“ หมอ? “ วรรณิหลาหันมองหน้าคนหล่อที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเธอด้วยความแปลกใจ
“ อ๋อ ผมเป็นหมอครับ เอื้อยก็เลยเรียกผมแบบนั้น แล้วคุณ? ผมถามได้มั้ยว่ามีเรื่องอะไรถึงได้ถูกวางยามาแบบนี้ ?” ไนยะที่สงสัยนั่งคิดนอนคิดมาทั้งคืนว่าเธอไปมีเรื่องกับใครถึงได้ถูกทำร้ายมาเช่นนี้ หรือมันจะเป็นแบบที่เขาฝัน? คนที่ฟังก็มองหน้าคนถาม แล้วเหลือบไปมองที่พี่สาวแม่บ้าน
“ อ๋อ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เอื้อยขอตัวไปก่อนนะคะ ออกมานานเดี๋ยวคุณหญิงจะสงสัย “ เอื้อยที่รู้ตัวว่าอยู่เป็นก้างจึงรีบหันหลังกลับออกไป พร้อมกับไม่ลืมหันกลับมาปิดประตูห้องให้ทั้งคู่ด้วย
“ บอกผมได้มั้ยครับ เผื่อว่าผมจะสามารถช่วยอะไรคุณได้ ในฐานะหมอ “ หญิงสาวบนเตียงเริ่มจ้องมองหน้าของชายหนุ่ม เธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับคิดในใจว่า มันยังมีผู้ชายที่หล่อ และ แสนดีแบบนี้อยู่ในโลกนี้อีกหรือ แถมยังเป็นหมออีก ถ้าได้ทำผัวคงจะสบายไปทั้งชาติ
“ ณิหลาครับ “
“ ห๊ะ! “ คนเหม่อรีบได้สติเมื่อเขาเรียกชื่อ เขาที่สังเกตอยู่จึงถอดใจกับคำตอบที่อยากจะได้ไปเอง
“ ถ้าคุณยังไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร เพราะเราเองก็เพิ่งจะรู้จักกัน ถ้างั้นคุณลุกมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะครับ ผมจะลงไปหาอะไรให้กิน เสร็จแล้วจะไปส่ง “ เขาบอกกับเธอ จากนั้นก็ลุกเดินออกไป
“ ดูดี ดูดีจริงๆ ดูดีไปหมด ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นใครดูดีขนาดนี้มาก่อนเลย คุณหมอไปอยู่ไหนมาคะ ถึงปล่อยให้หนูโตมาถึงอายุ 22 เนี้ย “ วรรณิหลา บ่นพึมพำตามหลังของคนที่เดินออกไป นี้เธอหลงรักชายหนุ่มที่พึ่งเจอเข้าให้แล้วเหรอ ?
วรรณิหลาตอนนี้เปลี่ยนกลับมาใส่ชุดนอนลายหมีของเธอแล้ว เดินลงมาที่ชั้นล่าง สายตาของหญิงสาวมองไปยังโต๊ะวางโชว์กรอบรูปที่อยู่ใกล้กับบันได
“ พ่อเป็นคนญี่ปุ่นเหรอ ไม่น่าละ ถึงได้ชื่อไนยะ “ ณิหลายืนมองรูปสมัยเด็กของหมอหนุ่มด้วยรอยยิ้ม คนอะไรหล่อตั้งแต่เด็กเลย
“ ว๊าย! “ แต่เมื่อเธอหันกลับมาก็ต้องตกใจที่เห็นเขามายืนอยู่ข้างหลัง
“ ณิหลา! “ แขนของคุณหมอหนุ่มเอื้อมมากอดเอวของหญิงสาวที่กำลังจะล้มเอาไว้ แล้วดึงเธอเข้ามาชิดตัว ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ดวงตาสองคู่ที่กำลังจ้องมองกัน ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของวรรณิหลาเต้นไม่เป็นจังหวะ ใช่เลย อาการแบบนี้ ต้องคนนี้แล้วแหละ !
“ เป็นอะไรไหมครับ “ เสียงจากเขา ทำให้เธอที่กำลังเพ้อฝันไปไกลได้สติกลับมา มือเล็กรีบดันอกแน่นของเขาออก แล้วยกขึ้นมาจับเส้นผมทัดหูกลบเกลื่อนความเขิน
“ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะคะที่ช่วยจับ “
“ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ ผมคิดว่าคุณจะหน้ามืดเป็นลมเสียอีก เราไปกินข้าวกันเถอะ แล้วเดี๋ยวผมจะไปส่ง “
“ อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ ปกติฉันก็ไม่ค่อยกินข้าวเช้าน่ะ “ หญิงสาวรีบปฏิเสธเขาอย่างเกรงใจ ปกติเวลานี้เธอคงจะยังไม่ตื่น
“ เฮ้อ “ คุณหมอถอนหายใจเสียงดัง “ คุณรู้หรือเปล่าครับว่าการไม่กินข้าวเช้า มันมีผลกระทบต่อร่างกายขนาดไหน เมื่อกี้คุณยังไม่มีแม้แรงจะยืนเลย “ คนฟังที่สังเกตสีหน้าเป็นกังวลของคุณหมอแล้ว เธอก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยทานข้าวเช้าเลย
“ ถ้าอย่างนั้น วันนี้ฉันกินข้าวเช้าร่วมกับคุณก็ได้ค่ะ “ คุณหมอที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มหวานอย่างพอใจ ทำเอาวรรณิหลาใจละลายเลยทีเดียว
หน้าบ้านของพลอยไพริน
“ ส่งฉันแค่นี้ก็ได้ค่ะ “ รถของคุณหมอณัฐชัยที่อาสามาส่งสาวได้จอดเทียบหน้าบ้านที่หญิงสาวชี้นิ้วบอก
“ หลังนี้คือบ้านของคุณเหรอ? “ เขาถามอย่างแปลกใจ มันหน้าแปลกมากที่บ้านของเธออยู่ใกล้กับบ้านของเขาแค่นี้ แต่เขากลับไม่เคยเจอเธอมาก่อน หรือที่เขาบอกกันว่าทุกอย่างมีเวลาของมันนั้น จะคือความจริง
“ ไม่ใช่หรอกค่ะ ที่คุณถามฉันว่าไปทำอะไรมาถึงถูวางยานั่นน่ะ เรื่องมันเกิดที่บ้านฉัน ส่วนหลังนี้เป็นบ้านของเพื่อนฉันนะคะ “ คนพูดบอกกับเขาด้วยรอยยิ้ม แต่คนฟังกับรู้สึกหดหู่ใจ นี้แม้แต่บ้านของตัวเธอเองยังไม่ปลอดภัยเลยเหรอ ก็ว่าละทำไมเขาถึงฝันถึงเธอแบบนั้น เขาจะต้องรู้ให้ได้เลยว่าเรื่องที่เขาฝันมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า แล้วเขาเองก็จะต้องช่วยเหลือผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ให้ได้
“ คุณหมอไนคะ ? “
“ ค ครับ! “ คนที่กำลังเหม่อลอยรีบได้สติจ้องคนตรงหน้า
“ ฉันว่าจะขอเบอร์ของคุณไว้จะได้หรือเปล่า เห็นว่าคุณเป็นหมอ ถ้าฉันมีปัญหาสุขภาพจะได้โทรไปปรึกษาน่ะ” ณิหลายื่นโทรศัพท์ให้กับคุณหมอด้วยท่าทีเคอะเขิน เกิดมายังไม่เคยขอเบอร์ผู้ชายก่อนเลย เธอมีพิรุธอะไรออกไปหรือเปล่านะ แต่โชคดีที่คุณหมอหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เขาเอามือถือของเธอไปกดเบอร์โทรของตัวเองให้ ซึ่งต่อให้หญิงสาวไม่ขอเขาก่อน เขาก็ว่าจะขอเธออยู่เหมือนกัน ผู้หญิงที่เขาอยากเจอมาตลอด 5 ปีมาอยู่ตรงหน้าแบบนี้ จะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร
“ อย่าลืมโทรหาพี่นะครับ น้องณิหลา “
เย็นวันเดียวกัน เจระวี คาเฟ่“ เอ้อ มึงพูดจริงดิ? “ พลอยเจนเมื่อได้ฟังเพื่อนหนุ่มเล่าว่าเขาเจอสาวในฝันแล้ว ก็ถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ “ ได้เจอตัวจริงน้องแบบนี้แล้ว เป็นยังไงบ้างล่ะ ?” หนึ่งเดียวที่ร่วมอยู่ด้วยก็ถามอย่างสนใจ“ สวยปะ? “ เสี่ยโอมก็ถามขึ้นอีกด้วยท่าทีตื่นเต้น ทำเอาไนยะรีบหันไปจ้องไอ้เพื่อนแสนเจ้าชู้ของเขา“ กูฟ้องน้องครีมน่ะไอ้โอม !” “ อ้าว กูก็ถามเฉยๆ แค่อยากจะรู้ว่าผู้หญิงในฝันของมึงเธอหน้าตาเป็นไง แต่ต่อให้สวยก็สู้เมียกูไม่ได้หรอกบอกเลย “ คนโดนฟ้องก็ขิงอวยเมียกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ ทำเอาไนยะถอนหายใจแล้วส่ายหน้า“ กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีว่ะ หน้าน้องเหมือนคนที่กูฝันเห็นก็จริงอยู่ แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนกับที่ฝัน “ “ มึงจะบอกอะไร “ พลอยเจนถามเพราะสงสัย คนโดนถามก็หันมาจ้องหน้าเพื่อน “ ก็น้องณิหลาที่กูเจอ ดูเป็นคนน่ารัก ร่าเริง ตรงไปตรงมา แต่คนที่อยู่ในความฝันของกูกลับเป็นคนที่ดูเศร้า หดหู่ บอกไม่ถูกเลย” เพื่อนๆ ที่ได้ฟังหมอหนุ่มบอกก็หันไปจ้องหน้ากันด้วยความรู้สึกเป็นห่วง“ มึงคิดมากเรื่องงานแล้วเก็บไปฝันเองหรือเปล่า ถึงได้ฝันออกมาแบบนั้นน่ะ “ หนึ่งเดียวเป็นคนพูดขึ้นก่อน แล
บ้านพงษ์พิสิฐนาง ณัฐลี นั่งจิบชาชมสวนอยู่ที่หลังบ้านของเธอ ก่อนที่จะมีเด็กสาวเดินเขามาประจบ“ สวัสดีค่ะแม่ณัฐ วันนี้นิต้าอบขนมเลยเอามาฝากค่ะ “ อนิต้านั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างข้างณัฐลี แล้วก็ยื่นกล่องคุกกี้ให้“ ขอบใจจ้ะ หนูนิต้านี่ช่างเป็นแม่บ้านแม่เรือนจริง ๆ “ “ ฮาฮ่า ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ นิต้าก็แค่ชอบทำขนมเฉยๆ “ อนิต้าตอบกลับด้วยท่าทีเขินอาย“ แต่เสียดายนะคะที่คุณหมอไนกลับแอบไปมีแฟนแล้ว “ แม่บ้านที่ชื่ออ้ายผู้ยืนอยู่ข้างคุณหญิงณัฐลีได้บ่นพึมพำออกมา แต่กลับสร้างความสนใจให้นายทั้งสองเป็นอย่างมาก “ แกพูดอะไรอ้าย ลูกชายฉันไปมีแฟนตอนไหนห้ะ “ “ นั้นสิ อ้ายเอาอะไรมาพูด “ คนบ่นรีบยิ้มแห้งรับ เพราะไม่คิดว่าเจ้านายทั้งสองจะได้ยินตัวเองพูดเมื่อกี้ “ บอกมา “ ณัฐลีจ้องตาดุไปยังคนใช้ เล่นเอาอ้ายกลืนน้ำลายลงคอไปกลืนใหญ่“ เอ้อคือ วันก่อนอ้ายเห็นคุณหมอไนมาตามอีเอื้อยไปที่บ้านตอนดึกๆ พอมันกลับมาอ้ายถามกับมัน มันก็บอกว่าคุณหมอไนพาผู้หญิงหน้าสวย อายุประมาณ 20 ต้นๆ นี่ละค่ะ มานอนที่บ้าน “ ความไม่อยากจะเล่า แต่อ้ายก็ใส่ซะมันปาก “ อะ ที่สำคัญนะคะคุณๆ ผู้หญิงคนนั้นโดนวางยาเสียสาวมาด้วยค่ะ “ “ ห๊
“ ไอ้สรรหา! “ เสียงหวานของสองสาวประสานเรียกชื่อมันขึ้นพร้อมเพียงกันอย่างไม่ชอบใจ“ กูแค่แวะมาทักทายพวกมึงน่ะ อยากบอกให้รู้ว่าเดี๋ยวนี้กูมีรถขับแล้วนะ จะไปไหนมาไหนก็ระวังตัวกันด้วย เอ้อ อีกอย่างอีณิหลา พ่อกูเองก็ออกจากคุกมาแล้วเหมือนกันน่ะ ฮาฮ่า “ คนพูดหัวเราะอย่างคนวิกลจริต จากนั้นมันก็กลับเข้าไปในรถแล้วขับหนีไป“ ไอ้วิสิตมันออกจากคุกมาแล้วเหรอ “ พลอยไพรินบ่น จนข้างๆ ที่โมโหโวยวายออกมา “ มันควรจะต้องติดคุกตลอดชีวิตด้วยซ้ำ โทษฐานที่มันทำแบบนั้นกับวิสา อ๊าย!! “ “ เฮ้ยณิหลา! แกเป็นอะไร! “ “ ฉันก็แค่โกรธที่ตอนนั้นเอามันเข้าคุกเพราะเรื่องนั้นไม่ได้ “ วรรณิหลาพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหล จนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบยกมือขึ้นลูบหลังปลอบใจให้“ ไม่เป็นไรน่ะณิหลา แต่ตอนนี้ขาแกเจ็บนี่ สงสัยมันคงถูกับพื้น ดูสิถลอกหมดเลย “ พลอยไพรินจับขาของเพื่อนที่ใส่กางเกงขาสั้นเหนือหัวเข่า ทำให้หัวเข่าและหน้าแค่งของวรรณิหลาถลอกตอนที่ล้มเมื่อกี้ ทั้งสองหันจ้องหน้ากัน ก่อนจะเห็นว่ามีรถเบนซ์สีขาวมาจอดใกล้กับพวกเธอที่นั่งกันอยู่ตรงข้างถนน“ พวกเธอเป็นอะไรหรือเปล่า “ ผู้หญิงใส่ชุดพยาบาลเดินลงจากรถ แล้วเข้ามา
“ ฮือๆ หมอ “ คิดเช่นนั้นแล้วเธอก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างควบคุมไม่ได้“ อ้าว เป็นอะไรไป เจ็บแผลเหรอครับ “ คุณหมอหนุ่มพยายามจะหาวิธีปลอบเธอ แต่ถ้าถามว่าเขาเคยปลอบใจผู้หญิงมาก่อนไหม ก็ไม่เคย เขาจึงทำได้เพียงยืนเอียงตัวไปมา ไม่รู้ว่าจะต้องเอาตัวเองไปไว้ตรงไหน จนหญิงสาวซบลงที่อกของเขา คุณหมอไนจึงถือวิสาสะเอามือยกขึ้นลูบหัวให้“ มีอะไรไม่สบายใจก็ระบายออกมาน่ะ ร้องออกมาเลย แล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง “ “ มา. อะ หมอไน “ นาราที่กำลังเดินเข้ามา เจอทั้งสองเข้าก็ตกใจ คุณหมอหนุ่มจึงรีบหันหน้าไปใช้สายตามองไปที่เธอ“ รู้จักกันหรือคะ “ “ คุณเอาเอกสารบนโต๊ะออกไปจัดการให้ผม เดี๋ยวทางนี้ผมดูเอง “ “ อ๋อ ค่ะ ๆ “ นาราอมยิ้มนิดหน่อย แล้วรีบวางน้ำยาล้างแผลในมือ สลับกับจับเอาเอกสารบนโต๊ะเดินออกมา ก่อนมาเจอเข้ากับพลอยไพรินที่กำลังจะเดินเข้าไปพอดี“ อ้าวพี่ เพื่อนหนูอยู่ในนั้นเหรอ “ “ อย่าพึ่งเข้าไปเป็นก้างเลย มานี่มา “ พี่สาวพยาบาลจึงรีบจูงมือพลอยไพรินออกไปทางอื่น “ โอเคแล้วหรือยัง “ หมอไนที่เห็นว่าหญิงสาวดันตัวออกห่างเขาแล้ว จึงถามกับเธอแล้วเอาผ้าเช็ดหน้ายื่นให้ วรรณิหลาก็รับเอาแล้วพยักหน้าต่อคำถามของเขา “ ข
“ เดี๋ยว “ “ อะไรคะ “ “ ก่อนจะโทรหาเพื่อนน่ะ โทรหาพี่ก่อนได้มั้ย “ เขาจ้องตาหวานอ้อนใส่เธอ จนณิหลาแอบหูแดงใบ้กินเกือบพูดไม่ออก“ จะให้โทรหาทำไมคะ พี่หมอก็อยู่ต่อหน้าณิหลาแล้วนี่ “ คุณหมอผุดยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของคนตรงหน้า“ ก็ตั้งแต่ที่ณิหลาเอาเบอร์พี่ไป ก็ไม่เห็นจะโทรหาพี่เลย รู้หรือเปล่าว่าพี่รอสายเข้าจากเราทุกวัน “ คนฟังมีทีท่ากลั้นยิ้มจนแทบจะไม่อยู่ หญิงสาวแอบเข้าข้างตัวเองเบาๆ ว่าเขาต้องมีใจให้เธอเหมือนกันเป็นแน่“ ถ้างั้นเดี๋ยวณิหลา โทรติดหาคุณหมอก่อน แล้วค่อยโทรหาเพื่อนแล้วกันค่ะ “ เธอพูดจบก็รีบหันหน้าหนีไปทำตามที่พูด หน้ามนเผยยิ้มคนเดียวจนแก้มปริ ส่วนคุณหมอเห็นแบบนั้นก็ทำเป็นเดินหนีเอายาไปเก็บ [“ หั่นแน่ ใส่ยากันเสร็จแล้วหรือคะ น้องณิหลา “ ] เมื่อโทรติดไปที่พลอยไพริน คนรับก็แซวเพื่อนใหญ่“ อะไรของแกยัยพลอย “[“ ก็ไม่อะไร แค่ฉันจะบอกว่าฉันกลับมาบ้านแล้วน่ะ “] “ ห๊ะ แล้วแกกลับก่อนได้ไง แล้วฉันอะจะกลับไง ทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอ “ ณิหลาพูดกับเพื่อนเสียงดังเพราะตกใจ ทำเอาคุณหมอหนุ่มที่อยู่ใกล้ก็แอบยืนฟังไปด้วย [“ก็พี่นาราบอกว่าแกอยู่กับคุณหมอไนในห้อง ฉันก็ไม่อยากอยู่เป็นก้าง
“ หุย ให้มันน้อยๆ หน่อยนะจ๊ะ “ พลอยไพรินเดินเข้ามาจับที่แขนเพื่อนพร้อมกันเสียงแซว เมื่อเห็นเพื่อนมองตามรถคุณหมอตาไม่กระพริบ“ พูดแบบนี้ อยากรู้ล่ะสิ “ ณิหลาหันไปจ้องเพื่อน“ ใครบอก แต่แกเล่ามาเลยน่ะ “ “ ไม่ละ ไม่เล่าเว้ย “ สองเพื่อนรักโต้ตอบกันไปมา“ ณิหลา ฉันเพื่อนรักแกน่ะ เมื่อกี้ยืนคุยอะไรกัน ยืนซะใกล้เชียว สิงได้คงสิงไปแล้วนั่น “ พลอยไพรินถามเพื่อนที่กำลังเดินไปนั่งที่โซฟาในบ้าน ก่อนที่ตัวเธอจะรีบหันไปปิดประตู “ เมื่อกี้เขาชวนฉันไปเที่ยวน่ะ “ ณิหลาบอกกับเพื่อนด้วยท่าทีเขิน ทำให้เพื่อนอย่างพลอยยิ่งฟังยิ่งอยากจะกรี๊ดออกมา“ จริงเหรอ เดตแรกใช่มั้ยเนี้ย “ “ บ้า เดตอะไรล่ะ แค่ไปเที่ยว “ ณิหลารีบปฏิเสธเพื่อน ใบหน้าของเธอก็เปื้อนยิ้มใบหูแดงก่ำ“ เหรอ ถ้าอย่างนั้นแกก็รีบจับคุณหมอไนยะมาเป็นผัว เอ้ย แฟนให้ได้ดิ “ “ บ้า พลอย “ “ เอ้า เขินๆ หน้าแดงจนเป็นมะเขือเทศแล้วเพื่อน วาสนาผู้ใดนอ จะได้เป็นเมียหมอเนี้ย “ “ แกหยุดแซวเลยนะพลอย จะให้ฉันเขินจนตายเลยหรือไง “ ณิหลารีบลุกแล้วค่อยๆ เดินหนีเพื่อนไป“ บ้า มีแบบนั้นด้วยเหรอ ฮาฮ่า “ “ พ่อ อีณิหลานี้ไม่เจอมันนาน มันสวยขึ้นเยอะเลยเนอะ “ สรรหาพู
ที่สวนแห่งหนึ่งในย่านชานเมืองเจ้าของรถเบนซ์ขับรถเข้ามาจอดที่ลาน จากนั้นจึงเดินอ้อมมาช่วยกุลสตรีลงจากรถ“ พี่หมอไม่เป็นไรค่ะ ณิหลาเดินเองได้แล้ว “ “ ได้ไงครับ พี่ก็บอกแล้วไง ว่าพี่จะเป็นขาให้น่ะ “ เขาจ้องเธอเสียตาหวานเยิ้ม เล่นเอาวรรณิหลาพูดไม่ออก แล้วยอมจับมือให้เขาพาเธอลงจากรถแต่โดยดี หญิงสาวมองรถกอล์ฟสองที่นั่งที่พนักงานสวนขับมาจอดต่อหน้าทั้งสอง “ เราจะนั่งเจ้ารถนี่ไปหรือคะ “ เธอรีบหันมาถามคนข้างกายอย่างตื่นเต้น“ ใช่ครับ ขี่เจ้านี้จะได้ชมนกชมไม้เห็นวิวของที่นี้ได้ชัดขึ้น “ คนพูดมองคนที่ยืนยิ้มตื่นเต้นด้วยความเอ็นดู ทำไมเวลาอยู่ใกล้เธอแล้วชีวิตของเขามันถึงดูสดใสขึ้นทันตาแบบนี้นะ.ทั้งคู่นั่งรถกอล์ฟไฟฟ้าคันนั้นเข้าไปในสวน มองดูสัตว์ต่างๆ ที่ถูกเลี้ยงปล่อยเอาไว้ ดูทุ่งดอกไม้แสนสวย พร้อมกับต้นไม้ใหญ่ เลียบสองฝั่งของถนน“ เฮ้ย นั่นลิงหรือเปล่าคะ “ วรรณิหลามองไปเห็นเจ้าลิงน้อยวิ่งอยู่ที่สวนก็ร้องทักอย่างตื่นเต้น“ ใช่ อยากลงไปให้อาหารมันมั้ย พี่เตรียมมาด้วยนะ “ หญิงสาวรีบหันไปพยักหน้าให้คุณหมอไน เขาเห็นแบบนั้นจึงจอดรถ แล้วเดินลงมาจูงหญิงสาว“ ขาเจ็บอยู่แบบนี้ทำอะไรก็ระวังตัวด้วย เข้าใ
“ เหรอ แต่พี่ว่าพี่แก่แล้ว แล้วพี่ก็อยากจะมีเมียแล้วด้วย “ เขาบอกพร้อมโน้มตัวไปใกล้เธอ ดวงตาวาววับของเขาจ้องไปที่ตาหวานของหญิงสาว เล่นเอาวรรณิหลาต้องแอบกลืนน้ำลายลงคอซ้ำๆ หลายรอบทีเดียว “ เหรอคะ แล้วจะแต่งวันไหนเหรอ? “ เธอจึงแกล้งถามเขาไป ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาจะบอกอะไรกับเธอ “ ถ้าณิหลาตกลงคบกับพี่ พี่จัดงานแต่งของเราสองคนพรุ่งนี้เลยก็ได้ “ เขาจับมือของเธอขึ้นมาหอมในขณะเดียวกันที่ดวงตาก็ยังจ้องเธอไม่ยอมวาง วรรณิหลาที่ยังตกใจกับคำตอบของเขาก็เอาแต่นั่งนิ่ง เธอรู้ว่าเธอชอบเขา แต่หัวใจดวงน้อยของเธอมันกลับอยากจะเล่นตัวขึ้นมานี่สิ “ แต่เราพึ่งจะเจอกันไม่กี่วันเองนะคะ พี่คิดว่าพี่รู้จักณิหลาดีแล้วเหรอ “ คำพูดของเธอทำให้เขาอมยิ้มแล้วคิดอยากจะบอกเธอเรื่องความฝันของตัวเองขึ้นมา “ ณิหลารู้มั้ยว่าที่ผ่านมาพี่ไม่เคยจีบ หรือว่าคบกับใครแบบจริงจังมาก่อนเลย เพราะมีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชอบมายึดคลองความฝันของพี่ พี่มักจะฝันเห็นเธอคนนั้นอาทิตย์ละ 3-4 วัน จนทำให้พี่เกิดอยากรู้ว่าผู้หญิงในฝันคนนั้นเธอมีตัวตนจริงหรือเปล่า “ คนพูดยังคงจับและนวดมือเล็กของคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน “ จนเวลาผ่านมา 5 ปี พี่ก็ได้พ
ร้านบุฟเฟ่ต์เนื้อย่าง “ โห่ กินบุฟเฟ่ต์เลยเหรอคะพี่หมอ อาหารจะย่อยไหมเนี้ย “ณิหลาหันมาถามคุณหมอที่กำลังจูงมือเธอเข้ามาหาที่นั่ง ซึ่งร้านนี้เป็นร้านใหญ่ที่ติดกับถนน ทั้งสองจึงเดินออกมาหาที่นั่งข้างนอกเพื่อรับลมธรรมชาติ“ เอาน่ะ มื้อเดียวเอง ที่สำคัญพี่อยากเลี้ยงณิหลาให้ตัวอ้วนๆ “ เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นยี้ผมเธอ ณิหลาก็เบ้ปากใส่เข้า แต่พอนึกอะไรออกจึงได้เอ่ยปากถามชายหนุ่ม“ อืม ลุงสนุ๊กได้โทรหาพี่ไหมคะ เห็นตอนเที่ยงพลอยโทรมาขอเบอร์พี่กับณิหลาไป บอกว่าลุงอยากได้น่ะ “ “ โทรมาสิ ลุงสนุ๊กบอกพี่ว่าไอ้คนร้ายที่มันทำร้ายน้อง มันหนีไปได้ ลุงเขาเลยโทรมากำชับพี่ ว่าให้ดูแลน้องดีๆ ว่าแต่ลุงสนุ๊กเป็นลุงแท้ๆ ของน้องเหรอ“ “ ไม่ค่ะ ลุงสนุ๊กเขาเป็นเพื่อนกับพ่อณิหลา แล้วก็เป็นพ่อของพลอยอีกที ลุงเขาเห็นณิหลามาตั้งแต่เด็ก ก็เลยเอ็นดูรักใคร่เหมือนลูกนะคะ “ คนฟังพยักหน้าว่าเข้าใจที่เธอพูด “ ณิหลาโชคดีแล้ว ที่มีคนดีๆ คอยเป็นห่วงเป็นใย เพราะจากที่ลุงสนุ๊กโทรมาคุยกับพี่ เขาคงจะเป็นห่วงณิหลามาก มีขู่พี่ด้วยนะ “ พูดจบชายหนุ่มก็หัวเราะขบขัน เมื่อนึกถึงตอนที่ได้คุยกับคุณลุงของแฟนสาว “ ขู่อะไรคะ ลุงเขาขู่อะไรพ
“ โอ้ย อะไรอีกวะเนี้ย “ วรรณิหลาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน อนิต้าก็แอบเดินย่องเข้ามาดึงผมเธอ“ คุณเป็นบ้าอะไร! “ “ ฉันก็จะมาเอาเลือดหัวแกออกไง “ อนิต้าจับกระดานวาดรูปของณิหลาขึ้นมาแล้วฟาดมันใส่เจ้าของผลงานซ้ำๆ จนวรรณิหลาก็ตั้งตัวไม่ทัน“ โอ้ย อย่า! หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ กว่าจะวาดได้ขนาดนั้น “ ณิหลาที่ห่วงงานมากเพราะใกล้ถึงกำหนดส่งลูกค้าแล้ว จึงโมโห ยกขาขึ้นตีนถีบอนิต้าไปเต็มแรง จนคู่กรณีล้มล้ม“ โอ้ย อีหมาบ้า แกคิดว่าถ้าแกเอาชนะฉันได้ แล้วแม่ณัฐจะโง่เอาแกทำสะใภ้เหรอ ““ ว๊าย ตายแล้ว “ ซึ่งมันก็พอดีกับที่ณัฐลีและคนอื่นเดินมาถึงพอดี “ หยุดน่ะ แกจะทำอะไรลูกฉัน “ คุณหญิงน้ำตาลรีบไปเอาตัวลูกสาวลุกขึ้น แล้วหันมาผลักวรรณิหลาจนร่างหัน “ พอเถอะพอ จะมาทะเลาะตบตีอะไรกันที่นี้ เอาละ คุณพี่น้ำตาล คุณพี่พาลูกสาวคุณพี่ กลับไปเถอะค่ะ “ ณัฐลีรีบเดินเข้ามายืนอยู่ระหว่างกลางของสองฝ่าย“ น้องหมายความว่ายังไงน้องณัฐ นี่น้องจะรับนางเด็กสก๊อยนี้เป็นสะใภ้งั้นหรือ แล้วลูกสาวพี่ล่ะ “ “ ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้พูดสักคำว่าจะยอมรับ ไม่ว่าใครทั้งนั้น “ ณัฐลีพูดพร้อมมองที่หญิงสาวทั้งสองสลับกัน คุณหญิงน้ำตาลเริ่มโ
บ้าน ไนยะหิ้วข้าวของเข้ามาส่งตัวน้อยที่ห้องนอน เขาเดินไปที่ประตูระเบียงแล้วเปิดแง้มผ้าม่านออกนิดหน่อย “ มีอะไรเหรอพี่หมอ? “ ณิหลาที่สงสัยว่าเขากำลังทำอะไรจึงเรียกถาม“ พายุไม่มาอีกเนอะ “ คนตัวใหญ่จึงหันมายิ้มกว้างให้เธอ ต่างจากคนฟังที่กำลังตกใจและมึนงง “ ถ้าพายุมาอีก พี่หมอจะทำไมคะ ““ ก็พี่นึกว่าจะได้นอนกอดแฟน “ เขาบอกแล้วยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเอง“ ทะลึ่ง ! พี่กลับห้องไปเลยน่ะ ดึกแล้วไปนอนเลย “ ณิหลาเดินเข้าไปหาเขาแล้วจับเขาหันหน้าไปที่ปะตู ใช้มือน้อยดันแผ่นหลังใหญ่ให้เดินออกไปจากห้อง ต่างจากคนโดนผลักที่ยังอ้อยอิ่งเอาแต่เดินอืดอาด“ ถ้าพายุมาอีกพี่จะรีบมาหานะครับ “ ไนยะหันหน้ามาหาเธอ แล้วเอามือดันประตูไว้ ก่อนจะทำปากจูจุ๊บบอกฝันดีเธอกลางอากาศ“ คนบ้า “ ณิหลาก็รีบปิดประตู แล้วหันหลังชนฝา ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนด้วยรอยยิ้มบ้านพงษ์พิสิฐ“ อ้าว คุณหญิงยังไม่นอนอีกหรือคะ ?” เอื้อยที่เดินมาปิดประตูบ้าน เห็นเจ้านายตนเองกำลังยืนจ้องไปที่บ้านหลังข้างกันจึงได้เดินเข้าไปหา “ ทำไมคนที่คิดว่าดี ถึงไม่ดีแบบที่คิดวะ “ ณัฐลีที่กำลังคิดเรื่องของอนิต้าอยู่พอดี เลยหันมาพูดกับแม่บ้าน“ มันก็เป็นแบ
เมื่อฝนหยุดตกคุณหมอณัฐชัยก็พาวรรณิหลากลับมาที่บ้านของพลอยไพรินตามสัญญา เพื่อให้ณิหลามาเอาอุปกรณ์วาดรูป และ งานของลูกค้าที่ค้างไว้กลับไปทำ “ หืม ณิหลาของพี่วาดรูปสวยขนาดนี้เลยเหรอ “ คุณหมอที่ยืนอยู่ข้างหลังแฟนสาว ยื่นหน้ามาวางตรงบ่าของน้องเพื่อมองผลงานที่น้องถืออยู่“ แต่ “ เมื่อหญิงสาวหันไปมองเขา คุณหมอก็สวยโอกาสจุ๊บที่ปากของเธอด้วยความไวแสง จนตัวณิหลาถึงกับนิ่งไป “ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ณิหลา “ เขาที่เห็นเธอนิ่งไปจึงเรียกเพื่อช่วยดึงสติ“ โอ้ย! “ แต่ตอนที่ณิหลาได้สติกลับชกไปตรงท้องของหมอหนุ่ม จนเขาร้องโอดโอย“ คนสวยโอกาส นิสัยไม่ดี “ เธอว่าเขา“ สวยโอกาสอะไร เขาเรียกว่าแสดงความรักกับแฟนต่างหาก “ “ เดี๋ยวเถอะ! “ คุณหมออมยิ้มแล้วรีบยกมือขึ้นมาบังหน้าตัวเอง เมื่อเห็นว่าเธอยกกำปั้นใส่ วรรณิหลาเห็นแบบนั้นเธอก็หัวเราะ“ ฮาฮ่า “ “ ตัวแสบ แกล้งพี่เหรอ “ ไนยะยืนตัวตรงเอามือลงแนบข้าง แล้วหันไปที่อุปกรณ์วาดรูปที่กระจัดกระจายอยู่“ ข้าวของบางอันเละเทะแบบนี้ จะยังใช้งานได้เหรอณิหลา “ เขาพูดพร้อมกับจับจานสีที่หักครึ่งเพราะโดนเยียบขึ้นมาดู“ ก็คงไม่ได้นั้นแหละค่ะ สงสัยคงต้องจกตังค์ซื้อก่อน ไม่งั
“ อย่ามาจับเลย พี่มีคนที่จะแต่งงานด้วยอยู่แล้ว แล้วทำไมถึงยังจะมาขอจีบณิหลาอีก “ เธอน้อยใจเขานัก รีบพาร่างกายของตนเองเดินหนีไปนั่งที่โซฟา“ คนนั้นแม่พี่เป็นคนหาให้ แต่พี่ไม่ได้ตกลงว่าจะแต่งกับนิต้าเสียหน่อย เพราะคนที่พี่ชอบคือณิหลานะ “ ไนยะก็รีบเดินเข้าไปนั่งข้างเธอ หญิงสาวก็หันมาจ้องเขาด้วยท่าทีแปลกใจ ก่อนจะถามขึ้น “ ณิหลาขอถามอะไรพี่หน่อยสิ วันนั้นที่พี่หมอไปช่วยณิหลา พี่หมอไปได้ยังไง รู้ได้ไงว่าณิหลากำลังตกอยู่ในอันตรายคะ “ เธอจ้องหน้าเขารอเอาคำตอบ ไนยะก็เผยยิ้ม แล้วจึงตอบหญิงสาวไปตามจริง “ เพราะว่า พี่ฝัน “ “ ห๊ะ! เพราะฝันเนี้ยนะ! “ “ ใช่ ฝัน แต่เป็นฝันที่ไม่ดีเท่าไหร่ พี่ก็เลยเป็นห่วง แล้วขับรถไปดูน้อง “ ณิหลาจ้องคนพูดเหมือนไม่อยากจะเชื่อ“ แสดงว่าที่ณิหลา รอดมาได้เป็นเพราะความฝันงั้นเหรอ แล้วพี่หมอฝันว่าอะไร “ เธอรีบถามเขากลับอย่างใคร่รู้ แต่ไม่ทันที่คนพี่จะได้ตอบฟ้าก็ร้องเสียงดังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย“ ว๊าย!! “ วรรณิหลาตกใจรีบดีดตัวขึ้นนั่งตักคุณหมอหนุ่มอย่างลืมตัว “ กลัวเหรอ? “ เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ ทำให้ณิหลาหันมามองเขา จมูกของทั้งคู่ก็แนบชิดจนมันถูโดนกัน ซึ่งรับรู้ถึง
“ แล้วนี่กินข้าวเย็นหรือยัง ไปกินข้าวกับพี่ที่บ้านแม่ไหม “ “ หือ อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าวเอาน่ะ “ ณิหลารีบปฏิเสธเขาทันที ถ้าเธอไป คงได้ไปกัดกับแม่ของเขาอีกแน่ เธอไม่อยากดูแย่ในสายตาเขาไปมากกว่านี้แล้ว “ ถ้าอย่างนั้นพี่จะให้เอื้อยหาอะไรมาให้กินนะ “ “ ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวณิหลาหาอะไรกินเองก็ได้ ว่าแต่ถ้าพี่กินข้าวกับแม่เสร็จแล้ว พาณิหลากลับบ้านได้มั้ย “ ไนยะทำหน้าแปลกใจทันที เธอไม่อยากจะอยู่กับเขาแล้วหรือ “ ณิหลาแค่จะไปเอาของค่ะ “ เธอที่เห็นสีหน้าแปลกใจของเขา จึงรีบตอบเฉลยถึงเหตุผล“ อืม ได้งั้นเดี๋ยวพี่เข้าบ้านไปอาบน้ำก่อน “ ชายหนุ่มเดินเข้าบ้านไป โดยมีณิหลายืนมอง เธอมองไปทั่วบริเวณบ้านสองชั้นโมเดิร์นหลังนี้ด้วยความแปลกใจ“ ทำไมเวลาเราอยู่ที่นี้ ถึงได้รู้สึกว่ามีคนมองตลอดเวลาด้วยนะ “ พูดจบเธอก็ตัวสั่นเพราะอยู่ ๆ ก็ขนลุกซู่ หน้ามนรีบหันซ้ายมองขวาแล้วจึงรีบวิ่งเข้าบ้านตามไนยะไป บ้านพงษ์พิสิฐ ทุกคนกำลังนั่งทานข้าวกันไปได้ระยะหนึ่งแล้ว ไนยะก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมด พร้อมลุกยืนขึ้น“ จะไปไหน “ คนเป็นแม่รีบทักลูกชายทันที ไนยะจึงหันมาพูดกับแม่“ กินข้าวเสร็จแล้วนี่ครับ ผมจะรีบไป
โรงพยาบาลทูว์เอ็นวายหมอไนยะนั่งเอามือเท้าแก้มอยู่ที่โต๊ะทำงาน ในหัวก็คิดเห็นแต่ใบหน้าเรียบร้อยอ่อนหวานของคนในความฝัน กับ หน้าตาทะเล้นซุกซนของวรรณิหลาที่อยู่กับตัวเขาในตอนนี้ “ หรือว่าจะไม่ใช่คนเดียวกันนะ แต่หน้าก็เหมือนกันขนาดนั้นจะไม่ใช่ได้อย่างไร จะบอกว่าคิดเยอะจนเก็บไปฝันก็ไม่น่าใช่ ในเมื่อเราก็ไม่เคยเจอณิหลามาก่อนหน้านี้ แต่ที่ฝันเห็นหน้ากลับชัดมาก “ เขาเริ่มถกเถียงไปมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ในหัวของตนเอง “ เฮ้อ ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราก็มีณิหลาในชีวิตแล้วนี่ “ เมื่อนึกถึงเธอแล้วเขาก็อมยิ้ม เจ้าเด็กแสบ วันนี้ทำคุณแม่ของเขาไว้เสียแสบเชียว“ คุณหมอคะ คนไข้ที่นัดไว้มาถึงแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังรอคุณหมออยู่ “ พยาบาลเดินเข้ามาแจ้งกับเขา“ อืม ขอบคุณนะนารา เดี๋ยวผมออกไป “ เขาลุกพรวดพราดหมดเวลามานั่งพักนั่งคิดถึงเธอแล้ว มือหนาหยิบเสื้อกาวน์มาสวมใส่ แล้วจึงเดินตามพยาบาลออกไป ที่บ้านของคุณหมอไนณิหลานั่งเอามือเท้าคางอยู่ที่บันได ชะเง้อหน้ามองออกไปข้างนอก“ เฮ้อ อยู่แบบนี้ไม่รู้จะทำอะไรเลย น่าเบื่อ คิดถึงกระดาษ คิดถึงพู่กัน พี่หมอจะกลับมากี่โมงนะ “ พูดจบก็ลุกยืนเดินไปเดินมา“ ณิหลาอยากไปเอาของอะ “
“ ณิหลาก็บอกไปแล้วนี่ค่ะ ว่าเป็นนักวาดอิสระ ไม่ใช่สก๊อย ““ แต่งตัวแบบนี้ ใครเห็นก็ต้องคิดว่าเป็นสก๊อย แล้วอาชีพวาดรูปมันจะได้เงินเท่าไหร่กันเชียว นี่เธอคิดจะมาเกาะลูกชายฉันกินใช่มั้ย “ ด้วยความเป็นแม่เจ้าระเบียบ ณัฐลีคงจะไม่ยอมแน่ถ้าจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาหลอกลูกชายเธอ“ เธอจะเอาเท่าไหร่ ?” หญิงกลางคนพูดออกมาอีกเมื่อหญิงสาวเงียบไม่ตอบ“ ห๊ะ ? “ คนฟังก็ถึงกับงุนงง“ ถ้าฉันจะจ้างให้เธอออกไปจากชีวิตลูกชายฉัน เธอจะเอาเท่าไหร่ “ คำถามแสนดูถูกของณัฐลี ทำเอาณิหลาเริ่มหัวเสีย เธอจึงตอบกลับคนแก่หัวโบราณตรงหน้ากลับอย่างประชดประชัน“ โธ่ คุณแม่คะ พี่หมอเขาทั้งสูงทั้งขาว หน้าตาดีหุ่นดี แถมยังเป็นหมออีก ตรงตามมาตรฐานของณิหลาไปหมด ถ้าณิหลาได้เป็นเมียพี่หมอคงจะสบายไปทั้งชาติ “ คนที่ขึ้นชื่อว่าแม่หวงลูกชายได้ฟังก็เลิกคิ้วขึ้นลงไปตามท่าทีของคนตรงหน้า “ ถ้าคุณแม่อยากจะจ้างให้ณิหลาออกไปจากชีวิตพี่หมอ ก็คงต้องจ่ายแบบให้ณิหลาสบายไปทั้งชาตินะคะ ณิหลาถึงจะยอมตกลง “ คนพูดบอกพร้อมกับทำตาเล็กตาใหญ่ใส่ว่าที่แม่ย่า จนณัฐลีต้องกุมขมับ“ คุณไน “ เสียงของแม่บ้านเรียกชื่อของคนที่มาใหม่ ณิหลารีบหันไปมองจึงเห็น
[“ อืม งั้นแกก็อยู่กับพี่หมอของแกไปก่อนนะ พ่อเขาโทรบอกเพื่อนที่เป็นตำรวจให้แล้ว ป่านนี้คงจะตามไปดูพวกมันอยู่ ว่าแต่แกไม่เป็นอะไรแน่นะ หรือ จะให้ฉันกลับไปหาก่อนไหม “] พลอยไพรินที่คุยสายอยู่กับวรรณิหลา พูดกับเพื่อนอย่างเป็นห่วง “ อย่าเลย แกจัดการทางนั้นให้เสร็จเถอะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรมากแล้ว ถือว่ารอดตายที่อยู่ ๆ พี่หมอไนก็ขับรถไปหากลางดึก “ ณิหลาบอกกับเพื่อนพร้อมท่าทีสงสัยไม่น้อย [“ อืม แปลกเนอะ แล้วแกไม่ได้ถามพี่เขาเหรอ ว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ไปหาแกดึกขนาดนั้น “] “ ยังเลย เมื่อเช้าฉันเองก็ยังคิดไม่ถึงเรื่องนี้ พี่หมอเขารีบไปทำงานด้วยก็เลยไม่ได้ถาม แล้วอีกอย่างทั้งที่ตอนแรกฉันมั่นใจแล้วแท้ๆ ว่าจะสู้ไอ้วิสิตได้ แต่พอได้เจอกับเหตุการณ์แบบนั้นอีก ฉันกลับเป็นฝ่ายควบคุมสติไม่ได้เอง แย่ที่สุด “ ณิหลาก้มหน้าพูดอย่างรู้สึกผิด ความมั่นใจของเธอเกือบทำร้ายตัวเองแล้วมั้ยล่ะ [“ เอาน่า อย่าคิดมาก จิตใจแกคงจะยังไม่แข็งแรงพอแหละณิหลา แต่แกไม่ได้เป็นอะไรไปก็ดีแล้ว “ ] “ อืม ฉันก็คิดแบบนั้น โชคดีของฉันจริงๆ ที่มีพี่หมอ “[“ อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องไปช่วยงานเขาแล้ว คิดว่าอีกสักอาทิตย์คงจะได้กลับ