ตอนที่สามสิบแปด

“เอ่อ...คือ...”   มีนชญาถึงกับพูดไม่ออกจะเดินออกไปก็กลัวว่าเขาจะพาลูกหนีอีกใจมันก็จริงอย่างที่เขาบอกตอนนี้มันก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องทำอาหารเย็นไว้ให้ลูกของเธอแล้วด้วย

“ฉันไม่ไปไหนหรอก...นี่กุญแจ”  โดมินิครู้ว่าหญิงสาวนั้นคิดอะไรอยู่เขาจึงมองจ้องไปที่หน้าของหญิงสาวพร้อมบอกให้เธอได้ฟังชัดๆว่าเขานั้นจะไม่ไปไหนให้เธอนั้นสบายใจได้พร้อมส่งกุญแจรถหรูวางไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟาให้เธอมาหยิบอีกต่างหากเพื่อให้หญิงสาวแน่ใจว่าเขาไม่ได้โกหกเธอ

“อืม...เอ่อ...คุณนิคจะทานอะไหมคะเดี๋ยวมีนทำให้ค่ะ”   มีนชญาเดินมาหยิบกุญแจรถของชายหนุ่มเอาไว้เพื่อความปลอดภัยไว้ก่อนพร้อมเดินตรงไปที่ครัวแต่เธอก็ต้องชะงักนิดหน่อยเพราะเธอคิดว่าวันนี้เธอก็คงจะต้องทำอาหารเผื่อพ่อของลูกของเธอด้วย

จึงถามเขาขึ้นว่าเขานั้นจะทานอะไรอย่างน้อยตอนนี้เขายังใจดีไม่พาลูกหนีไปจากเธอหญิงสาวคิดว่าควรที่จะสร้างไมตรีที่ดีกับชายหนุ่มเอาไว้เผื่อว่าเรื่องที่เธอจะคุยกับเขานั้นง่ายขึ้น

“เธอก็รู้ว่าฉันชอบทานอะไร”

โดมินิคหันไปบอกหญิงสาวที่ยืนรอคำตอบจากเขาอยู่ว่าเธอรู้ว่าเขานั้นชอบอะไรในใจชายหนุ่มก็อยากจะรู้ว่าเธอนั้นยังจำเรื่องราวตอนที่อยู่กับเขาอยู่ได้หรือเปล่าเพราะเขานั้นจำมันได้ทุกฉากทุกตอน

30 นาทีต่อมา

“อาหารเย็นเรียบร้อยแล้วค่ะ”    มีนชญาวางจานสปาเก็ตตี้สองจานที่โต๊ะอาหารพร้อมข้าวเปล่าและผัดผักของเธออีกอย่างละจานและส่งเสียงเรียกสองพ่อลูกที่กำลังนั่งดูทีวีกันอยู่มาทานอาหารเย็น

“น่าทานไหมคะแดดดี๊..นีน่าชอบทานสปาเก็ตตี้คาโบนาร่ามากเลยค่ะ”   นีน่าเห็นว่าวันนี้แม่ของเธอทำของโปรดให้ทานอีกแล้วจึงรีบวิ่งตัวป้อมมานั่งที่โต๊ะอาหารทันทีพร้อมบอกกับคนเป็นพ่อว่าเธอนั้นชอบทานสปาเก็ตตี้ที่แม่เธอทำให้อย่างมาก

“น่าทานมากเลยค่ะเรามาทานกันเลยดีกว่า”   โดมินิคนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมเริ่มทานอาหารฝีมือของหญิงสาวข้างๆกับลูกสาวของเขา

ชายหนุ่มแอบคิดถึงอาหารฝีมือของหญิงสาวอยู่เหมือนกันถึงแม้ว่าฝีมือของเธอจะไม่ค่อยเหมือนกันสักวันแต่มันก็โอเคสำหรับเขาและตอนนี้ก็รู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อยที่หญิงสาวนั้นยังจำเมนูที่เขาชอบอยู่ได้ถึงทุกวันนี้

19.00 น.

“แล้วคืนนี้ผมต้องนอนที่ไหน”  โดมินิคถือวิสาสะเปิดประตูเข้าห้องของหญิงสาวที่ตอนนี้พึ่งจะอาบน้ำแต่งตัวให้ลูกสาวของเธอเสร็จเพื่อถามว่าจะต้องนอนห้องไหน

“แดดดี๊นอนกับนีน่านะคะ”   เด็กหญิงชวนคนเป็นพ่อนอนด้วยกันในห้องนอนของเธอและคนเป็นแม่เพราะคืนนี้เธออยากนอนกอดพวกเขาทั้งสองคน

“...เอ่อ...”   มีชญาถึงกับปั้นสีหน้าไม่ถูกเมื่อลูกสาวของเธอดันไปเอ่ยปากชวนชายหนุ่มนอนในห้องเธอด้วยเสียอย่างนั้นคราแรกเธอก็คิดว่าชายหนุ่มจะกลับไปแล้วเสียอีก

“โอเคค่ะวันนี้แดดดี๊จะนอนกับนีน่านะคะ”  โดมินิครีบตอบตกลงลูกสาวของเขาทันทีเพราะเขาเองก็อยากจะนอนกอดลูกของเขาเหมือนกัน

“คุณนิคจะนอนที่นี่ได้ไงคะ...คุณนิคมีชุดเปลี่ยนเหรอคะ”  มีนชญาจำต้องหาข้ออ้างให้เขานั้นนอนที่นี่ไม่ได้เพราะเธอไม่ชินในการที่มีเขาอยู่ในห้องนี้ด้วยล่ะสิ

“ฉันเตรียมมาเรียบร้อยแล้วไม่ต้องห่วง”   โดมินิคตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่าเขานั้นเตรียมของมาเรียบร้อยแล้ว

“งั้นคุณนิคก็ไปอาบน้ำเถอะค่ะห้องข้างๆมีนมีห้องน้ำอยู่อีกห้องเดี๋ยวทางนี้มีนเตรียมที่นอนไว้ให้”   มีนชญาถึงกับยอมใจในการเตรียมพร้อมของเขา

เพราะเธอคิดว่าเขาคงจะคิดแผนการมาดีแล้วเธอจึงจำต้องเอ่ยปากบอกให้เขานั้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างจำใจเพราเธอก็จะเตรียมที่นอนแยกไว้ให้เขาด้วยเช่นกัน

“อืม”    โดมินิคเดินไปหยิบของใช้ในรถของเขาอย่างอารมณ์ดีที่รู้สึกว่าเขาจะเป็นฝ่ายชนะเธอเรื่องลูกเพราะดูว่าลูกสาวของเขาจะเห่อเขาเอามากๆเขาดีใจที่เขานั้นเข้ากับลูกสาวของตัวเองได้ดีแม้จะเจอกันเพียงวันแรกเท่านั้น

20.00 น.

หลังจากที่โดมินิคอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็เดินออกมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวในห้องเขาลองสังเกตรอบๆห้องปรากฏว่าห้องนี้หญิงสาวน่าจะทำไว้เป็นห้องอ่านหนังสือเพราะมีชั้นหนังสือวางเรียงเต็มไปหมดและยังมีข่าวสารนิตยสารมากมายวางเรียงรายกันอยู่อีกด้วย

แต่เขานั้นก็ดันสะดุดตากับสมุดสีหวานบนโต๊ะเขียนหนังสือที่มันวางอยู่เล่มเดียวโดดๆจึงเอื้อมมือไปหยิบมาดูเพราะความอยากรู้ว่าทำไมมันจึงมาอยู่กลางโต๊ะนี้เล่มเดียว

จากที่เขาเปิดดูมันเป็นสมุดบันทึกตั้งแต่หญิงสาวตั้งครรรภ์เธอเขียนรายละเอียดเป็นไดอารี่ตั้งแต่พัฒนาการของลูกตอนอยู่ในท้องแทบจะละเอียดทุกอย่างทำให้เขานั้นอ่านไปยิ้มไปเมื่อเปิดอ่านไปเรื่อยๆก็มีที่หญิงสาวเขียนถึงเขาบ้างเช่นเธอเห็นข่าวของเขาในทีวีหรือหนังสือพิมพ์เธอก็จะเขียนเอาไว้

และที่เขาชอบมากๆเลยก็คือเธอเขียนว่าเธอชอบบอกกับลูกในท้องของเธอว่าให้เก่งและดูดีแบบคนเป็นพ่อเขาอดยิ้มไม่ได้ที่หญิงสาวนั้นเอ่ยชมเขาตลอดและที่ในห้องนี้มีหนังสือที่เยอะมากมายขนาดนี้เพราะเธอได้แรงบันดาลใจในการักการอ่านมาจากเขาอีกด้วย

ในไดอารี่จะมีสอดแทรกรูปอยู่ตลอดจนตอนนี้เขาอ่านมันแล้วหุบยิ้มไม่ได้จริงๆอย่างน้อยตอนนี้เขาก็ได้รู้ว่าเขานั้นก็ยังมีคนคิดถึงตลอดเวลาเหมือนที่เขานั้นคิดถึงเธอตลอดเวลานั่นเอง ถึงในไดอารี่เธอจะเขียนเถียงกับตัวเองตลอดเวลาว่าเธอนั้นไม่ได้รักเขาแต่เป็นใครที่อ่านก็ดูออกว่าเธอนั้นปลาบปลื้มและชอบเขามากแค่ไหนเพียงแต่หญิงสาวมีทิฐิกับตัวเองมากกว่าที่คิดว่าตัวเธอเองนั้นไม่เหมาะสมกับคนอย่างเขานั่นเอง

พออ่านมาจนเกือบจะถึงหน้าสุดท้ายที่เธอเขียนเขาก็ต้องหุบยิ้มลงเพราะหญิงสาวนั้นเขียนลงในไดอารี่ว่าเธอจะไม่สนใจเขาอีกต่อไปเพราะมันทำให้หัวใจของเธออยู่ไม่นิ่งนั่นเองเขาพอจะรู้ว่ามันเกิดจากอะไรเพราะข่าวเรื่องเขากับเคธี่จากหนังสือพิมพ์ที่เธอตัดมาเสียบไว้ในไดอารี่เล่มนี้

“นีน่าหลับแล้วเหรอ”     หลังจากที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ที่ห้องอ่านไดอารี่ของหญิงสาวอยู่ร่วมชั่วโมงเขาก็กลับออกมาเปิดประตูห้องหญิงสาวเมื่อเห็นว่าห้องเงียบๆเขาจึงยืนคาประตูอยู่พร้อมกระซิบกับหญิงสาวว่าลูกสาวของเขาหลับแล้วอย่างนั้นหรือ