LOGINShare
13 คำสั่ง!
Last Updated:
2025-02-28 01:30:49เขาดึงท่อนแข็งหนาออก พร้อมกับรูดซิปกางเกงขึ้นในทันที และดึงกระเป๋าตังออกมา เอาเงินโยนใส่ตัวฉันที่นอนหมดสภาพอยู่บนโซฟา
"เอาไปซื้อยาคุมกินซะ! ของฉันเข้าไปลึกขนาดนั้น ครั้งเดียวก็ทำให้เธอท้องได้แล้ว"ฉันที่ลุกขึ้นนั่งด้วยเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย ก็พยายามข่มน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเอาไว้ จัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เหมือนเดิมมากที่สุด ก่อนจะลุกขึ้น ดึงกระโปรงลง"ฉันออกไปได้หรือยัง?""ฮึก!""ออกไปสิ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมกับเอา แอลกอฮอล์ มาเช็ดมือและฉีดไปตามร่างกายของตัวเอง ฉันคงดูสกปรกสำหรับเขามากเลยสินะ ฉันพยายามข่มน้ำตาตัวเองไม่ให้มันไหลออกมาก่อนจะเดินไป เปิดประตูห้องเพื่อจะได้ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ จะได้ชำระล้างสิ่งสกปรกที่ติดอยู่ในตัวฉัน"เดี๋ยวก่อน!""ทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เข้ามาอยู่ดูแลน้องชายของฉัน เธอต้องนอนอยู่ในห้องนี้ จนกว่าน้องชายของฉันจะฟื้น พอน้องชายของฉันฟื้นแล้ว เธอก็ค่อยไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ แล้วอย่ากลับมาให้พวกเราเห็นหน้าอีก""เข้าใจที่ฉันพูดไหม พักพิง"ฉันพยั
Related chapters
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 14 แค้นหรือหึง
บรรยาย First person#เปียโน ผมนั่งดูกล้องวงจรปิด ที่ยัยนั่นกำลังเช็ดตัวให้กับน้องชายตัวเอง แล้วรู้สึกรังเกียจขึ้นมาทันที รังเกียจจนไม่อยากให้ยัยนี่เข้าใกล้ น้องชายของผม ปึก! "แม่งเอ๊ย" ผมละ แค้นเธอจริงๆ ยิ่งเห็นก็ยิ่งไม่ชอบใจ ยิ่งเห็นรอยยิ้ม ที่เธอคิดว่าผมเป็นกีต้าร์น้องชายตัวเอง ก็ยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่ ยัยนี่มีดีอะไร ทำไมน้องผมถึงหลงเธอ ถึงขนาดยอมถูกล่อให้ไปโดนรถชน คลื่น~ คลื่น~ คลื่น~ คลื่น~ "ฮัลโหล?" "ฮัลโหล ไอ้เปียโน ทำไมมึงรับสายช้าจังว่ะ" "มึงมีอะไร?" "พรุ่งนี้ มีสอบ มึงจะมาไหม?" "อื้ม! ไปดิ ต้องไปแทนไอ้เจ้าชายนินทานี่อยู่แล้ว" ผมทำเสียงหงุดหงิดใส่เพื่อน จนมันรู้สึกสงสัย "ไอ้เปียโน มึงเป็นอะไรของมึงว่ะ น้ำเสียงอย่างกับหงุดหงิดอะไรมา" "ไม่มีอะไรหรอก" "แน่เหรอว่ะ หรือว่า ยัยนั่นทำอะไรมึง" "ใคร?" "เอ้า ก็แฟนน้องชายฝาแฝดมึงไง ที่มึงไปหลอกมาแต่งงานด้วยอ่ะ" "เสือก!" "เอ้า กูได้ข่าว สวยใช่เล่นเลยเหรอว่ะ พรุ่
Last Updated : 2025-02-28ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 15 ยัยนี่ แค่คู่นอน/เมีย
เช้าวันรุ่งขึ้นผมนั่งจิบกาแฟและขนมปังเหมือนทุกเช้าก่อนไป มหาลัย เพื่อรอยัยนั่นลงมาจากห้องเพราะวันนี้ผมตั้งใจจะไป มหาลัยพร้อมกับเธอ แกร๊ก! เสียงประตูห้องเปิดออก พร้อมกับเสียงฝีเท้าเดินลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว หญิงสาวในชุดนักศึกษา กระโปรงสั้นอยู่บนหัวเข่าประมาณ 1 คืบเห็นจะได้ ลนลานผลัดวิ่งผลัดเดินลงบันได จนน่าสงสัย "สายแน่เลย!" "ฮัลโหล วาวา รอหน่อยนะกำลังออกไป" เมื่อเธอวิ่งมาถึงห้องโถง ผมก็รีบลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร เดินตามเธอมาติดๆ พร้อมกับรีบคว้าแขนเธอเอาไว้ อย่างรวดเร็ว จนเธอสะดุ้งสุดตัว"โอ๊ยเจ็บ!" ผมชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะเหลือบไปเห็นรอยช้ำที่แขนขวาด้านที่ผมจับอยู่ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป และพูดกลบเกลื่อนสิ่งที่เห็นแทน"ปล่อย! มีอะไร?" "รีบขนาดนี้ มีสอบใช่ไหม?" "อื้ม!" "งั้นไปกับฉัน" พูดจบผมก็ดึงแขนเธอให้เดินตามผมมาขึ้นรถอย่างรวดเร็ว และไม่ลืมที่จะเรียกให้ป้านายไปเอากระโปรงตัวใหม่มาให้เธอ "ป้านายครับ รบกวนช่วยไปหยิบกระโปรงของพักพิงมาให้ผมทีนะคับ ขอตัวที่ยาวที่สุดนะคับ" ก่อนจะเหลือบมองไปยังกระโปรงตัวจิ๋วของเธอที่เห็นแทบจะทะลุไประหว่างขา"พอดี ผมไม่ชอบให้ใครมาเห็นขาขาวๆ ของเม
Last Updated : 2025-03-07ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 16 อย่าลืมสถานะตัวเอง
16อย่าลืมสถานะตัวเอง ณ สวนหย่อมในมหาลัย ผมที่นั่งติวข้อสอบของวันพรุ่งนี้ ให้กับเพื่อนๆ อยู่ ก็เหลือบไปเห็นยัยนั่น นั่งอยู่กับ ยัยวาวา และ เพื่อนผู้ชายอีก 3 คน ดูทรงคงสนิทสนมกันน่าดู แต่สิ่งที่มันทำให้ผมขัดหูขัดตามากเป็นพิเศษก็คือ เธอนั่งข้างเพื่อนผู้ชาย แถมยังทำหน้าตาระรื่น หัวเราะคิกคักจนอย่างจะเข้าไปกระทืบมันจริงๆ "เฮ้ย! ไอ้เปียโน มึงดูอะไรอยู่ว่ะ จ้องตาไม่กระพริบเลย" "ไอ้คัง มึงไปหาเด็กมาให้กูซักคนดิ" "ฮะ! เอาใครอ่ะ?" ผมพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ สวนหย่อม เพื่อหาผู้หญิงมาควงเย้ยยัยนั่น ก่อนจะไปสะดุดตากับผู้หญิงคนนึงเข้า "เอาน้องคนนั้นอ่ะ" "ไหนว่ะ?" ผมชี้มือไปที่ ผู้หญิงที่ผมสะดุดตา ให้เพื่อนดู ก่อนที่มันจะพยักหน้าแล้วลุกขึ้นไปจีบน้องเขาให้ "น้องคับ?" "คะ?" "คือ พอดี พี่มีเรื่องให้ช่วยหน่อย" เพื่อนผมพยายามพูดกับน้องคนนั้น จนเธอลุกขึ้น เดินตรงมาพร้อมกับเพื่อนของผม เธอยกมือไหว้ผม ก่อนจะมานั่งลงบนเก้าอี้ไม้หินอ่อนข้างผม "น้องเขาชื่อ ข้าวฟ่าง มึงมีไรให้น้องเขาช่วยอ่ะ?" ผมเหลือบมองน้องข้าวฟ่างก่อนจะพยักหน้ารับไหว้ใส่เบาๆ และจ้องมองไปยังยัยนั่น "ข้าวฟ่าง หนูเห็นผู้หญิงคนน
Last Updated : 2025-03-07ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 17 สะใจ
ผมกัดกรามแน่นจนเป็นสันนูน เธอเองก็คงสะใจ ไม่น้อยที่ได้เอาคืนผม"อ๋อเหรอ มีผัวที่เดียว สองคนเลยเหรอ?""นี่!""จุ๊ๆๆๆ เบาๆ ดิ หรืออยากให้เพื่อนรู้ เพื่อนเธอเนี่ย ชอบพูดจาเสียงดังซะด้วย ฉันกลัวว่า พอเพื่อนเธอรู้ มันจะปากสว่างตะโกนเสียงดังลั่นกลางสวนหย่อมเอานะ"ผมแสยะยิ้มขึ้นอย่างสะใจ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินไปนั่งโต๊ะ ม้าหินอ่อนของตัวเองราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น"มึงไปแกล้งเมียตัวเองทำไมว่ะ?""ไม่มีอะไรหรอก กูแค่อยากให้มันเจียมเนื้อเจียมตัวไว้บ้างเท่านั้นเอง""เอาตรงๆ นะ กูว่ามึงหึง""หึง? เหอะ!""มึงบ้าหรือเปล่ากูจะไปหึงยัยนั่นทำไมก่อน""เอ้า ก็ตั้งแต่ อยู่มหาลัยมา พวกมึงแทบไม่ยุ่งเกี่ยวกันด้วยซ้ำ อาจมี เดินผ่านๆ บ้าง แต่ก็ไม่ค่อยอะไรกันมากมาย"เพื่อนผม เริ่มสงสัยในตัวผม ที่เริ่มมีอะไรแปลกไป แต่มันแปลกไปอย่างไงกันล่ะ ก็ในเมื่อยัยนั่น ชอบอ่อยผู้ชายไปทั่ว ถ้าเกิดเผลอไปทำอะไรผู้ชายคนอื่นขึ้นมาอีกจะทำไง ใครจะรับผิดชอบผู้หญิงอันตรายแบบนั้น เอาให
Last Updated : 2025-03-13ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 18 เอาคืน
บรรยาย First person#พักพิง"ไอ้พิง!""หื้ม ว่าไง?""มึง ทิ้งไอ้กีต้าร์แบบนั้น มันจะดีเหรอว่ะ?"ฉันลังเลใจอยู่ไม่น้อยที่ปล่อยให้ ผู้ชายคนนั้น รอฉันอยู่ที่ มหาลัย แต่ตัวฉันกลับรีบหนีออกมากับเพื่อนข้างนอก โดยไม่ได้เอ่ยบอกเขาสักคำความรู้สึกผิดประเดประดังเข้ามาในโสตประสาทอย่างหนักหน่วง แต่ฉันก็ยังนิ่งเฉย เพราะอย่างไรเสีย เดี๋ยวก็มีผู้หญิงคนอื่นมาพาเข้าไปจากตรงนั้นเองอยู่ดี"ไม่เป็นไรหรอก วาวา คนแบบนั้น ทิ้งไว้บ้างก็ดี""เอ้า ถ้ากลับบ้านไป ไม่ทะเลาะกันตายห่าเลยเหรอ?""ก็อาจจะมีแหละ แต่อาจไม่รุนแรง"แต่แล้ว เสียงรถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูง ก็หยุดลงตรงหน้าฉัน ก่อนที่กระจกรถจะเปิดออก"อ้าว! สาวๆ ทิ้งไอ้เปียโนไว้ที่มหาลัยแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคับ""ไม่เสือกได้ไหมคะ ไอ้คัง"วาวารีบแทรกพูดขึ้น แต่เธอก็ต้องชะงักไป ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนหันมาถามฉันอย่างสงสัย"เดี๋ยวนะ เปียโน นี่ใครว
Last Updated : 2025-03-15ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 19 ผู้หญิงของน้อง/ของกู
ในที่สุดโครงงานของกลุ่มฉันก็เสร็จเสียที นี่ก็ปาเข้าไปตั้ง ทุ่มกว่าๆ ละ คงต้องรีบแยกย้ายกันกลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้ว "ในที่สุด งานพวกเราก็เสร็จสักที พรุ่งนี้ ก็แค่รอ Pre-sign อีกนิดหน่อยก็เรียบร้อยละ" "โห่! นี่ฝีมือของพี่กีต้าร์เหรอครับ สวยมากเลย" "ไหน!" วาวาเพื่อนฉันรีบดึงรายงานของโครงงานมาดูอย่างตะลึงลาน ก่อนจะเปรยสายตามองมาที่ฉันอย่างงงงวย เพราะปกติแล้ว กีต้าร์เป็นคนที่วาดรูปเก่ง แรงเงาเก่ง แต่ระบายสีจัดว่าไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย นี่จึงเป็นสิ่งที่ทำให้เธอเริ่มรู้สึกสงสัยในตัวของเปียโนมากยิ่งขึ้น จนฉันต้องรีบแก้ต่างให้กับเขา "กีต้าร์เป็นคนวาดรูปสวยอยู่แล้ว ก็ไม่แปลกหนิ ที่การระบายสีในครั้งนี้จะออกมาสวย" "ไม่ใช่! " "หื้ม? อะไรคือไม่ใช่เหรอ?" "กีต้าร์มันถนัดเขียนหนังสือมือขวา แต่ไอ้เนี้ย มันระบายสีมือซ้าย ซึ่งก็แปลว่ามันถนัดซ้าย" อ่ะนั่นสิ! ฉันก็คิดว่า วาวา สงสัยเรื่องการระบายสีของนายเปียโนซะอีก ที่ไหนได้ เธอจับสังเกตเรื่องมือที่ถนัดนี่เอง จะทำอย่างไงดี ฉันจะช่วยเขาอย่างไงดี "ฉันโดนรถชนนะ สมองก็เสื่อม มือที่ใช้การได้ ก็ควรจะเป็นมือที่ถนัดตอนรู้สึกตัวสิ" "
Last Updated : 2025-03-18ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 20 หวง
ณ แสงสีเสียงที่ดังสนั่น มือแกร่งก็ยังจับมือฉันเอาไว้อย่างแน่นหนา จนเดินไปถึงโต๊ะของกลุ่มเพื่อนเขา "Hi กีต้าร์ มึงเอาเด็กที่ไหนมาว่ะ โคตรสวยเลย ไม่ใช่ดิ ทั้งสวยทั้งน่ารักเลย?" "อ๋อ เนี้ยะเมียไอ้กีต้าร์ ที่มันแต่งไง" คังรีบตอบกลับเพื่อนๆ ในกลุ่ม แทนอิตาเปียโนอย่างรวดเร็ว "ใช่เหรอว่ะ?" "สวยขนาดนี้ ไอ้กีต้าร์มันยังมีเด็กได้ กูว่าแม่งไม่ใช่หรอก จะหวงเด็กก็บอกมาเถอะ" "นี่ เมียกูจริงๆ" น้ำเสียงทุ้มตอบกลับเหล่าเพื่อนในวงเหล้า จนทุกคนเงียบสนิท ใบหน้าของทุกคนที่จับจ้องมองฉันจนตาไม่กระพริบก็รีบหลบสายตาหันหน้าไปทางอื่น "เป็นไปได้ไงว่ะ ไอ้กีต้าร์เอาเมียมา ร้อยวันพันปีแม่งมันไม่เคยพูดถึงหรือพามาเปิดตัวเลย" "หุบปากไอ้สัส เดี๋ยวแม่งเมียมันได้ยิน" เสียงซุบซิบถึงแม้จะเป็นเสียงที่แผ่วเบา แต่ก็เป็นเสียงที่พอจะฟังออก มันก็จริงอย่างที่พวกเขาบอกนั่นแหละ อิตานี่มันไม่เคยพาฉันไปไหนด้วยเลย ถึงแม้ในช่วงแรกๆ ตอนแต่งงาน จะไปกลับมหาลัยด้วยกัน แต่เขาก็ไม่เคยเปิดตัวว่าเป็นอะไรกับฉัน หากเจอกันในมหาลัย เขาก็จะเลี่ยงที่จะรู้จักกับฉัน หรือ ทำเป็นไม่เห็น แต่พอกลับมาจากมหาลัย เขาก็จะคอยtake care ดูแลฉันเป็นอย่
Last Updated : 2025-04-01ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 21 ห้องนอน Nc
บรรยาย First person#เปียโน บ้านปึก! เสียงปิดประตูรถของเราทั้งคู่ พร้อมฝีเท้าเรียวรีบผลัดวิ่งผลัดเดินจะเข้าบ้าน ทำให้ผมรู้ว่าเธอกำลังจะหลบหน้าผม แต่ใครจะยอมล่ะ "เดี๋ยวก่อน พักพิง" ฝีเท้าเรียวหยุดชะงักลงพร้อมกับหันหน้ามาหาผม "มีอะไร?" "ตามฉันไปที่ห้อง ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย" "งั้นฉันขออาบน้ำก่อนนะ แล้วจะตามไปที่ห้อง" "ก็รีบมาแล้วกัน ก่อนที่ฉันจะเมา" พูดจบผมก็เดินนำเธอเข้าบ้านในทันที โดยที่เธอยังไม่ได้เอ่ยตอบผม ห้องนอนเปียโนผมนั่งจิบไวท์อยู่ในห้องอย่างเรียบนิ่งเพื่อรอให้เธอมาหาผมที่ห้อง ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! "เข้ามา" แกร๊ก! "มีอะไรจะคุยกับฉันเหรอ?" ผมวางแก้วไวท์ลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอ พร้อมกับใช้มือสัมผัสไปที่ใบหน้าเรียวอย่างอ่อนโยน น่าเสียดายจริงๆ ที่ผู้หญิงที่สวยน่ารักและมีเสน่ห์ขนาดนี้ จะร้ายกาจถึงขั้นทำร้ายผู้ชายคนหนึ่งที่รักเธอได้ขนาดนี้ "เธอชอบกีต้าร์จริงๆ เหรอ พักพิง" "ใช่ ฉันชอบเขา ชอบมาก แอบชอบมาตลอดสามปี" ใจผมกระตุกวูบ เมื่อได้ยินและได้เห็นสีหน้าระรื่นสดใสที่เธอเอ่ยบอกมา ทำไมมันถึงเจ็บขนาดนี้นะ หรือว่าผมรักเธอเข้าให้แล้วนะ แ
Last Updated : 2025-04-01
Latest chapter
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 39 ไม่ยอมปล่อย! NC
"ถ้ามึงไม่ยอมหย่าให้กู กูจะฟ้องหย่า!"เมื่อพูดจบ เขาก็ฉุดกระชากลากถูฉันขึ้นไปบนเตียงอย่างดุดัน ก่อนจะขึ้นคร่อมตัวฉัน ด้วยน้ำตาที่อาบหน้า"ฉันไม่หย่า ก็บอกแล้วว่าไม่หย่าไง ฟังกันหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?""ออกไปจากตัวกู กูขยะแขยงตัวมึง ไอ้ขยะ!"พูดจบ เขาก็ถลกเสื้อผ้าฉันจนขาดวิ่น และซุกไซร์ซอกคอขาวจนแดงเป็นจ้ำ ๆ"อ๊ายยยยยยยย! ไอ้สปรก ออกไปจากตัวกูนะ"ฉันสบถด่าเขาออกมาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับดิ้นทุรนทุรายสู้เขาอย่างหนักหน่วง แต่ยิ่งฉันดิ้นสู้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกระชากเสื้อผ้าฉันออกให้เร็วมากขึ้นเท่านั้นกระทั่ง ฉันใช้เท้าถีบเข้ายอดอกหนาได้ จนเขาหงายหลัง เกือบตกเตียง ฉันจึงรีบหันหลังตะกายจะทรงตัวลุกขึ้น แต่มันก็ไม่ทันเสียแล้วท่อนเอ็นหนา สอดใส่เข้ามาในร่องแคบจากด้านหลังจนมิดด้าม ทำให้ร่างกายทุกส่วนของฉันอ่อนแรงลงอย่างฉับพลันมือกำผ้าปูที่นอนไว้อย่างแน่นหนา พร้อมกับกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด"กรี๊ดดด
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 40 เราไม่เหมือนกีต้าร์ตรงไหน
"เอิ่มมมมม!"ดวงตาคม ตาเบิกโพรงขึ้นด้วยความงัวงง เมื่อเห็นฉันนั่งมองขาตัวเอง ที่ถูกมัดติดไว้กับเขาอย่างแน่นหนา ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง"ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ เธอหิวไหม?"ฉันดึงผ้าห่มมาคลุมกายไว้ และลงไปนอนตะแคงข้าง หันหนีเขาอย่างเงียบครึม ราวกับเขาเป็นเพียงอากาศที่ไร้ตัวตน"เกลียดฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอ พักพิง!""ใช่"เสียงพูดเงียบลง เมื่อฉันเอ่ยตอบออกไปแบบนั้น ก่อนที่คนตัวใหญ่จะจุมพิตลงที่ไหล่ของฉันอย่างแผ่วเบา"พักพิง เธอให้อภัยกับความโง่ของฉันไม่ได้เลยเหรอ?"".........""พักพิง ตอบฉันหน่อย!""ตอบสิ""ตอบฉัน!"ฉันเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมตวาดเสียงใส่หน้าเขา อย่างเดือดดาล"ก็เพราะกูชอบกีต้าร์ กูไม่ได้ชอบมึง มึงหลอกให้กูแต่งงานกับมึง มึงสวมรอยเป็นกีต้าร์ แล้วมึงก็พรากครั้งแรกของกูไป แล้วมาวันนี้ มึงยังจะขังให้กูอยู่กับมึง โดยการจะให้กูมีลูกกับมึง อีกอย่างงั้นเหรอ?""ทุกอย่างตั้งแต่แรกเริ่ม มึงโกหกหลอกลวง
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 41 ไม่ใช่แค่อาบ NC
ฉันพูดโป้งออกไปขนาดนี้ ยังไม่มีเสียงตอบกลับมาอีก นายนิมันน่าทุบให้ตายคามือจริงๆ"ฉันอาบพอแล้ว เดี๋ยวต้องไปเช็ดอ้วกตัวเองบนเตียงอีก"แต่มือใหญ่กลับรั้งแขนของฉันเอาไว้อย่างแน่นหนา นัยน์ตาประกายไปด้วยความห่วงใย ที่มีต่อฉันอย่างมากล้น จนตัวฉันเผลอนั่งลงบนตักกว้างเขาดึงตัวฉันเข้าไปบรรจงจูบอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกอดรัดตัวฉันไว้ในอ้อมแขนแกร่ง จนยากที่จะอธิบายความรู้สึกนี้เป็นคำพูดได้"เปียโน!"ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรออกไป ริมฝีปากอิ่ม ก็จู่โจมบรรจงจูบฉันอย่างดุดัน ปลายลิ้นร้อนสอดใส่เข้ามาในโพรงช่องปากเก็บกวาดข้างในนั้น อย่างไม่รังเกียจคือแบบว่า ฉันจะบอกเขาว่า กูพึ่งอ้วกเสร็จ มึงจะจูบทำไมมมมมม ><¡แต่มันก็คงไม่ทันแล้ว เพราะร่างกายของฉันในตอนนี้ มันกลับไม่ยอมต่อต้านเขาเลยมันยิ่งตอบสนองอยากให้เขาเข้ามาในร่างกายเสียอย่างนั้น ปลายลิ้นร้อนถอดออกจากกันอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะเลื่อนตัว มามุดซอกคอขาว"เอิ่มมมมม!"มือใหญ่ ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังขาว ไล่ระดับมา
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 38 ฉันโง่เหรอ?
ฉันยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เพื่อรอฟังคำตอบจากปากคนตัวใหญ่อย่างนิ่งเงียบ ก่อนที่เขาจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน จับมือฉันขึ้นมาแนบแก้มขาวอย่างอ่อนโยน"พักพิง เรามามีลูกกันเถอะ ต่อไปนี้ เธอไม่ต้องกินยาคุมแล้วนะ เราจะมีลูกที่น่ารัก ๆ ด้วยกัน สัก 2 - 3 คน ดีไหม?"เมื่อเขาพูดจบ ฉันก็ฉีกยิ้มออกพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทั้งน้ำตาที่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมากระทบจนเต็มแก้ม"ฮ่าาาาๆๆๆๆ"เพี้ยะ!ฉันตบหน้าเขาไป 1 ฉาก ให้กับความสกปรกโสโครกที่ฉันได้รับมา ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา อย่างเดือดดาล"พักพิง เธอตบฉันทำไม?""มึงต้องการให้กูมีลูก เพื่อที่มึงจะได้รั้งกู ให้อยู่กับมึงตลอดไปใช่ไหม เปียโน!"เขายืนขึ้น อย่างลนลาน ก่อนจะดึงมือฉันเข้าไปกุมไว้อีกครั้งแน่นหนา"มันไม่ใช่แบบนั้นนะ พักพิง ฟังเราก่อน""ปล่อยกู!"เสียงสั่นเครือของฉัน บ่งบอกชัดเจนแล้วว่า วันนี้ มันต้องจบ ไม่ว่า อะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม"พักพิง คือ แบบนี้นะ เราไม่ได
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 37 มีอะไรจะคุยกับฉันไหม?
สถานกักกันหญิง"สวัสดีค่ะ ฉันมาพบ นักโทษที่ชื่อฟ้าค่ะ""กรุณา บอกชื่อ นามสกุลของ นักโทษด้วยค่ะ เป็นอะไรกับนักโทษคะ?"ฉันทำได้เพียงแต่ เงียบลง เพราะจำไม่ได้จริง ๆ ว่าเธอชื่ออะไร ก่อนจะ ดึงมือถือขึ้นมาเปิดรูปภาพของฟ้า ให้แก่ผู้คุมได้ดู"อ๋อ งั้นรับคิวแล้ว รอสัญญาณเรียกนะคะ วันนี้ ญาตินักโทษน้อย อาจจะใช้เวลาไม่นาน สามารถเข้าไปเยี่ยมได้ ไม่เกิน 40 นาทีนะคะ หากหมดเวลา จะมีสัญญาณเตือน""ขอบคุณค่ะ"ฉันนั่งรอคิวอยู่นานพอสมควร ก่อนที่เสียงเตือนให้เข้าพบ คุณฟ้า จะดังขึ้นติ๊ดดดดดดดดดดดดดด!"ญาตินักโทษ คิวต่อไป เชิญค่ะ"ฉันสูดหายใจเข้าเต็มปอด พร้อมกับต่อแถวเดินเข้าไป ยังห้องเยี่ยมนักโทษด้วยใจที่ลังเลแต่เมื่อคุณฟ้า ได้พบหน้าฉัน เธอก็สะดุ้งสุดตัว ก่อนจะลนลาน และหยิบโทรศัพท์ข้างม่านกระจกขึ้นมาแนบหูอย่างหวาดหวั่น"สวัสดีค่ะ ฟ้า"ม่านกระจกใส ทำให้เห็นถึงร่างกายที่ผอมบางของเธอ อย่างชัดเจน ราวกับว่า เธอยังไม่สามารถปรับตัวเข
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 36 ตาม
อ้วก! อ้วก! อ้วก!"พักพิง เธอเป็นอะไรน่ะ ทำไมตื่นเช้ามา ก็อ้วกแบบนี้ ไม่สบายเหรอ ไปหาหมอไหม?""ไม่เป็นไร ฉันโอเค""แต่ เธอหน้าซีดมากเลยนะ""เดี๋ยวมันก็หาย นายไปทำงานเถอะ เดี๋ยวจะสายเอานะ""ไม่อ่ะ ถ้าเธอเป็นแบบนี้ เราหยุดงานดูแลเธอดีกว่า"คำพูดที่ดูห่วงใยตัวฉัน มันบ่งบอกถึงความใส่ใจที่เขามีให้ฉันมากมายเหลือเกิน แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันคิดว่า มันก็เป็นแค่ เกมส์หลอกลวงเท่านั้นเมื่อกีต้าร์ฟื้นแล้ว สุดท้ายฉันก็ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้อยู่ดี โดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ ทั้งสิ้น แต่สิ่งที่เขาทำกับฉันในวันนี้ และวันผ่าน ๆ มา ฉันจะไม่ยอมให้ใจของฉันต้องอ่อนแอเพราะเขาอีกต่อไปแล้วกระทั่ง 1 อาทิตย์ ต่อมา"พักพิง เราออกไปทำธุระก่อนนะ อยากกินอะไรไหม?"คำพูดเดิม โทนเสียงเดิม บ่งบอกให้ฉันรับรู้ว่า เขาจะออกไปที่ไหน วันนี้ ฉันจึงเลือกที่จะตามเขาไป เพราะจะได้หายจากข้
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 33 ขอคืน
ยัยโง่พักพิง ย่นคิ้วใส่ฉันอีกครั้งอย่างงวยงง เธอคงมีสงสัยฉันบางแหละ เพราะตอนเรียนมัธยม เราไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ช่วงพัก ฉันก็จะต้องไปอยู่กับพี่บอม"พักพิง แกจำฉันได้ไหม?""ใครอ่ะ?""ฉันไง ฟ้า ที่เรียนห้องเดียวกับแกอ่ะ""ฟ้า"ยัยนี่ขี้ลืม หรือ จำฉันไม่ได้จริง ๆ กันนะ ห่างจากเรียนมัธยมได้ไม่กี่ปีเองนะ ลืมฉันแล้วเหรอ ฉันน่ะ ฮอตจะตาย จะมาลืมกันแบบนี้ได้ไง"อ๋อ เราจำได้แล้ว ฟ้าที่หายไปช่วงเทอมสองใช่ป้ะ""อื้ม ใช่ ๆ "ในที่สุดก็จำฉันได้สักทีนะ ยัยนี่แอ๊บหรือเรื่องจริงกันแน่เนี่ย"เป็นไงบ้าง ทำไมถึงพึ่งมาหากันตอนนี้!""คือเรา"ฉันเหลือบตามองหน้าลูกสาวของฉันอย่างร้ายกาจ ก่อนจะเอ่ยออกมา ด้วยเสียงสั่นเครือ"ตอนนั้นเราท้องน่ะ เลยพักการเรียน"พักบ้าบออะไร ฉันเรียนจบม.6 แล้วยะ แค่เลี้ยงลูกไม่ได้เรียนต่อ มหาลัยแบบพวกแกเฉยๆ แหละ ถ้าฉันเร
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 34 สงบ
ฉันสติแตก จนคลั่งออกมา วิ่งไปทุบร่างของไอ้กีต้าร์ที่นอนโคม่าอยู่ เพื่อให้มันตื่นมาช่วยฉัน แต่ที่ไหนได้ กีต้าร์มันกลับ นอนนิ่งเป็นผัก ราวกับรอความตายเพียงเท่านั้นณ โรงพัก"จ่า เอาตัวไปฝากขังได้เลย""คับ ท่าน"ฉันเอาแต่ เหม่อลอยน้ำตาซึมอยู่ตลอดเวลา ที่อยู่ในโรงพัก ก่อนจะเดินตามจ่าเข้าไปยังห้องขัง ที่เหม็นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นของเสียจนอยากอ้วก"ทางผู้กองเขาไม่ให้ประกันตัวนะ พรุ่งนี้จะส่งตัวไปฝากขังที่เรือนจำใหญ่ เพื่อรอขึ้นศาล""สวัสดีค่ะ ฉันมาเยี่ยม คนที่ชื่อ พิงฟ้าค่ะ"เสียงนั่น คือเสียงของแม่กีต้าร์อย่างแน่นอน เพราะเมื่อเช้า ฉันได้ยินเสียงของท่านและได้เห็นหน้าพวกเขาแล้วด้วยฉันรีบลุกขึ้นยืน มองตามเสียงนั่นอย่างฉับพลัน ก่อนที่คนตัวใหญ่ จะเดินเข้ามาหาฉัน ที่ห้องฝากขัง"ฮึก! ปะ.....เปียโน""ฉันพา น้องพราวมาหา""อะไรนะ!"&nb
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 35 งงงวย/สงสัย
บรรยาย First person#พักพิงเมื่อฉันส่งพ่อแม่และน้องพราวขึ้นเครื่องไปอังกฤษแล้ว ฉันกับอี่ตาเปียโน ก็นั่งเงียบกันมาตลอดทาง ราวกับไม่มีสิ่งใดจะโต้ตอบกันอีกกระทั่ง เขาเริ่มเปิดพูดขึ้นมาก่อน"เออคือ!""ว่าไง?""พักพิง เธอมีความคิดเห็นอย่างไงกับน้องพราวเหรอ?""จริงๆ มันก็แปลกๆ นะ ที่อยู่ดีๆ พ่อแม่นายก็รับน้องพราวเป็นหลานซะงั้น ว่าแต่ ฟ้าเขาไปไหนเหรอ?"ร่างใหญ่ที่กำลังนั่งขับรถอยู่ทำท่าทางเลิ่กลั่กเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน พร้อมกับใช้มือลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา"เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยยัยพิง เฮ้ย! ยัยคนชื่อฟ้า คงอยากให้ลูกของเธอมีชีวิตที่ดีมั้ง""อ่อ แบบนี้เอง"ฉันรู้ดีว่าเขาโกหก แต่ฉันก็ยังทำตัวปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันรู้สึกว่า เปียโนมีอะไรปิดบังฉันอยู่ราวกับไม่ต้องการให้ฉันรู้เรื่องนี้เป็นอันขาดเสียอ
