ตอนที่เจ็ด

5 นาทีต่อมา

“เอ๋..มือถือล่ะ...หรือว่า..โอ้ยแกนี่มันจริงๆเลยยัยมีน”

หลังจากที่เดินออกจากร้านหนังสือมาสักพักมีนชญาก็กำลังจะหยิบมือถือขึ้นมาดูว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้วแต่เมื่อล้วงไปที่กระเป๋าเสื้อคลุมของเธอกลับไม่เจอพอนึกไปนึกมาเธอคิดว่าจะเป็นช่วงที่เธอจ่ายเงินค่าหนังสือแล้วทำหล่นแน่เลยเธอชอบเจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นประจำหญิงสาวเตือนตัวเองหลายรอบแล้วว่าอย่าเอามือถือใส่รวมกับเงินแต่ก็ลืมทุกทีตอนนี้เธอก็ทำได้แต่วิ่งหลับไปที่ร้านหนังสือดังเดิมเพื่อที่จะไปตามมือถือของเธอคืนนั่นเอง

“ขอโทษนะคะไม่ทราบว่ามีคนเจอมือถือเครื่องสีชมพูที่ใส่เคสยูนิคอร์นบ้างหรือเปล่าคะ”

มีนชญาวิ่งพุ่งตรงมาที่เคาเตอร์สอบถามพนักงานเรื่องมือถือของเธอทันทีเพราะคิดว่าหากมีคนเก็บได้ในร้านก็คงจะเอามาฝากที่พนักงานเป็นแน่หรืออีกอย่างก็คือเอาไปเลยอันนั้นมันก็เป็นความซวยของเธอแล้วหละถึงแม้เธอจะมีเงินซื้อใหม่แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมเพราะเครื่องนี้เป็นเครื่องที่แม่ของเธอซื้อให้ก่อนท่านจะเสียนั่นเอง

“เครื่องนี้ใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ...ขอบคุณมากๆเลยนะคะ”    หลังจากที่ใจไม่ดีอยู่นานมีนชญาก็โล่งใจเพราะพนักงานหยิบมือถือของเธอขึ้นมาจากหลังเคาเตอร์พร้อมถามว่าเครื่องนี้ใช่ของเธอหรือไม่สีชมพูสวยหวานขนาดนี้ก็คงจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากของเธอหญิงสาวรับมือถือมาไว้ในมือพร้อมขอบคุณพนักงานเป็นการใหญ่

“มีคนเก็บได้ที่หน้าเคาเตอร์นี่แหละค่ะ”

“อ๋อ..ตอนนี้เค้าอยู่ไหนคะ”

“เค้าออกไปแล้วค่ะ”

“อ๋อ...ค่ะ”   พนักงานสาวบอกกับหญิงสาวว่ามีคนเก็บมือถือเธอได้หญิงสาวจงอยากรู้ว่าตอนนี้เขานั้นอยู่ที่ไหนเพราะว่าเธอจะขอบคุณเขาสักครั้งที่ช่วยเก็บมือถือแล้วส่งให้กับพนักงานแต่ก็ได้คำตอบจากพนักงานว่าเขาออกไปแล้วหญิงสาวจึงเดินออกมาจากร้านหนังสือด้วยความผิดหวังนิดหน่อยเพราะเธออยากจะขอบคุณคนที่เก็บมือถือเธอได้จริงๆ

20.30 น.

โรงแรมXXX

“นี่กอหญ้าฉันไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรเลยอะ”    มีนชญายืนคุยกับเพื่อนสาวของเธอด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลเธอไม่ค่อยได้แต่งตัวแบบนี้เท่าไรเลยไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรนักหญิงสาวอยู่ในชุดเกาะอกกระโปรงสั้นสีชมพูกับรองเท้าส้นสูงสีเงินที่เธอพึ่งซื้อมาและหิ้วกระเป๋าแบรนด์หรูที่เพื่อนสาวของเธอเป็นคนซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด

“เอาน่า...วันนี้แกสวยมากเลยรู้ไหมจะไม่มั่นใจอะไรอีก”    กอหญ้ารู้ว่าเพื่อนสาวของเอกำลังประหม่าวันนี้เธอเองก็พึ่งจะได้เห็นหญิงสาวในลุคที่แปลกตาออกไปเธอเองยอมรับว่าเพื่อนเธอนั้นพอแต่งหน้าทำผมใส่เสื้อผ้าแพงๆนี่ก็ดูดีผิดหูผิดตาเป็นคนละคนเลย

“อุ้ยตาย...ยัยลูกเป็ดขี้เหร่ของรุ่นแต่งตัวแล้วก็ดูดีเหมือนกันนะ”   วาวาเข้ามาทักทายมีนชญาด้วยการพูดเหยียดหญิงสาวอย่างเห็นได้ชัดเธอเองเป็นคนที่เด่นสุดของรุ่นในสมัยที่เรียนม.ปลายแต่มาวันนี้เพื่อนๆทั้งหมดกลับสนใจมีนชญามากกว่าเพราะเธอสวยดูดีขึ้นมากอีกทั้งยังดูมีสง่าราศีอีกด้วยวาวาเลยอดไม่ได้ที่จะมากระแนะกระแหนคนที่ตอนนี้ค่อนข้างที่จะเหนือกว่าตน

“นิสัยของเธอนี่ก็แก้ไม่หายนะ...อย่างว่าล่ะคงจะเป็นสันดาน”  กอหญ้าไม่พอใจที่อยู่ดีๆวาวาก็มาแขวะเพื่อนเธอหญิงสาวคิดว่าคนเราเวลาโตขึ้นนิสัยหรือสันดานไม่ดีมันจะเปลี่ยนแล้วเสียอีกแต่กับวาวาคงไม่ใช่เธอเลยตอกกลับไปให้อีกฝ่ายได้รู้สึกหน้าชาเสียบ้างที่กล้ามาว่าเพื่อนเธอ

“เดี๋ยวนี้ตั้งแต่ได้ผัวรวยปากดีขึ้นเยอะนะกอหญ้า...อย่าว่าละน้าคนเพิ่งเคยรวยก็ผยองเป็นธรรมดาไม่เหมือนคนที่รวยตั้งแต่เกิดอย่างฉัน”    วาวารู้สึกหมั่นไส้กอหญ้าที่ออกโรงปกป้องเพื่อนดีนักเธอเลยเห็นว่าหญิงสาวนั้นก็ไม่ได้ดีไปกว่ามีนชญาเท่าไรที่ผยองพองขนได้ก็คงจะเพราะจับผู้ชายรวยได้นั่นเองพร้อมแซะเธอถึงเรื่องรวยเพราะผัวไม่ได้รวยตั้งแต่เกิดอย่างเธอ

“ก็เป็นโชคดีที่ฉันมีผัวรวยผัวเลี้ยง...ดีกว่ามีเงินแล้วต้องเลี้ยงผู้ชาย”   กอหญ้าไม่ชอบที่หญิงสาวเหยียดคนด้วยกันเพราะจะจนหรือจะรวยก็คนเหมือนกันเธอโชคดีที่มีสามีเลี้ยงแต่เมื่ออีกฝ่ายเล่นสงครามน้ำลายกับเธอมาเธอก็จะเล่นกลับเพราะเธอรู้มาว่าคนที่รวยตั้งแต่เกิดอย่างวาวานั้นต้องหาเลี้ยงผู้ชายผิดกับเธอที่โชคดีมีสามีเลี้ยงนั่นเอง

“นี่แกอีกอหญ้า”   วาวาเหลืออดกับกอหญ้าเพราะหญิงสาวพูดได้จี้ใจดำของเธอมากพร้อมจะเข้าไปทำร้ายกอหญ้าแต่มีมีนชญามาบังไว้และมีมือปริศนามาบีบข้อมือของเธอให้ชะงัก

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ...เดี๋ยวแม่ตบกลิ้ง..ออกไปก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว”   อยู่ๆก็มีหญิงสาวสวยร่างสูงหุ่นดีแต่น้ำเสียงนี่ดูอกเลยว่าเป็นสาวสองมาช่วยทั้งกอหญ้าและมีนชญาเอาไว้

“ฮึ้ยย...อย่าให้ฉันเจอพวกแกอีกครั้งนะ”   วาวาเห็นว่าเธอคนเดียวคงสู้ทั้งสามไม่ได้แน่จึงเดินรีบเดินออกไปอย่างเจ็บใจเพื่อรักษาฟอร์มตัวเองไว้ก่อนหากเธอโดนรุมคงไม่เป็นผลดีแน่

“พวกแกเป็นอะไรรึเปล่า...หืออีนี่มันนิสัยเสียไม่หายจริงๆ”   สาวสองร่างสูงหันมาถามหญิงสาวทั้งสองตรงหน้าว่าเป็นอะไรหรือเปล่าพร้อมก่นด่าหญิสาวที่พึ่งเดินออกไปเหมือนรู้จักกันดี

“ขอบคุณนะที่ช่วยพวกเรา..ต...แต่เธอเป็นใครเหรอ”  มีนชญารู้สึกไม่คุ้นหน้าคนตรงหน้าสักเท่าไรแต่ก็ต้องเอ่ยขอบคุณที่อุตส่าห์มาช่วย

“หืมม..นี่ฉันสวยจนแกจำสาวแซ่บของห้องไม่ได้เลยเหรอ”

“เฮ้ยย....นภดล...นภดลจริงๆ”    เมื่อกอหญ้าได้ยินคนตรงหน้าพูดว่าเธอนั้นเป็นใครฉายานี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากนภดลเพื่อนของพวกเธอในตอนม.ปลายที่กายเป็นชายแต่ใจเป็นหญิงนั่นเอง

“แกไปทำอะไรมาทำไมสวยอย่างนี้ล่ะนภดล”   มีนชญาถึงกับทำหน้าตกใจตามกอหญ้าทันทีเธอเผลอเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียอย่างดังพร้อมกระโดกอดกันกลมทั้งสามคน

“นี่พวกแก...อย่างส่งเสียงดังได้ไหม...ฉันเปลี่ยนชื่อแล้วเป็นนาตาลีแล้วก็เรียกฉันว่าแน็ทตี้ส่วนนภดลน่ะลืมมันไปห้ามพูดออกมาเด็ดขาดเลยนะ”