ตอนที่สามสิบเจ็ด

มีนชญากำลังเดินเลยรถของชายหนุ่มไปเพื่อเดินเข้าร้านสะดวกซื้อหน้าโรงเรียนเพื่อไปซื้อไอติมให้ลูกสาวของเธอหญิงสาวของเธอโดมินิคเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้เดินมาที่รถของเขาตามที่สั่งเขาจำต้องเดินลงจากรถแล้วตามหญิงสาวเข้าไปที่ร้านสะดวกซื้อทันทีเพราะเขาไม่ค่อยไว้ใจหญิงสาวเท่าไรว่าเธอจะกลัวคำขู่ของเขาหรือเปล่า

“ไปจ่ายเงินกันค่ะ”  เมื่อนีน่าเลือกไอติมในตู้แช่แข็งเรียบร้อยแล้วมีนชญาจึงบอกให้ลูกของเธอเดินถือของไปจ่ายเงินกันจะได้รีบกลับมีนชญาแอบเห็นชายหนุ่มเดินตามเธอมาอยู่แต่เขาก็ไม่ได้เข้ามายุ่งกับเธอเพียงแค่ยืนดูอยู่ห่างๆหญิงสาวคิดในใจว่าเขาอาจจะคิดว่าเธอจะหนีก็เป็นได้จึงตามมาดู

“ไปขึ้นรถกันเถอะค่ะ”

“ไม่ใช่รถคุณแม่นี่คะ”  นีน่าชะงักการเดินแล้วดึงมือของคนเป็นแม่ไว้เล็กน้อยเพราะเธอรู้สึกไม่คุ้นกับรถคันตรงหน้าเสียเท่าไรเพราะว่ามันไม่ใช่รถของแม่เธอ

“นีน่าคะ”

“คุณลุง”   โดมินิคเปิดประตูออกมาจากรถพร้อมเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูให้ทั้งสองขึ้นไปนั่งในรถเด็กหญิงแปลกใจเล็กน้อยที่เธอเจอคุณลุงคนเมื่อกลางวันอีกครั้ง

“พาลูกขึ้นรถ”

“ไปค่ะนีน่า”    มีนชญารีบพานีน่าขึ้นรถก่อนที่ลูกสาวของเธอจะตั้งคำถามอะไรขึ้นมาอีกเพราะเธอคิดว่าถ้าเธอจะอธิบายตรงนี้คงไม่ดีเท่าไรนักจากที่เห็นอาการของลูกสาวเธอก็รู้ทันทีว่าชายหนุ่มต้องแอบมาหานีน่าแล้วเป็นแน่ไม่เช่นนั้นนีน่าคงไม่เรียกใครแบบนี้ถ้าไม่รู้จัก

“คุณลุงจะไปส่งเราที่บ้านเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ”   เมื่อทั้งมีนชญาและลูกสาวของเขาขึ้นมานั่งบนรถได้ชายหนุ่มก็รีบขับรถกลับไปยังบ้านของหญิงสาวทันทีในระหว่างทางด้วยความสงสัยเป็นปกติของนีน่าเธอจึงหันมาถามคนเป็นแม่ว่าคุณลุงของเธอนั้นจะไปส่งเธอกับแม่ที่บ้านใช่หรือไม่

มีนชญาเองยังคงต้องปั้นหน้ายิ้มคุยกับลูกสาวของเธอตามปกติแม้ในใจจะเริ่มกังวลว่าชายหนุ่มนั้นจะพาเธอกับลูกไปส่งที่บ้านจริงหรือเปล่า

“นีน่าขอทานไอติมบนรถได้ไหมคะ”   นีน่าหันไปถามคนที่กำลังขับรถอยู่เป็นการขออนุญาตในการจะทานไอติมบนรถเพราะว่าเธอจำได้ว่าคนเป็นแม่สอนว่าถ้าจะทานอะไรบนรถคนอื่นต้องขออนุญาตเจ้าของรถเสียก่อนถ้าหากเจ้าของรถไม่อนุญาตเธอก็ต้องห้ามทาน

“ได้สิคะแดดดี๊อนุญาต”   โดมินิคหันมายิ้มให้ลูกสาวของเขาพร้อมบอกว่าเขานั้นอนุญาตโดยคำพูดที่ใช้อนุญาตทำให้เด็กหญิงงงเล็กน้อยและหญิงสาวที่นั่งข้างๆก็ถึงกับหน้าเหวอไม่คิดว่าเขาจะบอกกับลูกไวขนาดนี้

“แดดดี๊...คืออะไรคะคุณแม่”   ด้วยความสงสัยในคำพูดแปลกๆของคุณลุงของเธอนีน่าจึงหันไปถามคนเป็นแม่ว่าแดดดี๊คืออะไร

“เอ่อ...คุณพ่อไงคะ”   มีนชญาต้องยิ้มแหยๆพลางอธิบายให้ลูกสาวของเธอฟังว่าเมื่อครู่นี้ที่คุณลุงของลูกสาวเธอพูดมันคืออะไร

“คุณลุงเป็นคุณพ่อของนีน่าเหรอคะ”   นีน่ามีสีหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัดพร้อมหันไปถามคนที่ขับรถอยู่อีกรอบว่าเขานั้นเป็นพ่อของเธอจริงๆใช่หรือไม่

“ใช่สิคะ...นีน่าอยากมีคุณพ่อไหมเอ่ย”   โดมินิคอมยิ้มให้กับความน่ารักของลูกสาวที่ดูดีใจจนออกนอกหน้าพร้อมลองแกล้งถามลูกสาวของเขาว่าเธอนั้นอยากมีพ่อหรือไม่เพราะเขาต้องการให้นีน่าตอบตอนที่มีหญิงสาวอยู่ด้วยแบบนี้เธอจะได้รู้ว่า   แท้จริงแล้วนีน่ารู้สึกอย่างไร

“อยากมีสิคะเพื่อนๆจะได้ไม่ขำนีน่าอีกแล้ว”   เด็กหญิงส่งเสียงพูดออกมาด้วยความดีใจและหัวเราะตามประสาเด็กแต่คนที่ขำไม่ออกเห็นจะเป็นมีนชญามากกว่า

โดมินิคได้ยินที่ลูกสาวของเขาพูดก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกสาวของเขาเจอมาแต่ก็ยังปั้นหน้ายิ้มพร้อมใช้มือลูบหัวลูกสาวของเขาพลันสายตาก็เหลือบไปมองหญิงสาวอย่างขุ่นเคืองเป็นการตอกย้ำให้เธอได้รู้ว่าเรื่องนี้เธอผิดเต็มๆ

“คุณแม่แกะให้นีน่าหน่อยสิคะ”

“นี่ค่ะ...ทิชชู่ด้วยค่ะ”   หลังจากที่ดีใจไปได้ครู่หนึ่งที่รู้ว่าตัวเองมีพ่อแล้วตามประสาเด็กๆนีน่าก็หันมาสนใจกับไอติมแท่งในมือต่อพร้อมบอกให้แม่ของเธอแกะให้

มีนชญาฉีกห่อไอติมแท่งออกพร้อมส่งให้ที่มือของลูกสาวเธอและหยิบทิชชู่ที่ซื้อมาด้วยในร้านสะดวกซื้อแกะม้วนใส่มือของนีน่าไว้อีกข้างเธอทำแบบนี้เป็นประจำเพราะเธอหัดให้ลูกสาวของเธอดูแลความสะอาดของตัวเองจนติดเป็นนิสัย

บ้านมีนชญา

โดมินิคเป็นคนอุ้มลูกสาวตัวกลมของเขาเข้ามาในบ้านพร้อมนั่งบนโซฟาคุยกับลูกสาวของเขาอย่างสบายใจโดยที่ไม่ได้สนใจมีนชญาที่คอยเอาแต่นั่งจ้องเขาไม่คลาดสายตาอยู่เงียบๆ

“แดดดี๊ไปอยู่ที่ไหนมาเหรอคะทำไมพึ่งกลับมาหานีน่า”   เด็กหญิงตัวกลมที่คนเป็นพ่ออุ้มอยู่บนตักเธออยากรู้เหมือนกันว่าคนเป็นพ่อหายไปไหนมาตั้งนานเพราะเธอก็ไม่เคยเห็นคนเป็นแม่พูดถึงพ่ออีกด้วย

“เอ่อ...แดดดี๊ไปทำงานไงคะแดดดี๊มีงานเยอะพึ่งจะได้กลับมาหานี่น่านี่แหละค่ะ”   โดมินิคจำต้องโกหกลูกสาวของเขาเพราะเหตุจำเป็นเขาอยากจะอยู่กับลุกสาวของเขาทุกช่วงเวลาใจจะขาดแต่มันก็ไม่สามารถเป็นไปได้ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งนึกขุ่นเคืองหญิงสาวอยู่ร่ำไป

“แสดงว่าตอนนี้แดดดี๊จะกลับมาอยู่กับนีน่าแล้วใช่ไหมคะ”   นีน่าถึงกับหันหน้าไปมองคนเป็นพ่ออย่างยิ้มร่าเพราะคิดว่าพ่อของเธอมาหาได้ก็เพราะว่าเสร็จงานแล้วเด็กหญิงดีใจและคิดว่าต่อจากนี้เธอก็จะได้อยู่กับพ่อของเธอตลอดจึงถามย้ำคนเป็นพ่อให้แน่ใจ

“ใช่ค่ะ...แดดดี๊จะอยู่กับนีน่าตลอดไปเลย”

“เย่ๆๆ..”  นีน่าดีใจกระโดดโลดเต้นยกใหญ่ที่รู้ว่าคนเป็นพ่อจะมาอยู่ด้วยแต่ภาพตรงหน้ามันทำให้มีนชญานั้นปวดหัวใจอยู่ไม่น้อยเธอไม่เคยเห็นลูกดีใจขนาดนี้มาก่อนที่ผ่านมาเธอไม่เคยเติมเต็มความสุขเรื่องครอบครัวให้ลูกได้เลยสินะหญิงสาวคิดในใจ

“นี่มันก็จะเย็นแล้วเธอไม่ไปทำอะไรให้ลูกทานหรือยังไง”   โดมินิคเห็นว่านี่มันก็เริ่มจะเย็นแล้วเลยลองถามหญิงสาวดูว่าเธอนั้นไม่คิดจะไปหาอะไรให้ลูกทานหรืออย่างไรเขาเห็นหญิงสาวเอาแต่นั่งจ้องเขากับลูกอยู่ได้เขารู้ว่าเธอกลัวว่าเขานั้นจะพรากลูกสาวออกจากอกเธอแต่ถ้าเขาจะทำแบบนั้นเขาคงไม่มานั่งอยู่ที่นี่กับลูกหรอกและการที่เธอมานั่งจ้องอยู่ก็คงจะขวางอะไรเขาไม่ได้ด้วย