ตอนที่สามสิบ

อิตาลี

หลังจากเมื่อสี่ปีก่อนที่โดมินิคบินไปที่สเปนเพื่อสะสางงานและต่อด้วยญี่ปุ่นเขาใช้เวลาเกือบสองปีกว่าจะกู้วิกฤตขึ้นมาได้เพราะหุ้นส่วนรายใหญ่หลายรายที่นั่นถอนหุ้นออกจนหมดที่โครงการเขานั้นมีปัญหาก็เพราะว่าเขานั้นไว้ใจคนที่ดูแลมากเกินไปเลยเกิดการฉ้อโกงขึ้นเรื่องนี้คนในวงการอสังหาจะรู้ดีว่าจะต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่นอน

โดมินิคกู้ทุกอย่างกลับขึ้นมาได้ก็เพราะมีมาตินนักธุรกิจรายใหญ่ที่อิตาลีนั้นยื่นมือเข้ามาช่วยเขาร่วมหุ้นและช่วยกันกู้สถานการณ์เอาไว้ได้และตอนนี้เขาก็ได้ให้ลูกสาวของเขารับช่วงต่อดูแลงานแทนลูกสาวของเขาก็คือเคธี่สาวสวยไฮโซที่กำลังเป็นข่าวกับเขาอยู่ตอนนี้แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเพราะเขาคิดกับเธอแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น

คนเดียวที่เขาคิดถึงตลอดเวลาก็คือหญิงสาวที่เขาไม่สามารถรู้เสียทีว่าเธอนั้นอยู่ที่ไหนแม้ว่าก่อนหน้านั้นเขาจะไหว้วานให้แน็ทตี้ตามหาทุกวิถีทางแล้วก็ตามแต่เขาเองก็ยังไม่หมดหวังตอนนี้สถานการณ์ของธุรกิจเขาก็เริ่มคลี่คลายลงแล้วเขาจึงคิดว่าจะลงมือด้วยตัวเองในการตามหาตัวเธออีกอย่างเขาเองก็ต้องกลับไปดูงานที่ไทยด้วยเพราะเป็นเวลาสี่ปีแล้วที่ไม่ได้กลับไปเพราะเขาต้องจัดการกับเรื่องที่เป็นปัญหาให้เสร็จสิ้นเสียก่อน

บริษัทXXX

“เตรียมตัวให้พร้อมชอวฉันจะบินไปที่ญี่ปุ่นสักสองวันแล้วค่อยไปที่ไทยต่อ”   โดมินิคคิดเรื่องที่จะกลับไปที่ไทยได้สักพักแล้วแต่ติดตรงที่เขาต้องไปตรวจงานเองที่ญี่ปุ่นสักสองวันหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงจึงคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เขานั้นจะเดินทางไปที่ประเทศไทยอีกครั้ง

“เอ่อ...แล้วนายจะอยู่ที่ไทยนานเท่าไรครับ”   ชอวเห็นว่าตามแผนงานนั้นที่ไทยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเกี่ยวกับงานถ้าเขาคิดไม่ผิดเจ้านายของเขาน่าจะอยากไปเป็นการส่วนตัวมากกว่าเขาจึงต้องถามเจ้านายของเขาว่าจะอยู่ที่ไทยนานสักเท่าไรเขาเองจะได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้

“ยังไม่มีกำหนด”

“ครับ” 

โดมินิคเองคิดว่าการกลับไปที่ไทยคราวนี้เขาคงไม่มีกำหนดกลับเพราะอยากจะทำบางสิ่งบางอย่างที่อยากจะทำมานานหลายปีแต่พึ่งจะมีโอกาสได้ทำคือการกลับไปหาวิธีตามหาหญิงสาวด้วยตัวเอง

ก๊อกๆๆ

“ท่านคะคุณเคธี่มารอพบค่ะ”

“เอ่อ...งั้นผมขอตัวกลับเลยนะครับ”

ชอวได้ยินว่าเคธี่นั้นกำลังรอพบเจ้านายของเขาอยู่เขาจึงขอตัวกลับเพราะไม่อยากอยู่ในนี้ตอนที่หญิงสาวอยู่ด้วยสักเท่าไรเพราะเขารู้สึกว่าเธอก็ไม่ค่อยชอบให้เขาอยู่ในนี้กับเจ้านายของเขาเวลาที่เธออยู่ด้วย

“อืม”  โดมินิคมีสีหน้าที่หมดอารมณ์เล็กน้อยเมื่อรู้ว่าใครมาหาแต่ตามมารยาทแล้วเขาก็จะต้องให้เธอเข้าพบอยู่ดีพร้อมให้ชอวนั้นกลับไปได้เพราะเขาเข้าใจความรู้สึกของลูกน้องเขาดี

“นิคคะเห็นคุณพ่อบอกว่าคุณจะไปดูงานที่ญี่ปุ่นไม่เห็นบอกเคสบ้างเลยล่ะคะ”   เคธี่เดินเข้ามาด้านในพร้อมเดินมาอยู่ที่ข้างๆเก้าอี้ทำงานของชายหนุ่มมือทั้งสองเกาะแขนของชายหนุ่มโดยอัตโนมัติเป็นปกติที่เธอชอบทำพร้อมพูดในเชิงน้อยใจที่ชายหนุ่มจะไปไหนมาไหนไม่คิดจะบอกกับเธอบ้าง

“ผมเห็นว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับงานของคุณนี่ครับก็เลยไม่ได้บอก”  โดมินิคตอบกลับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแข็งเล็กน้อยถ้าไม่ติดว่าพ่อของเธอคือหุ้นส่วนและคนที่ช่วยเขาในวันที่ลำบากเขาคงจะไม่ให้เธอมาใกล้เขาเป็นแน่เพราะหญิงสาวนั้นชอบทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเค้าอย่างออกหน้าออกตาทั้งที่เขาก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้สนใจเธอ

“เคสอยากไปด้วยนี่คะ...เคสอยากไปเที่ยวที่นั่นเหมือนกัน”   เคธี่ยังไม่ลดละความพยายามที่จะติดตามชายหนุ่มไปจนได้เธอคอยตามติดเขาอยู่บ่อยๆจนเป็นข่าวขึ้นมาถึงความมันจะไม่จริงแต่เธอก็แอบดีใจอยู่ลึกๆและคิดว่าดีแล้วที่คนอื่นมองเธอและชายหนุ่มเป็นคู่รัก

“แต่ผมไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวอีกอย่างผมก็ไปแค่สองวัน”   โดมินิคยังยืนยันกับหญิงสาวว่าเขาไปแค่สองวันและเขาก็ไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวเพื่อให้หญิงสาวรู้ว่าเขานั้นไม่ได้ต้องการให้ใครไปรบกวนเขาและเขาก็หวังว่าเธอจะเข้าใจ

“โอเคค่ะเคสไม่รบกวนคุณก็ได้....แต่เย็นนี้ไปทานข้าวกับเคสนะคะ”  เคธี่เห็นว่าชายหนุ่มคงจะไม่ได้อยากให้เธอไปรบกวนจริงๆเลยเปลี่ยนจากการติดตามเขาไปที่ญี่ปุ่นเป็นการชวนชายหนุ่มไปดินเนอร์ในเย็นนี้

“แต่...”  โดมินิคแทบอยากจะกุมขมับที่ดูเหมือนหญิงสาวจะชอบก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของเขามากเกินไปและเหมือนกับเธอจะพยายามยัดเยียดตัวเองมาในชีวิตของเขาตลอดเวลา

“นะคะ...แค่แปปเดียวเอง”

“ก็ได้ครับ”

เคธี่ทำเสียงออดอ้อนพลางเขย่าแขนชายหนุ่มเพื่อให้เขานั้นไปกับเธอแต่โดยดีจนชายหนุ่มนั้นต้องยอมตกลงเพราะไม่อย่างนั้นเธอคงจะหาเรื่องให้พ่อของเธอมาขอร้องให้เขาพาเธอไปด้วยเป็นแน่

20.00 น.

ร้านอาหารXXX

“ทานนี่สิคะ...เมนูนี้เป็นเมนูพิเศษของทางร้านเลยนะคะ”

“ขอบคุณครับ”

ทั้งสองทานอาหารกันในร้านอาหารหรูในห้างดังตอนนี้เคธี่พยายามที่จะทำตัวเหมือนคู่รักที่มาเดทกันกับชายหนุ่มให้มากที่สุดเพราะรู้ว่ามีหลายสายตานั้นจับจ้องมาที่เธอและชายหนุ่มอยู่เนื่องจากเธอและเขาต่างก็เป็นคนดังกันในระดับหนึ่ง

ที่หญิงสาวเลือกที่จะชวนชายหนุ่มมาทานข้าวในห้างเพราะว่าเธออยากให้เป็นข่าวตอกย้ำว่าเธอกับเขาเป็นคู่รักที่หวานกันตลอดถึงแม้ว่าจะไม่เปิดตัวให้แน่ชัด

ประเทศไทย

เช้าวันต่อมา

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของเด็กอนุบาลมีนชญาขับรถมาส่งลูกสาวของเธอที่โรงเรียนวันนี้เธอไม่ค่อยกังวลเท่าไรเพราะนีน่าบอกเองว่าอยากไปโรงเรียนไม่งอแงเหมือนที่เธอคิดเอาไว้เธอภูมิใจที่นีน่าเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายและพูดคุยด้วยเหตุผลรู้เรื่องแถมยังมีแววฉลาดกว่าเธอเสียอีก

“คุณแม่ขาวันนี้นีน่าต้องอยู่ที่โรงเรียนใช่ไหมคะ”   มีนชญาจูงลูกสาวของเธอเข้ามาในโรเรียนตอนนี้เธอเห็นเด็กๆส่วนมากจะร้องให้กอดคอผู้ปกครองอยู่แต่ดีที่ลูกสาวของเธอไม่งอแงจนทำให้เธอต้องลำบากใจเพราะสงสารลูกเด็กหญิงหันมายิ้มพร้อมถามคนเป็นแม่ว่าวันนี้เธอต้องอยู่ที่โรงเรียนตามที่คนเป็นแม่เคยบอกใช่หรือไม่