All Chapters of ฮูหยิน แค่ภรรยา: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่7/2 nc เบาๆเผยอิงหลับตาลงอย่างช้า ๆ ด้วยฤทธิ์บางอย่าง นางกล่อมตนเองให้เข้าที่ว่านางกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้เพราะยาสงบใจ เผยอิงหงายศีรษะพิงไว้กับไหล่แกร่งโดยไม่รู้ตัว ร่างบางถูกยกขึ้นโอบอุ้มลอยคว้างราวกับกำลังบินอยู่ในอากาศแล้วจู่ ๆ ก็ตกลงอย่างนุ่มนวลบนเตียงหลังเดิมที่ตั้งอยู่กลางห้อง นางรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ทาบทับลงมาไม่ช้าแสงสว่างจากตะเกียงก็ค่อย ๆ หายไปที่ล่ะดวง ที่ล่ะดวง จนห้องหอมืดสนิท เสียงลมหายใจของชายหนุ่มที่อยู่บนตัวนางกระเส่าสั่นเมื่อมือของเขาเลื่อนไปดึงสายรัดเอวหลุดออกจากร่างบางภายในการดึงเพียงครั้งเดียวเผยอิงหลับตาแน่นเพราะไม่อาจทนมองการกระทำของบุรุษที่นางเพิ่งพบกันเพียงวันเดียวได้ ร่างบางสะดุ้งผวาทุกครั้งที่นิ้วหยาบกร้านของเขาลูบไล้ไปตามเนื้อหนังอันเปลือยเปล่าของนาง ลมหายใจร้อน ๆ ของเขาเป่ารดอยู่ข้างแก้มนวลความรู้สึกวาบหวิวในทรวงอกทำให้เผยอิงจำต้องเบือนใบหน้าหลบแล้วเม้มริมฝีปากแน่นแต่เขาไม่ได้ก้มลงมาจุมพิตนางอย่างที่คิด หากแต่ริมฝีปากร้อนนั่นกลับกดลงที่ลำคอระหงแล้วเลื่อนต่ำลงมาจนถึงทรวงอก หัวใจของนางเต้นสั่นไหวทุกครั้งที่เขาขยับมือ หัวใจขอนางเต้นแรงจนทรวงอสะท้อนสะท้

บทที่8/2"ข้าอาบน้ำอยู่ท่านไม่เห็นหรือไง" เผยอิงงอตัวลงในอ่างหวังให้น้ำใสและไอควันบดบังร่างเปลือยเปล่าของตนเอาไว้"ข้าไม่ได้ตาบอด แล้วเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องทำท่าทางเยี่ยงนี้ ร่างกายของเจ้าหาใช่ความลับต่อข้า พื้นผิวขาวนวลของเจ้าไม่มีจุดใดที่ข้าไม่ได้สัมผัส" เฉินเฟยอวี่ถอดชุดที่สวมใส่อยู่ออกจนหมดทุกชิ้น ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยมัดกล้ามเฉินเฟยอวี่เดินตรงมาที่อ่างน้ำก้าวขาลงอ่างแนบชิดร่างขาวละมุน"ท่านทำอะไร" เผยอิงลุกพรวดพราดขึ้นจากอ่าง แต่ก็ถูกมือหนากระชากจนนางซวนเซทรุดนั่งลงบนตักแกร่ง"ก็อาบน้ำไง""ปล่อยข้านะ ข้าจะออกไป ข้าอาบเสร็จแล้ว"เฉินเฟยอวี่ทำหน้าตายไม่สนใจเสียงหวีดร้องข้างหู"เป็นอย่างไรบ้างฮูหยินรัก ร่างกายเจ้าดีขึ้นไหม ครั้งแรกของเจ้าข้าคงหนักมือไปไหน" มือหนาลูบไล้ไปตามผิวขาวนวลที่มีรอยแดงจากฝีมือเขา เขาหนักมือกับนางไปเห็นจะจริงฮูหยินรัก! เหอะ ภายใต้หน้ากากเย็นชา เขาก็คือบุรุษเสเพลดี ๆ นี้เอง"ท่านทำข้าช้ำไปท่านตัว ข้าไม่ใช่ที่รองรับความเกลียดชังของท่าน เราสองจากนี้ไปต่างคนต่างอยู่ได้ไหม" เผยอิงอ้อนวอนหวังให้เขาปล่อยนางไป แล้วต่างคนต่างอยู่"ข้าน่ะเหรอชิงชังเจ้า เมื่อคืนนี้ตลอดทั

บทที่9/2ในระหว่างที่เดินชมสวนตามการชี้ชวนของลู่หลัน เผยอิงอยากปล่อยให้ความรู้สึกอึดอัดภายในใจทิ้งไป อย่างไรนางก็แต่งมาแล้ว หรือจะแสร้งหลับหูลับตาใช้ชีวิตเงียบ ๆ ภายในจวนสกุลเฉินต่อไป หากนางทำตัวไม่ดีก็จะเสียชื่อไปถึงมารดาอย่างที่เฉินเฟยอวี่ปรามาสเอาไว้ได้ ซึ่งเผยอิงไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น นางคงไม่ตั้งครรภ์ง่ายดายขนาดนั้น และดูแล้วบุรุษเสเพลอย่างเฉินเฟยอวี่ก็คงจะออกไปเที่ยวหอโคมเขียวอย่างที่เคยทำมา คงไม่ได้มาหานางที่เรือนทุกคืนเผยอิงพยายามทำใจยอมรับสิ่งที่ควรจะเป็น และไม่ลืมความต้องใจเดิมที่แต่งงานเข้ามาว่าเพราะอะไรและเพื่อใครลู่หลันพานางออกมาไกลจนถึงสระบัวขนาดใหญ่ มีศาลาตั้งอยู่กลาง เผยอิงเพ่งมองกลุ่มคนที่นั่งอยู่ในศาลานั่น ไม่ผิดแน่สามีของนาง และใครกันอีกสองคนมองจากตรงนี้เดาได้แค่ว่า หนึ่งสตรี หนึ่งบุรุษ"อิงอิง" หนึ่งในสองคนนั้นตะโกนเรียกนาง เผยอิงเพ่งสายตามองตามคนที่เรียกขานชื่อนางและวิ่งพรวดพราดออกจากศาลาวิ่งข้ามสระตรงมาหานาง เสียงนั่นคุ้นหูไม่น้อย“ท่านพี่เฉิงกง” รู้ตัวอีกทีบุรุษรูปงามก็วิ่งมาประชิดตัวนางแล้ว"อิงอิง" กู้เฉิงกงรวบข้อมือบางมาเกาะกุมเอาไว้"ท่านมาได้อย่างไร" เผยอิ

บทที่10/2"ว่าอย่างไรลู่หลัน นายท่านของเจ้าเป็นเฒ่าหัวงูใช่หรือไม่" ถ้าจะหาแหล่งข่าวเผยอิงก็คิดว่าหาได้ไม่ไกล ใกล้ตัวนางนี้ล่ะ คนของเขาย่อมต้องรู้เรื่องของเขา ตั้งแต่นางเหยียบจวนสกุลเฉิน ลู่หลันก็เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ฟังมากมายสาวใช้ส่ายหน้าหวือ"ที่ส่ายหัวนี้ไม่รู้หรือไม่บอก" เผยอิงแกล้งทำเสียงเข้ม ขู่ให้กลัว"ข้าน้อยไม่เข้าใจคำถามเจ้าค่ะ" ลู่หลันตอบอุบอิบ"เจ้าก็ได้ยินไม่ใช่หรือ ที่คุณหนูกู้เอ่ยออกมาว่านางเป็นคนรักของเจ้านายของเจ้า" เผยอิงแสร้งทำเสียงเย็น"ข้าไม่รู้ว่านางเป็นคนรักของนายท่านหรือเปล่านะเจ้าคะ แต่ตอนที่องค์หญิงเหมยเจียงยังอยู่ที่จวนนี้มักจะให้คนไปรับคุณหนูกู้มาที่จวนบ่อย ๆ น่าจะเพราะท่านเผยและท่านกู้เป็นสหายกัน ยามที่ท่านเผยมาจวนแห่งนี้ท่านกู้จะตามมาด้วยทุกครั้งและพาคุณหนูกู้สือเหนียงมาด้วย องค์หญิงท่านก็เอ็นดูคุณหนูกู้มากเจ้าค่ะ เพราะมีนายท่านเป็นบุตรชายคนเดียว"เผยอิงนั่งเท้าคาง ยกมือขึ้นมานับนิ้ว อ้อ สหายในวัยเด็ก เอ้ไม่สิ กู้สือเหนียงตอนนี้สิบหกย้อนกลับไปหลายปีก่อนนางก็เป็นเพียงเด็กน้อย ส่วนเฉินเฟยอวี่พ้นวัยยี่สิบแล้ว ไม่ว่ามองมุมใดก็มิใช่สหายในวัยเดียวกัน หรือ

บทที่11/1พรวดองค์ชายใหญ่ที่กำลังยกจอกชาขึ้นจิบ พอได้ยินป้าจงรายงาน น้ำชาก็ย้อนออกทางเดิม"เฒ่าหัวงู""ท่านป้าจงแน่ใจนะว่าพี่สะใภ้พูดคำนี้ออกมาจริง ๆ" เป็นองค์ชายสิบสี่ที่เอ่ยถามแม่บ้าน เพราะตอนนี้พี่ชายใหญ่ของเขานั่งขดตัวงอกลั้นขำจนตัวสั่นงันงก"ลู่หลัน นางว่าเช่นนั้นเจ้าค่ะ" หลังจากฮูหยินเดินกลับเรือน ฮูหยินก็ไล่ลู่หลันให้ไปพักผ่อน ป้าจงจึงเรียกมาสอบถาม เรียกกว่าให้มารายงานข่าวก็ไม่ผิด"สองพี่น้องนั่นงูพิษจริง ๆ ท่านจะเช่นไรต่อไป" องค์ชายสิบสี่เจียงห้าวหนานหันไปถามคนที่นั่งทำหน้าทะมึนแสร้งทำเป็นพลิกตำราอ่านอยู่เงียบ ๆ แต่หูตั้งใจฟังป้าจงรายงานว่าฮูหยินคุยอะไรกับสาวใช้บ้าง"ไม่ทำเช่นไร ไหลไปตามน้ำไม่เช่นนั้นสิ่งที่ลงแรงไปจะสูญเปล่า" เฉินเฟยอวี่ตอบเสียงเรียบ ไม่ยี่หระกับสิ่งที่ฮูหยินเรียกขานถึงตัวเขา"แต่ถ้าไม่อธิบาย พี่สะใภ้ต้องเข้าใจผิดท่านพี่อวี่แน่เลยนะขอรับ ท่านอุตส่าห์ให้ลู่หลันไปอยู่ข้างกายพี่สะใภ้เพื่อให้นางเล่าแต่สิ่งดี ๆ ของท่านพี่อวี่แต่ดูเหมือนว่าท่านพี่จะไม่มีสิ่งดี ๆ ที่ว่าให้นางเล่าให้พี่สะใภ้ฟังมากเท่าไรนัก” องค์ชายสิบสี่หันไปพยักหน้าเห็นด้วยกับบุรุษอีกคนที่นั่งข้าง ๆ