ตอนที่สิบห้า

“อย่างแรกต้องต้มเส้นก่อน”  มีนชญาถือมือถือเพื่อดูสูตรไปพลางๆอย่างแรกที่จะต้องทำคือต้มเส้นสปาเก็ตตี้ก่อนเธอจึงหยิบหม้อใบเล็กที่เหมือนในรูปมาวางบนเตาแล้วใส่น้ำตั้งให้น้ำเดือดแล้วใส่เส้นลงไป

“ใส่น้ำมันมะกอกเล็กน้อยตามด้วยเกลือป่นด้วยเหรอ....ตายแล้วไม่ได้ซื้อนี่ใช้น้ำมันปาล์มแทนละกันมันคงเหมือนกันนั่นแหละ...อ้าวแล้วเกลือป่น...เฮ้ออ..อีกแล้วนะยัยมีนน้ำปลาแทนละกันมันก็ให้ความเค็มเหมือนกันนั่นแหละ”   หญิงสาวอ่านวิธีไปเรื่อยๆขณะที่มือก็หยิบวัตถุดิบตามสูตรที่บอกมาวางไว้ที่เคาเตอร์ทำครัวเมื่ออ่านถึงเทคนิคการต้มเส้นสปาเก็ตตี้ว่าให้ใส่น้ำมันมะกอกลงไปและเกลือป่นเล็กน้อยหญิงสาวจึงนึกขี้นได้ว่าเธอลืมหยิบมาเธอหยิบมาแค่น้ำมันปาล์มกับน้ำมันถั่วเหลืองมาแค่นั้นและเธอก็ไม่ได้หยิบเกลือป่นมาด้วยหญิงสาวจึงดัดแปลงใช้น้ำมันเหล่านี้ให้มันเป็นประโยชน์และใช้น้ำปลาแทนเกลือเพราะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ให้ความเค็มเหมือนกัน

“​หั่นเบคอนเป็นชิ้นเล็กๆเตรียมไว้แล้วก็ตีผสมนมสดกับไข่ไก่เข้าด้วยกัน......”   หลังจากที่น้ำเดือดและนำเส้นลงไปต้มแล้วหญิงสาวก็มาอ่านวิธีการทำส่วนประกอบอย่างอื่นต่อยังไงวันนี้เธอก็จะต้องทำเสร็จก่อนที่ชายหนุ่มจะออกมาจากห้องให้ได้หญิงสาวคิดว่าไอ้การผัดอาหารก็คงใช้เวลาไม่นานทำเสร็จแล้วเธอก็คงจะกลับเลยเพราะมันก็น่าจะถึงเวลาเลิกงานของเธอพอดี

“ตอนนี้ก็ต้องผัดเบค่อนกับกระเทียมก่อน”   มีนชญาตั้งกระทะคู่กับหม้อต้มสปาเก็ตตี้หลังจากที่เธอหั่นเบค่อนกับกระเทียมเสร็จแล้วหญิงสาวใส่น้ำมันในกระทะเล็กน้อยตามสูตรพร้อมรอให้ร้อนแล้วใส่เบค่อนกับกระเทียมลงไปผัด

“ใส่เส้นลงไปผัด...อ้าวเส้นยังไม่ได้เอาลงจากเตาเลย” เมื่อดูวิธีต่อไปบอกให้นำเส้นลงไปผัดเธอเองลืมไปว่ายังไม่ได้เอาเส้นสปาเก็ตตี้ออกจากหม้อจึงละมือจากการผัดเบค่อนโดยที่ยังไม่ได้ปิดไฟแล้วไปจัดการกับเส้นสปาเก็ตตี้ก่อน

“เรียบร้อยใส่น้ำมันนิดหน่อย”   มีนชญารีบปิดไฟที่หม้อต้มเส้นสปาเก็ตตี้พร้อมเทน้ำเย็นลงชามและเอาเส้นจากในหม้อลงแช่น้ำเย็นพร้อมกับเทน้ำเย็นในถ้วยทิ้งและใส่น้ำมันปาล์มเล็กน้อยแทนน้ำมันมะกอกที่เธอไม่ได้ซื้อมา

“อ้าว...เฮ้ยไหม้ๆ...ว่าแล้วกลิ่นอะไร”   เมื่อเตรียมเส้นสปาเก็ตตี้เรียบร้อยแล้วเธอจึงหันมาที่กระทะเพื่อที่จะนำเส้นลงไปผัดแต่ตอนนี้ด้วยความที่เธอลืมเบาไฟและไปทำอย่างอื่นจึงทำให้กระเทียมและเบค่อนมันไหม้แทบจะเกรียมไปหมดหญิงสาวจำต้องวางชามใส่เส้นสปาเก็ตตี้เอาไว้ก่อนและปิดไฟที่กระทะเบค่อนตอนนี้เบค่อนที่เธอซื้อมาก็หมดแล้วด้วยเพราะเธอซื้อมาแค่ห่อเล็กห่อเดียวตอนนี้เบค่อนทั้งหมดก็นอนกระดำกระด่างแต่ก็เห็นสีชมพูบ้างอยู่บนกะทะอยู่ตรงหน้าเธอ

“เฮ้อ...จะทำไงต่อล่ะเนี่ย...คุณทานแบบนี้ไปก่อนแล้วกันนะคุณโดมินิควันหลังเดี๋ยวมีนจะแก้มือให้”   มีนชญาเห็นว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วเธอจะหาซื้อวัตถุดิบใหม่ก็คงจะไม่ทันเลยผัดมันไปเสียแบบนั้นเลยถ้าหากว่าชายหนุ่มจะมีปัญหาเดี๋ยวเธอค่อยแก้สถานการณ์ตรงหน้าเอาก็แล้วกัน

18.00 น.

“เรียบร้อยซะที”   กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นไปก็เล่นเอาซะหญิงสาเหงื่อตกเพราะการจัดแจงวัตถุดิบแต่ละอย่างมันทำให้ห้องค่อนข้างเลอะน้ำมันที่กระเด็นจากการผัดเบค่อนก็ทำให้พื้นมันอีกด้วยเมื่อหญิงสาวทำอาหารเสร็จแล้วก็ยังคงต้องทำความสะอาดห้องครัวต่อตามที่แน็ทตี้ได้กำชับเธอเอาไว้ว่าทุกอย่างต้องสะอาดอยู่เสมอ

“อาหารเย็นของฉันได้แล้วใช่ไหม”   โดมินิคนั้นออกมาจากห้องในเวลาอาหารเย็นพอดีเขาเดินไปดูที่โต๊ะอาหารแต่ก็ยังไม่มีอาหารวางอยู่จึงเดินเข้ามาในห้องครัวเมื่อเห็นว่าแม่บ้านคนใหม่ของเขานั่งอยู่จึงเอ่ยถามว่าอาหารเย็นได้หรือยัง

“อ๋อ...ค่ะคุณเจ้านายเดี๋ยวคุณไปรอมีนที่โต๊ะอาหารเลยค่ะ”   มีนชญาที่กำลังนั่งปาดเหงื่ออยู่เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มเธอถึงกับเด้งตัวยืนขึ้นมาทันทีพร้อมบอกว่าอาหารนั้นเสร็จแล้วและให้เขานั้นไปรอที่โต๊ะอาหารได้เลยเดี๋ยวเธอจะยกไปเสริฟถึงที่

“โอเค”    โดมินิคได้ยินว่าอาหารนั้นเสร็จแล้วเขาจึงเดินออกไปรอที่โต๊ะอาหารทันทีตอนนี้เขาหิวมากเพราะเมื่อกลางวันนอนพักเลยไม่ได้ทานอะไรและหวังว่าฝีมือของหญิงสาวจะทำให้เขานั้นประทับใจ

“อาหารมาแล้วค่ะ...มีนจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วขอตัวกลับก่อนนะคะ”   มีนชญาเดินถือถาดอาหารที่มีฝาปิดมาวางตรงหน้าชายหนุ่มพร้อมขอตัวกลับทันทีเพราะเธอไม่อยู่ตรงนี้หลังจากที่ชายหนุ่มนั้นเห็นหน้าตาอาหารแล้ว

“เดี๋ยวนั่นถุงอะไร...อาหารเย็นของเธอใช่หรือเปล่า”   โดมินิคเห็นว่าหญิงสาวถือถุงที่ข้างในมีก้อนกลมๆสองก้อนและมีพวกถุงผักอยู่ด้วยเขาคิดว่าน่าจะเป็นอาหารของหญิงสาวถ้ามันเป็นอาหารเย็นของเธอเขาก็จะให้เธอนั่งทานเสียที่นี่เลยเพราะมันเย็นแล้วอีกอย่างกว่าเธอจะกลับถึงบ้านมันก็น่าจะเลยเวลาอาหารแล้วด้วย

“อ๋อ...อาหารเย็นของมีนน่ะค่ะ”   หญิงสาวหันมาหาชายหนุ่มพร้อมยกถุงที่เธอถือขึ้นแล้วบอกกับคนตรงหน้าว่านี่มันเป็นถุงอาหารเย็นของเธอหญิงสาวไม่เข้าใจว่าเขาจะมาสนใจอะไรกับถุงผัดไทเธอด้วย

“มานั่งทานด้วยกันสิ”   ในเมื่อมันเป็นอาหารเย็นของหญิงสาวแบบที่เขาคิดเขาจึงถือโอกาสชวนเธอมานั่งทานด้วยกันเสียเลยเพราะเขานั้นก็ไม่ได้ถืออะไรอยู่แล้วในเมื่อตอนนี้อยู่กันแค่สองคนเขาไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่างที่จะนั่งทานข้าวพร้อมกันโต๊ะเดียวกับลูกจ้างไม่ได้

“คะ”   มีนชญาตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆชายหนุ่มก็มาชวนให้เธอนั่งทานอาหารด้วยกัน

“ก็นี่มันเป็นเวลาอาหารเย็นแล้วเธอมานั่งทานกับฉันนี่แหละแล้วค่อยกลับ”   โดมินิคเห็นหญิงสาวมีสีหน้าที่ค่อนข้างแปลกใจที่ชวนเธอนั่งทานอาหารด้วยกันจึงต้องบอกเหตุผลออกไป

“เอ่อ...จะดีเหรอคะ”   มีนชญาคิดว่ามันเป็นนิสัยที่ดีของชายหนุ่มอีกอย่างหนึ่งที่เขาไม่ถือตัวแต่เธอนั้นอยากกลับไปทานที่บ้านของแน็ทตี้มากกว่าเพราะเธอกลัวว่าเขานั้นจะบ่นเธอเรื่องอาหารที่ทำให้เขาน่ะสิ

“ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำสอง”  โดมินิคเริ่มเปลี่ยนสีหน้าที่หญิงสาวนั้นไม่ยอมทำตามที่เขาสั่งแต่โดยดี