มื้ออาหารแด่คนพิเศษ

มู่หรงเยว่ก้าวเข้ามาในห้องของไป๋หลันในจังหวะที่เฟยหยางกำลังล้มลงไปกองกับพื้น เสียงร้องของเฟยหยางดังสะท้อนไปทั่วห้อง ทำให้เขารีบสาวเท้าเข้าไปดูด้วยความตกใจ

"เกิดอะไรขึ้น!" มู่หรงเยว่ถามเสียงเข้ม สายตาของเขาจับจ้องไปที่ไป๋หลันอย่างตำหนิ

ไป๋หลันมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย "หม่อมฉันแค่ป้องกันตัวเท่านั้นเพคะ"

เฟยหยางรีบคว้าโอกาสนี้ไว้ "ท่านพี่" นางร้องไห้สะอึกสะอื้น "พี่หญิงทำร้ายหม่อมฉัน"

มู่หรงเยว่ขมวดคิ้ว "ไป๋หลัน เจ้าทำอะไรเฟยหยาง?"

"หม่อมฉันแค่ป้องกันตัว" ไป๋หลันย้ำอีกครั้ง "นางจะทำร้ายหม่อมฉันก่อน"

เฟยหยางรีบพูดแทรกขึ้น "ไม่จริงเพคะท่านพี่ หม่อมฉันแค่เข้ามาคุยกับพี่หญิงดีๆ แต่พี่หญิงกลับ..." นางเว้นวรรคไว้ ก่อนจะสะอื้นไห้ต่อ "พี่หญิงกลับทำร้ายหม่อมฉัน หม่อมฉันเจ็บ..."

มู่หรงเยว่มองไป๋หลันด้วยสายตาตำหนิ เขาไม่คิดว่านางจะกล้าทำร้ายเฟยหยาง แม้ว่าเฟยหยางจะทำผิดมาก่อน แต่นางก็เป็นอนุภรรยาของเขา และตอนนี้เฟยหยางที่เพิ่งพ้นโทษออกมาจากคุกหลวงก็กำลังอ่อนแอเป็นอย่างมาก

"ไป๋หลัน เจ้า..." เขาเริ่มจะต่อว่านาง แต่เฟยหยางก็รีบพูดแทรกขึ้นอีกครั้ง

"ช่างเถอะเพคะท่านพี่" เฟยหยางพูดเสียงอ่อน "เรื่องมันผ่านไปแล้ว หม่อมฉันไม่เป็นไรมากหรอกเพคะ" นางเงยหน้าขึ้นมองมู่หรงเยว่ด้วยแววตาออดอ้อน "หม่อมฉันแค่คิดถึงท่านพี่ อยากอยู่กับท่านพี่สักหน่อย"

มู่หรงเยว่มองเฟยหยางแล้วใจอ่อนยวบ ในสายตาของเขานั้นนางช่างดูบอบบางและน่าสงสาร เขาตัดสินใจที่จะไม่เอาเรื่องไป๋หลัน

เมื่อมู่หรงเยว่พาเฟยหยางเข้ามาในห้องนอน บรรยากาศก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากความอ่อนแอที่เฟยหยางแสดงออกมา กลับกลายเป็นความยั่วยวน เฟยหยางออดอ้อนมู่หรงเยว่หวังจะให้เขาร่วมรักกับนาง เพียงเพื่อแสดงให้เห็นว่านางยังคงเป็นที่โปรดปรานของเขาอยู่ แต่มู่หรงเยว่กลับบ่ายเบี่ยง เขาอ้างว่ายังเหนื่อยจากการเดินทางและต้องการพักผ่อน

เฟยหยางรู้สึกผิดหวังและโกรธเคือง นางรู้ดีว่ามู่หรงเยว่กำลังเปลี่ยนไป และนางจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเรียกความสนใจจากเขากลับคืนมา

ด้วยความคับแค้นใจ เฟยหยางจึงเปลี่ยนแผน ออดอ้อนให้มู่หรงเยว่ออกคำสั่งให้ไป๋หลันทำอาหารให้กับนาง นางรู้ดีว่าการให้พระชายาเอกทำอาหารให้พระชายารองนั้นถือว่าเป็นการหยามเกียรติอย่างร้ายแรง และมันจะทำให้ไป๋หลันต้องอับอายขายหน้า

"ท่านพี่" เฟยหยางพูดเสียงอ่อนหวาน "หม่อมฉันอยากทานอาหารฝีมือพี่หญิงไป๋หลัน ท่านพี่ช่วยสั่งให้พี่หญิงทำอาหารให้หม่อมฉันหน่อยได้ไหมเพคะ?"

มู่หรงเยว่ขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฟยหยางถึงอยากทานอาหารฝีมือไป๋หลัน แต่นางก็ออดอ้อนเขาจนเขาใจอ่อน

"ก็ได้" เขาตอบ "ข้าจะสั่งให้ไป๋หลันทำอาหารให้เจ้า"

เฟยหยางยิ้มกว้าง นางรู้ว่าแผนการของนางกำลังจะสำเร็จ นางจะทำให้ไป๋หลันต้องอับอายขายหน้า และนางจะทำให้มู่หรงเยว่เห็นว่าไป๋หลันไม่มีค่าควรแก่การเป็นชายาเอก

มู่หรงเยว่เดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง เขาไม่รู้ว่าเขาทำถูกหรือไม่ แต่เขาก็ไม่อยากขัดใจเฟยหยาง เขาหวังอย่างยิ่งว่าไป๋หลันจะเข้าใจเขา

ไป๋หลันที่อยู่ในห้องของนาง ได้ยินคำสั่งของมู่หรงเยว่จากบ่าวรับใช้ หญิงสาวไม่ได้รู้สึกโกรธหรือเสียใจ นางเพียงแค่ยิ้มเย็นราวกับว่ามีแผนร้ายในใจ

"เฟยหยาง เจ้าคิดจะเล่นงานข้าด้วยวิธีนี้งั้นเหรอ?" ไป๋หลันพึมพำกับตัวเอง "เจ้าคิดผิดแล้ว"

ไป๋หลันลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องครัว นางจะทำอาหารให้เฟยหยาง แต่ไม่ใช่อาหารธรรมดา นางตั้งใจจะทำอาหารที่พิเศษสุดสำหรับเฟยหยาง อาหารที่จะทำให้เฟยหยางต้องจดจำไปตลอดชีวิต

เมื่อเข้าไปในห้องครัว ไป๋หลันก็พบกับวัตถุดิบมากมาย แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของนางมากที่สุดคือเห็ดเมาที่วางอยู่มุมหนึ่ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนริมฝีปากของนาง

"เห็ดเมาเหรอ?" ไป๋หลันพึมพำกับตัวเอง "ดูท่าวันนี้จะมีคนซวยแล้วสิ"

ไป๋หลันเริ่มลงมือทำอาหารด้วยความชำนาญ คัดสรรวัตถุดิบชั้นเลิศมาปรุงแต่งเป็นเมนูเลิศรส แต่ในขณะเดียวกัน นางก็แอบใส่เห็ดเมาลงไปในอาหารเล็กน้อย เพียงพอที่จะทำให้เกิดอาการประสาทหลอน แต่ไม่ถึงกับเป็นอันตรายต่อชีวิต

เมื่อสำรับอาหารถูกเตรียมพร้อม บ่าวรับใช้ก็นำไปมอบให้เฟยหยาง เฟยหยางมองอาหารตรงหน้าด้วยความเหยียดหยาม แต่ก็ตักเข้าปากอย่างหิวโหย นางไม่รู้เลยว่าอาหารจานนี้กำลังจะเปลี่ยนชีวิตของนางไปตลอดกาล

หลังจากทานอาหารไปได้ไม่นาน เฟยหยางก็เริ่มมีอาการแปลกๆ นางรู้สึกมึนงงและเวียนศีรษะ ภาพตรงหน้าเริ่มบิดเบี้ยว เสียงรอบข้างดังก้องอยู่ในหู นางพยายามควบคุมสติตัวเอง แต่ก็ไม่เป็นผล

"ท่านพี่..." เฟยหยางพึมพำเรียกมู่หรงเยว่ด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย

มู่หรงเยว่มองนางด้วยความเป็นห่วง "เฟยหยาง เจ้าเป็นอะไรไป?"

"พี่หญิง... ไป๋หลัน..." เฟยหยางพูดตะกุกตะกัก "ตอนที่ท่านอ๋องไม่อยู่... หม่อมฉันตีพี่หญิงปางตาย... จนนางต้องหยอดน้ำข้าวต้ม..."

มู่หรงเยว่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาไม่เคยคิดว่าเฟยหยางจะทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้กับไป๋หลัน

"เจ้าพูดอะไรนะเฟยหยาง?" เขาถามเสียงเครียด

"หม่อมฉันขอโทษ... หม่อมฉันขอโทษ..." เฟยหยางร้องไห้โฮออกมา นางไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป นางเกิดอาการประสาทหลอนจนเผลอสารภาพความผิดทั้งหมดออกมา

มู่หรงเยว่มองเฟยหยางด้วยสายตาผิดหวัง เขาไม่เคยคิดว่านางจะเป็นคนเช่นนี้ เขาเคยโปรดปรานนาง เคยเชื่อใจนาง แต่ตอนนี้นางได้ทำลายความเชื่อใจนั้นลงอย่างสิ้นเชิง

มู่หรงเยว่รู้สึกโกรธเกรี้ยวเมื่อได้ยินคำสารภาพของเฟยหยาง ความโกรธของเขาไม่ใช่เพียงเพราะเฟยหยางทำร้ายไป๋หลัน แต่ยังเพราะนางหลอกลวงเขา ทำให้เขาเข้าใจผิดและเกลียดชังไป๋หลันมาตลอด

"เฟยหยาง!" เขาตวาดเสียงดังจนเฟยหยางสะดุ้ง "เจ้ามันช่างร้ายกาจนัก!"

เฟยหยางมองเขาด้วยสายตาหวาดกลัว "ท่านพี่ หม่อมฉัน..."

"พอได้แล้ว!" มู่หรงเยว่ขัดขึ้น "ข้าไม่อยากฟังคำแก้ตัวของเจ้าอีกต่อไป"

เขาหันไปสั่งบ่าวรับใช้ "พานางออกไปจากห้องอาหารนี้ เดี๋ยวนี้!"

บ่าวรับใช้รีบเข้ามาประคองเฟยหยางที่ยังคงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว นางมองมู่หรงเยว่ด้วยสายตาเว้าวอน แต่เขาไม่แม้แต่จะชายตามองนาง

"ท่านพี่..." นางพยายามจะพูดอีกครั้ง

แต่มู่หรงเยว่ไม่สนใจ บ่าวรับใช้พาเฟยหยางออกจากห้องอาหารไป มู่หรงเยว่มองตามหลังนางไปด้วยสายตาเย็นชา