All Chapters of ฮูหยิน แค่ภรรยา: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่12/2“ช้าก่อน ข้ายังคุยเรื่องคุณหนูกู้ไม่จบ”“อยู่กันสองคนเหตุใดต้องพูดถึงคนอื่น” เฉินเฟยอวี่ฟังคำทัดทาน เขารู้ว่านางหาเรื่องคุยประวิงเวลา ร่างสูงใหญ่อุ้มภรรยาของตนก้าวลงอ่างน้ำทั้ง ๆ ที่ยังสวมเสื้อผ้าครบชุดเมื่อร่างสัมผัสกับความร้อนกะทันหัน ร่างบางผวายกแขนขึ้นโอบกอดลำคอแกร่งหาที่ยึดเหนี่ยว“ร้อนเหรอ เดี๋ยวก็อุ่นแล้ว” เสียงเหนือศีรษะทุ้มเจือด้วยเสียงหัวเราะเล็กน้อย นางช้อนสายตาขึ้นมองดวงตาคมจ้องทองนางอยู่ก่อนแล้วตึก ๆ ตักหัวใจดวงน้อยเต้นระริก รู้สึกคันยุบยิบภายในอก แววตาที่เขามองนางช่างแต่ต่างในเวลาช่วงเวลา มันแฝงแล้วเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่นางไม่เข้าใจ“คิดอะไรอยู่ อยู่กับข้าคิดถึงแต่เรื่องของข้าก็พอแล้ว” เขาแนบริมฝีปากลงมากระซิบข้างใบหูเล็ก เมื่อเห็นนางจ้องมองเขาแล้วขมวดคิ้ว‘ข้าก็คิดเรื่องของท่านอยู่’ สามีนางราวกับคนจิตไม่สมประกอบยามกลางวันเย็นชาสีหน้าบึ้งตึง ตกกลางคืนกลับมองนางตาหวานเชื่อมราวกับว่ามองคนที่เบารักอยู่ แต่จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อเขาเกลียดนางยิ่งกว่าสิ่งใด เขามองนางเมื่อคืนนั่น คือที่เข้าหอ แต่เผยอิงจำได้ว่าช่วงมื้ออาหารไม่ได้มีเหล้าเป็นส่วนประกอบเลย“ท

บทที่13/2"ข้าก็ว่าเจ้าอยู่กับข้าตลอด เจ้ารู้ทุกการเคลื่อนไหวของนายเจ้าราวกับเดินตามเขาไม่ใช่เดินตามข้า” บางที่เผยอิงก็อดหมั่นใส่ลู่หลันไม่ได้ ถามอะไรก็ตอบได้หมด ส่วนจะจริงแท้แค่ไหนนางก็ค่อยมาคัดกรองเอา ฟังเอาไว้ก็ไม่เสียหาย ดีกว่ากลายเป็นคนหูหนวกตาบอด ไม่รู้อะไรสักอย่าง เผยอิงนางยังจำคำพูดขององค์หญิงเหมยเจียงตอนที่ยกน้ำชาได้ ความในอย่านำออกไฟนอกอย่านำเข้า นางจะเอาเรื่องอะไรไปเล่าให้นอกฟังกัน ขาข้างหนึ่งยังไม่เคยก้าวออกจากจวนนี้เลยด้วยซ้ำ"พี่สะใภ้ ในที่สุดก็ได้พบท่านเสียที" เจียงหวินคงวิ่งฝ่ากลุ่มคนออกมา ตรงดิ่งมายังสตรีที่รีบลุกขึ้นเมื่อแขกทั้งหมดเดินมาใกล้ เผยอิงผงะก้าวถอยหลังแทบจะในทันที"ถ้าเจ้าแตะต้องนาง ข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง" เสียงเหี้ยมดังมาจากด้านหลังเจียงหวินคงหยุดกึก ลดสองมือลงแนบลำตัว "ท่านพี่ท่านก็ใจร้ายเกินไป แต่ถึงกระนั้นอย่างไรข้าก็เป็นถึงองค์ชายท่านจะมาสั่งตัดมือข้าได้เช่นไร" เจียงหวินคงทำเสียงน้อยอกน้อยใจเสียยกใหญ่เจียงหวินคงเสียงอ่อย เขามาที่จวนสกุลเฉินทุกวัน ทุกวันเลยจริง ๆ ตลอดห้าหกวันที่ผ่านมาหลังจากคุยงานเสร็จเขาจะประวิงเวลา ยกชาขึ้นดื่มอย่างอ้อยอิ่ง หรือบ้างวันก

บทที่14/1รุ่งสางตะวันยังไม่พ้นขอบฟ้าประตูจวนสกุลเฉินเปิดออก ใบหน้าแชล่มแฉล้มของสตรีนางหนึ่งก็โผล่ออกมาจากหลังรถม้าที่มาจอดเทียบอยู่หน้าประตูจวน"ท่านพี่เฟยอวี่ ท่านออกมาช้าเหลือเกินข้ารอจนเมื่อยไปหมดแล้ว" นางรีบโผเข้ากอดท่อนแขนแกร่งทำเป็นไม่สนใจสตรีอีกคนที่เดินเคียงข้างเขาออกมา"แล้วเหตุใดมายืนรอหน้าจวน ไม่เข้าไปนั่งรอที่ศาลาด้านใน" เขาก้มถามกู้สือเหนียงที่เกาะท่อนแขนเขาไม่ปล่อย และเขาก็ไม่คิดที่จะปัดมันออก"ก็แม่บ้านประจำจวนของท่านนะสิ บอกว่าอีกไม่ช้าท่านก็จะออกมาแล้วไม่มีความจำเป็นต้องเข้าไปรอในจวน แล้วข้าจะพูดสิ่งใดได้อีก ทำได้เพียงยืนตากน้ำค้างรอเช่นนี้ ถ้าข้าเป็นหวัดแล้วไปล่าสัตว์กับท่านพี่เฟยอวี่ไม่ได้ ท่านต้องลงโทษนางให้ข้า" กู้สือเหนียงเอียงคอยู่ปากจนเกือบจะถึงจมูก ทำเสียงกระเง้ากระงอดออดอ้อนอย่างน่ารักน่าเอ็นดูแล้วหันไปมองเหยียด จงหว่านเหยียน หรือแม่บ้านจงหึ ถือว่าเป็นคนสนิทองค์หญิงเหมยเจียงงั้นหรือ ถึงได้มาสั่งให้ข้ายืนขาแข็งรอด้านนอกเช่นนี้ หากข้าได้แต่งเข้าจวนนี้เมื่อไร ข้าจะหาเรื่องโบยเจ้าให้ตายคามือเลยคอยดู กู้สือเหนียงหันไปส่งสายตาอำมหิตให้แม่บ้านเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำสีห

บทที่14/3สือเหนียงกระโดดลงจากโขดหินกระทืบเท้าลงบนดินชุ่มน้ำอย่างคนเจ้าอารมณ์ "ข้าบอกแล้วข้าไม่ได้รวมอยู่กับนางพวกนั้น ท่านพี่เฟยอวี่รู้ดีว่าต้องถนอมข้า เขาจะร่วมหลับนอนกับข้าก็เมื่อแต่งงานกับข้าแล้วเท่านั้น""เขาอาจจะบอกว่าจะแต่งกับเจ้าให้เจ้ารออย่างมีความหวัง แต่เจ้ารู้ไหมสือเหนียง" เผยอิงได้ยินเสียงของตนโต้ตอบสตรีตรงหน้าอย่างฉะฉาน จนไม่คิดว่านั่นคือเสียงของนางเอง "ตั้งแต่แต่งงานกันเขานอนกอดก่ายข้าเอาไว้ทั้งคืน พร่ำบอกว่าอยากให้ข้าตั้งท้องลูกของเขาในเร็ววัน""สายเลือดจากสตรีชั้นต่ำ ต่อให้มีก็เท่านั้น คนอย่างท่านชายเฉิน โอรสพระองค์เดียวขององค์หญิงเหมยเจียง หรือจะยกสายเลือดชั้นต่ำขึ้นมาเชิดชู " สือเหนียงหวีดร้อง"แต่...อย่างน้อยๆ ตอนนี้ข้าก็คือคนที่ได้แต่งงานกับเขาและเป็นคนที่จะได้อุ้มท้องสายเลือดของท่านชายเฉิน หลานคนแรกขององค์หญิงเหมยเจียง""ก็แค่หลับนอนด้วยกันเท่านั้น ที่ผ่านมาท่านพี่เฟยอวี่ก็หลับนอนกับสตรีทั้งเมืองหลวง อย่าสำคัญตัวไปหน่อยเลย" สือเหนียงหันมาพูดเสียงแหลมปากสั่นดวงตาวาวโล้ด นางโกรธจนไม่อาจเก็บอารมณ์ไหว "เขา ..พี่เฟยอวี่อยากได้ลูกจากเจ้าเพราะอยากได้สิทธิ์ในเหมืองทองชิงห

บทที่15/2"ทำไมเจ้าตามสามีเจ้าไปด้วยล่ะอิงอิง" กู้เฉิงกงที่เดินตามมาติด รีบถามก่อนที่นางจะเข้าไปในกระโจมพักผ่อน หากพ้นตรงนี้ไปเขาก็ไม่อาจตามนางเข้าไปได้อีก"ท่านก็รู้ว่าข้าชอบอ่านหนังสือมากกว่าถืออาวุธ" นางคิดว่าหลุดพ้นคนพวกนี้ได้แล้ว หลุดจากเฉินเฟยอวี่และกู้สือเหนียงได้ ก็ยังเหลือกู้เฉิงกง นางเป่าปากอย่างเบื่อหน่าย"นั่นสิ ข้ารู้ดีกว่าใครว่าเจ้าชอบสิ่งใดไม่ชอบสิ่งใด หากเป็นข้าที่แต่งกับเจ้า ป่านนี้เจ้ากับข้าคงมีความสุขไปแล้ว" เขาเอ่ยเสียงเศร้ายืนก้มหน้า"ข้าว่าข้าพูดเรื่องนี้กับท่านไปแล้ว แม้ในอดีตข้าจะเคยสนิทสนมกับท่าน นั่นก็เพราะท่านเป็นเพียงคนเดียวที่ข้าได้คุยด้วยโดยที่ท่านพ่อไม่ได้ห้าม แต่ตอนนี้ข้าแต่งงานแล้วข้าหวังว่าท่านจะทิ้งระยะห่างและไม่พูดเรื่องนี้อีก หากท่านหวังดีกับข้าด้วยใจจริงคงไม่อยากให้ผู้ใดมาได้ยินแล้วเอาข้าไปเอ่ยถึงเสีย ๆ หาย ๆ ใช่หรือไม่ท่านพี่เฉิงกง" เผยอิงหันขวับมา นางทนมามากพอแล้วกับการพูดจากสองแง่สองง่ามราวกับว่าเขาและนางมีสายสัมพันธ์อื่นนอกจากพี่น้องของกู้เฉิงกง ที่ผ่านมานางผิดเองไม่เคยทวงยามเขาพูดเช่นนี้ เพราะไม่อยากหักหน้าเขา อย่างไรที่ผ่านมาเขาก็ดีกับนางเสมอ