All Chapters of ฮูหยิน แค่ภรรยา: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ ‘ในขณะที่กำลังจมดิ่ง เจ้าอาจต้องชนหลายสิ่งกว่าจะถึงก้นเหว’ คงมิต่างสิ่งใดกับชีวิตของข้าในเวลานี้ แม้จะได้แต่งเข้าจวนเป็นถึง ฮูหยินเอก แต่เขานั่นหาได้รักนางไม่ ตัวนางเองก็เช่นกัน ‘ข้าไม่ได้รักเขา’ ไม่เคยเคยคิดจะรักบุรุษเย็นชาเช่นนั้น เผยอิงหลอกหัวใจของตนเองซ้ำๆ ทุกคืนวัน ว่าตัวนางนั้นไม่เคยรักสามีที่แต่งงานด้วยสักครา ในใจนางไม่เคยมีเขาเหมือนที่ภายในใจเขาไม่เคยมีนาง เขาเพียงต้องการยึดครองทรัพย์สินของบิดานางโดยใช้นางเป็นสะพาน ส่วนนางต้องการให้เขาคุ้มครองบิดาของนาง การแต่งงานครั้งนี้ล้วน ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ หากแต่งกันด้วยความรักใคร่คงจะดีกว่านี้ เผยอิงอยากเห็นสามีของนางแย้มยิ้มสักครั้ง เหมือนที่เขายิ้มให้สตรีผู้นั้น แสร้งว่ามีความสุขที่มีนางเป็นบ่วงห้อยคอเอาไว้สักหนนางคงพอจะมีชีวิตอยู่ภายในจวนแห่งนี้ต่อไปได้ ไม่ใช่หายใจเข้าหายใจออกก็มีเพียงเหมืองทองของบิดานาง ‘ที่ใจของท่านไม่เคยมีข้า เพราะท่านมีเพียงนางสินะ’ เผยอิงนั่งพิงเสาของศาลาริมสระบัว ที่แห่งเดียวที่นางสามารถสงบใจได้ หยาดน้ำตาที่ข้างแก้มที่กลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งเมื่อกระทบกับความหนาวเย็นของเหมันตฤดู ‘อยู่มิสู้ตา

บทที่2เมื่อร่างสตรีผู้เป็นเจ้าของงานในวันนี้เดินเข้ามา บุรษหนุ่มรูปงานรีบสาวเท้ายาวเข้ามาประชิดตัวนางทันที อาหารมื้อเย็นเมื่อคืนเขาไม่มีโอกาสได้คุยกับนางเลย พอรับประทานอาหารเสร็จผู้ใหญ่ต่างพากันแยกย้ายกลับเรือนเพื่อผักผ่อนเนื่องจากเพิ่งเดินทางมาไกล“อิงอิง” กู้เฉิงกงโปรยยิ้มเมื่อเดินมาหยุดยังเบื้องหน้าของสตรีที่เขาปรารถนา ไม่สนใจสายตาใคร่รู้ของผู้ใด เขาไม่อาจบิดบังความรู้สึกที่มีต่อนางได้อีกต่อไปแล้ว หากนานกว่านี้ทุกอย่างอาจสายจนเกินแก้ไข ฝ่ามือหนาผายออกไปเบื้องหน้าหมายให้นางวางมือบางวางลงทาบทับ ก่อนจะพาเจ้าของงานเดินเข้าไปหากลุ่มของบิดามารดาของนาง“ท่านพี่เฉิงกง” เผยอิงส่งยิ้มหวานตอบ บุรุษรูปโฉมงดงามผู้นี้งเป็นเพียงบุรุษเดียวที่นางเอ่ยเรียกด้วยท่าทีสนิทสมมกว่าผู้ใด ก็นะในบรรดาบุรุษทั้งหมดมีเพียงกู้เฉิงกงที่บิดาของนางไว้ใจให้เข้าใกล้นางมากที่สุดแล้ว“เผยฮูหยิน ท่านช่างโชดดีเหลือเกินที่บุตรสาวของท่านงดงามราวดอกกุหลาบงาม อีกทั้งยังเรียบร้อยสมกับเป็นกุลสตรีชั้นสูง ผิดกับสื่อเหนียงของข้า อายุอ่อนกว่าเผยออิงเพียงไม่กี่ปีเท่านั้นแต่ก็ยังมิรู้ความกระโดกกระเดกเหลือทนข้าล่ะเหนือยใจ” ประโยคราว

บทที่4เผยเหิงกำมัดแน่น เขาแทบอยากจะปิดจบงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ลงเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำถ้าหากไม่ติดว่าเป็นงานเลี้ยงวันเกิดของอิงอิง อย่างไรเขาก็ยังไม่อยากให้นางขายหน้าไปกว่านี้ ในเวลานี้หากไม่ติดผู้ฮูหยินกับสหายที่ยืนคุยกันอยู่เขาอยากจะเดินไปแยกหนุ่มสาวสองคนนั้นออกห่างกัน การที่จู่ ๆ อิงอิงของเขาหลุดเสียงดังออกมาขนาดนั้น ‘ข้าไม่แต่งกับเฉินเฟยอวี่’ ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยเอ่ยเรื่องนี้กับนาง คงจะเพราะคนที่ยืนคุยกับนางและแสดงกิริยาเกินงามกับนางอยู่ตอนนี้เป็นคนเล่าให้ฟังเผยเหิงจะโทษบุตรชายของสหายทั้งหมดก็ไม่ได้ เพราะตัวเขาผิดเองก่อนกลับมาถึงจวนเขาและขบวนรถม้าแวะโรงเตี๊ยมข้างทาง ด้วยความเมามายและมีความสุขที่ในที่สุดบุตรสาวคนเดียวก็จะได้แต่งงานออกเรือนเสียที จึงหลุดปากบอกเรื่องการหมั้นหมายของอิงอิงกับเฉินเฟยอวี่ออกไป การหมั้นหมายนี้ไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้นแต่เป็นสัญญาใจที่เขาให้ไว้กับเฉินเฟยอวี่เมื่อนานมาแล้ว เป็นเหตุผลให้เขาขัดขวางแม่สื่อทุกคนที่เข้ามา เพราะหากต้องฝากชีวิตอิงอิงไว้กับบุรุษใดชั่วชีวิตเขาก็มองเห็นแค่เฉินเฟยอวี่เท่านั้น อย่างไรเขาก็เลี้ยงเด็กนั่นมากับมือ นิสัยใจคอเป็นเช่นไรเขาย่อมรู้ดีเผย

บทที่5/2เผยอิงถอนหายใจแล้วหายใจอีก นางคาดว่าขบวนเกี้ยวของตนคงถึงเมืองหลวงในเจ็ดวัน แต่นี่อะไรเอะอะจอดพัก นี่ก็ปาเข้าไปวันที่สิบแล้วเพิ่งจะมาถึงประตูเมืองหลวง ตกลงคนพวกนี้แท้จริงมีฤกษ์แต่งงานจริง ๆ หรือ“อย่าบอกนะว่าจะจอดพักอีกแล้ว” เผยอิงเปิดผ้าม่านออกไปถามแม่สื่อที่จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเกี้ยวของนางหยุดการเคลื่อนตัว“โธ่คุณหนูเจ้าคะ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้แต่ง ทันฤกษ์แน่นอน ข้าพาเจ้าสาวเดินทางแต่งงานข้ามเมืองมาไม่รู้กี่คนไม่มีผู้ใดไปไม่ทันฤกษ์งามยามดีสักคน” แม่สื่อยกผ้าเช็ดหน้าป้องปากหัวเราะคิกคักเผยอิงลอบเบ้ปากใครจะอยากแต่งกับบุรุษเสเพลเช่นนั้นก็แต่งไปเถอะ ข้าไม่อยาก แต่เพื่อผลประโยชน์ที่ตามมานางไม่มีทางเลือกอื่นขบวนเจ้าสาวเคลื่อนตัวเข้าสู่เมืองหลวงได้พักใหญ่แล้ว แต่ก็ยังไม่ถึงจวนเจ้าบ่าวเสียที“ท่านป้าอีกนานไหมเจ้าคะ” เจ้าสาวในเกี้ยวถามขึ้นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้“ถึงนานแล้วเจ้าค่ะ”“อ้าว ถึงแล้ว แล้วทำไมไม่หยุดเกี้ยว” จะวนรอบเมืองหลวงเลยหรือไง มือบางเปิดผ้าม่านออกมาดู นั่งรถม้ามาตลอดสิบกว่าวันแบบนี้นางก็เหนื่อยเหมือนกันนะ“คุณหนูผ้าคลุมหน้า” แม่สื่อเอ็ดเจ้าสาวที่ยกหน้าคลุมหน้าขึ้นใ

บทที่6/2“ท่านป้า ท่านออกไปพักผ่อนเถิดข้าอยู่คนเดียวได้” เผยอิงบอกอย่างเกรงใจ แม่สื่อก็เดินทางมากับนางมาถึงก็ต้องวิ่งวุ่นวายดูแลนางหลายอย่างไม่ได้พักเลย อย่างไรตอนนี้ทุกคนก็อยู่ที่งานเลี้ยงหมดแล้ว นางไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ ที่ต้องมานั่งเฝ้า“ตามธรรมเนียมแม่สื่อต้องนั่งรอจนเจ้าบ่าวเข้าหอจึงจะออกไปได้” เป็นป้าจงที่พูด“มิต้องรอทั้งคืนเลยหรือ”“ก็จนกว่าจะส่งแขกหมด คาดว่าอีกไม่เกินหนึ่งชั่วยามท่านชายก็คงจะเดินทางมายังเรือนกุ้ยฮวา เรือนแห่งนี้สวยหรือไม่เจ้าคะ”“อืม สวยใหญ่โตสมกับเป็นเรือนในจวนสกุลเฉิน” เผยอิงตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งประชดประชัน “เจ้าค่ะ เพิ่งจะสร้างเสร็จปีก่อน ท่านชายสร้างเอาไว้รอฮูหยิน”“รอข้า”“เจ้าค่ะ แม้ก่อนหน้านี้ท่านจะสร้างเรือนเอาไว้หลายหลังแต่มีเพียงเรือนกุ้ยฮวาที่ท่านชายออกปากว่าจะให้คุณหนูเผยอิงมาอยู่ที่นี่”คนในจวนนี้คงจะพอรู้อยู่แล้วว่าข้าจะต้องแต่งเข้ามา แล้วเรือนหลังอื่น ๆ ที่เฉินเฟยอวี่สร้างเอาไว้ก่อนเรือนหลังนี้ เขาสร้างรอใครกัน“ทำไมท่านป้าจงเรียกเขาท่านชาย ไม่เรียกนายท่าน” “พระโอรสเพียงพระองค์เดียวขององค์หญิงเหมยเจียง ข้าเรียกขานยศต่ำกว่านี้มิได้เจ้าค่ะ”“ป้าจงเคยเป