ตอนที่ยี่สิบสาม

“เอ้า...คุณนิคเองเหรอคะมีอะไรหรือเปล่าคะมีนก็ว่าเบอร์ใคร”   มีนชญาคลายสงสัยทันทีเมื่อปลายสายยอมพูดเสียทีว่าเขานั้นเป็นใครพร้อมถามเขาต่อว่าที่โทรหาเธอนั้นเขามีธุระอะไร

“เอ่อ...คือจะโทรมาถามว่าข้อเท้าเธอเป็นยังไงบ้าง”

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะตอนนี้มีนเดินได้สะดวกแล้วค่ะ”

“แล้ว...เอ่อ...เธออย่าลืมไปรีดผ้าในตู้ของฉันด้วยล่ะ”   โดมินิคยังพยายามหาเรื่องที่จะถามไถ่หญิงสาวทั้งที่เขานั้นไม่จำเป็นต้องห่วงคนที่เป็นแม่บ้านขนาดนี้ก็ได้แต่แปลกที่เขานั้นรู้สึกห่วงเธอ

“มีนทำเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะรับรองไม่มีปัญหาเหมือนคราวก่อนแน่ค่ะ..คุณนิคมีอะไรจะให้มีนทำอีกหรือเปล่าคะ”   มีนชญาเห็นว่าชายหนุ่มนั้นคงจะโทรมาตรวจความเรียบร้อยภายในบ้านเป็นแน่เธอจึงบอกกับเขาไปว่างานทุกอย่างเรียบร้อยดีไม่ต้องเป็นห่วง

“แล้ว.....เธอทานข้าวหรือยัง”     โดมินิคเองก็ไม่รู้จะคุยเรื่องงานอะไรกับเธอต่อเพราะงานที่เขาจะสั่งเธอหญิงสาวก็จัดการเรียบร้อยหมดแล้วเขาเองก็จำต้องหาเรื่องอื่นคุยกับเธอเพราะอยากได้ยินเสียงของเธอนานๆมันทำให้เขานั้นรู้สึกผ่อนคลายได้เป็นอย่างดี

“เรียบร้อยค่ะคุณนิคอิ่มจนพุงกางแล้วค่ะ...คุณนิคล่ะคะอยู่ที่โน่นทานอาหารตรงเวลาหรือเปล่าคะ”   มีนชญายิ้มแป้นเมื่อชายหนุ่มนั้นยังมีกะใจถามไถ่คนที่เป็นลูกจ้างของเขาในตอนนี้อย่างเธอหญิงสาวจึงตอบเขาไปตามตรงว่าเธอทานเรียบร้อยแล้วพร้อมถามเขากลับว่าอยู่ที่โน่นเขานั้นทานอาหารตรงเวลาหรือไม่เพราะเธอรู้มาจากแน็ทตี้ว่าชายหนุ่มนั้นโหมงานหนัก

“อืม..ฉันก็ทานทุกมื้อนะ....เอ่อ..เธออยากได้อะไรไหมเดี๋ยวฉันจะซื้อไปฝากอีกสามสี่วันฉันก็กลับแล้ว”    โดมินิคฉีกยิ้มกว้างรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเพียงเพราะคำถามที่ดูห่วงใยเขาจากหญิงสาวพร้อมถามเธอว่าเธอนั้นอยากจะได้ของฝากหรือไม่เขาเองซื้อมาให้เธอแล้วแต่เพียงแต่แค่อยากรู้ว่าเธอนั้นอยากจะได้มันหรือเปล่าแค่นั้นเอง

“ไม่นี่คะ...มีนไม่ได้อยากได้อะไรค่ะ”   มีนชญายังนึกไม่ออกว่าเธออยากได้อะไรขอแค่เขากลับมาเร็วๆเท่านั้นก็เพียงพอในตอนนี้

“อืม...งั้นแค่นี้แหละ”    โดมินิคใจห่อเหี่ยวลงในทันทีเมื่อรู้ว่าหญิงสาวนั้นไม่ได้อยากได้ของฝากแต่เขานั้นดันซื้อมาให้เธอแล้วน่ะสิเขาจึงรู้สึกเฟลแปลกๆพร้อมขอวางสายจากเธอทันที

“ค่ะ”    มีนชญาถึงกับนั่งยิ้มนอนยิ้มจากข่าวที่เธอพึ่งรู้มาว่าชายหนุ่มนั้นใกล้จะกลับแล้วตอนนี้ก็เหลือแค่เธอนั้นเตรียมตัวสำหรับแผนขั้นสุดท้ายนี้ให้ดีเท่านั้นเอง

4วันต่อมา

“นี่รับไปตัวช่วยของแก”    แน็ทตี้มาหามีนชญาที่บ้านพร้อมส่งซองน้ำตาลเล็กๆให้กับเธอและบอกกับหญิงสาวว่านี่จะเป็นตัวช่วยที่ดีของหญิงสาวที่จะทำให้แผนการนี้สำเร็จเขาตั้งใจซื้อมาให้เธอใช้โดยเฉพาะเพราะคิดว่าหากไม่มีตัวช่วยหญิงสาวคงกระทำการอันใดที่คิดไว้ไม่สำเร็จเป็นแน่

“คืออะไรเหรอ”   มีนชญามีสีหน้างงเล็กน้อยเธอไม่รู้ว่าตัวช่วยที่เพื่อนเธอบอกนั้นมันคืออะไรพร้อมรับซองจากเพื่อนของเธอมาและแกดูทันที

“คือสิ่งที่จะทำให้บอสฉันเป็นของแกง่ายขึ้นไง”    แน็ทตี้จำต้องอธิบายให้เพื่อนของเขาฟังว่าไอ้ตัวช่วยอันนี้คืออะไรเพราะแน่ใจว่าเธอไม่รู้จักแน่นอน

“แล้วมันคืออะไร...แล้วใช้ยังไง”  

“มันคือยาที่จะทำให้บอสฉันอยากจะปลดปล่อยกับใครสักคนไงล่ะ...แล้วแกก็ต้องอยู่ใกล้ๆเค้าเวลานั้นด้วยวิธีใช้แกก็เอาไปหยดใส่น้ำให้บอสทานแล้วก็รอผลสักครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นอะไรๆมันก็ง่ายขึ้น”

ตอนนี้มีนชญาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าในซองนี้มันคืออะไรและใช้งานอย่างไรแน็ทตี้จึงอธิบายให้เธอนั้นฟังอย่างละเอียดถึงผลของมันและวิธีใช้ให้กับเพื่อนของเขาได้ฟัง

“อ๋อ...โอเคขอบใจนะ”

“บอสจะกลับมาพรุ่งนี้แล้วแกสู้ๆนะ”

“ขอบใจ”   เมื่อมีนชญาเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่แน็ทตี้นั้นให้เธอคืออะไรเธอจึงรีบเก็บมันอย่างมิดชิดพร้อมขอบใจเพื่อนของเธอที่คราแรกไม่เต็มใจที่จะช่วยแต่เมื่อลงเรือลำเดียวกันแล้วก็หาวิธีช่วยเธอทุกวิถีทางจริงๆ

“ฉันถามแกจริงๆนะ...แกแน่ใจเหรอว่าแกจะไม่คิดอะไรกับบอสแล้วอยากให้เค้าเป็นแค่พ่อของลูกแกเฉยๆเพราะฉันกลัวว่าหากวันที่แกไปจากเค้าแกจะแย่”    ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสาวแน็ทตี้จึงลองตั้งคำถามให้เพื่อนของเขานั้นได้คิดว่าสภาพจิตใจและความรู้สึกของเพื่อนเขามันเป็นยังไงกันแน่เพราะกลัวว่าเพื่อนสาวเขานั้นตัดสินใจอะไรพลาดไปมันจะทำให้ผลลัพธ์มันออกมาไม่ได้เป็นอย่างที่ใจเคยคิดน่ะสิ

“เอ่อ...อืมม...ก็ไม่คิดนะไม่ต้องห่วงฉันหรอกฉันคิดมาดีแล้ว”

“โอเค...งั้นฉันไปหละต้องไปเคลียงานให้เรียบร้อยพรุ่งนี้บอสกลับมาฉันจะได้ไม่โดนตำหนิ”

เมื่อแน็ทตี้กลับไปแล้วมีนชญานั้นก็นึกถึงคำพูดของแน็ทตี้อีกครั้งว่าพร้อมถามตัวเองในใจว่าแน่ใจแล้วหรือที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับชายหนุ่มจริงๆตอนนี้เธอเองก็ให้คำตอบกับใจตัวเธอเองไม่ได้เหมือนกันแต่ในเมื่อเธอคิดแผนมาแบบนี้แล้วเธอเองก็คงจะต้องทำไปตามแผนให้มันจบตามที่เธอตั้งใจเอาไว้

เธอจะหวั่นไหวกับอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแม้เธอจะรู้สึกหวั่นไหวกับชายหนุ่มบ้างก็ตามแต่เธอก็ต้องข่มใจตัวเองว่าห้ามรักเพราะเธอนั้นต้องการแค่ลูกจากเขาเท่านั้นและชีวิตของเธอกับเขามันก็แตกต่างกันเหมือนคนละโลกอีกด้วย

อิตาลี

“นี่อะไรเหรอครับนาย”   ชอวเก็บกระเป๋าของเจ้านายหนุ่มของเขาขึ้นรถแต่เขาสังเกตเห็นถุงผ้าที่มันวางอยู่เมื่อเปิดดูก็เห็นเป็นหน้ากากแฟนซีเขาไม่เข้าใจว่าเจ้านายหนุ่มของเขาไปชอบของแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร

แต่ในใจคิดอีกแง่หนึ่งว่าเจ้านายหนุ่มของเขาอาจจะหยิบของมาผิดเขาจึงถามเจ้านายหนุ่มของเขาออกไปว่าถุงนี้มันคืออะไรหากเจ้านายของเขานั้นหยิบขึ้นรถมาผิดเข้าจะได้เอาไปเก็บให้

“อ๋อ..ฉันซื้อไปฝากมีนน่ะ”   โดมินิคหันมาด้านหลังพร้อมบอกกับชอวว่าสิ่งนั้นเขาตั้งใจเอามาเองเพราะว่าจะเอาไปฝากหญิงสาวที่เฝ้าบ้านและดูแลบ้านให้เขาในตอนนี้