ตอนที่สามสิบเอ็ด

“ใช่แล้วค่ะคนเก่ง...นีน่าต้องไปโรงเรียนเพื่อหาความรู้และเจอกับเพื่อนใหม่ๆไงคะเดี๋ยวตอนเย็นๆคุณแม่จะไปรับนีน่านะคะ”   มีนชญาหันมายิ้มตอบลูกสาวพร้อมย่อตัวลงนั่งคุยกับลูกสาวของเธอว่าเป็นเด็กก็ต้องหาความรู้ในโรงเรียนแล้วก็จะได้เจอเพื่อนใหม่ๆอีกด้วยพร้อมสัญญากับลูกสาวของเธอว่าเมื่อถึงเลวลาเลิกเรียนแล้วเธอจะมารับทันที

“ค่ะ...นีน่าอยากมีความรู้แล้วก็อยากมีเพื่อนเยอะๆด้วยค่ะ”   เด็กหญิงสวมกอดที่คอของคนเป็นแม่พร้อมบอกว่าเธอนั้นอยากจะมีความรู้แล้วก็อยากจะมีเพื่อนเยอะๆอย่างที่แม่ของเธอบอกอีกด้วย

“คุณครูมาแล้วสวัสดีคุณครูก่อนค่ะ”   มีนชญาเห็นว่ามีคุณครูสาวกำลังเดินตรงมายังเธอสองแม่ลูกเลยอกให้นีน่ารีบสวัสดีคุณครูก่อน

“สวัสดีค่ะคุณครูหนูชื่อเด็กหญิงนีน่าค่ะ”  เด็กหญิงยกมือป้อมของเธอสวัสดีคุณครูพร้อมแนะนำตัวเองอย่างเสียงดังฟังชัดอย่างน่าเอ็นดู

“สวัสดีค่ะ...น้องนีน่าเก่งจังเลยเข้าไปข้างในกับคุณครูนะคะ”  คุณครูสาวอดชื่นชมในความน่ารักของเด็กหญิงไม่ได้ที่วันนี้เป็นวันแรกของการมาอยู่ที่โรงเรียนแต่ไม่มีอาการงอแงเลยสักนิดพร้อมจูงมือเด็กหญิงเข้าไปในห้องเรียน

“บ๊ายบายค่ะคุณแม่”   นีน่าหันมาบ๊ายบายคนเป็นแม่ด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานทำให้คนเป็นแม่นั้นเบาใจว่าลูกสาวเธอนั้นชอบโรงเรียนและอยู่ได้อย่างสบายเพราะนีน่าเป็นเด็กที่ค่อนข้างเข้ากับคนง่ายนิสัยอันนี้น่าจะได้มาจากเธอ

หลังจากที่มีนชญาส่งลูกสาวของเธอเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาที่ร้านเธอใช้บ้านที่ซื้อคราวแรกเปิดเป็นร้านดอกไม้แต่บ้านที่เธออยู่ในปัจจุบันเธอพึ่งซื้อที่แล้วสร้างใหม่อยู่กับลูกสองคนห่างจากร้านไม่มากเท่าไรโดยบ้านที่เปิดเป็นร้านนี้เธอก็ให้วุ้นเส้นกับไวไวอยู่ที่นี่เสียเลยเพื่อที่จะได้ดูแลร้านตอนกลางคืนด้วยอีกอย่างไวไวกับวุ้นเส้นก็จะได้มีที่อยู่ดีๆอยู่กันอีกด้วย

“นีน่าโอเคใช่ไหมคะพี่มีน”  วุ้นเส้นที่กำลังถูพื้นเห็นว่ามีนชญาเข้ามาแต่เช้าเธอก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันเปิดเรียนของนีน่าเธอจึงเอ่ยถามหญิงสาวขึ้นว่าการไปส่งนีน่าที่โรงเรียนวันนี้ไม่มีปัญหาอะไรใช่หรือไม่

“นีน่าไม่งอแงเลย”  มีนชญาพยักหน้าตอบวุ้นเส้นพร้อมบอกว่าลูกสาวเธอไม่งอแงเลยสักนิด

“วุ้นว่าแล้วนีน่าคงจะชอบที่รู้ว่าจะมีเพื่อนเยอะน่ะค่ะ”

“พี่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ”  วุ้นเส้นคิดไว้แล้วว่ายังไงนีน่าก็ไม่น่าจะงอแงเพราะจากที่เธอเคยคลุกคลีกับนีน่าอยู่เป็นประจำนีน่าเป็นเด็กที่พูดง่ายและมีเหตุผลและคิดว่านีน่าคงจะชอบที่รู้ว่าจะได้มีเพื่อนเยอะๆซึ่งมีนชญาเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน

“หนังสือพิมพ์มาใหม่วางอยู่ที่หลังร้านค่ะพี่มีน”

“ขอบใจจ้า”

วุ้นเส้นรู้ว่ามีนชญานั้นชอบอ่านข่าวจากหนังสือพิมพ์เธอเห็นว่าหญิงสาวกำลังมองหาหนังสืออ่านอยู่เป็นแน่จึงบอกให้หญิงสาวรู้ว่าหนังสือที่มาใหม่มันวางอยู่ที่หลังร้าน

“แล้วฉันก็ต้องมาเจอข่าวนี้ของคุณสินะ”  มีนชญาเปิดอ่านข่าวต่างประเทศก็เห็นข่าวของชายหนุ่มเด่นหราขึ้นมาเป็นรูปเขากำลังนั่งทานข้างกับผู้หญิงที่ในข่าวเขียนว่าเป็นคู่รักของเขา

เมื่อเห็นดังนั้นเธอก็ไม่อยากอ่านอะไรต่อแล้วพร้อมวางหนังสือพิมพ์เอาไว้และเดินชมเหล่าต้นไม้กับดอกไม้ในสวนหลังบ้านให้สบายใจจะดีกว่าพร้อมบอกให้ตัวเองสลัดความคิดทีมีข่าวของชายหนุ่มวนเวียนอยู่ในหัวออกให้เร็วที่สุด

“มีน”

“อ้าวแน็ทตี้”  มีนชญาหันหลังกลับมาตามเสียงเรียกของใครคนหนึ่งที่แม้แต่ประโยคเดียวที่ดังขึ้นมาเธอก็จำได้ทันทีว่าเป็นใคร

“วันนี้ทำไมมาที่นี่ได้ล่ะ”  มีนชญาแปลกใจที่เพื่อนของเธอจู่ๆก็มาโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวแล้ววันนี้ก็ไม่น่าจะใช่วันหยุดงานของเพื่อนเธอด้วย

“ก็ฉันลาพักร้อนสามสี่วันน่ะสิฉันกะว่าจะมาเที่ยวที่นี่แหละ”   ใกล้จะสิ้นปีแล้วจากที่ทำงานมาแบบไม่ค่อยจะได้หยุดเธอก็เลยขอลาพักร้อนในช่วงที่งานไม่ค่อยยุ่งแล้วมาเที่ยวหาเพื่อนสาวกับหลานของเธอด้วย

“แล้วแกไม่ไปหาแฟนแกเหรอหยุดยาวแบบนี้”  มีนชญาอยากรู้ว่าหยุดยาวแบบนี้ทำไมคนอย่างแน็ทตี้ที่รักแฟนนักหนามีโอกาสไปหาแต่ไม่ไปกลับมาหาเพื่อนแทน

“คือ...ฉันเลิกกับแฟนฉันตั้งนานแล้วหละ..แต่แกไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้นหรอก”  แน็ทตี้มีสีหน้าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดด้วยระยะห่างกับความไม่แน่นอนของใจคนอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นเรื่องนี้เธอทำใจมาสักพักหนึ่งแล้วแต่แค่ไม่อยากให้ใครพูดจี้จุดเท่านั้นเอง

“ห๊า...แกอกหักเหรอเนี่ย...เอาเป็นว่าฉันจะไม่พูดเรื่องนี้ก็แล้วกัน”   มีนชญาถึงกับตกใจที่เพื่อนของเธอนั้นอกหักเพราะแน็ทตี้ที่ติดต่อกับเธอตลอดไม่เห็นเคยบอกเรื่องนี้กับเธอเลยเมื่อเห็นว่าแน็ทตี้มองหน้าเธอเป็นการให้หยุดพูดกลายๆเธอจึงทำเป็นไม่สนใจกับเรื่องนี้

“ฉันหิวแล้วไปหาอะไรทานกันเถอะ”

“ร้านสเต็คไหม”

“เอาสิ”

แน็ทตี้เปลี่ยนเรื่องคุยมาเป็นเรื่องการหาอาหารทานในตอนนี้จะดีกว่าเพราะตั้งแต่เช้าเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยมีนชญาจึงเสนอให้ไปทานที่ร้านสเต็คกันเพราะนานแล้วที่เธอไม่ได้ไปทานที่ร้านเพราะมัวแต่อยู่กับลูก

“วุ้นเดี๋ยวพี่ออกไปข้างนอกสักเดี๋ยวนะจ๊ะ”

“ค่ะพี่มีน”

มีนชญาเดินออกมาที่หน้าร้านพร้อมบอกกับวุ้นเส้นที่กำลังเคลียออเดอร์อยู่ที่หน้าคอมว่าจะออกไปขางนอกสักพัก

“แล้วไวไวของพี่ไปไหนซะล่ะ...คิดถึงพ่อหนุ่มน้อยของพี่จัง”

“วันนี้ไวไวไปสอบค่ะพี่แน็ทตี้ไว้กลับมาวุ้นจะบอกเค้าให้นะคะว่ามีคนคิดถึง”   แน็ทตี้เห็นว่าวันนี้ไวไวไม่อยู่ที่ร้านที่ปกติเธอแวะมาทีไรก็ต้องเจอพ่อหนุ่มน้อยที่เธอแทะโลมเป็นประจำจึงถามวุ้นเส้นคนเป็นพี่สาวขึ้นว่าน้องชายของเธอไปไหนพร้อมพูดแกมหยอกตามประสาของเธอว่าคิดถึง

วุ้นเส้นถึงกับอมยิ้มพร้อมบกกับแน็ทตี้ว่าน้องชายเธอไปสอบแล้วถ้ากลับมาจะบอกให้ว่ามีคนคิดถึงเธอเองเห็นว่าแน็ทตี้ชอบแซวน้องเธอเล่นแบบนี้เป็นประจำจนชินแล้วส่วนเจ้าตัวคนที่โดนแซวถ้าอยู่ตรงนี้ก็คงจะเดินหนีไปหลังร้านแต่ติดที่วันนี้ไม่อยู่นั่นเอง