ตอนที่สามสิบเก้า

“ค่ะ...วันนี้น่าจะเล่นเยอะจนเพลีย”    มีนชญาลุกออกมาจากเตียงพร้อมบอกกับชายหนุ่มว่าวันนี้นีน่าค่อนข้างที่จะหลับไวจากการที่เธอเดาน่าจะเป็นเพราะเล่นกับเพื่อนๆที่โรงเรียนมากไปหน่อยเพราะตั้งแต่ไปโรงเรียนก็หลับง่ายแบบนี้มาสองวันแล้ว

“เธอมีอะไรหรือเปล่า”  โดมินิคทำหน้างอยู่ดีๆหญิงสาวก็เดินมายืนจ้องหน้าของเขาอยู่ที่หน้าประตูใบหน้าแสดงออกถึงการมีเรื่องอะไรในใจจนเขานั้นจำต้องถามเธอขึ้น

“มีนขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ”

“งั้นเราไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะ”   โดมินิคดูจากสีหน้าที่จริงจังของหญิงสาวแล้วเขารู้ว่าเรื่องที่เธอต้องการจะคุยกับเขาต้องเป็นเรื่องที่เธอนั้นซีเรียสอย่ามากเป็นแน่เขาจึงดึงมือเธอให้ตามเขามานั่งคุยในห้องหนังสือของเธอที่เขาพึ่งออกมาเมื่อครู่นี้

“คุณนิคคะอย่าหาว่ามีนเห็นแก่ตัวเลยนะคะ...คุณอย่าพานีน่าไปจากที่นี่เลยนะคะไม่อย่างนั้นมีนคงอยู่ไม่ได้แน่”   เมื่อเข้ามาในห้องได้หญิงสาวก็ยืนก้มหน้าหลับตาพร้อมขอร้องชายหนุ่มอย่างที่ใจเธอคิดอย่างรวดเร็วและยังยืนก้มหน้าบีบมือรอฟังคำตอบจากชายหนุ่มอยู่

“ยังไงฉันก็ยืนยันคำเดิมว่าฉันจะพาลูกไปอยู่กับผม....แต่....ฉันเองก็ไม่เคยพูดนี่ว่าไม่ให้เธอตามไปด้วย”  โดมินิคยืนมองหญิงสาวตรงหน้าที่ยืนก้มหน้าอยู่ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยใจเขาก็อยากจะถามเธออยู่เหมือนกันว่าเธอไม่คิดเห็นใจเขาบ้างหรือยังไงเมื่อเขารู้แล้วว่าตัวเองมีลูกทั้งคนจะให้ทิ้งไปดื้อๆเขาคงทำใจได้ง่ายแบบนั้น

ชายหนุ่มตอบกลับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำให้เธอรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจเขารู้ว่าถ้าเขาพรากลูกจากเธอไปหญิงสาวคงจะเจ็บปวดอย่างมากเป็นแน่แต่เขาเองก็ไม่เคยพูดว่าไม่ให้เธอนั้นตามไปอยู่กับเขาด้วย

“อะไรนะคะ...แล้วจะให้มีนไปอยู่ในฐานะอะไรล่ะคะ...เอ่อ..แฟนคุณนิคก็มีแล้วถ้ามีนกับลูกไปอยู่กับคุณแฟนคุณจะคิดยังไงล่ะคะ”    มีนชญาถึงกับต้อเงยหน้ามาสบตาคนที่ดูพูดง่ายเสียเหลือเกินเขาจะให้เธอไปอยู่กับเขาด้วยแต่มันคงจะเป็นไปได้ยากเพราะเธอก็ไม่รู้จะไปอยู่กับเขาในฐานะอะไรอีกอย่างเขาก็มีคนรักอยู่แล้วด้วยเธอไม่อยากให้ลูกของเธอต้องมาอยู่ในวังวนลูกเมียหลวงเมียน้อยอะไรแบบนั้นหรอก

“ฉันไม่เคยพูดกับใครว่าฉันมีแฟนเธอไปรู้มาจากไหน...อ๋อ...แสดงว่าเธอก็ตามข่าวฉันอยู่ตลอดใช่หรือเปล่า”    โดมินิคใช้มือทั้งสองจับไหล่ของหญิงสาวเอาไว้พร้อมพูดให้เธอได้ยินชัดๆว่าเขาไม่เคยพูดว่าเขามีแฟนเขารู้ว่าเธอนั้นเอาข่าวนี้มาจากไหนพร้อมแกล้งกล่าวหาว่าเธอนั้นแอบติดตามข่าวคราวของเขาอยู่ตลอดจนตอนนี้หญิงสาวตรงหน้าเขาเริ่มออกอาการปั้นหน้าไม่ถูกเมื่อรู้ว่าเขานั้นรู้ความลับ

“เอาอย่างนี้ถ้าเธอไม่อยากไปฉันก็จะมาอยู่กับเธอที่นี่”    โดมินิครู้ว่าการที่หญิงสาวจะจากไปจากที่นี่มันคงยากไหนจะลูกที่ยังเล็กอีกเขาตัดสินใจแล้วหากเธอไม่ไปอยู่กับเขาที่อิตาลีเขาเองก็จะอยู่กับเธอที่นี่เพราะเขาคิดว่าเขาอยู่ที่ไหนก็ได้ถ้ามีครอบครัวอยู่ด้วย

“คือว่า...เราไม่ได้รักกันนี่คะคุณนิคแล้วเราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไงคะ”   จากคำที่ชายหนุ่มพูดทำให้มีนชญาคิดหนักอีกแล้วเธอคิดว่าชายหนุ่มนั้นไม่ได้รักเธอแล้วจะมาอยู่กับเธอได้อย่างไรอีกอย่างที่อยู่ของเธอก็คงไม่ได้สุขสบายเหมือนกับที่เขาเคยอยู่ตอนนี้เธอนั้นสับสนไปหมดใจนึงก็คิดถึงลูกเข้าใจว่านีน่าอยากมีพ่ออยู่ด้วยแต่เธอก็ยังเดาอนาคตไม่ออกว่าเขาจะมาทนใช้ชีวิตในแบบเธอได้อย่างไร

“เธอแน่ใจ...ในคำพูดของตัวเองแล้วเหรอ...แล้วไอ้นี่คืออะไร...”   โดมินิครู้ว่าหญิงสาวปิดกั้นความรู้สึกตัวเองจึงหยิบไดอารี่สีหวานของเธอขึ้นมาพร้อมถามว่าเธอนั้นแน่ใจในคำพูดของตัวเองจริงๆหรือเปล่าที่บอกว่าไม่ได้รักเขา

“....คุณนิค....เอาคืนมีนมาเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”   มีนชญาเบิกตาโพรงเธอลืมไปเสียสนิทว่าเธอวางไดอารี่ไว้ในห้องนี้โดยที่ไม่เก็บให้เรียบร้อยตอนนี้เธอถึงกับมีอาการหน้าชาพร้อมกระโดดเพื่อที่จะแย่งไดอารี่ของเธอคืนจากชายหนุ่ม

“ต้องขอบคุณมันเลยนะทีทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นเยอะ”    โดมินิคชูแขนจนสุดจนคนตัวเล็กกระโดดยังไงก็ไม่ถึงอยู่ดีพร้อมหันมาทำหน้าทะเล้นให้กับเธอและต้องบอกให้เธอรู้ไว้ว่าหญิงสาวนั้นต้องขอบคุณไดอารี่เล่มนี้ที่ทำให้เขานั้นรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรและแทบจะคลายความโกรธที่มีต่อเธอไปจนหมด

“อื้มม...จะทำอะไรของคุณคะ”    มีนชญาหันหน้าหลบแทบไม่ทันเมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็ก้มลงมาบดจูบเธอเสียอย่างนั้นหญิงสาวรีบผลักชายหนุ่มออกจากตัวเธอในตอนที่เขาไม่ได้ตั้งตัวพร้อมวิ่งออกจากห้องนี้ทันที

“จะทำน้องให้นีน่ายังไงล่ะ”   โดมินิครีบคว้าตัวหญิงสาวเอาไว้เพราะว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอออกไปจากห้องนี้ง่ายๆแน่ชายหนุ่มรวบตัวหญิงสาวมานอนที่เตียงนุ่มข้างๆกับชั้นหนังสือ

“เราไม่ได้รักกันคุณจะทำแบบนี้กับมีนไม่ได้นะคะ”    มีนชญาพยายามดิ้นจนสุดแรงเพราะถึงเธอจะรู้ตัวว่าเธออาจจะเคยๆเรื่องแบบนี้กับเขาแต่ก็ไม่ใช่ว่าเขานั้นจะทำอะไรกับตัวของเธอตามอำเภอใจของเขาได้พร้อมพูดเตือนให้เขาได้สติว่าเขานั้นจำทำแบบนี้กับคนที่เขาไม่ได้รักไม่ได้

“เธอรู้ความคิดฉันหรือไง...ตลอดเวลาที่เธอหายฉันเฝ้ารออยู่ตลอดว่าฉันจะข่าวของเธอแต่ไม่เลยเธอรู้ไหมวันที่เธอหนีฉันไปฉันเสียใจแค่ไหน”   โดมินิคพรมจูบและกระซิบขางหูหญิงสาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่าให้เธอนั้นได้รู้ว่าตลอดมาเขาเฝ้าคิดถึงเธอขนาดไหนแบบนี้เธอน่าจะเข้าใจได้ว่าเขานั้นรู้สึกอย่างไรกับเธอด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆจากกลิ่นกายของหญิงสาวทำให้นึกหวนถึงคืนนั้นคืนที่เธอเป็นของเขาด้วยความเต็มใจ

“มีนขอโทษก็แล้วกันค่ะที่ทำแต่เรื่องให้คุณนิคเสียใจแต่ขอร้องอย่าทำแบบนี้กับมีนเลยนะคะ”   มีนชญารู้ตัวว่าเธอผิดที่หนีเขาไปเธอจึงเอ่ยขอโทษชายหนุ่มพร้อมยังดิ้นเพื่อที่จะให้หลุดออกจากพันธนาการของชายหนุ่มอยู่อย่างไม่หยุดหย่อน