ทางด้านโดมินิคตอนนี้ชายหนุ่มกำลังง่วนอยู่กับการจัดชุดเพื่อไปเที่ยวกับหญิงสาวเขารู้สึกว่าตัวเองได้เปลี่ยนไปตั้งแต่มีหญิงสาวเข้ามาในบ้านตอนนี้เขาจำต้องตั้งคำถามกับตัวเองแล้วว่าเขานั้นคิดยังไงกับหญิงสาวกันแน่จากที่ไม่ชอบเที่ยวก็อยากจะไปเที่ยวกับเธอ
และจากที่ชอบอยู่คนเดียวก็ชอบนึกถึงแต่หญิงสาวตลอดระยะเวลาไม่นานที่เขารู้จักเธอมันทำให้เขายิ้มมากกว่าในรอบหลายปีที่ผ่านมาเสียอีกเขาคิดว่าการไปเที่ยวกับหญิงสาวครั้งนี้เขาคงจะให้คำตอบกับตัวเองได้แน่ชัดว่าเขานั้นรู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่
เช้าวันต่อมา
“พร้อมที่จะไปแล้วใช่ไหม” โดมินิคกำลังจะเดินไปตามหญิงสาวที่ห้องเพราะว่าเขานั้นเตรียมตัวเสร็จแล้วเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังแบกกระเป๋าออกมาพอดีจึงถามเธอว่าเธอพร้อมแล้วหรือยัง
หญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีฟ้าขาวแตกต่างจากชุดแม่บ้านที่เขาเคยเห็นมันช่างสะกดสายตาชายหนุ่มให้หยุดนิ่งไปที่เธอได้ดีทีเดียวผิวขาวเนียนกับชุดที่เห็นทรวดทรงของเธอได้ชัดมันทำให้เธอน่าดูไปอีกแบบสำหรับชายหนุ่ม
“พร้อมแล้วค่ะ...” มีนชญาเดินนำหน้าชายหนุ่มเอากระเป๋าของเธอไปใส่ที่รถของเขาเพราะเห็นว่าชายหนุ่มนั้นเดินมาตามเธอเขาก็คงจะเสร็จเรียบร้อยแล้วเป็นเธอที่ช้ากว่าเขานั่นเอง
13.00 น.
เกาะเสม็ด
“เฮ้อ...ถึงซะทีร้อนชะมัด” กว่าทั้งสองจะมาถึงก็เล่นเอาเหนื่อยกันน่าดูเพราะวันนี้อากาศค่อนข้างที่จะร้อนอยู่มากทั้งขึ้นรถลงเรือจึงทำให้หญิงสาวรู้สึกเพลีย
“งั้นเราแยกย้ายกันพักก่อนแล้วตอนเย็นเราค่อยออกไปเดินเล่นข้างนอกกัน...เธออยู่ห้องนั้นก็แล้วกันเดี๋ยวฉันอยู่ห้องนี้”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะเพราะตอนนี้มันรู้สึกเพลียมากเลยค่ะคุณนิค” ตอนนี้ทั้งมีนชญาและโดมินิคต่างก็แยกย้ายกันไปพักในห้องของตัวเองชายหนุ่มเลือกบ้านพักที่ติดริมทะเลและค่อนข้างที่จะเป็นส่วนตัวที่สุดของรีสอร์ทที่นี่แถมเดินออกมาอีกนิดก็เป็นจุดชมวิวพระอาทิตย์และชมวิวของอ่าวที่เขาพักอยู่ที่นี่อีกด้วย
อันที่จริงการมาเที่ยวต่างถิ่นของเขามันไม่ได้ยากอะไรนักหนาเพราะเดี๋ยวนี้เขาสามารถหาข้อมูลได้ง่ายมากแต่ที่บอกกับหญิงสาวว่าเขาไม่ค่อยชินกับที่เที่ยวที่นี่ก็เพราะว่าอยากให้เธอนั้นมากับเขาด้วยนั่นเอง
17.00 น.
“เฮ้อ...สดชื่นจัง” มีนชญาตื่นขึ้นมาในช่วงสี่โมงเกือบจะห้าโมงเย็นหญิงสาวนั้นจึงอาบน้ำอาบท่าเพื่อให้ร่างกายสดชื่นเตรียมพร้อมที่จะไปเดินเล่นด้านนอกสัมผัสกับวิวทะเลยามเย็นของที่นี่
“มาถึงเกาะเสม็ดแล้วยังไงแผนนี้ก็ต้องสำเร็จล่ะน่า” มีนชญาหยิบขวดตัวช่วยของเธอออกมาดูพร้อมจ้องไปที่มันพลางคิดในใจว่ามาถึงที่นี่ยังไงสิ่งที่เธอคิดไว้ก็ต้องสำเร็จเธอจะไม่ปล่อยให้พลาดเด็ดขาด
ก๊อกๆๆๆ
“มีน” โดมินิคเห็นว่าเริ่มที่จะเย็นแล้วแดดที่ชายหาดก็เริ่มที่จะไม่มีแล้วด้วยเขาจึงคิดว่าจะชวนหญิงสาวออกไปเดินเล่นเสียหน่อย
“คะคุณนิค” มีนชญาได้ยินเสียงของชายหนุ่มเรียกเธอหญิงสาวจึงรีบเก็บขวดจิ๋วเข้ากระเป๋ากางเกงพร้อมเดินมาเปิดประตูทันที
“ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันข้างนอกหน่อยสิ”
“ได้ค่ะ” ตอนนี้ทั้งสองออกมาเดินเล่นที่ริมชายหาดคนที่ดูจะสนุกที่สุดก็เห็นจะเป็นหญิงสาวที่เดินเล่นถ่ายรูปอย่างอารมณ์ดีตามหลังชายหนุ่มอยู่พักใหญ่
“นี่ตกลงจะตั้งหน้าตั้งตาถ่ายรูปอย่างเดียวเลยหรือไง” โดมินิคต้องอมยิ้มให้กับอาการของหญิงสาวที่ดูจะชอบที่นี่เอามากเพราะถ่ายรูปไม่หยุดจนเขานั้นอดแซวเธอไม่ได้
“ก็มันสวยนี่คะ....นานๆมีนจะได้มาเที่ยวที่แบบนี้ทีนี่ถ้าแม่มีนยังอยู่แม่มีนก็คงจะชอบที่นี่มากเหมือนกัน” มีนชญาหันไปมองค้อนให้ชายหนุ่มนิดหน่อยที่แซวเธอภาพตรงหน้ามันสวยจนเธออยากจะเก็บมันเอาไว้ทุกวินาทีเลยก็ว่าได้พร้อมทั้งหยุดถ่ายแล้วเดินมาหาชายหนุ่มพร้อมเดินเล่นคู่กับเขาพลางพูดถึงความคิดในใจเธอตอนนี้ว่าหากแม่เธอยังอยู่และมาเที่ยวที่นี่แม่เธอก็คงจะชอบมากๆเช่นกันเหมือนกับเธอในตอนนี้
“จริงสิ...ชีวิตเธอกับฉันก็ไม่ต่างกันเท่าไรเลยเนอะ” โดมินิคเห็นว่าหญิงสาวนั้นพูดถึงแม่และมีน้ำเสียงที่เศร้าเขาจึงพูดออกไปแบบลอยๆว่าชีวิตเขาและเธอมันช่างเหมือนกันตรงที่ตอนนี้ไม่มีทั้งพ่อและแม่อยู่แล้วและเขาก็เชื่อว่าหญิงสาวคงคิดถึงคนในครอบครัวมากเหมือนที่เขาคิดถึงอยู่เป็นแน่
“ต่างสิคะมีนเป็นแค่แม่บ้าน...ส่วนคุณนิคเป็นนักธุรกิจระดับรวยมาก” มีนชญาถึงกับทำหน้างงหันมาหาชายหนุ่มพร้อมถามคำถามคนตรงหน้าทันทีว่าชีวิตเขากับเธอเหมือนกันตรงไหนในความคิดของหญิงสาวเขากับเธอต่างอย่างกะฟ้ากับเหวดูจากอาชีพที่เป็นกันอยู่ตอนนี้ก็น่าจะวัดได้
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” โดมินิคสบถขำเล็กน้อยที่หญิงสาวแสดงความเปิ่นให้เขาเห็นอีกแล้วเธอช่างไม่เข้าใจในคำพูดของเขาเสียจริงแต่เขาก็ไม่ได้อธิบายให้เธอฟังแต่อย่างใดได้แต่ปล่อยให้เธอทำหน้าครุ่นคิดอยู่อย่างนั้น
เพราะยิ่งได้เห็นสีหน้าหญิงสาวเวลาที่เธอรู้สึกงงเขายิ่งเห็นว่าเธอน่ารักนั่นเองแต่หญิงสาวก็คงจะไม่รู้ตัวว่าเขานั้นชอบใบหน้าแบบนี้ของเธอเสียแล้ว
ถ้าเลือกได้เขาอยากเกิดเป็นคนธรรมดาที่ไม่ต้องมีสมบัติมากมายแต่มีความสุขกับครอบครัวเท่านั้นเองนี่เขายิ่งมีธุรกิจมากและร่ำรวยมากเท่ากับความรับผิดชอบในชีวิตของเขาก็ต้องมากไปด้วย
“กลับกันเถอะพนักงานน่าจะจัดโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้วหล่ะ” เมื่อทั้งสองเดินเล่นกันมาพักใหญ่โดมินิคเห็นว่าโต๊ะดินเนอร์ที่เขาสั่งกับทางรีสอร์ทให้จัดให้ที่มุมหน้าบ้านคงจะเรียบร้อยแล้วจึงชวนหญิงสาวกลับเพราะมันเป็นเวลาของอาหารเย็นแล้ว
“โต๊ะอะไรคะ” มีนชญาต้องหันมาถามชายหนุ่มว่าเขานั้นสั่งโต๊ะอะไรกับพนักงาน
“ก็อาหารเย็นของเราสองคนไง”
“โห!!!..คุณนิครู้ตัวไหมคะว่าคุณนิคเป็นเจ้านายที่ใจดีมากๆเลยนะคะกลับกันก็ได้ค่ะมีนก็เริ่มหิวแล้ว” มีนชญาไม่คิดว่าชายหนุ่มนั้นจะสั่งให้ทางรีสอร์ทจัดโต๊ะอาหารพิเศษไว้เพื่อที่จะทานข้าวกับเธอนี่ขนาดเธอเป็นแค่แม่บ้านเขายังให้ความสำคัญกับเธอขนาดนี้แบบนี้ใครเป็นลูกน้องก็รักตายเลยหญิงสาวแอบชื่นชมความใจดีและความไม่ถือตัวของเขาในใจและคิดว่าหากลูกเธอนั้นได้นิสัยตรงนี้ของเขามาก็คงจะดีไม่น้อย
“ว้าวมีแต่อาหารน่าทานทั้งนั้นเลย...ขอบคุณนะคะคุณเจ้านาย” เมื่อมีนชญาเดินเข้ามาใกล้กับโต๊ะอาหารเธอก็ตาลุกวาวเพราะบนโต๊ะมีแต่พวกอาหารทะเลที่เธอชอบทั้งนั้นเลยหญิงสาวรีบนั่งที่เก้าอี้พร้อมขอบคุณชายหนุ่มยกใหญ่ที่ใจดีเลี้ยงอาหารดีๆให้กับเธอ“อืม..ทานเถอะเดี๋ยวอาหารจะเย็นซะก่อน” โดมินิคนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของหญิงสาวเขาดีใจที่เธอชอบอาหารที่เขาสั่งมาพร้อมบอกให้เธอรีบทานเพราะกลัวว่าอาหารจะเย็นเสียก่อน“ค่ะ” มีนชญานั่งแกะกุ้งแกะปูทานจนเพลินอย่างไม่ห่วงสวยทำให้ชายหนุ่มนั่งดูเธอและอมยิ้มอย่างเพลินตาจะมีผู้หญิงสักกี่คนที่นั่งทานอาหารกับเขาแล้วเป็นตัวเองได้ขนาดนี้“คุณนิคนั่งยิ้มทำไมล่ะคะทานสิคะหรือว่าแกะไม่เป็นเดี๋ยวมีนแกะให้ค่ะ” มีนชญาที่กำลังเคี้ยวอาหารตุ้ยๆอยู่ในปากพลางมองไปที่ชายหนุ่มเธอเห็นว่าเขาเอาแต่นั่งยิ้มไม่แตะอาหารเลยสักนิดหญิงสาวจึงรีบดื่มน้ำเพื่อให้อาหารที่อยู่ในปากลงไปในท้องโดยเร็วพร้อมถามคนที่นั่งยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้ามว่าเขานั้นทำไมถึงไม่แตะอาหารเลยแต่ด้วยความที่เธอคิดไปเองเลยคิดว่าชายหนุ่มนั้นอาจจะแกะปูหรือกุ้งไม่เป็นก็เธอเลยอาสาแกะให้“แกะไม่เป็นก็บอกสิคะ...นั่งดูมีนอยู่ไ
“อะ..เอ่อ...คุณนิคคะมีนรู้สึกปวดหัวขอเข้าไปพักก่อนนะคะ” มีนชญาต้องรีบกลับเข้าห้องก่อนที่ฤทธิ์ของยาจะออกไม่อย่างนั้นแผนเธอแตกแน่หญิงสาวจึงต้องโกหกชายหนุ่มไปว่าเธอรู้สึกปวดหัวอยากพักและรีบเดินเข้าไปในห้องของเธอทันที“อะ....เอ่อ...แล้ว..” โดมินิคยังไม่ทันได้ถามว่าเธอเป็นหนักขนาดไหนหญิงสาวก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปในบ้านแล้วทำให้เขานั้นต้องลุกขึ้นเดินตามหลังเธอไปเพื่อไปถามไถ่อาการว่าเธอเป็นหนักขนาดไหนก๊อกๆๆๆ“เธอเป็นยังไงบ้าง” โดมินิคเคาะประตูเรียกหญิงสาวที่พึ่งเข้าห้องไปหมาดๆเพราะว่าเขารู้สึกเป็นห่วงเธอไม่แน่เธออาจจะแพ้อาหารอะไรสักอย่างก็ได้เลยปวดหัวกะทันหัน“เอ่อ..มีนว่าอากาศข้างนอกน่าจะร้อนจนทำให้มีนปวดหัวเดี๋ยวมีนอาบน้ำก็น่าจะดีขึ้นค่ะขอตัวนะคะ”“มีอะไรเรียกฉันได้ตลอดเลยนะ”“ค่ะ” มีนชญาจำต้องรีบเปิดประตูพร้อมบอกว่าเธออาจจะปวดหัวเพราะอากาศข้างนอกค่อนข้างร้อยถ้าอาบน้ำให้สดชื่นก็คงจะดีขึ้นพร้อมจะปิดประตูทันทีแต่มีมือของชายหนุ่มดันเอาไว้ก่อนจะพูดกับเธอด้วยความเป็นห่วงว่าหากรู้สึกไม่ค่อยจะดีให้เรียกเขาได้ตลอดแล้วจึงปล่อยให้หญิงสาวปิดประตูได้โดมินิคเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองรีบค้นย
“อื้อ...อื้มม..อร้ายย”“อะ...อ้าส์” เสียงครางของทั้งสองแข่งกันดังระงมเพราะความเสียวซ่านวาบหวิวประกอบกับฤทธิ์ยาที่มันกำลังทำงานได้ดีจึงทำให้ทั้งสองนั้นมีความสุขจนทบล้นทะลักจนร่วมรักครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อยแทบทั้งคืน“คุณนิคคะมีนไม่ไหวแล้ว” เนื้อตัวของมีนชญาตอนนี้แดงไปด้วยรอยจูบดูดคลึงของชายหนุ่มไปแทบทั้งหมดหลังจากร่วมรักกับชายหนุ่มอยู่หลายชั่วโมงจนตอนนี้เธอเริ่มจะไม่ไหวแล้วจึงต้องเอ่ยปากขอร้องให้ชายหนุ่มนั้นหยุดเพราะเธอนั้นรู้สึกเพลียเหลือเกินเธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนาถึงไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อยบ้างเลย“ขออีกนิดนะคนดี” โดมินิคยังมีแรงที่จะรัวสะโพกใส่หญิงสาวอีกหลายรอบเพราะเขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิดเมื่อได้ร่วมรักครั้งนี้กับหญิงสาวยิ่งเห็นเธอร้องครางอยู่ใต้ร่างของเขาชายหนุ่มก็ยิ่งมีกำลังเขาไม่คิดว่าหญิงสาวนั้นจะสวยหวานไปทั้งตัวแบบนี้ตอนนี้เธอนั้นก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียของเขาแล้วหลังจากนี้เขาจะดูแลเธออย่างดีอย่างที่เขาพูดว่าเขานั้นจะรับผิดชอบเธอนั่นเอง“อ้ะ..อ้ะ...อื้มมม..”“อ้าส์...อื้มม..อื้อ” และแล้วหญิงสาวก็ต้องนอนครางเสียงแผ่วอยู่ที่ใต้ร่าง
“ไม่เห็นนี่ครับผมพึ่งกลับมาจากเขาใหญ่มาถึงที่นี่เมื่อสักพักนี้เอง...แล้วนายไปเที่ยวทำไมกลับไวจังล่ะครับ”ชอวตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าและอาการของเจ้านายของเขาพร้อมบอกว่าตั้งแต่เขามาก็ยังไม่เห็นใครอยู่ที่บ้านแต่เขานึกขึ้นได้ว่าเจ้านายของเขาไม่ได้มีกำหนดกลับวันนี้แต่ทำไมจึงมาโผล่ที่นี่ได้“เอ่อ...คือฉันมีปัญหานิดหน่อย” โดมินิคใจเสียไปแล้วครึ่งหนึ่งเพราะว่าเขาก็ไม่รู้ว่าจะหาหญิงสาวได้จากไหนเหมือนกันพร้อมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ชอวฟังเพราะเป็คนสนิทที่เขานั้นไว้ใจเป็นที่สุดคราแรกชอวก็มีอาหารตกใจอยู่เล็กน้อยกับเรื่องที่เขานั้นได้รับรู้มาแต่ก็ต้องคิดหาวิธีช่วยเจ้านายของเขาก่อนในตอนนี้“นายลองถามแน็ทตี้ดีไหมครับว่าคุณมีนเธอเคยอยู่ที่ไหน”“จริงสิ” โดมินิคได้ยินที่ชอวพูดเขาเองก็นึกขึ้นได้ว่าคนที่รับหญิงสาวมาทำงานนั้นคือแน็ทตี้เองก็ต้องมีประวัติของหญิงสาวอยู่แล้วเขาเองก็กังวลใจเสียจนคิดเรื่องนี้ไม่ออกติ๊งง“นายครับมีเมลด่วนเข้ามาครับตอนนี้ที่สเปนและญี่ปุ่นมีหุ้นส่วนจะถอนหุ้นออกหลายรายเลยครับเพราะโครงสร้างของโครงการมีปัญหาหลายจุด” ชอวเปิดดูข้อความที่พึ่งส่งมาในเมลตอนนี้เขารู้ว่าเจ้านายของเขากำ
อิตาลีหลังจากเมื่อสี่ปีก่อนที่โดมินิคบินไปที่สเปนเพื่อสะสางงานและต่อด้วยญี่ปุ่นเขาใช้เวลาเกือบสองปีกว่าจะกู้วิกฤตขึ้นมาได้เพราะหุ้นส่วนรายใหญ่หลายรายที่นั่นถอนหุ้นออกจนหมดที่โครงการเขานั้นมีปัญหาก็เพราะว่าเขานั้นไว้ใจคนที่ดูแลมากเกินไปเลยเกิดการฉ้อโกงขึ้นเรื่องนี้คนในวงการอสังหาจะรู้ดีว่าจะต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่นอนโดมินิคกู้ทุกอย่างกลับขึ้นมาได้ก็เพราะมีมาตินนักธุรกิจรายใหญ่ที่อิตาลีนั้นยื่นมือเข้ามาช่วยเขาร่วมหุ้นและช่วยกันกู้สถานการณ์เอาไว้ได้และตอนนี้เขาก็ได้ให้ลูกสาวของเขารับช่วงต่อดูแลงานแทนลูกสาวของเขาก็คือเคธี่สาวสวยไฮโซที่กำลังเป็นข่าวกับเขาอยู่ตอนนี้แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเพราะเขาคิดกับเธอแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้นคนเดียวที่เขาคิดถึงตลอดเวลาก็คือหญิงสาวที่เขาไม่สามารถรู้เสียทีว่าเธอนั้นอยู่ที่ไหนแม้ว่าก่อนหน้านั้นเขาจะไหว้วานให้แน็ทตี้ตามหาทุกวิถีทางแล้วก็ตามแต่เขาเองก็ยังไม่หมดหวังตอนนี้สถานการณ์ของธุรกิจเขาก็เริ่มคลี่คลายลงแล้วเขาจึงคิดว่าจะลงมือด้วยตัวเองในการตามหาตัวเธออีกอย่างเขาเองก็ต้องกลับไปดูงานที่ไทยด้วยเพราะเป็นเวลาสี่ปีแล้วที่ไม่ได้กลับไปเพราะเขาต้องจัดการกับเร
“ใช่แล้วค่ะคนเก่ง...นีน่าต้องไปโรงเรียนเพื่อหาความรู้และเจอกับเพื่อนใหม่ๆไงคะเดี๋ยวตอนเย็นๆคุณแม่จะไปรับนีน่านะคะ” มีนชญาหันมายิ้มตอบลูกสาวพร้อมย่อตัวลงนั่งคุยกับลูกสาวของเธอว่าเป็นเด็กก็ต้องหาความรู้ในโรงเรียนแล้วก็จะได้เจอเพื่อนใหม่ๆอีกด้วยพร้อมสัญญากับลูกสาวของเธอว่าเมื่อถึงเลวลาเลิกเรียนแล้วเธอจะมารับทันที“ค่ะ...นีน่าอยากมีความรู้แล้วก็อยากมีเพื่อนเยอะๆด้วยค่ะ” เด็กหญิงสวมกอดที่คอของคนเป็นแม่พร้อมบอกว่าเธอนั้นอยากจะมีความรู้แล้วก็อยากจะมีเพื่อนเยอะๆอย่างที่แม่ของเธอบอกอีกด้วย“คุณครูมาแล้วสวัสดีคุณครูก่อนค่ะ” มีนชญาเห็นว่ามีคุณครูสาวกำลังเดินตรงมายังเธอสองแม่ลูกเลยอกให้นีน่ารีบสวัสดีคุณครูก่อน“สวัสดีค่ะคุณครูหนูชื่อเด็กหญิงนีน่าค่ะ” เด็กหญิงยกมือป้อมของเธอสวัสดีคุณครูพร้อมแนะนำตัวเองอย่างเสียงดังฟังชัดอย่างน่าเอ็นดู“สวัสดีค่ะ...น้องนีน่าเก่งจังเลยเข้าไปข้างในกับคุณครูนะคะ” คุณครูสาวอดชื่นชมในความน่ารักของเด็กหญิงไม่ได้ที่วันนี้เป็นวันแรกของการมาอยู่ที่โรงเรียนแต่ไม่มีอาการงอแงเลยสักนิดพร้อมจูงมือเด็กหญิงเข้าไปในห้องเรียน“บ๊ายบายค่ะคุณแม่” นีน่าหันมาบ๊ายบายคนเป็นแม่ด้
ร้านสเต็ค“นี่ยัยมีนนีน่าก็โตแล้วแกไม่กลัวเค้าจะถามเรื่องพ่อบ้างเหรอ...อย่าว่าฉันตอกย้ำอะไรแกเลยนะฉันแค่รู้สึกเป็นห่วงหลาน”“อืม...เรื่องนั้นก็มีคิดบ้างเหมือนกันนีน่าเป็นเด็กฉลาดอีกหน่อยฉันก็คงจะเจอเรื่องแบบที่คิดไว้...ฉันบอกตามตรงเลยนะฉันเองก็รู้สึกผิดต่อลูกเหมือนกันที่สถานการณ์ตอนนี้มันไม่เหมือนที่ฉันคิดไว้ตอนนั้นเลยฉันคิดว่าการอยู่กับลูกเพียงสองคนจะมีความสุขแต่ตอนนี้มันทำให้ฉันกังวลมากที่สุดกับความรู้สึกของนีน่า”“แล้วแกจะทำยังไงต่อไป”“ฉันคงต้องยอมรับความเป็นจริงและคงต้องพยายามทำให้นีน่าเข้าใจและเลี้ยงเค้าอย่างดีที่สุดเพราะตอนนี้มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว”ทั้งแน็ทตี้และมีนชญาต่างก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องราวในอดีตที่มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แน็ทตี้เองก็รู้สึกผิดที่ตัวเองไม่น่าเห็นแก่เงินมีนชญาเองก็รู้สึกผิดกับความคิดประหลาดๆของตัวเองและนึกถึงแต่ความสุขของตัวเองไม่ได้มองการไกลว่าลูกจะมีความสุขเหมือนเธอหรือเปล่าตอนนี้ก็ได้แต่ทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่เท่านั้น“อีกสักพักฉันก็ต้องไปรับนีน่าแล้วแกจะไปด้วยไหม”“ไปสิ...ฉันคิดถึงหลานฉันจะแย่อยู่แล้ว”มีนชญาเห็นว่าอีกไม่ถึงชั่วโมงก็ได้เวลาไปรับ
กรุงเทพมหานคร“กอหญ้าแกอยู่ไหน”“ฉันทานข้าวอยู่ที่ห้างXXX”“ดีเลยแกรอฉันอยู่ที่นั่นเดี๋ยวฉันไปหา” แน็ทตี้ขับรถมาถึงกรุงเทพเขาก็โทรหากอหญ้าทันทีเพราะคิดว่าเรื่องนี้เขาต้องให้กอหญ้าช่วยและอีกอย่างเขาเองก็อยากจะลองเล่าเรื่องนี้ให้กอหญ้าฟังก่อนว่าถ้าเพื่อเขาได้ฟังแล้วจะมีความเห็นอย่างไรก่อนที่จะไปสารภาพผิดกับเจ้านายหนุ่มของเขาอีกทีห้างสรรพสินค้าXXX“ทำไมมานั่งทานข้าวคนเดียวล่ะ” แน็ทต้าถึงร้านที่เพื่อนสาวของเขาบอกก็แปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมเพื่อนเขามาเดินห้างคนเดียวแถมยังนั่งทานข้าวคนเดียวอีกต่างหาก“ฉันแวะมาซื้อของใช้น้องเอมเดี๋ยวก็กลับแล้ว” กอหญ้าตั้งใจว่าจะแวะมาที่ห้างนี้แค่ซื้อของใช้ให้ลูกสาวของเธอเสร็จแล้วก็จะกลับแต่รู้สึกหิวเลยนั่งทานข้าวก่อนเมื่อได้รับสายของแน็ทตี้ว่าให้รออยู่ที่นี่เธอจึงยังไม่ได้กลับและเธอเองก็อยากจะรู้ด้วยว่าแน็ทตี้นั้นมีเรื่องด่วนที่จะคุยอะไรกับเธอนักหนา“กอหญ้าฉันมีเรื่องจะปรึกษา....”“ว่ามาสิ...แต่ท่าทางแกดูเครียดๆนะ” กอหญ้าเห็นเพื่อนของเธอมีสีหน้าเคร่งเครียดตั้งแต่เดินเข้ามาหาเธอแล้วหญิงสาวรู้ว่าเพื่อนของเธอต้องมีอะไรไม่สบายใจอยู่แน่นอนเธอเองพร้อมที่จะรับฟ