Mag-log inShare
บทที่ 0005
Kaugnay na kabanata
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0006
เมื่อคืนเหรอ?หลินจืออี้พูดมากจริงๆเธอทนไม่ได้ที่จะเห็นกงเฉินทนทุกข์ทรมานถ้าอย่างนั้น ดังนั้นเธอจึงเชื่อฟังเมื่ออารมณ์รุนแรง เธอก็อดทนต่อผู้ชายที่เกือบจะถูกทรมานและยั่วยุ พูดเรื่องในใจของเธออย่างจริงจังตอนนั้นเธอคิดว่าบางทีพรุ่งนี้กงเฉินอาจจะจําไม่ได้แล้วแต่เธอจะจําทุกอย่างในเวลานี้ได้ อย่างน้อยเธอก็เคยอยู่ใกล้เขามาก่อน“นายท่านสาม ฉันชอบคุณ”“ฉันชอบคุณมานานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ฉันเดินเข้าตระกูลกง วันนั้นที่คุณช่วยกู้หน้าให้ฉัน ฉันก็แอบชอบคุณแล้ว”“ฉันรู้ว่าคุณไม่สนใจฉัน แต่ฉัน. อืม...""รักคุณจริงๆ"หลินจืออี้เข้าบ้านตระกูลกงมาเมื่ออายุสิบหกปี เธอถูกหลิ่วเหอแต่งตัวเหมือนตุ๊กตาเพื่อถวายเครื่องบรรณาการตอนนั้นหลิ่วเหอไม่เข้าใจการแต่งตัวแบบเรียบง่ายของหญิงสูงศักดิ์ เธอแค่อยากให้ลูกสาวเดินเข้าบ้านตระกูลกงอย่างงดงามกลับกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งตระกูลกงบอกว่าเธอเหมือนไก่ฟ้าที่ปลอมตัวเป็นนกหงส์หลิวเหอขี้ขลาดกลัวเรื่อง แม้แต่คนรับใช้ก็ไม่กล้าโต้แย้งในเวลานี้ กงเฉินได้ปรากฏตัวขึ้นรูปร่างสูงโปร่ง สวมเสื้อโค้ทสีดํายาว ยืนอยู่ใต้ระเบียง ปัดควันบุหรี่ในมือ พ่นหมอกสีขาวออกมาคลุม
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0007
เธออ้วกใส่สูทตัวใหม่ของกงเฉิน เขาขมวดคิ้วทันทีสุดท้ายอ้วกจนเหลือแต่น้ำกรด เอนตัวพิงรถอย่างอ่อนแรงเฉินจิ่นรีบก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือออกมา “นายท่านสาม ผมประคองคุณหนูหลินเอง”กงเฉินถอดเสื้อนอกออกโดยตรง “ไม่ต้อง”เขามองหลินจืออี้อย่างรังเกียจ แต่ก็ยังอุ้มเธอเข้าไปในบ้านหลินจืออี้ถูกเขาอุ้มเข้าไปในห้องน้ำโดยตรง พอนั่งลงบนเคาน์เตอร์ เขาก็เอื้อมมือไปถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนอาเจียนของเธอออก"อย่า! ไม่เอา!”หลินจืออี้ต่อต้านและผลักเขา แต่เธอที่อ่อนแอจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ยังไงกงเฉินถอดเสื้อผ้าของเธอออกด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ร่องรอยของเมื่อคืนถูกเปิดเผยอย่างเต็มที่ภายใต้แสงไฟหลินจืออีรู้สึกละอายใจจนทนไม่ไหว ยกมือขึ้นดันคนตรงหน้า แต่กลับถูกเขากุมข้อมือไว้ฝ่ามือของกงเฉินร้อนจนน่ากลัวพอหลินจืออี้เงยหน้าขึ้น ก็สบเข้ากับดวงตาที่ค่อยๆ ลึกซึ้งของเขากงเฉินไม่ให้โอกาสเธอต่อต้านแม้แต่น้อย เขาผลักเข่าของเธอออกและเข้าใกล้ร่างกายของเธอเธอตัวสั่นตามสัญชาตญาณและร่างกายของเธอปฏิเสธการจับของกงเฉินกงเฉินขมวดคิ้ว คว้าผ้าขนหนูที่วางซ้อนกันบนอ่างล้างมือมาเช็ดมือ พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ฉันไม่สนใจผู
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0008
หลินจืออี้เพิ่งเดินถึงนอกหอพัก ข้างหลังมีคนตบไหล่เธอพอหันหลัง นักเรียนก็ชี้ไปทางอาคารเรียนอย่างกระหืดกระหอบ“หลินจืออี้ อาจารย์อู๋ให้คุณรีบไปที่ออฟฟิศของผู้อํานวยการหน่อย”“ได้”หลินจืออี้หันหลังเดินไปทางอาคารเรียนระหว่างทาง มีคนไม่น้อยที่จ้องมองเธอพลางชี้ไม้ชี้มือ แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งร้ายดูเหมือนจะเป็นงานเลี้ยงก่อนความตายอีกแล้ว……ออฟฟิศพอหลินจืออี้เข้าประตูมาก็พบว่าข้างในนอกจากอาจารย์อู๋แล้วยังมีคนอื่นอีกกงเฉินและซ่งหว่านชิวเมื่อสบตากับกงเฉิน สายตาที่เหมือนแมมบ้าสีดํานั้น ราวกับจะวางยาพิษหลินจืออี้ให้ตายในวินาทีถัดไปเธอหยุดหายใจไปชั่วขณะ กําหมัดแน่นถึงจะทําให้ฝีเท้ามั่นคงได้แต่สายตาของกงเฉินกลับไม่เคยละไปจากเธอในเวลานี้ ร่างผอมบางร่างหนึ่งกําลังเดินอย่างสง่างามเป็นเธอ.. เพื่อนผีชาติก่อน เสิ่นเยียนเสิ่นเยียนเคยช่วยหลินจืออี้ตอนที่ทํางานพาร์ทไทม์น้ำตาลในเลือดต่ำและเป็นลม ดังนั้นเธอจึงเชื่อใจเสิ่นเยียนมาตลอดแทบจะเชื่อฟังเธอทุกอย่างแต่ใครจะคิดว่า เสิ่นเยียนและคุณหนูผู้สูงศักดิ์ซ่งหว่านชิวจะแอบสมคบคิดกันมานานแล้วเสิ่นเยียนอยู่ข้างกายหลินจืออี้คอยแสแสร้
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0009
หลินจืออี้ออกจากห้องทํางานโดยไม่หันกลับมามองหลังจากตระกูลกงก่อความวุ่นวาย เธอรู้ดีว่าซ่งหว่านชิวต้องป้องกันไว้ก่อนตอนที่เธอได้ยินซ่งหว่านชิวโทรศัพท์ไปร้องให้กงเฉินว่าถูกใส่ร้าย เธอก็รู้ว่าซ่งหว่านชิวกับเสิ่นเยียนกําลังทําอะไรกันอยู่เสิ่นเยียนรู้เรื่องราวของเธอมากเกินไป!รวมถึงไดอารี่ที่เธอเขียนเอาไว้หลังจากที่เธอกับกงเฉินได้ผ่านคืนนั้นมา บนอินเทอร์เน็ตก็มีไดอารี่แอบรักที่ฆ่าเธอด้วยการวางยาและปีนขึ้นเตียงทันที จะต้องเป็นลายมือของเสิ่นเยียนแน่นอน!ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนไดอารี่อย่างเงียบๆคิดไปคิดมา ด้านหลังก็มีเงาหนึ่งตามมา เสิ่นเยียนนั่นเองระหว่างทาง เธออยากจะพูดแต่ก็หยุดสังเกตหลินจืออี้หลินจืออี้กลับสงบนิ่งมาก ดูไม่เหมือนถูกแทงข้างหลังเมื่อสักครู่เลยจนกระทั่งใกล้จะถึงหอพัก เสิ่นเยียนก็ทนไม่ไหวแล้วเธอดึงหลินจืออี้ไว้ พูดอย่างขลาดกลัว “จืออี้ ฉันขอโทษ เธอก็รู้ว่าครอบครัวของฉันยากจนและขี้ขลาด ฉันขัดใจคนอย่างซ่งหว่านชิวไม่ได้จริงๆ พอฉันถูกพวกเขาขู่ ฉันก็พูดได้แค่นี้แล้ว”หลินจืออี้ไม่รีบร้อนที่จะทะเลาะกับเสิ่นเยียน ถึงยังไงเธอก็ยังไม่เห็นเสิ่นเยียนกับซ่งหว่านชิวสุนัขกัดกั
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0010
ในขณะที่หลินจืออี้กําลังจะกระโดดออกมา กงเฉินก็เบือนหน้าหนี มองคู่รักที่อยู่หลังต้นไม้“มีอะไรเหรอ”ท่วงทํานองที่เย็นชาเต็มไปด้วยความอดทนอีกฝ่ายพอเห็นว่าเป็นกงเฉิน ก็รีบก้มหัวลงอย่างนอบน้อม “ขออภัย นายท่านสาม พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้”คู่รักหนุ่มสาวจากไปอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไปไกล หลินจืออี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเธอพยายามผลักกงเฉินที่อยู่ข้างหน้าออก แต่กลับถูกกุมข้อมือไว้“ไปเก็บของ ฉันจะให้เฉินจิ่นรอคุณที่ลานจอดรถ เขาจะส่งคุณไปที่อพาร์ทเมนต์”ไม่มีการปรึกษาหารือ เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยคําสั่งที่ไม่ยอมปริปากพูดหลินจืออี้ตัวแข็ง ขนตายาวสั่นระริก พยายามควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจของเขา เธอไม่ได้อยู่คนเดียวแต่เป็นตุ๊กตาที่เชื่อฟัง เล่นตามใจชอบ ทิ้งตามใจชอบเธอกัดฟันพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของเขา“ไม่ต้อง ถ้าคุณไม่วางใจ รออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า พวกเราสามารถไปตรวจที่โรงพยาบาลได้”กงเฉินหรี่ตามอง ในดวงตามีความเย็นชาพาดผ่าน เหมือนคิดไม่ถึงว่าหลินจืออี้จะต่อต้านเมื่อบรรยากาศเกือบจะกลายเป็นน้ำแข็ง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเป็นซ่งหว่านชิวที่โทรมาหลิ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0011
เมื่อรับรู้ถึงสายตา หลินจืออี้ก็เอียงหน้าไปมองเป็นกงเฉินชุดสูทสีดําที่เย็นชา นิ้วเรียวยาววางอยู่บนหน้าผาก และแหวนสีแดงเลือดภายใต้แสงแดดนั้นแฝงไปด้วยความกระหายเลือดและความเย็นชาเขาเอนกายพิงซ่งหว่านชิวซ่งหว่านชิวดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก การแสดงออกบนใบหน้าของกงเฉินก็อ่อนโยนเหมือนกันหลินจืออี้ดึงสายตากลับมา แสร้งวางมือลงอย่างสงบ“ขอบคุณค่ะ”“ไม่ต้องเกรงใจครับ” ชายคนนั้นมองไปตามแนวโน้ม"นั่นคือนายท่านสามใช่ไหม รักคู่หมั้นจริงๆ รับส่งเองเชียว”ใช่ไหมล่ะทุกคนสามารถมองออกถึงความชอบของกงเฉินที่มีต่อซ่งหว่านชิวมีเพียงเธอในชาติก่อนเท่านั้นที่ทําตัวเหมือนคนโง่ที่รอเขาและรักเขาหลินจืออี้กําลังจะผงกหัว แต่กลับถูกหลิ่วเหอดึงไว้“ในเมื่อเจอกันแล้ว รีบไปทักทายอาเล็กของแกหน่อย”“ไม่ไป” หลินจืออี้สะบัดมือออก ทําท่าจะจากไป“แก เด็กคนนี้นี่...”ก่อนที่หลิ่วเหอจะพูดจบ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงฉับพลันของซ่งหว่านชิว“คุณนายรอง จืออี้ บังเอิญจัง ท่านนี้คือ...”ซ่งหว่านชิวคล้องแขนกับกงเฉิน มองสํารวจผู้ชายที่อยู่ข้างๆ หลินจืออี้หลิ่วเหอคิดว่าซ่งหว่านชิวเป็นชาเขียวอย
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0012
หลินจืออี้ถูกจ้าวเฉิงดึงไปข้างหลัง ตอนที่สติของเธอเลือนราง เธอกําหมัดแน่น ปลายนิ้วฝังเข้าไปในฝ่ามือ ก่อให้เกิดความเจ็บปวด เรียกความคิดของเธอกลับมาเธอต้องช่วยตัวเองหลินจืออี้จับลูกบิดประตูเพื่อทําให้ร่างกายตัวเองมั่นคง สายตาค้นหาสิ่งของที่สามารถช่วยตัวเองได้เครื่องประดับคริสตัลบนคอนโซลกลางให้โอกาสเธอแต่เมื่อเธอเอื้อมมือไปพอ กลับขาดไปเล็กน้อยเสมอเธอกัดฟันแน่น ต่อต้านแรงของจ้าวเฉิง ปลายนิ้วค่อยๆ ไปถึงเครื่องประดับคริสตัลทันทีที่คว้ามันขึ้นมาจากแผ่นกันลื่น เธอก็ทุบมันอย่างแรงไปข้างหลังโครม! จ้าวเฉิงทําเสียงฮึดฮัดแล้วปล่อยหลินจืออี้หลินจืออี้ถือโอกาสนี้กดประตูรถเพื่อปลดล็อก เธอกลิ้งตัวออกจากรถในคืนฤดูใบไม้ร่วง แสงจันทร์สว่างอยู่บนท้องฟ้า แต่สายลมกลับเหมือนมีดคมเล่มหนึ่งพัดผ่านร่างกายของหลินจืออี้อย่างรุนแรงเธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างยากลําบากเพิ่งวิ่งไปได้สองก้าว คนข้างหลังก็บีบคอเธอ เธอกัดฟันสู้ แต่ถูกเขาคว้าผมและทุบไปที่ประตูรถเวียนหัวอยู่พักหนึ่ง เธอล้มลง จ้าวเฉิงถือโอกาสยัดเธอเข้าไปในเบาะหลังจ้าวเฉิงยืนอยู่ที่ประตูรถ หอบหายใจและเช็ดเลือดบนหน้าผากอย่างลวกๆ ดวงตาของเข
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0013
เมื่อหลินจืออี้ตื่นขึ้นมา มีตํารวจหญิงในเครื่องแบบคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงเธอยิ้มเล็กน้อย ทําให้คนรู้สึกสบายใจมาก"คุณตื่นแล้วเหรอ? อยากดื่มน้ำไหม? ตํารวจหญิงลุกขึ้น รินน้ำให้เธอแก้วหนึ่งอย่างรู้ใจ “ร่างกายคุณมีแต่บาดแผลภายนอก ไม่เป็นอะไรหรอก”“ขอบคุณค่ะ”หลินจืออี้ยันตัวขึ้นแล้วรับแก้วมาจนถึงตอนนี้เธอก็ยังตัวสั่นด้วยความกลัวตํารวจหญิงมองเธอและไม่ได้ถามทันที จนกระทั่งเธอค่อยๆ สงบลงจึงเริ่มถาม“จ้าวเฉิงก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้พวกคุณต่างคนต่างพูด ดังนั้นฉันต้องการคําให้การของคุณค่ะ”การกระทําของหลินจืออี้ที่ดื่มน้ำหยุดชะงัก "ต่างคนต่างพูดหรือ? หมายความว่าไงคะ?"ชัดเจนขนาดนี้แล้ว ทําไมต่างคนต่างพูดล่ะตํารวจหญิงพูดตามความจริงว่า "จ้าวเฉิงบอกว่าเขาดื่มมากเกินไปถึงจะมีอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างฉับพลัน เขายังเอารายงานการประเมินทางจิตวิทยาจากต่างประเทศออกมาและบอกว่า... คุณกินข้าวดูหนังกับเขา เขาจึงคิดว่าคุณยอมมีความสัมพันธ์กับเขา”หลินจืออี้หายใจติดขัด รู้สึกเหมือนมีลมหายใจอุดอยู่ที่หน้าอก เจ็บแปลบไม่หยุด“กินข้าวและดูหนังกับอีกฝ่าย ก็คืออยากมีความสัมพันธ์โดยปริยายหรือ ข้อกําหนดข้อไหน ฉั
Pinakabagong kabanata
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0124
เซวียมั่นคิดแล้วคิดอีก แล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกเธอสามคนที่เป็นนักศึกษาฝึกงานใหม่ ก็ต่าวไปออกแบบมาคนละฉบับ แล้วไปพบประธานอวี๋กับฉันด้วยกัน”“ค่ะ” หลินจืออี้และเฉินฮวนตอบพร้อมกันมีเพียงซ่งหว่านชิวเท่านั้นที่พูดอย่างมั่นใจว่า “ประธานเซวีย ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราขนาดนี้หรอกค่ะ ถึงเวลานั้นฉันจะนัดประธานอวี๋ พาจืออี้กับเฉินฮวนไปด้วยกันก็ได้แล้ว”เซวียมั่นยุ่งจริงๆ นั่นแหละ จึงพยักหน้าตกลงเมื่อสิ้นสุดการประชุมหลายคนล้อมซ่งหว่านชิวด้วยความอิจฉา“หว่านชิว เธอสมกับเป็นผู้หญิงของคุณชายสามจริงๆ นะ รู้จักคนไปทั่วเลย”“ที่ไหนกันล่ะคะ”ซ่งหว่านชิวเงยหน้ามองหลินจืออี้ ดวงตาแฝงรอยยิ้มหลินจืออี้ไม่สนใจเธอ หยิบของแล้วเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับเฉินฮวนเฉินฮวนพึมพําว่า "จืออี้ ถ้าเธอมีเครือข่ายที่กว้างขวางแบบนี้ เธอต้องออกแบบได้ดีกว่าคุณซ่งอย่างแน่นอน"“เฉินฮวน หยุดพูดได้แล้ว”หลินจืออี้ขัดจังหวะ รู้สึกเสมอว่าบางครั้งเฉินฮวนมักพูดจาแปลกๆ อยู่ตลอดเมื่อกลับถึงที่นั่ง หลินจืออี้ที่กําลังคิดและออกแบบอยู่ในหัว จู่ๆ บนโต๊ะก็มีเอกสารกองหนึ่งวางลงมา“หลินจืออี้ ไปถ่ายเอก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0123
เลขาของกงเยี่ยนรู้สึกเหมือนโดนตบที่ขาของตัวเอง ทั้งตัวยืนไม่มั่นคง น้ำชาในมือสาดลงบนตัวกงเยี่ยนและกล่องอาหารกงเยี่ยนขมวดคิ้วเลขารีบพูดว่า “ขอโทษค่ะ คุณชายใหญ่ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ”ในเวลานี้ กงเฉินบีบก้นบุหรี่เข้าไปในที่เขี่ยบุหรี่“ฉันมาหานายก็เพื่อจะให้นายไปทําธุระที่เมืองไห่เฉิง เอกสารวางอยู่ที่นี่แล้ว อย่าลืมอ่านล่ะ”กงเยี่ยนชําเลืองมองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะทํางาน “ครับ”“ไปก่อนล่ะ”กงเฉินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเลยในห้องทํางาน กงเยี่ยนรับผ้าเช็ดหน้าในมือเลขามา สีหน้ายังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม“ออกไปเตรียมสำหรับการไปทำงานนอกสถานที่หน่อย”“ค่ะ”เลขาลุกขึ้นและออกจากห้องทํางานกงเยี่ยนจ้องมองกล่องอาหารบนโต๊ะ สายตาเข้มขึ้นภายในลิฟต์เฉินจิ่นเล่นก้อนหินเล็กๆ ในมืออยู่“คุณชายสาม คุณเรียกผมตามมาก็เพื่อ...”“หืม?”“ไม่มีอะไร”……ต้องขอบคุณกงเยี่ยน หลินจืออี้จึงไม่ได้มาสาย เพิ่งกดบัตรเสร็จ เธอยังไม่ทันได้ดีใจ ก็ได้ยินเสียงที่ทําลายบรรยากาศดังขึ้นซะแล้ว“จืออี้”เสิ่นเยียนในชุดพนักงานต้อนรับ เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม“เธอเป็นพนักงานต้อนรับคนใหม่เหรอ?”ในใจของหลินจืออี้ยกย่อง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0122
“พี่ใหญ่ พี่มาได้ยังไง”เธอเช็ดมือก่อนจะทักทาย“ฉันเห็นว่าเธอบาดเจ็บ เลยอยากไปส่งเธอที่สตูดิโอเช้านี้ เธออย่าไปเบียดรถไฟใต้ดินเลย” กงเยี่ยนเห็นเธอสวมผ้ากันเปื้อนจึงถามอย่างลังเลว่า “นี่เธอทําอะไรน่ะ?”หลินจืออี้ยกมือที่เปื้อนแป้งบางๆ เอ่ยขึ้นมาอย่างอายๆ “เดิมทีคิดจะทําขนมเปี๊ยะให้พี่กับคุณนายใหญ่ลองชิมดู แต่กลับถูกพี่จับได้ซะก่อน”“งั้นให้ฉันไปก่อนไหม?” กงเยี่ยนพูดติดตลกหลินจืออี้ยิ้มตามเขา “พี่ใหญ่ พี่นั่งรอปแป๊ปนะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”กงเยี่ยนตอบอืมหลินจืออี้ทําอาหารเช้าอย่างคล่องแคล่ว พอเห็นกงเยี่ยนเอาแต่มองนาฬิกาข้อมือเป็นครั้งคราว จึงห่ออาหารเช้าทั้งหมดลงในกล่องข้าวที่เพิ่งซื้อมาใหม่แล้วหันไปกําชับคนรับใช้อีกว่า “อาหารจานนี้ของคุณนายใหญ่ค่อนข้างจะนิ่ม ย่อยง่ายหน่อย อย่าลืมให้เธอกินตอนร้อนๆ ล่ะ”“ได้ค่ะ”จากนั้นเธอก็ส่งถุงลายสก็อตสีน้ำเงินให้กับกงเยี่ยน“พี่ใหญ่ อย่ารังเกียจเลย กล่องข้าวเป็นของใหม่ทั้งหมด เดิมทีตั้งใจว่าต่อไปจะไปทํากับข้าวกินเองที่สตูดิโอ”“ไม่รังเกียจหรอก วันหลังอย่าลำบากแบบนี้อีก” กงเยี่ยนรับถุงมา “ไปกันเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่สตูดิโอ”“ค่ะ”เนื่องจาก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0121
กงเยี่ยนแอบช่วยหลินจืออี้ไว้มากขนาดนั้น เธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีที่จะทําให้เขากระอักกระอ่วนเพียงเพราะแค่รูปถ่ายใบเดียวแต่สิ่งที่ควรพูดให้ชัดเจนก็ต้องพูดให้ชัดเจนไว้ก่อนพี่ใหญ่ก็คือพี่ใหญ่ ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีกผ่านไปครู่ใหญ่ กงเยี่ยนก็ส่งรอยยิ้มกลับมา[พักผ่อนเร็วๆ หน่อยนะ][ค่ะ]เมื่อออกจากไลน์ หลินจืออี้ก็พลิกดูโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับพอเห็นเบอร์โทรของกงเฉินแล้ว นิ้วมือเธอก็ชะงัก สุดท้ายก็วางโทรศัพท์ลง แล้วอาบน้ำเข้านอนเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หลินจืออี้ก็ตื่นนอนและไปที่ห้องครัวระหว่างทางเธอยังคิดหาจะใช้ข้ออ้างอะไรให้คนใช้ยืมห้องครัวให้เธอใช้เพราะก่อนหน้านี้ เวลาเธอไปหาอะไรกินมักจะถูกคนอื่นเยาะเย้ยถากถางอยู่เสมอนึกไม่ถึงว่าพอเข้าประตูมา คนที่ยุ่งวุ่นวายล้วนเป็นคนแปลกหน้าทั้งนั้นหลังจากอีกฝ่ายเห็นเธอ ก็รีบวางงานในมือลงทันที และทักทายอย่างเป็นระเบียบ“คุณหนูหลิน คุณหิวหรือเปล่าคะ? เราจะเพิ่มความเร็วให้เร็วหน่อย แป๊ปหนึ่งนะคะ”คนที่พูดเป็นผู้หญิงอายุห้าสิบกว่าๆ มีรอยยิ้มอ่อนโยนมากหลินจืออี้อยู่ในตระกูลกงยังไม่เคยถูกคนใช้ปฏิบัติต่ออย่างนอบน้อมแบบนี้มาก่อน ชั่วขณะหนึ่งจึงรู้สึก
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0120
หลิวเหอยิ่งคิดไป ยิ่งพูดก็ยิ่งฮึกเหิมหลินจืออี้คว้าไหล่ของเธอแล้วเขย่าไปมา “แม่ ฉันจำเป็นต้องหาผู้ชายด้วยเหรอ? ฉันไม่ต้องการใครทั้งนั้น! ถ้าแม่ยังบังคับฉันอีก ฉันก็จะไปหาใครสักคนมาแต่งงานส่งๆ ซะเลย”“ดูแกสิ ฉันก็หวังดีกับแกนะ หาผู้ชายดีๆ สักคน ใช้ชีวิตดีๆ ไม่ดีหรือไงกัน?”"ชีวิตดีๆ ฉันพึ่งพาตัวเองไม่ได้เหรอ? ถึงต้องพึ่งผู้ชาย” หลินจืออี้โต้กลับ“ฉัน... ฉันเถียงสู้แกไม่ได้ รีบไปนอนซะ”หลิ่วเหอโบกมืออย่างจนใจหลินจืออี้กลับไปที่ห้องแล้วนอนลงบนเตียง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็นึกถึงโทรศัพท์มือถือที่ปิดเครื่องของตัวเองเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและรวบรวมความกล้าเปิดโทรศัพท์ทีแรกคิดว่าจะติ๊งๆ ดังไม่หยุด คิดไม่ถึงว่าโทรศัพท์จะเงียบเป็นพิเศษเมื่อกดเปิดข้อความส่วนตัวขึ้นมา ข้อความที่ด่าเธอในตอนแรกก็ถูกถอนออกไปหมดแล้ว แถมยังขอโทษเธอด้วยและในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงนี้ ซ่งหว่านชิวที่ควรจะภูมิใจในตัวเองกลับสูญเสียแฟนๆ ไปหลายแสนซ้ำยังถูกแฟนคลับเหยียบซ้ำทุกอย่างต้องเริ่มต้นหลังจากหลินจืออี้ส่งจดหมายขอโทษแฟนคลับของซ่งหว่านชิวด่าหลินจืออี้ยังไม่พอ ยังไปด่าโรงพ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0119
เฉินจิ่นพบกงเฉินที่กําลังดื่มชาอย่างเงียบๆ ในห้องทํางานของหลี่ฮวน“คุณชายสาม คุณหนูหลินถูกคุณชายใหญ่พาตัวไปแล้วครับ”กงเฉินหรี่ตา หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาหลินจืออี้ปิดเครื่องแล้วถ้วยชาแตกในมือของกงเฉินพร้อมกับเสียงของระบบโทรศัพท์ดวงตาเขาฉายแววอึมครึม ทําให้คนกลัวจนตัวสั่นหลี่ฮวนเหลือบมองเขา "ลนแล้วเหรอ? แล้วเมื่อกี้นายบังคับเธอทําไมล่ะ?”กงเฉินโยนถ้วยชาที่แตกลงในถังขยะ ขี้เกียจที่จะอธิบายอะไรหลี่ฮวนชี้ไปที่เสื้อไหมพรมที่พับไว้บนโต๊ะ “แม้แต่เสื้อไหมพรมตัวนี้นายก็ให้เธอใส่ นี่มัน...”“นายว่างมากเหรอ?”กงเฉินขัดจังหวะ หยิบเสื้อไหมพรมขึ้นมาแล้วหันหลังเดินจากไปเมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลกงก็ดึกมากแล้วกงเฉินยืนอยู่ในลานบ้าน จุดบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นมาสูบเฉินจิ่นมองท้องฟ้า “คุณชายสาม ฝนใกล้จะตกแล้ว กลับเข้าไปเถอะครับ”กงเฉินเงยหน้าขึ้นมองเมฆสีดําที่ปกคลุมดวงจันทร์และพ่นหมอกสีขาวออกมา ในขณะที่เขามองไปยังห้องมืดห้องหนึ่งในเรือนของกงสือเหยียนเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง แต่หน้าจอกลับเป็นสถานะการอัปเดตของกงเยี่ยนประโยคเดียว [แมวขี้เกียจตัวน้อย]พร้อมกับรูปถ่ายรูปหนึ่งในร
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0118
“อาเล็ก เพื่อช่วยซ่งหว่านชิวล้างมลทินให้ขาวสะอาด ทุ่มเทแรงกายแรงใจจริงๆ เลยนะ”“แต่ฉันจะไม่ยอมให้พวกอาสมหวัง! ต่อให้ฉันต้องตาย ฉันก็จะลากซ่งหว่านชิวไปลงนรกให้ได้!”หลินจืออี้ถลึงตาใส่ซ่งหว่านชิวอย่างแรง แล้วเดินไปที่ประตูด้านหลัง เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาของกงเฉินดังขึ้นเบาๆ “หลินจืออี้ แม่เธอก็ไม่สนใจแล้วเหรอ?”หลินจืออี้หยุดเดินทันทีริมฝีปากของเธอขาวซีด แม้แต่สมองก็ว่างเปล่าไปชั่วขณะเธอค่อยๆ หันกลับมา จ้องมองชายตรงหน้า ดวงตาแดงก่ำราวกับจะหลั่งเลือดในวินาทีต่อมา"ได้ ได้..."เธอก้มลงเก็บเอกสารบนพื้นอย่างแข็งทื่อ นิ้วมือสั่นระริกด้วยความอัปยศอดสูเมื่อกดแป้นพิมพ์ไปทีละคําๆเธอหลับตาเล็กน้อยและกดปุ่มส่งออกอย่างแรงเมื่อกงเฉินเดินเข้ามาใกล้ เธอถอยหลังและยิ้มให้เขาอ่อนๆ“อาเล็ก พอใจหรือยัง ได้หรือยัง?"ราวกับกลัวว่าเขาจะไม่ได้ยิน เธอถามออกไปอีกครั้งความไม่แยแสที่เปิดเผยในดวงตาของเธอทําให้เขาเห็นความรกร้างและความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดในหัวใจของเธอดวงตาของกงเฉินสั่นเล็กน้อย ในดวงตามีความสับสนวุ่นวายที่ไม่สามารถอธิบายได้หลินจืออี้มองหลี่ฮวนที่เหม่อลอย แล้วยื่นมือออกมาพูดว่า “ถ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0117
ณ โรงพยาบาลพอหลินจืออี้ให้น้ำเกลือเสร็จ ไข้ก็ลดลงหมดแล้ว แม้คนจะไม่มีแรง แต่สภาพโดนรวมก็ถือว่าไม่เลว"ไม่นอนโรงพยาบาลจริงๆ เหรอ ดื่มเหล้าเยอะขนาดนั้น แถมยังตกน้ำเป็นไข้ เข้าโรงพยาบาลดูอาการวันหนึ่งก็เป็นเรื่องปกติ” หลี่ฮวนเขียนเวชระเบียนไปด้วยและชักชวนไปด้วยหลินจืออี้ไม่สนใจเขา เปิดผ้าห่มออกหมายจะลงจากเตียงทุกครั้งที่เธอเห็นหลี่ฮวน อารมณ์ของเธอก็จะซับซ้อนมากเธอเคยถามพยาบาลเป็นการส่วนตัว และได้รับการบอกว่าหลี่ฮวนเป็นหมอที่มีชื่อเสียงและมีความสามารถที่ดี แม้แต่ผู้ป่วยก็ยังชื่นชมเขาเป็นไปไม่ได้ที่จะทําการผ่าตัดปลูกถ่ายไตของเด็กโดยไม่ได้รับอนุญาตแต่ก็ตัดออกไม่ได้ว่าเขาจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเขากับกงเฉินโดยรวมแล้ว สาเหตุหลักอยู่ที่กงเฉินทั้งนั้นหลี่ฮวนเห็นเธอตัดสินใจแล้ว ก็ถอนหายใจเล็กน้อย หางตาเหลือบไปเห็นเสื้อไหมพรมที่เธอสวมพอดี จึงอดตกใจไม่ได้เสื้อไหมพรมนี้ของกงเฉินไม่ใช่เหรอ...หลินจืออี้ไม่ได้สังเกตสีหน้าของหลี่ฮวน สะพายกระเป๋าแล้วเดินไปที่ประตูยังไม่ทันได้เดินออกไป ก็มีเงาร่างหนึ่งขวางทางเธอเอาไว้มือของชายคนนั้นที่สวมหยกสีแดงวางอยู่บนกรอบประตู ดวงตาที่ลึกล้ำข
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0116
"เกิดอะไรขึ้น? ทําไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วย?”ฉินซว คุณนายซ่ง ก้าวไปข้างหน้าและกอดซ่งหว่านชิว เมื่อเห็นใบหน้าของเธอเธอก็ตกใจและถามต่อไปว่า "เกิดอะไรขึ้น? ใครกล้ามาทําร้ายแกแบบนี้?”“เป็นหลินจืออี้”ซ่งหว่านชิวเล่าเรื่องให้ฉินซวงฟังอย่างคับแค้นใจฉินซวงยิ่งฟังก็ยิ่งโกรธ พลันตบโต๊ะอย่างแรง“ไร้เหตุผลสิ้นดี! ก่อนหน้านี้ทําให้พวกเราเสียหน้า จนต้องไปขอโทษนังแพศยาหลิ่วเหอนั่นที่บ้านอีก ตอนนี้มันที่เป็นแค่ลูกติดก็กล้ามาเล่นลูกไม้ต่อหน้าแกงั้นเหรอ? ดูท่าทางแล้วไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเอาซะเลย!”“แม่คะ คุณท่านกับประธานเซวียเห็นหมดแล้ว ฉันควรทํายังไงดี?” ซ่งหว่านชิวเม้มปากฉินซวงลุกขึ้นเดินไปเดินมาด้วยรูปร่างที่สง่างาม แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ทันใดนั้น เธอก็หยุดเดินพลันเลิกคิ้วและยิ้ม“ตอนนี้ หลินจืออี้ก็ไม่มีไพ่ตายอยู่ในมือแล้ว เป็นโอกาสดีที่จะลงมือ”“แต่โทรศัพท์ของหนูก็โดนลบทิ้งแล้วเหมือนกันนะคะ” ซ่งหว่านชิวพูดอย่างโกรธเคือง"แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย? อย่าลืมสิ ไพ่ตายของเราคือแก ในแง่ของการดึงดูดใจคน มันจะไปสู้แกได้ยังไง?” ฉินซวงยกคางของเธอขึ้นและพูดอย่างน่าสงสาร “ดูหน้าแกสิ
