ตอนที่สี่สิบห้า

เช้าวันต่อมา

มีนชญากำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัวส่วนสองพ่อลูกก็พากันไปนั่งเล่นที่ในสวนหลังบ้านวันนี้นีน่าไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะยังต้องดูอาการก่อนว่าไข้จะไม่ขึ้นมาอีก

“อะไรกันเนี่ย”  หลังจากที่ทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านเป็นแบบนี้ทุกวันแล้วเธอก็ต้องเจอข่าวที่ทำให้เธอตกใจเพราะมีรูปของเธอกับนีน่าอยู่ในหนังสือพิมพ์อีกด้วย

“นักธุรกิจหนุ่มหล่อโปรไฟล์ดีแอบซุกลูกกับเมียมาสามปีเต็มๆทำไฮโซสาวหน้าแหกที่เกือบจะเป็นเมียน้อยโดยไม่รู้ตัวโดยชายหนุ่มให้สัมภาษณ์กับทุกสื่อว่าเขาเป็นเพียงเพื่อนร่วมงานกับไฮโซสาวเท่านั้นและกำลังจะจัดงานแต่งกับภรรยาของเขาเร็วๆนี้อีกด้วย”  เมื่อมีนชญากวาดสายตาอ่านข้อความอย่างรวดเร็วเธอถึงกับต้องรีบวิ่งไปหาชายหนุ่มที่หลังบ้านทันทีเพราะค่อนข้างตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่เรื่องของเธอไปเป็นข่าวได้อย่างไร

“คุณนิคคะ...ข่าวนี้มันมาได้ยังไงคะแล้วทำไมมีรูปเราเมื่อวานด้วย”   มีนชญารีบยื่นหนังสือพิมพ์ให้ชายหนุ่มอ่านอย่างเร่งรีบเพราะเธอคิดว่าเขาอาจจะตกใจกับข่าวนี้เหมือนกันเพราะมันทำให้ภาพพจน์ของเขาเสียหายอีกอย่างในข่าวก็แอบอ้างว่าเขาเป็นคนให้สัมภาษณ์เองทั้งที่มันไม่ใช่เธอรู้ดีเพราะชายหนุ่มจะไปให้สัมภาษณ์ใครตอนไหนเพราะเขาก็อยู่กับเธอตลอด

“ก็ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันจะทำทุกอย่างให้มันชัดเจน....เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะอยากโดนทำโทษอีกหรือไง”   โดมินิครีบกุมมือหญิงสาวเอาไว้ให้เธอนั้นเลิกตกใจพร้อมบอกกับเธอว่าเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือของเขาเองลัยังย้ำให้กับคนที่กำลังตกใจว่าให้เรียกเขาให้ถูกไม่อย่างนั้นอาจจะโดนทำโทษแบบเมื่อคืนอีกก็เป็นได้

“เอ่อ...เปล่าค่ะพี่นิคคือมีนยังไม่ชิน”   มีนชญาถึงกับหน้าเหวอเมื่อรู้ว่าเรื่องนี้ชายหนุ่มนั้นรู้เห็นด้วยเธอค่อนข้างงงว่าชายหนุ่มไม่กลัวว่าจะเสียภาพพจน์หรืออย่างไรเมื่อข่าวมันออกมาเป็นแบบนี้แต่ก็ต้องหน้าชาเพราะเธอนั้นโดนเตือนเรื่องเรียกเขาผิด

ตอนนี้หญิงสาวนั้นรู้สึกโล่งใจที่เขาทำให้เธอเชื่อว่าเขานั้นพูดจริงแต่เธอก็ยังห่วงชื่อเสียงของเขาอยู่ดีว่าจะเสียหายอีกอย่างเธอเองก็ยังนึกสงสารผู้หญิงที่ให้ข่าวปลอมคนนั้นอยู่เหมือนกันว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

โดมินิคเองเป็นคนสร้างแผนการนี้ทั้งหมดขึ้นมารวมถึงรูปที่ลงข่าวกับบทสัมภาษณ์ก็เป็นฝีมือของเขาทั้งหมดโดยเขานำข้อมูลให้ชอวนั้นจัดการเรื่องนี้แทนเขาและเขาเองก็ต้องขอบใจชอวจริงๆที่ทำเรื่องนี้ให้เร่งด่วนทันใจเสียเหลือเกิน สมกับที่เขายกให้เป็นตัวแทนของเขาตอนนี้ขาไม่รู้ว่าธุรกิจของเขาที่ทำร่วมกับมาตินจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าเพราะเขานั้นได้แหกหน้าของลูกสาวคนเดียวของมาตินขนาดนั้นแต่ตอนนี้เขาเองก็ไม่สนแล้วเพราะเคธี่นั้นไม่สนความรู้สึกของเขาก่อน

อิตาลี

“หึ้ยยย....ทำไมเป็นแบบนี้กันนะ”  เคธี่นั่งอ่านข่าวสดๆร้อนๆตอนนี้หญิงสาวนั่งกำมือแน่นเพราะข่าวที่ออกมามันทำให้เธอนั้นหน้าแตกไม่เหลือชิ้นดี

“แกมันทำตัวเองฉันเตือนแกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำอะไรเอาแต่ใจตัวเอง”   มาตินเห็นอาการของลูกสาวของเขาก็นึกสมน้ำหน้าเขาดูออกตั้งแต่แรกแล้วว่าโดมินิคนั้นไม่ได้มีท่าทีที่สนใจลูกสาวของเขาสักนิดและเขาก็คอยเตือนลูกสาวของเขาเรื่องทำอะไรเกินหน้าเกินตาแบบนี้หลายครั้งแต่เธอก็ไม่ฟัง

“ก็เคสรักโดมินิคนี่คะ”   เคธี่กัดฟันพูดกับคนเป็นพ่ออย่างโมโหสุดขีดเธอทำไปทั้งหมดเพราะความรักทั้งนั้นตั้งแต่เธอรู้จักกับเขามาก็ไม่เห็นว่าเขาจะมีผู้หญิงที่ไหนแต่มาวันนี้กลับมีข่าวว่ามีเมียมีลูกซุกอยู่ตั้งสามปีแล้วยิ่งคิดเธอก็ยิ่งแค้นใจยิ่งนึกถึงบทสัมภาษณ์ของตัวเองตอนนี้เธอถึงกับไม่อยากจะออกจากบ้านไปไหนเพราะรู้สึกอับอายเกินทน

“ฉันไม่เห็นว่าโดมินิคเค้าจะสนใจแกเลยสักนิด...ครั้งนี้ฉันจะไม่เข้าข้างแกเชิญแกจัดการกับชีวิตแกเองแล้วกันฉันขอเตือนให้แกเลิกยุ่งกับโดมินิคซะไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันใจ้าย”   ครั้งนี้มาตินนั้นเหลืออดกับลูกสาวคนเดียวของเขาจริงๆที่ชอบหาเรื่องงามหน้ามาให้ตอนนี้เขาไม่สนใจจะใช้อิทธิพลปิดข่าวนี้แล้วเรื่องนี้เขาจะให้ลูกสาวของเขานั้นได้รับบทเรียนนี้เอง

จะได้รู้เสียทีว่าควรทำอะไรที่มันมีขอบเขตและไม่เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้อีกพร้อมกำชับอย่างเอาจริงเอาจังว่าไม่ให้ลูกสาวของเขานั้นไปกวนใจโดมินิคอีกเดินออกไปจากห้องขอลูกสาวของเขาทันที

“คุณพ่อคะ....คุณพ่อ....อร้ายยยย”  เคธี่เองถึงกับอาละวาดยกใหญ่เพราะความผิดหวังครั้งนี้เธอผิดหวังไปทุกอย่างทั้งเรื่องผู้ชายและเรื่องที่พ่อของเธอไม่สนใจเธอรู้ว่าคำที่พ่อของเธอขู่เมื่อครู่เขาเอาจริงด้วยนิสัยเอาแต่ใจของหญิงสาวจึงกรี๊ดโวยวายอยู่ในห้องของเธออย่างคลุ้มคลั่งตอนนี้เธอคงต้องเก็บตัวเงียบสักพักให้ข่าวมันซาลงไปก่อน

2 เดือนต่อมา

เกาะเสม็ด

20.00 น.

โดมินิคเลือกจัดงานแต่งงานเรียบๆบนชายหาดที่อ่าวแห่งหนึ่งบนเกาะเสม็ดเพราะหญิงสาวต้องการจัดงานแต่งแบบเงียบๆมีเพียงแค่เพื่อนๆคนสนิทเท่านั้น

“วู้ววส์....ดื่มให้บ่าวสาวกันหน่อยค่ะทุกคน”     แขกที่นั่งอยูบนโต๊ะอาหารประมาณสิบกว่าคนจะเป็นพวกเพื่อนๆของหญิงสาวเสียส่วนใหญ่ส่งเสียงเชียร์ให้ทุกคนดื่มให้กับบ่าวสาวโดยภาพบรรยากาศในงานจะมีชอวเป็นคนถือกล้องเก็บภาพไว้ทั้งหมด

“ฉันมีความสุขมากๆเลยมีน”    โดมินิคที่ยืนอยู่ในซุ้มดอกไม้หน้างานกอดกับเจ้าสาวของเขาพร้อมกระซิบข้างหูของเธอว่าเขานั้นมีความสุขกับวันนี้มาก

“มีนก็มีความสุขค่ะ”   มีนชญาเองก็หุบยิ้มให้กับงานวันนี้ไม่ได้จริงๆเธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเธอจะมาถึงจุดนี้กับชายหนุ่มด้วยความคิดบ้าๆบอๆของเธอแท้ๆทำให้เธอนั้นมาลงเอยกับเขาได้

“บอสคะแน็ทตี้ขอยืมตัวเจ้าสาวหน่อยนะคะ”    แน็ทตี้เดินมาหาเจ้าสาวคนสวยที่ยืนคุยอยู่กับเจ้าบ่าวกระหนุงกระหนิงอยู่สองคนโดยไม่สนใจแขกในงานเพราะมัวแต่หวานกันแน็ทตี้จึงต้องเขามาดึงตัวเจ้าสาวให้เข้าไปคุยกับเพื่อนฝูงบ้าง

“ได้สิตามสบายเลยแต่ต้องส่งคืนก่อนเข้าหอนะ”    โดมินิคเองก็กักตัวเจ้าสาวของเขาเสียเพลินจนลืมไปว่าเพื่อนของหญิงสาวนั้นมากันหลายคนเธอก็ควรที่จะไปทักทายกับเพื่อนบ้างพร้อมย้ำกับแน็ทตี้ว่าให้พาตัวหญิงสาวกลับมาส่งให้เขาก่อนเวลาเข้าหอ

“โอเคค่ะ”    แน็ทตี้เองอดทำหน้าอิจฉาความหวานของคู่นี้ไม่ได้เธอรีบดึงเพื่อนสาวของเธอมานนั่งที่โต๊ะกับกลุ่มเพื่อนๆทันทีเพราะนานๆทีจะเจอกัน

“ยืนหวานกันอยู่ได้แล้วหลานฉันไปไหนล่ะตั้งแต่มายังไม่เห็นเลย”   แน็ทตี้พาเพื่อนสาวของเขามานั่งที่โต๊ะได้ก็ถามหาหลานสาวคนโปรดของเขาทันทีเพราะตั้งแต่มามองหาเท่าไรก็ไม่เห็นเสียที

“โถ่....กว่าแกจะมาวุ้นเส้นก็พานีน่าไปนอนแล้วไหมล่ะ”  มีนชญาถึงกับขำก็เพื่อนเธอเล่นมาซะดึกจนเลยเวลานอนของนีนาไปแล้วเธอจึงให้วุ้นเส้นพานีน่าไปนอนก่อนที่แน็ทตี้จะมาคลาดกันนิดเดียว

“โทษทีแกก็ฉันมัวแต่หาชุดอยู่”  แน็ทตี้ถึงกับมีสีหน้าเจื่อนลงเพราะเธอเองก็มาสายจริงๆเพราะมัวแต่หาชุดใส่อยู่

“พรุ่งนี้ค่อยตื่นมาเล่นกับหลานก็แล้วกัน...แล้วกอหญ้าไปไหนล่ะ”  มีนชญาเองคราแรกยังเห็นกอหญ้านั่งอยู่กับน้องเอมและอิทธิพลอยู่เลยตอนนี้ไม่เห็นแล้วว่าสามคนพ่อแม่ลูกอยู่ไหนกันจึงถามหา

“พาน้องเอมไปนอนแล้วเหมือนกัน”   แน็ทตี้บอกหญิงสาวพลางปัดมือไปที่ห้องพักบนพร้อมบอกว่าสองคนนั้นเค้าพาลูกไปนอนเหมือนกัน

“เม้ามอยอะไรกันยะ”    ทั้งแน็ทตี้และมีนชญาคุยกับเพื่อนๆในกลุ่มสัพเพเหระจนพักใหญ่กอหญ้าก็พึ่งจะเดินออกมาเห็นสี่ห้าคนบนโต๊ะนั่งคุยหัวเราะกันอย่างออกรสเธอจึงรีบเข้ามานั่งคุยด้วยเพราะตอนนี้น้องเอมลูกสาวของเธอหลับไปเรียบร้อยแล้วเธอจึงออกมาด้านนอกได้