ณัฐชัย พงษ์พิสิฐ (หมอไนยะ) หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นผู้แสนดี “ ถึงเราเพิ่งจะพบกันได้ไม่นานพี่ก็มั่นใจแล้ว ว่าณิหลาคือคนที่พี่จะใช้ชีวิตด้วยไปตลอดชีวิต “ วรรณิหลา บุญดี (ณิหลา) สาวน้อยผู้อาภัพ " พี่หมอคือคนที่ณิหลารักมากที่สุด ที่ณิหลายังเหลืออยู่บนโลกใบนี้ " “ ต่อไปนี้อย่าทำแบบนี้อีกน่ะ อย่าหนีมาแบบนี้อีก ถ้าเสียใจ เศร้าใจ หรือข้องใจเรื่องอะไร น้องจะต้องหันหน้ามาคุยกับพี่ ต้องบอกพี่ทันที แล้วพี่จะอยู่ข้างๆ น้องเอง น้องไม่ได้ตัวคนเดียว น้องยังมีพี่ เพราะทั้งตัวและหัวใจของพี่เป็นของน้อง น้องจะเรียกใช้งาน เรียกมาด่า หรือต่อว่าทุบตีเมื่อไหร่ก็ได้ “ ไนยะ
View Moreสองร่างยืนเบียดกันอยู่ที่ประตูกระจกทางออกไปยังระเบียงห้องหอ คุณหมอสวมกอดภรรยาของเขาแนบแน่นแล้วจรดจมูกหอมลงบนแก้มนิ่มหอมแล้ว ก็หอมอีก เหมือนกับว่ามันไม่อาจเพียงพอต่อความต้องการในตัวเขา“ พี่หมอ ณิหลาจั๊กจี้น่า “ หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีพร้อมเดินออกมาจากอ้อมแขนของเขา ไนยะเห็นเช่นนั้นก็เผยยิ้มรีบปิดผ้าม่านเอาไว้แล้วจ้องมาที่ร่างบาง“ พี่หมอ วันนี้งดไม่ได้หรือคะ “ “ บ้า วันนี้วันเข้าหอนะ ขนาดวันธรรมดาพี่ยังทำทุกคืน วันเข้าหอแบบนี้พี่จะพลาดได้ยังไง “ เขาเดินมายืนต่อหน้าของหญิงสาว ณิหลาก้มหน้าหงุดคิดหาทางรอด “ งั้นณิหลาไปอาบน้ำก่อนนะคะ “ หญิงสาวว่าจบก็รีบจับผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ “ เฮ้ยเดี๋ยว! น้องคิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอ “ เขาก็รีบวิ่งตามเธอเข้าไป ผ่านไปหลายชั่วโมงสองร่างของคู่รักก็มานอนกอดกันอยู่บนเตียง “ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าวันที่ณิหลาถูกวางยาแล้วมาเจอกับพี่..จะทำให้เรามีวันนี้ “ หญิงสาวที่นึกคิดถึงความหลังเรื่องราวเลวร้ายและคนชั่วร้ายที่เคยเข้ามาในชีวิตเธอ บัดนี้มันได้หายไปหมดสิ้น ทุกคนที่เคยทำร้ายเธอต่างได้รับโทษกรรม บ้างก็ติดคุกบ้างก็หายสาบสูญ เหลือไว้ก็แค่คนที่ดีและรักเธอจริงๆ หน
หลายวันต่อมาคุณหมอณัฐชัยเพิ่งกลับมาจากทำงาน ลงจากรถเขาก็รีบออกตามหาเมียไปทั่วบ้าน“ ณิหลาครับพี่กลับมาแล้ว ไปไหนเนี่ย ? “ เมื่อหาจนทั่วแล้วไม่เจอเธอ เขาจึงจะเดินไปหาที่บ้านแม่ แต่ทว่าเมื่อเขาเดินออกมายังหน้าบ้าน ก็เห็นว่าที่ภรรยาเดินกลับมาจากจุดหมายที่เขากำลังจะไปพอดี “ ทำไมมาสภาพนี้? “ ไนยะเดินเข้าไปประคองเธอที่กำลังเดินเซ ใบหน้าแดงแจ๋เพราะฤทธิ์เมา หญิงสาวซบลงตรงหน้าอกของคนตรงหน้า ไนยะก็รีบกอดเธอเอาไว้ “ แม่ชวนไปเลือกบัดเชิญงานแต่งมานะคะ แล้วคุณแม่ก็เอายาดองสูตรเด็ดมาแบ่งณิหลาจิบๆ “ มือน้อยยกขึ้นจับจีบตรงหน้าแฟนเพื่อจะบอกเขาไปว่าจิบแค่นี้ “ นี่แม่ชวนน้องเมาเหรอ “ “ ใช่ แต่แค่นิดหน่อยเอง จิบๆ “ “ ไม่จิบ ไม่หน่อยแล้วมั้งแบบนี้นะ “ เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิง แล้วพามาส่งที่โซฟาในบ้าน เมื่อวางเธอนั่งลงปุ๊บมือเล็กก็ทาบลงตรงหว่างขาของเขาทันที “ หยุดๆ ณิหลา !” เขารีบปรามเธอที่กำลังบีบตรงนั้นของเขาเล่น จนเขาเกิดมีอารมณ์“ ทำไม? มันแข็งแล้วนี่ค่ะ “ ไนยะรีบดึงแขนของเธอออกจากเป้าเขา“ อย่าดื้อได้มั้ยตัวแสบ “ แต่คนเมาหาได้ฟังเขาไม่ มือเล็กดึงเขามานั่งข้างเธอจากนั้นจึงซุกหน้าลงหว่างขาของเขา
“ พี่หมอตื่นได้แล้ว มันจะแปดโมงแล้วนะคะ “ ณิหลาที่ตื่นมาได้สักพักแล้ว รีบปลุกคนที่ยังคงหลับคาเต้าของเธอให้มีสติ“ พี่ไน!!! “ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเธอจึงตะคอกใส่เขาเสียงดัง จนชายหนุ่มสะดุ้งลืมตา“ หา ห๊ะ!! “ ไนยะโงหัวขึ้นมาจ้องหน้าเมีย “ อีกสิบนาทีจะแปดโมง วันนี้ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเหรอ “ มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมตัวเองที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นโตขึ้น“ ไปสิ พี่มีนัดผ่าตัดตอนเก้าโมงด้วย “ เขาคลานลงจากเตียงแล้วยืนบิดขี้เกียจ วรรณิหลาจ้องเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เหตุเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วเจ้านั้นมันก็แกว่งไปแกว่งมาเวลาที่เขาขยับ“ พี่อาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน “ คนโดนมองไม่รู้ตัวเลย เขารีบจับเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้หญิงสาวได้สติ รีบส่ายหน้า“ พี่ให้ณิหลาเตรียมอะไรไว้ให้กินมั้ยคะ “ “ ไม่เป็นไร น้องนอนต่อเถอะ “ ณิหลานั่งอมยิ้มมองไปที่ประตู ซึ่งที่เป็นแบบนี้เพราะเมื่อคืนแม้จะเคลิ้มหลับกันไปแล้ว แต่ตอนเขาหายเหนื่อยได้สติตื่นขึ้นมา เขาก็สะกิดเธอทั้งคืน คิดได้แบบนั้นเธอก็เปิดผ้าห่มก้มมองหว่างขาตัวเอง ที่ตอนนี้เหมือนมันจะปวดแสบปวดร้อนไปหมด เขากะจะให้เธ
บ้านคุณหมอ“ ณิหลาครับ “ คุณหมอณัฐชัยที่เพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ เดินเข้ามาหาแฟนสาวที่กำลังยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงห้องนอน เมื่อร่างของเขาเดินมาถึงตัวเธอก็เข้าแนบชิดด้วยการสวมกอดใบหน้าคมซุกใส่ซอกคอขาวเพื่อสูดดมคนรัก“ เหม่ออะไรอยู่ครับที่รักของหมอไน “ เขาจรดจมูกหอมไปที่แก้มของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้ากินได้เขาคงจะกลืนเธอลงท้องไปแล้ว “ พี่หมอ กลืนณิหลาลงท้องไปเลยไหมคะ “ “ ถ้าทำได้พี่ก็คงทำไปนานแล้วละ แต่น้องยังไม่ให้คำตอบพี่เลยนะ ว่ายืนคิดอะไรอยู่ “ มือใหญ่สองข้างจับที่ราวระเบียงแล้วให้คนตัวน้อยอยู่ตรงกลางระหว่างแขนของเขา“ ณิหลาก็แค่กำลังคิด เรารู้จักกันมาได้แค่ 3-4 เดือนแต่จะแต่งงานกันแล้ว ณิหลาเลยอยากรู้ว่าอะไรทำให้พี่หมอคิดว่า ณิหลาคือคนที่ใช่ของพี่ คนที่พี่อยากแต่งงานด้วย “ ร่างเล็กหันมาแล้วเงยหน้าจ้องคนที่เธอถาม “ ก็คงจะเป็นคำตอบเดียวกัน ถ้าพี่ถามน้องกลับว่าทำไมน้องถึงได้ตกลงจะแต่งกับพี่ “ คนฟังเผยยิ้ม “ ก็เพราะความรู้สึกยังไงละค่ะ เพราะณิหลารู้สึกอยากแต่งแล้วก็ใช้ชีวิตร่วมกับพี่ “ คนพี่ก้มลงมาจ้องตากลม“ ใช่ พี่เองก็รู้สึกแบบเดียวกับน้องนั่นแหละ ถึงได้ขอน้องแต่งงาน เพราะพี่เอ
“ เอ้า ยืนยิ้มกันอยู่นั้นแหละ “ หนึ่งเดียวที่เห็นเพื่อนมัวแต่ยืนเขินจ้องหน้าณิหลา จึงยื่นมือมาดันหลังให้เพื่อนขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น ไนยะอมยิ้มเขินให้คนตรงหน้าเล็กน้อย “ ณิหลา รู้มั้ยครับ ว่าวันนั้นพี่รอดมาได้ยังไง “ เสียงทุ้มแผ่วถาม คนฟังก็ส่ายหน้า “ เพราะเสียงของน้อง ณิหลา เสียงของน้องเป็นแสงนำทางให้พี่กลับมา แล้วนี่ ดอกไม้สำหรับผู้หญิงของหมอไนครับ “ เขายื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้เธอ น้องก็เผยยิ้มให้แล้วรับมา “ ทำไมถึงเป็นดอกเดซี่ด้วยล่ะคะ “ “ น้องไม่รู้ความหมายของมันเหรอ “ “ ถ้าอยากให้รู้ก็บอกมาสิคะ “ “ ดอกเดซี่ หมายถึงเราจะอยู่ให้กำลังใจ และอยู่เคียงข้างกันตลอดไป แทนความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้อง แต่งงานกับพี่นะครับ “ เขาจับแหวนเพรชขึ้นมาโชว์ต่อหน้าเธอ หญิงสาวรีบยกมือปิดปากด้วยความซาบซึ้งตาของเธอแดงก่ำแต่บ่งบอกว่าเต็มไปด้วยความสุข หน้ามนรีบหันไปมองสนุ๊กกับพลอยซึ่งเป็นดั่งครอบครัวของเธอที่ยังเหลืออยู่ ทั้งสองคนรีบพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม “ ตกลง ณิหลาแต่งค่ะ “ เสียงหวานสั่นหันมายิ้มให้คนตรงหน้า ไนยะเห็นแบบนั้นก็รีบสวมแหวน พร้อมกับรีบสวมกอดเธอท่ามกลางเสียงตบมือยินดีของทุกคน“ เสี่ยคะ
สองอาทิตย์ต่อมา บ้านของหมอไนยะวรรณิหลาในชุดเดรสลูกไม้สีขาวยืนซึม เก็บหนังสือเรียน หนังสือการ์ตูนในตู้หนังสือของหมอไนยะออกมาใส่กล่อง “ ณิหลา เสร็จหมดหรือยัง “ ครีมหอมเดินเข้ามาหาณิหลาในบ้าน คนโดนเรียกรีบหันไปจ้องคนมาใหม่ “ อ้าว มากันแล้วเหรอ “ “ อืม ตอนนี้แม่ณัฐกับพี่เจนรออยู่ที่รถ เสร็จหมดแล้วหรือยัง มีแค่สองกล่องนี้เหรอ “ ครีมหอมจ้องมองที่กล่องบนโต๊ะ แล้วรีบช่วยณิหลาอุ้มเอากล่องออกมา“ แล้วพลอยกับลุงสนุ๊กของเราไปหรือยัง “ ณัฐลีถามเมื่อทั้งหมดขึ้นรถกันมาแล้ว “ เห็นว่าออกมาแล้ว ป่านนี้ก็คงจะถึงแล้วละค่ะ “ ณิหลาหันไปตอบคุณหญิง จากนั้นในรถก็เงียบไป เพราะคนพูดเก่งอย่างพลอยเจนต้องตั้งใจขับรถ ครีมหอมก็นั่งอยู่ด้านหน้า ทำให้ด้านหลังที่มีเพียงสาวอายุเยอะ กับวรรณิหลาที่ยังซึมๆ จึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันมากนัก เมื่อรถขับใกล้ถึงโรงพยาบาล ณิหลาก็เกิดความสงสัย “ เราแค่มาแจกของให้เด็ก ทำไมต้องแต่งตัวชุดสวย หรูหราอย่างกับจะไปงานแต่งด้วยล่ะคะ “ หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มขบขันไม่เข้าใจ ครีมหอมกับพลอยเจนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็หันไปจ้องหน้ากันแล้วแอบอมยิ้ม“ เดี๋ยวพอเราไปถึงก็รู้เองแหละณิหลา “ ณ
ปั่ง!! “ อ๊าย!! “ ณิหลากรีดร้องเสียงหลง แต่คนที่โดนยิงนั้นกลับไม่ใช่เธอ “ พี่หมอ!! “ ไนยะเอาตัวบังกระสุนให้แฟนสาวของเขา ณิหลาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยใจที่สลาย ปากสั่นมือไม้สั่นไปหมด“ พี่หมอ!! พี่ไน!!พี่อย่าเป็นอะไรนะ! ฮื้อ“ น้ำตาอาบลงท่วมแก้มใส แขนเล็กกอดรัดร่างใหญ่เอาไว้แน่น “ โอ้ยๆ รักกันจริงๆ เลยนะ ไม่ต้องร้องไห้คร่ำครวญหรอก มึงได้ตายตามมันแน่ “ หญิงสาวหลับตาลงเมื่อปืนในมือไอ้วิสิตหันปลายมาที่หัวของเธอปั่ง!! “ โอ้ย!! “ “ มึงกล้าดียังไงมาทำร้ายเพื่อนกู!! “ เสียงคุ้นเคยทำให้ณิหลารีบลืมตาหันไปจ้อง“ พี่โอม! “ เสี่ยโอมกับลูกน้องแห่กันมาที่นี้ และเสียงปืนที่ได้ยินเมื่อกี้ คือเสียงปืนที่เสี่ยโอมยิงใส่แขนของไอ้วิสิต พวกมันเห็นคนเยอะแยะมากมายเดินเข้ามา ก็รู้สึกหวาดกลัวพยายามจะรีบหนี แต่การ์ดของเสี่ยโอมที่วิ่งมาดักทางไว้หมดแล้ว ก็พุ่งเข้ามาจับพวกมันไว้ ไม่มีใครหนีไปได้แม้แต่คนเดียว “ ณิหลา “ เสียงไนยะที่เอาหน้าซบที่อกเมียอยู่นั้นเรียกชื่อหญิงสาวเสียงแผ่ว หญิงสาวจึงรีบจับตัวเขาให้ลงนอนที่ตักของเธอ“ พี่หมอ พี่ต้องใจแข็งไว้นะ อย่าเป็นอะไรไปนะ ฮื้อ “ น้ำตาเม็ดใสของเธอหยดลงใส่ใบหน้าของคนใต
“ มันไม่ปวดขี้ปวดเยี่ยวหน่อยเหรอวะ “ ณิหลานั่งบ่นเบาๆ สายตาเหลือบมองไปที่แตงไทย ซึ่งเด็กสาวเอาเก้าอี้มานั่งเฝ้าเธอในระยะเผาขน หลายชั่วโมงมาแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมลุกไปไหนเสียที“ มองอะไรหรือมึงคิดจะตุกติก “ แตงไทยที่เงยหน้าขึ้นมาจากมือถือ หันไปสบตากับณิหลา พร้อมกับถามออกไปด้วยท่าทีนักเลง“ ตุกติกอะไร ขาโดนล่ามโซ่ไว้แบบนี้จะไปไหนได้ “ “ มึงไม่ได้ไปไหนหรอก อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดแล้ว “ วิสิตเอามือถือตบใส่ฝ่ามือเสียงดัง ก้าวขาเดินเข้ามาหาวรรณิหลา ด้วยท่าทีร่าเริงเป็นพิเศษ“ มึงทำดีมากแตงไทย เดี๋ยวกูจะแบ่งรางวัลให้มึงไปใช้ชีวิตกับไอ้ก่านให้สุขสบายไปเลย “ “ จริงน่ะลุง “ “ เอ้อ “ ในระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน ก็มีลมพายุพัดเข้ามา พร้อมกับเสียงฟ้าที่เริ่มอึมครึม“ ฝนจะมาตกอะไรวันนี้วะ “ ณิหลาเริ่มตัวสั่นบนพึมพำอย่างใจเสีย “ ฮาฮ่า ฟ้ามันจงใจทุกครั้งเวลาที่กูเจอกับมึงจริงๆ ณิหลา สงสัยจะได้เป็นเหมือนวันนั้นแต่เปลี่ยนจากอีวิสามาเป็นมึง “ วิสิตทำหน้ายียวนจ้องมาที่ร่างบาง“ หมายความว่ายังไง มึงจะทำอะไรให้กู “ ณิหลาถามกลับด้วยเสียงสั่นคลอ“ มึงคิดว่ากูจับมึงมาแค่เงิน 30 ล้านเท่านั้นเหรอ ฮาฮ่า กูย
“ สรรหา “ ณิหลาที่นั่งอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมงแล้ว ร้องเรียกสรรหาที่นั่งเช็ดปืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ “ เรียกกูทำไม “ มันหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องหญิงสาว“ กูหิวข้าว “ ณิหลาก็จ้องมองไปที่มันกลับด้วยแววนิ่งเฉย“ ฮ่าๆ มึงมีสิทธิ์เรียกร้องด้วยเหรอ “ “ กูยังไม่ได้กินอะไรแต่เช้า หรือว่ามึงอยากให้กูอดข้าวตายก่อน “ สรรหาเปิดดูเวลาในโทรศัพท์ ก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลา 13.03 น กว่าจะถึงเวลาที่พ่อนัดหมอไนยะมาก็ยังอีกหลายชั่วโมง มันถอนหายใจจ้องไปที่วรรณิหลาอีกรอบ แล้วจับเอากล่องข้าวบนโต๊ะที่ยังเหลืออยู่กล่องหนึ่งมาวางไว้ต่อหน้าหญิงสาว “ แก้มัดด้วยสิ “ ณิหลายื่นมือที่โดยมัดไปให้มัน “ อย่าเรื่องมาก “ “ อ้าว ถ้าไม่แก้มัดจะให้กูกินยังไง ให้ดมแค่กลิ่นมันคงไม่อิ่มหรอกปะ “ เธอแหงนคอต่อล้อต่อเถียงกับมัน “ เอ้อ! กูให้แค่ 5 นาทีนะ “ สรรหาก้มลงมาแก้มัดที่มือให้หญิงสาว เมื่อเชือกหลุดออกไป ณิหลาก็หาทีเผลอตอนที่สรรหาไม่ทันสังเกต จับเอาก้อนหินที่เธอซ่อนไว้ด้านหลัง ฟาดใส่หัวมันจนสลบ “ คนแบบมึงต้องโดนแบบนี้แหละ “ เธอพยายามพูดปลอบใจตัวเอง เพราะข้างในตอนนี้ก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ที่จะต้องมาทำร้ายคนแบบนี้ มือเล
“ ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยค่ะ อย่า อย่าทำร้ายฉัน ช่วยด้วย !” ร่างของหญิงสาวที่คุ้นเคย กำลังวิ่งหนีตาแก่คนหนึ่งในมือของมันถือขวดเหล้าวิ่งเข้าใส่เธอ แววตาของมันนั้นเต็มไปด้วยตัณหา “ มึงจะไปไหน “ ร่างของชายแก่วิ่งมายืนประจันหน้ากับหญิงสาว “ อย่าทำอะไรให้ฉันเลย ขอร้องละ “ “ ฮาฮ่า กูต้องฟังมึงด้วยหรือไง “ “ อ๊าย “ เสียงกรีดร้องดังแสบแก้วหู“ อย่าๆ อย่า!!! “ ณัฐชัย หรือ ไนยะ ดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยเนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ “ ฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอ สมจริงเกิน จนผมอยากจะรู้เต็มทีแล้ว ว่าคุณเป็นใคร มีตัวตนอยู่ในโลกนี้ จริงๆ หรือเปล่า “ คุณหมอหนุ่มบ่นพึมพำออกมา ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยโอเคนัก เนื่องจากเขามักจะฝันเห็นผู้หญิงคนนี้ นับเวลาได้ก็ 5 ปีมาแล้ว จนพูดว่านานจนเขาแอบผูกพันกับเธอไปแล้วก็ว่าได้ รถหรูวิ่งเข้ามาจอดที่ลานวัดแห่งหนึ่ง แถวชานเมือง สองร่างกายเปิดประตูลงมาจากรถ “ ไอ้หนึ่งมันยังมาไม่ถึงอีกเหรอ ?” พลอยเจนก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ พร้อมกับบ่นพึมพำไม่พอใจเพราะยังไม่เห็นคนที่นัดไว้โผล่หน้ามา“ มันบอกว่ามันออกมาพร้อมเรา ป่านนี้คงใกล้จะถึงแล้วมั้ง “ ไนยะได้ตอบคำถามของเธอพร้อมกับกำลังเ...
Comments