บทที่3

บทที่3

บุตรชายบุญธรรมของท่านพ่อ เผยอิงตาโต บิดานางมีลูกชายอย่างนั้นหรือ

“ทำสีหน้าเช่นนี้ เจ้าคงจะไม่รู้จริงๆ บุตรชายของท่านเผยเหิง ไม่สิบุตรชายบุญธรรมเรียกเช่นนั้นถึงจะถูก เฉินเฟยอวี่ คือหลานของท่านแม่ทัพใหญ่ บิดาของเขาเสียชีวิตในสนามรบ อดีตแม่ทัพเองครักษ์อี้เป็นเพื่อนร่วมรบกับท่านเผย หลังจากสหายเสียชีวิต พอกลับมาจากสนามรบท่านก็รับเฉินเฟยอวี่เป็นบุตรบุญธรรม”

“ข้า…ไม่เคยรู้มาก่อน ท่านพ่อไม่เคยเล่า” นางรู้แค่สิ่งที่บิดาต้องการให้รู้เท่านั้นและตัวนางและมารดาก็ไม่เคยอยากรู้เรื่องที่ไม่จำเป็น แล้วเรื่องเช่นนี้จำเป็นแล้วหรือยัง หากท่านพ่อมบุตรสืบสกุลเหตุใดไม่บอกนางกับมารดา เป็นเรื่องน่ายินดีมิใช่หรือ มีความจำเป็นอะไรที่ท่านปิดบังพวกนาง

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าคงยังไม่รู้อีกสินะว่าท่านเผยต้องการให้เจ้าแต่งงานกับเฉินเฟยอวี่”

“แต่งงาน!” จะเป็นไปได้อย่างไร ตลอดเวลาที่ผ่านมาบิดาของนางหวงนางเสียยิ่งกว่าสิ่งใด แม่สื่อบ้านใดมาสู่ขอหรือทาบทามท่านไล่แตกพ่ายยับเยินไปจนหมด จนไม่มีแม่สื่อคนใดกล้าส่งเทียบมายังจวนสกุลเผย

“ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะไม่รู้ว่าตนเองต้องแต่งงานกับผู้ใด เจ้าเคยบอกข้าว่าต้องการแต่งกับบุรุษที่รักเดียวและมีภรรยาเดียวเช่นบิดาของเจ้า แล้วเจ้าจะแต่งงานให้กับบุรุษเช่นเฉินเฟยอวี่ได้อย่างไร”

ตอนนี้เผยอิงสับสนไปหมด บิดานางไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องการแต่งงานมาก่อน “เขาเป็นคนเช่นไร ท่านรู้จักเขาเช่นนั้นหรือ”

“ก็…เป็นบุรุษเจ้าสำราญที่พร้อมจะหว่านเสน่ห์ให้สตรีทุกคนไม่เลือกหน้า แต่ก็ไม่เคยเลือกผู้ใดแต่งเข้าจวน ทุกคนเป็นได้แต่ดอกไม้ที่เขาเชยชมและโยนทิ้ง พอสตรีใดแสดงตนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาจนเกินงาม เขาก็จะสลัดพวกนางทิ้งด้วยวิธีการที่ย่ามเกียรติถึงที่สุด”

“เขาทำเช่นไร”

“เขาจะใช้เวลาอยู่ที่หอคอมเขียวใช้เวลาและค่ำคืนกับนางคณิกาจนกว่าสตรีผู้นั้นอับอายจนยอมถอยไปเอง”

“โหดร้าย แล้วเขาทำเช่นนั้นไม่มีใครกล้าลงโทษเขาเลยหรืออย่าง”

กู้เฉิงกงทำเพียงหัวเราะหึขึ้นคอ ใครจะกล้า!

“ไม่น่าเชื่อว่าท่านเผยจะยอมยกบุตรสาวคนเดียวของเขาให้เฉินเฟยอวี่ แม้รู้ว่าในภาคหน้าเจ้าต้องปวดใจเพียงใดหลังจากการแต่งงาน แต่ก็น่ะ คหบดีย่อมมองเห็นผลประโยชน์มาก่อนทุกสิ่ง”

“ผลประโยชน์” ตอนนี้เผยอิงแทบจะจับต้นชนปลายไม่รู้

“อิงอิงเจ้าช่างไร้เดียงสานัก” เขาส่ายหน้า “เจ้าคิดว่าท่านเผยที่เป็นเพียงแม่ทัพปลายแถว เมื่อลาออกจากราชการแล้วมาอยู่เมืองห่างไกล อีกทั้งยอมตัดขาดจากตระกูลมาแต่งกับมารดาของเจ้า เรียกว่าแทบจะไร้ที่พึ่งพิง จู่ๆ ก็พบเหมืองทองขนาดใหญ่ ต่อให้เคยเป็นแม่ทัพมาก่อน ก็ใช่จะสามารถรักษาขุนทรัพย์มหาศาลนี้เอาไว้ได้หากไม่มีคนหนุนหลัง อย่างที่ข้าบอก เฉินเฟยอวี่เป็นบุตรบุญธรรมของท่านเผย หากเพียงแค่นั้นแล้วคงไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่เขาหาใช่บุรุษธรรมดา ขนาดหักหารน้ำใจคุณหนูมาหลายตระกูลยังมิมีใครกล้าเอาผิดเบาหรือกล้าบังคับให้เขาแต่งพวกนางเข้าจวน เพราะนอกจากจะเป็นหลานชายของท่านแม่ทัพใหญ่แล้ว เขายังเป็นบุตรชายขององค์หญิงเหมยเจียง เหล่าองครักษ์ที่เฝ้าเหมืองของบิดาเจ้าล้วนเป็นคนของเฉินเฟยอวี่”

“…เขาคงอยากช่วยท่านพ่อ”

กู้เฉิงกงส่ายหน้า “เขาเป็นคนที่ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของท่านเผยมากที่สุด”

“แล้วเหตุใดถึงส่งคนมาดูแลเหมืองทองช่วยท่านพ่อกันหากไม่พอใจในตัวมารดาของข้า”

“เจ้าคิดว่าอะไรล่ะ คนหนึ่งหนึ่งยอมทุ่มกำลังปกป้องทั้งๆ ที่เกลียดชังเสียเต็มประดา”

“ผลประโยชน์” เผยอิงเอ่ยเสียงเบา

“สิ่งที่มีค่ามากที่สุดของท่านเผยคือบุตรสาวคนเดียวของเขา หากได้แต่งงานกับนางเท่ากับได้แต่งกับภูเขาทอง”

“แต่…ท่านบอกว่าเขาเป็นถึงบุตรชายองค์หญิงย่อมต้องมีทรัพย์สมบัติมากมาย เหตุใดถึงได้มาอยากได้เหมืองทองเพียงเหมืองเดียวกัน”

“มีมากใช่ว่าจะพอ ยิ่งมีมาย่อมอยากได้มากขึ้น ว่าอย่างไร เจ้าอยากแต่งงกับเขาไหม ทรัพย์สมบัติของเขามากมายใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด” เขาถามนางอย่างช่างใจ กลั้นใจรอฟังคำตอบ

“ข้าไม่แต่งกับเฉินเฟยอวี่” ข้าไม่แต่ง! เผยอิงหลุดตะโกนออกมาเสียงดัง

กู้เฉิงกงยกยิ้มพอใจในคำตอบของนาง ไม่สนใจสายตาผู้คนใยงานที่มองมายังต้นเสียง

“ต่อให้เจ้าไม่อยากแต่ง หากเป็นความต้องการของบิดาเจ้า ข้าว่าเจ้าคงทำสิ่งใดไม่ได้บุตรย่อมแต่งงานตามคำสั่งบิดามารดา”

เผยอิงนิ่งเงียบ จริงอย่างเขาว่า หากบิดาต้องการให้นางแต่ง นางก็คงต้องแต่ง

“แต่ข้ามีวิธีที่เจ้าจะไม่ต้องแต่งงานกับบุรุษผู้นั้น”

“ทำเช่นไร” นางมองกู้เฉิงกงอย่างมีความหวัง

“แต่งให้ข้า” เขาเอื้อมมือไปกุมมือนางเอาไว้ ไม่สนใจสายตาที่มองมาโดยรอบ จนเผยอิงต้องสะบัดมือออกจากการเกาะกุม

“ท่านพี่เฉิงกงท่านทำเช่นนี้ไม่ได้” 

“อิงอิง เจ้ารู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาข้ารู้สึกเช่นไรกับเจ้า หากเจ้าแต่งให้ข้า เจ้าก็ไม่ต้องแต่งกับเฉิงเฟอวี่” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังยามเอ่ยนามของเฉิงเฟยอวี่

“ข้าเห็นท่านเป็นเพียงพี่ชาย” แม้ตลอดเวลาที่ผ่านมานางจะรู้ความรู้ที่กู้เฉิงกงมีต่อนาง แต่นางกลับไม่เคยรู้สึกใจเต้นกับแววตาและสัมผัสของเขาเลยสักครา แค่รู้ว่าคุยกับเขาแล้วสบายใจ

เอาเถอะเรื่องแต่งงานอะไรนี้อย่าตีตนไปก่อนไข้ ถามท่านพ่อให้แน่ชัดจะดีกว่า ไม่รู้ว่าบิดาของนางรู้หรือไม่ว่าว่าที่สามีของนางที่ท่านต้องการให้แต่งงานด้วยเป็นบุรุษเช่นไร แล้วถึงกระนั้นท่านก็ยังจะให้นางแต่งกับเขาเช่นนั้นหรือ