ตอนที่สิบสอง

สนามบิน

“ชอวที่บ้านนาตาลีจัดการเรียบร้อยใช่ไหม”  โดมินิคกำลังนั่งรถตู้คันหรูออกจากสนามบินตอนนี้เขารู้สึกเพลียมากอยากจะนอนพักเขาทำงานเสร็จจากที่โน่นก็ขึ้นเครื่องมาที่ไทยทันทีเพราะว่าต้องกลับมาดูงานให้ทันกำหนดและร่วมประชุมใหญ่ในอีกสองวันข้างหน้าอีกด้วย

“ใช่ครับที่บ้านพักโอเคทุกอย่างแล้วครับและนาตาลีก็พาแม่บ้านเข้ามาวันนี้ด้วยครับ”  ชอวรายงานกับเจ้านายหนุ่มของเขาว่าที่บ้านตอนนี้เรียบร้อยดีตามกำหนดทุกอย่างและตอนนี้แน็ทตี้กำลังรออยู่ที่บ้านพร้อมกับแม่บ้านคนใหม่แล้วด้วย

“โอเค...หวังว่าแน็ทตี้คงเทรนงานมาดีแล้วนะ”   โดมินิคคิดว่าแม่บ้านคนใหม่ที่ผ่านการคัดเลือกมาจากแน็ทตี้ก็คงจะทำงานได้ดีไม่มีปัญหาเขาจึงเบาใจว่ามีคนคอยดูแลบ้านและตัวของเขาแล้ว

40 นาทีต่อมา

“บอสมาแล้ว”    แน็ทตี้เห็นว่ามีรถตู้คันหรูมาจอดที่หน้าบ้านแล้วเขาจึงรีบบอกกับมีนชญาว่าเจ้านายหนุ่มของเขามาถึงแล้วให้เพื่อนของเขาลุกขึ้นเตรียมตัวต้อนรับ

มีนชญาจับตามองที่รถลงคันหรูที่กำลังจอดอยู่หน้าบ้านเธอเห็นว่ามีผู้ชายร่างสูงใส่สูทสีดำลงมาจากหน้ารถพร้อมเดินมายืนข้างๆรถตู้ฝั่งที่ประตูกำลังเลื่อนเปิดเธอเห็นว่าคนที่กำลังจะลงมาจากรถนั้นคือผู้ชายร่างสูงใบหน้าคมเข้มยัยห์ตาหวานที่เธอยกให้เขาเป็นพ่อของลูกเธอนั่นเองตอนนี้เธอได้แต่ยิ้มดีใจที่ตอนนี้ชายหนุ่มกลับมาเสียที

“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะบอส”   แน็ทตี้เห็นคนเป็นนายเดินลงมาจากรถเขาจึงรีบเข้าไปทักทาย

“สวัสดีค่ะ”   มีนชญาเองก็ยกมือไหว้แบบไทยที่ทำเป็นประจำเมื่อต้องเคารพผู้ใหญ่และก็เป็นเจ้านายด้วย

“ไปคุยกันข้างในจะดีกว่า”    โดมินิคเห็นแล้วว่าข้างๆของแน็ทตี้นั้นมีหญิงสาวแต่งชุดแม่บ้านอยู่คราแรกเขาคิดว่าแม่บ้านของเขาที่แน็ทตี้รับมานั้นจะเป็นรุ่นแม่ของเขาแล้วเสียอีกแต่เขาก็ไม่ได้ติดอะไรขอแค่ทำงานดีก็พอพร้อมบอกให้ทั้งสองเข้าไปคุยกันในบ้านจะดีกว่า

“อืม...”   มีนชญารู้สึกงงเล็กน้อยเมื่อเธอเดินตามหลังชายหนุ่มเข้ามาพร้อมๆกับแน็ทตี้จู่ๆชายหนุ่มก็ถอดเสื้อสูทของเขาออกพร้อมส่งให้เธอ..หญิงสาวจึงหันหน้าไปมองเพื่อนของเธอเป็นเชิงคำถามว่าแบบนี้ต้องทำยังไง

“รับสิ!!”   แน็ทตี้ถลึงตาใส่มีนชญาที่ไม่ยอมรับเสื้อมาจากเจ้านายหนุ่มของเขาเสียทีจนตอนนี้เจ้านายหนุ่มของเขาต้องหันกลับมามองแล้วเขาจึงต้องกระซิบให้เพื่อนสาวของเขานั้นรับเสื้อมาจากเจ้านายหนุ่มของเขานั่นเองแน็ทตี้ถึงกับอยากกุมขมับนี่ขนาดวันแรกนะเนี่ยสิ่งที่เขาเคยสอนเมื่อคืนเธอยังลืม

“ค่ะ”   มีนชญารีบหยิบเสื้อที่ชายหนุ่มส่งให้เธอมาไว้ที่แขนโดยเร็วจากคำสั่งของแน็ทตี้หญิงสาวหน้าเสียเล็กน้อยก็เธอลืมจริงๆนี่นามัวแต่ตื่นเต้นที่เธอนั้นได้อยู่ใกล้ชายหนุ่มแล้วเรื่องที่แน็ทตี้สอนมาทั้งหมดมันก็อาจจะเลอะเลือนไปบ้าง

“บอสคะนี่แม่บ้านคนใหม่ค่ะเธอทำงานดีมากแน็ทตี้รับรองเลยค่ะ”   เมื่อเห็นว่าเจ้านายหนุ่มของเขานั่งพักที่โซฟาแล้วเขาจึงเปิดประเด็นพูดแนะนำตัวมีนชญาในฐานะแม่บ้านคนใหม่กับเจ้านายหนุ่มของเขาทันทีพร้อมใช้เกียรติของตัวเองรับรองว่าหญิงสาวนั้นทำงานดี

“สวัสดีค่ะคุณเจ้านายฉันชื่อมีนชญาชื่อเล่นชื่อมีนค่ะอายุ 28 ปีค่ะ”   มีนชญาเองเห็นว่าเพื่อนของเธอแนะนำตัวให้แล้วและตอนนี้ชายหนุ่มก็หันมามองที่เธอแล้วด้วยหญิงสาวจึงรีบแนะนำตัวทันทีว่าเธอชื่ออะไรอายุเท่าไรตามที่นัดกันมากับแน็ทตี้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง

“ทำได้ทุกอย่างใช่ไหม”   โดมินิคเห็นว่าหญิงสาวนั้นดูอ้อนแอ้นแถมยังดูไม่น่าจะเป็นแม่บ้านได้

“ใช่ค่ะงานบ้านงานเรือนมีนทำเป็นทุกอย่างเลยค่ะมีนทำอาหารอร่อยด้วยนะคะ”   มีนชญาตอบชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเธอรู้ว่าเขามีท่าทางที่ไม่ค่อยเชื่อนิดหน่อยหญิงสาวเลยรีบบอกกับชายหนุ่มว่าเธอนั้นทำได้ทุกอย่างขอแค่สั่งมา

“เอาล่ะ...วันนี้เธอยังไม่ต้องทำอะไรมากหรอกแค่รอทำอาหารเย็นให้ฉันก็พอ”   โดมินิคเห็นว่าหญิงสาวนั้นตอบด้วยความมั่นใจว่าเธอทำได้เขาก็ไม่ได้สัมภาษณ์อะไรเธอมากนักเพราะเห็นว่าเป็นคนที่แน็ทตี้เลือกมาแล้ววันนี้เธอก็คงจะไม่ต้องทำอะไรนอกจากอาหารเย็นให้เขาคงจะเป็นพรุ่งนี้ที่หญิงสาวจะได้เริ่มงานเต็มตัว

“ค่ะ”

“ตอนนี้เธอไปได้แล้วเดี๋ยวฉันขอคุยกับนาตาลีเรื่องงานสักหน่อย”

“ค่ะ”   โดมินิคอยากจะคุยเรื่องงานกับแน็ทตี้เป็นการส่วนตัวเลยให้หญิงสาวนั้นออกไปก่อนชายหนุ่มรู้สึกว่าเขานั้นคุ้นๆหน้าหญิงสาวแต่ตอนนี้เขาก็ยังนึกไม่ออกว่าเขานั้นเคยเจอเธอที่ไหนแต่ก็ไม่ได้สนใจคิดต่อเพราะตอนนี้เขาต้องการรู้ความคืบหน้าของโครงการจากปากของคนที่ดูแลงานแทนเขาอยู่ที่นี่

“ในตู้เย็นไม่มีอะไรอยู่เลยนี่นา...แล้วจะทำกับข้าวยังไงล่ะ”    มีนชญาเข้ามานั่งอยู่ในห้องครัวเพราะเธอไม่รู้ว่าจะไปนั่งที่ไหนอีกทั้งเธอก็ยังลืมไปเสียสนิทเลยว่าที่นี่ไม่มีของสดแล้วเธอก็รับปากว่าจะทำอาหารเย็นให้เจ้านายคนใหม่ของเอแล้วด้วยแบบนี้เธอก็จะต้องออกไปหาซื้อของด้วยตัวเองแต่คงต้องรออีกสักพักให้แน็ทตี้คุยกับชายหนุ่มให้เรียบร้อยเสียก่อนเธอจึงค่อยเข้าไปขออนุญาตเจ้าของบ้านนี้ออกไปซื้อของข้างนอก

เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงที่แน็ทตี้นั้นคุยงานอยู่กับโดมินิคเพราะชายหนุ่มเขาต้องการทราบรายละเอียดของงานตั้งแต่ตอนที่เขาไม่อยู่ทั้งหมดแม้ว่าแน็ทตี้นั้นจะรายงานเป็นรายอาทิตย์ตามที่เขาต้องการแล้วก็ตามแต่เขานั้นก็อยากคุยกับคนดูงานโดยตรงอยู่ดี

“นับว่างานคืบหน้าได้อย่างรวดเร็วเลยค่ะบอส”

“คุณต้องคอยดูวัสดุที่ใช้ได้มาตรฐานทุกอย่างหรือเปล่างานเสร็จเร็วแต่ไม่ได้คุณภาพผมก็ไม่โอเคเท่าไร”

“ค่ะบอส..แน็ทตี้ตรวจดูเองทุกอย่างค่ะเรื่องนี้หายห่วงส่วนหุ้นส่วนอีกฝ่ายเค้าก็ดูจะให้เราตัดสินใจเองทุกอย่างเป็นแบบนี้ก็ดีนะคะ”

“ดี”   โดมินิคค่อนข้างหมดห่วงกับเรื่องงานเมื่อได้ฟังแน็ทตี้นั้นลงมือดูงานเองทั้งหมดอย่างรอบคอบเขาไว้ใจคนให้ดูแลไม่ผิดจริงๆ

แน็ทตี้นั้นเป็นเด็กรุ่นใหม่ไฟแรงที่เก่งและรอบคอบคนหนึ่งจากที่เขาเห็นผลงานการทำงานของแน็ทตี้เขาไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองว่าบริษัทของเขาใช้สาวสองมาทำงานแล้วมันจะไม่มีความน่าเชื่อถือแต่เขามองว่าสมัยนี้โลกมันเปิดกว้างแล้วและอีกอย่างเขาก็มองคนที่ความสามารถอีกด้วย

“แล้วแม่บ้านคุณไปหามาจากไหนเหรอ”