ตอนที่หนึ่ง

อิตาลี

บริษัทXXX

ปังงงงงง

“ถ้าทำชุ่ยๆก็อย่าทำมันเลย”

“ขอโทษค่ะท่านดิฉันจะรีบไปสรุปให้ใหม่ให้ทันส่งวันนี้ค่ะ”

 โดมินิคโยนแฟ้มเอกสารบัญชีรายเดือนกระจุยกระจายไปทั่วห้องเพราะไม่พอใจที่มันค่อนข้างที่จะไม่ถูกต้องหลายจุดพร้อมทั้งส่งสายตาที่กำลังไม่พอใจไปยังพนักงานของเขาก่อนจะบอกกับเธอว่าหากไม่ระเอียดรอบคอบในการทำงานขนาดนี้ก็อย่าทำ

พนักงานสาวกลัวจนหัวหดพร้อมทั้งก้มเก็บแฟ้มเอกสารอย่างรนรานบวกกับที่ถูกประธานหนุ่มว่าเธอจึงจะต้องรีบแก้มาส่งใหม่พนักงานสาวกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไปด้านนอกด้วยตอนนี้ในห้องกำลังลุกเป็นไฟด้วยโทสะของประธานหนุ่ม

พนักงานของบริษัทของโดมินิคต่างรู้กันว่าประธานหนุ่มของที่นี่เป็นคนใจดีแต่อย่าให้ได้โมโหเพราะจะเขาสามารถทำลายทุกอย่างได้แต่เขาเองก็ไม่ได้โมโหพร่ำเพรื่อนอกจากจะมีเหตุสะกิดใจเขาก็เท่านั้นเห็นจะเป็นเรื่องความเจ้าระเบียบและละเอียดรอบคอบเสียมากที่ชายหนุ่มเคร่งในเรื่องนี้แบบสุดๆ

ด้วยความที่ชายหนุ่มต้องครอบคลุมธุรกิจทั้งหมดของบ้านตั้งแต่พึ่งเรียนจบใหม่ๆเพราะทั้งพ่อละแม่ของเขาเสียเพราะอุบัติเหตุเขาต้องอยู่กับงานและงานเพียงอย่างเดียวไม่ได้มีชีวิตวัยรุ่นเหมือนคนอื่นจึงทำให้เขาต้องเป็นคนที่มีระเบียบวินัยในตัวเองอย่างมากและมักจะสั่งสอนพนักงานของเขาอยู่เสมอในเรื่องความมีระเบียบละเอียดรอบคอบในการทำงานซึ่งมันจะทำให้การทำงานนั้นราบรื่นและไม่ต้องมีใครมาทำซ้ำใครแก้งานไปแก้งานมาเสียเวลาสู้ตั้งใจทำมันเสียทีแรกจะดีกว่า

ในแวดวงธุรกิจรู้จักชายหนุ่มดีว่าเขานั้นเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ทั้งเก่งฉลาดล้ำมากและเป็นนักธุรกิจที่ใช้เวลาไม่กี่ปีก็ได้ขึ้นโพลเป็นนักธุรกิจแถวหน้าของประเทศอีกทั้งยังหาตัวจับยากเหล่าบรรดาผู้หญิงไฮโซต่างหาวิธีเข้าหาเขากันอย่างสุดชีวิตแต่ก็ไม่ยักว่าจะมีข่าวว่าชายหนุ่มนั้นควงกับคนไหนอยู่ข่าวส่วนมากของชายหนุ่มก็จะขึ้นข่าวเกี่ยวกับธุรกิจเสียมากกว่า

20.00 น.

คฤหาสน์ฮอปแมน

“นายครับพรุ่งนี้เช้ามีประชุมเรื่องสัญญาเช่าที่แห่งใหม่ช่วงบ่ายมีดูงานที่สาขาใหม่ครับแล้วช่วงเย็นก็มีนัดกับเจ้าของที่ดินที่เราติดต่อซื้อครับ”

เมื่อรถตู้คันหรูของประธานใหญ่กลับถึงคฤหาสน์ของเขาชายหนุ่มลงจากรถมาพร้อมรอฟังรายงานตารางงานของพรุ่งนี้จากชอวมือขวาของเขาทุกวันของการทำงานทั้งสองจะทำแบบนี้เป็นประจำของทุกวันทำงานเพราะโดมินิคนั้นจะได้เตรียมตัวสำหรับวันต่อไปอย่างถูกต้องว่าเขาต้องจัดการอะไรอย่างไรบ้าง

“เฮ้อ...โอเคชอว...นายมาลองเป็นฉันวันนึงไหมชอว”

โดมินิคพยักหน้าให้มือขวาของเขาอย่างหน้าตาเฉยและแอบถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมทั้งยังแกล้งพูดเล่นว่าให้มือขวาของเขานั้นมาเป็นเขาแทนดูไหมเพราะตอนนี้ในความคิดของเขานั้นอยากจะนั่งเงียบๆคนเดียวที่ไหนสักแห่งแต่ชีวิตจริงของเขานั้นมันทำแบบนั้นไม่ได้เลยเพราะทุกอย่างจะชะงักไปหมด

“พูดเล่นอีกแล้วนะครับนายผมคงไม่เก่งและไม่เจ้าระเบียบเท่านายหรอกครับ”

ชอวอมยิ้มเล็กน้อยเขารู้ว่าเจ้านายของเขาคงรู้สึกเหนื่อยอยู่มากแต่ถ้าจะให้เขามาเป็นเจ้านายหนุ่มเขาคงทำไม่ได้เพราะเขานั้นรู้ว่าความสามารถตัวเองนั้นไม่ได้ครึ่งของเจ้านายหนุ่มของเขาเลยสักนิดแค่เขานั้นได้มาเป็นมือขวาของเจ้านายหนุ่มเขาเองก็ภูมิใจมากแล้ว

“นายไปพักเถอะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”  โดมินิคเห็นว่าวันนี้มันดึกแล้วเลยให้ชอวไปพักเพราะวันนี้ค่อนข้างเป็นวันที่หนักจริงๆ

โดมินิคเดินเข้าบ้านพร้อมนั่งทานอาหารที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้เป็นประจำทุกวันเมนูที่เขาทานนั้นก็จะเป็นเมนูที่ซ้ำๆเดิมๆถ้าถามเขาว่ามันอร่อยไหมเขานั้นตอบไม่ได้เพราะเขาทานอย่างนี้มานานแล้วเขาไม่ได้ทานเพราะมันอร่อยเขาทานเพราะมันเป็นอาหารที่บำรุงร่างกายและสมองและทานเพื่อให้ในหนึ่งวันเขาได้รับอาหารครบห้าหมู่นั่นเอง

ชายหนุ่มอยู่ที่นี่คนเดียวเพราะเขาค่อนข้างที่จะชอบความเป็นส่วนตัวแม่บ้านก็มาแค่ชั่วคราวมาทำความสะอาดตามที่เขาสั่งและจัดการอาหารตามเมนูที่เขาบอกไว้ให้เมื่อถึงเวลาเลิกงานก็ต่างแยกย้ายกันกลับที่พักทำให้ที่นี่ตอนกลางคืนนั้นมีเขาอยู่เพียงแค่คนเดียว

หลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็นั่งเช็คงานอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงเพื่อให้อาหารย่อยไปในตัวและขึ้นไปอาบน้ำนอนเขาทำแบบนี้วนไปจนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้วชีวิตนี้ชายหนุ่มคิดว่าเขาคงจะอุทิศตัวเพื่อการทำงานอย่างเดียวเพราะในหัวของเขามีแต่เรื่องงานเท่านั้นความคิดที่จะมีครอบครัวเป็นศูนย์เพราะเขายังไม่มีใครที่ถูกใจแต่เขาก็ยังต้องคิดว่าวันหนึ่งหากเขานั้นไม่อยู่แล้วยังไงเขาก็ต้องมีทายาทที่สืบทอดกิจการเขาต่อไปแต่ตอนนี้เขาของโฟกัสที่เรื่องของงานก่อนนั่นเอง

ประเทศไทย

19.00 น.

มีนชญานั่งเขี่ยจานผัดไทยเหม่อลอยไปมาเธอไม่ได้หิวแต่อย่างใดแต่เธอคิดถึงที่ประจำที่เธอเคยนั่งทานข้าวกับแม่ของเธอที่ร้านนี้ต่างหากเป็นเวลาสองเดือนกว่าแล้วที่แม่ของเธอจากไปหญิงสาวจึงเหลือแค่ตัวคนเดียวเพราะตั้งแต่เธอจำความได้เธอก็มีแค่เพียงแม่คนเดียวที่เลี้ยงเธอมาเท่านั้น

“อ้าวมีน...”   กอหญ้าที่กำลังเดินอุ้มลูกสาวลงจากรถตู้คันหรูมาซื้อผัดไทร้านโปรดเห็นว่าเพื่อนสาวของเธอนั่งอยู่เลยรีบมาทัก

“กอหญ้า...ไม่ได้เจอตั้งนานคิดถึงจังเลย” มีนชญาหันไปตามเสียงเรียกอันคุ้นหูเมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนสาวของเธอกำลังอุ้มลูกน้อยมาแถวนี้ก็เลยรีบเดินขึ้นไปทักทายและนั่งคุยกันที่โต๊ะที่เธอนั่งทานผัดไทยอยู่มีนชญาจากที่หน้าตาเศร้าก็เบิกบานขึ้นมานิดหน่อยเมื่อเจอเพื่อนสนิทสมัยเรียนด้วยกันหลังจากที่เพื่อนของเธอมีครอบครัวทั้งสองก็ไม่ค่อยได้เจอกันอีกเลย