ฮูหยิน แค่ภรรยา

บทที่1 /1

บทนำ ‘ในขณะที่กำลังจมดิ่ง เจ้าอาจต้องชนหลายสิ่งกว่าจะถึงก้นเหว’ คงมิต่างสิ่งใดกับชีวิตของข้าในเวลานี้ แม้จะได้แต่งเข้าจวนเป็นถึง ฮูหยินเอก แต่เขานั่นหาได้รักนางไม่ ตัวนางเองก็เช่นกัน ‘ข้าไม่ได้รักเขา’ ไม่เคยเคยคิดจะรักบุรุษเย็นชาเช่นนั้น เผยอิงหลอกหัวใจของตนเองซ้ำๆ ทุกคืนวัน ว่าตัวนางนั้นไม่เคยรักสามีที่แต่งงานด้วยสักครา ในใจนางไม่เคยมีเขาเหมือนที่ภายในใจเขาไม่เคยมีนาง เขาเพียงต้องการยึดครองทรัพย์สินของบิดานางโดยใช้นางเป็นสะพาน ส่วนนางต้องการให้เขาคุ้มครองบิดาของนาง การแต่งงานครั้งนี้ล้วน ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ หากแต่งกันด้วยความรักใคร่คงจะดีกว่านี้ เผยอิงอยากเห็นสามีของนางแย้มยิ้มสักครั้ง เหมือนที่เขายิ้มให้สตรีผู้นั้น แสร้งว่ามีความสุขที่มีนางเป็นบ่วงห้อยคอเอาไว้สักหนนางคงพอจะมีชีวิตอยู่ภายในจวนแห่งนี้ต่อไปได้ ไม่ใช่หายใจเข้าหายใจออกก็มีเพียงเหมืองทองของบิดานาง ‘ที่ใจของท่านไม่เคยมีข้า เพราะท่านมีเพียงนางสินะ’ เผยอิงนั่งพิงเสาของศาลาริมสระบัว ที่แห่งเดียวที่นางสามารถสงบใจได้ หยาดน้ำตาที่ข้างแก้มที่กลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งเมื่อกระทบกับความหนาวเย็นของเหมันตฤดู ‘อยู่มิสู้ตา