“อื้อ...อื้มม..อร้ายย”
“อะ...อ้าส์” เสียงครางของทั้งสองแข่งกันดังระงมเพราะความเสียวซ่านวาบหวิวประกอบกับฤทธิ์ยาที่มันกำลังทำงานได้ดีจึงทำให้ทั้งสองนั้นมีความสุขจนทบล้นทะลักจนร่วมรักครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อยแทบทั้งคืน
“คุณนิคคะมีนไม่ไหวแล้ว” เนื้อตัวของมีนชญาตอนนี้แดงไปด้วยรอยจูบดูดคลึงของชายหนุ่มไปแทบทั้งหมดหลังจากร่วมรักกับชายหนุ่มอยู่หลายชั่วโมงจนตอนนี้เธอเริ่มจะไม่ไหวแล้วจึงต้องเอ่ยปากขอร้องให้ชายหนุ่มนั้นหยุดเพราะเธอนั้นรู้สึกเพลียเหลือเกินเธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนาถึงไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อยบ้างเลย
“ขออีกนิดนะคนดี” โดมินิคยังมีแรงที่จะรัวสะโพกใส่หญิงสาวอีกหลายรอบเพราะเขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิดเมื่อได้ร่วมรักครั้งนี้กับหญิงสาวยิ่งเห็นเธอร้องครางอยู่ใต้ร่างของเขาชายหนุ่มก็ยิ่งมีกำลังเขาไม่คิดว่าหญิงสาวนั้นจะสวยหวานไปทั้งตัวแบบนี้ตอนนี้เธอนั้นก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียของเขาแล้วหลังจากนี้เขาจะดูแลเธออย่างดีอย่างที่เขาพูดว่าเขานั้นจะรับผิดชอบเธอนั่นเอง
“อ้ะ..อ้ะ...อื้มมม..”
“อ้าส์...อื้มม..อื้อ” และแล้วหญิงสาวก็ต้องนอนครางเสียงแผ่วอยู่ที่ใต้ร่างของชายหนุ่มอีกรอบแข่งกับสียงคำรามของคนตัวโตที่กำลังบดสะโพกรัวมาที่ตัวของหญิงสาวจนเกือบจะเช้ากว่าชายหนุ่มจะปล่อยให้ภรรยาหมาดๆของเขานั้นได้นอนพัก
วันต่อมา
10.00 น.
“อืมมม...มีน” โดมินิคตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันเมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นหญิงสาวนอนอยู่ข้างๆแล้วชายหนุ่มคิดว่าเธออาจจะกำลังออกไปเดินเล่นแถวนี้ก็เป็นได้แต่จากการผ่านเรื่องเมื่อคืนมาหญิงสาวไม่น่าจะมีแรงไปเดินเล่นสักเท่าไรเขาจึงเดินไปดูที่ห้องน้ำของเขาพบว่าไม่มีเธออยู่เขาคิดว่าเธออาจจะกลับไปพักที่ห้องของเธอ
เมื่อมองดูร่องรอยการร่วมรักของเขาและเธอเมื่อคืนภาพที่มันลอยมาเข้าในหัวทำให้เขาอดอมยิ้มและภูมิใจไม่ได้ที่เขานั้นเป็นคนแรกของเธอยิ่งเห็นรอยเลือดที่หยดตามเตียงนอนมันยิ่งตอกย้ำว่าเมื่อคืนเขานั้นมีความสุขกับเธอขนาดไหนเขาไม่รู้ตัวว่าเมื่อคืนทำไมอารมณ์ของเขามันรุนแรงขนาดนั้นจนต้องทำร้ายหญิงสาวแต่เขาไม่ได้เสียใจเลยสักนิดที่ได้เธอเป็นภรรยา
ด้วยความคิดที่ว่าหญิงสาวอาจจะกลับไปนอนที่ห้องของตัวเองเขาจึงไม่รีบที่จะไปหาเธอตอนนี้เขาขออาบน้ำชำระร่างกายให้ชื่นใจเสียก่อนแล้วค่อยไปหาเธอ
ก๊อกๆๆ
“มีน...เธออยู่ข้างในหรือเปล่า” โดมินิคยังเดินออกมาจากห้องโดยมีผ้าขนหนูผืนเดียวพันตัวอยู่พร้อมเรียกหาหญิงสาวแต่ก็ไม่ได้มีเสียงตอบรับแต่อย่างใดเขาจึงลองเปิดประตูดูปรากฏว่าหญิงสาวไม่ได้ล็อคเขาจึงเดินเข้าไปด้านในคิดว่าเธอคงจะนอนหลับอยู่บนเตียงเป็นแน่
“มีน...เธออยู่ที่ไหนของเธอ” โดมินิคเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่เตียงนอนของเธอก็เห็นว่าเตียงนอนยังมีสภาพเป็นปกติไม่ได้มีใครมานอนมาดูที่ห้องน้ำก็ไม่มีคนอยู่พอเปิดดูในตู้เสื้อผ้าปรากฏว่ากระเป๋าของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วตอนนี้ชายหนุ่มถึงกับหน้าเสียทันทีเพราะเขาไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน
เขานั่งถอนหายใจอยู่ที่ปลายเตียงของเขาภาวนาว่าอย่าให้หญิงสาวหนีเขาไปไหนเลยเพราะเขาไม่อยากให้คนที่เข้ามาในชีวิตและเขารู้สึกผูกพันด้วยแล้วหนีเขาไปตอนนี้เขารู้สึกว่าเหมือนโดนทิ้งยังไงยังงั้น
“ขอโทษนะครับคุณพอจะเห็นผู้หญิงที่มากับผมไหมครับ” โดมินิคเดินออกมาถามพนักงานของทางรีสอร์ทว่าเห็นหญิงสาวที่มากับเขาหรือไม่เพราะถ้าหากเธอออกไปจากที่นี่ก็ต้องมีคนเห็นอยู่แล้วหรือไม่ก็ต้องมีกล้องวงจรปิดจับภาพไว้ได้แน่ว่าเธอนั้นไปอยู่ที่ไหน
“อ๋อ...คุณผู้หญิงที่มากับคุณให้คนที่รีสอร์ทไปส่งที่ท่าเรือตั้งแต่เช้าแล้วครับน่าจะถึงฝั่งนานแล้วล่ะครับ” พนักงานที่เป็นแผนกต้อนรับของทางรีสอร์ทเห็นว่าหญิงสาวนั้นให้คนที่รีสอรทไปส่งที่ท่าเรือตั้งแต่เช้าจึงบอกชายหนุ่มออกไปอีกทั้งยังคิดในใจว่าทำไมอยู่บ้านเดียวกันจึงไม่รู้
“หา..เอ่อ..ขอบคุณมากครับ” โดมินิคตกใจเล็กน้อยที่หญิงสาวกลับโดยที่ไม่ได้บอกกับเขาเป็นอย่างนี้เขาก็คงแน่ใจแล้วว่าเธอหนีเขาไปแล้วแต่เมื่อเขาสัญญากับเธอแล้วว่าเขาจะรับผิดชอบเธอแต่ทำไมเธอถึงไม่เชื่อใจเขาเลย
อีกใจหนึ่งก็คิดว่าหญิงสาวนั้นอาจจะโกรธเขาเรื่องเมื่อคืนก็เป็นได้แต่เธอเองก็ไม่ได้มีทีท่าขัดขืนอะไรสักอย่างตอนนี้เขาเองก็คิดไม่ตกว่าในใจของหญิงสาวนั้นคิดอะไรอยู่กันแน่
โดมินิครีบเก็บของและตามหญิงสาวกลับไปทันทีตอนนี้ในใจเขายังหวังว่าเธอนั้นจะกลับไปที่บ้านของเขาและเธอจะรอเขาอยู่ที่นั่นเพราะเขาต้องการที่จะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง
เมื่อนั่งเรือมาถึงฝั่งได้ชายหนุ่มก็เหยียบคันเร่งรถสปอร์ตคันหรูของเขาให้ถึงบ้านให้เร็วที่สุดเพราะใจของเขาตอนนี้มันอยู่ที่บ้านตั้งแต่ที่อยู่บนเกาะแล้ว
มือหนาพยายามกดมือกถือพยายามที่จะโทรหาเธอแต่โทรยังไงก็ไม่ติดเสียทีเขานึกตำหนิเธอในใจว่าหญิงสาวไม่น่าหนีปัญหาแบบนี้เลยรู้สึกยังไงก็น่าจะคุยกับเขาให้รู้เรื่องก่อน
ทางด้านมีนชญาตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องของแน็ทตี้ด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวหญิงสาวโทรให้เพื่อนของเธอไปรับตั้งแต่เช้าหลังจากที่เธอนั่งรถตู้มาถึงที่กรุงเทพหญิงสาวไม่ลืมที่จะหยิบหน้ากากที่ชายหนุ่มซื้อมาให้เพื่อที่อย่างน้อยเธอก็มีของของชายหนุ่มที่ซื้อให้เธอเก็บไว้เป็นที่ระลึก
ตอนนี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีไข้อีกด้วยน่าจะเป็นผลจากเรื่องเมื่อคืนเป็นแน่ตอนนี้เธอจึงขอนอนพักสักเดี๋ยวเพราะทานยาเข้าไปแล้วเธอจึงรู้สึกง่วงหากเธอค่อยยังชั่วก็คิดว่าจะกลับไปที่บ้านที่เธอซื้อเอาไว้ที่เขาใหญ่ทันที
บ้านโดมินิค
“ชอวนายเห็นมีนบ้างหรือเปล่า” โดมินิคใช้เวลาไม่นานเท่าไรก็ขับรถมาถึงที่บ้านเมื่อจอดรถได้เขาก็รีบเดินเข้ามาในบ้านทันทีเมื่อเห็นว่าชอวลูกน้องของเขานั่งอยู่จึงสอบถามกับลูกน้องของขาว่าเห็นมีนชญาหรือไม่อย่างมีความหวัง
“ไม่เห็นนี่ครับผมพึ่งกลับมาจากเขาใหญ่มาถึงที่นี่เมื่อสักพักนี้เอง...แล้วนายไปเที่ยวทำไมกลับไวจังล่ะครับ”ชอวตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าและอาการของเจ้านายของเขาพร้อมบอกว่าตั้งแต่เขามาก็ยังไม่เห็นใครอยู่ที่บ้านแต่เขานึกขึ้นได้ว่าเจ้านายของเขาไม่ได้มีกำหนดกลับวันนี้แต่ทำไมจึงมาโผล่ที่นี่ได้“เอ่อ...คือฉันมีปัญหานิดหน่อย” โดมินิคใจเสียไปแล้วครึ่งหนึ่งเพราะว่าเขาก็ไม่รู้ว่าจะหาหญิงสาวได้จากไหนเหมือนกันพร้อมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ชอวฟังเพราะเป็คนสนิทที่เขานั้นไว้ใจเป็นที่สุดคราแรกชอวก็มีอาหารตกใจอยู่เล็กน้อยกับเรื่องที่เขานั้นได้รับรู้มาแต่ก็ต้องคิดหาวิธีช่วยเจ้านายของเขาก่อนในตอนนี้“นายลองถามแน็ทตี้ดีไหมครับว่าคุณมีนเธอเคยอยู่ที่ไหน”“จริงสิ” โดมินิคได้ยินที่ชอวพูดเขาเองก็นึกขึ้นได้ว่าคนที่รับหญิงสาวมาทำงานนั้นคือแน็ทตี้เองก็ต้องมีประวัติของหญิงสาวอยู่แล้วเขาเองก็กังวลใจเสียจนคิดเรื่องนี้ไม่ออกติ๊งง“นายครับมีเมลด่วนเข้ามาครับตอนนี้ที่สเปนและญี่ปุ่นมีหุ้นส่วนจะถอนหุ้นออกหลายรายเลยครับเพราะโครงสร้างของโครงการมีปัญหาหลายจุด” ชอวเปิดดูข้อความที่พึ่งส่งมาในเมลตอนนี้เขารู้ว่าเจ้านายของเขากำ
อิตาลีหลังจากเมื่อสี่ปีก่อนที่โดมินิคบินไปที่สเปนเพื่อสะสางงานและต่อด้วยญี่ปุ่นเขาใช้เวลาเกือบสองปีกว่าจะกู้วิกฤตขึ้นมาได้เพราะหุ้นส่วนรายใหญ่หลายรายที่นั่นถอนหุ้นออกจนหมดที่โครงการเขานั้นมีปัญหาก็เพราะว่าเขานั้นไว้ใจคนที่ดูแลมากเกินไปเลยเกิดการฉ้อโกงขึ้นเรื่องนี้คนในวงการอสังหาจะรู้ดีว่าจะต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่นอนโดมินิคกู้ทุกอย่างกลับขึ้นมาได้ก็เพราะมีมาตินนักธุรกิจรายใหญ่ที่อิตาลีนั้นยื่นมือเข้ามาช่วยเขาร่วมหุ้นและช่วยกันกู้สถานการณ์เอาไว้ได้และตอนนี้เขาก็ได้ให้ลูกสาวของเขารับช่วงต่อดูแลงานแทนลูกสาวของเขาก็คือเคธี่สาวสวยไฮโซที่กำลังเป็นข่าวกับเขาอยู่ตอนนี้แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเพราะเขาคิดกับเธอแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้นคนเดียวที่เขาคิดถึงตลอดเวลาก็คือหญิงสาวที่เขาไม่สามารถรู้เสียทีว่าเธอนั้นอยู่ที่ไหนแม้ว่าก่อนหน้านั้นเขาจะไหว้วานให้แน็ทตี้ตามหาทุกวิถีทางแล้วก็ตามแต่เขาเองก็ยังไม่หมดหวังตอนนี้สถานการณ์ของธุรกิจเขาก็เริ่มคลี่คลายลงแล้วเขาจึงคิดว่าจะลงมือด้วยตัวเองในการตามหาตัวเธออีกอย่างเขาเองก็ต้องกลับไปดูงานที่ไทยด้วยเพราะเป็นเวลาสี่ปีแล้วที่ไม่ได้กลับไปเพราะเขาต้องจัดการกับเร
“ใช่แล้วค่ะคนเก่ง...นีน่าต้องไปโรงเรียนเพื่อหาความรู้และเจอกับเพื่อนใหม่ๆไงคะเดี๋ยวตอนเย็นๆคุณแม่จะไปรับนีน่านะคะ” มีนชญาหันมายิ้มตอบลูกสาวพร้อมย่อตัวลงนั่งคุยกับลูกสาวของเธอว่าเป็นเด็กก็ต้องหาความรู้ในโรงเรียนแล้วก็จะได้เจอเพื่อนใหม่ๆอีกด้วยพร้อมสัญญากับลูกสาวของเธอว่าเมื่อถึงเลวลาเลิกเรียนแล้วเธอจะมารับทันที“ค่ะ...นีน่าอยากมีความรู้แล้วก็อยากมีเพื่อนเยอะๆด้วยค่ะ” เด็กหญิงสวมกอดที่คอของคนเป็นแม่พร้อมบอกว่าเธอนั้นอยากจะมีความรู้แล้วก็อยากจะมีเพื่อนเยอะๆอย่างที่แม่ของเธอบอกอีกด้วย“คุณครูมาแล้วสวัสดีคุณครูก่อนค่ะ” มีนชญาเห็นว่ามีคุณครูสาวกำลังเดินตรงมายังเธอสองแม่ลูกเลยอกให้นีน่ารีบสวัสดีคุณครูก่อน“สวัสดีค่ะคุณครูหนูชื่อเด็กหญิงนีน่าค่ะ” เด็กหญิงยกมือป้อมของเธอสวัสดีคุณครูพร้อมแนะนำตัวเองอย่างเสียงดังฟังชัดอย่างน่าเอ็นดู“สวัสดีค่ะ...น้องนีน่าเก่งจังเลยเข้าไปข้างในกับคุณครูนะคะ” คุณครูสาวอดชื่นชมในความน่ารักของเด็กหญิงไม่ได้ที่วันนี้เป็นวันแรกของการมาอยู่ที่โรงเรียนแต่ไม่มีอาการงอแงเลยสักนิดพร้อมจูงมือเด็กหญิงเข้าไปในห้องเรียน“บ๊ายบายค่ะคุณแม่” นีน่าหันมาบ๊ายบายคนเป็นแม่ด้
ร้านสเต็ค“นี่ยัยมีนนีน่าก็โตแล้วแกไม่กลัวเค้าจะถามเรื่องพ่อบ้างเหรอ...อย่าว่าฉันตอกย้ำอะไรแกเลยนะฉันแค่รู้สึกเป็นห่วงหลาน”“อืม...เรื่องนั้นก็มีคิดบ้างเหมือนกันนีน่าเป็นเด็กฉลาดอีกหน่อยฉันก็คงจะเจอเรื่องแบบที่คิดไว้...ฉันบอกตามตรงเลยนะฉันเองก็รู้สึกผิดต่อลูกเหมือนกันที่สถานการณ์ตอนนี้มันไม่เหมือนที่ฉันคิดไว้ตอนนั้นเลยฉันคิดว่าการอยู่กับลูกเพียงสองคนจะมีความสุขแต่ตอนนี้มันทำให้ฉันกังวลมากที่สุดกับความรู้สึกของนีน่า”“แล้วแกจะทำยังไงต่อไป”“ฉันคงต้องยอมรับความเป็นจริงและคงต้องพยายามทำให้นีน่าเข้าใจและเลี้ยงเค้าอย่างดีที่สุดเพราะตอนนี้มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว”ทั้งแน็ทตี้และมีนชญาต่างก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องราวในอดีตที่มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แน็ทตี้เองก็รู้สึกผิดที่ตัวเองไม่น่าเห็นแก่เงินมีนชญาเองก็รู้สึกผิดกับความคิดประหลาดๆของตัวเองและนึกถึงแต่ความสุขของตัวเองไม่ได้มองการไกลว่าลูกจะมีความสุขเหมือนเธอหรือเปล่าตอนนี้ก็ได้แต่ทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่เท่านั้น“อีกสักพักฉันก็ต้องไปรับนีน่าแล้วแกจะไปด้วยไหม”“ไปสิ...ฉันคิดถึงหลานฉันจะแย่อยู่แล้ว”มีนชญาเห็นว่าอีกไม่ถึงชั่วโมงก็ได้เวลาไปรับ
กรุงเทพมหานคร“กอหญ้าแกอยู่ไหน”“ฉันทานข้าวอยู่ที่ห้างXXX”“ดีเลยแกรอฉันอยู่ที่นั่นเดี๋ยวฉันไปหา” แน็ทตี้ขับรถมาถึงกรุงเทพเขาก็โทรหากอหญ้าทันทีเพราะคิดว่าเรื่องนี้เขาต้องให้กอหญ้าช่วยและอีกอย่างเขาเองก็อยากจะลองเล่าเรื่องนี้ให้กอหญ้าฟังก่อนว่าถ้าเพื่อเขาได้ฟังแล้วจะมีความเห็นอย่างไรก่อนที่จะไปสารภาพผิดกับเจ้านายหนุ่มของเขาอีกทีห้างสรรพสินค้าXXX“ทำไมมานั่งทานข้าวคนเดียวล่ะ” แน็ทต้าถึงร้านที่เพื่อนสาวของเขาบอกก็แปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมเพื่อนเขามาเดินห้างคนเดียวแถมยังนั่งทานข้าวคนเดียวอีกต่างหาก“ฉันแวะมาซื้อของใช้น้องเอมเดี๋ยวก็กลับแล้ว” กอหญ้าตั้งใจว่าจะแวะมาที่ห้างนี้แค่ซื้อของใช้ให้ลูกสาวของเธอเสร็จแล้วก็จะกลับแต่รู้สึกหิวเลยนั่งทานข้าวก่อนเมื่อได้รับสายของแน็ทตี้ว่าให้รออยู่ที่นี่เธอจึงยังไม่ได้กลับและเธอเองก็อยากจะรู้ด้วยว่าแน็ทตี้นั้นมีเรื่องด่วนที่จะคุยอะไรกับเธอนักหนา“กอหญ้าฉันมีเรื่องจะปรึกษา....”“ว่ามาสิ...แต่ท่าทางแกดูเครียดๆนะ” กอหญ้าเห็นเพื่อนของเธอมีสีหน้าเคร่งเครียดตั้งแต่เดินเข้ามาหาเธอแล้วหญิงสาวรู้ว่าเพื่อนของเธอต้องมีอะไรไม่สบายใจอยู่แน่นอนเธอเองพร้อมที่จะรับฟ
“เรื่องอะไร...ว่ามาสิ” โดมินิคเห็นท่าทีของคนตรงหน้าดูกังวลแปลกๆเขาจึงรีบให้แน็ทตี้พูดมาว่ามีธุระอะไรจะคุยกับเขา“เรื่องมีนน่ะค่ะ”“มีน...คุณเจอมีนแล้วใช่ไหม” โดมินิคถึงกับหูผึ่งเมื่อได้ยินว่าแน็ทตี้นั้นจะพูดถึงใครพร้อมถามคำถามที่เขาอยากจะรู้ทันที“เจอแล้วค่ะ...แล้วก็แน็ทตี้อยากจะบอกบอสว่าแน็ทตี้รู้มาตลอดว่ามีนอยู่ที่ไหนแต่ไม่ได้บอกบอส”“ทำไม???” โดมินิคเริ่มรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของแน็ทตี้น้ำเสียงที่เขาถามคนตรงหน้าถึงเหตุผลมันเยือกเย็นอย่างเห็นได้ชัด“คือว่าเรื่องที่แน็ทตี้จะบอกบอสก็คือ......” แน็ทตี้เองไม่อยากจะพูดพร่ำทำเพลงอะไรอีกแล้วเขาค่อยๆเล่าเรื่องราวต่างๆอย่างละเอียดเหมือนกับที่เล่าให้กอหญ้าฟังแต่ปฏิกิริยาของเจ้านายของเขาทำให้เขาเดาไม่ออกเหมือนกันว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่แต่เธอก็ยังคงต้องทำใจดีสู้เสื้อเล่าเรื่องต่อไปจนกว่าจะจบ“นี่พวกคุณเล่นบ้าอะไรกัน...แล้วปิดเรื่องนี้กับผมมาสี่ปีเนี่ยนะ” เมื่อโดมินิคฟังจบเขาถึงกับพูดอะไรไม่ออกรู้สึกว่ามีอะไรจุกอยู่ในอกคนที่เขาไว้ใจและคนที่เขารู้สึกดีด้วยยกล้าหลอกลวงเขาขนาดนี้เชียวหรือตอนนี้ในใจของเขาเริ่มมีทิฐิเข้าครอบงำความรู้สึกดีๆที่มีต
อัลบั้มแรกที่เขาหยิบมาข้างหน้าเขียนว่านีน่าตอนอยู่ในท้องกับแรกเกิดเมื่อเปิดเข้าไปชายหนุ่มถึงกับน้ำตาคลอและไหลออกมาเองโดยอัตโนมัติภาพที่เขาเห็นก็คือมีนชญาที่กำลังนั่งหัวเราะอยู่และท้องของเธอก็ใหญ่มากถ้าเดาไม่ผิดก็คงจะเป็นแน็ทตี้ที่ถ่ายให้และมีภาพของหญิงสาวที่อุ้มท้องโตๆเดินอยู่ในร้านดอกไม้อีกหลายรูป“ผ่าคลอดงั้นเหรอ” เมื่อเปิดไปเรื่อยๆก็เห็นภาพตอนที่หญิงสาวจะเข้าห้องผ่าตัดในหลังรูประบุเวลาและวันที่ไว้อย่างชัดเจนมีคำอธิบายว่ามีนไม่สามารถคลอดเองได้เพราะหลานตัวใหญ่เกินนี่ก็คงจะเป็นแน็ทตี้ที่เก็บเรื่องราวเหล่านี้ไว้เช่นกันภาพรอยยิ้มของหญิงสาวที่นอนรออยู่ในห้องคลอดเธอดูมีความสุขมากจริงๆจนเขาแอบอิจฉาเธอที่ได้เห็นลูกด้วยตาตัวเองเมื่อตอนแรกเกิดผิดกับเขาที่ต้องมานั่งดูรูปภาพเอาแบบนี้“คนสวยของแดดดี๊” เมื่อเปิดดูอีกอัลบั้มก็จะเป็นลูกสาวของเขาตอนที่นอนอยู่ในเปลเด็กและภาพที่กำลังดูดนมแม่อย่างน่าเอ็นดูเขาใช้มือลูบไปที่รูปภาพพร้อมปล่อยน้ำตาแห่งความสุขให้ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายเขานั่งดูรูปไปเรื่อยๆตั้งแต่ลูกสาวของเขายังเดินไม่ได้เริ่มหัดนั่งหัดคลานหัดเดินหัดพูดจนถึงปัจจุบันรูปที่พึ่งถ่ายสดๆร้อนๆเพ
“เอ่อ...สารภาพเรื่องอะไร...มีนไม่มีอะไรจะคุยกับคุณทั้งนั้นออกจากบ้านมีนไปได้แล้ว” มีนชญามีอาการหน้าเสียทันทีเมื่อได้ยินคำที่ชายหนุ่มพูดกับเธอหญิงสาวไม่รู้ว่าเขาไปรู้อะไรมาบ้างถึงมาถามเธอแบบนี้แต่เธอก็ยังขอยืนยันคำเดิมว่าเธอไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเขาทั้งนั้นพร้อมไล่เขาออกไปจากบ้านโดยเร็วสิ่งที่เธอกลัวอยู่ในใจตอนนี้คือกลัวว่าเธอนั้นจะเสียลูกสาวของเธอไป“ไม่มีอะไรจะสารภาพงั้นเหรอ...วางแผนที่จะมีลูกกับฉันแล้วมาพรากลูกฉันไปตั้งหลายปีโดยที่ฉันไม่รู้อย่าคิดว่าฉันจะยอมปล่อยไปง่ายๆ....เธอกล้ามากนะมีน...ฉันจะมาทวงลูกฉันคืน”โดมินิคเริ่มมีอารมณ์โมโหขึ้นทันทีที่หญิงสาวปฏิเสธได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรชายหนุ่มเริ่มใช้น้ำเสียงที่หนักและดุดันขึ้นพูดถึงวีรกรรมของหญิงสาวด้วยความโมโหพร้อมบอกว่าเขานั้นจะมาทวงลูกของเขาคืน“ไม่ได้นะคะคุณนิค....อย่าพรากลูกมีนไปนะคะมีนขอร้อง” มีนชญามือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูกเมื่อในสิ่งที่คิดมันเป็นจริงเธอน้ำตาไหลพรากสะอึกสะอื้นพร้อมยกมือเย็นของเธอทั้งสองไปจับมือของชายหนุ่มเอาไว้พร้อมขอร้องคนตรงหน้าด้วยน้ำตาว่าอย่าพรากสิ่งที่เธอรักที่สุดในชีวิตไปตอนนี้เธอเอาแต่ส่ายหัวร้องให้เ