เมื่อเชฟสาวผู้มากฝีมือต้องตื่นขึ้นมาในร่างของพระชายาเอกผู้ถูกทอดทิ้ง เธอจะใช้พรสวรรค์และความมุ่งมั่น เพื่อเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตนเองและเอาชนะใจทุกคนได้หรือไม่? "ไป๋หลัน" พระชายาเอกผู้ถูกสามีเย็นชาและถูกรังแกจากคนรอบข้าง กำลังจะได้พบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เมื่อ "เหม่ยหลิง" เชฟสาวมากฝีมือจากโลกปัจจุบัน ได้เข้ามาอยู่ในร่างของเธอ เหม่ยหลิงต้องเผชิญกับความท้าทายมากมายในโลกโบราณที่เธอไม่คุ้นเคย แต่เธอไม่ยอมแพ้ เธอจะใช้ทักษะการทำอาหารที่เธอสั่งสมมาตลอดชีวิต เพื่อสร้างสรรค์เมนูอาหารเลิศรสที่ไม่เคยมีใครได้ลิ้มลองมาก่อน การเดินทางของเหม่ยหลิงในร่างของไป๋หลัน จะทำให้คุณหัวเราะ อิ่มเอม และอบอุ่นหัวใจ! เธอจะสามารถเอาชนะใจชินอ๋องมู่หรงเยว่ สามีของเธอได้หรือไม่? หรือเธอจะเลือกที่จะเดินจากไปเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่? ติดตามการผจญภัยรสเลิศ ที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอและทุกคนรอบข้างไปตลอดกาล!
ดูเพิ่มเติมในเขตพระราชวังอันกว้างใหญ่ที่ปกคลุมด้วยกำแพงหินสูงสง่าและต้นสนที่แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงา ไป๋หลัน เดินลัดเลาะตามทางเดินหินที่ทอดยาวสู่ตำหนักของฮองเฮา นางสวมเสื้อคลุมผ้าไหมสีขาวงาช้างปักลายดอกไม้ละเอียดอ่อน ขณะเดินไป เสียงนกที่ร้องเบาๆ ตามกิ่งไม้สูง และเสียงฝีเท้าของนางบนหินที่เย็นเฉียบ ดูเหมือนจะเป็นเสียงเดียวที่ได้ยินในยามนี้วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน เพราะเป็นวันที่หญิงสาวถูกเรียกเข้าเฝ้าฮองเฮาผู้เป็นพระญาติของนาง ผู้ทรงเป็นบุคคลที่มีอำนาจอย่างสูงในราชสำนัก นางรู้สึกถึงความตื่นเต้นและความกังวลที่ซ่อนอยู่ภายในใจ แต่สิ่งที่ทำให้นางกังวลมากที่สุดคือข่าวที่นางได้ยินมาก่อนหน้านี้เกี่ยวกับการแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นเมื่อถึงตำหนักของฮองเฮา ประตูไม้หนักที่สลักลวดลายวิจิตรถูกเปิดออกโดยขันทีที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก ไป๋หลันก้าวเข้ามาในห้องรับรองใหญ่ที่เต็มไปด้วยเครื่องเรือนและวัตถุโบราณจากยุคต่างๆ กลิ่นหอมของไม้จันทน์ลอยอบอวลไปทั่วห้อง ขณะที่ฮองเฮานั่งอยู่บนบัลลังก์เล็กๆ ที่ประดับด้วยหมอนหนานุ่ม ใบหน้าของพระนางสงบสุข แต่แฝงด้วยความเยือกเย็นที่ไม่อาจคาดเดาได้"หลันเอ๋อร์" เสียงของฮองเฮาเรียกชื่อไป๋หลันเ
ในห้องโถงวังหลวงซึ่งปกคลุมไปด้วยบรรยากาศอันเคร่งขรึม ความเย็นเยียบของเสาไม้แกะสลักและเพดานสูงทำให้เสียงพูดของผู้คนก้องสะท้อนไปทั่ว ทุกสายตาจับจ้องไปที่บุรุษผู้หนึ่งที่ยืนเด่นเป็นสง่า มู่หรงเยว่ชายหนุ่มที่สูงศักดิ์ในฐานะชินอ๋อง หนึ่งในบุคคลสำคัญของแคว้นหยาง อำนาจในมือของเขาคือกองทัพที่แข็งแกร่ง แต่เบื้องหลังของเส้นทางสู่อำนาจนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่ใครๆ คิด และยิ่งในวันนี้ วันที่ชะตาของเขาถูกลิขิตใหม่อย่างไม่ทันคาดคิดฮ่องเต้ทอดพระเนตรน้องชายที่พระองค์รัก ท่าทางของพระองค์สงบและมั่นคงในคำสั่งที่กำลังจะประกาศออกมา "หรงเยว่" เสียงอันทรงอำนาจของฮ่องเต้ดังก้องไปทั่วห้อง "ข้าได้เตรียมการแต่งงานให้เจ้าแล้ว"คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าที่ผ่ากลางใจของมู่หรงเยว่ เขานิ่งไปชั่วขณะ แม้ภายนอกจะแสดงท่าทีสงบ แต่ภายในหัวใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกว้าวุ่น "การแต่งงาน?" เขาทวนคำราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน การแต่งงานที่ไม่เคยมีการพูดถึงมาก่อน เหตุใดจึงเกิดขึ้นเช่นนี้ และที่สำคัญ เหตุใดถึงต้องรีบร้อนจัดการเรื่องนี้ในตอนนี้?ฮ่องเต้ยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ดวงตายังคงแข็งกร้าว "ใช่ การแต่งงานของเจ้าเป็นเรื่องสำคัญมาก เจ้
หลายปีผ่านไป มู่หรงซาน บุตรชายคนโตของมู่หรงเยว่และไป๋หลัน เติบโตขึ้นเป็นเด็กชายวัยห้าขวบผู้มีใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาสดใส แต่เขาก็มีนิสัยที่ทำให้บิดามารดาต้องปวดหัวไม่น้อย นั่นคือ เขาเป็นเด็ก 'ทานยาก' ที่สุด!ไป๋หลันพยายามทำอาหารสารพัดเมนูมาล่อใจลูกชาย แต่ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรจะถูกปากเจ้าตัวเล็กได้เลย มู่หรงซานจะกินเพียงไม่กี่คำ แล้วก็ผลักจานออกห่าง ทำให้ไป๋หลันรู้สึกท้อแท้ใจ"หลันเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก" มู่หรงเยว่ปลอบใจภรรยา "เด็กๆ ก็เป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยวซานเอ๋อร์ก็โตและกินง่ายขึ้นเอง"แต่ไป๋หลันยังคงเป็นห่วงลูกชาย นางรู้ว่าอาหารเป็นสิ่งสำคัญต่อการเจริญเติบโตของเด็ก และนางไม่อยากให้ลูกชายขาดสารอาหาร"แต่หม่อมฉันเป็นห่วงเขาเหลือเกิน ท่านพี่" ไป๋หลันพูดเสียงเศร้า "เขาตัวเล็กกว่าเด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกัน"มู่หรงเยว่โอบกอดภรรยาไว้ "เราจะหาวิธีกันนะ หลันเอ๋อร์"ด้วยความรักและความปรารถนาดีที่มีต่อลูก ไป๋หลันจึงไม่ยอมแพ้ นางเริ่มศึกษาตำราอาหารสำหรับเด็ก ทดลองทำเมนูใหม่ ๆ ที่ทั้งอร่อยและน่าสนใจ เพื่อดึงดูดใจลูกชายตัวน้อยของนางถึงแม้ไป๋หลันจะพยายามสร้างสรรค์เมนูอาหารให้น่าทานมากเพียงใด แ
ข่าวคราวที่ชินอ๋องมู่หรงเยว่จะทรงมีชายาเพียงองค์เดียวกระจายไปทั่วแคว้น สร้างความผิดหวังให้แก่เหล่าหญิงงามที่เคยหมายปองจะได้เป็นสนมของพระองค์ เพราะบัดนี้พวกนางไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เฉียดใกล้ชินอ๋องอีกต่อไปในคืนที่ไป๋หลันใจอ่อนยอมคืนดี ภายในห้องบรรทมที่เคยเงียบเหงา บัดนี้กลับอบอวลไปด้วยไอรักอันร้อนแรง มู่หรงเยว่และไป๋หลันผู้ห่างเหินกันไปนาน ได้กลับมาเปิดเผยความในใจซึ่งกันและกันอีกครั้งมู่หรงเยว่โอบกอดไป๋หลันไว้แนบอก จุมพิตหน้าผากมนอย่างทะนุถนอม "ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องเสียใจ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้าต้องเจ็บปวดเช่นนี้อีก"ไป๋หลันซบหน้าลงกับอกแกร่ง น้ำตาแห่งความปีติยินดีเอ่อล้นออกมา "ได้ หม่อมฉันจะเชื่อใจท่านพี่อีกครั้ง"สัมผัสอันอ่อนโยนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเร่าร้อน มู่หรงเยว่ประคองใบหน้างามของไป๋หลันขึ้น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ฉายแววรักใคร่"ข้ารักเจ้า ไป๋หลัน" เขาเอ่ยเสียงพร่า"หม่อมฉันก็รักท่านพี่เพคะ" ไป๋หลันตอบรับ ก่อนจะมอบจุมพิตอันแสนหวานให้กับคนรักร่างสองร่างแนบชิดเป็นหนึ่งเดียว ความรักที่เก็บกดไว้นานถูกปลดปล่อยออกมาอย่างร้อนแรง เสียงครางกระเส่าดังคลอเคล้าไปกับเสียงลมหายใจหอบ
แม้ว่าจะถูกมู่หรงเยว่สืบข่าวจนล่วงรู้ถึงแผนการร้าย แต่ซูหลิงก็ยังไม่ยอมละความพยายาม นางยังคงมีความแค้นฝังลึกต่อมู่หรงเยว่และไป๋หลัน คิดว่าหากไป๋หลันแท้งลูก มู่หรงเยว่อาจจะใจอ่อน ยอมแต่งงานกับนางเพื่อรักษาสัมพันธภาพระหว่างแคว้นเอาไว้วันหนึ่ง ซูหลิงบุกเข้าไปในภัตตาคารของไป๋หลัน นางผลักไป๋หลันอย่างแรงจนล้มลงกับพื้น"เจ้าคิดว่าจะแย่งท่านอ๋องไปจากข้าได้งั้นเหรอ? ตั้งแต่ข้าเกิดมา ข้าไม่เคยแพ้ให้กับสตรีผู้ใด!" ซูหลิงตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวไป๋หลันพยายามลุกขึ้น แต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ท้องน้อย นางกุมท้องตัวเองไว้แน่น "อย่านะ ซูหลิง อย่าทำอะไรลูกของข้า" ไป๋หลันร้องขอเสียงสั่นเครือแต่ซูหลิงไม่ฟัง นางตรงเข้าไปหมายจะทำร้ายไป๋หลันอีกครั้งทันใดนั้นเอง มู่หรงเยว่ก็ปรากฏตัวขึ้น เขาเข้ามาขวางซูหลิงไว้ได้ทัน ก่อนที่นางจะทำอะไรไป๋หลันได้"หยุดนะ ซูหลิง!" มู่หรงเยว่ตวาดลั่นซูหลิงหันไปมองเขาด้วยความตกใจ "ท่านอ๋อง"มู่หรงเยว่ไม่ฟังคำแก้ตัวของนาง เขาหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ"นี่คือจดหมายที่เจ้าลอบส่งให้พี่ชายของเจ้าใช่ไหม?" มู่หรงเยว่ถามพลางโยนจดหมายลงตรงหน้าซูหลิงซูหลิงหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นจ
ข่าวการแต่งงานของมู่หรงเยว่ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจไป๋หลัน แม้จะรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงต่อหน้า แต่หญิงสาวก็ยังคงความสงบนิ่ง ไร้ซึ่งน้ำตาหรือเสียงสะอื้นใดๆ นางสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะลูบท้องน้อยของตนเองอย่างแผ่วเบา"ลูกแม่" นางกระซิบแผ่วเบา "เราต้องเข้มแข็งนะ"ไม่นานนัก มู่หรงเยว่ก็มาหาไป๋หลันด้วยสีหน้าลำบากใจ เขาจับมือนางไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว"ไป๋หลัน ข้า...""ข้าทราบแล้ว" ไป๋หลันขัดขึ้น นางเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาที่อ่านยาก "เรื่องการแต่งงานของท่าน"มู่หรงเยว่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ข้ามิได้ประสงค์ในการแต่งงานครั้งนี้เลยสักนิด ไป๋หลัน"ไป๋หลันพยายามฝืนยิ้ม "ข้าเข้าใจท่านอ๋อง"แต่ในใจของนางกลับปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีดลึก ความเจ็บปวดนี้ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้"ข้ารู้ว่าท่านคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้" ไป๋หลันพูดต่อ "แต่ข้าจะขอท่านเพียงแค่สิ่งเดียว"มู่หรงเยว่มองนางด้วยความรู้สึกผิด "สิ่งใดหรือ ไป๋หลัน""ดูแลลูกของเราให้ดี" นางเอ่ยเสียงสั่นเครือ "นั่นคือทั้งหมดที่ข้าต้องการ"มู่หรงเยว่รู้สึกเหมือนมีก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่คอ เขาพยักหน้าอย่างหนักแน่น"ข้าให้สัญญา ไป๋หลัน"ถึงแม้ไป๋หลันจะยอม
เวลาผ่านไปรวดเร็วราวกับสายน้ำ ท้องของไป๋หลันค่อยๆ โตขึ้นจนใกล้ถึงกำหนดคลอด นางเริ่มเคลื่อนไหวลำบากและเหนื่อยง่าย ภัตตาคารที่เคยเป็นเหมือนโลกทั้งใบของนางก็เริ่มกลายเป็นภาระอันหนักอึ้งวันหนึ่ง พ่อครัวคนสำคัญในร้านเกิดล้มป่วยกะทันหัน ไป๋หลันร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง นางไม่รู้จะหาใครมาแทนได้ทันท่วงที ในใจนางคิดถึงแต่เรื่องนี้จนแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับท่ามกลางความกังวลนั้นเอง จู่ๆ มู่หรงเยว่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ภัตตาคารของนางราวกับปาฏิหาริย์ เขาเพิ่งเสร็จศึกจากแนวหน้าและรีบรุดกลับเมืองหลวงทันทีที่ทราบข่าวว่านางใกล้ถึงกำหนดคลอดเมื่อเห็นไป๋หลันยืนหน้าเครียด มู่หรงเยว่ก็รับรู้ได้ถึงความทุกข์ใจของนาง เขาจึงเอ่ยปากถามด้วยความห่วงใย "หลันเอ๋อร์ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ เหตุใดเจ้าจึงดูไม่สบายใจเช่นนี้"ไป๋หลันเล่าเรื่องพ่อครัวให้เขาฟัง มู่หรงเยว่ยิ้มอย่างอ่อนโยน "ไม่ต้องกังวลไป ข้าจะช่วยเจ้าเอง"ไป๋หลันมองเขาด้วยความประหลาดใจ "ท่านจะช่วยข้าอย่างไร ท่านไม่เคยทำครัวมาก่อน"มู่หรงเยว่หัวเราะเบาๆ "ตอนที่เราอยู่ด้วยกันที่จวน ข้าเคยนั่งเฝ้าเจ้านอนเฝ้าเจ้าตอนเข้าครัวจนจำได้หมดแล้ว"ไป๋หลันนึกถึงภาพในอดีต แม้จะผ่
รุ่งอรุณของวันใหม่มาเยือนพร้อมกับแสงทองแรกที่สาดส่อง ทว่าความสดใสของวันใหม่กลับมิอาจนำพาความสุขมาสู่จวนของมู่หรงเยว่ สาส์นด่วนจากฮ่องเต้มาถึงในยามเช้าตรู่ สั่งให้เขาออกเดินทางไปรบ ณ ชายแดนแนวหน้าทันทีมู่หรงเยว่กำสาสน์นั้นแน่น รู้สึกราวกับโลกทั้งใบถล่มลงมาต่อหน้าต่อตา เขาเหลือเวลาอยู่กับไป๋หลันเพียงไม่กี่วัน ก่อนที่จะต้องจากนางไปเผชิญหน้ากับความเป็นความตายในสนามรบ หัวใจของเขาปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีด เขาอยากจะใช้เวลาที่เหลืออยู่กับนางให้มากที่สุด แต่หน้าที่ก็ไม่อาจละเลยในที่สุดวันที่เขาต้องออกเดินทางก็มาถึง ไป๋หลันยืนรอส่งเขาอยู่หน้าจวน นางแต่งกายด้วยชุดสีขาวบริสุทธิ์ ดั่งแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิดในใจของเขา"ท่านอ๋อง โปรดดูแลตัวเองด้วย" น้ำเสียงของนางแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความห่วงใยอย่างสุดซึ้ง"ข้าสัญญาว่าจะกลับมาหาเจ้า ไป๋หลัน" มู่หรงเยว่กระซิบข้างหูนาง "และเมื่อข้ากลับมา ข้าจะทำให้เจ้ารักข้าอีกครั้ง"เขาจูบหน้าผากนางอย่างแผ่วเบา เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรัก ความอาลัย และคำมั่นสัญญามู่หรงเยว่ผละออกจากอ้อมกอดของไป๋หลันอย่างอ้อยอิ่ง เขาหันหลังกลับและก้าวขึ้นม้า สายตาของเขามองกลับมาที่นา
ด้วยความมุ่งมั่นที่จะแก้ไขความผิดพลาดในอดีต มู่หรงเยว่จึงตัดสินใจเข้าเฝ้าฮ่องเต้และฮองเฮาอีกครั้ง เขาคุกเข่าลงเบื้องหน้าทั้งสองพระองค์ น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้น"ขอฝ่าบาทและฮองเฮาทรงโปรดประทานอภัยให้กับข้าผู้โง่เขลาอีกครั้ง" มู่หรงเยว่กล่าว "ข้ารู้ว่าตัวเองทำผิดมหันต์ แต่ข้าขาดไป๋หลันไม่ได้ ขอทรงโปรดให้โอกาสให้ข้าได้พิสูจน์ตัวเองอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ"แม้ฮองเฮาจะยังทรงกริ้วที่มู่หรงเยว่ชอบทำร้ายจิตใจหลานสาวของนาง แต่ลึกๆแล้วพระนางก็ทราบดีว่าไป๋หลันยังคงมีใจให้มู่หรงเยว่อยู่ อีกทั้งเด็กในท้องก็ต้องการบิดา นางจึงให้โอกาสมู่หรงเยว่อีกครั้ง"เราจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง" ฮองเฮาตรัส "เราจะส่งไป๋หลันกลับไปอยู่กับเจ้าเป็นเวลาหนึ่งเดือน ถือเป็นโอกาสสุดท้ายที่เจ้าจะได้พิสูจน์ตัวเอง หากเจ้ายังไม่สามารถทำให้นางกลับมามีความสุขได้ เราจะให้เจ้าสองคนหย่าขาดจากกัน และไป๋หลันจะต้องเข้ามาอยู่ในวังหลวงกับเรา"มู่หรงเยว่รู้สึกซาบซึ้งในพระเมตตาของฮองเฮาเป็นล้นพ้น เขารีบกลับไปยังจวนของตนเพื่อรอคอยการกลับมาของไป๋หลันด้วยใจจดจ่อ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความหวังและความตั้งใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาจะไ
เหม่ยหลิง เชฟสาวผู้มากความสามารถและชื่อเสียงโด่งดัง กำลังยืนอยู่บนจุดสูงสุดของชีวิต เธอมีทุกสิ่งที่ใครๆ ใฝ่ฝัน ทั้งหน้าที่การงานที่มั่นคง ความรักที่สมบูรณ์แบบ และอนาคตที่สดใส ทว่าโชคชะตาก็เล่นตลก เมื่ออุบัติเหตุทางรถยนต์พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปในพริบตาในวินาทีที่รถยนต์พุ่งเข้าชน เหม่ยหลิงรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วร่างกาย ก่อนที่สติของหญิงสาวจะดับวูบลงไป ทิ้งไว้เพียงความมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุดแต่แล้ว... เหมือนมีแสงสว่างเรืองรองขึ้นที่ปลายอุโมงค์ เหม่ยหลิงรู้สึกถึงสัมผัสที่คุ้นเคย เสียงรอบข้างเริ่มดังขึ้น เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ภาพเบื้องหน้าทำให้เธอตกตะลึงเป็นอย่างมากหญิงสาวไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาล ไม่ได้อยู่บนเตียงคนไข้ ทันทีที่เปลือกตาของเหม่ยหลิงเปิดขึ้นในร่างใหม่ ความรู้สึกแรกที่ถาโถมเข้ามาคือความเจ็บปวดแสนสาหัส ราวกับร่างกายถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ หญิงสาวรู้สึกเหมือนว่ากำลังถูกแขวนอยู่กลางอากาศ ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ขณะที่สติค่อยๆ กลับคืนมา ภาพเบื้องหน้าก็ปรากฏขึ้นอย่างเลือนรางเมื่อสายตาปรับโฟกัสได้ เหม่ยหลิงก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอเห็นตัวเองถูก...
ความคิดเห็น