ตอนที่ยี่สิบหก

“ว้าวมีแต่อาหารน่าทานทั้งนั้นเลย...ขอบคุณนะคะคุณเจ้านาย”   เมื่อมีนชญาเดินเข้ามาใกล้กับโต๊ะอาหารเธอก็ตาลุกวาวเพราะบนโต๊ะมีแต่พวกอาหารทะเลที่เธอชอบทั้งนั้นเลยหญิงสาวรีบนั่งที่เก้าอี้พร้อมขอบคุณชายหนุ่มยกใหญ่ที่ใจดีเลี้ยงอาหารดีๆให้กับเธอ

“อืม..ทานเถอะเดี๋ยวอาหารจะเย็นซะก่อน”    โดมินิคนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของหญิงสาวเขาดีใจที่เธอชอบอาหารที่เขาสั่งมาพร้อมบอกให้เธอรีบทานเพราะกลัวว่าอาหารจะเย็นเสียก่อน

“ค่ะ”     มีนชญานั่งแกะกุ้งแกะปูทานจนเพลินอย่างไม่ห่วงสวยทำให้ชายหนุ่มนั่งดูเธอและอมยิ้มอย่างเพลินตาจะมีผู้หญิงสักกี่คนที่นั่งทานอาหารกับเขาแล้วเป็นตัวเองได้ขนาดนี้

“คุณนิคนั่งยิ้มทำไมล่ะคะทานสิคะหรือว่าแกะไม่เป็นเดี๋ยวมีนแกะให้ค่ะ”    มีนชญาที่กำลังเคี้ยวอาหารตุ้ยๆอยู่ในปากพลางมองไปที่ชายหนุ่มเธอเห็นว่าเขาเอาแต่นั่งยิ้มไม่แตะอาหารเลยสักนิดหญิงสาวจึงรีบดื่มน้ำเพื่อให้อาหารที่อยู่ในปากลงไปในท้องโดยเร็ว

พร้อมถามคนที่นั่งยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้ามว่าเขานั้นทำไมถึงไม่แตะอาหารเลยแต่ด้วยความที่เธอคิดไปเองเลยคิดว่าชายหนุ่มนั้นอาจจะแกะปูหรือกุ้งไม่เป็นก็เธอเลยอาสาแกะให้

“แกะไม่เป็นก็บอกสิคะ...นั่งดูมีนอยู่ได้..อะนี่ค่ะอ้าปากค่ะเดี๋ยวมีนป้อนไม่อย่างนั้นเดี๋ยวมือคุณนิคจะเลอะค่ะ”    มีนชญาแกะปูไปด้วยพร้อมพูดไปด้วยให้กับคนที่เอาแต่นั่งยิ้มให้ได้ฟังว่าทีหลังถ้าแกะไม่เป็นก็บอกเธอก็ได้เดี๋ยวเธอจะแกะให้

ไม่อย่างนั้นวันนี้เขาก็คงไม่ได้ทานกันพอดีเมื่อแกะกรรเชียงปูได้แล้วหญิงสาวจึงยื่นไปที่ปากของชายหนุ่มพร้อมจะป้อนเขาเพราะคิดว่าหากชายหนุ่มใช้มือจับเดี๋ยวมือก็จะเปื้อนอีกเพราะเธอรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ชอบให้เนื้อตัวเลอะเทอะ

“อะ...อืมมม”     โดมินิคตกใจนิดหน่อยที่จู่ๆหญิงสาวก็จะป้อนอาหารให้เขาเสียอย่างนั้นแต่เขาเองก็อ้าปากให้เธอป้อนโดยอัตโนมัติแต่ตอนนี้เขารู้สึกชาที่หน้านิดหน่อยและเขาคิดว่าตอนนี้หูกับหน้าของเขาก็น่าจะแดงอยู่เป็นแน่ขอให้หญิงสาวอย่าจับสังเกตได้ก็แล้วกัน

“อร่อยไหมคะเนื้อปูหวานมากเลย”

“อืม..ใช่ก็หวานดีนะ....เอ่อ...เดี๋ยวฉันมานะขอตัวเข้าไปในบ้านก่อน”

“ค่ะ”     โดมินิครู้สึกใจเต้นแปลกๆเขารู้ตัวว่าจะต้องออกไปจากตรงนี้สักครู่ไม่อย่างนั้นเขาคงเก็บอาการไม่อยู่เป็นแน่นานมาแล้วเขาเอาแต่ทำงานไม่ได้ใกล้กับผู้หญิงคนไหนเลยพอได้ใกล้กับหญิงสาวตรงหน้าเขารู้สึกว่าชีวิตของเขานี้มีชีวิตชีวาขึ้นเยอะและก็ไม่เคยใจเต้นแปลกๆแบบนี้มาก่อนอีกด้วย

“ใส่สองหยดไปเลย”    มีนชญามองซ้ายมองขวาเล็กน้อยเธอใช้โอกาสช่วงที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านใส่ยาไปในแก้วของชายหนุ่มสองหยดคราแรกก็กะว่าจะใช้เพียงแค่หยดเดียวอย่างที่แน็ทตี้บอกแต่เธอนั้นอยากให้มันเห็นผลเร็วๆเลยใส่เพิ่มไปอีกถ้าหากยานี้มันช่วยให้เธอจบแผนแบบง่ายๆถ้าหากใส่เพิ่มก็ทำให้ง่ายยิ่งกว่าเธอคิดตามหลักทฤษฎีของเธอเองเมื่อจัดการเรียบร้อยแล้วเธอก็นั่งยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่คนเดียว

“นี่ของเธอ...แกะดูสิ”   โดมินิคเดินกลับมานั่งที่โต้ะอาหารดังเดิมพร้อมส่งถุงกระดาษให้หญิงสาว

“สวยจังเลยค่ะ...ขอบคุณนะคะ”   มีนชญารับถุงกระดาษมาจากชายหนุ่มพร้อมเปิดดูเธอเห็นว่าด้านในมันเป็นหน้ากากแฟนซีสีสันสดใสเธอเห็นแวบแรกเธอก็ชอบทันทีพร้อมขอบคุณชายหนุ่มที่ซื้อมาฝากเธอ

“อืม...ฉันเห็นว่าเธอน่าจะชอบเลยซื้อมาฝาก”    รอยยิ้มดีใจของหญิงสาวที่ส่งมาให้เขาทำให้ชายหนุ่มต้องรีบหันหน้าหนีเพราะกลัวว่าจะเขินเธออีกพร้อมหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแก้คอแห้งในตอนนี้

“คุณนิคเห็นว่ามีนชอบเล่นอะไรเป็นเด็กๆใช่ไหมล่ะคะ”    มีนชญาอมยิ้มเล็กน้อยพร้อมมองไปที่แก้วน้ำที่ชายหนุ่มดื่มเธอเห็นว่าเขาดื่มไปเกือบครึ่งแก้วแล้วเป็นไปตามที่เธอคาดไว้พร้อมละสายตาหันมามองคุยกับคนตรงหน้าที่เธอรู้ว่าเขาซื้อให้เธอเพราะเห็นว่าเธอชอบอะไรเป็นเด็กๆเป็นแน่

“ก็รู้ตัวนี่...ฮ่าๆๆ”    โดมินิคยกคิ้วพร้อมอมยิ้มและบอกหญิงสาวว่าเธอก็รู้ตัวเหมือนกันว่าเธอนั้นชอบเล่นอะไรเป็นเด็กๆ

“หืม...แค่กๆๆ..น้ำๆ”   มีนชญาวางถุงหน้ากากลงที่เก้าอี้ข้างๆตัวเธอพร้อมตักน้ำต้มยำกุ้งมาทานแต่ด้วยความไม่ระวังในการกลืนทำให้เธอสำลักเพราะน้ำต้มยำค่อนข้างที่จะร้อนและเผ็ดเธอจึงเรียกหาน้ำด่วนเพราะตอนนี้น้ำในแก้วของเธอนั้นหมดไปตั้งนานแล้ว

“ไม่ระวังเลยนะ”    โดมินิคเห็นว่าหญิงสาวกำลังสำลักพร้อมเรียกหาน้ำเขาเห็นว่าน้ำในแก้วของเธอนั้นหมดไปแล้วอีกอย่างน้ำในขวดก็ต้องเสียเวลาเปิดเขาจึงหยิบแก้วของเขาให้เธอนั้นทานไปก่อนพร้อมลุกขึ้นไปตบหลังให้เธอเบาๆเพื่อให้อาการดีขึ้นโดยเร็ว

“เฮ้อ...เกือบตายแล้วไหมล่ะ”    มีนชญานั่งสูดหายใจเข้าออกลึกๆพร้อมเอามือทุบหน้าอกเบาๆและสบถออกมาเล็กน้อยถึงเหตุการณ์ไม่ระวังของเธอเมื่อครู่ว่าทำให้เธอสำลักเกือบตาย

“ฮ่าๆๆ..เธอนี่นะทำให้ฉันต้องหัวเราะเธอทุกทีไปสิ”    โดมินิคอดขำกับคำพูดหญิงสาวไม่ได้ที่คิดว่าความไม่ระวังของเธอเมื่อครู่ทำให้เธอเกือบตายไม่มีใครเขาตายกันเพราะการสำลักแค่นั้นหรอกหากเป็นอะไรติดคอก็ว่าไปอย่าง

“ถึงแม้ว่ามีนจะดูเปิ่นแต่ก็ยังดีทีทำให้เสือยิ้มยากอย่างคุณนิคหัวเราะได้อย่างที่มีนเคยบอกเวลาคุณนิคยิ้มหรือหัวเราะคุณนิคดูดีมากเลยนะคะ”     มีนชญารู้ดีว่าที่ชายหนุ่มนั้นขำเธอออกมาก็เพราะความเปิ่นของเธอนั่นเองแต่เธอก็ดีใจที่ทำให้คนอย่างชายหนุ่มที่เป็นคนยิ้มยากนั้นยิ้มและหัวเราะออกมาได้โดยง่ายพร้อมยังย้ำให้เขานั้นฟังอีกรอบอย่างที่เธอเคยบอกกับเขาว่าเวลาที่เขายิ้มหัวเราะมันทำให้เขานั้นดูดีกว่าทำหน้านิ่งเป็นไหนๆ

“เธอก็คอยอยู่ข้างๆฉันทำให้ฉันยิ้มตลอดเวลาสิ”    โดมินิคมองไปที่หญิงสาวแล้วพูดกับเธอว่าหากเธอนั้นต้องการให้เขายิ้มและหัวเราะบ่อยๆคงจะต้องมีเธอนั้นอยู่ใกล้ๆตลอดเวลาแล้วหละ

“เฮ้ย...น้ำ”    ตอนนี้หญิงสาวไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นเพราะเธอเห็นอยู่ตรงหน้าว่าแก้วน้ำของชายหนุ่มนั้นหายไปหมดแก้วและเธอก็นึกขึ้นได้ว่าน้ำในแก้วของเธอหมดไปนานแล้ว

แสดงว่าเมื่อครู่เธอต้องดื่มน้ำในแก้วของชายหนุ่มแน่เลยเมื่อลำดับเหตุการณ์ในหัวเธอถึงกับอยากจะเคาะหัวตัวเองที่ไม่ระวังหากเธอมีอาการที่เกิดจากฤทธิ์ของยาแล้วเธอจะทำอย่างไรล่ะทีนี้

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่ามีน...”   โดมินิคเห็นหญิงสาวหน้าซีดผิดปกติแถมยังดูไม่รับฟังคำที่เขาพูดอีกจึงถามเธอขึ้นว่าเธอนั้นเป็นอะไรหรือเปล่า