ตอนที่สี่สิบเอ็ด

“ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะแถมร่มรื่นกว่าเดิมอีก”   โดมินิคขับรถเลี้ยวเข้ามาในรั้วบ้านที่เปิดเป็นร้านดอกไม้เขาก็จำได้ทันทีว่าที่นี่นั้นเคยเป็นบ้านของเขามาก่อนเมื่อลงจากรถสำรวจดูรอบๆเขาก็รู้สึกชอบที่นี่มากกว่าเดิมเสียอีกเพราะมันทั้งร่มรื่นและมีดอกไม้ต่างๆปลูกรอบๆบ้านเป็นภาพที่สวยงามเป็นอาหารตาแก่เขามากที่ได้มาเห็นอะไรแบบนี้ในตอนเช้าๆ

“คุณนิคเคยมาที่ด้วยเหรอคะ”   มีนชญาเห็นว่าชายหนุ่มพูดจาแปลกๆเหมือนเคยมที่นี่ยังไงยังงั้นจึงถามเขาขึ้นให้คลายสงสัย

“บ้านหลังนี้เป็นของฉันเอง...ฉันปล่อยขายเมื่อห้าปีที่แล้วโลกกลมจังเลยเนอะ”   โดมินิคหันมายิ้มให้กับหญิงสาวพร้อมบอกกับเธอว่าบ้านหลังนี้เป็นของเขาเองและคนที่ซื้อในตอนนั้นก็เป็นหญิงสาวตรงหน้าเขาคนนี้

เขาไม่แปลกใจที่ทำไมหญิงสาวไม่รู้ก็เพราะว่าเขาไม่ได้ใช้ชื่อของเขาเองเป็นเจ้าของบ้านเขาคิดว่าโลกนี้มันช่างกลมเหลือเกินหรือไม่มันก็เป็นพรหมลิขิตที่ขีดมาให้เขาและเธอได้เจอกันที่ทำให้คนสองคนที่แสนจะแตกต่างกันมาเติมเต็มกันและกันได้

“บังเอิญจังเลยนะคะ”   มีนชญารู้สึกว่าเรื่องนี้มันช่างเป็นเรื่องบังเอิญเสียจริงเธอซื้อบ้านหลังนี้ก่อนที่จะวางแผนไปทำงานที่บ้านของเขาเสียอีกและบ้านหลังนี้หลังจากมี่เธอทำเป็นร้านดอกไม้ก็ทำเงินให้เธอได้มากมายภายในเวลาไม่กี่เดือนในตอนนั้นอีกด้วย

“ไม่ใช่บังเอิญหรอกเป็นพรมลิขิตมากกว่า”   โดมินิคเดินเข้ามาใกล้กับหญิงสาวพร้อมโอบไหล่ของเธอและก้มลงมากระซิบข้างหูของหญิงสาวจนตอนนี้เธอนั้นหน้าแดงกล่ำไปหมดแล้ว

“เดี๋ยวนี้คุณนิคหัดพูดจาหวานๆแบบนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไรคะเนี่ย...มีนขนลุก”   มีนชญารู้สึกเขินอย่างมากเพราะเธอไม่คิดว่าคนอย่างชายหนุ่มนั้นจะมีโมเม้นที่พูดหวานๆแบบนี้ด้วยหญิงสาวเลยแก้เขินทำเป็นขนลุกทนฟังไม่ได้พร้อมเดินหนีชายหนุ่มเข้าไปในบ้านเดินไปหาลูกสาวของเธอที่นั่งเล่นอยู่ในบ้านทันที

“เดี๋ยวสิมีน...”   โดมินิคถึงกับหน้าเหวอที่เขาคิดที่จะพูดหวานๆแบบนี้เป็นครั้งแรกแต่หญิงสาวกลับเดินหนีเขาเสียอย่างนั้นจนตอนนี้เขาต้องยืนเกาหัวแกรกๆแก้เขินตัวเองเหมือนกันที่กล้าพูดออกไปแบบนั้น

“เรากลับบ้านกันเถอะค่ะจะได้เวลานีน่านอนกลางวันแล้ว”   หลังจากที่อยู่ที่นี่ได้พักใหญ่นีน่าเองก็เล่นที่สวนหลังบ้านกับคนเป็นพ่อมาก็จะบ่ายแล้วหญิงสาวจึงชวนทั้งสองกลับบ้านเพราะยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันกันอีกอย่างมันก็จะได้เวลานอนของนีน่าแล้วด้วย

บ้านมีนชญา

เมื่อกลับมาถึงบ้านทั้งสามก็ทานอาหารกลางวันกันตามปกติเมื่อทานเสร็จเรียบร้อยแล้วนีน่าก็จะดูทีวีไปพลางๆก่อนนอนเพื่อรอคนเป็นแม่เก็บจานข้าวไปล้างให้เรียบร้อยแล้วจึงมากล่อมนีน่านอน

“นีน่าขาเลิกดูทีวีได้หรือยังคะมานอนกันดีกว่าค่ะ”  มีนชญาเคลียร์ทุกอย่างในครัวเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงออกมาจากครัวเพื่อเรียกลูกสาวของเธอเข้าห้องไปนอน

“นีน่าเห็นแดดดี๊ในทีวีด้วยค่ะ”   เด็กหญิงตะโกนบอกคนเป็นแม่ว่าเธอนั้นเห็นคนเป็นพ่อออกทีวีและทำท่าดีใจยกใหญ่

“ไหนคะ....อะ...เอ่อ..ปิดทีวีแล้วไปนอนดีกว่านะคะ”  มีนชญาเห็นดังนั้นเลยรีบเข้าไปดูที่ทีวีที่ลูกสาวของเธอบอกว่าเห็นคนเป็นพ่อหญิงสาวไม่ทันได้ฟังอะไรที่นักข่าวพูดนักเธอจับใจความได้แค่ว่าเคธี่แฟนสาวของนักธุรกิจหนุ่มเปิดตัวว่าหมั้นกันหลังซุ่มคบกันอยู่นาน

และขึ้นรูปเก่าของทั้งสองที่มีภาพหลุดด้วยกันหญิงสาวรีบปิดทีวีโดยเร็วเพราะกลัวว่านีน่าจะสงสัยดีที่นักข่าวไม่พูดชื่อว่าชายหนุ่มนักธุรกิจคนนั้นชื่ออะไร

โดมินิคเองเข้ามาปิดทีวีไม่ทันเพราะเขาพึ่งจะเดินเข้ามาในบ้านเมื่อครู่ที่เขาเปิดทีวีให้นีน่ายังเป็นการ์ตูนอยู่เลยเผลอแปปเดียวมีข่าวแทรกเสียอย่างนั้น เมื่อเข้ามาก็เห็นหญิงสาวนั้นยืนจ้องข่าวนั้นอยู่แล้วเขาไม่รู้ว่าข่าวนี้มันออกมาได้ยังไงเพราะมันไม่มีมูลความจริงเลยสักนิด

หลังจากที่หญิงสาวปิดทีวีแล้วพาลูกสาวของเขาไปนอนด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยเขาจับสีหน้าของเธอออกว่าตอนนี้เธอคงโกรธเขาเป็นแน่ชายหนุ่มรู้ว่าหากเข้าไปคุยกับหญิงสาวตอนนี้คงไม่สะดวกสักเท่าไรคงต้องรอให้นีน่าหลับเสียก่อน

1 ชั่วโมงต่อมา

“มีนในข่าวนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริงนะ”    หลังจากที่เห็นหญิงสาวออกมาจากในห้องโดมินิคก็เดินไปหาเธอเพื่ออธิบายเรื่องที่เธอได้รับรู้ให้ฟังทันทีว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงเพราะเขาเองก็ไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกันตอนนี้เขาหวังว่าให้หญิงสาวนั้นเชื่อเขาบ้าง

“มีนก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะถ้ามันจริงมันก็เป็นสิทธิ์ของคุณแต่ถ้าหากคุณจะแต่งงานกับคู่หมั้นคุณแล้วมีนขอให้พวกเราอยู่กันตามลำพังนะคะอย่ามายุ่งกับมีนกับลูกอีกเลยมีนเชื่อว่านีน่าคงไม่อยากรับรู้เรื่องแบบนี้เหมือนกัน”    ตอนนี้มีนชญายังอยู่ในโหมดที่น้อยใจชายหนุ่มอยู่ใจจริงเธอเชื่อว่าสิ่งที่โดมินิคพูดนั้นเธอสามารถเชื่อถือได้เต็มร้อยเปอร์เซนเพราะเธอเชื่อว่าเขาไม่ได้เป็นคนชอบโกหก

แต่เธอแค่รู้สึกน้อยใจจากข่าวที่ได้ยินมากกว่าแต่ถ้าหากในข่าวนั้นเป็นเรื่องจริงเธอก็อยากขอร้องให้เขานั้นอย่ามายุ่งกับเธอและลูกอีกเพราะเธอไม่อยากให้นีน่าได้รับรู้ปัญหารักๆใคร่ๆของผู้ใหญ่เมื่อพูดจบเธอก็เดินหนีชายหนุ่มเข้าไปในห้องหนังสือทันที

“โถ่มีน...มีน”    โดมินิคพยายามรั้งมือของหญิงสาวเอาไว้แล้วแต่ก็ไม่ทันตอนนี้เขาคงต้องปล่อยให้เธออยู่คนเดียวสักพักเพราะตอนนี้เขานั้นต้องสะสางเรื่องนี้ให้จบโดยเร็วเขาไม่เข้าใจว่าเคธี่ทำแบบนี้เพื่ออะไรแต่ถ้ากับเขาขนาดนี้แล้วก็อย่าหวังว่าตอนนี้เขาจะไว้หน้าเธอเลยแม้จะต้องมีปัญหากับมาตินเขาก็ยอมตอนนี้เขาสนใจแต่ความรู้สึกของคนในครอบครัวเขาเป็นที่สุด

Rrrrrrrrr

“ครับนาย”

“จัดการอะไรให้ฉันหน่อย”

“ผมจะรีบจัดการให้เร็วที่สุดครับ”

“ดีแล้วฉันจะรอฟังข่าว”   โดมินิคโทรสั่งชอวให้จัดการเรื่องที่เขานั้นกังวลใจในตอนนี้ให้เร็วที่สุดอีกไม่นานทุกอย่างก็คงจะชัดเจนเองตอนนี้เขาเองก็แค่รอเวลาเท่านั้น