ตอนที่ยี่สิบห้า

ทางด้านโดมินิคตอนนี้ชายหนุ่มกำลังง่วนอยู่กับการจัดชุดเพื่อไปเที่ยวกับหญิงสาวเขารู้สึกว่าตัวเองได้เปลี่ยนไปตั้งแต่มีหญิงสาวเข้ามาในบ้านตอนนี้เขาจำต้องตั้งคำถามกับตัวเองแล้วว่าเขานั้นคิดยังไงกับหญิงสาวกันแน่จากที่ไม่ชอบเที่ยวก็อยากจะไปเที่ยวกับเธอ

และจากที่ชอบอยู่คนเดียวก็ชอบนึกถึงแต่หญิงสาวตลอดระยะเวลาไม่นานที่เขารู้จักเธอมันทำให้เขายิ้มมากกว่าในรอบหลายปีที่ผ่านมาเสียอีกเขาคิดว่าการไปเที่ยวกับหญิงสาวครั้งนี้เขาคงจะให้คำตอบกับตัวเองได้แน่ชัดว่าเขานั้นรู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่

เช้าวันต่อมา

“พร้อมที่จะไปแล้วใช่ไหม”    โดมินิคกำลังจะเดินไปตามหญิงสาวที่ห้องเพราะว่าเขานั้นเตรียมตัวเสร็จแล้วเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังแบกกระเป๋าออกมาพอดีจึงถามเธอว่าเธอพร้อมแล้วหรือยัง

หญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีฟ้าขาวแตกต่างจากชุดแม่บ้านที่เขาเคยเห็นมันช่างสะกดสายตาชายหนุ่มให้หยุดนิ่งไปที่เธอได้ดีทีเดียวผิวขาวเนียนกับชุดที่เห็นทรวดทรงของเธอได้ชัดมันทำให้เธอน่าดูไปอีกแบบสำหรับชายหนุ่ม

“พร้อมแล้วค่ะ...”   มีนชญาเดินนำหน้าชายหนุ่มเอากระเป๋าของเธอไปใส่ที่รถของเขาเพราะเห็นว่าชายหนุ่มนั้นเดินมาตามเธอเขาก็คงจะเสร็จเรียบร้อยแล้วเป็นเธอที่ช้ากว่าเขานั่นเอง

13.00 น.

เกาะเสม็ด

“เฮ้อ...ถึงซะทีร้อนชะมัด”      กว่าทั้งสองจะมาถึงก็เล่นเอาเหนื่อยกันน่าดูเพราะวันนี้อากาศค่อนข้างที่จะร้อนอยู่มากทั้งขึ้นรถลงเรือจึงทำให้หญิงสาวรู้สึกเพลีย

“งั้นเราแยกย้ายกันพักก่อนแล้วตอนเย็นเราค่อยออกไปเดินเล่นข้างนอกกัน...เธออยู่ห้องนั้นก็แล้วกันเดี๋ยวฉันอยู่ห้องนี้”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะเพราะตอนนี้มันรู้สึกเพลียมากเลยค่ะคุณนิค”    ตอนนี้ทั้งมีนชญาและโดมินิคต่างก็แยกย้ายกันไปพักในห้องของตัวเองชายหนุ่มเลือกบ้านพักที่ติดริมทะเลและค่อนข้างที่จะเป็นส่วนตัวที่สุดของรีสอร์ทที่นี่แถมเดินออกมาอีกนิดก็เป็นจุดชมวิวพระอาทิตย์และชมวิวของอ่าวที่เขาพักอยู่ที่นี่อีกด้วย

อันที่จริงการมาเที่ยวต่างถิ่นของเขามันไม่ได้ยากอะไรนักหนาเพราะเดี๋ยวนี้เขาสามารถหาข้อมูลได้ง่ายมากแต่ที่บอกกับหญิงสาวว่าเขาไม่ค่อยชินกับที่เที่ยวที่นี่ก็เพราะว่าอยากให้เธอนั้นมากับเขาด้วยนั่นเอง

17.00 น.

“เฮ้อ...สดชื่นจัง”   มีนชญาตื่นขึ้นมาในช่วงสี่โมงเกือบจะห้าโมงเย็นหญิงสาวนั้นจึงอาบน้ำอาบท่าเพื่อให้ร่างกายสดชื่นเตรียมพร้อมที่จะไปเดินเล่นด้านนอกสัมผัสกับวิวทะเลยามเย็นของที่นี่

“มาถึงเกาะเสม็ดแล้วยังไงแผนนี้ก็ต้องสำเร็จล่ะน่า”   มีนชญาหยิบขวดตัวช่วยของเธอออกมาดูพร้อมจ้องไปที่มันพลางคิดในใจว่ามาถึงที่นี่ยังไงสิ่งที่เธอคิดไว้ก็ต้องสำเร็จเธอจะไม่ปล่อยให้พลาดเด็ดขาด

ก๊อกๆๆๆ

“มีน”   โดมินิคเห็นว่าเริ่มที่จะเย็นแล้วแดดที่ชายหาดก็เริ่มที่จะไม่มีแล้วด้วยเขาจึงคิดว่าจะชวนหญิงสาวออกไปเดินเล่นเสียหน่อย

“คะคุณนิค”   มีนชญาได้ยินเสียงของชายหนุ่มเรียกเธอหญิงสาวจึงรีบเก็บขวดจิ๋วเข้ากระเป๋ากางเกงพร้อมเดินมาเปิดประตูทันที

“ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันข้างนอกหน่อยสิ”

“ได้ค่ะ”    ตอนนี้ทั้งสองออกมาเดินเล่นที่ริมชายหาดคนที่ดูจะสนุกที่สุดก็เห็นจะเป็นหญิงสาวที่เดินเล่นถ่ายรูปอย่างอารมณ์ดีตามหลังชายหนุ่มอยู่พักใหญ่

“นี่ตกลงจะตั้งหน้าตั้งตาถ่ายรูปอย่างเดียวเลยหรือไง”    โดมินิคต้องอมยิ้มให้กับอาการของหญิงสาวที่ดูจะชอบที่นี่เอามากเพราะถ่ายรูปไม่หยุดจนเขานั้นอดแซวเธอไม่ได้

“ก็มันสวยนี่คะ....นานๆมีนจะได้มาเที่ยวที่แบบนี้ทีนี่ถ้าแม่มีนยังอยู่แม่มีนก็คงจะชอบที่นี่มากเหมือนกัน”   มีนชญาหันไปมองค้อนให้ชายหนุ่มนิดหน่อยที่แซวเธอภาพตรงหน้ามันสวยจนเธออยากจะเก็บมันเอาไว้ทุกวินาทีเลยก็ว่าได้พร้อมทั้งหยุดถ่ายแล้วเดินมาหาชายหนุ่มพร้อมเดินเล่นคู่กับเขาพลางพูดถึงความคิดในใจเธอตอนนี้ว่าหากแม่เธอยังอยู่และมาเที่ยวที่นี่แม่เธอก็คงจะชอบมากๆเช่นกันเหมือนกับเธอในตอนนี้

“จริงสิ...ชีวิตเธอกับฉันก็ไม่ต่างกันเท่าไรเลยเนอะ”    โดมินิคเห็นว่าหญิงสาวนั้นพูดถึงแม่และมีน้ำเสียงที่เศร้าเขาจึงพูดออกไปแบบลอยๆว่าชีวิตเขาและเธอมันช่างเหมือนกันตรงที่ตอนนี้ไม่มีทั้งพ่อและแม่อยู่แล้วและเขาก็เชื่อว่าหญิงสาวคงคิดถึงคนในครอบครัวมากเหมือนที่เขาคิดถึงอยู่เป็นแน่

“ต่างสิคะมีนเป็นแค่แม่บ้าน...ส่วนคุณนิคเป็นนักธุรกิจระดับรวยมาก”   มีนชญาถึงกับทำหน้างงหันมาหาชายหนุ่มพร้อมถามคำถามคนตรงหน้าทันทีว่าชีวิตเขากับเธอเหมือนกันตรงไหนในความคิดของหญิงสาวเขากับเธอต่างอย่างกะฟ้ากับเหวดูจากอาชีพที่เป็นกันอยู่ตอนนี้ก็น่าจะวัดได้

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”    โดมินิคสบถขำเล็กน้อยที่หญิงสาวแสดงความเปิ่นให้เขาเห็นอีกแล้วเธอช่างไม่เข้าใจในคำพูดของเขาเสียจริงแต่เขาก็ไม่ได้อธิบายให้เธอฟังแต่อย่างใดได้แต่ปล่อยให้เธอทำหน้าครุ่นคิดอยู่อย่างนั้น

เพราะยิ่งได้เห็นสีหน้าหญิงสาวเวลาที่เธอรู้สึกงงเขายิ่งเห็นว่าเธอน่ารักนั่นเองแต่หญิงสาวก็คงจะไม่รู้ตัวว่าเขานั้นชอบใบหน้าแบบนี้ของเธอเสียแล้ว

ถ้าเลือกได้เขาอยากเกิดเป็นคนธรรมดาที่ไม่ต้องมีสมบัติมากมายแต่มีความสุขกับครอบครัวเท่านั้นเองนี่เขายิ่งมีธุรกิจมากและร่ำรวยมากเท่ากับความรับผิดชอบในชีวิตของเขาก็ต้องมากไปด้วย

“กลับกันเถอะพนักงานน่าจะจัดโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้วหล่ะ”    เมื่อทั้งสองเดินเล่นกันมาพักใหญ่โดมินิคเห็นว่าโต๊ะดินเนอร์ที่เขาสั่งกับทางรีสอร์ทให้จัดให้ที่มุมหน้าบ้านคงจะเรียบร้อยแล้วจึงชวนหญิงสาวกลับเพราะมันเป็นเวลาของอาหารเย็นแล้ว

“โต๊ะอะไรคะ”  มีนชญาต้องหันมาถามชายหนุ่มว่าเขานั้นสั่งโต๊ะอะไรกับพนักงาน

“ก็อาหารเย็นของเราสองคนไง”

“โห!!!..คุณนิครู้ตัวไหมคะว่าคุณนิคเป็นเจ้านายที่ใจดีมากๆเลยนะคะกลับกันก็ได้ค่ะมีนก็เริ่มหิวแล้ว”    มีนชญาไม่คิดว่าชายหนุ่มนั้นจะสั่งให้ทางรีสอร์ทจัดโต๊ะอาหารพิเศษไว้เพื่อที่จะทานข้าวกับเธอนี่ขนาดเธอเป็นแค่แม่บ้านเขายังให้ความสำคัญกับเธอขนาดนี้แบบนี้ใครเป็นลูกน้องก็รักตายเลยหญิงสาวแอบชื่นชมความใจดีและความไม่ถือตัวของเขาในใจและคิดว่าหากลูกเธอนั้นได้นิสัยตรงนี้ของเขามาก็คงจะดีไม่น้อย