Share

บทที่ 0006

Author: อี้เสี่ยวเหวิน
เมื่อคืนเหรอ?

หลินจืออี้พูดมากจริงๆ

เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นกงเฉินทนทุกข์ทรมานถ้าอย่างนั้น ดังนั้นเธอจึงเชื่อฟัง

เมื่ออารมณ์รุนแรง เธอก็อดทนต่อผู้ชายที่เกือบจะถูกทรมานและยั่วยุ พูดเรื่องในใจของเธออย่างจริงจัง

ตอนนั้นเธอคิดว่าบางทีพรุ่งนี้กงเฉินอาจจะจําไม่ได้แล้ว

แต่เธอจะจําทุกอย่างในเวลานี้ได้ อย่างน้อยเธอก็เคยอยู่ใกล้เขามาก่อน

“นายท่านสาม ฉันชอบคุณ”

“ฉันชอบคุณมานานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ฉันเดินเข้าตระกูลกง วันนั้นที่คุณช่วยกู้หน้าให้ฉัน ฉันก็แอบชอบคุณแล้ว”

“ฉันรู้ว่าคุณไม่สนใจฉัน แต่ฉัน. อืม..."

"รักคุณจริงๆ"

หลินจืออี้เข้าบ้านตระกูลกงมาเมื่ออายุสิบหกปี เธอถูกหลิ่วเหอแต่งตัวเหมือนตุ๊กตาเพื่อถวายเครื่องบรรณาการ

ตอนนั้นหลิ่วเหอไม่เข้าใจการแต่งตัวแบบเรียบง่ายของหญิงสูงศักดิ์ เธอแค่อยากให้ลูกสาวเดินเข้าบ้านตระกูลกงอย่างงดงาม

กลับกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งตระกูลกง

บอกว่าเธอเหมือนไก่ฟ้าที่ปลอมตัวเป็นนกหงส์

หลิวเหอขี้ขลาดกลัวเรื่อง แม้แต่คนรับใช้ก็ไม่กล้าโต้แย้ง

ในเวลานี้ กงเฉินได้ปรากฏตัวขึ้น

รูปร่างสูงโปร่ง สวมเสื้อโค้ทสีดํายาว ยืนอยู่ใต้ระเบียง ปัดควันบุหรี่ในมือ พ่นหมอกสีขาวออกมาคลุม

หน้า ด้านหลังเป็นหิมะที่โปรยปรายลงมา

ถึงจะอันตราย แต่ก็ไม่สามารถหยุดความงามได้

สายตาของเขาทําให้แม่บ้านกลัวจนไม่กล้าพูดเหลวไหลอีก

ในปีนั้นเขาอายุยี่สิบสาม แต่เพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยและเป็นนายคนที่สามที่หวาดกลัวในเมืองหลวงแล้ว

เขามองเธอ เอ่ยเสียงขรึมว่า “พอใช้ได้”

เธอจําคําสองคํานี้ได้เป็นเวลานาน

นานจนกลิ่นกายของกงเฉินในวันนั้น ผ่านไปหลายปีเธอก็ยังได้กลิ่นอยู่

ต่อมาก็สามารถพบกันได้โดยบังเอิญ

ในสวนดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ เธอเสียอันดับในชั้นเรียน ร้อนใจจนอยากจะร้องไห้

เขาพิงศาลาสูบบุหรี่และมองไปที่หัวข้อ "เจ้าโง่ เอาปากกามา”

ในสระว่ายน้ำในฤดูร้อน เธอเรียนว่ายน้ำและขาของเธอเป็นตะคริว

เขากระโดดลงสระว่ายน้ำช่วยชีวิตเธอ ด่าเธอว่าแขนขาไม่สมประกอบ

บนถนนในฤดูใบไม้ร่วง เธอถูกคนอื่นก่อกวนและไม่สามารถหนีคนอื่นได้

เขาลงจากรถและโอบไหล่เธอแล้วก็จากไป

ความรักของเธอถูกรวบรวมอย่างระมัดระวังในการพบกันสี่ฤดูกาล

ยังไงก็ตาม...

คําพูดเหล่านี้ หลินจืออี้ก็เคยพูดเมื่อชาติที่แล้ว

หัวใจของเธอจริงใจและร้อนแรง บานสะพรั่งด้วยความปรารถนาของเขา

สุดท้ายสิ่งที่แลกมาคือการใส่ร้ายป้ายสีและเหยียดหยาม

และการเสียชีวิตอย่างน่าเศร้าของลูกสาว

ในเมื่อกงเฉินไม่เคยสนใจความรักของเธอ แล้วทําไมเธอต้องสนใจด้วย

หลินจืออี้หลุบตาลง ไม่กล้ามองกงเฉิน

“คุณฟังผิดแล้ว ฉันไม่เคยพูดอะไรเลย”

“ไม่เรียกอาเล็กแล้วเหรอ?”

“อาเล็ก”

ชั่วอึดใจเดียว ภายในรถราวกับมีน้ำแข็งเกาะตัวเป็นชั้นๆ

หลินจืออี้มองกงเฉินที่อยู่ข้างๆ เขาคีบบุหรี่มวนหนึ่งระหว่างนิ้วเล่นอยู่

ทั้งสองสบตากัน บุหรี่ถูกเขาพับเป็นสองส่วนโดยตรง และควันก็ลอยลงมา

ความหมายของคําเตือนนั้นชัดเจนในตัวเอง

หัวใจของหลินจืออี้บีบรัด รู้สึกเหมือนกระดูกหักและขี้เถ้า

จอดรถข้างทาง กงเฉินพูดอย่างเย็นชา

เฉินจิ่นรีบดึงรถไปด้านข้างทันที

รถยังอยู่ในขอบเขตของบ้านตระกูลกง กงเฉินอยากจอดยังไงก็ได้

หลังจากดับเครื่องยนต์แล้ว กงเฉินก็มองไปที่เฉินจิ่น เขาลงจากรถอย่างรู้งาน ไม่กล้าลังเลแม้แต่วินาทีเดียว

หลินจืออี้ก็อยากจะลงจากรถตาม แต่เอวก็รัดแน่น ร่างกายถูกกงเฉินลากไปโดยตรง

"อยากเล่นลูกไม้หรือ? “หลินจืออี้ ฉันแค่ถูกวางยา ไม่ได้ตายนะ”

เสียงของเขาทุ้มต่ำ น้ำเสียงไม่โกรธ แต่เสียดสีมากกว่า

หลินจืออี้ถูกกลิ่นอายอันตรายของเขาบีบรัดจนหายใจไม่ออก ได้แต่กัดฟันดิ้นรน

ยังไงก็ตามเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

มือที่เพิ่งยกขึ้นก็ถูกเขากุมจากด้านหลัง กดลงบนเก้าอี้หนังแท้ รอยบุบเล็กน้อยและพันกันแน่น

ท่าทางของทั้งสองทําให้หลินจืออี้รู้สึกอับอายเล็กน้อย

แต่เมื่อเธอขยับ ร่างกายของเธอก็ยิ่งถูกบีบรัดแน่นขึ้น

“ปล่อยฉันนะ!”

คนด้านหลังกลับเหมือนเมื่อคืน กลิ่นอายร้อนระอุ ทุกที่เต็มไปด้วยความสนใจ

หลินจืออี้ถูกกงเฉินทับร่างจนทรุด ถูกบังคับให้นอนคว่ำลงบนเก้าอี้

เธอทั้งอายทั้งโกรธ ข้อมือทั้งสองข้างถูกเขากุมไว้ด้วยมือเดียว

ส่วนมืออีกข้างของเขาปัดผมของเธอออก เผยให้เห็นรอยประทับที่เธอตั้งใจปิดบังไว้ ทั้งหมดเป็นรอยที่เขาทิ้งไว้เมื่อคืน

กงเฉินใช้นิ้วมือลูบรอยประทับพลางพูดอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อมาหาเรื่องข้า ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยไปแบบนี้”

ปลายนิ้วของเขาเพิ่มแรงขึ้นอีกเล็กน้อย ค่อยๆ เลื่อนลงมาตามลําคอของเธอ

ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเธอทีละนิ้ว

หลินจืออี้กัดริมฝีปากอย่างอัปยศอดสู นึกถึงแปดปีในชาติก่อน กงเฉินทรมานเธอบนเตียง

เขาเป็นนักธุรกิจและผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่สมบูรณ์แบบ

เขาไม่ได้รักเธอ แต่นั่นก็ไม่ได้ขัดขวางเขาจากการควบคุมเธอและครอบครองเธอ

เหมือนเป็นของส่วนตัว

ไม่รักก็ไม่ปล่อย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ร่างกายของหลินจืออี้ก็สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้เหมือนชาติที่แล้ว

มือของกงเฉินชะงักลง ในดวงตาพลันมีคลื่นซัดสาด ชั่วพริบตาเดียวก็หมดความสนใจแล้ว ผลักเธอออกไปโดยตรง

หลินจืออี้ขดตัวเป็นลูกบอล พยายามควบคุมความกลัวอย่างสุดความสามารถ

กงเฉินลดกระจกรถลง จุดบุหรี่มวนหนึ่ง สูบช้าๆ แหวนสีแดงเลือดก็ส่องแสงกระหายเลือดในคืนที่มืดมิด

มุมปากของเขามีรอยยิ้ม ใต้แสงไฟถนนมืดครึ้มเป็นพิเศษ แววตาเกียจคร้าน เหมือนมีดทื่อๆ เล่มหนึ่งกําลังกรีดผิวของหลินจืออี้

กลิ่นยาสูบแพร่กระจายในรถ หลินจืออี้ค่อยๆ สงบลง เธอคว้าเสื้อผ้าแล้วลุกขึ้นนั่ง

“จะทํายังไงถึงจะปล่อยฉันไป?”

กงเฉินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย หายใจเอาหมอกสีเทาอ่อนออกมา เหลือบมอง เหมือนสัตว์ป่าที่ตื่นขึ้นมาในตอนกลางคืน

มือที่คีบบุหรี่ของเขาลูบไล้แก้มของหลินจืออี้ ปลายนิ้วเลื่อนจากหน้าผากจรดดวงตา ลูบไล้ไฝน้ำตาที่อยู่ใต้ตาของเธอ

สัมผัสที่ละเอียดอ่อนและแห้ง เห็นได้ชัดว่าสบายมาก แต่ตอนนี้กลับเลียผิวของเธอเหมือนงู ทําให้เธอหายใจไม่ออก

กงเฉินมองเธอจากที่สูงแบบนี้

ดวงตาคู่นี้ของเขาหลอกลวงคนจริงๆ

เมื่อคืนเห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความรัก เมื่อถูกรังแกอย่างหนัก น้ำตาก็ไหลจากไฝน้ำตา เปียก น่าสงสารและน่าดึงดูด

ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะปฏิเสธแล้ว

ไม่เป็นไร

เขาก็ไม่ใช่คนดีอะไรอยู่แล้ว

วินาทีต่อมา หลินจืออี้ถูกกงเฉินจับคางไว้ จําเป็นต้องเงยหน้าสบตาเขา

เขาลูบไล้ริมฝีปากที่แห้งผากของเธอ ควันที่เผาไหม้ไปครึ่งหนึ่งเกือบจะเผาเข้าไปในคอของเธอได้ไม่กี่มิลลิเมตร

และดวงตาของเขาเป็นคนชั่วร้ายที่ไม่สามารถต่อต้านได้

"ปล่อยเธอไป? หลินจืออี้ ตอนวางยาเธอก็น่าจะรู้ว่าบัญชีนี้ยังไม่จบ”

“……”

หลินจืออี้สําลัก เธอรู้ว่าตอนนี้เธอพูดอะไร กงเฉินก็ไม่เชื่อเธอ

กลับจะลงโทษเธอหนักขึ้น

ในขณะนี้ หลินจืออี้รู้สึกว่าฟันเฟืองแห่งโชคชะตาดูเหมือนจะเริ่มหมุนอีกครั้งแล้ว

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลบหนี

……

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

รถของกงเฉินหยุดลง นอกหน้าต่างรถเป็นบ้านส่วนตัวของเขา

หลินจืออี้ลงจากรถ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาหรือไม่ หรือเป็นเพราะอารมณ์แปรปรวนมากเกินไป ท้องก็เริ่มรู้สึกคลื่นไส้อีกแล้ว

เธอกดท้องลงและหันหลังจะจากไป

กลับถูกกงเฉินลากตัวไปยังบ้าน

หลินจืออี้อึ้งไปครู่หนึ่ง ดิ้นรนทันที “ปล่อยฉันนะ! อาจะทําอะไรกันแน่"

กงเฉินขวางเธอไว้ข้างประตู ยิ้มหยัน “แม้เธอจะกินยาคุมกําเนิดแล้ว แต่ยาก็ไม่ใช่ยาครอบจักรวาล เดือนนี้เธออยู่ที่นี่ แน่ใจว่าไม่ได้ตั้งครรภ์ถึงจะจากไป ถ้าท้องแล้ว...”

สายตาของเขาเย็นเยือก ไม่ไว้ไมตรีแม้แต่น้อย

หลินจืออี้ปวดท้องเล็กน้อย นึกถึงภาพที่ลูกสาวซิงซิงตายอยู่บนเตียงคนไข้

ริมฝีปากของเธอสั่น "ถ้าท้องล่ะ จะเป็นไงบ้าง?"

“แท้งซะ”

น้ำเสียงของกงเฉินเบามาก ราวกับกําลังพูดคุยเรื่องง่ายๆ เรื่องหนึ่ง

หลินจืออี้เพิ่งเข้าใจว่าชาติก่อนเธอโง่แค่ไหน คิดว่าเขาแต่งงานกับเธอเพราะเห็นแก่หน้าลูกสาว

การดํารงอยู่ของเธอทําให้ลูกสาวของเขาเดือดร้อนและทําให้เขาไม่ชอบ

ที่แท้เขาอยากฆ่าเด็กคนนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ

กระเพาะอาหารของหลินจืออี้ปั่นป่วน ในใจรู้สึกคลื่นไส้

“แหวะ..”
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (1)
goodnovel comment avatar
Paramee Sangganjanavanich
เรื่องนี้อ่านต่อไม่ไหว เหี้ยฉิบหายเลย
VIEW ALL COMMENTS

Related chapters

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0007

    เธออ้วกใส่สูทตัวใหม่ของกงเฉิน เขาขมวดคิ้วทันทีสุดท้ายอ้วกจนเหลือแต่น้ำกรด เอนตัวพิงรถอย่างอ่อนแรงเฉินจิ่นรีบก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือออกมา “นายท่านสาม ผมประคองคุณหนูหลินเอง”กงเฉินถอดเสื้อนอกออกโดยตรง “ไม่ต้อง”เขามองหลินจืออี้อย่างรังเกียจ แต่ก็ยังอุ้มเธอเข้าไปในบ้านหลินจืออี้ถูกเขาอุ้มเข้าไปในห้องน้ำโดยตรง พอนั่งลงบนเคาน์เตอร์ เขาก็เอื้อมมือไปถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนอาเจียนของเธอออก"อย่า! ไม่เอา!”หลินจืออี้ต่อต้านและผลักเขา แต่เธอที่อ่อนแอจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ยังไงกงเฉินถอดเสื้อผ้าของเธอออกด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ร่องรอยของเมื่อคืนถูกเปิดเผยอย่างเต็มที่ภายใต้แสงไฟหลินจืออีรู้สึกละอายใจจนทนไม่ไหว ยกมือขึ้นดันคนตรงหน้า แต่กลับถูกเขากุมข้อมือไว้ฝ่ามือของกงเฉินร้อนจนน่ากลัวพอหลินจืออี้เงยหน้าขึ้น ก็สบเข้ากับดวงตาที่ค่อยๆ ลึกซึ้งของเขากงเฉินไม่ให้โอกาสเธอต่อต้านแม้แต่น้อย เขาผลักเข่าของเธอออกและเข้าใกล้ร่างกายของเธอเธอตัวสั่นตามสัญชาตญาณและร่างกายของเธอปฏิเสธการจับของกงเฉินกงเฉินขมวดคิ้ว คว้าผ้าขนหนูที่วางซ้อนกันบนอ่างล้างมือมาเช็ดมือ พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ฉันไม่สนใจผู

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0008

    หลินจืออี้เพิ่งเดินถึงนอกหอพัก ข้างหลังมีคนตบไหล่เธอพอหันหลัง นักเรียนก็ชี้ไปทางอาคารเรียนอย่างกระหืดกระหอบ“หลินจืออี้ อาจารย์อู๋ให้คุณรีบไปที่ออฟฟิศของผู้อํานวยการหน่อย”“ได้”หลินจืออี้หันหลังเดินไปทางอาคารเรียนระหว่างทาง มีคนไม่น้อยที่จ้องมองเธอพลางชี้ไม้ชี้มือ แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งร้ายดูเหมือนจะเป็นงานเลี้ยงก่อนความตายอีกแล้ว……ออฟฟิศพอหลินจืออี้เข้าประตูมาก็พบว่าข้างในนอกจากอาจารย์อู๋แล้วยังมีคนอื่นอีกกงเฉินและซ่งหว่านชิวเมื่อสบตากับกงเฉิน สายตาที่เหมือนแมมบ้าสีดํานั้น ราวกับจะวางยาพิษหลินจืออี้ให้ตายในวินาทีถัดไปเธอหยุดหายใจไปชั่วขณะ กําหมัดแน่นถึงจะทําให้ฝีเท้ามั่นคงได้แต่สายตาของกงเฉินกลับไม่เคยละไปจากเธอในเวลานี้ ร่างผอมบางร่างหนึ่งกําลังเดินอย่างสง่างามเป็นเธอ.. เพื่อนผีชาติก่อน เสิ่นเยียนเสิ่นเยียนเคยช่วยหลินจืออี้ตอนที่ทํางานพาร์ทไทม์น้ำตาลในเลือดต่ำและเป็นลม ดังนั้นเธอจึงเชื่อใจเสิ่นเยียนมาตลอดแทบจะเชื่อฟังเธอทุกอย่างแต่ใครจะคิดว่า เสิ่นเยียนและคุณหนูผู้สูงศักดิ์ซ่งหว่านชิวจะแอบสมคบคิดกันมานานแล้วเสิ่นเยียนอยู่ข้างกายหลินจืออี้คอยแสแสร้

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0009

    หลินจืออี้ออกจากห้องทํางานโดยไม่หันกลับมามองหลังจากตระกูลกงก่อความวุ่นวาย เธอรู้ดีว่าซ่งหว่านชิวต้องป้องกันไว้ก่อนตอนที่เธอได้ยินซ่งหว่านชิวโทรศัพท์ไปร้องให้กงเฉินว่าถูกใส่ร้าย เธอก็รู้ว่าซ่งหว่านชิวกับเสิ่นเยียนกําลังทําอะไรกันอยู่เสิ่นเยียนรู้เรื่องราวของเธอมากเกินไป!รวมถึงไดอารี่ที่เธอเขียนเอาไว้หลังจากที่เธอกับกงเฉินได้ผ่านคืนนั้นมา บนอินเทอร์เน็ตก็มีไดอารี่แอบรักที่ฆ่าเธอด้วยการวางยาและปีนขึ้นเตียงทันที จะต้องเป็นลายมือของเสิ่นเยียนแน่นอน!ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนไดอารี่อย่างเงียบๆคิดไปคิดมา ด้านหลังก็มีเงาหนึ่งตามมา เสิ่นเยียนนั่นเองระหว่างทาง เธออยากจะพูดแต่ก็หยุดสังเกตหลินจืออี้หลินจืออี้กลับสงบนิ่งมาก ดูไม่เหมือนถูกแทงข้างหลังเมื่อสักครู่เลยจนกระทั่งใกล้จะถึงหอพัก เสิ่นเยียนก็ทนไม่ไหวแล้วเธอดึงหลินจืออี้ไว้ พูดอย่างขลาดกลัว “จืออี้ ฉันขอโทษ เธอก็รู้ว่าครอบครัวของฉันยากจนและขี้ขลาด ฉันขัดใจคนอย่างซ่งหว่านชิวไม่ได้จริงๆ พอฉันถูกพวกเขาขู่ ฉันก็พูดได้แค่นี้แล้ว”หลินจืออี้ไม่รีบร้อนที่จะทะเลาะกับเสิ่นเยียน ถึงยังไงเธอก็ยังไม่เห็นเสิ่นเยียนกับซ่งหว่านชิวสุนัขกัดกั

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0010

    ในขณะที่หลินจืออี้กําลังจะกระโดดออกมา กงเฉินก็เบือนหน้าหนี มองคู่รักที่อยู่หลังต้นไม้“มีอะไรเหรอ”ท่วงทํานองที่เย็นชาเต็มไปด้วยความอดทนอีกฝ่ายพอเห็นว่าเป็นกงเฉิน ก็รีบก้มหัวลงอย่างนอบน้อม “ขออภัย นายท่านสาม พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้”คู่รักหนุ่มสาวจากไปอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไปไกล หลินจืออี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเธอพยายามผลักกงเฉินที่อยู่ข้างหน้าออก แต่กลับถูกกุมข้อมือไว้“ไปเก็บของ ฉันจะให้เฉินจิ่นรอคุณที่ลานจอดรถ เขาจะส่งคุณไปที่อพาร์ทเมนต์”ไม่มีการปรึกษาหารือ เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยคําสั่งที่ไม่ยอมปริปากพูดหลินจืออี้ตัวแข็ง ขนตายาวสั่นระริก พยายามควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจของเขา เธอไม่ได้อยู่คนเดียวแต่เป็นตุ๊กตาที่เชื่อฟัง เล่นตามใจชอบ ทิ้งตามใจชอบเธอกัดฟันพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของเขา“ไม่ต้อง ถ้าคุณไม่วางใจ รออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า พวกเราสามารถไปตรวจที่โรงพยาบาลได้”กงเฉินหรี่ตามอง ในดวงตามีความเย็นชาพาดผ่าน เหมือนคิดไม่ถึงว่าหลินจืออี้จะต่อต้านเมื่อบรรยากาศเกือบจะกลายเป็นน้ำแข็ง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเป็นซ่งหว่านชิวที่โทรมาหลิ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0011

    เมื่อรับรู้ถึงสายตา หลินจืออี้ก็เอียงหน้าไปมองเป็นกงเฉินชุดสูทสีดําที่เย็นชา นิ้วเรียวยาววางอยู่บนหน้าผาก และแหวนสีแดงเลือดภายใต้แสงแดดนั้นแฝงไปด้วยความกระหายเลือดและความเย็นชาเขาเอนกายพิงซ่งหว่านชิวซ่งหว่านชิวดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก การแสดงออกบนใบหน้าของกงเฉินก็อ่อนโยนเหมือนกันหลินจืออี้ดึงสายตากลับมา แสร้งวางมือลงอย่างสงบ“ขอบคุณค่ะ”“ไม่ต้องเกรงใจครับ” ชายคนนั้นมองไปตามแนวโน้ม"นั่นคือนายท่านสามใช่ไหม รักคู่หมั้นจริงๆ รับส่งเองเชียว”ใช่ไหมล่ะทุกคนสามารถมองออกถึงความชอบของกงเฉินที่มีต่อซ่งหว่านชิวมีเพียงเธอในชาติก่อนเท่านั้นที่ทําตัวเหมือนคนโง่ที่รอเขาและรักเขาหลินจืออี้กําลังจะผงกหัว แต่กลับถูกหลิ่วเหอดึงไว้“ในเมื่อเจอกันแล้ว รีบไปทักทายอาเล็กของแกหน่อย”“ไม่ไป” หลินจืออี้สะบัดมือออก ทําท่าจะจากไป“แก เด็กคนนี้นี่...”ก่อนที่หลิ่วเหอจะพูดจบ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงฉับพลันของซ่งหว่านชิว“คุณนายรอง จืออี้ บังเอิญจัง ท่านนี้คือ...”ซ่งหว่านชิวคล้องแขนกับกงเฉิน มองสํารวจผู้ชายที่อยู่ข้างๆ หลินจืออี้หลิ่วเหอคิดว่าซ่งหว่านชิวเป็นชาเขียวอย

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0012

    หลินจืออี้ถูกจ้าวเฉิงดึงไปข้างหลัง ตอนที่สติของเธอเลือนราง เธอกําหมัดแน่น ปลายนิ้วฝังเข้าไปในฝ่ามือ ก่อให้เกิดความเจ็บปวด เรียกความคิดของเธอกลับมาเธอต้องช่วยตัวเองหลินจืออี้จับลูกบิดประตูเพื่อทําให้ร่างกายตัวเองมั่นคง สายตาค้นหาสิ่งของที่สามารถช่วยตัวเองได้เครื่องประดับคริสตัลบนคอนโซลกลางให้โอกาสเธอแต่เมื่อเธอเอื้อมมือไปพอ กลับขาดไปเล็กน้อยเสมอเธอกัดฟันแน่น ต่อต้านแรงของจ้าวเฉิง ปลายนิ้วค่อยๆ ไปถึงเครื่องประดับคริสตัลทันทีที่คว้ามันขึ้นมาจากแผ่นกันลื่น เธอก็ทุบมันอย่างแรงไปข้างหลังโครม! จ้าวเฉิงทําเสียงฮึดฮัดแล้วปล่อยหลินจืออี้หลินจืออี้ถือโอกาสนี้กดประตูรถเพื่อปลดล็อก เธอกลิ้งตัวออกจากรถในคืนฤดูใบไม้ร่วง แสงจันทร์สว่างอยู่บนท้องฟ้า แต่สายลมกลับเหมือนมีดคมเล่มหนึ่งพัดผ่านร่างกายของหลินจืออี้อย่างรุนแรงเธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างยากลําบากเพิ่งวิ่งไปได้สองก้าว คนข้างหลังก็บีบคอเธอ เธอกัดฟันสู้ แต่ถูกเขาคว้าผมและทุบไปที่ประตูรถเวียนหัวอยู่พักหนึ่ง เธอล้มลง จ้าวเฉิงถือโอกาสยัดเธอเข้าไปในเบาะหลังจ้าวเฉิงยืนอยู่ที่ประตูรถ หอบหายใจและเช็ดเลือดบนหน้าผากอย่างลวกๆ ดวงตาของเข

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0013

    เมื่อหลินจืออี้ตื่นขึ้นมา มีตํารวจหญิงในเครื่องแบบคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงเธอยิ้มเล็กน้อย ทําให้คนรู้สึกสบายใจมาก"คุณตื่นแล้วเหรอ? อยากดื่มน้ำไหม? ตํารวจหญิงลุกขึ้น รินน้ำให้เธอแก้วหนึ่งอย่างรู้ใจ “ร่างกายคุณมีแต่บาดแผลภายนอก ไม่เป็นอะไรหรอก”“ขอบคุณค่ะ”หลินจืออี้ยันตัวขึ้นแล้วรับแก้วมาจนถึงตอนนี้เธอก็ยังตัวสั่นด้วยความกลัวตํารวจหญิงมองเธอและไม่ได้ถามทันที จนกระทั่งเธอค่อยๆ สงบลงจึงเริ่มถาม“จ้าวเฉิงก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้พวกคุณต่างคนต่างพูด ดังนั้นฉันต้องการคําให้การของคุณค่ะ”การกระทําของหลินจืออี้ที่ดื่มน้ำหยุดชะงัก "ต่างคนต่างพูดหรือ? หมายความว่าไงคะ?"ชัดเจนขนาดนี้แล้ว ทําไมต่างคนต่างพูดล่ะตํารวจหญิงพูดตามความจริงว่า "จ้าวเฉิงบอกว่าเขาดื่มมากเกินไปถึงจะมีอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างฉับพลัน เขายังเอารายงานการประเมินทางจิตวิทยาจากต่างประเทศออกมาและบอกว่า... คุณกินข้าวดูหนังกับเขา เขาจึงคิดว่าคุณยอมมีความสัมพันธ์กับเขา”หลินจืออี้หายใจติดขัด รู้สึกเหมือนมีลมหายใจอุดอยู่ที่หน้าอก เจ็บแปลบไม่หยุด“กินข้าวและดูหนังกับอีกฝ่าย ก็คืออยากมีความสัมพันธ์โดยปริยายหรือ ข้อกําหนดข้อไหน ฉั

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0014

    คุณท่านกงโกรธอยู่แล้ว พอเห็นลูกชายไม่เอาไหนก็ยิ่งโกรธเขายกมือขึ้นและอยากจะแทงเข้าไปในหัวของกงสือเหยียนนัก เขาพูดอย่างโกรธๆว่า"ทําไมฉันถึงได้ลูกชายที่ไร้ประโยชน์แบบนี้? ไร้สมอง! ถูกผู้หญิงจูงไปแบบโง่ๆ! “ถ้าแกฉลาดแบบกงเฉินอยู่บ้าง วันนี้ก็คงไม่ถึงขั้นเป็นแบบนี้หรอก”สีหน้าของกงสือเหยียนยิ่งน่าเกลียดมากขึ้นหลินจืออี้ยังคงลดมือที่จับลูกบิดประตูลง เธอออกไปแบบนี้มีแต่จะทําให้กงสือเหยียนเสียหน้ามากขึ้นเท่านั้นคุณอาดีกับเธอมาตลอดเธอทําใจไม่ได้ในตอนนั้นเอง เสียงเย็นชาเสียงหนึ่งก็ดังแทรกเข้ามาร่างที่เย็นชาและเคร่งขรึมเดินเข้ามาอย่างช้าๆ สงบและยับยั้งใบหน้าหล่อเหลานั้นไร้ระลอกคลื่นใดๆ ในดวงตาแฝงไว้ด้วยความเย็นชา“พ่อ จ้าวเฉิงไม่เป็นไรแล้ว พ่อด่าพี่สองแบบนี้ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น”"ฉันอยากทำมากกว่าด่าเขาด้วยซ้ำ ตอนนี้ตระกูลจ้าวต้องการคําอธิบาย ถ้าเรื่องสกปรกแบบนี้แพร่ออกไป ตระกูลกงของเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? พูดไปพูดมาก็คือไม่ควรให้คนเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้า ซ้ำยังเป็นตัวหายนะ มีแต่พัวพันกับเรื่องผู้ชายไปหมด”คุณท่านกงมองหลิ่วเหอด้วยสีหน้าบึ้งตึง ความหมายชัดเจนตัวหายนะก็คือหลินจ

Latest chapter

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0184

    หลินจื้ออี้มองดูโต๊ะกลมขนาดใหญ่ เธออดคิดไม่ได้ว่าครั้งก่อนที่กินข้าวที่นี่คือเหตุการณ์ที่เธอเคยระเบิดใส่แม่ลูกตระกูลซ่งหว่านชิวคุณท่านกงซึ่งนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะแต่งตัวด้วยสูทเรียบร้อยสีหน้าเคร่งขรึมตามแบบฉบับเพราะคำนึงถามมารยาท หลินจื้ออี้จึงเอ่ยทักอย่างนอบน้อม “คุณท่าน”“อืม นั่งกินข้าวเถอะ”เขาโบกมือเชิญทุกคนเริ่มกินอาหารหลินจื้ออี้มองอาหารทะเลเต็มโต๊ะแล้วกลืนน้ำลายเบาๆ แต่เพราะมีคุณท่านอยู่เธอจึงคีบแค่เนื้อวัวตรงหน้าเท่านั้นเธอไม่ได้เป็นตัวแทนแค่ตัวเองแต่ยังเป็นตัวแทนของหลิ่วเหอด้วยพอคิดถึงเรื่องที่หลิ่วเหอยังต้องใช่ชีวิตอยู่ในตระกูลกงนี้ต่อไป ทุกการกระทำของเธอในฐานะลูกสาวจึงมีความสำคัญมากขณะกำลังคิดอยู่นั้น หลิ่วเหอก็คีบอาหารทะเลให้เธอหลายอย่าง ทั้งปลาดิบ เนื้อหอยสังข์ และยังตักโจ๊กกุ้งล็อบสเตอร์ชามใหญ่ให้ด้วยหลิ่วเหอพูดเบาๆอย่างแนบเนียนว่า “กินก่อนนะ เดี๋ยวถ้าโต๊ะหมุนมาถึง ฉันจะหยิบหอยเป๋าฮื้อดำ ไส้กุ้งในหอยเชลล์ แล้วก็กุ้งทะเลย่างให้เธอ”หลินจื้ออี้พยักหน้ารัวๆ พูดในใจว่า ขอบคุณนะแม่เมื่อก่อนเธอไม่กินอาหารทะเลเพราะรู้สึกว่ามันคาว แต่หลังจากได้ลองอาหารทะเลฝีมือพ่อ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0183

    “ฉัน…เธอท้องแล้ว!ฉันขอตั้งสติก่อนนะ ผู้หญิงคนนี้หลอกฉันทุกทางเลยเหรอเนี่ย? ทั้งที่ฉันยังอุตส่าห์ช่วยทำใบรับรองว่าเธอมีปัญหาทางจิตใจให้!”หลี่ฮวนแทบกรี๊ดออกมา เขาถูกหลินจืออี้หลอกเต็มๆ!“พูดมา”กงเฉินยกมือถือออกห่างจากหูด้วยสีหน้ารำคาญใจ“ภาวะเสี่ยงแท้งส่วนใหญ่ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ อาหารการกินก็ต้องระวัง โดยเฉพาะห้ามทำงานหนัก” หลี่ฮวนตอบ“อืม”“แล้วนายจะทำยังไง?เมื่อก่อนตอนที่มีข่าวลือ เธอยอมรับว่าคืนนั้นเธออยู่กับนาย นายก็อ้างกระแสสังคมแต่งงานกับเธอได้เลย คุณท่านก็คงจะพูดอะไรไม่ได้ แต่นี่เธอกลับไม่ยอม นายบอกฉันตามตรงนะ ตอนนั้นนายยอมร่วมมือกับคุณท่านกดดันเธอเพราะนายเองก็มีใจใช่ไหมล่ะ?”หลี่ฮวนหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์กงเฉินก้มหน้าลงเล็กน้อย “วางสายละ”หลี่ฮวนรีบร้องห้ามเสียงดัง “นายนี่มันปากไม่ตรงกับใจชัดๆ นายต้องโชว์ข้อดีตัวเองบ้างนะ!”“โชว์ไปแล้ว”“อะไรนะ…” … ตู้ดๆๆ…ฝั่งนู้นสายตัดไปแล้วทิ้งให้หลี่ฮวนงงเป็นไก่ตาแตกโชว์ไปแล้ว?โชว์อะไรของมันวะ?.......หลังจากที่เฉินซู่หลานตรวจร่างกายเสร็จ กงเฉินก็ช่วยประคองเธอเดินออกจากตึกพอขึ้นรถมาด้วยกัน เฉินซู่หลานก็ยิ้มหวานแล้วพูดว่า

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0182

    “ฮะ? ฉัน...” หลินจืออี้ชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะรู้ว่าหมอเข้าใจผิดว่าเธอเป็นคนอื่น“ตั้งครรภ์ระยะแรกนะมีเลือดออกนิดหน่อยต้องพักผ่อนให้มาก อย่ากระโดดโลดเต้นและอาหารการกินก็ต้องระวัง”“ไม่ใช่ค่ะคุณหมอ ฉัน...”“พอแล้ว คนต่อไป” หมอขีดปากกาลงใบตรวจแล้วเรียกคนถัดไปผู้หญิงคนต่อไปก็เปิดประตูเข้ามาเรียบร้อยหลินจืออี้เห็นว่าไม่มีเหตุผลจะต้องอธิบายต่อก็รีบถอยออกมาพอหันตัวกลับ ตึบ! ก็ชนเข้ากับใครบางคนเธอก้มหน้าลงขอโทษ “ขอโทษค่ะ”กำลังจะเดินหนีไปอยู่แล้วข้อมือของเธอกลับถูกคว้าไว้อย่างแรง“เธอโกหกฉัน?เธอท้องอยู่เหรอ”เสียงที่มักจะสงบนิ่งเยือกเย็นตอนนี้กลับปะทุไปด้วยความโกรธหลินจืออี้เงยหน้าขึ้นถึงพบว่าคนตรงหน้าก็คือกงเฉินเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?หรือว่ามากับซ่งหว่านชิว?แต่เห็นชัดๆ ว่าซ่งหว่านชิวมาก็เพื่อทำแท้งไม่ใช่เหรอ?หลินจืออี้ยังไม่ทันได้คิดอะไรให้ชัดเจนข้อมือของเธอก็ยิ่งเจ็บขึ้นเธอร้องเบาๆ “ปล่อยนะ ฉันเจ็บนะ แล้วฉันก็ไม่ได้ท้อง!”กงเฉินหรี่ตามองความโกรธในดวงตายิ่งเพิ่มขึ้นแต่แรงที่มือก็คลายลงนิดหน่อยพร้อมกับเธอเข้าไปในห้องตรวจ“อาการของเธอเป็นยังไง?”หมอขยับแว่นมองห

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0181

    แผนกสูตินรีเวชก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่ปัญหาก็คือหลินจืออี้เห็นแผ่นหลังที่คุ้นตาซ่งหว่านชิวถึงแม้ว่าเธอจะแต่งตัวมิดชิดแค่ไหนแต่แผ่นหลังนี้ก็ฝังอยู่ในหัวของหลินจืออี้ตั้งแต่ชาติที่แล้ว เธอจะลืมได้อย่างไรกัน?แต่ซ่งหว่านชิวมาทำอะไรที่แผนกสูตินรีเวชล่ะ?“จืออี้ เป็นอะไรไป?” เฉินซู่หลานที่ยืนอยู่ข้างหน้าก็หันมาส่งเสียงเรียกเธอ“ไม่มีอะไรค่ะ มาแล้ว”หลินจืออี้ก็รีบเดินตามไป แต่พอเธอหันกลับไปมองอีกที ซ่งหว่านชิวก็หายไปแล้วเฉินซู่หลานดึงแขนเธอไว้ แล้วชี้ไปที่บันไดข้างหน้า “ขึ้นทางนี้ก็ได้นะ”หลินจืออี้ได้สติกลับมาและพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินขึ้นไปพร้อมกับเธอแบบเหม่อลอยหรือว่าที่ซ่งหว่านชิวเดินทะลุผ่านแผนกสูตินรีเวชเพราะว่าสะดวก?พอขึ้นไปถึงข้างบนหลินจืออี้ก็ช่วยเฉินซู่หลานจัดที่นั่งเพื่อรอคิวตรวจ หมอผู้เชี่ยวชาญของโรงพยาบาลนี้เป็นเพื่อนของเฉินซู่หลาน เธอไว้ใจเขามากเป็นพิเศษเธอยอมรอก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาลเอกชนเปลี่ยนหมอคนใหม่ตรวจหลินจืออี้เข้าใจดีคนมีเงินก็มักจะเลือกหมอที่ตัวเองไว้ใจได้และไม่ค่อยยอมเปลี่ยนคนคงกลัวข้อมูลสุขภาพของตัวเองจะรั่วไหลกงเฉินก็เป็นแบบนั้น การตรวจร่างกายทุกค

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0180

    “แก... แกอิจฉาฉันจริงๆ ด้วย แม้แต่ผู้ชายก็รั้งไว้ไม่ได้!” เฉินฮวนทุบกล่องในมือ“เหอะ” เซวียมั่นยิ้มเยาะและเดินออกไปทันที เธอขี้เกียจเกินไปที่จะตอบคําถามที่น่าเบื่อแบบนี้"แกหมายความว่ายังไง? แกพูดมาให้ชัดเจนนะ”เฉินฮวนรีบวิ่งไปที่เซวียมั่น แต่ถูกขวางโดยผู้ช่วยเบลล่าเบลล่ารีบเอ่ย "รปภ.พาคนออกไปเร็วเข้า อ้อ แล้วก็ขยะของมันด้วย"แล้วเฉินฮวนก็ถูกโยนออกไปหลินจืออี้ไม่ได้รู้สึกสงสารอะไรเลย ทั้งหมดนี้เป็นเฉินฮวนทำตัวเองทั้งนั้นเมื่อก้มหน้าทํางาน เธอก็เห็นซ่งหว่านชิวที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งพอดีซ่งหว่านชิวเอามือปิดปากเหมือนรู้สึกไม่สบายมาก จากนั้นก็ฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนไม่ทันสังเกตลุกขึ้นและออกจากที่นั่งไปหลินจืออี้รู้สึกแปลกใจ กําลังจะดูให้ละเอียด โทรศัพท์ก็สั่น“พรุ่งนี้ฉันอยู่บ้าน แกจะมาไหม?”“อืม”“งั้นฉันจะทําอาหารที่แกชอบ มาอยู่เป็นเพื่อนฉันเร็วๆ หน่อย”“ได้”หลินจืออี้ยิ้มเมื่อเห็นข่าว เธอวางแผนว่าจะถือโอกาสพักผ่อนพรุ่งนี้ไปบ้านตระกูลกงเพื่อย้ายของที่เหลือไปที่คอนโดจริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรมากหรอกเมื่อก่อนตอนที่อยู่บ้านตระกูลกงเธอก็ใช้ชีวิตอย่างหวาดผวา ดังนั้นหลังจากพักอย

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0179

    บนรถกงเฉินและซ่งหว่านชิวเพิ่งนั่งได้มั่นคนขับรถที่สวมถุงมือสีขาวอยู่แถวหน้าก็หันมามองกงเฉินอย่างประหม่า“คุณผู้ชาย ถ้าไม่ไปบริษัท งั้นผมก็จะไปถนนลี่หัวแล้วนะครับ”“อืม”กงเฉินตอบรับเบาๆ แล้วหลับตาพักผ่อนซ่งหว่านชิวเพิ่งพบว่าคนขับไม่ใช่คนที่คุ้นเคยมาก่อน จึงถามอย่างสงสัยว่า “ทําไมเปลี่ยนคนขับกะทันหันล่ะคะ? ทางก็ไม่คุ้นเคยแล้ว”กงเฉินหลับตาลงและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่คุ้นเคยทางขับไปเดี๋ยวก็คุ้นเคยเอง แค่คนที่แยกนายจ้างไม่ออกก็ไม่จําเป็นต้องเก็บไว้แล้ว”ได้ยินดังนั้น หน้าของซ่งหว่านชิวก็เหมือนมีรอยร้าวและเล็บที่เพิ่งทําใหม่ก็จิกลงไปในเบาะหนังแท้โดยตรงแต่ใบหน้าของเธอยังคงยิ้มอยู่ "ค่ะ"จากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดคุยกันอีกพอไปถึงบ้านตระกูลซ่ง ซ่งหว่านชิวไม่กล้ารั้งกงเฉินไว้ พูดคําอําลาแล้วลงจากรถเหมือนวิ่งหนีกงเฉินก็ไม่ได้อยู่ต่อ เขาจากไปทันทีไม่รู้ว่าเธอเก็บกดเกินไปหรือเปล่า ซ่งหว่านชิวรู้สึกหมดแรง กระเพาะอาหารเริ่มปั่นป่วนอีกครั้งเธอผลักคนรับใช้ที่หิ้วชายกระโปรงราตรีให้เธอออก แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและเริ่มอาเจียน"อ้วก... แหวะ...”ในเวลานี้ รถของฉินซวงก็จอดอยู่ที่ปร

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0178

    ซ่งหว่านชิวเป็นทางลัดที่เร็วที่สุดสําหรับเสิ่นเยียนที่จะเข้าใกล้วงการชนชั้นสูง ยอมทิ้งไปเพื่อคนอย่างเฉินฮวนมันไม่คุ้มค่าเลยดังนั้นเสิ่นเยียนจะต้องถือโอกาสบอกแผนการกับซ่งหว่านชิวแน่นอนซ่งหว่านชิวและเธอร่วมมือกันทั้งภายในและภายนอก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองก็สามารถหลบหนีได้อย่างรวดเร็วน่าเสียดายที่เฉินฮวนเข้าใจช้าเกินไป เธอมองหลินจืออี้อย่างไม่เต็มใจ “แกเปลี่ยนเบอร์ห้อง แกมั่นใจได้ยังไงว่าฉันจะมาที่นี่?”“เธอมั่นใจเกินไปแล้ว ตั้งแต่เธอจงใจวางรูปคู่กับสามีของประธานเซวียไว้ในตําแหน่งที่โดดเด่นที่สุดบนโต๊ะทํางาน ฉันก็รู้ว่าเธอจะต้องมาชื่นชมผลงานชิ้นเอกของเธอแน่นอน” หลินจืออี้อธิบาย"ฉันแพ้แล้ว แต่แกก็ไม่ได้ชนะเหมือนกัน” เฉินฮวนพูดอย่างแค้นเคืองถึงยังไงก็ยังมีซ่งหว่านชิวและเสิ่นเยียนที่เป็นอุปสรรคขัดขวางอยู่หลินจืออี้เดินไปที่ประตู ชะงักไปครู่หนึ่ง มองเธออย่างเย็นชา “เธอไม่เคยเป็นเป้าหมายของฉันเลย”พูดจบเธอก็เดินจากไป...ณ ห้องจัดเลี้ยงเมื่อหลินจืออี้เข้าประตูมา ห้องทั้งห้องก็มืดลงซ่งหว่านชิวยืนอยู่กลางห้องโถงอย่างตื่นเต้นพร้อมกับกงเฉิน รอของขวัญลึกลับในตํานานหลินจืออ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0177

    ทุกคนต่างก็ตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของเฉินฮวนรูปร่างหน้าตาและรูปร่างของเฉินฮวนนั้นถือว่าธรรมดาเท่านั้น แทบจะไม่สามารถเทียบได้กับเซวียมั่นที่ได้รับการดูแลอย่างดีได้เลยด้วยซ้ำสามีของเซวียมั่นคิดยังไงกันแน่?เฉินฮวนห่อเสื้อผ้าและร้องไห้สะอึกสะอื้นว่า "ประธานเซวีย ฉัน ฉันถูกใส่ร้ายนะคะ หลินจืออี้เรียกฉันมาที่ห้องรับรองเบอร์ 6! พอเข้ามาฉันก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัวแล้วฉันก็ไม่รู้อะไรเลย”ทุกคนหูผึ่งกันทันที พล็อตเรื่องนี้กลับตาลปัตรได้ด้วยเหรอ?เซวียมั่นขมวดคิ้วมองหลินจืออี้ “เกิดอะไรขึ้น?”หลินจืออี้ส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ “ประธานเซวีย ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทําไมเฉินฮวนถึงพูดแบบนี้ค่ะ ต่อให้ฉันจะให้เขาไปที่ห้องรับรองเบอร์ 6 เพื่อใส่ร้ายเขาจริง แต่นี่เป็นห้องรับรองเบอร์ 9 นะคะ”พูดจบเธอก็ชี้ไปที่ป้ายบนประตูมันเป็นเลข 9ตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มเฉินฮวนจ้องมองตัวเลขอย่างไม่เชื่อสายตา ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างออก จ้องหลินจืออี้เขม็งหลินจืออี้ยกยิ้มที่ริมฝีปากล่าง แสร้งทําเป็นกังวล “เฉินฮวน เมื่อกี้เธอบอกว่าฉันใส่ร้ายเธอเหรอ? แต่ในห้องนี้ยังมีสามีของประธานเซวียด้วยนะ เธอหมายความว่าฉันสมรู้ร่วมคิดกับเ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0176

    เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างก็สูดหายใจเข้าลึกๆแต่เซวียมั่นไม่ได้ตกอยู่ในความสงสัยในตนเอง กลับหัวเราะเยาะ "คุณเพิ่งรู้จักฉันในวันแรกหรือไงกัน? ก่อนแต่งงานคุณชมว่าฉันฉลาดและพึ่งพาตนเอง ตอนนี้คุณกลับบอกว่าฉันแข็งแกร่งเกินไปเหรอ? ทําไมคุณไม่บอกว่าคุณอ่อนแอเกินไปล่ะ? ถึงต้องมาหาสิ่งที่เรียกว่าความน่าเกรงขามจากผู้หญิงคนหนึ่ง?”"คุณ! หย่าเดี๋ยวนี้เลย! ผมทนคุณไม่ไหวแล้ว”"ก็ควรจะหย่าจริงๆ นั่นแหละ แต่แกต้องออกจากบ้านตัวเปล่า! เรื่องดีๆ ของพวกแกสองคนคนเขาเห็นกันหมดแล้ว ถ้าพวกแกยังมียางอายก็เก็บข้าวของออกไปจากสตูดิโอของฉันซะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตํารวจข้อหาพวกแกขโมยเอกสารสําคัญของสตูดิโอไป”“เธอ... เธอมีสิทธิ์อะไร? ฉันเป็นสามีของเธอ! ฉันขอให้แบ่งทรัพย์สินเท่าๆ กัน!" ชายคนนั้นโกรธจนหน้าแดงเซวียมั่นกําลังจะบอกว่าฝันไปเถอะ ซ่งหว่านชิวก็ก้าวไปข้างหน้าขัดจังหวะขึ้นมาซะก่อน“ประธานเซวียคะ กรุณาใจเย็นๆ ก่อนค่ะ ที่จริงเรื่องนี้ไม่ใช่แค่ความผิดของสามีคุณเท่านั้น จืออี้รู้ทั้งรู้ว่าคุณมีบุญยังอ่อยสามีคุณอีก ฉันคิดว่าเธอควรขอโทษคุณมากที่สุดค่ะ”อ่อยหรือ?เหอะๆประโยคเดียวของซ่งหว่านชิวก็ทําให้ชายชั่ว

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status