ตอนที่ยี่สิบแปด

“อื้อ...อื้มม..อร้ายย”

“อะ...อ้าส์”  เสียงครางของทั้งสองแข่งกันดังระงมเพราะความเสียวซ่านวาบหวิวประกอบกับฤทธิ์ยาที่มันกำลังทำงานได้ดีจึงทำให้ทั้งสองนั้นมีความสุขจนทบล้นทะลักจนร่วมรักครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อยแทบทั้งคืน

“คุณนิคคะมีนไม่ไหวแล้ว”   เนื้อตัวของมีนชญาตอนนี้แดงไปด้วยรอยจูบดูดคลึงของชายหนุ่มไปแทบทั้งหมดหลังจากร่วมรักกับชายหนุ่มอยู่หลายชั่วโมงจนตอนนี้เธอเริ่มจะไม่ไหวแล้วจึงต้องเอ่ยปากขอร้องให้ชายหนุ่มนั้นหยุดเพราะเธอนั้นรู้สึกเพลียเหลือเกินเธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนาถึงไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อยบ้างเลย

“ขออีกนิดนะคนดี”  โดมินิคยังมีแรงที่จะรัวสะโพกใส่หญิงสาวอีกหลายรอบเพราะเขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิดเมื่อได้ร่วมรักครั้งนี้กับหญิงสาวยิ่งเห็นเธอร้องครางอยู่ใต้ร่างของเขาชายหนุ่มก็ยิ่งมีกำลังเขาไม่คิดว่าหญิงสาวนั้นจะสวยหวานไปทั้งตัวแบบนี้ตอนนี้เธอนั้นก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียของเขาแล้วหลังจากนี้เขาจะดูแลเธออย่างดีอย่างที่เขาพูดว่าเขานั้นจะรับผิดชอบเธอนั่นเอง

“อ้ะ..อ้ะ...อื้มมม..”

“อ้าส์...อื้มม..อื้อ”   และแล้วหญิงสาวก็ต้องนอนครางเสียงแผ่วอยู่ที่ใต้ร่างของชายหนุ่มอีกรอบแข่งกับสียงคำรามของคนตัวโตที่กำลังบดสะโพกรัวมาที่ตัวของหญิงสาวจนเกือบจะเช้ากว่าชายหนุ่มจะปล่อยให้ภรรยาหมาดๆของเขานั้นได้นอนพัก

วันต่อมา

10.00 น.

“อืมมม...มีน”   โดมินิคตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันเมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นหญิงสาวนอนอยู่ข้างๆแล้วชายหนุ่มคิดว่าเธออาจจะกำลังออกไปเดินเล่นแถวนี้ก็เป็นได้แต่จากการผ่านเรื่องเมื่อคืนมาหญิงสาวไม่น่าจะมีแรงไปเดินเล่นสักเท่าไรเขาจึงเดินไปดูที่ห้องน้ำของเขาพบว่าไม่มีเธออยู่เขาคิดว่าเธออาจจะกลับไปพักที่ห้องของเธอ

เมื่อมองดูร่องรอยการร่วมรักของเขาและเธอเมื่อคืนภาพที่มันลอยมาเข้าในหัวทำให้เขาอดอมยิ้มและภูมิใจไม่ได้ที่เขานั้นเป็นคนแรกของเธอยิ่งเห็นรอยเลือดที่หยดตามเตียงนอนมันยิ่งตอกย้ำว่าเมื่อคืนเขานั้นมีความสุขกับเธอขนาดไหนเขาไม่รู้ตัวว่าเมื่อคืนทำไมอารมณ์ของเขามันรุนแรงขนาดนั้นจนต้องทำร้ายหญิงสาวแต่เขาไม่ได้เสียใจเลยสักนิดที่ได้เธอเป็นภรรยา

ด้วยความคิดที่ว่าหญิงสาวอาจจะกลับไปนอนที่ห้องของตัวเองเขาจึงไม่รีบที่จะไปหาเธอตอนนี้เขาขออาบน้ำชำระร่างกายให้ชื่นใจเสียก่อนแล้วค่อยไปหาเธอ

ก๊อกๆๆ

“มีน...เธออยู่ข้างในหรือเปล่า”   โดมินิคยังเดินออกมาจากห้องโดยมีผ้าขนหนูผืนเดียวพันตัวอยู่พร้อมเรียกหาหญิงสาวแต่ก็ไม่ได้มีเสียงตอบรับแต่อย่างใดเขาจึงลองเปิดประตูดูปรากฏว่าหญิงสาวไม่ได้ล็อคเขาจึงเดินเข้าไปด้านในคิดว่าเธอคงจะนอนหลับอยู่บนเตียงเป็นแน่

“มีน...เธออยู่ที่ไหนของเธอ”   โดมินิคเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่เตียงนอนของเธอก็เห็นว่าเตียงนอนยังมีสภาพเป็นปกติไม่ได้มีใครมานอนมาดูที่ห้องน้ำก็ไม่มีคนอยู่พอเปิดดูในตู้เสื้อผ้าปรากฏว่ากระเป๋าของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วตอนนี้ชายหนุ่มถึงกับหน้าเสียทันทีเพราะเขาไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน

เขานั่งถอนหายใจอยู่ที่ปลายเตียงของเขาภาวนาว่าอย่าให้หญิงสาวหนีเขาไปไหนเลยเพราะเขาไม่อยากให้คนที่เข้ามาในชีวิตและเขารู้สึกผูกพันด้วยแล้วหนีเขาไปตอนนี้เขารู้สึกว่าเหมือนโดนทิ้งยังไงยังงั้น

“ขอโทษนะครับคุณพอจะเห็นผู้หญิงที่มากับผมไหมครับ”   โดมินิคเดินออกมาถามพนักงานของทางรีสอร์ทว่าเห็นหญิงสาวที่มากับเขาหรือไม่เพราะถ้าหากเธอออกไปจากที่นี่ก็ต้องมีคนเห็นอยู่แล้วหรือไม่ก็ต้องมีกล้องวงจรปิดจับภาพไว้ได้แน่ว่าเธอนั้นไปอยู่ที่ไหน

“อ๋อ...คุณผู้หญิงที่มากับคุณให้คนที่รีสอร์ทไปส่งที่ท่าเรือตั้งแต่เช้าแล้วครับน่าจะถึงฝั่งนานแล้วล่ะครับ”  พนักงานที่เป็นแผนกต้อนรับของทางรีสอร์ทเห็นว่าหญิงสาวนั้นให้คนที่รีสอรทไปส่งที่ท่าเรือตั้งแต่เช้าจึงบอกชายหนุ่มออกไปอีกทั้งยังคิดในใจว่าทำไมอยู่บ้านเดียวกันจึงไม่รู้

“หา..เอ่อ..ขอบคุณมากครับ”  โดมินิคตกใจเล็กน้อยที่หญิงสาวกลับโดยที่ไม่ได้บอกกับเขาเป็นอย่างนี้เขาก็คงแน่ใจแล้วว่าเธอหนีเขาไปแล้วแต่เมื่อเขาสัญญากับเธอแล้วว่าเขาจะรับผิดชอบเธอแต่ทำไมเธอถึงไม่เชื่อใจเขาเลย

อีกใจหนึ่งก็คิดว่าหญิงสาวนั้นอาจจะโกรธเขาเรื่องเมื่อคืนก็เป็นได้แต่เธอเองก็ไม่ได้มีทีท่าขัดขืนอะไรสักอย่างตอนนี้เขาเองก็คิดไม่ตกว่าในใจของหญิงสาวนั้นคิดอะไรอยู่กันแน่

โดมินิครีบเก็บของและตามหญิงสาวกลับไปทันทีตอนนี้ในใจเขายังหวังว่าเธอนั้นจะกลับไปที่บ้านของเขาและเธอจะรอเขาอยู่ที่นั่นเพราะเขาต้องการที่จะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง

เมื่อนั่งเรือมาถึงฝั่งได้ชายหนุ่มก็เหยียบคันเร่งรถสปอร์ตคันหรูของเขาให้ถึงบ้านให้เร็วที่สุดเพราะใจของเขาตอนนี้มันอยู่ที่บ้านตั้งแต่ที่อยู่บนเกาะแล้ว

มือหนาพยายามกดมือกถือพยายามที่จะโทรหาเธอแต่โทรยังไงก็ไม่ติดเสียทีเขานึกตำหนิเธอในใจว่าหญิงสาวไม่น่าหนีปัญหาแบบนี้เลยรู้สึกยังไงก็น่าจะคุยกับเขาให้รู้เรื่องก่อน

ทางด้านมีนชญาตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องของแน็ทตี้ด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวหญิงสาวโทรให้เพื่อนของเธอไปรับตั้งแต่เช้าหลังจากที่เธอนั่งรถตู้มาถึงที่กรุงเทพหญิงสาวไม่ลืมที่จะหยิบหน้ากากที่ชายหนุ่มซื้อมาให้เพื่อที่อย่างน้อยเธอก็มีของของชายหนุ่มที่ซื้อให้เธอเก็บไว้เป็นที่ระลึก

ตอนนี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีไข้อีกด้วยน่าจะเป็นผลจากเรื่องเมื่อคืนเป็นแน่ตอนนี้เธอจึงขอนอนพักสักเดี๋ยวเพราะทานยาเข้าไปแล้วเธอจึงรู้สึกง่วงหากเธอค่อยยังชั่วก็คิดว่าจะกลับไปที่บ้านที่เธอซื้อเอาไว้ที่เขาใหญ่ทันที

บ้านโดมินิค

“ชอวนายเห็นมีนบ้างหรือเปล่า”  โดมินิคใช้เวลาไม่นานเท่าไรก็ขับรถมาถึงที่บ้านเมื่อจอดรถได้เขาก็รีบเดินเข้ามาในบ้านทันทีเมื่อเห็นว่าชอวลูกน้องของเขานั่งอยู่จึงสอบถามกับลูกน้องของขาว่าเห็นมีนชญาหรือไม่อย่างมีความหวัง