ตอนที่สี่สิบหก ตอนจบ

“เรื่องทั่วไปนั่นแหละ”   แน็ทตี้เห็นกอหญ้าเดินเข้ามาก็ตอบคำถามเพื่อนสาของเขาว่าที่คุยกันมันก็เป็นเร่องทั่วไปตามประสาเพื่อนที่นานๆเจอกันและจะมีเวลาคุยกันแบบนี้นานๆเสียที

เมื่อกลุ่มเพื่อนนั่งคุยกันได้พักใหญ่ต่างก็แยกย้ายกันไปเดินชมวิวทะเลยามค่ำคืนเพราะงานแต่งของหญิงสาวจัดเป็นคบเพลิงปักอยู่เต็มอ่าวทุกคนเลยเดินไปถ่ายรูปกันตอนนี้ก็เหลือแต่กอหญ้าที่นั่งอยู่กับแน็ทตี้และมีนชญา

“ได้คุยกันแบบนี้ก็ดีนะมีนยินดีด้วยนะฉันดีใจที่เห็นแกมีวันนี้นะ”   กอหญ้าเองเห็นเพื่อนสาวของเธอมีวันนี้ก็ดีใจที่เรื่องวุ่นๆมันจบลงด้วยดีแถมเพื่อนของเธอก็มีครอบครัวที่มีความสุขอีกด้วย

“ขอบใจนะกอหญ้า...ต้องขอบคุณแน็ทตี้ที่ช่วยฉันทำแผนนั้นขึ้นมา”

“อุ้ยย”

มีนชญาพูดแซวไปถึงวีรกรรมที่ตัวเองและแน็ทตี้รวมกันทำเอาไว้พร้อมหัวเราะออกมาที่ตอนนี้เธอนั้นเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลกที่เธอเองนั้นสร้างวีรกรรมสุดน่าปวดหัวนี้มาแน็ทตี้เองได้ยินเรื่องนี้ก็หันหน้าหนีทันทีเพราะเขาก็ไม่ได้อยากร่วมวีรกรรมนี้สักเท่าไรถ้าตอนนั้นไม่เห็นแก่เงิน

“อย่าพูดถึงเรื่องนี้นะมีน...ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งอยากจะตีแกเล่นอะไรบ้าๆจนวุ่นวายไปหมดดีนะที่วันนี้เรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี”

กอหญ้าได้ยินเรื่องที่เพื่อนสาวของเธอพูดเธอก็นึกขัดใจขึ้นมาทุกทีอยากจะตีเพื่อนสาวเธอนักทุกครั้งที่เจอหน้าแต่ตอนนี้ก็ต้องยินดีกับเพื่อนสาวของเธอเพราะเรื่องทุกอย่างมันจบลงด้วยดีนับว่าเป็นเรื่องที่โชคดีของเพื่อนสาวเธออย่างที่เธอเคยพูดไว้ตั้งแต่คราแรกว่าเพื่อนของเธอนั้นเป็นคนดียังไงก็ต้องมีคนดีๆเข้ามาในชีวิตแค่รอเวลาที่เหมาะสมเท่านั้นและตอนนี้มันก็เวลานั้นแล้วเธอดีใจกับเพื่อนของเธอจริงๆ

 “พวกเราพาตัวเจ้าสาวมาคืนแล้วค่า”    แน็ทตี้กับกอหญ้าเดินพาตัวมีนชญามาส่งให้กับเจ้าบ่าวของเธอเพราะเห็นว่ามันเริ่มดึกมากแล้ว

“ว่าแต่สองหนุ่มคุยอะไรกันอยู่เหรอคะ”   กอหญ้าสงสัยว่าทั้งสามีของเธอกับโดมินิคคุยอะไรกันอยู่เพราะเห็นหัวเราะร่ากันทั้งคู่อยู่นานสองนานแล้วแต่เธอก็ไม่ได้เข้ามากวนเพราะคุยอยู่กับเพื่อนๆของเธออยู่

“นั่นสิคะมีนเห็นนั่งหัวเราะกันตั้งนานแล้ว”    มีนชญาเองก็สังเกตเห็นทั้งสองคุยกันนานแล้วเหมือนกันเธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไรที่ทำให้สองหนุ่มอารมณ์ดีนักหนา

“เอ่อ...ก็คุยกันเรื่องว่าจะมีลูกกันอีกสักคนกับวิธีทำอะไรประมาณนี้”   โดมินิคพูดพร้อมส่งสายตาอันหวานหยาดเยิ้มมาที่เจ้าสาวแสนสวยของเขาในวันนี้

“....ว้ายยย...”  แน็ทตี้ถึงกับสบถออกมาเล็กน้อยพร้อมทำท่ายิ้มกรุ้มกริ่มให้เพื่อนสาวทั้งสองคนของเขาเป็นการบอกว่าวันนี้ทั้งสองต้องเจอศึกหนักบนเตียงเป็นแน่ดูจากอาการของสามีของเพื่อนสาวเขาทั้งสอง

“พี่นิค”

“เหรอคะพี่อิท”   ทั้งมีนชญาและกอหญ้าต่างก็หันหน้ามองสามีของตัวเองว่าจริงอย่างที่พูดหรือเปล่าหรืออาจจะพูดเล่นแต่จากสายตาของชายหนุ่มทั้งสองแล้วทำให้หญิงสาวทั้งสองรู้ว่าสามีของเธอเองไม่ได้พูดเล่น

“พี่ต้องขอตัวพากอหญ้าไปก่อนนะมีนเผื่อวันนี้พี่จะได้ลูกอีกคน”

“พี่อิทอายคนอื่นค่ะ”   อิทธิพลรวบตัวกอหญ้าพร้อมพาเธอเดินตรงไปที่บ้านพักของพวกเขาทันทีกอญ้าเองรู้สึกอายเพื่อนๆของเธออยู่มากเลยรีบเดินเข้าบ้านไปโดยดี

“ไปกันเถอะมีน...เราไปทำน้องให้นีน่าเถอะ”

“พี่นิค...”   โดมินิคเองก็ไม่ให้น้อยหน้ารวบตัวเจ้าสาวของเขาเข้าบ้านพักไปเหมือนกันทิ้งให้แน็ทตี้ยืนเหงาอยู่คนเดียว

“อ้าวทิ้งให้แน็ทตี้คนไม่มีคู่อยู่คนเดียวอีกแล้ว...โถ่”   แน็ทตี้เองมองตามเพื่อนของเธอด้วยแววตาสุขใจแต่เธอเองก็รู้สึกเหงาใจไปตามๆกันเพราะเห็นคนมีคู่เค้าหวานกันเธอก็อดอิจฉาไม่ได้

“ไวไวจ๋าพี่แน็ทอยากเข้าห้องน้องไวไวพาพี่แน็ทเข้าห้องหน่อยนะ”

“เอ่อ..ผมไม่ว่างครับพี่แน็ทมีขาพี่แน็ทก็เดินไปเองสิครับ”   เมื่อเดินกลับมาที่โต๊ะเธอก็เห็นว่าไวไวกำลังนั่งดื่มอยู่คนเดียวเธอจึงเข้าไปแทะโลมเด็กหนุ่มตามปกติแต่ก็ได้รับคำปฏิเสธกลับมาจนหน้าหงาย

“อ้าว...เดี๋ยวสิจะรีบหนีไปไหนล่ะกลับมาก่อนเฮ้อโสดวนไปสิคะเราอิจฉาคนมีคู่”   ไวๆเองปฏิเสธแน็ทตี้แล้วเขาก็รีบวิ่งเข้าบ้านไปหาพี่สาวของเธอทันทีเพราะเกรงว่าอยู่ตรงนี้เขานั้นจะไม่ปลอดภัยทิ้งให้แน็ทตี้นั้นนั่งดื่มอยู่คนเดียวแน็ทตี้เองก็ต้องนั่งคุยกับขวดน้ำเมาอย่างเหงาใจต่อไป

ทางด้านคู่บ่าวสาว

“เหนื่อยไหม”

“ไม่เลยค่ะ”  หลังจากที่ทั้งสองอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็มานอนกอดกันบนเตียงนุ่มพร้อมกระซิบคุยกันกระหนุงกระหนิงเพราะกลัวว่าลูกสาวของพวกเขานั้นจะตื่นมากลางดึก

“ฉันให้เป็นของขวัญแต่งงาน”   โดมินิคหยิบสมุดบัญชีออกมาให้หญิงสาวดูเขาให้สมุดบัญชีนี้กับเธอเป็นของขวัญแต่งงานและหวังว่าหญิงสาวน่าจะชอบ

“โห...มันเยอะเกินไปค่ะพี่นิค”   มีนชญาเปิดสมุดบัญชีดูตัวเลขในนั้นเธอถึงกับยัดใส่มือคืนชายหนุ่มไปเพราะเงินในนั้นมันมากเกินไปที่เธอจะรับไว้ได้มันไม่ใช่แค่ล้านสองล้านแต่มันเป็นร้อยล้านเธอไม่ใช่นักธุรกิจใหญ่โตอะไรคงไม่ต้อใช้เงินเยอะขนาดนี้

“ไม่เยอะไปหรอกเผื่อเธออยากได้อะไรก็ซื้อเองได้เลยไม่ต้องเก็บเงินเองให้ลำบากเธอเป็นเมียฉันเธอต้องสบายที่สุด”

“มีนไม่รู้จะใช้อะไรมีนขอเก็บไว้ให้ลูกนะคะ”  มีนชญาปฏิเสธเท่าไรแต่ดูท่าคนเป็นสามีก็ยังจะพยายามยัดเยียดให้เธออยู่ดีอีกอย่างชื่อบัญชีก็เป็นชื่อเธออีกด้วยเธอไม่รู้ว่าเขาไปเปิดตอนไหน

เธอเลยบอกกับเขาว่าจะเก็บเงินนี้ไว้ให้ลูกสาวก็แล้วกันเพราะเธอเองก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินร้านดอกไม้ของเธอถึงจะเป็นร้านเล็กๆแต่ก็ทำเงินให้เธอได้มากมายอยู่จนเธอนั้นเหลือกินเหลือใช้แล้วเพราะหญิงสาวเองก็ไม่ได้ใช้ชีวิตหรูหราอะไร

“เมียฉันนี่ไม่เคยคิดอยากจะได้อะไรจากตัวฉันเลยสินะนอกจากลูก”

“แซวมีนอีกแล้วนะคะ”

โดมินิคลูบไปที่หัวของภรรยาสาวเขาต้องส่ายหัวให้กับนิสัยของเธอเพราะมันแปลกกว่าผู้หญิงทั่วไปอยู่มากเขาไม่เห็นเธอจะเรียกร้องหรือว่าขออะไรเขาสักนิด ขนาดเขาเป็นคนให้เองเธอก็ยังไม่อยากจะรับที่เขารู้อย่างเดียวว่าเธอนั้นอยากจะได้อะไรจากเขาก็คงจะมีแค่สิ่งเดียวที่เธอได้ไปแล้วก็คือลูกน้อยที่นอนหลับปุ๋ยตัวกลมอยู่บนเตียงคนนี้นี่แหละ

“ตอนนี้ก็ได้เวลาทำน้องให้นีน่าแล้วล่ะสิ”   โดมินิคเห็นว่าตอนนี้ก็ได้เวลาจัดการกับเมียตัวเล็กของเขาแล้วเขาคิดว่าอีกไม่นานนี้คงได้อุ้มลูกคนที่สองเป็นแน่

“พี่นิค...วันนี้ไม่นานนะคะมีนเหนื่อยค่ะแล้วก็ห้ามเสียงดังด้วยเดี๋ยวลูกตื่น”   มีนชญาเขินเล็กน้อยที่สามีของเธอจู่โจมขึ้นมาทาบทับบนตัวเธอโดยไม่ทันตั้งตัวพร้อมบอกว่าวันนี้เธอขอให้เขานั้นปราณีเธอบ้างเพราะวันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วอีกอย่างก็ต้องกำชับชายหนุ่มว่าห้ามเสียงดังเพราะกลัวว่าลูกสาวของเธอจะตื่นขึ้นมา

“คนเสียงดังน่าจะไม่ใช่ฉันนะ”  โดมินิคยิ้มกริ่มพร้อมตอบกลับไปว่าคนที่เสียงดังน่าจะไม่ใช่เขาเพราะจากทุกครั้งก็เป็นหญิงสาวที่ควบคุมเสียงของเธอเองไม่ได้ตลอด

“เราไปอีกห้องดีกว่า”   โดมินิครู้ว่าหญิงสาวคงควบคุมเสียงได้ยากและตัวของเขาเองก็เหมือนกันเขานั้นอยากจะปลดปล่อยให้เต็มที่เลยอุ้มหญิงสาวไปอีกห้องของบ้านเพื่อที่จะดำเนินกิจกรรมรักอย่างสะดวกและสบายใจได้ว่าลูกของเขาจะไม่ตื่นแน่นอน

บทรักของทั้งสองกินเวลาไปค่อนคืนมันไม่ใช่แค่เวลาสั้นๆอย่างที่หญิงสาวขอเสียแล้วเพราะชายหนุ่มอดใจลำบากทุกครั้งที่ได้ร่วมรักกับเมียตัวน้อยของเขาเสียงครางของทั้งคู่สลับกันดังไม่ว่างเว้นจนหญิงสาวนั้นค่อยๆหมดแรงลงไปเรื่อยๆเพราะเธอเหนื่อยจริงๆแต่มีหรือชายหนุ่มนั้นจะปล่อยให้เธอนอนง่ายๆเขายังคอยปลุกเร้าให้เธอนั้นส่งเสียงครางเบาๆอยู่ตลอดเวลาจนเขาเสร็จสมดังใจแล้วจึงอุ้มหญิงสาวไปนอนที่ห้องของลูกน้อยดังเดิมและเขาก็กอดเธอหลับไปจนรุ่งเช้าแสนสดใส

อย่างที่โดมินิคเคยคิดเขายังคิดขอบคุณความคิดพิเลนๆของหญิงสาวจนถึงทุกวันนี้เพราะว่าถึงมันจะดูเป็นเรื่องปวดหัวที่สุดที่เขาเคยเจอมาแต่สุดท้ายมันก็ทำให้เขาและเธอมีครอบครัวที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุข ตามที่เขานั้นโหยหาครอบครัวที่อบอุ่นแบบนี้มานานตั้งแต่เสียพ่อและแม่ของเขาไปตอนนี้ชีวิตของเขาเองก็ไม่ได้มีแต่สนใจงานอีกแล้วแต่ครอบครัวต้องมาก่อนทุกอย่างเสมอ

มีนชญาเองตอนนี้เธอมีความสุขเหมือนเจ้าหญิงในนิยายอย่างไงอย่างงั้นเธอก็ไม่คิดว่าตัวของเธอและชายหนุ่มนั้นจะมาถึงจุดนี้ได้หญิงสาวขอบคุณโชคชะตาพรมลิขิตที่ขีดเอาไว้ให้คนอย่างเธอและชายหนุ่มที่มีชีวิตและนิสัยต่างกันสุดขั้วมาเจอกันได้แถมยังสร้างให้เธอและเขาเข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่ออีกด้วย...

                                                                                                                                                 จบบริบูรณ์...