ตอนที่ยี่สิบเจ็ด

“อะ..เอ่อ...คุณนิคคะมีนรู้สึกปวดหัวขอเข้าไปพักก่อนนะคะ” มีนชญาต้องรีบกลับเข้าห้องก่อนที่ฤทธิ์ของยาจะออกไม่อย่างนั้นแผนเธอแตกแน่หญิงสาวจึงต้องโกหกชายหนุ่มไปว่าเธอรู้สึกปวดหัวอยากพักและรีบเดินเข้าไปในห้องของเธอทันที

“อะ....เอ่อ...แล้ว..” โดมินิคยังไม่ทันได้ถามว่าเธอเป็นหนักขนาดไหนหญิงสาวก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปในบ้านแล้วทำให้เขานั้นต้องลุกขึ้นเดินตามหลังเธอไปเพื่อไปถามไถ่อาการว่าเธอเป็นหนักขนาดไหน

ก๊อกๆๆๆ

“เธอเป็นยังไงบ้าง” โดมินิคเคาะประตูเรียกหญิงสาวที่พึ่งเข้าห้องไปหมาดๆเพราะว่าเขารู้สึกเป็นห่วงเธอไม่แน่เธออาจจะแพ้อาหารอะไรสักอย่างก็ได้เลยปวดหัวกะทันหัน

“เอ่อ..มีนว่าอากาศข้างนอกน่าจะร้อนจนทำให้มีนปวดหัวเดี๋ยวมีนอาบน้ำก็น่าจะดีขึ้นค่ะขอตัวนะคะ”

“มีอะไรเรียกฉันได้ตลอดเลยนะ”

“ค่ะ” มีนชญาจำต้องรีบเปิดประตูพร้อมบอกว่าเธออาจจะปวดหัวเพราะอากาศข้างนอกค่อนข้างร้อยถ้าอาบน้ำให้สดชื่นก็คงจะดีขึ้นพร้อมจะปิดประตูทันทีแต่มีมือของชายหนุ่มดันเอาไว้ก่อนจะพูดกับเธอด้วยความเป็นห่วงว่าหากรู้สึกไม่ค่อยจะดีให้เรียกเขาได้ตลอดแล้วจึงปล่อยให้หญิงสาวปิดประตูได้

โดมินิคเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองรีบค้นย