พร้อมกับต่อแถวเดินเข้าไป ยังห้องเยี่ยมนักโทษด้วยใจที่ลังเลแต่เมื่อคุณฟ้า ได้พบหน้าฉัน เธอก็สะดุ้งสุดตัว ก่อนจะลนลาน และหยิบโทรศัพท์ข้างม่านกระจกขึ้นมาแนบหูอย่างหวาดหวั่น"สวัสดีค่ะ ฟ้า"ม่านกระจกใส ทำให้เห็นถึงร่างกายที่ผอมบางของเธอ อย่างชัดเจน ราวกับว่า เธอยังไม่สามารถปรับตัวเข
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 36 ตาม
อ้วก! อ้วก! อ้วก!"พักพิง เธอเป็นอะไรน่ะ ทำไมตื่นเช้ามา ก็อ้วกแบบนี้ ไม่สบายเหรอ ไปหาหมอไหม?""ไม่เป็นไร ฉันโอเค""แต่ เธอหน้าซีดมากเลยนะ""เดี๋ยวมันก็หาย นายไปทำงานเถอะ เดี๋ยวจะสายเอานะ""ไม่อ่ะ ถ้าเธอเป็นแบบนี้ เราหยุดงานดูแลเธอดีกว่า"คำพูดที่ดูห่วงใยตัวฉัน มันบ่งบอกถึงความใส่ใจที่เขามีให้ฉันมากมายเหลือเกิน แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันคิดว่า มันก็เป็นแค่ เกมส์หลอกลวงเท่านั้นเมื่อกีต้าร์ฟื้นแล้ว สุดท้ายฉันก็ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้อยู่ดี โดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ ทั้งสิ้น แต่สิ่งที่เขาทำกับฉันในวันนี้ และวันผ่าน ๆ มา ฉันจะไม่ยอมให้ใจของฉันต้องอ่อนแอเพราะเขาอีกต่อไปแล้วกระทั่ง 1 อาทิตย์ ต่อมา"พักพิง เราออกไปทำธุระก่อนนะ อยากกินอะไรไหม?"คำพูดเดิม โทนเสียงเดิม บ่งบอกให้ฉันรับรู้ว่า เขาจะออกไปที่ไหน วันนี้ ฉันจึงเลือกที่จะตามเขาไป เพราะจะได้หายจากข้
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 33 ขอคืน
ยัยโง่พักพิง ย่นคิ้วใส่ฉันอีกครั้งอย่างงวยงง เธอคงมีสงสัยฉันบางแหละ เพราะตอนเรียนมัธยม เราไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ช่วงพัก ฉันก็จะต้องไปอยู่กับพี่บอม"พักพิง แกจำฉันได้ไหม?""ใครอ่ะ?""ฉันไง ฟ้า ที่เรียนห้องเดียวกับแกอ่ะ""ฟ้า"ยัยนี่ขี้ลืม หรือ จำฉันไม่ได้จริง ๆ กันนะ ห่างจากเรียนมัธยมได้ไม่กี่ปีเองนะ ลืมฉันแล้วเหรอ ฉันน่ะ ฮอตจะตาย จะมาลืมกันแบบนี้ได้ไง"อ๋อ เราจำได้แล้ว ฟ้าที่หายไปช่วงเทอมสองใช่ป้ะ""อื้ม ใช่ ๆ "ในที่สุดก็จำฉันได้สักทีนะ ยัยนี่แอ๊บหรือเรื่องจริงกันแน่เนี่ย"เป็นไงบ้าง ทำไมถึงพึ่งมาหากันตอนนี้!""คือเรา"ฉันเหลือบตามองหน้าลูกสาวของฉันอย่างร้ายกาจ ก่อนจะเอ่ยออกมา ด้วยเสียงสั่นเครือ"ตอนนั้นเราท้องน่ะ เลยพักการเรียน"พักบ้าบออะไร ฉันเรียนจบม.6 แล้วยะ แค่เลี้ยงลูกไม่ได้เรียนต่อ มหาลัยแบบพวกแกเฉยๆ แหละ ถ้าฉันเร
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 34 สงบ
ฉันสติแตก จนคลั่งออกมา วิ่งไปทุบร่างของไอ้กีต้าร์ที่นอนโคม่าอยู่ เพื่อให้มันตื่นมาช่วยฉัน แต่ที่ไหนได้ กีต้าร์มันกลับ นอนนิ่งเป็นผัก ราวกับรอความตายเพียงเท่านั้นณ โรงพัก"จ่า เอาตัวไปฝากขังได้เลย""คับ ท่าน"ฉันเอาแต่ เหม่อลอยน้ำตาซึมอยู่ตลอดเวลา ที่อยู่ในโรงพัก ก่อนจะเดินตามจ่าเข้าไปยังห้องขัง ที่เหม็นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นของเสียจนอยากอ้วก"ทางผู้กองเขาไม่ให้ประกันตัวนะ พรุ่งนี้จะส่งตัวไปฝากขังที่เรือนจำใหญ่ เพื่อรอขึ้นศาล""สวัสดีค่ะ ฉันมาเยี่ยม คนที่ชื่อ พิงฟ้าค่ะ"เสียงนั่น คือเสียงของแม่กีต้าร์อย่างแน่นอน เพราะเมื่อเช้า ฉันได้ยินเสียงของท่านและได้เห็นหน้าพวกเขาแล้วด้วยฉันรีบลุกขึ้นยืน มองตามเสียงนั่นอย่างฉับพลัน ก่อนที่คนตัวใหญ่ จะเดินเข้ามาหาฉัน ที่ห้องฝากขัง"ฮึก! ปะ.....เปียโน""ฉันพา น้องพราวมาหา""อะไรนะ!"&nb
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 35 งงงวย/สงสัย
บรรยาย First person#พักพิงเมื่อฉันส่งพ่อแม่และน้องพราวขึ้นเครื่องไปอังกฤษแล้ว ฉันกับอี่ตาเปียโน ก็นั่งเงียบกันมาตลอดทาง ราวกับไม่มีสิ่งใดจะโต้ตอบกันอีกกระทั่ง เขาเริ่มเปิดพูดขึ้นมาก่อน"เออคือ!""ว่าไง?""พักพิง เธอมีความคิดเห็นอย่างไงกับน้องพราวเหรอ?""จริงๆ มันก็แปลกๆ นะ ที่อยู่ดีๆ พ่อแม่นายก็รับน้องพราวเป็นหลานซะงั้น ว่าแต่ ฟ้าเขาไปไหนเหรอ?"ร่างใหญ่ที่กำลังนั่งขับรถอยู่ทำท่าทางเลิ่กลั่กเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน พร้อมกับใช้มือลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา"เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยยัยพิง เฮ้ย! ยัยคนชื่อฟ้า คงอยากให้ลูกของเธอมีชีวิตที่ดีมั้ง""อ่อ แบบนี้เอง"ฉันรู้ดีว่าเขาโกหก แต่ฉันก็ยังทำตัวปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันรู้สึกว่า เปียโนมีอะไรปิดบังฉันอยู่ราวกับไม่ต้องการให้ฉันรู้เรื่องนี้เป็นอันขาดเสียอ
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 31 ผิดหวัง
3 ชั่วโมงผ่านไปในขณะที่ฉัน ไปรับลูกที่โรงเรียน คุณครูของน้องพราวก็เดินมาบอกฉัน ในทันที"คุณแม่น้องพริ้งพราวใช่ไหมคะ น้องพริ้งพราวตกบันไดค่ะ ส่งตัวไปที่โรงพยาบาลแล้ว""อะไรนะคะ?"ฉันรู้สึกสับสนป่นมึนงง เพราะไม่มีใครโทรมาบอกฉันเลย ว่าน้องพราวเข้าโรงพยาบาล มันกลับเป็นฉันที่ต้องมารู้เองเสียอย่างนั้นฉันจึงรีบขับรถไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว พร้อมไปที่ห้องผ่าตัดอย่างรีบร้อน ก่อนจะเห็นพี่บอมนั่งถือแผ่นเอกสารสีขาวไว้ในมือแน่น ใบหน้าแดงก่ำ ราวกับเสียใจสุดขีด"พี่บอม ทำไมพี่ไม่โทรหาฟ้า รู้ไหมว่าฟ้าไปถึงโรงเรียนลูกแล้ว แต่ครูบอกว่า ลูกอยู่โรงพยาบาล ฟ้าเลยต้องรีบมาเลยเนี่ย รถก็ติด"ดวงตาแดงก่ำเหลือบมองฉันอย่างแค้นเคียด ก่อนจะยื่นเอกสารที่อยู่ในมือให้ฉันดู เมื่อฉันหยิบแผ่นเอกสารนั้นมาดู ขาฉันก็อ่อนแรงลงอย่างฉับพลันร่างกายที่แข็งแรงกลับสั่นหวั่นอย่างบอกไม่ถูก ทำอย่างไงดี พี่บอมรู้ความจริงแล้ว ฉันตายแน่ลูกฉันอีก ฉันไม่อยากลำบากนะ ฉันจะทำไงดี"กลับบ้านแล้ว เรามีเรื่องต้องคุยกัน พิงฟ้า"พี่บอมไม่เ
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 30 ลังเล
1 สัปดาห์ผ่านไป หลังพี่บอมรู้ว่าฉันตั้งท้องพี่บอมดูแลฉันเป็นอย่างดีมาตลอด จนฉันเองก็รู้สึกผิด ที่เผลอไปนอนกับคนอื่นเพราะประชดเขาแบบนั้น"นั่งเหม่ออีกละ นี่ยาบำรุง ผลไม้ และ อาหารเสริม ฉันเตรียมไว้ให้หมดแล้วนะ""ขอบคุณค่ะพี่บอม""ว่าแต่ ที่โรงเรียนเป็นอย่างไงบ้าง ไปมีเรื่องกับใครมา""ก็จะใครอ่ะ ไอ้กีต้าร์ไง ตั้งแต่มันออกโรงพยาบาลมา มันก็เปลี่ยนไป ดูดุดันน่ากลัว แถมตัวใหญ่ขึ้น""คะ? มันจะเป็นไปได้อย่างไง?""ก็ใช่สิ นี่ถ้าไม่เห็นว่า มันเป็นลูกคนเดียวของยัยแม่ค้าขายขนมนั่น ฉันคงคิดว่ามันมี ฝาแฝด"ฉันทำได้แค่ครุ่นคิด ถึงสิ่งที่พี่บอมเอ่ยบอก เพราะกีต้าร์เองก็ไม่ได้เล่าเรื่องราวของเขา ให้ฉันฟังเลยเหมือนกัน แถมวันที่ฉันอยู่โรงเรียนเป็นวันสุดท้ายฉันก็เห็นกีต้าร์แค่ผ่านๆ เพราะคิดว่า เขายังฟังคำสั่งฉัน ที่ฉันเคยสั่งเขาเอาไว้ว่าหากอยู่ โรงเรียนห้ามเรียกฉันว่าพิง และห้ามทำตัวสนิทกับฉันแต่จะว่าไป นี่ก็ผ่านมา 1 อาทิตย์แล้ว ถ้าเป็นกีต้าร์จริงๆ เขาก็ต้องโทรหาฉันแล
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 28 จากใจคนแพ้
บรรยาย First person#พิงฟ้าในสายตาคนอื่นฉันคงจะเป็นตัวร้ายมากเลยสินะ ก็ใช่อย่างที่พวกคุณคิดนั่นแหละ ฉันมันร้ายกาจ มีผัวทีเดียว 2 คน ในสมัยเรียนฉันคบซ้อนกีต้าร์กับพี่บอมมาตลอด โดยไม่ให้พี่บอมรู้และทำเป็นหลับหูหลับตาไป ตอนที่กีต้าร์ถูกรังแกที่ฉันคบพี่บอมออกหน้าออกตา เพราะเราคบกันมานาน แถมบ้านพี่บอมก็เป็นคนมีฐานะ อีกอย่างเวลาฉันควงพี่บอมไปไหน ก็จะเป็นจุดสนใจของคนอื่นเสมอ โดยที่ฉันไม่ต้องทำอะไรเลยส่วนกีต้าร์ ถ้าจะให้พูดในมุมมองของฉันคือเขาเป็นคนดีมาก ดีชนิดที่ว่า ดีจนฉันอิจฉา ถึงแม้จะรู้ดี ว่าไม่ควรทำแบบนี้กับเขา แต่ฉันก็ยังจะทำและที่ฉันมีอะไรกับกีต้าร์ ก็เพราะฉันเมาและเผลอไปข่มขืนเขาเอง เพราะเสียใจที่พี่บอมมันไปมีคนอื่น และพอเจอใบหน้าหล่อๆ ของกีต้าร์เข้าไป ใจมันก็บางลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เพราะความลับมันจะต้องอยู่กับเราทั้งคู่ตลอดไปฉันจึงหลอกใช้ความไร้เดียงสาของเขาให้เป็นประโยชน์ เพื่อให้เราทั้ง 3 คนยังไปต่อด้วยกันได้ ฉันยอมรับเลยว่าตลอดเวลาที่คบกับกีต้าร์มา
