ตอนที่สวามสิบหก

“เอ่อ...สารภาพเรื่องอะไร...มีนไม่มีอะไรจะคุยกับคุณทั้งนั้นออกจากบ้านมีนไปได้แล้ว”  มีนชญามีอาการหน้าเสียทันทีเมื่อได้ยินคำที่ชายหนุ่มพูดกับเธอหญิงสาวไม่รู้ว่าเขาไปรู้อะไรมาบ้างถึงมาถามเธอแบบนี้แต่เธอก็ยังขอยืนยันคำเดิมว่าเธอไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเขาทั้งนั้นพร้อมไล่เขาออกไปจากบ้านโดยเร็วสิ่งที่เธอกลัวอยู่ในใจตอนนี้คือกลัวว่าเธอนั้นจะเสียลูกสาวของเธอไป

“ไม่มีอะไรจะสารภาพงั้นเหรอ...วางแผนที่จะมีลูกกับฉันแล้วมาพรากลูกฉันไปตั้งหลายปีโดยที่ฉันไม่รู้อย่าคิดว่าฉันจะยอมปล่อยไปง่ายๆ....เธอกล้ามากนะมีน...ฉันจะมาทวงลูกฉันคืน”

โดมินิคเริ่มมีอารมณ์โมโหขึ้นทันทีที่หญิงสาวปฏิเสธได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรชายหนุ่มเริ่มใช้น้ำเสียงที่หนักและดุดันขึ้นพูดถึงวีรกรรมของหญิงสาวด้วยความโมโหพร้อมบอกว่าเขานั้นจะมาทวงลูกของเขาคืน

“ไม่ได้นะคะคุณนิค....อย่าพรากลูกมีนไปนะคะมีนขอร้อง”   มีนชญามือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูกเมื่อในสิ่งที่คิดมันเป็นจริงเธอน้ำตาไหลพรากสะอึกสะอื้นพร้อมยกมือเย็นของเธอทั้งสองไปจับมือของชายหนุ่มเอาไว้

พร้อมขอร้องคนตรงหน้าด้วยน้ำตาว่าอย่าพรากสิ่งที่เธอรักที่สุดในชีวิตไปตอนนี้เธอเอาแต่ส่ายหัวร้องให้เธอรู้ว่าคนอย่างชายหนุ่มนั้นทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแล้วเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆไม่ได้มีอิทธิพลอะไรมากมายเธอจะไปสู้อะไรเขาได้

“แล้วตอนที่เธอพรากลูกไปจากฉันตั้งสามปีฉันไม่มีโอกาสรู้ด้วยซ้ำว่ามีลูกฉันขอร้องอะไรเธอได้บ้าง...นีน่าควรจะรู้ว่าเขาก็มีพ่อแต่กลับไม่รู้เธอไม่สงสารลูกบ้างหรือไงมีน...คิดถึงแต่ความสุขของตัวเองเคยคิดถึงลูกบ้างหรือเปล่าว่าเค้าอยากจะเกิดมาแบบไม่มีพ่อไหม....ยังไงฉันไม่ยอมให้เธอเลี้ยงลูกคนเดียวฉันจะพาเค้าไปอยู่กับฉันนีน่าควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้”

โดมินิคสะบัดมือของหญิงสาวออกที่เธอยังมีหน้ามาขอร้องเขาทั้งๆที่ตัวเธอเองทำผิดกับเขามากขนาดนี้เขาไม่คิดว่าเธอจะเห็นแก่ความสุขของตัวเองจนลืมนึกถึงลูกนึกถึงว่าลูกนั้นก็น่าจะอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์กับคนอื่นเขาเหมือนกัน

เขาเองทำบุญกับเด็กกำพร้าก็บ่อยในชีวิตของเขาไม่เคยอยากเห็นใครต้องกำพร้าอีกแต่หญิงสาวมาทำให้เค้าเหมือนเป็นคนที่ทอดทิ้งลูกเสียอย่างนั้นชายหนุ่มยังยืนยันหนักแน่นว่าเขานั้นจะพานีน่าไปอยู่ด้วยเพื่อให้ลูกของเขามีชีวิตที่ดีกว่านี้

“ไม่ค่ะ...มีนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลูกมีนไม่ได้ไม่รู้สึกผิดแต่มีนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้...อย่าพรากลูกไปจากมีนนะคะขอร้องมีนมีเค้าแค่คนเดียว....ฮือๆๆๆ”   มีนชญารีบปฏิเสธต่อคำต่อว่าของชายหนุ่มทันทีเธอใช่ที่คราแรกเธอคิดว่ามันจะมีความสุขแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แต่เธอเองก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วเธอพยายามทำทุกวันให้มันดีที่สุดเท่านั้นเองพร้อมร้องให้ขอร้องชายหนุ่มจนตัวโยนว่าอย่าให้เขานั้นพรากลูกไปจากเธอเพราะเธอคงอยู่ไม่ได้จริงๆ

“อย่ามาขอร้องฉันเสียให้ยาก”   โดมินิคหันไปมองทางอื่นเพราะเขาไม่ค่อยอยากมองใบหน้าหญิงสาวที่มีแต่รอยน้ำตาเท่าไรนักเพราะเขาไม่อยากใจอ่อนแพ้ให้กับน้ำตาของหญิงสาวพร้อมสาวเท้าเดินออกไปด้านนอกทันที

“ฉัน จะ ไป รับ ลูก ที่ โรง เรียน”  ชายหนุ่มหันมาบอกกับหญิงสาวที่นั่งจมกองน้ำตาอยู่อย่างชัดถ้อยชัดคำว่าเขานั้นจะไปรับลูกสาวของเขาที่โรงเรียน

“ไม่ค่ะ...คุณนิค..คุณนิค..”    มีนชญาได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งตามชายหนุ่มไปทันทีเธอไม่ยอมให้เขาพรากลูกจากเธอไปง่ายๆเสียหรอกเมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดประตูขึ้นรถเธอจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูแล้วนั่งที่เบาะข้างๆคนขับทันทีเธอจะไม่ยอมปล่อยให้เขานั้นละสายตาไปเจอลูกคนเดียวเพราะว่ากลัวเขาจะพาลูกของเธอหนีไป

“ตามมาทำไม”    โดมินิคเหยียบคันเร่งรถหรูของเขาตรงไปที่โรงเรียนของลูกสาวเขาทันทีพร้อมหันมาถามหญิงสาวข้างๆด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยว่าเธอจะตามเขามาทำอะไรแต่ในใจของเขารู้อยู่แล้วว่าที่เธอตามมาเพราะกลัวว่าเขาจะพาลูกของเธอหนีไปชายหนุ่มยิ้มกริ่มอยู่ในใจที่ปั่นหัวหญิงสาวเล่นได้ให้เธอร้อนใจอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนี่มันคือบทลงโทษแรกสำหรับหญิงสาวตัวแสบที่เขาจะมอบให้เธอนั่นเอง

“มีนไม่ยอมให้คุณนิคพรากลูกมีนไปง่ายๆหรอกค่ะ”   มีนชญานั่งปาดน้ำตาสะอึกสะอื้นพร้อมมองไปที่ชายหนุ่มข้างๆด้วยสายตาโกรธเคืองและพูดให้เขาได้ยอนอีกครั้งว่าเธอจะไม่ยอมให้เขาพรากลูกเธอไปง่ายๆแน่

“ลูกเธอก็ลูกฉันเหมือนกัน”   โดมินิคมองไปยังทางข้างหน้าพร้อมบอกกับหญิงสาวให้เธออย่าลืมคิดว่าลูกเธอก็คือลูกของเขาเหมือนกันถ้าเขาอยากจะเอาลูกไปเลี้ยงเขาก็สามารถที่จะทำได้เพราะคนอย่างเขาถ้าคิดจะทำอะไรใครก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น

“......”   มีนชญาถึงกับนั่งนิ่งเพราะเธอนั้นไม่มีอะไรจะเถียงชายหนุ่มเพราะสิ่งที่เขาพูดมามันก็คือความจริงตอนนี้เธอแอบขุ่นเคืองชายหนุ่มอยู่ในใจเขามีคู่รักอยู่แล้วแท้ๆถ้าอยากจะมีลูกก็แต่งงานมีใหม่ได้

ทำไมจะต้องมายุ่งกับชีวิตของเธอด้วยแต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาออกไปเพราะกลัวว่าจะเหมือนสุมไฟที่มันลุกโชนอยู่แล้วให้มอดไหม้ขึ้นไปอีกและมันก็จะไม่เป็นผลดีต่อตัวเธอเอง

โรงเรียนXXX

“ไปรับลูกแล้วรีบมาขึ้นรถไม่อย่างนั้นฉันจะพานีน่าหนีเธอไปทันที”   โดมินิคขับรถมาจอดที่หน้าโรงเรียนเมื่อหญิงสาวเตรียมที่จะเปิดประตูลงไปเขาจึงต้องกำชับเพื่อขู่ให้เธอไม่คิดที่จะทำอะไรตุกติก

“.........”   มีนชญาไม่ได้ส่งเสียงตอบเขาแต่อย่างใดเธอรู้ว่าเขาพูดจริงจึงไม่กล้าทำอย่างที่ในหัวเธอคิดเอาไว้

“คุณแม่ขาวันนี้นีน่าอยากทานไอติมจังเลยค่ะ”   เด็กหญิงเห็นคนเป็นแม่มารับหลังเลิกเรียนเธอก็ออกอาการอ้อนคนเป็นแม่ว่าอยากทานไอติมของโปรดของเธอทันที

“งั้นเดี๋ยวคุณแม่พาไปซื้อที่ร้านตรงหน้าโรงเรียนนะคะ”

“จะไปไหนของเธอนะ”