ตอนที่สามสิบสอง

ร้านสเต็ค

“นี่ยัยมีนนีน่าก็โตแล้วแกไม่กลัวเค้าจะถามเรื่องพ่อบ้างเหรอ...อย่าว่าฉันตอกย้ำอะไรแกเลยนะฉันแค่รู้สึกเป็นห่วงหลาน”

“อืม...เรื่องนั้นก็มีคิดบ้างเหมือนกันนีน่าเป็นเด็กฉลาดอีกหน่อยฉันก็คงจะเจอเรื่องแบบที่คิดไว้...ฉันบอกตามตรงเลยนะฉันเองก็รู้สึกผิดต่อลูกเหมือนกันที่สถานการณ์ตอนนี้มันไม่เหมือนที่ฉันคิดไว้ตอนนั้นเลยฉันคิดว่าการอยู่กับลูกเพียงสองคนจะมีความสุขแต่ตอนนี้มันทำให้ฉันกังวลมากที่สุดกับความรู้สึกของนีน่า”

“แล้วแกจะทำยังไงต่อไป”

“ฉันคงต้องยอมรับความเป็นจริงและคงต้องพยายามทำให้นีน่าเข้าใจและเลี้ยงเค้าอย่างดีที่สุดเพราะตอนนี้มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว”

ทั้งแน็ทตี้และมีนชญาต่างก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องราวในอดีตที่มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แน็ทตี้เองก็รู้สึกผิดที่ตัวเองไม่น่าเห็นแก่เงินมีนชญาเองก็รู้สึกผิดกับความคิดประหลาดๆของตัวเองและนึกถึงแต่ความสุขของตัวเองไม่ได้มองการไกลว่าลูกจะมีความสุขเหมือนเธอหรือเปล่าตอนนี้ก็ได้แต่ทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่เท่านั้น

“อีกสักพักฉันก็ต้องไปรับนีน่าแล้วแกจะไปด้วยไหม”

“ไปสิ...ฉันคิดถึงหลานฉันจะแย่อยู่แล้ว”

มีนชญาเห็นว่าอีกไม่ถึงชั่วโมงก็ได้เวลาไปรับลูกสาวของเธอที่โรงเรียนแล้วเธอจึงถามเพื่อนของเธอว่าจะไปด้วยหรือไม่ถ้าหากไม่ไปเธอจะได้ไปส่งที่บ้านก่อนแน็ทตี้เองอยากเจอนีน่าจะแย่มีอย่างหรือเขาจะไม่ไปด้วยเธออยากเห็นเหมือนกันว่าโรงเรียนที่นีน่าอยู่เป็นอย่างไร

1 ชั่วโมงต่อมา

โรงเรียนXXX

“วันนี้เป็นยังไงบ้างคะ”

“นีน่ามีเพื่อนเยอะเลยค่ะคุณแม่”

มีนชญาเดินจูงลูกสาวของเธอมาที่รถพร้อมถามว่าวันนี้มาโรงเรียนวันแรกเป็นอย่างๆรบ้างเด็กหญิงตอบเสียงชัดแจ๋วว่าเธอนั้นมีเพื่อนเยอะแล้วทำให้คนเป็นแม่อย่างมีนชญาโล่งใจที่วันแรกการอยู่โรงเรียนของลูกเธอทั้งวันนั้นผ่านไปด้วยดี

“นีน่ามาหาน้าเร็ว”

“น้าแน็ท”

แน็ทตี้ที่นั่งรออยู่บนรถเมื่อเห็นหลานสาวเขาก็รีบลงมาจากรถพร้อมชูมือเรียกเด็กหญิงอย่างคิดถึงนีน่าเองเมื่อเห็นแน็ทตี้ก็รีบวิ่งโผเข้าไปกอดเธอค่อนข้างที่จะชอบแน็ทตี้เวลามาหาเพราะว่าจะมีขนมของโปรดติดไม้ติดมือมาฝากตลอด

บ้านมีนชญา

“แน็ทตี้แกพานีน่าเข้าบ้านไปก่อนนะฉันลืมซื้อนมให้นีน่า...นีน่าอยู่กับน้าแน็ทไปก่อนนะคะเดี๋ยวคุณแม่มา”

เมื่อมีนชญาขับรถมาจอดที่หน้าบ้านเธอก็นึกขึ้นได้ว่านมของนีน่าหมดเธอจึงต้องรีบไปซื้อเพราะเดี๋ยวคืนนี้นีน่าจะไม่มีดื่ม

“ค่ะคุณแม่”

“โอเคแกรีบไปเถอะ”   แน็ทตี้จำต้องส่ายหัวให้เพื่อนของเขาที่ยังมีนิสัยแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแต่เขาก็รู้สึกทึ่งกับเพื่อนเธอเหมือนกันที่เลี้ยงลูกคนเดียวมาได้

หลังจากที่มีนชญาขับรถออกไปแล้วแน็ทตี้ก็พาหลานสาวตัวกลมของเธอเข้าไปในบ้านทันที

“คุณแม่ลืมแบบนี้ตลอดค่ะน้าแน็ท”   นีน่ายืนยิ้มให้กับแน็ทตี้พร้อมบอกว่าแม่ของเธอนั้นชอบลืมแบบนี้เป็นประจำจนเด็กหญิงเห็นเป็นเรื่องปกติ

“อะไรนะคะ...แล้วตอนคุณแม่ลืมซื้อนมนีน่าไม่หิวเหรอคะ”  แน็ทตี้ถึงกับยกมือทาบอกเมื่อได้ยินคำที่นีน่าบอกพร้อมถามหลานของเขาว่าตอนที่ไม่มีนมดื่มจะเป็นยังไง

“หิวค่ะ...แต่นีน่าทนได้”

“ตายแล้วหลานฉัน”   เด็กหญิงตอบด้วยสีหน้าปกติแต่คนที่ไม่ปกติตอนนี้เห็นจะเป็นแน็ทตี้ที่รู้สึกเป็นห่วงหลานขึ้นมาจับใจ

“น้าแน็ทคะเพื่อนๆของนีน่าเค้ามีพ่อมาด้วยค่ะ...แต่ทำไมเวลานีน่าบอกกับเพื่อนว่านีน่าไม่มีพ่อมาด้วยเพื่อนบางคนต้องขำด้วยคะ”    วันนี้เด็กหญิงรู้สึกไม่เข้าใจกับเรื่องนี้ทั้งวันแปลกตรงไหนที่เธอมีแค่แม่เพียงคนเดียวและเมื่อเธอบอกกับเพื่อนว่าเธอไม่มีพ่อเพื่อนบางคนต้องขำเธอด้วยเด็กหญิงคิดว่าน้าแน็ทตี้ของเธอจะรู้จึงถามออกไปด้วยความสงสัยและก็อยากได้คำตอบ

“อะ...เอ่อ...”

Rrrrrrrr

แน็ทตี้ถึงกับไปไม่เป็นเมื่อได้ยินคำถามของหลานสาวแต่จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามันเหมือนช่วยชีวิตของเธอเอาไว้ตอนนี้เลยแน็ทตี้กดรับโดยเร็วเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนเธอโทรมา

“ว่าไงแก”

“ถามนีน่าให้หน่อยว่าเอาไอติมไหม”   ปลายสายอยากรู้ว่าตอนนี้ลูกสาวเธออยากทานไอตืมหรือไม่จึงโทรมาถามให้แน่ใจ

“นีน่าขาคุณแม่ถามว่าจะเอาไอติมไหมคะ”

“เอาค่ะสองแท่งสีชมพู”  เมื่อได้ยินที่น้าของเธอถามนีน่าก็มีอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัดพร้อมพูดด้วยเสียงดังฟังชัดจนคนเป็นแม่ของเธอที่อยู่ปลายสายน่าจะได้ยิน

“โอเคค่ะ...ได้ยินแล้วใช่ไหมแก”

“โอเคเดี๋ยวฉันจะรีบกลับ”  แน็ทตี้ถึงกับโล่งใจที่มีเรื่องมาให้หลานสาวเขาดีใจแล้วเขาจะไม่ต้องตอบคำถามที่เขาลำบากใจจะตอบเรื่องพ่อของหลานเขาอีกด้วย

แน็ทตี้เริ่มคิดทบทวนดูแล้วว่าในเมื่อเธอเคยทำผิดพลาดก็ใช่ว่าเธอจะแก้ไขอะไรตอนนี้ไม่ได้ตอนนี้เขารู้สึกสงสารหลานสาวตัวกลมของเขาเหลือเกินเขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงแต่เขาคิดเอาไว้แล้วว่าถึงเวลาแล้วที่เขานั้นควรจะทำสิ่งที่ถูกต้องเพราะมันอาจจะทำให้อะไรๆดีขึ้นกว่านี้ก็เป็นได้

เช้าวันต่อมา

07.00 น.

“แกจะไปไหน”  มีนชญาที่กำลังแต่งตัวให้กับนีน่าเพื่อที่จะไปโรงเรียนเมื่อเห็นเพื่อนของเธอเดินออกมาจากห้องแต่งตัวเต็มซะขนาดนั้นแต่เช้าเธอจึงต้องถามเพื่อนเธอว่าจะออกไปไหน

“พอดีฉันมีงานที่ต้องแก้ด่วนขอกลับก่อนนะ”  แน็ทตี้ต้องอ้างเรื่องของงานว่ามีเรื่องด่วนต้องรีบกลับไปแต่ความจริงแล้ววันนี้เขานั้นต้องไปจัดการธุระที่เขาคิดมาทั้งคืนต่างหากและเป็นเรื่องที่บอกเพื่อนเขาไม่ได้ด้วย

“อ้าวเหรอ...โอเคๆ”   มีนชญาเห็นว่าเพื่อนเธอพึ่งจะได้พักแค่วันเดียวเองก็ต้องกลับไปทำงานอีกแล้วแต่ความเข้าใจว่างานของเพื่อนเธอมันคาดเดาอะไรไม่ได้จึงไม่ได้ท้วงอะไร

“น้าแน็ทไปก่อนนะคะนีน่า”   แน็ทตี้เข้ามากอดลานีน่าพร้อมหอมไปที่แก้มที่เหมือนก้อนซาลาเปาของหลานสาวหนึ่งที

“ค่ะ...แล้วน้าแน็ทจะมาอีกไหมคะ”  นีน่าฉีกยิ้มให้กับคนเป็นน้าพร้อมถามว่าเขานั้นจะมาหาเธออีกหรือเปล่า

“มาสิคะเดี๋ยวน้าเสร็จงานแล้วจะรีบมาหานีน่าเลยน้าไปนะคะ”

“บ๊ายบายค่ะ”   แน็ทตี้คิดว่าเสร็จจากธุระครั้งนี้เมื่อไรเขาก็จะกลับมาที่นี่ทันทีเพื่อดูสถานการณ์ว่าสิ่งที่เขาคิดเอาไว้มันจะโอเคหรือไม่เขารู้มาว่าเจ้านายหนุ่มของเขาไปดูงานที่ญี่ปุ่นสองวันแล้วจะบินมาที่ไทยทันทีเขาจะใช้โอกาสนี้แหละแก้ตัวในสิ่งที่เขาเคยทำผิดพลาด เขาอยากให้หลานของเขาได้รู้ว่าเธอนั้นก็มีพ่อเหมือนกับคนอื่นๆแม้ไม่รู้ว่าคนเป็นพ่อจะยินดีในการรู้ว่าตัวเองมีลูกหรือไม่แต่ยังไงก็คนที่เป็นพ่อของหลายเขานั้นควรที่จะได้รับรู้เสียที