ตอนที่สาม

เช้าวันต่อมา

ห้างสรรพสินค้า

“เสร็จเรียบร้อยแล้วแกไปกว่าจะได้เงินนี่หลายขั้นตอนเนอะ”   เกือบทั้งวันที่วันนี้มีนชญาไปเดินเรื่องเพื่อจะขึ้นเงินตกเย็นเธอเลยโทรนัดกอหญ้าทานข้าวเพื่อฉลองเมื่อมาถึงห้างเจอหน้าเพื่อนสาวเธอก็ขอแอบบ่นนิดว่าวันนี้มันช่างเหนื่อยเหลือเกิน

“ไป..เราไปทานข้าวกัน”   กอหญ้าเห็นหน้าที่ดูเหนื่อยๆของเพื่อนสาวเธอจึงเข้าไปกอดคอมีนชญาเหมือนที่ชอบทำกันบ่อยตอนสมัยเรียนพร้อมรั้งคอเพื่อนสาวของเธอเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังที่แพงมากที่พวกเธอทั้งสองเคยอยากทานกันมากสมัยเรียนแต่เพราะงบไม่พอจนวันนี้ทั้งสองก็ได้มาทานสมใจอยาก

“น้องเอมไม่ได้มาด้วยเหรอ”   มีนชญาหันไปถามเพื่อนสาวของเธอว่าไม่ได้เอาลูกมาด้วยหรือเพราะเธอเห็นแค่เพื่อนสาวเธอยืนอยู่คนเดียว

“อยู่กับพี่อิทน่ะรายนั้นติดลูกแจเลย...ไปเถอะมื้อนี้ฉันเลี้ยงแกเองฉลองที่เพื่อนถูกหวย”   กอหญ้าหันไปยิ้มให้กับเพื่อนสาวพร้อมบอกว่าเธอนั้นจะไปไหนมาไหนก็ได้แล้วเพราะสามีเธอนั้นติดลูกมากและสามารถเลี้ยงลูกเองได้โดยที่เธอนั้นไม่ต้องห่วงอะไรมากนักแค่บอกเวลาไปและเวลากลับก็พอละมื้อนี้เธอก็จะเป็นคนเลี้ยงเพื่อนสาวเธอเองเพราะเธอมีเงินพอที่จะเลี้ยงเพื่อนเธอได้สบายๆและเพื่อเป็นการยินดีกับเพื่อนสาวของเธอด้วย

“จ้า...แม่คนสามีรวย”   มีนชญาอมยิ้มและไม่ปฏิเสธเพื่อนสาวของเธอที่จะออกเงินเลี้ยงแต่อย่างใดด้วยรู้ว่าตอนนี้เพื่อนสาวของเธอรวยกว่าเธอหลายเท่าเพราะสามีของเพื่อนสาวเธอนั้นเป็นนักธุรกิจที่รวยอันดับต้นๆของประเทศเลยก็ว่าได้

“แล้วนี่แกจะทำอะไรต่อไปคิดไว้หรือยัง”   ในขณะที่นั่งทานอาหารอยู่พักใหญ่กอหญ้าก็ถามเพื่อนของเธอเพราะอยากรู้ว่าตอนนี้เพื่อนเธอนั้นคิดจะทำอะไรต่อไปเมื่อมีเงินก้อนแล้ว

“ฉันว่าจะเปิดร้านดอกไม้เล็กๆตามที่เคยฝันไว้ตอนเด็กๆอะแกแต่ก็ต้องดูทำเลก่อน”  มีนชญาพูดกับเพื่อนเธอโดยที่ยังเคี้ยวอาหารตุ้ยๆเต็มปากอย่างไม่ห่วงสวยว่าเธอตั้งใจว่าจะเปิดร้านดอกไม้เล็กๆตามที่เธอนั้นเคยฝันเอาไว้

“ก็ดีนะแกทำสิ่งที่แกชอบจะได้มีความสุขในสิ่งที่ทำด้วย”    กอหญ้าเห็นว่าความคิดเพื่อนเธอที่จะเปิดธุรกิจตัวเองก็ดีเหมือนกันเพราะเธอรู้ว่ามีนชญานั้นชอบดอกไม้และจัดดอกไม้สวยมากเธอเห็นครั้งแรกเธอยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพื่อนสาวของเธอที่ท่าทางจะโก๊ะๆหน่อยจะมีฝีมือในการจัดดอกไม้อยู่เหมือนกันกอหญ้าคิดว่าการที่คนเราจะทำผลงานออกมาได้ดีอย่างแรกต้องมีความรักในงานก่อนอย่างเช่นเพื่อนเธอที่รักพวกดอกไม้นาๆชนิดมากและเธอเห็นว่าเดี๋ยวนี้การเปิดร้านดอกไม้มันก็มีรายได้ดีอยู่ด้วย

“เลอะเทอะหมดแล้วมีน...เป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรเลยนะ”   กอหญ้าต้องกระซิบบอกกับเพื่อนเธอที่หยิบก้อนซูชิเข้าปากเรียกว่าหยิบคงไม่ได้เรียกว่ายัดจนเลอะขอบปากจะดีกว่าจนเธอต้องปรามเพื่อนสาวของเธอหญิงสาวส่ายหัวเล็กน้อยคิดว่าเพื่อนสาวของเธอนั้นจะปรับปรุงเรื่องความโก๊ะแล้วเสียอีกแต่เปล่าเลยยังเหมือนเดิม

“ก็มันอร่อยนี่แก”  มีนชญาหันมายิ้มให้เพื่อนสาวของเธอโดยที่แก้มยังป่องเพราะด้านในอัดแน่นด้วยก้อนซูชิเธอรู้ว่าเธอทำแบบนี้ได้เพราะกอหญ้านั้นไม่ถืออะไรอยู่แล้วและเธอก็อร่อยเสียจนหยุดไม่ได้จริงๆ

“นี่ถ้าไปทานข้าวกับผู้ชายอย่าทำแบบนี้เด็ดขาดรู้ไหม”  กอหญ้านั้นแกล้งกระซิบบอกกับเพื่อนสาวของเธอว่าถ้าหากไปทานข้าวกับผู้ชายห้ามทานแบบนี้เด็ดขาดเพราะกลัวว่าเพื่อนเธอจะขายไม่ออกน่ะสิ

“หืม...ถ้าไปกับผู้ชายก็ต้องทานคำน้อยๆใช่ม้า...อ้อ...แล้วก็ต้องหัวเราะเบาๆด้วย”   มีนชญาอดไม่ได้ที่จะทำท่าล้อเลียนพวกผู้หญิงที่แอ้บใสทานข้าวกับผู้ชายที่ต้องค่อยๆทานและทานน้อยๆนั่งหัวเราะเบาๆให้สมเป็นกุลสตรีซึ่งขัดกับนิสัยของเธอมากให้เพื่อนเธอได้ดู

“ฮ่าๆๆ...แกนี่นะ”  กอหญ้าอดขำให้กับอาการที่เพื่อนของเธอทำล้อเลียนไม่ได้เธอรู้ว่ายังไงเพื่อนเธอก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้อยู่แล้วเพราะเพื่อนของเธอนั้นแอ้บกับคนอื่นเขาเป็นซะที่ไหนเพราะนิสัยแบบนี้แหละที่ทำให้เธอทั้งสองคบกันนาน

“เฮ้ออ...อิ่มมากเลยแกฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”  หลังจากที่นั่งทานอาหารกันพักใหญ่ทั้งสองเลยชวนกันกลับเมื่อเดินออกมาถึงที่หน้าร้านมีนชญาก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมากะทันหันเพราะทานเข้าไปเยอะนั่นเอง

“โอเค...รีบไปเถอะเดี๋ยวฉันรอตรงนี้นะ”  กอหญ้าเห็นเห็นอาการของเพื่อนสาวเธอแล้วก็น่าจะไม่ไหวเธอจึงบอกให้เพื่อนเธอรีบไปแล้วเธอก็จะรออยู่ตรงเก้าอี้นั่งที่หน้าร้าน

10 นาทีผ่านไป

“ว้ายย...ขอโทษค่ะ”  มีนชญาเข้าห้องน้ำประมาณสิบนาทีได้เมื่อเสร็จธุระส่วนตัวของเธอแล้วเธอจึงรีบเดินออกไปหากอหญ้าที่นั่งรอเธออยู่ด้านหน้าร้านอาหารทันทีเพราะกลัวว่าเพื่อนเธอนั้นจะรอนานด้วยความที่รีบเดินไม่ทันได้ระวังจึงชนเข้ากับชายหนุ่มร่างสูงอย่างจังตัวของเขาแข็งมากจนทำให้หญิงสาวนั้นเซถลาจะล้มลงแต่ยังดีที่มีอ้อมแขนของเขาช่วยรับเธอเอาไว้

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”  โดมินิคถามหญิงสาวร่างเล็กในอ้อมแขนของเขาว่าด้วยสีหน้าที่ตกใจเพราะเธอชนตัวเขาเข้าจังๆขนาดนั้นคงจะเจ็บน่าดู

“อ๋อ..ไม่ค่ะ..ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เมื่อกี้ไม่ระวัง”   มีนชญารีบถอยตัวออกห่างจากชายหนุ่มหน้าฝรั่งที่พูดภาษาไทยใส่เธอพร้อมกับบอกกับเขาว่าเธอไม่เป็นไรก่อนจะก้มหัวลงเล็กน้อยของโทษเขาอีกครั้งอุบัติเหตุครั้งนี้เป็นเพราะความไม่ระวังของเธอแท้ๆ

“นี่แกรู้จักคนเมื่อกี้ด้วยเหรอ”    หลังจากที่หญิงสาวออกมาจากห้องน้ำก็ต้องยืนหลบมุมอยู่นานเพราะเห็นว่าผู้ชายที่เธอเดินชนเมื่อครู่คุยกับเพื่อสาวของเธออยู่จนเห็นว่าเพื่อนของเธอจะคุยเสร็จถึงกล้าเดินออกมาก่อนจะถามกอหญ้าถึงผู้ชายร่างสูงเมื่อครู่ด้วยสีหน้าสงสัย

“ใช่สิคุณโดมินิคน่ะเค้าเป็นลูกค้าวีไอพีของโรงแรมพี่อิทน่ะแกถามทำไมเหรอ...หรือว่า..สนใจ”  กอหญ้าตอบเพื่อคลายสงสัยให้เพื่อนสาวของเธอและเธอก็ดูออกว่าเพื่อนของเธอกำลังมีท่าทีที่สนใจชายหนุ่มอยู่บ้างเพราะเธอรู้ว่ามีนชญานั้นชอบแนวนี้

“ป๊าวววว...ฉันแค่เดินชนเค้าที่ห้องน้ำน่ะแฮร่ๆๆ”    มีนชญารีบตอบปฏิเสธเพื่อนสาวของเธอด้วยโทนเสียงสูงอีกทั้งยังทำหน้าทำตาเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะบอกกับเพื่อนของว่าเธอแค่เดินชนกับเขาตรงห้องน้ำเฉยๆไม่มีอะไรมากกว่านั้น