ตอนที่สิบหก

“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ”

มีนชญาเห็นท่าไม่ค่อยดีแล้วถ้าหากเธอไม่นั่งทานอาหารโต๊ะเดียวกันกับเขาตามที่เขาสั่งเธอมีหวังเขาคงไม่พอใจเธอเป็นแน่

“เอ่อ...แล้วทำไมสีมันเป็นแบบนี้”  เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจัดอาหารใส่จานมานั่งทานข้างๆเขาเรียบร้อยแล้วเขาจึงเปิดฝาครอบจานอาหารของเขาขึ้นเขาแปลกใจนิดหน่อยที่สีสันสปาเก็ตตี้จานนี้มันดูแปลกๆค่อนข้างที่จะสีหมองผิดปกติจึงหันไปถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆว่าทำไมอาหารของเขามันจึงมีหน้าตาและสีสันเป็นแบบนี้

“อะ..อ๋อ...มันเป็นสูตรน่ะค่ะอร่อยนะคะคุณเจ้านายลองดู”   มีนชญาที่กำลังจะตักผัดไทเข้าปากเธอถึงกับต้องวางช้อนลงทันทีตอนนี้หน้าเธอเจื่อนลงนิดหน่อยเพราะหากจะตอบไปว่าเธอนั้นทำไม่เป็นก็คงจะไม่ได้จึงแกล้งบอกไปว่ามันเป็นสูตรของเธอเองและเธอก็บอกเขาอีกว่ามันอร่อย

“เธอเลิกเรียกฉันว่าคุณเจ้านายได้แล้วฟังแล้วมันแปลกๆเรียกว่าคุณนิคก็พอ”  โดมินิคไม่ได้สนใจที่จานอาหารของเขาแล้วตอนนี้เขารู้สึกอยากปรับคำพูดให้หญิงสาวมากกว่าเพราะเขานั้นรู้สึกว่าคำที่เธอเรียกเขานั้นมันช่างดูแปลกๆขัดหูอย่างไงบอกไม่ถูกจึงให้เธอเปลี่ยนเป็นเรียกชื่อเล่นของเขาจะดีกว่า

“ก็ได้ค่ะ”   มีนชญายิ้มรับที่ชายหนุ่มนั้นยอมให้เธอเรียกชื่อเล่นก็ดีเธอจะได้ไม่ต้องคอยเรียกคุณเจ้านายแบบนี้อีกต่อไป

“ฉันว่ารสชาติมันค่อนข้างแปลกๆนะนี่มันสูตรไหนฉันไม่เห็นเคยทานเลย...ดูเหมือนเส้นมันจะยังไม่สุกดีด้วยนะ” โดมินิคลองใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากแบบคำไม่ใหญ่มากเพราะเขานั้นต้องทดลองชิมมันก่อนเมื่อเคี้ยวไปได้สักพักเขาก็ต้องหันมาถามหญิงสาวอีกรอบว่ามันสูตรไหนเพราะรสชาตินี้เขาไม่เคยทานมันเลยอีกอย่างมันก็ไม่ได้อร่อยสำหรับเขาเลยสักนิด

“อืมม...มีนก็ทำตามสูตรที่เคยทำนะคะมันไม่อร่อยเหรอคะ...งั้นคุณนิคลองผัดไทของมีนไหมคะมีอีกห่อ”  มีนชญายังแกล้งแถไปเรื่อยอันที่จริงเธอก็รู้สึกสงสารชายหนุ่มอยู่เหมือนกันหากทานอีกต่อไปคงไม่ไหวแน่เพราะเธอลองชิมมาแล้วรสชาติมันไม่ได้เรื่องเลยสักนิดแต่เธอก็ยังต้องปั้นหน้ายิ้มบอกกับเขาว่าเธอก็ทำตามสูตรแล้วแต่ก็ยังเสนออีกเมนูให้ชายหนุ่มได้ลองทานคือผัดไทอีกห่อของเธอนั่นเอง

“ฉันว่ามันก็น่าจะดีกว่าจานนี้นะ”   โดมินิคเห็นว่าความคิดของหญิงสาวมันเป็นความคิดที่ดีเพราะถ้าจะให้เขาทนทานอาหารที่มันรสชาติแย่แบบนี้จนหมดคงไม่ไหวอีกอย่างถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยทานอาหารแบบที่หญิงสาวจะให้เขาทานเขาก็คิดว่ารสชาติมันก็คงจะดีกว่าสปาเก็ตตี้จานนี้เยอะ

“รอสักครู่นะคะเดี๋ยวมีนใส่จานให้ค่ะ”    มีนชญาต้องรีบลุกเก็บจานสปาเก็ตตี้เข้าไปในครัวพร้อมแกะผัดไทยอีกห่อใส่จานอย่างรวดเร็วเธอค่อนข้างโล่งใจที่ชายหนุ่มนั้นไม่ได้ต่อว่าเธอเกี่ยวกับเรื่องอาหารเธอต้องขอบคุณผัดไทห่อสุดท้ายนี้จริงๆ

“ได้แล้วค่ะ”   มีนชญาวางจานผัดไทที่หน้าของชายหนุ่มพร้อมกลับลงไปนั่งเก้าอี้ของตัวเองเธอหวังว่าชายหนุ่มจะพอใจกับรสชาติผัดไทยแบบที่เธอชอบนะไม่อย่างนั้นเธอคงต้องหาอย่างอื่นให้เขาทานอีกเป็นแน่

“หืมมม...อร่อยดีนี่”   โดมินิคมองอาหารตรงหน้าอย่างแปลกตาเขาเห็นหญิงสาวทานแล้วท่าทางจะอร่อยเขาจึงใช้ส้อมม้วนเส้นผัดไทเข้าปากเมื่อได้ลองเคี้ยวไปครู่หนึ่งแล้วเขานั้นต้องรีบตักมันเข้าปากอย่างต่อเนื่องเพราะมันอร่อยจนหยุดไม่ได้ก่อนจะหันมาบอกกับหญิงสาวว่าอาหารจานนี้มันอร่อยดีเหมือนกัน

20 นาทีผ่านไป

“เดี๋ยววันหลังมีนจะซื้อผัดไทยมาฝากคุณนิคอีกนะคะ”  มีนชญาล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมาเพื่อจะลาชายหนุ่มกลับบ้านพร้อมบอกกับเขาว่าวันหลังเธอซื้อผัดไทยมาให้อีกเพราะเห็นว่าเขานั้นชอบ

“ขอบใจนะ...ถ้าเธอจะซื้ออะไรก็เบิกเงินกับชอวได้เลย”   โดมินิคนั้นรู้สึกชอบอาหารที่หญิงสาวให้เขานั้นลองทานเสียแล้วพร้อมบอกกับหญิงสาวว่าหากเธออยากจะซื้ออะไรก็ให้บอกชอวได้เลยเพราะเรื่องบัญชีเขาให้ชอวเป็นคนจัดการ

“ค่ะ...เดี๋ยวมีนขอตัวกลับก่อนนะคะ”  มีนชญายิ้มรับคำที่ชายหนุ่มบอกพร้อมขอตัวกลับทันทีเพราะมันมืดแล้ว

“บ้านเธออยู่ไกลไหม”   โดมินิคเห็นว่ามันค่อนข้างที่จะมืดแล้วอีกอย่างมีนชญาก็เป็นผู้หญิงเดินทางกลับคนเดียวถ้าหากว่าบ้านอยู่ไกลก็คงจะอันตรายเขาจึงคิดว่าถ้าหากมันไกลวันนี้เขาจะไปส่งเธอเองเพราะเขาให้เธอนั่งทานอาหารอยู่ด้วยจนดึก

“อ๋อ..เอ่อ..ไกลมากค่ะ”   มีนชญาเองจะบอกว่าเธอนั้นอยู่กับแน็ทตี้ก็ไม่ได้เธอจึงต้องบอกกับชายหนุ่มว่าบ้านเธออยู่ไกลมากเผื่อถ้าเขาคิดว่าจะอาสาไปส่งจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปส่งเธอเพราะเห็นว่ามันไกล

“งั้นเหรอ...งั้นเธอรอเดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอเองเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวกลับบ้านดึกๆดื่นๆมันอันตรายเดี๋ยววันหลังเธอเลิกงานสี่โมงเย็นก็แล้วกันนะ”   โดมินิคได้ฟังที่หญิงสาวบอกว่าบ้านของเธอนั้นอยู่ไกลเขาก็ยิ่งเป็นห่วงแถมยังรู้ว่าเธอนั้นอยู่ตัวคนเดียวยิ่งน่าเป็นห่วงเข้าไปอีกวันนี้เขาจึงต้องไปส่งเธอด้วยตัวเองเพราะว่าอยากรู้ว่าเธออยู่อย่างไรพร้อมบอกว่าพรุ่งนี้เป็นต้นไปให้เธอเลิกงานไวขึ้นจะได้ไม่กลับบ้านดึกเขานึกตำหนิตัวเองที่ไม่ได้ถามเธอตั้งแต่แรกไม่อย่างนั้นเขาคงปรับเวลางานให้เธอตั้งแต่คุยกันคราแรกแล้ว

“เอ่อ..ซวยแล้วไหมล่ะยัยมีน...จะให้เค้าไปส่งที่ไหนล่ะทีนี้...แน็ทตี้แกต้องช่วยฉัน”   มีนชญายืนมองชายหนุ่มที่กำลังเตรียมตัวไปส่งเธอด้วยสีหน้ากังวลเพราะเธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะใจดีอาสาไปส่งเธอน่ะสิที่สำคัญเธอจะให้เขานั้นไปส่งเธอที่ไหนยังไม่รู้เลยตอนนี้เธอทำได้แต่ส่งข้อความหาแน็ทตี้ให้ช่วยเธอก่อนนั่นเอง

“ที่XXXเหรอ”   หลังจากที่มีนชญาส่งข้อความหาแน็ทตี้ให้ช่วยเธอเรื่องนี้อย่างรวดเร็วแน็ทตี้จึงส่งพิกัดที่ที่จะให้ชายหนุ่มนั้นไปส่งเธอพร้อมบอกว่าเขาจะรอรับเธอกลับที่นั่นจึงทำให้หญิงสาวโล่งใจไปอีกเปราะบางทีเธอก็แอบหงุดหงิดชายหนุ่มอยู่เหมือนกันที่จะมาหวังดีอะไรกับเธอตอนนี้ก็ไม่รู้