เข้าสู่ระบบ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
4
แชร์:
รายงาน
[เกิดใหม่ + รักต้องห้าม + อายุห่างกัน + ตามง้อเมียอย่างหนัก] หลังจากผ่านคืนอันเร่าร้อนกับอาเล็กในนาม หลินจืออี้ต้องทนทุกข์ทรมานนานถึงแปดปี ในขณะที่เธอกอดโถเถ้ากระดูกของลูกสาวเพื่อฆ่าตัวตาย กงเฉินกลับกำลังจัดงานเลี้ยงวันเกิดที่ยิ่งใหญ่ให้กับลูกชายของรักแรก เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอที่กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง ตัดสินใจแน่วแน่จะให้กงเฉินชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป! ชาติก่อน เธอเพียรพยายามอธิบาย แต่กงเฉินกลับหาว่าเธอจงใจวางยา ชาตินี้ เธอจึงขีดเส้นเว้นระยะห่างกับเขาอย่างชัดเจนต่อหน้าผู้คนซะเลย! ชาติก่อน รักแรกขโมยผลงานของเธอ กงเฉินกลับบอกว่าเป็นเพราะเธอขี้อิจฉา ชาตินี้ เธอก็เลยเหยียบรักแรกของเขาขึ้นไปรับรางวัลบนเวที! ชาติก่อน เธอถูกใส่ร้าย กงเฉินกลับลำเอียงปกป้องรักแรก ชาตินี้ เธอจึงเอาคืนด้วยตบหน้ารักแรก! กงเฉินมักจะคิดว่าหลินจืออี้จะรักเขาอย่างสุดซึ้งตลอดไป รอจนหลินจืออี้ใจเด็ดจากไปจริงๆ เขาถึงได้ตระหนกอย่างถึงที่สุด กงเฉินผู้หยิ่งผยองดึงเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ "จืออี้ อย่าทิ้งฉันไป พาฉันไปด้วยได้ไหม?"
ดูเพิ่มเติมบทล่าสุด
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0040
"นายท่านสาม? “นายท่านสาม?”นอกประตู เสียงของซ่งหว่านชิวใกล้เข้ามาเรื่อยๆหลินจืออี้ตัวแข็งทื่อ เหงื่อบางๆ ผุดออกมาจากหน้าผากพอคิดว่าซ่งหว่านชิวอาจจะเห็นพวกเธอสองคนเป็นแบบนี้ เธอก็ตื่นตระหนกซ่งหว่านชิวเป็นคนเจ้าแผนการและมีความสามารถในการแสดงละคร เธอจะไม่ปล่อยตัวเองไปอย่างง่ายดายแน่นอนแต่กงเฉินมักจะปกป้องซ่งหว่านชิวเสมอ เธอไม่มีโอกาสชนะเลยหลินจืออี้กดแขนที่ยุ่งเหยิงของกงเฉินและขอร้องว่า “อย่า อย่าทําแบบนี้! คนที่คุณรักคือซ่งหว่านชิว”เธอเตือนกงเฉินเดิมคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนสามารถปลุกกงเฉินให้ตื่นขึ้นมาได้แต่สิ่งที่ทําให้เธอคาดไม่ถึงก็คือ กงเฉินไม่เพียงแต่ไม่หยุดมือ กลับเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อผ้า ปลายนิ้วเลื่อนไปมา ทุกที่ที่ไปถึง ล้วนทําให้เธอตัวสั่นเทาเขาแนบชิดกับใบหน้าของเธอ พูดเสียงแหบแห้งว่า “ตอนนี้เรียกฉันว่าอาเล็กก็มีความรู้สึกที่แตกต่างดีนะ”“……”หลินจืออี้ทั้งอายทั้งโกรธด้วยความสิ้นหวังเธอจึงตัดสินใจทุบประตูด้วยเท้าของเธอเสียงตูมดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วห้องซ่งหว่านชิวหยุดอยู่ที่ประตูและเคาะ "นายท่านสาม? คุณอยู่ข้างในหรือเปล่า?”หลินจืออี้ไม่เช
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0039
หลินจืออี้ที่หายใจได้กลับเหงื่อแตกพลั่ก พูดอย่างขาดๆ หายๆ ว่า “ฉัน มือฉัน...”กงเฉินที่จู่ๆ ก็หยุดลง หอบหายใจอย่างหนักหน่วง เส้นเลือดดําที่ลําคอปูดโปนอยู่หลายครั้งถึงค่อยยันตัวขึ้นมาประคองมือของเธอขึ้นมาหลินจืออี้กลับพลิกตัวพันผ้าห่มให้แน่นเล่นเล่ห์เหลี่ยมเป็นแล้วกงเฉินหยุดชั่วคราวและไม่โกรธ เขานอนอยู่ข้าง'บ๊ะจ่าง'โดยตรงและเอื้อมมือออกไปเพื่อรัดคนและผ้าห่มให้แน่นเขานอนตะแคงลากศีรษะแนบชิดข้างหูเธอ เอ่ยเสียงแหบแห้งว่า “เธอจะหลบได้กี่ครั้งกัน?”หลินจืออี้อยากจะเถียงกลับมาก แต่ร่างกายของเธอไม่อนุญาตจริงๆ การกระทําเมื่อสักครู่ได้ใช้สติที่เหลืออยู่ของเธอไปแล้วในเวลานี้เธอรู้สึกว่าเสียงของกงเฉินดังไกลออกไปเรื่อยๆ และในที่สุดเธอก็ตกลงไปในความมืดดึกดื่นเที่ยงคืน ไข้ของหลินจืออี้ที่ลดไข้ลงก็กําเริบขึ้นอีกแล้ว ทั้งตัวเบลอไปหมดถ้ากงเฉินทําอะไรจริงๆ เธอไม่สามารถต่อต้านได้เลยแต่เขาไม่ได้ทําอะไรเลยกลับรู้สึกว่ามีคนจับหน้าผากเธออยู่ตลอดทั้งคืนเธอคิดว่าตนเองอาจจะป่วยจนเลอะเลือน หรืออาจจะเป็นเพราะชาติก่อนปรารถนาที่จะได้รับความรักมากเกินไป จึงเกิดอาการประสาทหลอนเมื่อตื่นขึ้นมาในวั
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0038
พูดจบเธอก็เดินตรงไปที่ห้องรับแขกกงเฉินสูบบุหรี่และรินชาให้ตัวเองอย่างไม่สนใจอะไร จิบไปคําหนึ่งแล้วก็ขมวดคิ้วเขาหยิบกระป๋องใบชาที่อยู่บนโต๊ะข้างๆ ขึ้นมา เหมือนกําลังคิดอะไรอยู่……กลางดึกหลินจืออี้ถูกตัวเองไอจนตื่น คอทั้งแห้งทั้งคัน เมื่อลุกขึ้นยิ่งหมุนติ้วเธอทําได้แค่เกาะกําแพงเดินไปหาน้ำดื่มอึดอัดอยู่ครึ่งวัน ไม่ง่ายเลยที่จะดื่มน้ำได้ แต่กลับรู้สึกเวียนหัวมากขึ้นเธอเดินไปได้สองก้าว เท้าก็อ่อนปวกเปียก ล้มลงไปกับพื้นทั้งตัวยังดีที่ยังไม่ทันได้แตะพื้นก็ถูกคนอุ้มขึ้นมา“ทําไมร่างกายถึงแย่ขนาดนี้?”เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ร่างกายของหลินจืออี้ที่มีความทรงจําในชาติก่อนก็เริ่มสั่น“อย่า อย่าแตะต้องฉัน ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว อย่าแตะต้องฉัน...”เธอพึมพําและจับคอเสื้อของกงเฉินไว้แน่นกงเฉินได้ยินแม้กระทั่งเสียงกระดูกนิ้วของเธอที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเพราะแรง ราวกับว่าเธอสูญเสียการควบคุมอย่างกะทันหันในโรงพยาบาลเขาขมวดคิ้ว หันหลังพาหลินจืออี้เข้าไปในห้องนอนใหญ่หลังจากวางเธอลงบนเตียงแล้ว เธอยิ่งต่อต้านหนักขึ้น ฝืนข่วนหน้าอกของกงเฉินเป็นรอยสามรอย“จืออี้ จืออี้...”"อย่
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0037
หลินจืออี้ชะงัก หน้าแดงอย่างเลี่ยงไม่ได้เธอไม่รู้ว่าช่องประตูเล็กๆ นี้เผยให้เห็นเงาที่สะท้อนอยู่ในกระจกพอดีผมยาวสยายอยู่บนหลังขาวสะอาด เผยให้เห็นหน้าอกที่ปกปิดด้วยแขนอย่างรําไร เคลื่อนไหวไปตามการเคลื่อนไหว ราวกับจะสูญเสียการควบคุมในวินาทีต่อไปกงเฉินกําแหวนบนนิ้วหัวแม่มือแน่น จึงควบคุมแรงกระตุ้นที่พลุ่งพล่านบางอย่างได้หลินจืออี้สู้ไม่ได้ จึงปิดประตูอย่างแรงมองดูเสื้อเชิ้ตและกางเกงผู้ชายในมือ เธอได้แต่เลือกใส่เท่านั้นเมื่อเดินออกจากห้องน้ำอีกครั้ง กงเฉินกําลังนั่งดื่มชาอยู่บนโซฟากลิ่นหอมของชาฟุ้งกระจาย ทําให้ผู้คนสงบลงทันทีหลินจืออี้เดินเข้าไป ไม่รู้ว่าชาร้อนเกินไปหรือเปล่า กงเฉินชําเลืองมองเธอแวบหนึ่ง น้ำชาในมือหกไปครึ่งหนึ่งแต่ไม่นาน เขาก็เอ่ยปากอย่างไม่สะทกสะท้าน “ดื่มชา”เขาวางถ้วยชาลง ก็ไปอาบน้ำแล้ว ไม่ได้พูดอะไรมากหลินจืออี้ยกขึ้นมาดื่มคําหนึ่ง ยังไม่ทันลงท้องก็อาเจียนออกมาแล้วเมื่อมองไปที่ซุปชาที่ใสสะอาด เธอไม่สามารถดึงสติกลับมาได้เป็นเวลานาน แม้กระทั่งดวงตาของเธอค่อนข้างขมขื่นชานี้... เธอเกลียดที่สุดเลยไม่ใช่เพราะชาพันธุ์นี้ไม่ดีในทางตรงกันข้ามใบชานี้
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0036
เธอสัมผัสชุดสูทที่เพิ่งสวมและออกแรงเล็กน้อยเพื่อบีบน้ำออกเธอเพิ่งใส่เอง ทําไมถึงมีน้ำมากขนาดนี้หลินจืออี้หันไปมองกงเฉิน ด้านซ้ายของเขาเปียกโชกไปหมด เสื้อเชิ้ตติดอยู่บนร่างกายโชว?เค้าโครงที่ทําให้คนโหยหาเกิดอะไรขึ้น?ระหว่างทางที่ขับรถ กงเฉินให้คนขับรถเปิดเครื่องทําความร้อนให้เต็ม และใช้นิ้วชี้ไปที่หน้าจอด้านหลังสองครั้งหลินจืออี้ที่เดิมทีร่างกายเย็นเยือก รู้สึกถึงความอบอุ่นที่พัดมาจากทุกทิศทุกทาง แม้แต่ใต้ก้นก็ยังรู้สึกอบอุ่นเธอก้มหน้าลง ไม่เข้าใจเจตนาของเขาเลยจริงๆในที่สุดเธอก็ถูกพาไปที่อพาร์ทเมนต์ก่อนหน้านี้โดยกงเฉิน“ไปอาบน้ำ” กงเฉินหยิบรองเท้าแตะผู้หญิงคู่หนึ่งจากตู้ให้หลินจืออี้หลินจืออี้มองแวบหนึ่งแล้วนึกถึงของใช้ประจําวันของกงเฉินในอพาร์ทเมนต์ของซ่งหว่านชิวทันทีนี่ต้องเป็นรองเท้าแตะของซ่งหว่านชิวแน่ๆ“ฉันไม่ใส่”หลินจืออี้เดินเข้าไปข้างในด้วยเท้าเปล่า พื้นเย็นๆ จากนั้นเธอก็อยากจะเดินเขย่งเท้ากงเฉินเห็นเธอเดินเขย่งเท้า ก็เลิกคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรหลินจืออี้ซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำ จามสองครั้งอย่างรุนแรงถึงจะสงบลงได้เมื่อคิดว่ายังมีการแข่งขันในอนาคต เธอจะ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0035
ระหว่างทาง กงเยี่ยนรับโทรศัพท์ที่บ้าน บอกว่าคุณนายใหญ่เป็นโรคไขข้ออักเสบแล้วฝนตกแบบนี้เป็นโรคไขข้ออักเสบ เมื่อเจ็บจะนอนไม่หลับทั้งคืนหลังจากสามีเสียชีวิต คุณนายเฉินซู่หลานไปไหว้พระขอพรแทบทุกวัน ก็ถือเป็นเครื่องยังชีพอย่างหนึ่ง สุดท้ายเข่าก็ทรุดหลินจืออี้ยกนิ้วชี้ไปทางปากทางข้างหน้า “พี่ใหญ่ พี่ส่งฉันลงตรงนั้นก็พอ ฉันนั่งรถไฟใต้ดินกลับโรงเรียนเองได้ แค่ต้องขอยืมเสื้อโค้ทของพี่หน่อย”“จืออี้...” กงเยี่ยนรู้สึกผิดเล็กน้อย“พี่ใหญ่ ฉันอายุยี่สิบกว่าแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้คุณนายใหญ่ต้องไม่สบายแน่นอน พี่รีบกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเถอะ”“ได้”เมื่อจอดรถ กงเยี่ยนก็ถอดเสื้อนอกให้เธอ แล้วกําชับเธอให้ระวังหน่อยหลินจืออี้ตอบรับคําหนึ่งแล้วก็ลงจากรถมองดูรถจากไป เธอก็ขึ้นรถไฟใต้ดินกลับโรงเรียน สถานีรถไฟใต้ดินยังห่างจากโรงเรียนอีกไกล ดังนั้นเธอจึงใช้ร่มต้านลมและฝนเดินไปข้างหน้ายังไม่ทันถึงประตูโรงเรียน ไฟหน้ารถก็สว่างขึ้นมา เธอยกมือบังไว้ คิดว่าตัวเองเดินผิดทางแล้วกําลังจะหลีกทางให้ ก็มีเงาร่างหนึ่งมาขวางอยู่ตรงหน้าเธออย่างเลือนรางเมื่อมองดูรองเท้าหนังผู้ชายที่คุ้นเคย หลินจืออี้ก็ขม
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0034
คุณท่านกงไม่ค่อยพอใจกับภูมิหลังของครอบครัวซ่งหว่านชิวอยู่แล้วแต่โชคดีที่ภาพลักษณ์และชื่อเสียงของซ่งหว่านชิวนั้นดีมาก อยู่เคียงข้างกงเฉินก็ดีกว่าผู้หญิงที่ยุ่งเหยิงข้างนอกเหล่านั้นมากแต่งานแถลงข่าวครั้งนี้ ซ่งหว่านชิวทําให้คนผิดหวังมากใบหน้าของกงเฉินยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แม้แต่การตอบสนองของเขาก็ยังจืดจางจนน่ากลัว“อืม”หลังจากคุยกันเสร็จ ทั้งสองก็ออกไปด้วยกันหลังจากนั้นไม่นาน ซ่งหว่านชิวก็เดินออกมาจากด้านหลังภูเขาจําลองมือของเธอพันรอบกระโปรงจนเกือบจะหักเพราะความตื่นตระหนกเธอต้องชนะให้ได้……หลิ่วเหอบอกให้หลินจืออี้พักที่นี่คืนหนึ่ง แต่หลินจืออี้ปฏิเสธตระกูลกงไม่มีความทรงจําที่ดีสําหรับเธออยู่ที่นี่ เธอก็จะนึกถึงการดูถูกเหยียดหยามของทุกคนในชาติก่อนแล้วก็จะนึกถึงลูกสาวที่น่าสงสารของตัวเองด้วยดังนั้นเมื่อท้องฟ้าใกล้จะมืด เธอก็จากไปแล้วแต่เพิ่งเดินไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ ลมก็โหมกระหน่ำ ท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับฝนจะเทลงมาหลินจืออี้เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่ยังไม่ทันได้วิ่งออกไปไกลเท่าไร ฝนก็เทลงมาปานฟ้ารั่ว ทําให้เธอเปียกโชกไปทั้งตัวทันใดนั้นมีเสียงเบรกดังมาจากด้านหลัง เธอใ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0033
หลังจากชงชาเสร็จ หลินจืออี้ยกไปที่ห้องรับแขกยากนักที่วันนี้จะมีคนมากมายมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ใบหน้าที่เคร่งขรึมของคุณท่านกงก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มหลังจากแบ่งชาแล้ว หลินจืออี้ก็ยืนอยู่ข้างหลังหลิ่วเหอและกงสือเหยียน และทําหน้าที่เป็นคนไม่จําเป็นต่อไปในเวลานี้ กงเฉินเข้ามาแล้ว คราบน้ำที่คอเสื้อยังคงอยู่เฉินซู่หลานอุทานอย่างประหลาดใจว่า “เจ้าสาม ปกตินายชอบความสะอาดที่สุด ทําไมเสื้อผ้าถึงสกปรกล่ะ?”กงเฉินนั่งลง ยกถ้วยชากวาดตามองหลินจืออี้ เอ่ยเสียงเรียบว่า “โดนแมวถูไถมาน่ะ”เฉินซู่หลานจิบชาหนึ่งคํา ยิ้มแล้วพูดว่า “แมวตัวนี้น่าสนใจจริงๆ ชนปากด้วยนายหรือเปล่า?”กงเฉินเป่าชาและตอบเบาๆ"อืม แรงเยอะมาก”ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ก้มหน้าลงทันที ความร้อนพุ่งใส่หน้าเป็นพักๆหลังจากคุยกันสักพัก คุณท่านกงจะไปพักเที่ยง ทุกคนจึงลุกขึ้นเตรียมแยกย้าย“กงเฉิน แกกลับเรือนเป็นเพื่อนฉันหน่อย”“ครับ”กงเฉินลุกขึ้นและเดินเคียงข้างคุณท่านหลินจืออี้ที่ก้มหน้ามาตลอด มักจะรู้สึกว่ามีสายตากวาดผ่านร่างไปคล้ายมีคล้ายไม่มีแต่เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นและยืนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่สองวินาทีนี้ ซ่งห
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0032
พอสัมผัสก็รู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าช็อตไปทั่วร่าง สั่นไหวเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ได้หลังจากกงเฉินสังเกตเห็น แววตาลึกล้ำ ก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อเข้าใกล้เธอ น้ำชาบนปกเสื้อหยดลงบนท้องหลินจืออี้ตัวสั่นเทิ้มอย่างเห็นได้ชัดนัยน์ตาของกงเฉินมีสีเข้มขึ้น เขาจ้องมองหลินจืออี้โดยตรง ดวงตาลึกล้ำไม่ปิดบังความปรารถนาของตัวเองแม้แต่น้อย“อ่อนไหวเหมือนคืนนั้นเลยนะ”“เปล่าสักหน่อย” หลินจืออี้โต้กลับ"จริงเหรอ? คืนนั้นเธอไม่ได้พูดแบบนี้นี่”เขาหัวเราะเสียงต่ำ สีหน้าแฝงไว้ด้วยความชั่วร้ายนิ้วหัวแม่มือที่สวมแหวนอยู่ถูกับหยดน้ำในช่องท้องของหลินจืออี้ หยกที่อบอุ่นมีอุณหภูมิที่พิเศษ สบายและแปลกมากหน้าท้องของหลินจืออี้หดเล็กลง หอบเสียงเบาๆ ท่วงทํานองที่เหลือถูกกงเฉินตัดออกไปอีกครั้ง“อืม...”กงเฉินบ้าไปแล้ว!ถ้าถูกคนในตระกูลกงพบเข้า เธอต้องตายแน่แต่แรงของหลินจืออี้สู้เขาไม่ได้ เธอถูกเขาหิ้วขึ้นมาจูบทันใดนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น“จืออี้ เธออยู่ข้างในหรือเปล่า?”เป็นกงเยี่ยนหลินจืออี้ตกตะลึงไปทั้งร่างใครจะรู้ว่า กงเฉินกลับหรี่ตาและอุ้มเธอเดินไปที่ประตูหลินจืออี้ตกใจจนทําได้เพียงกอดเขาไว้แน่
การดูตัวอย่างฟรี
บทที่ 0001
ตามระเบียบแล้ว เมรุเผาศพไม่อนุญาตให้ญาติดูการเผาศพแต่หลินจืออี้ใช้เงินแหกระเบียบ เขาพยุงเตียงเหล็กที่เย็นจัดเดินเข้าไปในห้องเผาไฟในอากาศมีความรู้สึกแสบร้อน และยังมีฝุ่นที่ปลิวว่อนอยู่ใต้แสงแดดบางทีอาจจะเป็นเถ้ากระดูกก็ได้อีกไม่นาน ลูกน้อยของเธอก็จะกลายเป็นแบบนี้หลินจืออี้สวมชุดกระโปรงยาวสีดํา ไซส์ที่เล็กที่สุดก็ซ่อนร่างผอมแห้งของเธอไม่ได้ดวงตาที่ทั้งแดงทั้งบวมจากการร้องไห้ ตอนนี้กลับดูสงบเป็นพิเศษเธอเอื้อมมือไปสัมผัสมือเล็กๆ ที่ซีดและแข็งนอกผ้าขาว ก่อนจะวางดาวพับสีชมพูสองดวงไว้ในฝ่ามือของลูกสาว“ซิงซิง รอแม่ด้วยนะ”ได้เวลาแล้วพนักงานก้าวไปข้างหน้าและดึงหลินจืออี้ออก เปิดผ้าขาวออก เผยให้เห็นรูปลักษณ์ของซิงซิงเธออายุแปดขวบแล้ว แต่ก็ยังร่างผอมแคระเกร็น กระดูกซี่โครงที่ส่วนล่างมีรอยยุบเป็นรูโหว่เมื่อเห็นรูนั้น น้ำตาของหลินจืออี้ก็ไหลออกมาอีกครั้งเป็นเพราะเธอไม่ได้ปกป้องซิงซิงให้ดีพนักงานปลอบด้วยเสียงเบาๆ ว่า "เสียใจด้วยนะครับ แต่อย่างน้อยหลังจากที่ลูกสาวของคุณจากไป ไตของเธอก็ยังช่วยเด็กคนหนึ่งไว้ เด็กคนนั้นจะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขแทนลูกสาวของคุณนะครับ”ความเย็...
You may also like
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
เด็กลำดับที่สิบหก440.3K viewsสัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง
ธารดารา310.4K viewsราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!
หยาน อัน300.9K viewsหลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี
กู่หลิงเฟย270.2K viewsรอวันหย่า คุณสามีร้าย
เงียบสงัด267.1K viewsพิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
เจ้าหน่อไม้น้อยแห่งตระกูลกู่222.4K views
หนังสือน่าสนใจจากยุคเดียวกัน
ความคิดเห็น