ตอนที่ยี่สิบเก้า

“ไม่เห็นนี่ครับผมพึ่งกลับมาจากเขาใหญ่มาถึงที่นี่เมื่อสักพักนี้เอง...แล้วนายไปเที่ยวทำไมกลับไวจังล่ะครับ”

ชอวตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าและอาการของเจ้านายของเขาพร้อมบอกว่าตั้งแต่เขามาก็ยังไม่เห็นใครอยู่ที่บ้านแต่เขานึกขึ้นได้ว่าเจ้านายของเขาไม่ได้มีกำหนดกลับวันนี้แต่ทำไมจึงมาโผล่ที่นี่ได้

“เอ่อ...คือฉันมีปัญหานิดหน่อย”   โดมินิคใจเสียไปแล้วครึ่งหนึ่งเพราะว่าเขาก็ไม่รู้ว่าจะหาหญิงสาวได้จากไหนเหมือนกันพร้อมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ชอวฟังเพราะเป็คนสนิทที่เขานั้นไว้ใจเป็นที่สุดคราแรกชอวก็มีอาหารตกใจอยู่เล็กน้อยกับเรื่องที่เขานั้นได้รับรู้มาแต่ก็ต้องคิดหาวิธีช่วยเจ้านายของเขาก่อนในตอนนี้

“นายลองถามแน็ทตี้ดีไหมครับว่าคุณมีนเธอเคยอยู่ที่ไหน”

“จริงสิ”   โดมินิคได้ยินที่ชอวพูดเขาเองก็นึกขึ้นได้ว่าคนที่รับหญิงสาวมาทำงานนั้นคือแน็ทตี้เองก็ต้องมีประวัติของหญิงสาวอยู่แล้วเขาเองก็กังวลใจเสียจนคิดเรื่องนี้ไม่ออก

ติ๊งง

“นายครับมีเมลด่วนเข้ามาครับตอนนี้ที่สเปนและญี่ปุ่นมีหุ้นส่วนจะถอนหุ้นออกหลายรายเลยครับเพราะโครงสร้างของโครงการมีปัญหาหลายจุด”  ชอวเปิดดูข้อความที่พึ่งส่งมาในเมลตอนนี้เขารู้ว่าเจ้านายของเขากำลังจะเจอปัญหาหนักเสียแล้วสิและท่าทางจะใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมาด้วยชอวนึกสงสารเจ้านายหนุ่มของเขาเสียจริงทั้งปัญหาหัวใจและปัญหาเรื่องงานก็มาประดังประเดเข้ามาเสียทีเดียว

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงในเมื่อเราไว้ใจให้คนของเราดูแลเองทุกอย่าง”  โดมินิคถึงกับยกมือมากุมขมับเขาไม่รู้ว่าเดกิดเรื่องนี้ขึ้นได้อย่างไรเพราะเขาไว้ใจให้คนในทีมฝีมือดีดูแลและสองสามปีที่ผ่านมามันก็ไม่มีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นแล้วจนเขาวางใจแต่เมื่อมาวันนี้ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ไปได้เขารู้ว่าต่อจากนี้เขาจะต้องเจอศึกหนักเรื่องงานอีกเสียแล้ว

“ผมว่าเรื่องนี้เราคงต้องไปดูเองแล้วหละครับ...เรื่องคุณมีนเดี๋ยวผมจะติดต่อกับแน็ทตี้ให้เอง”  ชอวเห็นว่าเจ้านายหนุ่มเขายังมีเรื่องกังวลในใจเกี่ยวกับหญิงสาวเขาจึงเสนอว่าเรื่องนี้เขานั้นจะจัดการให้เองเพราะเจ้านายของเขาจะได้คลายกังวลแล้วจดจ่ออยู่ที่งานที่จะต้องแก้ปัญหาตอนนี้นั่นเอง

“เฮ้อ...ทำไมต้องมามีปัญหาแบบนี้ด้วยนะ”   โดมินิครู้สึกท้อใจอย่างเห็นได้ชัดที่ชีวิตของเขายังมีพันธะอยู่กับงานตลอดเวลาเขาจะทิ้งมันไปก็ไม่ได้เพราะเขานั้นมีลูกน้องและทีมงานมากมายที่ต้องใช้เงินจากการทำธุรกิจหล่อเลี้ยงพวกเขาหากเขาคิดท้อใจแล้วทิ้งไปจะมีคนหลายร้อยที่ต้องตกงาน

4ปีผ่านไป

14.00 น

เขาใหญ่

“คุณแม่ขา..นีน่าอยากทานไอติม”   นีน่าเด็กหญิงวัยสามขวบตัวอวบอ้วนผิวขาวหน้าลูกครึ่งผมหยิกมัดแกะสองข้างดวงตาสีฟ้าเทาที่กลมโตทำให้เด็กหญิงหน้าเหมือนตุ๊กตาอย่างไงอย่างงั้นเด็กหญิงเดินมาอ้อนคุณแม่ของเธอเพราะว่าอยากจะทานไอติมอีกเธอชอบทานของเย็นเป็นชีวิตจิตใจจนต้องห้ามกันอยู่บ่อยครั้งเพราะเมื่อทานเข้าไปมากๆแล้วเธอก็จะเป็นหวัดนั่นเอง

“วันนี้หนูทานไปสองแท่งแล้วนะคะถ้าทานเยอะกว่านี้นีน่าจะไม่สบายแล้วก็ต้องไปหาลุงหมอให้ลุงหมอฉีดยานะคะ”

มีนชญาเห็นว่าลูกสาวของเธอทานไอติมไปสองแท่งแล้วดังนั้นเธอจะตามใจให้ลูกของเธอทานอีกไม่ได้เพราะเดี๋ยวจะไม่สบายเธอจึงต้องอ้างถึงผลที่จะตามมาเมื่อลูกสาวของเธอไม่สบายให้ได้ฟังเพราะเธอใช้มุกนี้ทีไรลูกสาวเธอเป็นต้องยอมทุกทีเพราะว่ากลัวเข็มฉีดยานั่นเอง

“นีน่าไม่อยากโดนฉีดยา...นีน่าไม่ทานแล้วก็ได้ค่ะ”  เมื่อได้ฟังที่คนเป็นแม่บอกเด็กหญิงถึงกับก้มหน้างุดพร้อมบอกว่าเธอไม่อยากทานแล้วเพราะว่ากลัวจะโดนลุงหมอของเธอฉีดยาแก้ไข้แล้วเธอต้องร้องให้อีก

“ดีมากค่ะคนเก่งมาอาบน้ำแล้วนอนกลางวันกันดีกว่านะคะ”  มีนชญาอุ้มลูกสาวที่ตอนนี้มีสีหน้าบูดนิดหน่อยเมื่อพูดถึงลุงหมอตอนนี้ได้เวลาที่เด็กหญิงจะต้องนอนกลางวันแล้วเพราะเดี๋ยวจะเลยเวลาและงอแง

“ทำไมฉันถึงไม่ยินดีกับคุณล่ะ”   มีนชญาหยิบหนังสือเกี่ยวกับข่าวธุรกิจขึ้นมาอ่านเธอก็ต้องเจอข่าวของชายหนุ่มที่เธอเฝ้านึกถึงแต่วันนี้เธอมีความรู้สึกแปลกไปจากเดิมเล็กน้อยเพราะวันนี้ไม่ใช่ข่าวการประสบความสำเร็จในธุรกิจของชายหนุ่ม แต่เป็นข่าวคราวของการมีความรักของชายหนุ่มกับหญิงสาวไฮโซทายาทนักธุรกิจรายใหญ่ที่ตอนนี้ทั้งสองมีข่าวว่าตัวติดกันตลอดเวลา

ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บหน่วงที่หัวใจเล็กน้อยเมื่ออ่านข่าวแทนที่เธอจะยินดีว่าชายหนุ่มมีคู่รักที่เหมาะสมกันแล้วแต่เธอแปลกใจเหมือนกันว่าเธอทำไมถึงไม่รู้สึกยินดีกับข่าวแบบนี้เลยสักนิดทั้งที่เธอก็เลือกที่จะเดินออกมาจากเขาเองทั้งที่เขาก็พร่ำบอกในคืนนั้นว่าเขาจะรับผิดชอบเธอ

หลังจากที่ลูกสาวของเธอหลับแล้วมีนชญาก็มาหาหนังสืออ่านหลังจากที่เธออ่านหนังสือเรื่องการเป็นแม่การดูแลลูกเธอก็ติดนิสัยรักการอ่านมาจนถึงทุกวันนี้เธอชอบอ่านข่าวในหนังสือพิมพ์และข่าวธุรกิจทั่วไปเพราะเธอจะเห็นชายหนุ่มที่เธอชื่นชมอยู่บ่อยๆและอยากที่จะให้ลูกสาวของเธอนั้นเก่งเหมือนเขาด้วยนั่นเองเธอยังไม่รู้หรอกว่าลูกสาวของเธอจะเก่งได้เท่ากับพ่อของเธอหรือเปล่าแต่เท่าที่รู้หน้าตาของลูกสาวเธอนั้นเหมือนคนเป็นพ่ออย่างกับแกะกันมาเลย

ด้วยความคิดของหญิงสาวที่ว่าเธอและเขานั้นต่างกันเกินไปและความฝันของเธอก่อนหน้านั้นคือการมีลูกแต่ไม่มีสามีมันจึงทำให้ชีวิตเธอต้องเป็นแบบนี้ก่อนหน้าที่จะคลอดลูกออกมาเธอยังวาดฝันไว้อยู่เลยว่าเธอจะมีความสุขกับลูกตามที่เคยฝันเอาไว้แต่เปล่าเลยเมื่อลูกเธอยิ่งโตขึ้นเธอก็ยิ่งลำบากใจที่จะหาคำมาตอบคำถามกับลูกของเธอถ้าหากลูกเธอเริ่มสงสัยเรื่องพ่อขึ้นมา

เวลาที่เธอพาลูกสาวของเธอไปเที่ยวเธอก็เห็นคนอื่นเค้ามากันเป็นครอบครัวจนบางครั้งเธอก็กลัวลูกของเธอน้อยใจไม่ได้ว่าทำไมตั้งแต่เกิดมาจึงมีแม่แค่คนเดียวตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าถึงจะมีเงินมากแค่ไหนก็ซื้อความสุขไม่ได้ทั้งหมดการมีลูกก็ไม่ใช่แค่จะเลี้ยงเขาด้วยวัตถุอย่างเดียวแต่ต้องดูแลจิตใจและความรู้สึกของเขาด้วยตอนนี้เธอก็ทำได้แค่ทำหน้าที่พ่อและแม่ให้ลูกของเธออย่างดีที่สุดเพราะเธอคงไม่สามารถกลับไปแก้ไขสถานการณ์ในอดีตได้แล้ว