ตอนที่สามสิบห้า

อัลบั้มแรกที่เขาหยิบมาข้างหน้าเขียนว่านีน่าตอนอยู่ในท้องกับแรกเกิดเมื่อเปิดเข้าไปชายหนุ่มถึงกับน้ำตาคลอและไหลออกมาเองโดยอัตโนมัติภาพที่เขาเห็นก็คือมีนชญาที่กำลังนั่งหัวเราะอยู่และท้องของเธอก็ใหญ่มากถ้าเดาไม่ผิดก็คงจะเป็นแน็ทตี้ที่ถ่ายให้และมีภาพของหญิงสาวที่อุ้มท้องโตๆเดินอยู่ในร้านดอกไม้อีกหลายรูป

“ผ่าคลอดงั้นเหรอ”  เมื่อเปิดไปเรื่อยๆก็เห็นภาพตอนที่หญิงสาวจะเข้าห้องผ่าตัดในหลังรูประบุเวลาและวันที่ไว้อย่างชัดเจนมีคำอธิบายว่ามีนไม่สามารถคลอดเองได้เพราะหลานตัวใหญ่เกินนี่ก็คงจะเป็นแน็ทตี้ที่เก็บเรื่องราวเหล่านี้ไว้เช่นกันภาพรอยยิ้มของหญิงสาวที่นอนรออยู่ในห้องคลอดเธอดูมีความสุขมากจริงๆจนเขาแอบอิจฉาเธอที่ได้เห็นลูกด้วยตาตัวเองเมื่อตอนแรกเกิดผิดกับเขาที่ต้องมานั่งดูรูปภาพเอาแบบนี้

“คนสวยของแดดดี๊”   เมื่อเปิดดูอีกอัลบั้มก็จะเป็นลูกสาวของเขาตอนที่นอนอยู่ในเปลเด็กและภาพที่กำลังดูดนมแม่อย่างน่าเอ็นดูเขาใช้มือลูบไปที่รูปภาพพร้อมปล่อยน้ำตาแห่งความสุขให้ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

เขานั่งดูรูปไปเรื่อยๆตั้งแต่ลูกสาวของเขายังเดินไม่ได้เริ่มหัดนั่งหัดคลานหัดเดินหัดพูดจนถึงปัจจุบันรูปที่พึ่งถ่ายสดๆร้อนๆเพราะแน็ทตี้ลงวันที่ไว้ชัดเจนเป็นรูปที่มีนชญาเดินจูงลูกสาวตัวกลมของเขาออกมาจากโรงเรียนนั่นเอง เขายิ่งมองหน้าลูกสาวของเขาในรูปก็เหมือนเห็นตัวเองตอนเด็กเพราะหน้าของหนูน้อยถอดแบบเขาออกมาอย่างกับแกะ

เช้าวันต่อมา

“นายจะไปไหนเหรอครับ”   ชอวเห็นว่าเจ้านายของเขาเตรียมตัวออกข้างนอกตั้งแต่เช้าจึงต้องถามว่าเขาน้นจะออกไปไหนในเมื่อวันนี้ไม่มีแพลน

“ฉันจะไปจัดการธุระส่วนตัวนิดหน่อยนายไม่ต้องตามหรอก”

“ครับ”   โดมินิคต้องการไปแบบเงียบๆคนเดียวเพราะเขาเห็นว่าเรื่องนี้เขาจัดการคนเดียวได้เลยให้ชอวอยู่ที่นี่แล้วเขาก็รีบขับรถไปที่เขาใหญ่ทันที

โรงเรียนXXX

“ทางเราต้องขอบคุณคุณโดมินิคมากเลยนะคะที่เอาของเล่นมาบริจาคที่โรงเรียนแถมยังมอบทุนการศึกษาให้อีก”   โดมินิคใช้วิธีการบริจาคของและเงินให้กับที่นี่เพราะเขาต้องการทีจะเดินดูว่าโรงเรียนที่ลูกสาวของเขาอยู่นั้นเป็นอย่างไรหากเขาเข้ามาตัวเปล่าทางโรงเรียนคงไม่อนุญาตให้เขาเดินดูที่นี่อย่างสบายใจแน่

“เรื่องเล็กน้อยครับผมเห็นเด็กๆชอบเล่นของที่ผมนำมาให้ก็ดีใจแล้วเดี๋ยวผมขอนั่งเล่นกับเด็กๆก่อนนะครับเดี๋ยวสักพักก็จะกลับแล้ว”

“เชิญตามสบายเลยนะคะ”  หลังจากที่โดมินิคคุยกับผู้อำนวยการโรงเรียนเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาจึงขออนุญาตเดินดูรอบพร้อมทั้งเขายังมองหาลูกสาวเขาอยู่อีกด้วยว่าเล่นอยู่ตรงไหน

“เย่ๆๆ...”   โดมินิคใช้สายตากวาดมองที่สนามเด็กเล่นอยู่สักพักก็เห็นว่ามีเด็กผู้หญิงตัวกลมๆผมหยิกๆกำลังโยนลูกบอลใส่ตะกร้าอยู่คนเดียวอย่างสนุกพร้อมส่งเสียงดังกว่าใครเพื่อน

เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆวินาทีนั้นเขาแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เพราะเด็กหญิงที่กำลังหัวเราะด้วยความสนุกอยู่นั้นคือลูกสาวของเขานั่นเอง เขาอยากจะเข้าไปกอดหอมอุ้มเล่นเสียตอนนี้แต่มันก็คงจะดูไม่ค่อยดีสักเท่าไรเพราะเด็กที่นี่อยู่กันเยอะอีกอย่างก็ยังไม่มีใครรู้ด้วยว่าเขาเป็นพ่อของนีน่า

“เล่นอะไรอยู่เหรอคะ”  โดมินิคพยายามเข้าไปใกล้กับลูกของเขาพร้อมลองทักทายเธอดูว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไรกับเขาบ้าง

“สวัสดีค่ะคุณลุง...นีน่าเล่นปาลูกบอลลงตระกร้าค่ะดูสิคะเข้าทุกลูกเลย”  นีน่าเห็นว่ามีผู้ใหญ่มาถามเธอเด็กหญิงจึงยกมือไหว้ตามที่แม่ของเธอสอนพร้อมบอกกับคนตรงหน้าว่าเธอกำลังเล่นอะไรอยู่พร้อมอวดในความเก่งของเธอว่าเธอนั้นโยนเข้าตะกร้าทุกลูกเลย

“โห...เก่งที่สุดเลยค่ะลูกสาวใครคะเนี่ย”  โดมินิคถึงกับยิ้มร่าเพราะลูกสาวของเธอดูเข้ากับคนง่ายเสียเหลือเกินขนาดพึ่งเจอกับเขายังพูดคุยเสียงเจื้อยแจ้วเลย

“นีน่าเป็นลูกสาวของแม่มีนค่ะ”

“อ๋อ...อย่างนี้นี่เองขอลุงเล่นด้วยคนได้ไหมคะ”

“ได้ค่ะ”

โดมินิคทำทีเป็นขอเล่นเป็นเพื่อนกับลูกสาวของเขาเพราะว่าเขานั้นอยากอยู่ใกล้กับลูกเขานานๆนั่นเองชายหนุ่มอยู่เล่นกับนีน่าได้พักใหญ่จนตอนนี้นีน่าเข้าห้องเรียนไปนอนกลางวันเรียบร้อยแล้วเขาเองก็เห็นว่าตอนนี้สมควรแก่เวลาที่เขาจะไปหาแม่ของลูกแล้วจึงขับรถมุ่งหน้าไปที่บ้านของหญิงสาวทันที

ติ๊งงงงง

“ใครมากันนะหรือว่าแน็ทตี้”   มีนชญาที่กำลังเก็บกวาดบ้านอยู่เธอก็ได้ยินเสียงคนกดออดที่หน้าบ้านในใจคิดว่าอาจจะเป็นแน็ทตี้ที่กลับมาหาเธออีกก็เป็นได้จึงรีบเดินออกมาเปิดประตู

“คุณนิค”   มีนชญาตัวชาวาบเมื่อเปิดประตูรั้วออกไปก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงยืนกอดอกพิงรถสปอร์ตคันหรูที่อยู่เธอไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ได้อย่างไรแต่ตอนนี้เธอรู้ตัวอย่างเดียวว่าเธอต้องปิดประตูแล้วหนีเขาไปให้เร็วที่สุด

“จะหนีไปไหน”  โดมินิคต้องคว้าตัวหญิงสาวไว้ก่อนที่เธอจะปิดประตูหนีเพราะถึงเวลาที่เขาจะจัดการกับแม่ตัวแสบตรงหน้าเขาแล้ว

“ปล่อยมีนนะคะ”  มีนชญาพยายามดิ้นขลุกขลักจากการกอดรัดตัวของเธอจากชายหนุ่มเธอไม่มีอะไรจะคุยกับเขาทั้งนั้นตอนนี้เธอยังรู้สึกกลัวอยู่ในใจว่าเขาจะรู้เรื่องลูก

“มาคุยกันข้างในจะดีกว่า”   โดมินิคฉุดดึงหญิงสาวเข้ามาในบ้านอย่างง่ายดายเพราะแรงของเธอหรือจะสู้แรงของเขาได้ขนาดตัวก็ต่างกันโดยสิ้นเชิงต่อให้หญิงสาวดิ้นเท่าไรก็ไม่มีทางหลุด

“โอ้ยย”   มีนชญาร้องด้วยความตกใจเพราะจู่ๆชายหนุ่มก็เหวี่ยงเธอลงบนโซฟาในบ้านของเธออย่างแรงเธอไม่รู้ว่าเขาไปโมโหอะไรมานักหนา

“มีอะไรจะสารภาพไหม”    โดมินิคยืนกอดอกอยู่ใกล้ๆกับหญิงสาวพร้อมถามเสียงแข็งว่าเธอนั้นมีเรื่องอะไรจะสารภาพกับเขาหรือเปล่าเขาลองถามเธอเป็นเชิงดูแต่ถ้าเธอยังดึงดันปฏิเสธทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่เขาจำต้องใช้มาตรการบังคับกับเธอให้รู้เสียบ้างที่กล้ามาหลอกลวงคนอย่างเขา