“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ”
มีนชญาเห็นท่าไม่ค่อยดีแล้วถ้าหากเธอไม่นั่งทานอาหารโต๊ะเดียวกันกับเขาตามที่เขาสั่งเธอมีหวังเขาคงไม่พอใจเธอเป็นแน่
“เอ่อ...แล้วทำไมสีมันเป็นแบบนี้” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจัดอาหารใส่จานมานั่งทานข้างๆเขาเรียบร้อยแล้วเขาจึงเปิดฝาครอบจานอาหารของเขาขึ้นเขาแปลกใจนิดหน่อยที่สีสันสปาเก็ตตี้จานนี้มันดูแปลกๆค่อนข้างที่จะสีหมองผิดปกติจึงหันไปถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆว่าทำไมอาหารของเขามันจึงมีหน้าตาและสีสันเป็นแบบนี้
“อะ..อ๋อ...มันเป็นสูตรน่ะค่ะอร่อยนะคะคุณเจ้านายลองดู” มีนชญาที่กำลังจะตักผัดไทเข้าปากเธอถึงกับต้องวางช้อนลงทันทีตอนนี้หน้าเธอเจื่อนลงนิดหน่อยเพราะหากจะตอบไปว่าเธอนั้นทำไม่เป็นก็คงจะไม่ได้จึงแกล้งบอกไปว่ามันเป็นสูตรของเธอเองและเธอก็บอกเขาอีกว่ามันอร่อย
“เธอเลิกเรียกฉันว่าคุณเจ้านายได้แล้วฟังแล้วมันแปลกๆเรียกว่าคุณนิคก็พอ” โดมินิคไม่ได้สนใจที่จานอาหารของเขาแล้วตอนนี้เขารู้สึกอยากปรับคำพูดให้หญิงสาวมากกว่าเพราะเขานั้นรู้สึกว่าคำที่เธอเรียกเขานั้นมันช่างดูแปลกๆขัดหูอย่างไงบอกไม่ถูกจึงให้เธอเปลี่ยนเป็นเรียกชื่อเล่นของเขาจะดีกว่า
“ก็ได้ค่ะ” มีนชญายิ้มรับที่ชายหนุ่มนั้นยอมให้เธอเรียกชื่อเล่นก็ดีเธอจะได้ไม่ต้องคอยเรียกคุณเจ้านายแบบนี้อีกต่อไป
“ฉันว่ารสชาติมันค่อนข้างแปลกๆนะนี่มันสูตรไหนฉันไม่เห็นเคยทานเลย...ดูเหมือนเส้นมันจะยังไม่สุกดีด้วยนะ” โดมินิคลองใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากแบบคำไม่ใหญ่มากเพราะเขานั้นต้องทดลองชิมมันก่อนเมื่อเคี้ยวไปได้สักพักเขาก็ต้องหันมาถามหญิงสาวอีกรอบว่ามันสูตรไหนเพราะรสชาตินี้เขาไม่เคยทานมันเลยอีกอย่างมันก็ไม่ได้อร่อยสำหรับเขาเลยสักนิด
“อืมม...มีนก็ทำตามสูตรที่เคยทำนะคะมันไม่อร่อยเหรอคะ...งั้นคุณนิคลองผัดไทของมีนไหมคะมีอีกห่อ” มีนชญายังแกล้งแถไปเรื่อยอันที่จริงเธอก็รู้สึกสงสารชายหนุ่มอยู่เหมือนกันหากทานอีกต่อไปคงไม่ไหวแน่เพราะเธอลองชิมมาแล้วรสชาติมันไม่ได้เรื่องเลยสักนิดแต่เธอก็ยังต้องปั้นหน้ายิ้มบอกกับเขาว่าเธอก็ทำตามสูตรแล้วแต่ก็ยังเสนออีกเมนูให้ชายหนุ่มได้ลองทานคือผัดไทอีกห่อของเธอนั่นเอง
“ฉันว่ามันก็น่าจะดีกว่าจานนี้นะ” โดมินิคเห็นว่าความคิดของหญิงสาวมันเป็นความคิดที่ดีเพราะถ้าจะให้เขาทนทานอาหารที่มันรสชาติแย่แบบนี้จนหมดคงไม่ไหวอีกอย่างถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยทานอาหารแบบที่หญิงสาวจะให้เขาทานเขาก็คิดว่ารสชาติมันก็คงจะดีกว่าสปาเก็ตตี้จานนี้เยอะ
“รอสักครู่นะคะเดี๋ยวมีนใส่จานให้ค่ะ” มีนชญาต้องรีบลุกเก็บจานสปาเก็ตตี้เข้าไปในครัวพร้อมแกะผัดไทยอีกห่อใส่จานอย่างรวดเร็วเธอค่อนข้างโล่งใจที่ชายหนุ่มนั้นไม่ได้ต่อว่าเธอเกี่ยวกับเรื่องอาหารเธอต้องขอบคุณผัดไทห่อสุดท้ายนี้จริงๆ
“ได้แล้วค่ะ” มีนชญาวางจานผัดไทที่หน้าของชายหนุ่มพร้อมกลับลงไปนั่งเก้าอี้ของตัวเองเธอหวังว่าชายหนุ่มจะพอใจกับรสชาติผัดไทยแบบที่เธอชอบนะไม่อย่างนั้นเธอคงต้องหาอย่างอื่นให้เขาทานอีกเป็นแน่
“หืมมม...อร่อยดีนี่” โดมินิคมองอาหารตรงหน้าอย่างแปลกตาเขาเห็นหญิงสาวทานแล้วท่าทางจะอร่อยเขาจึงใช้ส้อมม้วนเส้นผัดไทเข้าปากเมื่อได้ลองเคี้ยวไปครู่หนึ่งแล้วเขานั้นต้องรีบตักมันเข้าปากอย่างต่อเนื่องเพราะมันอร่อยจนหยุดไม่ได้ก่อนจะหันมาบอกกับหญิงสาวว่าอาหารจานนี้มันอร่อยดีเหมือนกัน
20 นาทีผ่านไป
“เดี๋ยววันหลังมีนจะซื้อผัดไทยมาฝากคุณนิคอีกนะคะ” มีนชญาล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมาเพื่อจะลาชายหนุ่มกลับบ้านพร้อมบอกกับเขาว่าวันหลังเธอซื้อผัดไทยมาให้อีกเพราะเห็นว่าเขานั้นชอบ
“ขอบใจนะ...ถ้าเธอจะซื้ออะไรก็เบิกเงินกับชอวได้เลย” โดมินิคนั้นรู้สึกชอบอาหารที่หญิงสาวให้เขานั้นลองทานเสียแล้วพร้อมบอกกับหญิงสาวว่าหากเธออยากจะซื้ออะไรก็ให้บอกชอวได้เลยเพราะเรื่องบัญชีเขาให้ชอวเป็นคนจัดการ
“ค่ะ...เดี๋ยวมีนขอตัวกลับก่อนนะคะ” มีนชญายิ้มรับคำที่ชายหนุ่มบอกพร้อมขอตัวกลับทันทีเพราะมันมืดแล้ว
“บ้านเธออยู่ไกลไหม” โดมินิคเห็นว่ามันค่อนข้างที่จะมืดแล้วอีกอย่างมีนชญาก็เป็นผู้หญิงเดินทางกลับคนเดียวถ้าหากว่าบ้านอยู่ไกลก็คงจะอันตรายเขาจึงคิดว่าถ้าหากมันไกลวันนี้เขาจะไปส่งเธอเองเพราะเขาให้เธอนั่งทานอาหารอยู่ด้วยจนดึก
“อ๋อ..เอ่อ..ไกลมากค่ะ” มีนชญาเองจะบอกว่าเธอนั้นอยู่กับแน็ทตี้ก็ไม่ได้เธอจึงต้องบอกกับชายหนุ่มว่าบ้านเธออยู่ไกลมากเผื่อถ้าเขาคิดว่าจะอาสาไปส่งจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปส่งเธอเพราะเห็นว่ามันไกล
“งั้นเหรอ...งั้นเธอรอเดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอเองเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวกลับบ้านดึกๆดื่นๆมันอันตรายเดี๋ยววันหลังเธอเลิกงานสี่โมงเย็นก็แล้วกันนะ” โดมินิคได้ฟังที่หญิงสาวบอกว่าบ้านของเธอนั้นอยู่ไกลเขาก็ยิ่งเป็นห่วงแถมยังรู้ว่าเธอนั้นอยู่ตัวคนเดียวยิ่งน่าเป็นห่วงเข้าไปอีกวันนี้เขาจึงต้องไปส่งเธอด้วยตัวเองเพราะว่าอยากรู้ว่าเธออยู่อย่างไรพร้อมบอกว่าพรุ่งนี้เป็นต้นไปให้เธอเลิกงานไวขึ้นจะได้ไม่กลับบ้านดึกเขานึกตำหนิตัวเองที่ไม่ได้ถามเธอตั้งแต่แรกไม่อย่างนั้นเขาคงปรับเวลางานให้เธอตั้งแต่คุยกันคราแรกแล้ว
“เอ่อ..ซวยแล้วไหมล่ะยัยมีน...จะให้เค้าไปส่งที่ไหนล่ะทีนี้...แน็ทตี้แกต้องช่วยฉัน” มีนชญายืนมองชายหนุ่มที่กำลังเตรียมตัวไปส่งเธอด้วยสีหน้ากังวลเพราะเธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะใจดีอาสาไปส่งเธอน่ะสิที่สำคัญเธอจะให้เขานั้นไปส่งเธอที่ไหนยังไม่รู้เลยตอนนี้เธอทำได้แต่ส่งข้อความหาแน็ทตี้ให้ช่วยเธอก่อนนั่นเอง
“ที่XXXเหรอ” หลังจากที่มีนชญาส่งข้อความหาแน็ทตี้ให้ช่วยเธอเรื่องนี้อย่างรวดเร็วแน็ทตี้จึงส่งพิกัดที่ที่จะให้ชายหนุ่มนั้นไปส่งเธอพร้อมบอกว่าเขาจะรอรับเธอกลับที่นั่นจึงทำให้หญิงสาวโล่งใจไปอีกเปราะบางทีเธอก็แอบหงุดหงิดชายหนุ่มอยู่เหมือนกันที่จะมาหวังดีอะไรกับเธอตอนนี้ก็ไม่รู้
“ไปกันเถอะ...เดี๋ยวเธอรออยู่ตรงนี้นะฉันไปเอารถออกมาก่อน”“ค่ะ”โดมินิคบอกให้หญิงสาวรออยู่ที่หน้าบ้านพร้อมเดินไปที่โรงจอดรถและขับรถออกมารับเธอ“โห...รถสปอร์ตเป็นบุญของเราเหมือนกันนะ” มีนชญายืนรอชายหนุ่มไปขับรถออกมาจากโรงรถด้วยสีหน้าที่แอบเซ็งนิดหน่อยแต่เมื่อได้ยินเสียงของรถเธอจึงหันไปมองภาพตรงหน้าของเธอคือชายหนุ่มขับรถสปอร์ตคันหรูของเขาออกมาเพื่อที่จะไปส่งเธอหญิงสาวถึงกับตาลุกวาวพร้อมบอกกับตัวเองว่าเป็นบุญของเธอที่ได้นั่งรถแพงๆแบบนี้อย่างน้อยเรื่องที่เธอแอบเซ็งอยู่ตอนนี้มันก็ผ่อนคลายหายไปบ้างเมื่อรู้ว่าตัวเองจะได้นั่งรถหรูข้างๆกับผู้ชายที่สุดเพอร์เฟค30 นาทีต่อมา“โห...ตรงนี้เค้ามีจัดงานด้วย...คุณนิคคะจอดตรงนี้แปปนึงสิคะ” เมื่อชายหนุ่มขับรถพามีนชญาออกมาได้พักใหญ่หญิงสาวเห็นว่าที่ข้างทางนั้นเหมือนมีงานวัดอยู่เธอเห็นว่ามีร้านลูกโป่งที่เธอชอบมากๆตั้งแต่เด็กยันโตจึงเอ่ยปากบอกให้ชายหนุ่มนั้นจอดรถให้เธอ“ได้สิ” โดมินิคนั้นไม่รู้ว่าหญิงสาวจะให้เขาจอดรถเพื่ออะไรแต่เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่มองไปที่ข้างทางเขาจึงต้องจอดให้เธอ“ซื้อลูกโป่งเนี่ยนะ” โดมินิคจอดรถได้หญิงสาวก็ลงจากรถทันทีเขามองไ
โดมินิคคิดว่าหากหญิงสาวตัวคนเดียวจะอยู่ในพื้นที่แบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่เขาจึงบอกให้เธอย้ายมาอยู่ที่บ้านของเขาเพราะมันปลอดภัยกว่าการอยู่ที่นี่คนเดียวอีกอย่างก็ไม่ต้องไปๆกลับๆด้วยเขาให้เธอมาอยู่ห้องของชอวเพราะห้องนั้นก็ไม่มีใครอยู่อยู่แล้ว“ให้มีนพักที่นั่นได้เหรอคะ...ขอบคุณนะคะคุณนิค...เดี๋ยวมีนแบ่งลูกโป่งให้คุณเป็นการตอบแทนนะคะ” มีนชญาถึงกับตาลุกวาวเกี่ยวกับข้อเสนอของชายหนุ่มที่ให้เธอมาเพราะนี่คือโอกาสของเธอที่จะได้อยู่ใกล้ชายหนุ่มแทบจะตลอดเวลาแล้วหญิงสาวรีบขอบคุณชายหนุ่มยกใหญ่พร้อมทั้งทำสีหน้าสำนึกในบุญคุณอย่างเห็นได้ชัดตอนนี้เธอนั้นอยากจะนั่งขอบคุณเขาสักชั่งโมงแต่มันก็น่าจะเสียเวลาเกินไปเมื่อเห็นว่าลูกโป่งของเธอนั้นมันก็ซื้อมาเยอะอยู่เธอจึงคิดว่าควรจะแบ่งให้เขานั้นเอาไปดูเล่นบ้างจะดีกว่าเผื่อหน้าตาของเขาจะสดใสมากกว่านี้“เธอเอากลับไปให้หมดนั่นแหละ...ฉันไม่รู้ว่าจะเอาลูกโป่งไปทำอะไร” โดมินิครีบปฏิเสธหญิงสาวทันทีเพราะเขาไม่ได้ชอบของอะไรแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆอยู่แล้ว“เอาไปเถอะค่ะ...มันจะทำคุณนิคยิ้มง่ายนะคะดูสิคะมันโคตรน่ารักเลย...นี่ค่ะมีนให้คุณนิคมีนไปแล้วนะคะบ๊ายบายค่ะ”มีนชญาพยายา
“ขอบคุณค่ะ” มีนชญารีบรับกุญแจห้องจากชายหนุ่มพร้อมขอบคุณคนตรงหน้าที่ใจดีกับเธอทันที“เดี๋ยวฉันออกไปวิ่งสักครึ่งชั่วโมงเธอเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ฉันด้วยนะ” โดมินิคกำลังจะออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะใกล้ๆพร้อมบอกให้หญิงสาวทำอาหารเขช้ารอเขาไว้ได้เลยเพราะเขาจะไปวิ่งแค่ประมาณครึ่งชั่วโมงเท่านั้น“ค่ะ” มีนชญาถึงกับยิ้มหน้าบานเพราะได้ยินว่าชายหนุ่มนั้นจะออกไปวิ่งตั้งครึ่งชั่วโมงเธอเห็นว่าเป็นการดีที่ชายหนุ่มไม่อยู่ในช่วงเวลาเตรียมอาหารเพราะเธอนั้นจะสั่งจากร้านมาให้เขานั่นเองมาให้เธอนั่งดูสูตรทำอีกเธอกะว่าคงจะไม่รอด“ตอนนี้ก็ต้องสั่งอาหารก่อน” มีนชญามองชายหนุ่มจนเขานั้นเดินออกไปจากตัวบ้านเรียบร้อยแล้วเธอจึงยกมือถือมาโทรสั่งอาหารจากร้านอาหารอิตาเลี่ยนร้านดังมาให้ชายหนุ่มทีเดียวครบทั้งสามมื้อเมื่อสั่งอาหารเรียบร้อยแล้วเธอจึงยกกระเป๋าที่ขนมาเข้าไปเก็บในห้องที่ชายหนุ่มนั้นพึ่งยื่นกุญแจให้กับเธอ20 นาทีผ่านไป“เฮ้อ...เสร็จซะที” หลังจากจัดแจงเก็บของเข้าที่เรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็ทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนุ่มทันทีRrrrrrrrrrrrrr“สวัสดีค่ะ....โอเคค่ะเดี๋ยวฉันออกไปรับ” ขณะที่กำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆหญิงสาว
แบบนี้ก็คงต้องปล่อยไปตามเวรตามกรรมแล้วหละแต่เมื่อคิดไปคิดมาชุดก็มีตั้งสามชุดชายหนุ่มอาจจะไม่เลือกใส่ชุดที่เธอทำมันไหม้ก็เป็นได้ตอนนี้หญิงสาวเลยปิดเพลงพร้อมตั้งหน้าตั้งตารีดต่อ“เฮ้ยย...นี่มันผ้าอะไรกันเนี่ยรีดทีไรไหม้ทุกที” มีนชญารีดผ้าไปบ่นไปเพราะผ้าที่เธอลงเตารีดนาบไปนั้นมันก็มีรอยไหม้ทันทีจนเธอไม่เข้าใจว่าแล้วผ้าแบบนี้เขาต้องใช้เตารีดอะไรรีดกันแต่มีอย่างหนึ่งที่หญิงสาวลืมไปก็คือการเบาความร้อนของเตารีดนั่นเอง“ถ้าจะไหม้หมดอย่างนี้...ก็คงต้องรีดแค่นี้แล้วแหละ...เฮ้อ..มีนท้อแล้วนะ” เมื่อเห็นว่าชุดที่รีดไปทั้งสองชุดของชายหนุ่มมีรอยไหม้เกือบจะทุกตัวจนเธอท้อใจไม่อยากจะรีดต่อเพราะไม่อยากจะทำชุดของชายหนุ่มพังเลยปล่อยอีกชุดที่สภาพดีเอาไว้แต่เธอก็ยังไม่ได้รีดพลางคิดในใจว่าหากชายหนุ่มอยากจะใส่ชุดดีๆก็กลับมารีดเองแล้วกันตอนนี้เธอยอมโดนตำหนิแล้วหละเพราะไม่ไหวกับการรีดผ้าแบบนี้เลยจริงๆไม่รู้ว่าเสื้อผ้าชายหนุ่มนั้นสั่งทำด้วยอะไรถึงได้ดูบอบบางแบบนี้เช้าวันต่อมา06.30 น.ปั้งๆๆๆๆ“ฟ้าผ่า...ฟ้าผ่า” มีนชญาถึงกับสะดุ้งตื่นตกใจเพราะสียงดังจากการเคาะประตูห้องของเธอจนคิดว่าวันนี้มีฟ้าผ่าแต่เช้าเมื
“เธอ...อย่าลืมตานะ” ในขณะที่หญิงสาวนั้นล้มลงไปเธอก็ดึงเอาผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวที่พันท่อนล่างของเขาอยู่ไปด้วยทำให้ตอนนี้ชายหนุ่มเหลือตัวล่อนจ้อนจึงรีบบอกให้หญิงสาวที่กำลังจะเงยหน้ามาหลับตาลงทันทีเพราะกลัวว่าเธอนั้นจะเห็นของสงวนของเขาที่ไม่อยากให้ใครเห็นนั่นเอง“อะ..อร้ายยยยยย” มีนชญาที่ไม่ทันได้ฟังที่ชายหนุ่มพูดเธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับส่งเสียงร้องเพราะภาพอนาจารตรงหน้าและรีบลุกวิ่งออกไปจากห้องนี้ทันทีเพราะค่อนข้างตกใจเพราะเกิดมาก็ไม่เคยต้องมาเห็นอะไรแบบนี้“มีน..มีนน..โถ่เอ้ย!!!บอกให้ปิดตาไงเล่า” โดมินิครีบหยิบผ้าขนหนูที่ร่วงอยู่กับพื้นมาพันตัวทันทีพร้อมร้องเรียกหญิงสาวแต่ก็ไม่ทันการเสียแล้วและแบบนี้เขาจะกล้ามองหน้าเธอติดไหมล่ะทีนี้ชายหนุ่มไม่ได้ตามเธอออกไปเพราะตอนนี้เขาต้องรีบแต่งตัวและออกไปประชุมแล้วเรื่องหญิงสาวเขาค่อยกลับมาเคลียทีหลังก็แล้วกันโรงแรมXXX08.00 น.“นี่เอกสารทั้งหมดครับนาย” ชอวยื่นแฟ้มเอกสารรายงานเกี่ยวกับโครงการทั้งหมดให้กับเจ้านายหนุ่มของเขาที่หน้าห้องประชุมหลังจากที่สรุปกันเรียบร้อยแล้วตั้งแต่เมื่อวานเกี่ยวกับประเด็นที่จะเสนอแก้ไขปรับปรุงนิดหน่อย“แน็ทตี้มาห
“นี่เธอถามละเอียดยิบขนาดนี้เป็นเมียฉันรึไง”โดมินิคเข้ามานั่งที่ฝั่งคนขับพร้อมสตาร์ทรถเพื่อที่จะพาหญิงสาวไปหาหมอที่โรงพยาบาลเขาถึงกับต้องเอ่ยแซวหญิงสาวที่ยิงคำถามใส่เขาโดยที่ไม่รอเว้นจังหวะให้เขานั้นตอบกลับเธอเลย“อะ...เอ่อ...มีนก็แค่อยากรู้เฉยๆค่ะ...ไม่บอกก็ไม่เป็นไร” มีนชญามีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยที่เห็นว่าชายหนุ่มนั้นแกล้งแซวเธอพร้อมบอกกับเขาว่าเธอแค่อยากรู้เฉยๆไม่ได้จู้จี้ซะหน่อยและถ้าหากเขาไม่บอกก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย“ฉันไปประมาณสักสิบกว่าวัน...ก็ดีสำหรับเธอนะเธอจะได้พักด้วยเพราะว่าเจ็บอยู่” โดมินิคเห็นว่าหญิงสาวมีสีหน้าที่เจื่อนลงไปเขาจึงบอกเวลาที่เขาไปว่าประมาณกี่วันและอีกใจของเขาก็คิดว่าดีเหมือนกันที่เขานั้นกลับอิตาลีในขณะที่หญิงสาวนั้นเจ็บอยู่เธอจะได้พักผ่อนไปในตัวด้วยเลย“...สิบกว่าวัน..ดีค่ะ...” มีนชญาคิดอยู่ในใจว่าเวลาสิบกว่าวันกว่าชายหนุ่มจะกลับมาเป็นเวลาที่เธอต้องทำตามแผนพอดีตอนนี้เลยนั่งฉีกยิ้มอยู่คนเดียวจนชายหนุ่มที่นั่งข้างๆถึงกับส่ายหัวให้กับอารมณ์ที่แปรปรวนของเธอเสียจริงพร้อมขับรถมุ่งหน้าพาหญิงสาวไปหาหมออย่างไม่สนใจว่าคนข้างๆนั้นจะนั่งยิ้มอะไรนักหนาโรงพยาบาลXXX
“เอ้า...คุณนิคเองเหรอคะมีอะไรหรือเปล่าคะมีนก็ว่าเบอร์ใคร” มีนชญาคลายสงสัยทันทีเมื่อปลายสายยอมพูดเสียทีว่าเขานั้นเป็นใครพร้อมถามเขาต่อว่าที่โทรหาเธอนั้นเขามีธุระอะไร“เอ่อ...คือจะโทรมาถามว่าข้อเท้าเธอเป็นยังไงบ้าง”“ดีขึ้นมากแล้วค่ะตอนนี้มีนเดินได้สะดวกแล้วค่ะ”“แล้ว...เอ่อ...เธออย่าลืมไปรีดผ้าในตู้ของฉันด้วยล่ะ” โดมินิคยังพยายามหาเรื่องที่จะถามไถ่หญิงสาวทั้งที่เขานั้นไม่จำเป็นต้องห่วงคนที่เป็นแม่บ้านขนาดนี้ก็ได้แต่แปลกที่เขานั้นรู้สึกห่วงเธอ“มีนทำเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะรับรองไม่มีปัญหาเหมือนคราวก่อนแน่ค่ะ..คุณนิคมีอะไรจะให้มีนทำอีกหรือเปล่าคะ” มีนชญาเห็นว่าชายหนุ่มนั้นคงจะโทรมาตรวจความเรียบร้อยภายในบ้านเป็นแน่เธอจึงบอกกับเขาไปว่างานทุกอย่างเรียบร้อยดีไม่ต้องเป็นห่วง“แล้ว.....เธอทานข้าวหรือยัง” โดมินิคเองก็ไม่รู้จะคุยเรื่องงานอะไรกับเธอต่อเพราะงานที่เขาจะสั่งเธอหญิงสาวก็จัดการเรียบร้อยหมดแล้วเขาเองก็จำต้องหาเรื่องอื่นคุยกับเธอเพราะอยากได้ยินเสียงของเธอนานๆมันทำให้เขานั้นรู้สึกผ่อนคลายได้เป็นอย่างดี“เรียบร้อยค่ะคุณนิคอิ่มจนพุงกางแล้วค่ะ...คุณนิคล่ะคะอยู่ที่โน่นทานอาหารตรงเวลา
“เอ่อ...ครับเธอน่าจะชอบนะครับ” ชอวอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อรู้แล้วว่าสิ่งนี้เป็นของใครพร้อมบอกกกับเจ้านายหนุ่มเพื่อเป็นกำลังใจว่าของสิ่งนี้มีนชญาน่าจะชอบดูจากที่เขารู้จักนิสัยของเธอและตอนนี้ยังรู้อีกว่าสิ่งที่เขาสงสัยอยู่นั้นมันน่าจะเป็นความจริงว่าเจ้านายหนุ่มของเขานั้นกำลังหลงเสน่ห์แม่บ้านคนใหม่นี้อยู่เป็นแน่แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะเตือนอะไรเพราะหญิงสาวก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรและอีกอย่างยังทำให้เจ้านายของเขายิ้มได้อีกต่างหากเรื่องชนชั้นเขารู้ว่าเจ้านายของเขาเคยเหยียดใครอยู่แล้วเมื่อเจ้านายของเขานั้นเจอคนที่ถูกใจเขาก็พร้อมยินดีด้วยเพราะอายุเจ้านายของเขาก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วควรที่จะเลือกใครเพื่อมีครอบครัวได้แล้ว“อืม...ไปกันเถอะ”ประเทศไทยเช้าวันต่อมา“เรียบร้อยแล้วนายไปพักเถอะฉันให้เวลาพักสองสามวัน” หลังจากที่ชอวช่วยเขาเอากระเป๋าเข้ามาเก็บที่ห้องเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มจึงบอกให้เขานั้นไปพักได้เพราะเขาเองก็ว่าจะพักการทำงานสักสองสามวันหลังจากที่ทำงานกันอย่างหนักมาหลายวันแล้ว“ขอบคุณครับนาย...” ชอวเดินออกจากบ้านอย่างอารมณ์ดีเพราะรู้ตัวว่าจะได้พักเขาเองก็กะว่าจะหาที่เที่ยวพักผ่อนเหมือนกันเพราะเคยอยาก