ตอนที่สี่สิบสาม

“แล้วคุณ....”  รวิชแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นชายหนุ่มฝรั่งร่างสูงยืนอยู่ที่หลังของหญิงสาวว่าเขานั้นเป็นใคร

“เอ่อ...ผมเป็นพ่อของนีน่าสามีของมีนครับ”  โดมินิคถือโอกาสแนะนำตัวเองกับหมอหนุ่มโดยการดึงไหล่ของหญิงสาวเข้าไปกอดแสดงความเป็นเจ้าของเพราะเขานั้นไม่ชอบใจในสรรพนามที่ทั้งสองเรียกแทนตัวเองกันสักเท่าไรมันดูสนิทสนมกันเกินหน้าเกินตา

“อ่อ...ครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

“เช่นกันครับ”

รวิชเองดูอาการของอีกฝ่ายออกว่ากำลังหึงภรรยาสาวอยู่เป็นแน่แต่เขาก็ทำตัวทักทายอีกฝ่ายปกติเพราะเขาไม่ได้คิดอะไรกับหญิงสาวเขาเห็นเธอเป็นน้องสาวคนนึงเพราะตั้งแต่ที่มีนชญาท้องก็มาหาปรึกษาเขาตลอดจึงทำให้เขากับเธอนั้นสนิทกัน

5นาทีต่อมา

“นีน่าไข้สูงเหมือนกันนะ...เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่ฉีดยาให้แล้วก็เช็ดตัวดูอาการอยู่ที่นี่สักครึ่งชั่วโมง”

“ค่ะพี่หมอ”

เมื่อดูอุณหภูมิร่างกายของหนูน้อยที่นอนอยู่บนเตียงแล้วหมอนุ่มเองคิดว่าจะต้องฉีดยาเพราะให้ทานยากับเช็ดตัวคงไม่ทันแน่เพราะว่าอุณหภูมิสูงขนาดนี้อาจจะทำให้ชักได้

“คุณแม่ขาไม่ฉีดยา...ฮือๆๆๆ”

“ไม่ฉีดไม่ได้หรือไงครับหมอ”   เด็กหญิงตัวกลมที่นอนซึมอยู่บนเตียงได้ยินเสียงของลุงหมอของเธอบอกว่าต้องฉีดยาเด็กหญิงถึงกับต้องส่งเสียงบอกคนเป็นแม่ว่าไม่อยากฉีดยาและร้องให้น้ำตาคลออกมาจนคนเป็นพ่ออดสงสารลูกไม่ได้เขาไม่อยากให้ลูกร้องให้จึงโพร่งถามหมอหนุ่มว่าไม่ฉีดยาไม่ได้หรืออย่างไร

“นีน่าไข้สูงขนาดนี้หมอกลัวว่าจะชักนะครับ”   รวิชรู้ว่าชายหนุ่มนั้นรู้สึกสงสารลูกสาวของเขาแต่ถ้าหากเขาไม่ฉีดยาเด็กหญิงอาจจะอาการหนักกว่านี้ก็ได้เขาจึงต้องอธิบายให้ชายหนุ่มฟังถึงผลเสียที่มันจะตามมา

“คุณนิคออกไปรอข้างนอกก่อนค่ะ”

“ลูกไม่อยากฉีดยาไม่เห็นเหรอมีน”

“หรือคุณนิคอยากให้ลูกเป็นหนักกว่านี้คะ”   มีนชญาถึงกับต้องดึงมือให้ชายหนุ่มนั้นไปรอด้านนอกเพราะเธอเกรงว่าเขาจะขัดขวางการรักษาลูกเธอจนอะไรๆมันจะแย่ไปกว่านี้

“คนเก่งของลุงหมอทำไมกลัวเข็มจังเลยล่ะคะ...ถ้าหากหนูไม่ฉีดยาหนูก็จะหายช้าแล้วก็ไม่ได้ไปเล่นกับเพื่อนๆนะคะ”

“ก็ได้ค่ะ”  หลังจากที่ทั้งพ่อและแม่ของนีน่าออกไปด้านนอกแล้วรวิชก็จัดการคุยกับเด็กหญิงจนเธอนั้นยอมให้ฉีดยาแต่โดยดีทำไมเขาจะไม่รู้ว่านีน่าติดเล่นขนาดไหนเวลาเขารักษานีน่าทีไรจำต้องมีคำหลอกล่อเป็นประจำ

“มาค่ะพี่หมอ”  เมื่อมีนชญากลับเข้ามาในห้องคนเดียวเธอก็รู้ว่าหมอหนุ่มนั้นเกลี้ยกล่อมลูกสาวของเธอได้สำเร็จแล้วจึงอุ้มลูกสาวของเธอขึ้นพร้อมให้หมอหนุ่มนั้นฉีดยาทันที

“อือ...ฮือๆๆๆ”  เมื่อเข็มทิ่มไปที่ก้นของเด็กหญิงเธอก็ร้องให้โฮเลยทันทีคนเป็นพ่อที่นั่งอยู่ด้านนอกใจแทบสลายเมื่อได้ยินลูกสาวของเขาร้องให้แต่ก็ต้องทำใจเพื่อที่จะให้อาการของลูกหายโดยเร็วก็ต้องใช้วิธีนี้

“เสร็จแล้วค่ะนีน่า”

“ไม่เจ็บแล้วนะคะเดี๋ยวเราไปเช็ดตัวกันน้า”  หลังจากที่ฉีดยาเสร็จเรียบร้อยแล้วมีนชญาก็พาลูกสาวของเธออกมาเช็ดตัวอีกห้องทันทีโดมินิคเองก็ลุกขึ้นเดินตามหลังมาด้วยเพราะเวลานี้เขาอยากอยู่ใกล้ๆกับลูก

30 นาทีต่อมา

“ไข้ลดลงเยอะเลยเดี๋ยวพี่จัดยาให้แล้วก็กลับบ้านได้แล้วหละ”  รวิชเดินมาดูอาการของนีน่าเมื่อเห็นว่าเด็กหญิงนั้นเช็ดตัวได้พักใหญ่แล้วตอนนี้ไข้ขดลงเยอะมากเพราะว่าฉีดยาไปและเช็ดตัวอยู่ตลอดนั่นเองรวิชเห็นแบบนี้แล้วเขาถึงกับยิ้มออกและให้นีน่ากลับบ้านได้เลยหลังจากรับยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณค่ะพี่หมอ”  มีนชญาเห็นอาการลูกสาวของเธอดีขึ้นก็ดีใจพร้อมลาหมอหนุ่มและออกไปรับยากลับบ้านทันที

1ชั่วโมงต่อมา

เมื่อกลับมาถึงบ้านมีนชญาก็จัดการให้นีน่าทานยาก่อนนอนแล้วจึงเช็ดตัวจนคิดว่าอุณหภูมิลูกสาวของเธอเป็นปกติแล้วจึงปล่อยให้นีน่านอนพักผ่อน

“นีน่าเป็นยังไงบ้าง”  โดมินิคเดินเข้าห้องของหญิงสาวมาเพื่อดูอาการของลูกสาวของเขาว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างเพราะเห็นหญิงสาวหายเข้ามาในห้องเป็นชั่วโมงแล้ว

“ไข้ลดลงเยอะค่ะตอนนี้หลับไปแล้วล่ะค่ะ”  มีนชญาเดินหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาจากหัวเตียงกำลังจะเดินไปเก็บที่ในห้องน้ำพร้อมบอกกับชายหนุ่มว่าตอนนี้อาการของนีน่านั้นดีขึ้นแล้วจนเธอวางใจไม่ต้องเช็ดตัวต่อได้แล้ว

“เธอดูสนิทกับหมอคนนั้นจังเลยนะ”  เมื่อโดมินิคเห็นว่าหญิงสาวน่าจะว่างคุยกับเขาแล้วชายหนุ่มจึงเปิดประเด็นถามหญิงสาวถึงเรื่องที่เขานั้นไม่พอใจเธอตั้งแต่อยู่ที่คลินิคกับหมอหนุ่มหน้าอ่อนคนนั้นแล้วว่าทำไมถึงดูหญิงสาวกับหมอหนุ่มนั่นสนิทกันเสียจริง

“ค่ะก็สนิทมาตั้งนานแล้ว”  มีนชญาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยและไม่มองหน้าของชายหนุ่มเพราะเธอไม่ค่อยพอใจเขาตั้งแต่ที่ไปโวยวายกับหมอรวิชเรื่องที่จะไม่ยอมให้นีน่าฉีดยาแล้ว

หญิงสาวสนิทกับหมอรวิชจริงๆเพราะตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่และตอนตั้งครรภ์เธอก็มีหมอหนุ่มเป็นที่ปรึกษาเพราะหมอหนุ่มชอบมาสั่งดอกไม้ที่ร้านเธอเป็นประจำจนรู้จักกันว่าชายหนุ่มเป็นหมอช่วงที่ตั้งท้องก็คอยปรึกษากับหมอหนุชุ่มอยู่ตลอดจนถึงทุกวันนี้ก็ยังปรึกษาเรื่องการดูแลนีน่า

“นี่เธอยังไม่หายโกรธฉันอีกหรือไง”  โดมินิคเห็นอาการของหญิงสาวเขาเองก็พอจะดูออกว่าเธอนั้นยังคงมีอาการขุ่นเคืองเขาอยู่เป็นแน่ตอนนี้เขาคิดว่าเธอจะกลับมาเป็นปกติแล้วเสียอีก

“มีนไม่ได้โกรธอะไรคุณนิคนี่คะ...มีนขอตัวนะคะจะนอนแล้ว”

“ไม่ได้”

“อะไรของคุณนิคคะ”  มีนชญายังตอบชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เรียบเฉยกับชายหนุ่มอย่างเดิมพร้อมกำลังจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆกับลูกสาวของเธอ

แต่โดมินิคก็ใช้มือแกร่งจับแขนของหญิงสาวออกมาคุยกันด้านนอกมีนชญาเองก็ไม่กล้าขัดขืนเสียงดังอะไรมากเพราะกลัวว่านีน่าจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

“ฉันอยากให้เธอเรียกฉันเหมือนที่เรียกไอ้หมอนั่น”