บรรยาย First person
#เปียโน
บ้าน
ปึก! เสียงปิดประตูรถของเราทั้งคู่ พร้อมฝีเท้าเรียวรีบผลัดวิ่งผลัดเดินจะเข้าบ้าน ทำให้ผมรู้ว่าเธอกำลังจะหลบหน้าผม แต่ใครจะยอมล่ะ
"เดี๋ยวก่อน พักพิง"
ฝีเท้าเรียวหยุดชะงักลงพร้อมกับหันหน้ามาหาผม
"มีอะไร?"
"ตามฉันไปที่ห้อง ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"
"งั้นฉันขออาบน้ำก่อนนะ แล้วจะตามไปที่ห้อง"
"ก็รีบมาแล้วกัน ก่อนที่ฉันจะเมา"
พูดจบผมก็เดินนำเธอเข้าบ้านในทันที โดยที่เธอยังไม่ได้เอ่ยตอบผม
ห้องนอนเปียโน
ผมนั่งจิบไวท์อยู่ในห้องอย่างเรียบนิ่งเพื่อรอให้เธอมาหาผมที่ห้อง ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"เข้ามา"
แกร๊ก!
"มีอะไรจะคุยกับฉันเหรอ?"
ผมวางแก้วไวท์ลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอ พร้อมกับใช้มือสัมผัสไปที่ใบหน้าเรียวอย่างอ่อนโยน
น่าเสียดายจริงๆ ที่ผู้หญิงที่สวยน่ารักและมีเสน่ห์ขนาดนี้ จะร้ายกาจถึงขั้นทำร้ายผู้ชายคนหนึ่งที่รักเธอได้ขนาดนี้
"เธอชอบกีต้าร์จริงๆ เหรอ พักพิง"
"ใช่ ฉันชอบเขา ชอบมาก แอบชอบมาตลอดสามปี"
ใจผมกระตุกวูบ เมื่อได้ยินและได้เห็นสีหน้าระรื่นสดใสที่เธอเอ่ยบอกมา ทำไมมันถึงเจ็บขนาดนี้นะ หรือว่าผมรักเธอเข้าให้แล้วนะ แต่ไม่ทันที่เธอจะเอ่ยพูดอะไรต่อ
ริมฝีปากของผมก็เข้าประกบจูบกับเธอโดยอัตโนมัติอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทั้งที่เธอก็พยายามขัดขืนผม แต่ร่างกายผมมันกลับไม่ยินยอมปล่อยเธอไป
"หื้ออออออ ปล่อยนะ"
เธอพยายามสะบัดตัวหนีออกจากผม แต่ร่างกายของผมมันกลับไม่ฟังเสียงของเธอเลย มันกลับยิ่งจูบเธออย่างดูดดื่มเข้าไปใหญ่ และหนักหน่วงขึ้นไปอีก
"อื้มมมม เปียโนนนน ปล่อย!!!"
"ฉันหายใจไม่ออก!"
"ไม่!"
อ้อยเข้าปากช้างขนาดนี้ ทำไมผมจะต้องปล่อยเธอออกไป ในเมื่อร่างกายของผมต้องการเธอขนาดนี้ งั้นผมก็ขอทำตามความต้องการของตัวเองไปเลยก็แล้วกัน
"เปียโน! หยุดนะ อ๊ายยยย!"
ผมอุ้มตัวเธอขึ้นมา พร้อมกับวางตัวเธอลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถลกชุดนอนกระโปรงของเธอขึ้นและดึงกางเกงชั้นในตัวจิ๋วออก
"อ้าาา! ไอ้บ้า หยุดนะ อย่าทำแบบนี้"
"นอนเฉยๆ"
ผมก้มมองกลีบกุหลาบสีชมพูสะอาดตาตรงหน้า ที่มีขนอ่อนปกคลุมอยู่เพียงเล็กน้อย มันช่างสวยงาม และน่าลงไปเล่นกับมันเสียจริง ถ้าลงไปดื่มด่ำกับมันสักหน่อยก็คงจะดีไม่น้อย
"นะ.....นายจะทำอะไรน่ะ"
ไม่ทันที่เธอจะได้ขยับตัวหนี ผมก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบถ่างขาเธอออกและลงไปใช้ปากดูดดื่มกลีบกุหลาบสีชมพูใต้ระหว่างขาอันหอมหวานในทันที
"อ้าาาา!"
แผ่นหลังขาวยกขึ้นลงตามความเสียวซ่านที่ถูกกระตุ้นในร่องแคบที่ถูกปลายลิ้นหนาสอดใส่เข้าไปดื่มด่ำน้ำผึ้งพระจันทร์แสนหวาน
"อ้า! เปียโนอย่า....เอิ่มมม"
ให้ตายเถอะ! นี่ผมทำอะไรลงไป มันหยุดตัวเองไม่ได้เลยจริงๆ ยิ่งเห็นแผ่นหลังขาวยกขึ้นอย่างเร้าร้อน ไอ้น้องชายนุ่มนิ่มก็ผงาดแข็งตัวขึ้นมาจากในกางเกงนอนของผมในทันที
"อ้า! พอแล้ว"
ริมฝีปากบางเม้มลงอย่างพอใจ เธอคงรู้สึกดีไม่น้อย ที่ผมทำให้แบบนี้ ถึงแม้ปากของเธอจะเอ่ยบอกให้ผมพอ ให้ผมหยุด แต่ร่างกายของเธอมันกลับตอบสนองเรียกร้องให้ผมเข้าไปในตัวเธอโดยเร็วเสียอย่างนั้น
อ้า! ให้ตายเถอะ ผมไม่ไหวแล้ว ไอ้น้องชายมันผงาดชูดันกางเกงจนเสียววู่วาบไปหมด ผมรีบดึงกางเกงลงอย่างรวดเร็วเพื่อรอเข้าไปในร่องสาว ที่มีน้ำผึ้งพระจันทร์อาบไว้เต็มประตูถ้ำ
ผมผลักตัวขึ้น ก่อนจะทำการชักรูดน้องชายไปสองถึงสามครั้ง และเอาถูไปตามกลีบกุหลาบที่แต่งแต้มไปด้วยน้ำผึ้งพระจันทร์ที่ไหลออกมาจากร่องสาว
ก่อนจะค่อยๆ ดันน้องชายที่ผงาดพองตัวเต็มที่เข้าไปในร่องแคบ ที่มันแน่นจนทำให้เจ็บไปทั้งหัว
"อ้าาาาาาา! ไอ้บ้า ฉันเจ็บนะ!"
เธอนอนหายใจติดขัด อาจเป็นเพราะจุกจากของผมที่เข้าไปในตัวเธอ แถมเสียงหัวใจยังเต้นสั่นระรัวดังออกมาจนผมได้ยิน
"จุกเหรอ?"
เธอใช้มือปิดบังใบหน้าเอาไว้ และพยักหน้ารับคำถามให้ผมได้รับรู้ ผมจึงค่อยๆ ขยับน้องชายเข้าออกเพื่อคลายความจุกแน่นให้กับเธออย่างแผ่วเบา
"อ่าาา!"
เสียงครางในลำคอขาวเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา เพื่อระบายความจุกแน่น และความคับแคบในร่องสาว ใบหน้าขาวที่ขมวดคิ้วงามพร้อมกับกัดเม้มริมฝีปากล่างของตัวเองไว้
มันช่างเช็กซี่จนผมแทบไม่อยากละสายตาออกจากใบหน้าของเธอได้เลย อ้า! ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียว อยากจะขอใส่แบบหนักๆ ซักทีเถอะ เมื่อร่องแคบเริ่มคลายตัวโดยมีน้ำหล่อลื่นไหลออกมาชโลมท่อนแข็ง
ผมไม่รอช้ารีบอัดกระแทกร่องแคบอย่างหนักหน่วง จนแผ่นหลังขาวยกขึ้นเป็นครั้งคราว พร้อมกับเล็บมือที่จิกเข้าไปในเนื้อแขนผม มันยิ่งกระตุ้นความดิบเถื่อนในตัวผมให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งอย่างหนักหน่วง
ผมยกขาเรียวขึ้นพลาดบ่าพร้อมอัดกระแทกเข้าไปในร่องแคบเพื่อระบายความอัดอั้นที่มีต่อเธออย่างหนักหน่วง จนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่น ตับ! ตับ! ตับ! มันดังก้องไปทั่วห้องนอนใหญ่ของผม
และยิ่งข้างในที่คับแน่นมันตอดรับของผมอย่างหนักหน่วงขนาดนี้ มีหรือที่ผมจะไม่อยากเข้าไปให้ลึกอีก ผมไม่รอช้ารีบดันน้องชายเข้าไปในตัวเธอจนมิดด้าม
จนร่างเล็กถึงกับยกแผ่นหลังขึ้นและพยายามใช้เท้าถีบตะเกียดตะกายหนีออกจากตัวผม
"อ้าาาาา! มัน...จะ...จุก"
"อย่าดิ้นหน่า! รู้ว่าจุกแต่เดี๋ยวก็ชินเอง"
ผมไม่รอช้ารีบดึงตัวเธอให้ลุกขึ้นและจับเธอหันหลังยกสะโพกเธอขึ้นมาในทันที
"เปียโน...นะ......นายจะทำอะไรน่ะ"
"ก็ทำให้เธอชินไง"
ผมคงไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา เพราะไอ้น้องชายที่ผงาดอยู่มันจะเสียอารมณ์เอาเสียเปล่า ผมไม่รอช้ารีบดันน้องชายเข้าร่องแคบอีกครั้งในทันที
"อ้าาาาาา มัน......! จะ ......จุกกว่าเดิมอีก ไอ้บ้า"
เสียงร้องของเธอดังลั่นบ้าน จนทำให้ผมต้องรีบอัดกระแทกร่องแคบเข้าไปให้เธอหยุดเสียงครางลง
ก่อนจะขยับท่อนแข็งให้เร็วขึ้นอย่างหนักหน่วงเพื่อให้เสียงครางกระเส้าของเธอเงียบลงให้นานที่สุด เพราะถ้าเธอเปล่งเสียงออกมาอีก ก็คงจะมีคำด่าผมตามมาอีกเป็นแน่
"อ้า! อ้า! อ้า!"
เสียงครางในลำคอขาวมันช่างยั่วยวนให้ผมอยากจะกินเธอเข้าไปทั้งตัวเสียจริงๆ ผู้หญิงอะไรทำให้ผมคลั่งไคล้ได้ขนาดนี้นะ
"อ้า! พะ...อ้า...พอแล้วๆ!"
"เดี๋ยวสิ มันจะเสร็จแล้ว!"
มือเรียวใช้มือข้างหนึ่งของเธอดันที่นอนไว้และมืออีกข้างก็พยายามจะดันตัวผมออก แต่ใครจะยอมล่ะ จะถึงเป้าหมายอยู่แล้ว เล่นจะผลักกันออกแบบนี้ได้อย่างไง
"นายจะทำบ้าอะไรน่ะ!"
ผมจึงดึงมือเธอมาไขว้หลังทั้งสองข้างและอัดกระแทกจนมิดด้ามเพื่อให้เธอได้ปลดปล่อยออกมา และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะยิ่งอัดกระแทกเข้าออกในท่านี้นานเท่าไหร่ ไอ้น้ำอุ่นๆ ก็ได้ชโลมไปทั่วท่อนเอ็นจนมันชุ่มฉ่ำไปทั้งตัว
ตอนนี้ ร่างกายเธออ่อนแรงจนมันสั่นไหวไปทั้งตัว คงสบายตัวแล้วสิท่า ผมจึงปล่อยมือเธอออกแล้วกดแผ่นหลังขาวให้นอนแนบกับเตียงนอน
ก่อนจะเริ่มอัดกระแทกใส่ร่องแคบอีกครั้งอย่างหนักหน่วงเพื่อปลดปล่อยของตัวเองออกมาบาง ก่อนที่เสียงครางกระเส้าของเธอจะหยุดลงเพราะเผลอหลับคาที่
บรรยาย First person#เปียโน เช้าวันรุ่งขึ้นในขณะที่ผมนั่งจิบกาแฟ ดูดบุหรี่อยู่ในห้องรอเธอตื่น มันก็ทำให้ผมนึกย้อนไปถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เธอเคยเอ่ยพูดกับผมเรื่องของกีต้าร์ มันทำให้ผมลังเลใจไม่น้อย ที่รู้สึกว่าเธออาจจะไม่ใช่พิง คนที่กีต้าร์เขียนไว้ในไดอารี่เพราะรูปร่าง น้ำเสียง การเข้าหาใครสักคนของเธอ มันดูเหมือนจะไม่ใช่ ผู้หญิงที่กีต้าร์เขียนไว้เลยแม้แต่น้อย และยิ่งครั้งแรกที่ผมได้มีอะไรกับเธอ มันก็ยิ่งตอกย้ำให้ผมเริ่มไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าเธอคือคนในไดอารี่จริงๆ หรือเปล่าเรื่องที่เธอดูสวย น่ารัก ผมยอมรับว่าใช่ แต่เรื่องอื่นๆ มันกลับตรงกันข้ามกับทุกอย่างที่อยู่ในไดอารี่อย่างสิ้นเชิง ราวกับเป็นคนละคนกัน "หื้มมม!" ใบหน้าเรียวงัวเงียสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยท่านอนคว่ำจากเมื่อคืน ก่อนที่สายตาเรียวจะเหลือบมองมาทางผมด้วยความตื่นตระหนก "ว้ายยย! นายนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?" เธอรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้และเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว "เงินอยู่ตรงหัวเตียง เอาไปซื้อยาคุมกินด้วย" "ว่าแต่ รอบที่แล้ว เธอกินยาคุมหรือเปล่า?" "กะ...กิน!" ร่างเล็กกอดผ้าห่มคลุมกายไว้แน่น เธอคงรู้สึกปร
กระทั่งมีเพื่อนสมัยเรียนมัธยมโทรมาหาฉัน พร้อมเอ่ยบอกถึงบุคคลคนหนึ่ง"ฮัลโหล""ฮัลโหล แม่ไฮโซ แม่เมียตำรวจผัวตาย เป็นไงบ้างสบายดีไหม?""ก็ปกติ ของคนเป็นแม่หม้ายผัวตายว่ะมึง""เป็นไง ได้เงินเยอะเลยดิมึง""เงินลูก พี่บอมเขาทำไว้ให้ลูก""จ๋าาาา กูจะรับปริญญาอาทิตย์หน้า มึงมานะ อ๋อ กูเจอเบ๊เก่า พี่บอมด้วยว่ะ?""ใครว่ะ?""เอ้า! ก็ไอ้กีต้าร์ไง"ใจฉันกระตุกวูบ มือที่ถือโทรศัพท์อยู่แทบหลุดมือ ก่อนจะเหลือบสายตาไปทางน้องพราว ที่นั่งเล่นของเล่นอยู่หน้าทีวี"เอ้า เงียบไปเลย ฮัลโหลๆ อี่ฟ้า""อ๋อ! เออๆ ว่าไง พอดีเมื่อกี้สัญญาณมันขาดๆ อ่ะ""เออ สรุปมึงมานะ เราจะได้ครบทีม""อื้ม!"โลกทุกอย่างราวกับหยุดหมุนมีเพียงเสียงที่ก้องอยู่ในหัวของฉันมาตลอด ว่าในที่สุดก็เจอตัวแล้ว ๆๆๆ อยู่แบบนี้ วนซ้ำๆ ในหัวอยู่ตลอดเวลาฉันเหลือบมองหน้าลูกอีกครั้ง พร้อมแสยะยิ้มมุมปากอย่างดีใจ ราวกับว่า ชีวิตฉันได้พบแสงสว่างอีกครั้ง เพ
บรรยาย First person#เปียโนผมเหลือบมองไปยังยัยโง่พักพิง ที่ยืนคุยกับผู้หญิงที่อุ้มลูกอยู่อย่างสนิทสนม ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว"ที่รัก มาอยู่นี่เอง ไม่พา แม่ไปหาพ่อแม่เราล่ะคับ""เออคือ เรายืนคุยกับฟ้าอยู่น่ะ"เธอเบี่ยงหน้าไปทางผู้หญิงคนนั้นเพื่อให้ผมได้ทักทายกับเพื่อนของเธอแต่ดูเหมือนผู้หญิงตรงหน้าจะสตั้นไปชั่วขณะ เมื่อได้เจอหน้าของผม"เออ...สวัสดีคับ ผมชื่อกีต้าร์คับ ยินดีที่ได้รู้จัก คุณเป็นเพื่อนแฟนผมเหรอคับ""ใช่ค่ะ!"น้ำเสียงโทนต่ำบวกกับใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความขุ่นเคือง ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจกับผู้หญิงคนนี้ชอบกล"กีต้าร์ นี่ฟ้าไง ที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับเรา"คุณฟ้ามีสีหน้าที่ขุ่นมัวอย่างชัดเจน เธอจ้องมองหน้าผมอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา จนยัยพักพิง ต้องห้ามศึก รีบเอ่ยบอกเธอเรื่องของผมออกไป"ฟ้า กีต้าร์ถูกรถชนน่ะ เขาความจำเสื่อม ฟื้นความทรงจำมา 4 ปีกว่าแล้ว แต่ดูเหมือนมันไม่ได้ผลเลยอ่ะ"
"ดู น้องพราวกลัวคุณแม่จังเลยนะคะ"เด็กหญิงพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว แต่แล้วความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรกผมกับพักพิงในทันที เมื่อแม่ของพักพิง และ พ่อแม่ของผมได้เจอกัน"สวัสดีค่ะ คุณคงเป็นญาติของกีต้าร์ใช่ไหมคะ?""เออ คือสวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นพ่อแม่ของกีต้าร์และเปียโนค่ะ"แม่ของพักพิงหน้าซีดเผือดเมื่อรู้ว่า คนที่เข้าไปสู่ขอลูกสาวเธอในวันนั้น ไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงของผม ที่ยืนอยู่ตรงนี้"เออคือ แม่คับ ฟะ....ฟังผมก่อนนะคับ""พักพิง แม่ว่าเราไปที่อื่นกันเถอะลูก"แม่ของพักพิงรีบดึงแขนลูกสาวของเธอไว้เพื่อจะพาตัวออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ผมจะรีบเดินไปขวางทางไว้"คือ แม่คับฟังผมก่อนนะคับ""ถอยไปกีต้าร์""ผมชื่อเปียโนคับ เป็นพี่ชายฝาแฝดของกีต้าร์"แม่ของพักพิงหน้าซีดเผือดลมแทบจับ มือที่จับแขนของลูกสาวเริ่มเย็นเฉียบราวกับตื่นตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน"แล้วสรุป พักพิงมันแต่งงานกับใครเหรอ ในวันแต่งงาน"ในเมื่อเรื่อง
บ้านเปียโนตริ่ง!เมื่อไลน์เด้งเข้ามา ผมก็ไม่รอช้า ที่จะเปิดดูภาพถ่ายเอกสาร ที่แม่ส่งมา"เปียโน ผล DNA ปรากฏแล้วนะ ไอ้เจ้ากีต้าร์กับน้องพราว เป็นพ่อลูกกันจริงๆ มี DNA ตรงกัน99.9% "DNA ตรงกันขนาดนี้ ยัยฟ้าคงจะใช่ คนชื่อพิงจริงๆ แล้วแหละ ไม่ผิดตัวแน่นอน และยิ่งผมรู้ความจริงขนาดนี้ ความรู้สึกผิดก็ประเดประดังเข้ามาในโสตประสาทอย่างหนักหน่วงกับพักพิงนี่ผมทำอะไรลงไป แล้วถ้าเธอรู้ความจริงขึ้นมา เธอจะยังอยู่กับผมไหม แล้วถ้าเธอไปจากผมขึ้นมาจริงๆ แล้วผมจะอยู่อย่างไงคลื่น~ คลื่น~ คลื่น~"ฮะ.....ฮัลโหลพักพิง""นายกลับบ้านแล้วเหรอ?""ใช่คับ""...............""อ่อๆ พอดีแม่บอกว่าขอเวลาน่ะ ยังไม่อยากคุยกับนายตอนนี้ ไว้ฉันนัดแม่ให้นายใหม่นะ""คับ""ส่วนคืนนี้ ฉันขอนอนกับแม่ที่บ้านนะ ไว้พรุ่งนี้ฉันจะกลับไป""ได้คับ ดูแลตัวเองด้วยนะ"ผมเริ่มพูดสุภาพใส่เธอ จนเธอเง
บรรยาย First person#พักพิงปี๊น! ปี๊น!เสียงแตรรถพร้อมกับรถคันหรูขับเข้ายังหน้าบ้านของฉันอย่างรวดเร็ว พร้อมกับร่างสูงที่ลงมาจากรถ"สวัสดีคับแม่""หวัดดี"น้ำเสียงของแม่ฉัน ดูไม่ค่อยจะซบอารมณ์เท่าไหร่ เมื่อได้เห็นหน้าของอี่ตาเปียโน แต่ท่านก็ยังวางตัวไม่ให้อี่ตาเปียโนประหม่า"วันนี้ ผมอยากจะขอคุยกับแม่ เรื่องของพักพิงน่ะคับ""คือว่า....""ช่างมันเถอะ อย่างไรเสีย ยัยพักพิงมันก็เป็นเมียของเปียโนแล้ว แม่คงพูดอะไรไม่ได้ นอกเสียจาก ให้เปียโนรับผิดชอบในสิ่งที่กระทำลงไป""คับ ผมจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง แม่สบายใจได้เลยนะคับ"พูดจบแม่ฉันก็เดินหนีอี่ตาเปียโน ขึ้นห้องในทันที ฉันเข้าใจแม่ดี ที่แม่รู้สึกว่าเปียโนเอาคนอื่นมาสู่ขอฉัน แถมยังหลอกลวงท่านว่าฉันท้องบ้างล่ะ เอาคนอื่นมาหลอกในงานแต่งงานเป็นพ่อแม่เขาบ้างล่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ
พูดจบ ผมก็กระชากหัวเธอให้ลุกขึ้น และลากเธอไปยังห้องของกีต้าร์ในทันที"โอ๊ย!ไอ้เวร มึงไม่ใช่ไอ้กีต้าร์ แล้วมึงเป็นใคร ตอบซิ!!!!"ตุบ!ผมผลักเธอไปยังเตียงนอนที่มีร่างของกีต้าร์นอนให้ออกซิเจนอยู่ ก่อนที่เธอจะเงยหน้ามองไปยังร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่อย่างตะลึงงังดวงตากลมลนลานด้วยความตื่นตกใจ"นี่มัน!""ผมชื่อเปียโน เป็นพี่ชายฝาแฝดของกีต้าร์ ผมเรียนจบ ป.โท จาก ออสเตรเลีย และที่คุณบอกว่า แม่ของกีต้าร์เป็นแค่แม่ค้าขายขนมหาเช้ากินค่ำ คุณคิดผิดแล้ว ""อะไรนะ!"ดวงตากลมตะลึงงังไปชั่วขณะ เธอคงกำลังรู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย ราวกับว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริงก็อาจเป็นได้"พ่อของกีต้าร์และผม เป็นเจ้าของกิจการเครื่องดนตรีและสตูดิโอภาพยนตร์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก รวมถึงเป็นหุ้นส่วนช่องโทรทัศน์ที่มีหุ้นที่ใหญ่ เป็นอันดับต้นๆ ของโลกเช่นกัน"ผมเดินเข้าไปใกล้ตัวเธอและนั่งคุกเข่าลงแสยะยิ้มมุมปากออกพอให้สะใจ"หรือจะเรียกว่า เป็นมหาเศรษฐีของโลกก็ว่าได้""อะไรนะ?"
พอพี่บอมพูดจบ พี่แอลก็รีบวิ่งไปที่รถเก๋งคันหรูของเขา ก่อนจะสตาร์ทรถเร่งเครื่องรอ ในวินาทีนั้น ฉันรู้ได้ในทันที ว่ากีต้าร์ไม่รอดแน่ๆ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่เพียง ยืนกอดอกตัวสั่นระรัวเพราะหวาดกลัวกับสิ่งที่กลุ่มของแฟนฉันทำ ก่อนที่พี่บอมจะกระชากคอเสื้อกีต้าร์ให้ลุกขึ้น"มึงทำอะไรเมียกู!""เมียมึงเหรอ?......หึ!""..........""เขาก็เป็นเมียกูเหมือนกัน!"ฉันยิ่งลนลานหนักกว่าเดิม คราวนี้ ฉันคงต้องเอาตัวรอดให้ตัวเองก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังละกัน ไม่อย่างงั้น มีหวัง โดนพี่บอมฆ่าตายและได้อับอายไปทั้ง โรงเรียนเป็นแน่"ไอ้กีต้าร์มันใส่ร้ายฟ้าพี่ ฟ้ามีพี่คนเดียว ใครๆ ก็รู้"ฉันพูดจบ ความเดือดดาลของพี่บอมก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ จนเขารัวหมัดใส่หน้ากีต้าร์ไม่ยั้ง"พอแล้ว ไอ้บอม เดี๋ยวมันก็ได้ตายพอดี"พี่เท่ห์ดึงตัวพี่บอมเอาไว้ เพื่อไม่ให้พี่บอมทำร้ายกีต้าร์รุนแรงมากไปกว่านี้ แต่ไม่ทันที่พี่บอมจะได้สงบสติอารมณ์ กีต้าร์ก็หาทางปั่นประสาทพี่บอมอีกครั้ง"มึงรู้ไ
"ถ้ามึงไม่ยอมหย่าให้กู กูจะฟ้องหย่า!"เมื่อพูดจบ เขาก็ฉุดกระชากลากถูฉันขึ้นไปบนเตียงอย่างดุดัน ก่อนจะขึ้นคร่อมตัวฉัน ด้วยน้ำตาที่อาบหน้า"ฉันไม่หย่า ก็บอกแล้วว่าไม่หย่าไง ฟังกันหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?""ออกไปจากตัวกู กูขยะแขยงตัวมึง ไอ้ขยะ!"พูดจบ เขาก็ถลกเสื้อผ้าฉันจนขาดวิ่น และซุกไซร์ซอกคอขาวจนแดงเป็นจ้ำ ๆ"อ๊ายยยยยยยย! ไอ้สปรก ออกไปจากตัวกูนะ"ฉันสบถด่าเขาออกมาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับดิ้นทุรนทุรายสู้เขาอย่างหนักหน่วง แต่ยิ่งฉันดิ้นสู้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกระชากเสื้อผ้าฉันออกให้เร็วมากขึ้นเท่านั้นกระทั่ง ฉันใช้เท้าถีบเข้ายอดอกหนาได้ จนเขาหงายหลัง เกือบตกเตียง ฉันจึงรีบหันหลังตะกายจะทรงตัวลุกขึ้น แต่มันก็ไม่ทันเสียแล้วท่อนเอ็นหนา สอดใส่เข้ามาในร่องแคบจากด้านหลังจนมิดด้าม ทำให้ร่างกายทุกส่วนของฉันอ่อนแรงลงอย่างฉับพลันมือกำผ้าปูที่นอนไว้อย่างแน่นหนา พร้อมกับกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด"กรี๊ดดด
"เอิ่มมมมม!"ดวงตาคม ตาเบิกโพรงขึ้นด้วยความงัวงง เมื่อเห็นฉันนั่งมองขาตัวเอง ที่ถูกมัดติดไว้กับเขาอย่างแน่นหนา ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง"ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ เธอหิวไหม?"ฉันดึงผ้าห่มมาคลุมกายไว้ และลงไปนอนตะแคงข้าง หันหนีเขาอย่างเงียบครึม ราวกับเขาเป็นเพียงอากาศที่ไร้ตัวตน"เกลียดฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอ พักพิง!""ใช่"เสียงพูดเงียบลง เมื่อฉันเอ่ยตอบออกไปแบบนั้น ก่อนที่คนตัวใหญ่จะจุมพิตลงที่ไหล่ของฉันอย่างแผ่วเบา"พักพิง เธอให้อภัยกับความโง่ของฉันไม่ได้เลยเหรอ?"".........""พักพิง ตอบฉันหน่อย!""ตอบสิ""ตอบฉัน!"ฉันเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมตวาดเสียงใส่หน้าเขา อย่างเดือดดาล"ก็เพราะกูชอบกีต้าร์ กูไม่ได้ชอบมึง มึงหลอกให้กูแต่งงานกับมึง มึงสวมรอยเป็นกีต้าร์ แล้วมึงก็พรากครั้งแรกของกูไป แล้วมาวันนี้ มึงยังจะขังให้กูอยู่กับมึง โดยการจะให้กูมีลูกกับมึง อีกอย่างงั้นเหรอ?""ทุกอย่างตั้งแต่แรกเริ่ม มึงโกหกหลอกลวง
ฉันพูดโป้งออกไปขนาดนี้ ยังไม่มีเสียงตอบกลับมาอีก นายนิมันน่าทุบให้ตายคามือจริงๆ"ฉันอาบพอแล้ว เดี๋ยวต้องไปเช็ดอ้วกตัวเองบนเตียงอีก"แต่มือใหญ่กลับรั้งแขนของฉันเอาไว้อย่างแน่นหนา นัยน์ตาประกายไปด้วยความห่วงใย ที่มีต่อฉันอย่างมากล้น จนตัวฉันเผลอนั่งลงบนตักกว้างเขาดึงตัวฉันเข้าไปบรรจงจูบอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกอดรัดตัวฉันไว้ในอ้อมแขนแกร่ง จนยากที่จะอธิบายความรู้สึกนี้เป็นคำพูดได้"เปียโน!"ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรออกไป ริมฝีปากอิ่ม ก็จู่โจมบรรจงจูบฉันอย่างดุดัน ปลายลิ้นร้อนสอดใส่เข้ามาในโพรงช่องปากเก็บกวาดข้างในนั้น อย่างไม่รังเกียจคือแบบว่า ฉันจะบอกเขาว่า กูพึ่งอ้วกเสร็จ มึงจะจูบทำไมมมมมม ><¡แต่มันก็คงไม่ทันแล้ว เพราะร่างกายของฉันในตอนนี้ มันกลับไม่ยอมต่อต้านเขาเลยมันยิ่งตอบสนองอยากให้เขาเข้ามาในร่างกายเสียอย่างนั้น ปลายลิ้นร้อนถอดออกจากกันอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะเลื่อนตัว มามุดซอกคอขาว"เอิ่มมมมม!"มือใหญ่ ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังขาว ไล่ระดับมา
ฉันยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เพื่อรอฟังคำตอบจากปากคนตัวใหญ่อย่างนิ่งเงียบ ก่อนที่เขาจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน จับมือฉันขึ้นมาแนบแก้มขาวอย่างอ่อนโยน"พักพิง เรามามีลูกกันเถอะ ต่อไปนี้ เธอไม่ต้องกินยาคุมแล้วนะ เราจะมีลูกที่น่ารัก ๆ ด้วยกัน สัก 2 - 3 คน ดีไหม?"เมื่อเขาพูดจบ ฉันก็ฉีกยิ้มออกพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ทั้งน้ำตาที่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมากระทบจนเต็มแก้ม"ฮ่าาาาๆๆๆๆ"เพี้ยะ!ฉันตบหน้าเขาไป 1 ฉาก ให้กับความสกปรกโสโครกที่ฉันได้รับมา ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา อย่างเดือดดาล"พักพิง เธอตบฉันทำไม?""มึงต้องการให้กูมีลูก เพื่อที่มึงจะได้รั้งกู ให้อยู่กับมึงตลอดไปใช่ไหม เปียโน!"เขายืนขึ้น อย่างลนลาน ก่อนจะดึงมือฉันเข้าไปกุมไว้อีกครั้งแน่นหนา"มันไม่ใช่แบบนั้นนะ พักพิง ฟังเราก่อน""ปล่อยกู!"เสียงสั่นเครือของฉัน บ่งบอกชัดเจนแล้วว่า วันนี้ มันต้องจบ ไม่ว่า อะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม"พักพิง คือ แบบนี้นะ เราไม่ได
สถานกักกันหญิง"สวัสดีค่ะ ฉันมาพบ นักโทษที่ชื่อฟ้าค่ะ""กรุณา บอกชื่อ นามสกุลของ นักโทษด้วยค่ะ เป็นอะไรกับนักโทษคะ?"ฉันทำได้เพียงแต่ เงียบลง เพราะจำไม่ได้จริง ๆ ว่าเธอชื่ออะไร ก่อนจะ ดึงมือถือขึ้นมาเปิดรูปภาพของฟ้า ให้แก่ผู้คุมได้ดู"อ๋อ งั้นรับคิวแล้ว รอสัญญาณเรียกนะคะ วันนี้ ญาตินักโทษน้อย อาจจะใช้เวลาไม่นาน สามารถเข้าไปเยี่ยมได้ ไม่เกิน 40 นาทีนะคะ หากหมดเวลา จะมีสัญญาณเตือน""ขอบคุณค่ะ"ฉันนั่งรอคิวอยู่นานพอสมควร ก่อนที่เสียงเตือนให้เข้าพบ คุณฟ้า จะดังขึ้นติ๊ดดดดดดดดดดดดดด!"ญาตินักโทษ คิวต่อไป เชิญค่ะ"ฉันสูดหายใจเข้าเต็มปอด พร้อมกับต่อแถวเดินเข้าไป ยังห้องเยี่ยมนักโทษด้วยใจที่ลังเลแต่เมื่อคุณฟ้า ได้พบหน้าฉัน เธอก็สะดุ้งสุดตัว ก่อนจะลนลาน และหยิบโทรศัพท์ข้างม่านกระจกขึ้นมาแนบหูอย่างหวาดหวั่น"สวัสดีค่ะ ฟ้า"ม่านกระจกใส ทำให้เห็นถึงร่างกายที่ผอมบางของเธอ อย่างชัดเจน ราวกับว่า เธอยังไม่สามารถปรับตัวเข
อ้วก! อ้วก! อ้วก!"พักพิง เธอเป็นอะไรน่ะ ทำไมตื่นเช้ามา ก็อ้วกแบบนี้ ไม่สบายเหรอ ไปหาหมอไหม?""ไม่เป็นไร ฉันโอเค""แต่ เธอหน้าซีดมากเลยนะ""เดี๋ยวมันก็หาย นายไปทำงานเถอะ เดี๋ยวจะสายเอานะ""ไม่อ่ะ ถ้าเธอเป็นแบบนี้ เราหยุดงานดูแลเธอดีกว่า"คำพูดที่ดูห่วงใยตัวฉัน มันบ่งบอกถึงความใส่ใจที่เขามีให้ฉันมากมายเหลือเกิน แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันคิดว่า มันก็เป็นแค่ เกมส์หลอกลวงเท่านั้นเมื่อกีต้าร์ฟื้นแล้ว สุดท้ายฉันก็ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้อยู่ดี โดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ ทั้งสิ้น แต่สิ่งที่เขาทำกับฉันในวันนี้ และวันผ่าน ๆ มา ฉันจะไม่ยอมให้ใจของฉันต้องอ่อนแอเพราะเขาอีกต่อไปแล้วกระทั่ง 1 อาทิตย์ ต่อมา"พักพิง เราออกไปทำธุระก่อนนะ อยากกินอะไรไหม?"คำพูดเดิม โทนเสียงเดิม บ่งบอกให้ฉันรับรู้ว่า เขาจะออกไปที่ไหน วันนี้ ฉันจึงเลือกที่จะตามเขาไป เพราะจะได้หายจากข้
ยัยโง่พักพิง ย่นคิ้วใส่ฉันอีกครั้งอย่างงวยงง เธอคงมีสงสัยฉันบางแหละ เพราะตอนเรียนมัธยม เราไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ช่วงพัก ฉันก็จะต้องไปอยู่กับพี่บอม"พักพิง แกจำฉันได้ไหม?""ใครอ่ะ?""ฉันไง ฟ้า ที่เรียนห้องเดียวกับแกอ่ะ""ฟ้า"ยัยนี่ขี้ลืม หรือ จำฉันไม่ได้จริง ๆ กันนะ ห่างจากเรียนมัธยมได้ไม่กี่ปีเองนะ ลืมฉันแล้วเหรอ ฉันน่ะ ฮอตจะตาย จะมาลืมกันแบบนี้ได้ไง"อ๋อ เราจำได้แล้ว ฟ้าที่หายไปช่วงเทอมสองใช่ป้ะ""อื้ม ใช่ ๆ "ในที่สุดก็จำฉันได้สักทีนะ ยัยนี่แอ๊บหรือเรื่องจริงกันแน่เนี่ย"เป็นไงบ้าง ทำไมถึงพึ่งมาหากันตอนนี้!""คือเรา"ฉันเหลือบตามองหน้าลูกสาวของฉันอย่างร้ายกาจ ก่อนจะเอ่ยออกมา ด้วยเสียงสั่นเครือ"ตอนนั้นเราท้องน่ะ เลยพักการเรียน"พักบ้าบออะไร ฉันเรียนจบม.6 แล้วยะ แค่เลี้ยงลูกไม่ได้เรียนต่อ มหาลัยแบบพวกแกเฉยๆ แหละ ถ้าฉันเร
ฉันสติแตก จนคลั่งออกมา วิ่งไปทุบร่างของไอ้กีต้าร์ที่นอนโคม่าอยู่ เพื่อให้มันตื่นมาช่วยฉัน แต่ที่ไหนได้ กีต้าร์มันกลับ นอนนิ่งเป็นผัก ราวกับรอความตายเพียงเท่านั้นณ โรงพัก"จ่า เอาตัวไปฝากขังได้เลย""คับ ท่าน"ฉันเอาแต่ เหม่อลอยน้ำตาซึมอยู่ตลอดเวลา ที่อยู่ในโรงพัก ก่อนจะเดินตามจ่าเข้าไปยังห้องขัง ที่เหม็นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นของเสียจนอยากอ้วก"ทางผู้กองเขาไม่ให้ประกันตัวนะ พรุ่งนี้จะส่งตัวไปฝากขังที่เรือนจำใหญ่ เพื่อรอขึ้นศาล""สวัสดีค่ะ ฉันมาเยี่ยม คนที่ชื่อ พิงฟ้าค่ะ"เสียงนั่น คือเสียงของแม่กีต้าร์อย่างแน่นอน เพราะเมื่อเช้า ฉันได้ยินเสียงของท่านและได้เห็นหน้าพวกเขาแล้วด้วยฉันรีบลุกขึ้นยืน มองตามเสียงนั่นอย่างฉับพลัน ก่อนที่คนตัวใหญ่ จะเดินเข้ามาหาฉัน ที่ห้องฝากขัง"ฮึก! ปะ.....เปียโน""ฉันพา น้องพราวมาหา""อะไรนะ!"&nb
บรรยาย First person#พักพิงเมื่อฉันส่งพ่อแม่และน้องพราวขึ้นเครื่องไปอังกฤษแล้ว ฉันกับอี่ตาเปียโน ก็นั่งเงียบกันมาตลอดทาง ราวกับไม่มีสิ่งใดจะโต้ตอบกันอีกกระทั่ง เขาเริ่มเปิดพูดขึ้นมาก่อน"เออคือ!""ว่าไง?""พักพิง เธอมีความคิดเห็นอย่างไงกับน้องพราวเหรอ?""จริงๆ มันก็แปลกๆ นะ ที่อยู่ดีๆ พ่อแม่นายก็รับน้องพราวเป็นหลานซะงั้น ว่าแต่ ฟ้าเขาไปไหนเหรอ?"ร่างใหญ่ที่กำลังนั่งขับรถอยู่ทำท่าทางเลิ่กลั่กเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน พร้อมกับใช้มือลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา"เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยยัยพิง เฮ้ย! ยัยคนชื่อฟ้า คงอยากให้ลูกของเธอมีชีวิตที่ดีมั้ง""อ่อ แบบนี้เอง"ฉันรู้ดีว่าเขาโกหก แต่ฉันก็ยังทำตัวปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันรู้สึกว่า เปียโนมีอะไรปิดบังฉันอยู่ราวกับไม่ต้องการให้ฉันรู้เรื่องนี้เป็นอันขาดเสียอ