ณัฐชัย พงษ์พิสิฐ (หมอไนยะ) หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นผู้แสนดี “ ถึงเราเพิ่งจะพบกันได้ไม่นานพี่ก็มั่นใจแล้ว ว่าณิหลาคือคนที่พี่จะใช้ชีวิตด้วยไปตลอดชีวิต “ วรรณิหลา บุญดี (ณิหลา) สาวน้อยผู้อาภัพ " พี่หมอคือคนที่ณิหลารักมากที่สุด ที่ณิหลายังเหลืออยู่บนโลกใบนี้ " “ ต่อไปนี้อย่าทำแบบนี้อีกน่ะ อย่าหนีมาแบบนี้อีก ถ้าเสียใจ เศร้าใจ หรือข้องใจเรื่องอะไร น้องจะต้องหันหน้ามาคุยกับพี่ ต้องบอกพี่ทันที แล้วพี่จะอยู่ข้างๆ น้องเอง น้องไม่ได้ตัวคนเดียว น้องยังมีพี่ เพราะทั้งตัวและหัวใจของพี่เป็นของน้อง น้องจะเรียกใช้งาน เรียกมาด่า หรือต่อว่าทุบตีเมื่อไหร่ก็ได้ “ ไนยะ
View Moreร้านบุฟเฟ่ต์เนื้อย่าง “ โห่ กินบุฟเฟ่ต์เลยเหรอคะพี่หมอ อาหารจะย่อยไหมเนี้ย “ณิหลาหันมาถามคุณหมอที่กำลังจูงมือเธอเข้ามาหาที่นั่ง ซึ่งร้านนี้เป็นร้านใหญ่ที่ติดกับถนน ทั้งสองจึงเดินออกมาหาที่นั่งข้างนอกเพื่อรับลมธรรมชาติ“ เอาน่ะ มื้อเดียวเอง ที่สำคัญพี่อยากเลี้ยงณิหลาให้ตัวอ้วนๆ “ เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นยี้ผมเธอ ณิหลาก็เบ้ปากใส่เข้า แต่พอนึกอะไรออกจึงได้เอ่ยปากถามชายหนุ่ม“ อืม ลุงสนุ๊กได้โทรหาพี่ไหมคะ เห็นตอนเที่ยงพลอยโทรมาขอเบอร์พี่กับณิหลาไป บอกว่าลุงอยากได้น่ะ “ “ โทรมาสิ ลุงสนุ๊กบอกพี่ว่าไอ้คนร้ายที่มันทำร้ายน้อง มันหนีไปได้ ลุงเขาเลยโทรมากำชับพี่ ว่าให้ดูแลน้องดีๆ ว่าแต่ลุงสนุ๊กเป็นลุงแท้ๆ ของน้องเหรอ“ “ ไม่ค่ะ ลุงสนุ๊กเขาเป็นเพื่อนกับพ่อณิหลา แล้วก็เป็นพ่อของพลอยอีกที ลุงเขาเห็นณิหลามาตั้งแต่เด็ก ก็เลยเอ็นดูรักใคร่เหมือนลูกนะคะ “ คนฟังพยักหน้าว่าเข้าใจที่เธอพูด “ ณิหลาโชคดีแล้ว ที่มีคนดีๆ คอยเป็นห่วงเป็นใย เพราะจากที่ลุงสนุ๊กโทรมาคุยกับพี่ เขาคงจะเป็นห่วงณิหลามาก มีขู่พี่ด้วยนะ “ พูดจบชายหนุ่มก็หัวเราะขบขัน เมื่อนึกถึงตอนที่ได้คุยกับคุณลุงของแฟนสาว “ ขู่อะไรคะ ลุงเขาขู่อะไรพ
“ โอ้ย อะไรอีกวะเนี้ย “ วรรณิหลาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน อนิต้าก็แอบเดินย่องเข้ามาดึงผมเธอ“ คุณเป็นบ้าอะไร! “ “ ฉันก็จะมาเอาเลือดหัวแกออกไง “ อนิต้าจับกระดานวาดรูปของณิหลาขึ้นมาแล้วฟาดมันใส่เจ้าของผลงานซ้ำๆ จนวรรณิหลาก็ตั้งตัวไม่ทัน“ โอ้ย อย่า! หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ กว่าจะวาดได้ขนาดนั้น “ ณิหลาที่ห่วงงานมากเพราะใกล้ถึงกำหนดส่งลูกค้าแล้ว จึงโมโห ยกขาขึ้นตีนถีบอนิต้าไปเต็มแรง จนคู่กรณีล้มล้ม“ โอ้ย อีหมาบ้า แกคิดว่าถ้าแกเอาชนะฉันได้ แล้วแม่ณัฐจะโง่เอาแกทำสะใภ้เหรอ ““ ว๊าย ตายแล้ว “ ซึ่งมันก็พอดีกับที่ณัฐลีและคนอื่นเดินมาถึงพอดี “ หยุดน่ะ แกจะทำอะไรลูกฉัน “ คุณหญิงน้ำตาลรีบไปเอาตัวลูกสาวลุกขึ้น แล้วหันมาผลักวรรณิหลาจนร่างหัน “ พอเถอะพอ จะมาทะเลาะตบตีอะไรกันที่นี้ เอาละ คุณพี่น้ำตาล คุณพี่พาลูกสาวคุณพี่ กลับไปเถอะค่ะ “ ณัฐลีรีบเดินเข้ามายืนอยู่ระหว่างกลางของสองฝ่าย“ น้องหมายความว่ายังไงน้องณัฐ นี่น้องจะรับนางเด็กสก๊อยนี้เป็นสะใภ้งั้นหรือ แล้วลูกสาวพี่ล่ะ “ “ ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้พูดสักคำว่าจะยอมรับ ไม่ว่าใครทั้งนั้น “ ณัฐลีพูดพร้อมมองที่หญิงสาวทั้งสองสลับกัน คุณหญิงน้ำตาลเริ่มโ
บ้าน ไนยะหิ้วข้าวของเข้ามาส่งตัวน้อยที่ห้องนอน เขาเดินไปที่ประตูระเบียงแล้วเปิดแง้มผ้าม่านออกนิดหน่อย “ มีอะไรเหรอพี่หมอ? “ ณิหลาที่สงสัยว่าเขากำลังทำอะไรจึงเรียกถาม“ พายุไม่มาอีกเนอะ “ คนตัวใหญ่จึงหันมายิ้มกว้างให้เธอ ต่างจากคนฟังที่กำลังตกใจและมึนงง “ ถ้าพายุมาอีก พี่หมอจะทำไมคะ ““ ก็พี่นึกว่าจะได้นอนกอดแฟน “ เขาบอกแล้วยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเอง“ ทะลึ่ง ! พี่กลับห้องไปเลยน่ะ ดึกแล้วไปนอนเลย “ ณิหลาเดินเข้าไปหาเขาแล้วจับเขาหันหน้าไปที่ปะตู ใช้มือน้อยดันแผ่นหลังใหญ่ให้เดินออกไปจากห้อง ต่างจากคนโดนผลักที่ยังอ้อยอิ่งเอาแต่เดินอืดอาด“ ถ้าพายุมาอีกพี่จะรีบมาหานะครับ “ ไนยะหันหน้ามาหาเธอ แล้วเอามือดันประตูไว้ ก่อนจะทำปากจูจุ๊บบอกฝันดีเธอกลางอากาศ“ คนบ้า “ ณิหลาก็รีบปิดประตู แล้วหันหลังชนฝา ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนด้วยรอยยิ้มบ้านพงษ์พิสิฐ“ อ้าว คุณหญิงยังไม่นอนอีกหรือคะ ?” เอื้อยที่เดินมาปิดประตูบ้าน เห็นเจ้านายตนเองกำลังยืนจ้องไปที่บ้านหลังข้างกันจึงได้เดินเข้าไปหา “ ทำไมคนที่คิดว่าดี ถึงไม่ดีแบบที่คิดวะ “ ณัฐลีที่กำลังคิดเรื่องของอนิต้าอยู่พอดี เลยหันมาพูดกับแม่บ้าน“ มันก็เป็นแบ
เมื่อฝนหยุดตกคุณหมอณัฐชัยก็พาวรรณิหลากลับมาที่บ้านของพลอยไพรินตามสัญญา เพื่อให้ณิหลามาเอาอุปกรณ์วาดรูป และ งานของลูกค้าที่ค้างไว้กลับไปทำ “ หืม ณิหลาของพี่วาดรูปสวยขนาดนี้เลยเหรอ “ คุณหมอที่ยืนอยู่ข้างหลังแฟนสาว ยื่นหน้ามาวางตรงบ่าของน้องเพื่อมองผลงานที่น้องถืออยู่“ แต่ “ เมื่อหญิงสาวหันไปมองเขา คุณหมอก็สวยโอกาสจุ๊บที่ปากของเธอด้วยความไวแสง จนตัวณิหลาถึงกับนิ่งไป “ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ณิหลา “ เขาที่เห็นเธอนิ่งไปจึงเรียกเพื่อช่วยดึงสติ“ โอ้ย! “ แต่ตอนที่ณิหลาได้สติกลับชกไปตรงท้องของหมอหนุ่ม จนเขาร้องโอดโอย“ คนสวยโอกาส นิสัยไม่ดี “ เธอว่าเขา“ สวยโอกาสอะไร เขาเรียกว่าแสดงความรักกับแฟนต่างหาก “ “ เดี๋ยวเถอะ! “ คุณหมออมยิ้มแล้วรีบยกมือขึ้นมาบังหน้าตัวเอง เมื่อเห็นว่าเธอยกกำปั้นใส่ วรรณิหลาเห็นแบบนั้นเธอก็หัวเราะ“ ฮาฮ่า “ “ ตัวแสบ แกล้งพี่เหรอ “ ไนยะยืนตัวตรงเอามือลงแนบข้าง แล้วหันไปที่อุปกรณ์วาดรูปที่กระจัดกระจายอยู่“ ข้าวของบางอันเละเทะแบบนี้ จะยังใช้งานได้เหรอณิหลา “ เขาพูดพร้อมกับจับจานสีที่หักครึ่งเพราะโดนเยียบขึ้นมาดู“ ก็คงไม่ได้นั้นแหละค่ะ สงสัยคงต้องจกตังค์ซื้อก่อน ไม่งั
“ อย่ามาจับเลย พี่มีคนที่จะแต่งงานด้วยอยู่แล้ว แล้วทำไมถึงยังจะมาขอจีบณิหลาอีก “ เธอน้อยใจเขานัก รีบพาร่างกายของตนเองเดินหนีไปนั่งที่โซฟา“ คนนั้นแม่พี่เป็นคนหาให้ แต่พี่ไม่ได้ตกลงว่าจะแต่งกับนิต้าเสียหน่อย เพราะคนที่พี่ชอบคือณิหลานะ “ ไนยะก็รีบเดินเข้าไปนั่งข้างเธอ หญิงสาวก็หันมาจ้องเขาด้วยท่าทีแปลกใจ ก่อนจะถามขึ้น “ ณิหลาขอถามอะไรพี่หน่อยสิ วันนั้นที่พี่หมอไปช่วยณิหลา พี่หมอไปได้ยังไง รู้ได้ไงว่าณิหลากำลังตกอยู่ในอันตรายคะ “ เธอจ้องหน้าเขารอเอาคำตอบ ไนยะก็เผยยิ้ม แล้วจึงตอบหญิงสาวไปตามจริง “ เพราะว่า พี่ฝัน “ “ ห๊ะ! เพราะฝันเนี้ยนะ! “ “ ใช่ ฝัน แต่เป็นฝันที่ไม่ดีเท่าไหร่ พี่ก็เลยเป็นห่วง แล้วขับรถไปดูน้อง “ ณิหลาจ้องคนพูดเหมือนไม่อยากจะเชื่อ“ แสดงว่าที่ณิหลา รอดมาได้เป็นเพราะความฝันงั้นเหรอ แล้วพี่หมอฝันว่าอะไร “ เธอรีบถามเขากลับอย่างใคร่รู้ แต่ไม่ทันที่คนพี่จะได้ตอบฟ้าก็ร้องเสียงดังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย“ ว๊าย!! “ วรรณิหลาตกใจรีบดีดตัวขึ้นนั่งตักคุณหมอหนุ่มอย่างลืมตัว “ กลัวเหรอ? “ เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ ทำให้ณิหลาหันมามองเขา จมูกของทั้งคู่ก็แนบชิดจนมันถูโดนกัน ซึ่งรับรู้ถึง
“ แล้วนี่กินข้าวเย็นหรือยัง ไปกินข้าวกับพี่ที่บ้านแม่ไหม “ “ หือ อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าวเอาน่ะ “ ณิหลารีบปฏิเสธเขาทันที ถ้าเธอไป คงได้ไปกัดกับแม่ของเขาอีกแน่ เธอไม่อยากดูแย่ในสายตาเขาไปมากกว่านี้แล้ว “ ถ้าอย่างนั้นพี่จะให้เอื้อยหาอะไรมาให้กินนะ “ “ ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวณิหลาหาอะไรกินเองก็ได้ ว่าแต่ถ้าพี่กินข้าวกับแม่เสร็จแล้ว พาณิหลากลับบ้านได้มั้ย “ ไนยะทำหน้าแปลกใจทันที เธอไม่อยากจะอยู่กับเขาแล้วหรือ “ ณิหลาแค่จะไปเอาของค่ะ “ เธอที่เห็นสีหน้าแปลกใจของเขา จึงรีบตอบเฉลยถึงเหตุผล“ อืม ได้งั้นเดี๋ยวพี่เข้าบ้านไปอาบน้ำก่อน “ ชายหนุ่มเดินเข้าบ้านไป โดยมีณิหลายืนมอง เธอมองไปทั่วบริเวณบ้านสองชั้นโมเดิร์นหลังนี้ด้วยความแปลกใจ“ ทำไมเวลาเราอยู่ที่นี้ ถึงได้รู้สึกว่ามีคนมองตลอดเวลาด้วยนะ “ พูดจบเธอก็ตัวสั่นเพราะอยู่ ๆ ก็ขนลุกซู่ หน้ามนรีบหันซ้ายมองขวาแล้วจึงรีบวิ่งเข้าบ้านตามไนยะไป บ้านพงษ์พิสิฐ ทุกคนกำลังนั่งทานข้าวกันไปได้ระยะหนึ่งแล้ว ไนยะก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมด พร้อมลุกยืนขึ้น“ จะไปไหน “ คนเป็นแม่รีบทักลูกชายทันที ไนยะจึงหันมาพูดกับแม่“ กินข้าวเสร็จแล้วนี่ครับ ผมจะรีบไป
โรงพยาบาลทูว์เอ็นวายหมอไนยะนั่งเอามือเท้าแก้มอยู่ที่โต๊ะทำงาน ในหัวก็คิดเห็นแต่ใบหน้าเรียบร้อยอ่อนหวานของคนในความฝัน กับ หน้าตาทะเล้นซุกซนของวรรณิหลาที่อยู่กับตัวเขาในตอนนี้ “ หรือว่าจะไม่ใช่คนเดียวกันนะ แต่หน้าก็เหมือนกันขนาดนั้นจะไม่ใช่ได้อย่างไร จะบอกว่าคิดเยอะจนเก็บไปฝันก็ไม่น่าใช่ ในเมื่อเราก็ไม่เคยเจอณิหลามาก่อนหน้านี้ แต่ที่ฝันเห็นหน้ากลับชัดมาก “ เขาเริ่มถกเถียงไปมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ในหัวของตนเอง “ เฮ้อ ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราก็มีณิหลาในชีวิตแล้วนี่ “ เมื่อนึกถึงเธอแล้วเขาก็อมยิ้ม เจ้าเด็กแสบ วันนี้ทำคุณแม่ของเขาไว้เสียแสบเชียว“ คุณหมอคะ คนไข้ที่นัดไว้มาถึงแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังรอคุณหมออยู่ “ พยาบาลเดินเข้ามาแจ้งกับเขา“ อืม ขอบคุณนะนารา เดี๋ยวผมออกไป “ เขาลุกพรวดพราดหมดเวลามานั่งพักนั่งคิดถึงเธอแล้ว มือหนาหยิบเสื้อกาวน์มาสวมใส่ แล้วจึงเดินตามพยาบาลออกไป ที่บ้านของคุณหมอไนณิหลานั่งเอามือเท้าคางอยู่ที่บันได ชะเง้อหน้ามองออกไปข้างนอก“ เฮ้อ อยู่แบบนี้ไม่รู้จะทำอะไรเลย น่าเบื่อ คิดถึงกระดาษ คิดถึงพู่กัน พี่หมอจะกลับมากี่โมงนะ “ พูดจบก็ลุกยืนเดินไปเดินมา“ ณิหลาอยากไปเอาของอะ “
“ ณิหลาก็บอกไปแล้วนี่ค่ะ ว่าเป็นนักวาดอิสระ ไม่ใช่สก๊อย ““ แต่งตัวแบบนี้ ใครเห็นก็ต้องคิดว่าเป็นสก๊อย แล้วอาชีพวาดรูปมันจะได้เงินเท่าไหร่กันเชียว นี่เธอคิดจะมาเกาะลูกชายฉันกินใช่มั้ย “ ด้วยความเป็นแม่เจ้าระเบียบ ณัฐลีคงจะไม่ยอมแน่ถ้าจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาหลอกลูกชายเธอ“ เธอจะเอาเท่าไหร่ ?” หญิงกลางคนพูดออกมาอีกเมื่อหญิงสาวเงียบไม่ตอบ“ ห๊ะ ? “ คนฟังก็ถึงกับงุนงง“ ถ้าฉันจะจ้างให้เธอออกไปจากชีวิตลูกชายฉัน เธอจะเอาเท่าไหร่ “ คำถามแสนดูถูกของณัฐลี ทำเอาณิหลาเริ่มหัวเสีย เธอจึงตอบกลับคนแก่หัวโบราณตรงหน้ากลับอย่างประชดประชัน“ โธ่ คุณแม่คะ พี่หมอเขาทั้งสูงทั้งขาว หน้าตาดีหุ่นดี แถมยังเป็นหมออีก ตรงตามมาตรฐานของณิหลาไปหมด ถ้าณิหลาได้เป็นเมียพี่หมอคงจะสบายไปทั้งชาติ “ คนที่ขึ้นชื่อว่าแม่หวงลูกชายได้ฟังก็เลิกคิ้วขึ้นลงไปตามท่าทีของคนตรงหน้า “ ถ้าคุณแม่อยากจะจ้างให้ณิหลาออกไปจากชีวิตพี่หมอ ก็คงต้องจ่ายแบบให้ณิหลาสบายไปทั้งชาตินะคะ ณิหลาถึงจะยอมตกลง “ คนพูดบอกพร้อมกับทำตาเล็กตาใหญ่ใส่ว่าที่แม่ย่า จนณัฐลีต้องกุมขมับ“ คุณไน “ เสียงของแม่บ้านเรียกชื่อของคนที่มาใหม่ ณิหลารีบหันไปมองจึงเห็น
[“ อืม งั้นแกก็อยู่กับพี่หมอของแกไปก่อนนะ พ่อเขาโทรบอกเพื่อนที่เป็นตำรวจให้แล้ว ป่านนี้คงจะตามไปดูพวกมันอยู่ ว่าแต่แกไม่เป็นอะไรแน่นะ หรือ จะให้ฉันกลับไปหาก่อนไหม “] พลอยไพรินที่คุยสายอยู่กับวรรณิหลา พูดกับเพื่อนอย่างเป็นห่วง “ อย่าเลย แกจัดการทางนั้นให้เสร็จเถอะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรมากแล้ว ถือว่ารอดตายที่อยู่ ๆ พี่หมอไนก็ขับรถไปหากลางดึก “ ณิหลาบอกกับเพื่อนพร้อมท่าทีสงสัยไม่น้อย [“ อืม แปลกเนอะ แล้วแกไม่ได้ถามพี่เขาเหรอ ว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ไปหาแกดึกขนาดนั้น “] “ ยังเลย เมื่อเช้าฉันเองก็ยังคิดไม่ถึงเรื่องนี้ พี่หมอเขารีบไปทำงานด้วยก็เลยไม่ได้ถาม แล้วอีกอย่างทั้งที่ตอนแรกฉันมั่นใจแล้วแท้ๆ ว่าจะสู้ไอ้วิสิตได้ แต่พอได้เจอกับเหตุการณ์แบบนั้นอีก ฉันกลับเป็นฝ่ายควบคุมสติไม่ได้เอง แย่ที่สุด “ ณิหลาก้มหน้าพูดอย่างรู้สึกผิด ความมั่นใจของเธอเกือบทำร้ายตัวเองแล้วมั้ยล่ะ [“ เอาน่า อย่าคิดมาก จิตใจแกคงจะยังไม่แข็งแรงพอแหละณิหลา แต่แกไม่ได้เป็นอะไรไปก็ดีแล้ว “ ] “ อืม ฉันก็คิดแบบนั้น โชคดีของฉันจริงๆ ที่มีพี่หมอ “[“ อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องไปช่วยงานเขาแล้ว คิดว่าอีกสักอาทิตย์คงจะได้กลับ
“ ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยค่ะ อย่า อย่าทำร้ายฉัน ช่วยด้วย !” ร่างของหญิงสาวที่คุ้นเคย กำลังวิ่งหนีตาแก่คนหนึ่งในมือของมันถือขวดเหล้าวิ่งเข้าใส่เธอ แววตาของมันนั้นเต็มไปด้วยตัณหา “ มึงจะไปไหน “ ร่างของชายแก่วิ่งมายืนประจันหน้ากับหญิงสาว “ อย่าทำอะไรให้ฉันเลย ขอร้องละ “ “ ฮาฮ่า กูต้องฟังมึงด้วยหรือไง “ “ อ๊าย “ เสียงกรีดร้องดังแสบแก้วหู“ อย่าๆ อย่า!!! “ ณัฐชัย หรือ ไนยะ ดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยเนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ “ ฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอ สมจริงเกิน จนผมอยากจะรู้เต็มทีแล้ว ว่าคุณเป็นใคร มีตัวตนอยู่ในโลกนี้ จริงๆ หรือเปล่า “ คุณหมอหนุ่มบ่นพึมพำออกมา ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยโอเคนัก เนื่องจากเขามักจะฝันเห็นผู้หญิงคนนี้ นับเวลาได้ก็ 5 ปีมาแล้ว จนพูดว่านานจนเขาแอบผูกพันกับเธอไปแล้วก็ว่าได้ รถหรูวิ่งเข้ามาจอดที่ลานวัดแห่งหนึ่ง แถวชานเมือง สองร่างกายเปิดประตูลงมาจากรถ “ ไอ้หนึ่งมันยังมาไม่ถึงอีกเหรอ ?” พลอยเจนก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ พร้อมกับบ่นพึมพำไม่พอใจเพราะยังไม่เห็นคนที่นัดไว้โผล่หน้ามา“ มันบอกว่ามันออกมาพร้อมเรา ป่านนี้คงใกล้จะถึงแล้วมั้ง “ ไนยะได้ตอบคำถามของเธอพร้อมกับกำลังเ
Comments