ตอนที่ห้า

“อ๋อ...ท่านไม่ค่อยได้มาอยู่น่ะครับเลยปล่อยขายในราคาย่อมเยาอีกอย่างเงินที่ได้ท่านก็แบ่งไปทำบุญด้วยนะครับ”   ชายหนุ่มที่เป็นนายหน้ามองหญิงสาวพร้อมยิ้มให้เธอและบอกว่าที่มันถูกก็เพราะเจ้าของบ้านนั้นไม่ค่อยได้มาอยู่เลยตัดสินใจขายและเงินที่ได้เขาก็ให้เอาไปทำบุญ

“อ๋อ...ค่ะเจ้าของบ้านเค้าใจดีจังเลยนะคะ”    มีนชญานับถือในน้ำใจของเจ้าของบ้านหลังนี้เสียจริงแต่เธอนั้นก็ไม่ได้ถามอะไรต่อว่าเขานั้นเป็นใครอยู่ที่ไหนเพราะเธอรู้มาว่าชื่อในใบที่ดินและชื่อเจ้าของบ้านเป็นของคนไทยแต่เจ้าของที่แท้จริงน่าจะเป็นต่างชาติเธอก็ไม่ได้ใส่ใจถามเหมือนกันว่าเขานั้นชื่ออะไรในเมื่อตอนนี้มันเป็นของเธอแล้วเธอก็จะจำแค่เธอเป็นเจ้าของบ้านก็พอ

19.00 น.

กว่ามีนชญาจะกลับมาบ้านก็เป็นเวลาเย็นพอดีตอนนี้ท้องของหญิงสาวก็เริ่มที่จะร้องขึ้นอีกแล้วความหิวของเธอตอนนี้มันอยู่ที่ระดับสิบเพราะทั้งเพลียทั้งหิวบวกกันนั่นเองหญิงสาวจำต้องเดินออกจากบ้านไปนั่งที่ร้านเดิม

“เฮ้อเหนื่อยจังเลย...ป้าคะผัดไทยกุ้งสดจานนึงค่ะ”     เมื่อสั่งผัดไทยกุ้งสดเมนูเดิมที่ร้านประจำมันก็พาให้เธอนั้นคิดวนไปเรื่องเดิมๆอีกก็คือวันวานที่เคยนั่งทานอยู่กับแม่ของเธอแต่ตอนนี้เธอเริ่มที่จะดีขึ้นมานิดหน่อยเพราะมีเป้าหมายในชีวิตว่าจะทำอะไรต่อไปเธอเพียงแค่ขอให้แม่ของเธอเป็นกำลังใจมองดูเธออยู่บนสวรรค์ก็พอแล้ว

สิบนาทีผ่านไปหญิงร่างท้วมที่พึ่งทำผัดไทยเสร็จก็เดินมาวางที่โต๊ะของเธอหญิงสาวจึงจัดการกับผัดไทยตรงหน้าอย่างรวดเร็วเพราะความหิว

ชีวิตนี้ของมีนชญาคิดอะไรไม่ออกก็คงจะเข้าร้านผัดไทยอย่างเดียวหญิงสาวคิดถึงตัวเองในใจพรางอมยิ้มออกมาเพราะมันเป็นเมนูเดียวที่เธอนั้นทานได้ทุกวันไม่มีเบื่อเลยจริงๆและยังมีแอบคิดว่าหากเธอนั้นย้ายไปอยู่ที่อื่นจะมีผัดไทยอร่อยถูกปากเธอแบบนี้หรือเปล่า

ติ๊งงงง

ขณะมีนชญากำลังจะเดินกลับบ้านเธอได้ยินเสียงข้อความในมือถือดังขึ้นจึงหยิบขึ้นมาดู

“แกพรุ่งนี้ไปงานเลี้ยงรุ่นกันอย่าลืมล่ะ”    ข้อความในมือถือทำให้มีนชญาแทบอยากจะเอามือเขกหัวตัวเองอยู่หลายรอบเพราะเธอเกือบลืมงานเลี้ยงรุ่นพรุ่งนี้แล้วจริงๆช่วงนี้เธอค่อนข้างที่จะอาการหนักเพราะลืมโน่นลืมนี่บ่อยก่อนจะคิดว่าดีอยู่อย่างหนึ่งที่เธอนั้นยังไม่ลืมชื่อตัวเอง

“เออ...เกือบลืมแน่ะดีนะที่แกเตือน”

“ฉันว่าแล้วแกต้องลืม”  

มีนชญาขอบคุณกอหญ้าเป็นการใหญ่ที่อุตส่าห์เตือนเธอเพราะเธอรู้อยู่แล้วว่ากอหญ้าคิดว่าเธอต้องลืมเป็นแน่จึงต้องเตือนเธอภูมิใจที่อย่างน้อยเธอก็ยังมีเพื่อนดีๆอยู่เพราะกอหญ้านี่แหละที่ทำให้คนซื่อบื้ออย่างเธอเรียนจบมาได้แถมยังคอยกันคนที่เข้าหาเธออย่างหวังผลประโยชน์อีกด้วยนอกจากแม่แล้วเธอคิดว่ากอหญ้านี่แหละที่จริงใจกับเธอที่สุด

  โรงแรมXXX

   19.30 น.

“นายครับพรุ่งนี้นายจะไปไหนไหมครับเพราะตารางงานว่าง...เอ่อนายหน้าที่ขายบ้านแจ้งผมมาว่ามีคนซื้อบ้านไปแล้วนะครับ”    เมื่อเสร็จสิ้นจากงานของวันนี้แล้วชอวจึงเข้ามารายงานกับเจ้านายหนุ่มของเขาว่าพรุ่งนี้เป็นวันว่างหากเจ้านายหนุ่มของเขาอยากจะไปที่ไหนให้สั่งมาได้เลยเพื่อเขานั้นจะได้เตรียมตัวและเตรียมทุกอย่างให้พร้อมและรายงานเรื่องการขายบ้านที่เจ้านายหนุ่มของเขาเปิดขายไปว่าบ้านหลังนั้นได้มีคนติดต่อซื้อไปแล้ว

“พรุ่งนี้ฉันว่าจะพักผ่อนนายจะได้พักด้วย..ส่วนเงินจากการขายบ้านก็บริจาคให้กับมูลนิธิที่ช่วยเหลือเด็กกำพร้าให้หมด”

“ครับนาย”

โดมินิคเห็นว่าเขาเดินทางมาที่ประเทศไทยก็มาทำแต่งานยังไม่ได้มีเวลาพักผ่อนร่างกายเขาเองจึงอยากจะพักและให้ลูกน้องของเขาพักผ่อนไปด้วยเพราะร่างกายคนเราต่อให้แข็งแรงแค่ไหนก็ต้องการการพักผ่อนกันทั้งนั้น

ส่วนเงินที่ได้จากการขายบ้านเป็นปกติแทบทุกที่ที่ชายหนุ่มไปทำงานต่างประเทศเขาก็จะสร้างบ้านไว้และไม่ได้ใส่ชื่อเป็นเจ้าของบ้านเพราะเขานั้นอยู่ไม่นาน

และหลังจากการใช้งานแล้วเขาก็จะขายในราคาถูกๆเพื่อให้ขายออกได้เร็วและเงินที่ได้ก็จะไปช่วยเหลือมูลนิธิต่างๆในประเทศนั้นๆเขาช่วยเหลือแทบทุกมูลนิธิแต่ที่เขาสงสารมากที่สุดเห็นจะเป็นมูลนิธิของเด็กกำพร้าเพราะเขาไม่ชอบเห็นภาพเด็กที่ถูกทอดทิ้งสักเท่าไรเขาอยากให้เด็กๆนั้นได้มีการเป็นอยู่ที่ดีขึ้นเมื่อเขามีโอกาสช่วยได้เขาก็จะช่วยเสมอโดยที่ไม่ประสงค์จะออกนามอีกด้วย

เช้าวันต่อมา

07.00 น.

“ห๊าววว...นี่วันนี้เราตื่นเช้าผิดปกติหรือเปล่าเนี่ยย”   มีนชญาตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจพรางมองไปที่นาฬิกามันพึ่งจะเจ็ดโมงเธอรู้สึกว่าวันนี้มันช่างแปลกๆสำหรับตัวเธอเองเพราะว่าตื่นเช้ากว่าปกติแต่ก็ไม่ได้นอนต่อแต่อย่างใดเพราะวันนี้เธอคิดว่าจะออกไปข้างนอกเพื่อหาซื้อของเข้าครัวเสียหน่อยอีกอย่างเธอก็จะหาซื้อรองเท้าเพื่อที่จะใส่ไปงานคืนนี้ด้วยตอนนี้ก็เหลือแค่เธอไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็นั่งรถออกไปเธอกะเวลาคร่าวๆแล้วเมื่อไปถึงก็น่าจะเป็นเวลาที่ห้างเปิดพอดี

สวนสาธารณะใจกลางเมือง

โดมินิคเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดเขาเลยเดินออกมาออกกำลังกายที่สวนสาธารณะใกล้ๆกับที่พักเขาเสียหน่อยโดยที่ไม่ได้บอกให้พวกลูกน้องของเขาตามมาแต่อย่างใดเพราะเขาต้องการความเป็นส่วนตัวและอีกอย่างที่นี่ก็คงจะไม่อันตรายเพราะไม่ค่อยมีคนรู้จักเขานั่นเอง

ชายหนุ่มวิ่งอยู่ได้ประมาณครึ่งชั่งโมงเขาก็มานั่งจิบน้ำที่เก้าอี้ของสวนสาธารณะเขาสังเกตเห็นว่าคนที่นี่ค่อนข้างที่จะรักสุขภาพอยู่เหมือนกันเขาจึงคิดว่าการที่จะลงทุนในเรื่องธุรกิจสุขภาพน่าจะเป็นผลดีเมื่อสามสี่ปีที่แล้วเขาเคยมาดูงานที่นี่พักโรงแรมที่เดียวกับตอนนี้และเขาก็จะหาเวลามาที่นี่เวลาว่างตอนนั้นเขายังไม่เห็นคนใส่ใจในการออกกำลังกายมากเท่านี้มาก่อน

ตอนนี้เขาจึงคิดเรื่องการทำธุรกิจอะไรใหม่ๆออกและคิดว่าเขาน่าจะทำมันได้ดีอีกด้วยเพราะเขาก็เป็นอีกคนที่รักสุขภาพเหมือนกันแต่เขาคงต้องใช้เวลาอีกสักพักถึงจะลงมือทำเรื่องนี้เพราะเขาพึ่งจะร่วมหุ้นกับคนที่นี่เพื่อทำธุรกิจอสังหาไปหมาดๆเองเขาจึงต้องรอดูผลกำไรที่จะได้มาก่อนไม่ใช่ว่าเขาไม่มีเงินที่จะลงทุนแต่คนอย่างเขานั้นต้องศึกษาให้แน่ใจและละเอียดรอบคอบก่อนจึงลงมือทำเพราะเขาไม่อยากสูญเงินโดยเปล่าประโยชน์

โดมินิคนั่งพักให้เหงื่อแห้งแล้วจึงเดินกลับมาอาบน้ำที่โรงแรมและแต่งตัวด้วยชุดธรรมดาเสื้อยืดกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบสลัดคราบนักธุรกิจไปหมดสิ้นเพราะเขาต้องการจะไปหาซื้อหนังสือในห้างสรรพสินค้าแถวนี้อ่านเสียหน่อยถึงวันนี้จะเป็นวันหยุดของชายหนุ่มแต่เขาก็ไม่ได้อยากทำตัวว่างสักเท่าไรนัก