ตอนที่สามสิบสาม

กรุงเทพมหานคร

“กอหญ้าแกอยู่ไหน”

“ฉันทานข้าวอยู่ที่ห้างXXX”

“ดีเลยแกรอฉันอยู่ที่นั่นเดี๋ยวฉันไปหา”   แน็ทตี้ขับรถมาถึงกรุงเทพเขาก็โทรหากอหญ้าทันทีเพราะคิดว่าเรื่องนี้เขาต้องให้กอหญ้าช่วยและอีกอย่างเขาเองก็อยากจะลองเล่าเรื่องนี้ให้กอหญ้าฟังก่อนว่าถ้าเพื่อเขาได้ฟังแล้วจะมีความเห็นอย่างไรก่อนที่จะไปสารภาพผิดกับเจ้านายหนุ่มของเขาอีกที

ห้างสรรพสินค้าXXX

“ทำไมมานั่งทานข้าวคนเดียวล่ะ”   แน็ทต้าถึงร้านที่เพื่อนสาวของเขาบอกก็แปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมเพื่อนเขามาเดินห้างคนเดียวแถมยังนั่งทานข้าวคนเดียวอีกต่างหาก

“ฉันแวะมาซื้อของใช้น้องเอมเดี๋ยวก็กลับแล้ว”   กอหญ้าตั้งใจว่าจะแวะมาที่ห้างนี้แค่ซื้อของใช้ให้ลูกสาวของเธอเสร็จแล้วก็จะกลับแต่รู้สึกหิวเลยนั่งทานข้าวก่อนเมื่อได้รับสายของแน็ทตี้ว่าให้รออยู่ที่นี่เธอจึงยังไม่ได้กลับและเธอเองก็อยากจะรู้ด้วยว่าแน็ทตี้นั้นมีเรื่องด่วนที่จะคุยอะไรกับเธอนักหนา

“กอหญ้าฉันมีเรื่องจะปรึกษา....”

“ว่ามาสิ...แต่ท่าทางแกดูเครียดๆนะ”  กอหญ้าเห็นเพื่อนของเธอมีสีหน้าเคร่งเครียดตั้งแต่เดินเข้ามาหาเธอแล้วหญิงสาวรู้ว่าเพื่อนของเธอต้องมีอะไรไม่สบายใจอยู่แน่นอนเธอเองพร้อมที่จะรับฟังเรื่องที่เพื่อนอยากปรึกษาหรือระบายอยู่แล้วอย่างน้อยก็ทำให้เพื่อนเธอที่กำลังทุกข์ใจรู้สึกดีขึ้นไม่มากก็น้อย

“คือว่า.........”  แน็ทตี้สูดหายใจเข้าออกรวบรวมความกล้าแล้วเล่าเรื่องราวทุกอย่างอย่างละเอียดให้กอหญ้าได้ฟังกอหญ้าเองฟังไปก็เอามือทาบอกไปเพราะเธอรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่น่าเกิดขึ้น

เธอเคยรู้จากมีนชญามาว่าที่เธอท้องไม่มีพ่อนั้นเพราะว่าเธอไปเที่ยวกลางคืนแล้วพลาดมีสัมพันธ์กับคนในนั้นโดยไม่รู้ตัวหากเธอรู้เรื่องนี้นานแล้วเธอคงไม่ปล่อยให้หลานของเธอไม่มีพ่ออยู่จนถึงทุกวันนี้แน่เพราะรู้แล้วว่าพ่อของหลานเธอเป็นใคร

“แล้วพวกแกก็ปิดฉันมาได้จนถึงทุกวันนี้เหรอ...มีนนะมีนทำไมคิดอะไรแบบนั้นนะ..แล้วแกนึกยังไงตัดสินใจบอกฉันเรื่องนี้”

กอหญ้ารู้สึกใจเสียอยู่ไม่น้อยเมื่อได้ยินเรื่องที่แน็ทตี้เล่าเธอรู้สึกว่ามีนชญานั้นไม่น่าคิดเรื่องแบบนี้ได้แต่มันก็เกิดขึ้นไปแล้วและก็แอบตำหนิแน็ทตี้อยู่ในใจที่ร่วมมือกันทำผิดแต่เธอก็ยังอยากรู้ว่าทำไมแน็ทตี้ถึงตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับเธอเหมือนกัน

“ฉันรู้สึกผิดต่อนีน่าฉันสงสารหลานอะแก”   จากคำถามของกอหญ้าทำให้แน็ทตี้นั้นต้องก้มหน้าลงแบบรู้สึกผิดพร้อมตอบเพื่อนเขาไปว่าเขานั้นรู้สึกผิดต่อหลานสาวที่แสนน่ารักของเขา

“แล้วแกรู้หรือเปล่าว่ามีนมันยังคิดแบบเดิมอยู่ไหม”   กอหญ้าอยากรู้ว่าตอนนี้มีนชญามีความคิดกับเรื่องนี้ยังไงเมื่อเลี้ยงลูกมานานสามปีเธอเชื่อว่าสัญชาติญาณของคนเป็นแม่ก็ต้องมีแอบรู้สึกผิดกับเรื่องที่ตัวเองทำอะไรแบบที่ไม่คิดดีๆก่อนแล้วส่งผลกระทบถึงลูกเป็นแน่

“จากเท่าที่คุยยัยมีนก็มีแอบเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมาบ้างแต่ฉันคิดว่ายัยมีนไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับเจ้านายฉันแน่นอน”  แน็ทตี้รู้ว่ามีนชญารู้แล้วว่าสิ่งที่เธอคิดและทำลงไปในอดีตมันไม่ได้ส่งผลดีต่อเธอและลูกอย่างที่คิดแต่แน็ทตี้ก็แน่ใจว่าหญิงสาวไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับพ่อของลูกเธอชัวร์จากที่ฟังเพื่อนเขาพูดมา

“ฉันอยากจะเอาไม้เรียวไปตียัยมีนตอนนี้จริงๆเลยเชียว”   กอหญ้าที่นั่งหน้าเสียกับเรื่องนี้อยู่เธออยากจะตีมีนชญาให้ไม้หักเลยจริงๆที่กล้าทำอะไรลงไปแบบนี้ได้เธอรักเพื่อนสาวของเธอเหมือนคนในครอบครัวไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาเท่านั้นที่เธอโมโหอยู่ตอนนี้ก็เพราะเธอเป็นห่วงทั้งมีนชญาทั้งหลานสาวของเธอนั่นเอง

“ฉันรู้มาว่าเจ้านายฉันจะเข้าพักที่โรงแรมสามีแกเค้ามาถึงเมื่อไรเธอก็บอกฉันด้วยก็แล้วกัน”

“อืม...เรื่องนี้เดี๋ยวฉันจะส่งข่าวให้”   แน็ทตี้บอกความต้องการของเขากับกอหญ้าเพื่อที่จะให้เธอช่วยกอหญ้ารู้ว่าแน็ทตี้จะทำอะไรเธอจึงไม่ขัดที่จะช่วยเขา

“แล้วแกจะเอายังไงต่อ...ฉันว่าคุณโดมินิคคงช็อคกับเรื่องนี้น่าดู”   กอหญ้าไม่รู้ว่าเรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไปแต่เธอคิดว่าหากโดมินิครู้ความจริงทั้งหมดก็คงมีอาการไม่แตกต่างจากเธอส่วนจะยินดีเมื่อรู้ว่าตัวเองมีลูกหรือเปล่าอันนี้เธอก็คาดเดาไม่ได้เหมือนกันเพราะเธอก็ไม่ได้รู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัว

“ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้นแค่ฉันได้ทำในสิ่งที่ควรทำก็พอฉันทำใจยอมรับผลการกระทำของฉันแล้ว”   แน็ทตี้ทำใจยอมรับกับเรื่องต่อไปที่มันจะเกิดขึ้นแล้วไม่ว่ามันจะร้ายหรือดีกับตัวของเขามันก็เป็นผลจากการกระทำของเขาและเขาก็ไม่กลัวที่จะยอมรับมันอีกด้วย

“มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกแล้วกันเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว”

“ขอบใจแกมากนะ”   กอหญ้าและแน็ทตี้นั่งคุยกันอยู่พักใหญ่จึงแยกย้ายกันกลับเพราะกอหญ้านั้นต้องกลับไปรับลูกของเธอที่โรงเรียนอีกส่วนแน็ทตี้ก็สบายใจขึ้นมาบ้างเมื่อรู้ว่าตัวเองยังมีตัวช่วยเป็นกอหญ้าอยู่

เช้าวันต่อมา

ติ๊งงง

“คุณโดมินิคเข้าพักที่โรงแรมตั้งแต่เมื่อคืนตอนเช้าแกก็น่าจะเจอเขาได้ที่บริษัทแก”

“โอเคขอบใจมาก”   หลังจากที่ได้รับข้อความจากกอหญ้าแน็ทตี้ก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วเข้าไปที่บริษัททันที

บริษัทXXX

ก๊อกๆๆ

“บอสคะ”  แน็ทตี้เข้ามาในบริษัทแต่เช้าเขารู้มาจากชอวว่าเจ้านายหนุ่มอยู่ในห้องทำงานในตอนนี้เขาเลยเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของคนเป็นเจ้านายพร้อมยืนสูดหายใจอยู่พักใหญ่จึงเคาะประตูและเปิดเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“อ้าว...ผมได้ข่าวว่าคุณลาพักร้อนไม่ใช่เหรอแล้วเข้ามาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า”   โดมินิครู้ว่าแน็ทตี้นั้นลาพักร้านสามสี่วันแต่ทำไมวันนี้เขากลับเจอแน็ทตี้ที่นี่ได้เขาคิดว่าแน็ทตี้อาจจะมีธุระเกี่ยวกับงานเป็นแน่

“แน็ทตี้มีเรื่องจะคุยกับบอสค่ะ”   แน็ทตี้เข้าไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขจ้านายของเขาพร้อมเปิดประเด็นว่าเขามีธุระจะต้องคุยด้วย