ตอนที่ยี่สิบสี่

“เอ่อ...ครับเธอน่าจะชอบนะครับ”    ชอวอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อรู้แล้วว่าสิ่งนี้เป็นของใครพร้อมบอกกกับเจ้านายหนุ่มเพื่อเป็นกำลังใจว่าของสิ่งนี้มีนชญาน่าจะชอบดูจากที่เขารู้จักนิสัยของเธอและตอนนี้ยังรู้อีกว่าสิ่งที่เขาสงสัยอยู่นั้นมันน่าจะเป็นความจริงว่าเจ้านายหนุ่มของเขานั้นกำลังหลงเสน่ห์แม่บ้านคนใหม่นี้อยู่เป็นแน่

แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะเตือนอะไรเพราะหญิงสาวก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรและอีกอย่างยังทำให้เจ้านายของเขายิ้มได้อีกต่างหากเรื่องชนชั้นเขารู้ว่าเจ้านายของเขาเคยเหยียดใครอยู่แล้วเมื่อเจ้านายของเขานั้นเจอคนที่ถูกใจเขาก็พร้อมยินดีด้วยเพราะอายุเจ้านายของเขาก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วควรที่จะเลือกใครเพื่อมีครอบครัวได้แล้ว

“อืม...ไปกันเถอะ”

ประเทศไทย

เช้าวันต่อมา

“เรียบร้อยแล้วนายไปพักเถอะฉันให้เวลาพักสองสามวัน”   หลังจากที่ชอวช่วยเขาเอากระเป๋าเข้ามาเก็บที่ห้องเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มจึงบอกให้เขานั้นไปพักได้เพราะเขาเองก็ว่าจะพักการทำงานสักสองสามวันหลังจากที่ทำงานกันอย่างหนักมาหลายวันแล้ว

“ขอบคุณครับนาย...”   ชอวเดินออกจากบ้านอย่างอารมณ์ดีเพราะรู้ตัวว่าจะได้พักเขาเองก็กะว่าจะหาที่เที่ยวพักผ่อนเหมือนกันเพราะเคยอยากไปที่ที่เคยไปมาแล้วเมื่อครั้งก่อนและเขาเองก็ประทับใจที่นั่นมาก

“มีน....มีน....เธออยู่หรือเปล่า”    โดมินิคเดินดูรอบๆบ้านเขากลับไม่เจอหญิงสาวเขาจึงเดินเข้าไปเรียกเธอที่ห้องแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเขาไม่รู้เหมือนกันว่าหญิงสาวไปไหนที่ตามหาเธอก็เพราะอยากจะให้ของฝากเธอกับมือในตอนนี้

“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะคุณนิค”    มีนชญาออกไปข้างนอกเพื่อไปซื้ออะไรทานและซื้อของสดมาเก็บในตู้เพื่อทำอาหารให้กับชายหนุ่มเพราะรู้ว่าเขานั้นกำลังจะกลับมาถึงแต่เมื่อมาถึงบ้านเธอจึงเอาของมาเก็บในครัวแล้วตั้งใจว่าจะเข้ามาอาบน้ำที่ห้องก่อนเพราะเดินซื้อของจนเหงื่อท่วมตัวแต่เมื่อมาถึงหน้าห้องก็เห็นชายร่างสูงยืนอยู่ที่หน้าห้องของเธอหญิงสาวจึงกล่าวทักทายคนตรงหน้าทันที

“เธอออกไปไหนมา”   โดมินิคหันมาตามเสียงของหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาตอนนี้ตัวเธอมีแต่เหงื่อเต็มตัวเขาจึงถามว่าเธอนั้นไปไหนมาเพราะเขาไม่เห็นเธออยู่ในบ้าน

“มีนไปซื้อของสดที่ตลาดเช้ามาน่ะค่ะ...เดี๋ยวมีนขอตัวอาบน้ำก่อนนะคะแล้วจะรีบจัดการอาหารเช้าให้คุณนิคค่ะ”    มีนชญาตอบคำถามที่ชายหนุ่มต้องการรู้พร้อมทั้งขอตัวไปอาบน้ำทันทีเพราะเธอยังไม่ได้จัดเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เขานั่นเอง

09.00 น.

“อาหารเช้าได้แล้วค่ะ...โทษทีนะคะช้าไปหน่อย”   มีนชญาจัดการเสริฟอาหารเช้าให้ชายหนุ่มด้วยอาหารง่ายๆคือไส้กรอกไข่ดาวและขนมปังปิ้งเพราะว่าชายหนุ่มสั่งเธอคิดว่าหากเขาสั่งเมนูที่ยากกว่านี้คงอีกนานกว่าจะได้ทาน

แต่ระหว่างที่ชายหนุ่มนั้นไปทำงานอยู่ที่อิตาลีหญิงสาวก็พยายามจำสูตรอาหารอิตาเลี่ยนและลองทำมันจนเธอนั้นสามารถทำได้คล่องแล้วหากเธอรู้เวลาว่าชายหนุ่มจะกลับมาถึงช่วงเช้าเธอคิดว่าเธออาจจะทำอาหารรอเขาก่อนที่จะออกไปจ่ายตลาดก็ได้แต่นี่เธอไม่รู้อาหารเช้าจึงได้เป็นแบบนี้ไปก่อน

“เธอนั่งทานด้วยกันสิ...ยังไม่ได้ทานอะไรไม่ใช่เหรอ”   โดมินิคเองคิดว่าหญิงสาวน่าจะยังไม่ทานข้าวเช้าเขาเลยชวนเธอมานั่งทานด้วยเพราะตอนนี้เขารู้สึกว่าการมีหญิงสาวนั่งทานด้วยเหมือนครั้งนั้นมันทำให้เขารู้สึกดีจากที่เคยนั่งทานคนเดียวมานานมันเหมือนกับเขานั้นไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว

“มีนทานโจ๊กตอนเช้าที่ตลาดมาเรียบร้อยแล้วค่ะ...มีนขอตัวนะคะ”    มีนชญาไม่ค่อยกล้าที่จะมองหน้าชายหนุ่มเท่าไรยิ่งตอนนี้มันกำลังจะถึงเวลาที่เธอต้องทำแผนสุดท้ายให้สำเร็จเธอยิ่งมองหน้าเขาลำบากขึ้น

เพราะความรู้สึกผิดมันชอบแล่นมาในหัวใจยิ่งเขาดีกับเธอแบบนี้เธอยิ่งรู้สึกไม่ดีกับตัวเองที่ต้องมีแผนที่จะทำไม่ดีกับชายหนุ่มอยู่ในหัวเธอจึงเลือกที่จะเลี่ยงการอยู่ใกล้ชายหนุ่มในตอนนี้ไปก่อนจะดีกว่า

“เอ่อ...พอดีฉันหยุดสองสามวัน...ฉันให้เธอหยุดด้วยเธออยากจะไปไหนไหม”   เมื่อเห็นว่าหญิงสาวนั้นรีบเดินออกไปจากโต๊ะอาหารเขาจึงส่งเพื่อยื้อเธอเอาไว้ก่อนพร้อมบอกกับเธอว่าเขานั้นหยุดงานสองสามวันและเขาก็อนุญาตให้เธอนั้นหยุดด้วยและเขาเองก็อยากรู้ว่าเมื่อมีวันหยุดแล้วหญิงสาวอยากจะไปไหนหรือไม่เพราะถ้าเธอจะไปเขาเองก็อยากจะไปกับเธอด้วย

“อืมม...มีนไม่ได้อยากไปไหนค่ะแล้วคุณนิคจะไปไหนเหรอคะ”    มีนชญายังนึกไม่ออกว่าเธอนั้นอยากไปไหนแต่เมื่อได้ยินว่าชายหนุ่มหยุดเธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขานั้นจะมีแพลนจะไปไหนหรือเปล่าเธอจึงต้องถามให้แน่ใจเพราะจะได้จัดการเวลาให้ถูกว่าเธอจะจัดการกับเขาได้ตอนไหนเธอจะได้จากที่นี่ไปเสียที

“ฉันเองก็อยากเที่ยวทะเลที่ไทยนะเธอพอจะพาฉันไปได้ไหมเพราะฉันก็ไม่คุ้นเคยกับที่เที่ยวที่นี่เท่าไรนัก”    เมื่อรู้ว่าหญิงสาวไม่ได้อยากไปที่ไหนตามที่เขานั้นคิดไว้เขาเลยจำต้องคิดหาที่เที่ยวเสียเองและเอ่ยปากให้เธอนั้นไปด้วยโดยอ้างว่าไม่คุ้นเคยกับที่เที่ยวที่ไทยสักท่าไรและหวังอยู่ในใจว่าเธอนั้นจะตอบตกลงเป็นคนพาเขาไป

“ถ้าคุณนิคอยากไปมีนพาไปก็ได้ค่ะ”    มีนชญาเห็นว่าถ้าชายหนุ่มอยากจะไปเธอเองก็จะพาไปเพราะเห็นว่าชายหนุ่มคงจะไม่คุ้นเคยกับที่นี่จริงๆแล้วอีกอย่างเธอเองก็เห็นว่านี่เป็นโอกาสสำคัญที่เธอจะได้อยู่ใกล้ๆกับเขาตลอดเวลาอีกด้วยเธอจึงตอบตกลง

21.00 น.

“เอาวะใช้โอกาสนี้แหละ”    มีนชญานั่งดูขวดจิ๋วที่แน็ทตี้ส่งให้เธอพร้อมบอกว่านี่คือตัวช่วยที่จะทำให้เธอนั้นทำแผนสำเร็จง่ายขึ้นซึ่งเธอก็รู้ว่าไอ้สิ่งที่อยู่ในขวดนี้มันคืออะไรหลังจากที่แน็ทตี้อธิบายให้ฟังในวันนั้น

ถึงแม้ในใจของเธอตอนนี้จะมีแอบคิดรู้สึกไม่ดีกับตัวเองไปบ้างแต่เธอก็ยังต้องย้ำกับตัวเองให้หนักแน่นในความคิดเพราะอนาคตที่เธออยากจะมีแบบที่วาดฝันเอาไว้ต้องอาศัยความใจกล้านิดหน่อย