“แล้วแม่บ้านคุณไปหามาจากไหนเหรอ”
“อ๋อ...เอ่อ..พอดีแน็ทตี้ลงรับสมัครในเว็บน่ะค่ะมีนเค้าก็เลยมาสมัครแล้วจากที่แน็ทตี้ให้เธอทดลองงานให้ดูเธอทำงานได้ดีเลยนะคะอีกอย่างตอนนี้เธอก็เหลือตัวคนเดียวและก็ตกงานแน็ทตี้ก็เลยให้เธอลองมาทำงานที่นี่น่ะค่ะ...บอสมีอะไรหรือเปล่าคะ”
แน็ทตี้ปั้นหน้ายิ้มพร้อมพูดแถกับประธานหนุ่มให้เนียนและเหมือนจริงที่สุดเท่าที่จะเนียนได้การที่เขานั้นทำงานที่นี่มานานเขาย่อมรู้ดีว่าเจ้านายหนุ่มของเขาเชื่อถือคำพูดแบบไหนนั่นเองและยิ่งการที่บอกกับเจ้านายหนุ่มของเขาว่าหญิงสาวนั้นเหลือตัวคนเดียวมันก็ยิ่งทำให้เจ้านายหนุ่มนึกสงสารหญิงสาวเพราะเธอรู้ว่าจุดอ่อนของคนตรงหน้าอยู่ตรงไหนนี่แหละคือความฉลาดที่เธอมีมาตั้งแต่เกิด
“อะ..เอ่อ..เปล่าหรอก” โดมินิคนั้นคิดว่าแม่บ้านสาวคนที่จะมาทำงานที่บ้านของเขาเป็นคนรู้จักกับแน็ทตี้เสียอีกเพราะอายุทั้งคู่เท่ากันอีกอย่างท่าทางของทั้งคู่ก็ดูสนิทกันเกินกว่ารู้จักกันมาแค่ไม่กี่วันอีกต่างหากแต่เมื่อแน็ทตี้ยืนยันว่าเธอรับสมัครจากในเว็บเขาก็อุ่นใจและไม่ได้ติดใจจะถามอะไรต่อเพราะแน็ทตี้ก็ไม่ได้มีเหตุอะไรจะต้องมาโกหกเขาท่าทางที่สนิทนั้นอาจจะเป็นเพราะทั้งคู่วัยเดียวกันและสอนงานกันมาก็เป็นได้
เพล้งงงง
“ว้ายยย”
“เสียงอะไร” โดมินิคหันขวับหน้าเสียเพราะได้ยินเสียงดังมาจากห้องครัวพร้อมหันมาถามแน็ทตี้ด้วยท่าทางตกใจและเดินไปดูที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว
“ยัยมีน” แน็ทตี้กัดฟันพูดอย่างหน้าเสียและเดินตามเจ้านายหนุ่มของเขาไปทันทีภาวนาในใจว่าอย่าให้มีเรื่องที่ต้องทำให้เจ้านายหนุ่มเขาไม่พอใจเลย
“เป็นอะไรไหมครับ...ขอโทษทีครับที่เข้ามาทำให้คุณตกใจ” ชอวที่เข้าห้องครัวมาเพื่อจะหาน้ำดื่มแต่เขาไม่รู้ว่ามีหญิงสาวนั่งอยู่ในครัวพอหญิงสาวหันมาเห็นเขาแบบกะทันหันเลยทำให้ตกใจขวดน้ำที่ทำมาจากแก้วที่หญิงสาวถืออยู่หล่นแตกชอวรีบก้มเก็บเศษแก้วอย่างรวดเร็วและกล่าวขอโทษหญิงสาวตรงหน้าทันที
“ไม่เป็นไรค่ะมีนไม่ทันระวังเอง” มีนชญารีบหาถุงขยะมาใส่เศษแก้วเธอเห็นว่ามีที่ปัดและตักขยะอันจิ๋วที่เอาไว้เก็บเศษฝุ่นและเศษแก้ววางอยู่ใต้ชั้นวางของเธอเลยหยิบมาส่งให้กับชายหนุ่มเขาจะได้ไม่ต้องใช้มือหยิบและจะเก็บไวกว่าหากใช้ที่เก็บขยะอันนี้พร้อมบอกชายหนุ่มว่าไม่เป็นไรเพราะเธอเองก็ตกใจเสียจนมือไม้อ่อนทำของหล่นเอง
“มีอะไรเสียงดังไปถึงข้างนอก” โดมินิคเข้ามาเห็นทั้งสองคนกำลังนั่งง่วนอยู่ที่พื้นกันอยู่จึงถามทั้งคู่ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะเมื่อครู่ส่งเสียงดังไปถึงข้างนอก
“คือผมเข้ามาไม่ทันระวังเลยเธอก็เลยตกใจเลยทำขวดน้ำล่วงแตกน่ะครับ” ชอวรีบรับผิดแทนหญิงสาวเพราะว่าเขาเป็นคนทำให้เธอนั้นตกใจเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะต่อว่าหญิงสาวว่าทำอะไรไม่ระวังและอาจจะไม่พอใจเป็นได้และดูจากสีหน้าเจ้านายหนุ่มของเขาตอนนี้แล้วก็น่าจะเตรียมตัวบ่นเต็มที่
“แน็ทตี้ช่วยค่ะ” แน็ทตี้ต้องรีบเข้าไปช่วยทั้งสองเพราะรู้ว่าเรื่องนี้น่าจะเกิดจากความเปิ่นของเพื่อนเธอร่วมอยู่ด้วยเหมือนกันจึงรีบไปหยิบถุงขยะที่อยู่ชั้นวางของส่งให้ชอวเพื่อเก็บใส่ถุง
“จะไหวไหมเนี่ยยัยมีน” แน็ทตี้หันมากระซิบกับมีนชญาในเชิงต่อว่าเพราะนี่แค่วันแรกยังทำให้เจ้านายหนุ่มของเขามีสีหน้าที่ไม่พอใจออกมาแล้ว
“ฉันโอเค...แกไม่ต้องห่วง” มีนชญาหันกับมาอมยิ้มเล็กน้อยให้กับเพื่อนของเธอพร้อมบอกว่าเธอนั้นโอเคไม่ต้องห่วง
“เอ่อ...คุณเจ้านายในตู้เย็นไม่มีของสดเลยค่ะเดี๋ยวมีนขอออกไปซื้อของนะคะ” มีนชญารีบเปลี่ยนเรื่องคุยกับเจ้านายคนใหม่ของเธอทันทีเพื่อให้เขานั้นไม่อารมณ์เสียไปมากกว่านี้เพราะเธอตั้งใจตั้งแต่แรกแล้วว่าจะขออนุญาตเขานั้นไปซื้อของสดมาไว้ทำอาหารเย็นนี้และวันถัดไป
“จริงสิของสด...เดี๋ยวเธอออกไปกับชอวก็แล้วกันนะ...ชอวฝากจัดการด้วยเดี๋ยวฉันจะพักผ่อนก่อน”
โดมินิคนึกขึ้นได้ว่าเขาลืมไปเลยว่าเขาพึ่งจะเข้ามาอยู่ที่บ้านนี้และก็พึ่งจะมีแม่บ้านมาทำงานที่นี่วันแรกดังนั้นของสดหรือของแห้งที่เอาไว้ทำอาหารก็คงไม่มีเขาจึงอนุญาตให้เธอไปซื้อของโดยมีชอวไปด้วยจะได้สะดวกและรวดเร็วดีกว่าให้หญิงสาวไปเองและเขานั้นก็ต้องการที่จะพักผ่อนด้วย
30 นาทีต่อมา
หลังจากที่แน็ทตี้นั้นกลับไปทำงานของเขาแล้วมีนชญาก็นั่งรถออกมากับชอวเพื่อมาที่ซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆเพื่อที่จะซื้ออาหาร
“คุณชอวคะคุณเจ้านายชอบทานอะไรเหรอคะมีนจะได้ทำให้เค้าเย็นนี้ค่ะ” มีนชญานึกไม่ออกว่าเย็นนี้เธอจะทำอาหารอะไรให้ชายหนุ่มทานเพราะว่าเขานั้นก็ไม่ได้บอกเมนูมาให้เธอเสียด้วยสิเธอเองก็ลืมถามอีกด้วยจึงต้องหาตัวช่วยโดยการถามคนสนิทของชายหนุ่มก็แล้วกันว่าเขานั้นชอบทานอะไรเธอจะได้เตรียมได้ถูก
“อืม..ก็พวกอาหารอิตาเลี่ยนเดี๋ยวผมช่วยคุณเลือกซื้อของก็ได้ครับ” ชอวเห็นว่าหญิงสาวนั้นยังไม่รู้ว่าเจ้านายเขานั้นชอบทานอะไรหรือไม่ชอบอะไรครั้งนี้เขาคิดว่าควรที่จะช่วยหญิงสาวซื้อของและบอกเธอไปว่าของทีต้องมีติดบ้านไว้จะต้องมีอะไรบ้างครั้งหน้าเผื่อเธอมาเองจะได้ซื้อถูก
“ดีค่ะขอบคุณนะคะ...อืม...ว่าแต่คุณเจ้านายเค้าเป็นคนยิ้มยากมากเลยใช่ไหมคะ” มีนชญายิ้มหน้าบานเมื่อมีคนที่คอยช่วยเธอเรื่องนี้แล้วด้วยความคาใจที่ตั้งแต่ชายหนุ่มเข้ามาในบ้านเธอนั้นยังไม่เห็นว่าหน้าเขาจะมีรอยยิ้มเปื้อนอยู่ที่ใบหน้าเลยหญิงสาวจึงถามชอวด้วยความซื่อว่าเจ้านายหนุ่มของชอวนั้นน่าจะเป็นคนที่ยิ้มยากใช่หรือไม่ตามความคิดของเธอ
“ฮ่าๆๆๆ...นายเค้าก็เป็นคนหน้านิ่งแบบนี้แหละครับอีกหน่อยก็ชิน” เมื่อได้ยินคำถามของหญิงสาวชอวถึงกับกลั้นขำไม่อยู่เขาค่อนข้างชินแล้วที่เจ้านายหนุ่มของเขานั้นค่อนข้างเป็นคนที่สุขุมก็จริงอยู่หลายปีที่ผ่านมานี้เขาเองก็แทบไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเจ้านายหนุ่มและมันก็เป็นเรื่องที่ชินตาไปแล้วพร้อมบอกกับหญิงสาวว่าเดี๋ยวเธอนั้นก็ชินกับเรื่องนี้เอง
ซุปเปอร์มาเก็ต
“อย่างแรกที่ต้องมีติดไว้คือเส้นสปาเก็ตตี้อย่าให้ขาดเลยนะครับ...เพราะนายชอบสปาเก็ตตี้คาร์โบนาร่า”เมื่อมาถึงซุปเปอร์มาเก็ตชอวกพาหญิงสาวเดินเลือกซื้อของพร้อมบอกว่าเจ้านายหนุ่มของเขานั้นชอบทานอะไรของที่ต้องติดบ้านไว้มีอะไรบ้าง
“ค่ะคุณชอว...งั้นเดี๋ยวฉันไปหยิบพวกเครื่องปรุงที่จำเป็นในครัวก่อนนะคะ”
“ครับ” ทั้งสองใช้เวลาอยู่ร่วมชั่งโมงในการเลือกซื้อของเมื่อมีนชญาเห็นว่าของที่จำเป็นน่าจะครบแล้วเธอจึงบอกให้ชอวพาเธอกลับทันทีเพราะมันก็ใกล้จะเที่ยงแล้วเธอเองจะไปหาอะไรทานด้วย“จะเที่ยงแล้วคุณมีนจะหาอะไรทานก่อนไหมครับ” ชอวขับรถออกมาจากซุปเปอร์มาเก็ตแล้วเมื่อดูเวลาที่หน้าจอของรถมันเกือบเที่ยงแล้วเขากลัวว่าหญิงสาวจะหิวเลยคิดว่าให้หญิงสาวหาอะไรทานก่อนจะดีกว่า“มีนกำลังจะบอกคุณชอวอยู่พอดีเลยค่ะว่าให้พาไปหาซื้ออะไรทาน” คราแรกมีนชญาก็เกรงใจที่จะบอกคนที่ขับรถพาเธอมาซื้อของเล็กน้อยว่าให้พาไปหาอะไรทานแต่เมื่อเขาเอ่ยปากออกมาเองเธอก็โล่งใจเพราะเขานั้นก็คิดเหมือนเธอ“ร้านอยู่ตรงไหนครับบอกผมมาเลย”20 นาทีต่อมา“ร้านนี้เหรอครับ” ชอวขับรถมาตามทางที่หญิงสาวบอกในนี้ค่อนข้างที่จะลึกอยู่พอสมควรหากไม่ใช่คนที่เคยอยู่แถวนี้คงจะไม่รู้ร้านแน่เขาคิดในใจแถมร้านยังไม่น่าใช่จุดสนใจเพราะว่าเป็นแค่เพิงเล็กๆที่มีร้านค้าอยู่แค่สองสาวร้านข้างในก็เป็นหมู่บ้านอีกต่างหากเขาคิดว่าหญิงสาวอาจจะเคยอยู่ในนี้มาก่อนก็ได้“ใช่ค่ะ...ผัดไทที่อร่อยที่สุดในโลกคุณชอวเอาสักห่อไหมคะ” มีนชญาอวยผัดไทร้านปรดของเธอยกใหญ่ว่าเป็นร้าน
“อย่างแรกต้องต้มเส้นก่อน” มีนชญาถือมือถือเพื่อดูสูตรไปพลางๆอย่างแรกที่จะต้องทำคือต้มเส้นสปาเก็ตตี้ก่อนเธอจึงหยิบหม้อใบเล็กที่เหมือนในรูปมาวางบนเตาแล้วใส่น้ำตั้งให้น้ำเดือดแล้วใส่เส้นลงไป“ใส่น้ำมันมะกอกเล็กน้อยตามด้วยเกลือป่นด้วยเหรอ....ตายแล้วไม่ได้ซื้อนี่ใช้น้ำมันปาล์มแทนละกันมันคงเหมือนกันนั่นแหละ...อ้าวแล้วเกลือป่น...เฮ้ออ..อีกแล้วนะยัยมีนน้ำปลาแทนละกันมันก็ให้ความเค็มเหมือนกันนั่นแหละ” หญิงสาวอ่านวิธีไปเรื่อยๆขณะที่มือก็หยิบวัตถุดิบตามสูตรที่บอกมาวางไว้ที่เคาเตอร์ทำครัวเมื่ออ่านถึงเทคนิคการต้มเส้นสปาเก็ตตี้ว่าให้ใส่น้ำมันมะกอกลงไปและเกลือป่นเล็กน้อยหญิงสาวจึงนึกขี้นได้ว่าเธอลืมหยิบมาเธอหยิบมาแค่น้ำมันปาล์มกับน้ำมันถั่วเหลืองมาแค่นั้นและเธอก็ไม่ได้หยิบเกลือป่นมาด้วยหญิงสาวจึงดัดแปลงใช้น้ำมันเหล่านี้ให้มันเป็นประโยชน์และใช้น้ำปลาแทนเกลือเพราะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ให้ความเค็มเหมือนกัน“หั่นเบคอนเป็นชิ้นเล็กๆเตรียมไว้แล้วก็ตีผสมนมสดกับไข่ไก่เข้าด้วยกัน......” หลังจากที่น้ำเดือดและนำเส้นลงไปต้มแล้วหญิงสาวก็มาอ่านวิธีการทำส่วนประกอบอย่างอื่นต่อยังไงวันนี้เธอก็จะต้องทำเสร็จก่อนที่ชา
“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ”มีนชญาเห็นท่าไม่ค่อยดีแล้วถ้าหากเธอไม่นั่งทานอาหารโต๊ะเดียวกันกับเขาตามที่เขาสั่งเธอมีหวังเขาคงไม่พอใจเธอเป็นแน่“เอ่อ...แล้วทำไมสีมันเป็นแบบนี้” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจัดอาหารใส่จานมานั่งทานข้างๆเขาเรียบร้อยแล้วเขาจึงเปิดฝาครอบจานอาหารของเขาขึ้นเขาแปลกใจนิดหน่อยที่สีสันสปาเก็ตตี้จานนี้มันดูแปลกๆค่อนข้างที่จะสีหมองผิดปกติจึงหันไปถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆว่าทำไมอาหารของเขามันจึงมีหน้าตาและสีสันเป็นแบบนี้“อะ..อ๋อ...มันเป็นสูตรน่ะค่ะอร่อยนะคะคุณเจ้านายลองดู” มีนชญาที่กำลังจะตักผัดไทเข้าปากเธอถึงกับต้องวางช้อนลงทันทีตอนนี้หน้าเธอเจื่อนลงนิดหน่อยเพราะหากจะตอบไปว่าเธอนั้นทำไม่เป็นก็คงจะไม่ได้จึงแกล้งบอกไปว่ามันเป็นสูตรของเธอเองและเธอก็บอกเขาอีกว่ามันอร่อย“เธอเลิกเรียกฉันว่าคุณเจ้านายได้แล้วฟังแล้วมันแปลกๆเรียกว่าคุณนิคก็พอ” โดมินิคไม่ได้สนใจที่จานอาหารของเขาแล้วตอนนี้เขารู้สึกอยากปรับคำพูดให้หญิงสาวมากกว่าเพราะเขานั้นรู้สึกว่าคำที่เธอเรียกเขานั้นมันช่างดูแปลกๆขัดหูอย่างไงบอกไม่ถูกจึงให้เธอเปลี่ยนเป็นเรียกชื่อเล่นของเขาจะดีกว่า“ก็ได้ค่ะ” มีนชญายิ้มรับที่ชายหนุ่มนั้นย
“ไปกันเถอะ...เดี๋ยวเธอรออยู่ตรงนี้นะฉันไปเอารถออกมาก่อน”“ค่ะ”โดมินิคบอกให้หญิงสาวรออยู่ที่หน้าบ้านพร้อมเดินไปที่โรงจอดรถและขับรถออกมารับเธอ“โห...รถสปอร์ตเป็นบุญของเราเหมือนกันนะ” มีนชญายืนรอชายหนุ่มไปขับรถออกมาจากโรงรถด้วยสีหน้าที่แอบเซ็งนิดหน่อยแต่เมื่อได้ยินเสียงของรถเธอจึงหันไปมองภาพตรงหน้าของเธอคือชายหนุ่มขับรถสปอร์ตคันหรูของเขาออกมาเพื่อที่จะไปส่งเธอหญิงสาวถึงกับตาลุกวาวพร้อมบอกกับตัวเองว่าเป็นบุญของเธอที่ได้นั่งรถแพงๆแบบนี้อย่างน้อยเรื่องที่เธอแอบเซ็งอยู่ตอนนี้มันก็ผ่อนคลายหายไปบ้างเมื่อรู้ว่าตัวเองจะได้นั่งรถหรูข้างๆกับผู้ชายที่สุดเพอร์เฟค30 นาทีต่อมา“โห...ตรงนี้เค้ามีจัดงานด้วย...คุณนิคคะจอดตรงนี้แปปนึงสิคะ” เมื่อชายหนุ่มขับรถพามีนชญาออกมาได้พักใหญ่หญิงสาวเห็นว่าที่ข้างทางนั้นเหมือนมีงานวัดอยู่เธอเห็นว่ามีร้านลูกโป่งที่เธอชอบมากๆตั้งแต่เด็กยันโตจึงเอ่ยปากบอกให้ชายหนุ่มนั้นจอดรถให้เธอ“ได้สิ” โดมินิคนั้นไม่รู้ว่าหญิงสาวจะให้เขาจอดรถเพื่ออะไรแต่เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่มองไปที่ข้างทางเขาจึงต้องจอดให้เธอ“ซื้อลูกโป่งเนี่ยนะ” โดมินิคจอดรถได้หญิงสาวก็ลงจากรถทันทีเขามองไ
โดมินิคคิดว่าหากหญิงสาวตัวคนเดียวจะอยู่ในพื้นที่แบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่เขาจึงบอกให้เธอย้ายมาอยู่ที่บ้านของเขาเพราะมันปลอดภัยกว่าการอยู่ที่นี่คนเดียวอีกอย่างก็ไม่ต้องไปๆกลับๆด้วยเขาให้เธอมาอยู่ห้องของชอวเพราะห้องนั้นก็ไม่มีใครอยู่อยู่แล้ว“ให้มีนพักที่นั่นได้เหรอคะ...ขอบคุณนะคะคุณนิค...เดี๋ยวมีนแบ่งลูกโป่งให้คุณเป็นการตอบแทนนะคะ” มีนชญาถึงกับตาลุกวาวเกี่ยวกับข้อเสนอของชายหนุ่มที่ให้เธอมาเพราะนี่คือโอกาสของเธอที่จะได้อยู่ใกล้ชายหนุ่มแทบจะตลอดเวลาแล้วหญิงสาวรีบขอบคุณชายหนุ่มยกใหญ่พร้อมทั้งทำสีหน้าสำนึกในบุญคุณอย่างเห็นได้ชัดตอนนี้เธอนั้นอยากจะนั่งขอบคุณเขาสักชั่งโมงแต่มันก็น่าจะเสียเวลาเกินไปเมื่อเห็นว่าลูกโป่งของเธอนั้นมันก็ซื้อมาเยอะอยู่เธอจึงคิดว่าควรจะแบ่งให้เขานั้นเอาไปดูเล่นบ้างจะดีกว่าเผื่อหน้าตาของเขาจะสดใสมากกว่านี้“เธอเอากลับไปให้หมดนั่นแหละ...ฉันไม่รู้ว่าจะเอาลูกโป่งไปทำอะไร” โดมินิครีบปฏิเสธหญิงสาวทันทีเพราะเขาไม่ได้ชอบของอะไรแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆอยู่แล้ว“เอาไปเถอะค่ะ...มันจะทำคุณนิคยิ้มง่ายนะคะดูสิคะมันโคตรน่ารักเลย...นี่ค่ะมีนให้คุณนิคมีนไปแล้วนะคะบ๊ายบายค่ะ”มีนชญาพยายา
“ขอบคุณค่ะ” มีนชญารีบรับกุญแจห้องจากชายหนุ่มพร้อมขอบคุณคนตรงหน้าที่ใจดีกับเธอทันที“เดี๋ยวฉันออกไปวิ่งสักครึ่งชั่วโมงเธอเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ฉันด้วยนะ” โดมินิคกำลังจะออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะใกล้ๆพร้อมบอกให้หญิงสาวทำอาหารเขช้ารอเขาไว้ได้เลยเพราะเขาจะไปวิ่งแค่ประมาณครึ่งชั่วโมงเท่านั้น“ค่ะ” มีนชญาถึงกับยิ้มหน้าบานเพราะได้ยินว่าชายหนุ่มนั้นจะออกไปวิ่งตั้งครึ่งชั่วโมงเธอเห็นว่าเป็นการดีที่ชายหนุ่มไม่อยู่ในช่วงเวลาเตรียมอาหารเพราะเธอนั้นจะสั่งจากร้านมาให้เขานั่นเองมาให้เธอนั่งดูสูตรทำอีกเธอกะว่าคงจะไม่รอด“ตอนนี้ก็ต้องสั่งอาหารก่อน” มีนชญามองชายหนุ่มจนเขานั้นเดินออกไปจากตัวบ้านเรียบร้อยแล้วเธอจึงยกมือถือมาโทรสั่งอาหารจากร้านอาหารอิตาเลี่ยนร้านดังมาให้ชายหนุ่มทีเดียวครบทั้งสามมื้อเมื่อสั่งอาหารเรียบร้อยแล้วเธอจึงยกกระเป๋าที่ขนมาเข้าไปเก็บในห้องที่ชายหนุ่มนั้นพึ่งยื่นกุญแจให้กับเธอ20 นาทีผ่านไป“เฮ้อ...เสร็จซะที” หลังจากจัดแจงเก็บของเข้าที่เรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็ทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนุ่มทันทีRrrrrrrrrrrrrr“สวัสดีค่ะ....โอเคค่ะเดี๋ยวฉันออกไปรับ” ขณะที่กำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆหญิงสาว
แบบนี้ก็คงต้องปล่อยไปตามเวรตามกรรมแล้วหละแต่เมื่อคิดไปคิดมาชุดก็มีตั้งสามชุดชายหนุ่มอาจจะไม่เลือกใส่ชุดที่เธอทำมันไหม้ก็เป็นได้ตอนนี้หญิงสาวเลยปิดเพลงพร้อมตั้งหน้าตั้งตารีดต่อ“เฮ้ยย...นี่มันผ้าอะไรกันเนี่ยรีดทีไรไหม้ทุกที” มีนชญารีดผ้าไปบ่นไปเพราะผ้าที่เธอลงเตารีดนาบไปนั้นมันก็มีรอยไหม้ทันทีจนเธอไม่เข้าใจว่าแล้วผ้าแบบนี้เขาต้องใช้เตารีดอะไรรีดกันแต่มีอย่างหนึ่งที่หญิงสาวลืมไปก็คือการเบาความร้อนของเตารีดนั่นเอง“ถ้าจะไหม้หมดอย่างนี้...ก็คงต้องรีดแค่นี้แล้วแหละ...เฮ้อ..มีนท้อแล้วนะ” เมื่อเห็นว่าชุดที่รีดไปทั้งสองชุดของชายหนุ่มมีรอยไหม้เกือบจะทุกตัวจนเธอท้อใจไม่อยากจะรีดต่อเพราะไม่อยากจะทำชุดของชายหนุ่มพังเลยปล่อยอีกชุดที่สภาพดีเอาไว้แต่เธอก็ยังไม่ได้รีดพลางคิดในใจว่าหากชายหนุ่มอยากจะใส่ชุดดีๆก็กลับมารีดเองแล้วกันตอนนี้เธอยอมโดนตำหนิแล้วหละเพราะไม่ไหวกับการรีดผ้าแบบนี้เลยจริงๆไม่รู้ว่าเสื้อผ้าชายหนุ่มนั้นสั่งทำด้วยอะไรถึงได้ดูบอบบางแบบนี้เช้าวันต่อมา06.30 น.ปั้งๆๆๆๆ“ฟ้าผ่า...ฟ้าผ่า” มีนชญาถึงกับสะดุ้งตื่นตกใจเพราะสียงดังจากการเคาะประตูห้องของเธอจนคิดว่าวันนี้มีฟ้าผ่าแต่เช้าเมื
“เธอ...อย่าลืมตานะ” ในขณะที่หญิงสาวนั้นล้มลงไปเธอก็ดึงเอาผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวที่พันท่อนล่างของเขาอยู่ไปด้วยทำให้ตอนนี้ชายหนุ่มเหลือตัวล่อนจ้อนจึงรีบบอกให้หญิงสาวที่กำลังจะเงยหน้ามาหลับตาลงทันทีเพราะกลัวว่าเธอนั้นจะเห็นของสงวนของเขาที่ไม่อยากให้ใครเห็นนั่นเอง“อะ..อร้ายยยยยย” มีนชญาที่ไม่ทันได้ฟังที่ชายหนุ่มพูดเธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับส่งเสียงร้องเพราะภาพอนาจารตรงหน้าและรีบลุกวิ่งออกไปจากห้องนี้ทันทีเพราะค่อนข้างตกใจเพราะเกิดมาก็ไม่เคยต้องมาเห็นอะไรแบบนี้“มีน..มีนน..โถ่เอ้ย!!!บอกให้ปิดตาไงเล่า” โดมินิครีบหยิบผ้าขนหนูที่ร่วงอยู่กับพื้นมาพันตัวทันทีพร้อมร้องเรียกหญิงสาวแต่ก็ไม่ทันการเสียแล้วและแบบนี้เขาจะกล้ามองหน้าเธอติดไหมล่ะทีนี้ชายหนุ่มไม่ได้ตามเธอออกไปเพราะตอนนี้เขาต้องรีบแต่งตัวและออกไปประชุมแล้วเรื่องหญิงสาวเขาค่อยกลับมาเคลียทีหลังก็แล้วกันโรงแรมXXX08.00 น.“นี่เอกสารทั้งหมดครับนาย” ชอวยื่นแฟ้มเอกสารรายงานเกี่ยวกับโครงการทั้งหมดให้กับเจ้านายหนุ่มของเขาที่หน้าห้องประชุมหลังจากที่สรุปกันเรียบร้อยแล้วตั้งแต่เมื่อวานเกี่ยวกับประเด็นที่จะเสนอแก้ไขปรับปรุงนิดหน่อย“แน็ทตี้มาห