“ เหรอ แต่พี่ว่าพี่แก่แล้ว แล้วพี่ก็อยากจะมีเมียแล้วด้วย “ เขาบอกพร้อมโน้มตัวไปใกล้เธอ ดวงตาวาววับของเขาจ้องไปที่ตาหวานของหญิงสาว เล่นเอาวรรณิหลาต้องแอบกลืนน้ำลายลงคอซ้ำๆ หลายรอบทีเดียว
“ เหรอคะ แล้วจะแต่งวันไหนเหรอ? “ เธอจึงแกล้งถามเขาไป ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาจะบอกอะไรกับเธอ
“ ถ้าณิหลาตกลงคบกับพี่ พี่จัดงานแต่งของเราสองคนพรุ่งนี้เลยก็ได้ “ เขาจับมือของเธอขึ้นมาหอมในขณะเดียวกันที่ดวงตาก็ยังจ้องเธอไม่ยอมวาง วรรณิหลาที่ยังตกใจกับคำตอบของเขาก็เอาแต่นั่งนิ่ง เธอรู้ว่าเธอชอบเขา แต่หัวใจดวงน้อยของเธอมันกลับอยากจะเล่นตัวขึ้นมานี่สิ
“ แต่เราพึ่งจะเจอกันไม่กี่วันเองนะคะ พี่คิดว่าพี่รู้จักณิหลาดีแล้วเหรอ “ คำพูดของเธอทำให้เขาอมยิ้มแล้วคิดอยากจะบอกเธอเรื่องความฝันของตัวเองขึ้นมา
“ ณิหลารู้มั้ยว่าที่ผ่านมาพี่ไม่เคยจีบ หรือว่าคบกับใครแบบจริงจังมาก่อนเลย เพราะมีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชอบมายึดคลองความฝันของพี่ พี่มักจะฝันเห็นเธอคนนั้นอาทิตย์ละ 3-4 วัน จนทำให้พี่เกิดอยากรู้ว่าผู้หญิงในฝันคนนั้นเธอมีตัวตนจริงหรือเปล่า “ คนพูดยังคงจับและนวดมือเล็กของคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน
“ จนเวลาผ่านมา 5 ปี พี่ก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าเหมือนกับผู้หญิงในฝันคนนั้น “ เขาเงยหน้าขึ้นจ้องหญิงสาวที่กำลังมองเขาอย่างสงสัย
“ ผู้หญิง คนที่ว่าก็คือณิหลา น้องคือผู้หญิงในฝันของพี่ “ คนฟังถึงกับอึ้งไปพูดไม่ออก นี่เขาล้อเธอเล่นหรือเปล่า
“ ในเมื่อ 5 ปีที่ผ่านมาพี่ได้เจอกับณิหลาเกือบทุกคืน ณิหลายังจะให้พี่รออะไรอีกครับ “
“ แล้วพี่แน่ใจได้ยังไงคะ ว่าคนในฝันพี่คือณิหลาจริง ๆ “ เธอถามเขากลับทำให้ไนยะเงียบไป แล้วมองดูสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ ที่กำลังก้มหน้าหลบตาเขา
“ ก็เพราะว่าพี่พบณิหลาแล้ว พี่ก็มั่นใจว่าใช่ น้องคือคนๆ นั้นของพี่ “ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขา สายตาของเขายืนยันบอกเธอว่าเขาไม่ได้โกหก มันจึงทำให้เธอสับสนลังเล
“ แต่ 5 ปีนั่นมันก็เป็นแค่ความฝันไม่ใช่เหรอคะ แต่ในชีวิตจริง พวกเราพึ่งจะเจอกันได้ไม่กี่ครั้งเอง ณิหลาว่าพี่หมออย่ารีบตัดสินใจไปเลยค่ะ บางทีณิหลาอาจจะไม่ได้เป็นแบบที่พี่ฝันก็ได้ ถ้าพี่รู้จักณิหลามากกว่านี้ พี่อาจจะเปลี่ยนใจ “ เธอพูดแล้วก็แหงนหน้าขึ้นไปมองบนฟ้าที่พระอาทิตย์กำลังจะลานภา คนที่ได้ฟังและจ้องมองเธอก็คิดไปถึงหญิงสาวผมเปียผู้เป็นเจ้าของนัยน์ตาแสนเศร้า เด็กหญิงเจ้าน้ำตาคนนั้น พร้อมกับมองคนตรงหน้าไปด้วย หรือว่า เธอคนนี้กับเธอคนนั้นจะไม่ใช่คนเดียวกันจริงๆ
“ ถ้าอย่างนั้น พี่ขอไปหาณิหลาบ่อยๆ ได้หรือเปล่า เราจะได้ทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ “ แต่ตอนนี้ไนยะกลับรู้สึกว่าเขาชอบคนที่อยู่ตรงหน้าเขา แล้วก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด
“ พี่แน่ใจเหรอ ว่าคนที่พี่ชอบและอยากคบคือณิหลา “ วรรณิหลาหันมาสบตากับเขา
“ อืม พี่แน่ใจตั้งแต่วันที่ปากของน้องประกบลงที่ปากกับหน้าของพี่แล้ว “ คนพูดไม่ทำเป็นเล่นแต่กับจ้องเธอด้วยแววตาจริงจัง ทำเอาคนฟังกัดริมฝีปากตัวเองดวงตากลมโตเปล่งประกายด้วยเพราะเขินไม่คิดว่าเขาจะเอาเรื่องนี้มาพูดอีก
“ น้องได้พี่แล้ว จะไม่รับผิดชอบงั้นหรือ ?” เขาพูดพร้อมกับทำเป็นสะอื้นให้เธอสงสาร จนหญิงสาวพูดไม่ออก นี่เขาการละครใส่เธอหรือนี่
“ เอาอะไรมาพูดคะ ก็แค่จุ๊บเฉยๆ ยังไม่ถึงขั้นนั้นเสียหน่อย “ คนพูดกัดฟันว่าเขา
“ ก็ต้องรับผิดชอบด้วยสิ ต้องอนุญาตให้พี่จีบ ไม่อย่างนั้นพี่ไม่ยอมด้วย !” เขาเม้มปากเป็นเส้นตรงพร้อมทำหน้ายักษ์ใส่เธอ ทำทีเหมือนจะงอนหญิงสาวเสียแล้ว วรรณิหลาเห็นแบบนั้นเธอก็อมยิ้ม เธอเองก็มีใจให้เขาเช่นกัน ก็ไม่จำเป็นที่ต้องปฏิเสธ
“ ตามใจเถอะค่ะ แต่ถ้าในอนาคต พี่ทำให้ณิหลาชอบแล้วไม่คบกับณิหลาละก็ พี่หมอตายแน่! “หญิงสาวทำขู่แล้วจ้องตาดุมาใส่เขา
“ จ้ะ งั้นเรากลับกันเลยมั้ย พี่จะพาน้องไปกินข้าว เพราะว่าอยากจะให้เจอกับใครบางคนด้วย “ เขาลุกจับตะกร้าพร้อมไม่ลืมยื่นมือมาให้เธอจับ วรรณิหลาส่งยิ้มให้ชายหนุ่มแล้วจับมือของเขาลุกขึ้น นี่เขาจะพาเธอไปเจอแม่แล้วเหรอ? แค่เปิดโอกาสให้จีบเองนะ
เจระวี คาเฟ่“ คนนี้เหรอ วรรณิหลา คนที่มึงชอบพูดถึงบ่อยๆ “ เจ้าของร้านที่เพิ่งจะทำงานเสร็จเดินเข้ามาในห้องประจำของเธอและเพื่อน เห็นณิหลานั่งดื่มโกโก้ปั่นอยู่กับไนยะเพื่อนเธอ พลอยเจนจึงเดินเข้ามาทักทาย “ ใช่ ณิหลา คนนี้คือพลอยเจนเพื่อนสนิทพี่ พอดีพี่เคยพูดถึงผู้หญิงในฝันให้มันฟังบ่อยๆ มันก็เลยอยากเจอณิหลาน่ะ “ ณิหลาได้ยินแบบนั้นจึงรีบยกมือไหว้สาวรุ่นพี่“ สวัสดีค่ะ ณิหลาเรียกพี่ว่าพี่เจนได้มั้ยคะ “ “ ได้สิคะ น้องณิหลา “ คนพูดรีบเดินเข้ามาสำรวจหญิงสาวจับซ้ายหันขวาจนพอใจ “ ไม่น่าล่ะ ไอ้ไนมันไม่ยอมมองผู้หญิงคนไหนจริงๆ จังๆ เลย ตั้งแต่เรียนจบ ที่แท้ก็ฝันเห็นคนสวยขนาดนี้นี่เอง เป็นพี่ พี่ก็มองคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน “ ไนยะได้แต่อมยิ้มมองสองสาว คิดถูกจริงๆ เลย ที่เขาพาณิหลามาหาพลอยเจน ส่วนคนน้องแบบณิหลาได้ฟังที่พลอยเจนพูดเธอก็เริ่มเชื่อขึ้นมาบ้าง จากที่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งในเรื่องที่ไนยะเล่าให้ฟัง“ ณิหลา ถ้างั้นพี่ขอถ่ายรูปเซลฟีกับน้องได้ไหม ในฐานะที่เป็นผู้หญิงคนแรกที่เพื่อนพี่พามาเปิดตัว “ คนโดนชวนรีบพยักหน้ารับทันที แม้จะยังงงอยู่ว่าทำไมเพื่อนสองคนนี้ถึงชอบจิกกัดกันไปมาแปลกๆ แชะ! “
ณิหลาที่กำลังเดินเข้ามาในบ้านก็มาเห็นว่า สนุ๊กกับพลอยไพริน กำลังเก็บเสื้อผ้าข้าวของใส่กระเป๋า“ อ้าว สองพ่อลูกนี้ จะเก็บกระเป๋าไปไหนกันเหรอคะ “ “ เอ้อ แกกลับมาพอดี “ พลอยลุกจากการเก็บกระเป๋าเดินเข้ามาหาเพื่อน “ พอดีคุณย่าฉันไม่สบายว่ะ ฉันกับพ่อเลยจะไปดูใจท่าน “ “ มาก็ดีแล้ว เก็บของใส่กระเป๋าไปด้วยกันเลยณิหลา “ สนุ๊กบอกกับณิหลาก่อนที่ลูกสาวของเขาจะขัด “ ไม่ได้มั้ย พ่อจะให้มันไปกับเราทำไมอะ ไม่ใช่ธุระอะไรของมันเสียหน่อย ที่สำคัญงานวาดของลูกค้ายังกองท่วมหัวอยู่เลย ถ้าณิหลาไปใครจะวาดส่งลูกค้า “ พลอยพูดด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากจะไปเท่าใดนัก แต่เพราะจำเป็นจึงเลี่ยงไม่ได้“ จริงของพลอยมันนะลุง เดี๋ยวฉันอยู่เฝ้าบ้านให้ก็ได้ “ “ มันไม่ได้ ไอ้วิสิตมันออกจากคุกมาแล้ว กูจะให้มึงอยู่บ้านคนเดียวได้อย่างไรณิหลา “ สนุ๊กบอกกับเธอด้วยสีหน้ากังวล คนฟังทั้งสองได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเช่นกัน “ แล้วจะเอายังไงล่ะ ฉันให้แกเลือกนะณิหลาว่าจะอยู่นี้หรือจะไปด้วย ส่วนงานลูกค้าก็ช่างมัน ยกเลิกไปก่อน “ พลอยไพรินรีบเปลี่ยนใจเพราะห่วงเพื่อน“ ไม่ได้ ถ้าเราไปยกเลิกก็เสียลูกค้าสิ คนที่ม
บ้านพลอยวรรณิหลาที่พึ่งจะอาบน้ำเสร็จ เดินมานั่งที่เตียง มือเล็กจับเอากระเป๋าสะพายของเธอมาล้วงมือถือออกมา เพราะเพิ่งมานึกได้ว่าคุณหมอไนยะจะโทรหาหลังจากกลับถึงบ้าน “ อ้า พี่หมอโทรมาตั้งสิบสายเลย โทรกลับดีมั้ยเนี้ย “ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบ ไนยะก็โทรเข้ามาหาเธออีกพอดี ณิหลาก็อมยิ้มแล้วกดรับสายจากเขา[“ ฮัลโหลณิหลา นึกว่าเทพี่ไปแล้ว ยังไม่ทันได้เริ่มจีบเลยนะ “] ตอนเธอกดรับเสียงทุ้มของเขาก็พูดออกมาอย่างออดอ้อนงอแง เล่นเอาคนฟังยิ้มไม่หุบ “ ขอโทษ พอดีณิหลาช่วยพลอยกับลุงเก็บของ เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์นะคะ “ [“ เก็บของไปไหนครับ “] ปลายสายถามอย่างเป็นห่วง“ ก็ย่าของพลอยไม่สบายนะคะ ก็เลยต้องกลับไปดูใจ ยังไม่รู้เลยว่าจะกลับมาวันไหน “ [“ อ้าว แบบนี้ก็แสดงว่าน้องอยู่คนเดียวหรือครับ”]“ อืม ค่ะ “ [“ หน้าเป็นห่วงจัง ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ย “] เขาหยอกเธอออกมาอย่างกวนๆ ณิหลาก็อมยิ้มพูดกวนเขากลับ“ อย่าเลยค่ะ ถ้าพี่มา ณิหลากลัวว่าตัวเองอาจจะไม่ปลอดภัยกว่าเดิมก็ได้ “ [“ โห่ เห็นพี่เป็นคนยังไงแล้วครับเนี้ย แล้วนี่ น้องจะเข้านอนหรือยัง “] “ ก็ง่วงนอนแล้วเหมือนกันค่ะ “ [“ เดี๋ยว ก่อนจะนอนปิด
‘ อย่า หนีไป! หนีไป! ‘ เสียงใสที่คุ้นเคยร้องลั่น ก่อนทีภาพหญิงสาวในชุดนักเรียนวิ่งผ่านไป พร้อมกับขวดเหล้าลอยมาตามอากาศฟาดใส่กลางหลังของเธอแล้วตกลงมาแตกที่พื้น เสื้อสีขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดพร้อมร่างนั้นที่ล้มลงไปนอนกับพื้น“ ณิหลา!! “ เจ้าของความฝันสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อ “ ฝันเหรอ? แต่เหตุการณ์ใหม่? “ เขาบ่นอยู่บนเตียง แม้เขาจะฝันเห็นวรรณิหลามา 5 ปีแล้วแต่มันก็มีเพียง เหตุการณ์ซ้ำๆ เดิมๆ กัน แต่อันนี้ที่เขาฝันเห็นเมื่อกี้มันไม่เหมือนกับแต่ก่อน “ เสียงที่ได้ยินเหมือนกับเสียงณิหลา แต่ผู้หญิงอีกคนที่โดนแก้วฟาดใส่กลางหลังคนนั้นคือใคร “ เขาขมวดคิ้วคิดนักอยู่บนเตียง จากนั้นจึงรีบหยิบเอามือถือขึ้นมาโทรหาเธอ“ ทำไมไม่รับสาย หรือว่าหลับแล้ว” เขามองไปที่นาฬิกาที่ตอนนี้เป็นเวลา 23:34น. แล้วมองไปข้างนอกซึ่งฝนกำลังโปรยปรายเบาๆ แต่มีฟ้าร้องฟ้าแลบ อยู่เป็นระยะ “ รู้สึกไม่ดีเลย “ไนยะรีบลุกจากเตียงแล้วหาเอากางเกงขายาวมาสวมทับกับบ๊อกเซอร์ มือเขายื่นไปจับเอากุญแจรถแล้วลงจากบ้านไป “ อีณิหลา เปิด! “ ซึ่งตอนนี้ไอ้วิสิตกับสรรหาก็พยายามจะทุบประตูเข้าไปหาหญิงสาวในห้อง “ พ่อ มีคนมา
“ พวกนี้มันยังไม่นอนกันอีกเหรอ “ เขาบ่นเมื่อเห็นว่าเหล่าเพื่อนๆ ของเขายังแชทกลุ่มกันอยู่ เขาก็เลยกดโทรกลุ่มไปเพื่อจะคุยปรึกษากับเพื่อน[“ อ้าว มึงยังไม่นอนอีกเหรอไอ้หมอ !” ] คนแรกที่กดรับร่วมสนทนากับไนยะก็คือพลอยเจนเจ้าเก่า “ พอดีกูมีเรื่องนิดหน่อย “ [“ เรื่องอะไรวะ “] เสี่ยโอมเปิดกล้องขึ้นมาร่วมแจม “ อ้าว มึงบินไปอังกฤษอีกแล้วเหรอโอม “ [“ก็ใช่ไง ธรรมดาเมียกูอยู่นี้นิ “] อศิรตอบคำถามของพลอยเจนพร้อมดึงเมียของเขาเข้ามาร่วมคุยด้วย[“ สวัสดีค่ะ พี่ไน พี่เจน พี่หนึ่ง “] ครีมหอมก็รีบทักทายพี่ๆ ของเธอ“ อืม สวัสดีครีม ถึงพี่จะไม่ค่อยสบายดีเท่าไหร่ก็เหอะ “ ไนยะพูดพร้อมกับทำหน้าเหนื่อยใส่กล้อง [“ เป็นอะไรไปหรือคะ ไม่สบายเหรอ “] คนน้องจึงรีบถามเขากลับ [“ หรือว่ามึง ฝันร้ายอีกแล้วล่ะ กูคิดว่ามึงเจอเธอแล้วจะเลิกฝันเสียอีก “] หนึ่งเดียวพูดขึ้นทำให้ไนยะที่กำลังสงสัยเหมือนกันรีบตอบเพื่อนกลับ“ อืม ก็ตั้งแต่วันที่กูเจอกับณิหลากูก็ไม่ได้ฝันอีกเลย จนมาถึงวันนี้ แล้วเหตุการณ์ในฝันของวันนี้ ก็ไม่ใช่เหตุการณ์เดิมที่กูชอบฝันซ้ำๆ ด้วย “ [“ มึงจะบอกว่า มึงฝันเห็นเหตุการณ์ใหม่ นอกจากพวกสองสามเหตุการณ์ท
“ ณิหลา เป็นอะไรมั้ย เกิดอะไรขึ้น “ ไนยะรีบเปิดผ้าห่มออกก่อนจะเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น ณิหลาเงยหน้าขึ้นจ้องเขา แล้วรีบจับมือของชายหนุ่มไว้“ ณิหลากลัว ฮือ ณิหลาพยายามเข้มแข็งแล้ว แต่ทำไม่ได้ อ๊าย “ เธอกรีดร้องออกมาเมื่อฟ้าร้องฟ้าแลบเสียงดัง จึงทำให้ไนยะรู้ว่าณิหลาคงจะกลัวเสียงฟ้าร้อง “ ไม่เป็นไรน่ะ เดี๋ยวพี่ไปปิดผ้าม่านให้ รอแป๊บเดียว “ ไนยะแกะมือหญิงสาวที่เกาะกุมมือของเขาออก แล้วเดินลงจากเตียงไปปิดผ้าม่านตรงระเบียงไว้ เพื่อไม่ให้แสงฟ้าแลบผ่านเข้ามาให้หญิงสาวหวาดกลัว แต่เพราะฝนตกหนักไฟฟ้าก็ได้ดับลง เมื่อเขาหันกลับคืนไปก็ต้องตกใจ เพราะแสงฟ้าแลบที่ส่องเข้ามากับผ้าม่าน ได้ทำให้เขามองเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ที่ปลายเตียง แต่เมื่อแสงฟ้าแลบดับลงแล้วกลับมาอีกรอบ ร่างที่ว่านั้นก็ได้หายไปแล้ว “ สงสัยคงจะตาฝาดไปเอง “ เขาพยายามคิดในแง่ดีแล้วรีบเดินไปหาหญิงสาวบนเตียง “ เป็นยังไงบ้างณิหลา “ เธอที่กำลังนอนเอาหน้าหมุดเข้าไปในผ้าห่มอยู่รีบเงยขึ้นมามองเขา“ พี่หมอนอนกับณิหลาได้มั้ยคะ “ เสียงสั่นเอ่ยขึ้น แต่ก็เล่นเอาคนฟังตกใจไม่น้อย“ ห๊ะ “ “ ณิหลากลัว ปกติณิหลาจะนอนกับพลอย หรือไม่พ
[“ อืม งั้นแกก็อยู่กับพี่หมอของแกไปก่อนนะ พ่อเขาโทรบอกเพื่อนที่เป็นตำรวจให้แล้ว ป่านนี้คงจะตามไปดูพวกมันอยู่ ว่าแต่แกไม่เป็นอะไรแน่นะ หรือ จะให้ฉันกลับไปหาก่อนไหม “] พลอยไพรินที่คุยสายอยู่กับวรรณิหลา พูดกับเพื่อนอย่างเป็นห่วง “ อย่าเลย แกจัดการทางนั้นให้เสร็จเถอะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรมากแล้ว ถือว่ารอดตายที่อยู่ ๆ พี่หมอไนก็ขับรถไปหากลางดึก “ ณิหลาบอกกับเพื่อนพร้อมท่าทีสงสัยไม่น้อย [“ อืม แปลกเนอะ แล้วแกไม่ได้ถามพี่เขาเหรอ ว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ไปหาแกดึกขนาดนั้น “] “ ยังเลย เมื่อเช้าฉันเองก็ยังคิดไม่ถึงเรื่องนี้ พี่หมอเขารีบไปทำงานด้วยก็เลยไม่ได้ถาม แล้วอีกอย่างทั้งที่ตอนแรกฉันมั่นใจแล้วแท้ๆ ว่าจะสู้ไอ้วิสิตได้ แต่พอได้เจอกับเหตุการณ์แบบนั้นอีก ฉันกลับเป็นฝ่ายควบคุมสติไม่ได้เอง แย่ที่สุด “ ณิหลาก้มหน้าพูดอย่างรู้สึกผิด ความมั่นใจของเธอเกือบทำร้ายตัวเองแล้วมั้ยล่ะ [“ เอาน่า อย่าคิดมาก จิตใจแกคงจะยังไม่แข็งแรงพอแหละณิหลา แต่แกไม่ได้เป็นอะไรไปก็ดีแล้ว “ ] “ อืม ฉันก็คิดแบบนั้น โชคดีของฉันจริงๆ ที่มีพี่หมอ “[“ อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องไปช่วยงานเขาแล้ว คิดว่าอีกสักอาทิตย์คงจะได้กลับ
“ ณิหลาก็บอกไปแล้วนี่ค่ะ ว่าเป็นนักวาดอิสระ ไม่ใช่สก๊อย ““ แต่งตัวแบบนี้ ใครเห็นก็ต้องคิดว่าเป็นสก๊อย แล้วอาชีพวาดรูปมันจะได้เงินเท่าไหร่กันเชียว นี่เธอคิดจะมาเกาะลูกชายฉันกินใช่มั้ย “ ด้วยความเป็นแม่เจ้าระเบียบ ณัฐลีคงจะไม่ยอมแน่ถ้าจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาหลอกลูกชายเธอ“ เธอจะเอาเท่าไหร่ ?” หญิงกลางคนพูดออกมาอีกเมื่อหญิงสาวเงียบไม่ตอบ“ ห๊ะ ? “ คนฟังก็ถึงกับงุนงง“ ถ้าฉันจะจ้างให้เธอออกไปจากชีวิตลูกชายฉัน เธอจะเอาเท่าไหร่ “ คำถามแสนดูถูกของณัฐลี ทำเอาณิหลาเริ่มหัวเสีย เธอจึงตอบกลับคนแก่หัวโบราณตรงหน้ากลับอย่างประชดประชัน“ โธ่ คุณแม่คะ พี่หมอเขาทั้งสูงทั้งขาว หน้าตาดีหุ่นดี แถมยังเป็นหมออีก ตรงตามมาตรฐานของณิหลาไปหมด ถ้าณิหลาได้เป็นเมียพี่หมอคงจะสบายไปทั้งชาติ “ คนที่ขึ้นชื่อว่าแม่หวงลูกชายได้ฟังก็เลิกคิ้วขึ้นลงไปตามท่าทีของคนตรงหน้า “ ถ้าคุณแม่อยากจะจ้างให้ณิหลาออกไปจากชีวิตพี่หมอ ก็คงต้องจ่ายแบบให้ณิหลาสบายไปทั้งชาตินะคะ ณิหลาถึงจะยอมตกลง “ คนพูดบอกพร้อมกับทำตาเล็กตาใหญ่ใส่ว่าที่แม่ย่า จนณัฐลีต้องกุมขมับ“ คุณไน “ เสียงของแม่บ้านเรียกชื่อของคนที่มาใหม่ ณิหลารีบหันไปมองจึงเห็น
ร้านบุฟเฟ่ต์เนื้อย่าง “ โห่ กินบุฟเฟ่ต์เลยเหรอคะพี่หมอ อาหารจะย่อยไหมเนี้ย “ณิหลาหันมาถามคุณหมอที่กำลังจูงมือเธอเข้ามาหาที่นั่ง ซึ่งร้านนี้เป็นร้านใหญ่ที่ติดกับถนน ทั้งสองจึงเดินออกมาหาที่นั่งข้างนอกเพื่อรับลมธรรมชาติ“ เอาน่ะ มื้อเดียวเอง ที่สำคัญพี่อยากเลี้ยงณิหลาให้ตัวอ้วนๆ “ เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นยี้ผมเธอ ณิหลาก็เบ้ปากใส่เข้า แต่พอนึกอะไรออกจึงได้เอ่ยปากถามชายหนุ่ม“ อืม ลุงสนุ๊กได้โทรหาพี่ไหมคะ เห็นตอนเที่ยงพลอยโทรมาขอเบอร์พี่กับณิหลาไป บอกว่าลุงอยากได้น่ะ “ “ โทรมาสิ ลุงสนุ๊กบอกพี่ว่าไอ้คนร้ายที่มันทำร้ายน้อง มันหนีไปได้ ลุงเขาเลยโทรมากำชับพี่ ว่าให้ดูแลน้องดีๆ ว่าแต่ลุงสนุ๊กเป็นลุงแท้ๆ ของน้องเหรอ“ “ ไม่ค่ะ ลุงสนุ๊กเขาเป็นเพื่อนกับพ่อณิหลา แล้วก็เป็นพ่อของพลอยอีกที ลุงเขาเห็นณิหลามาตั้งแต่เด็ก ก็เลยเอ็นดูรักใคร่เหมือนลูกนะคะ “ คนฟังพยักหน้าว่าเข้าใจที่เธอพูด “ ณิหลาโชคดีแล้ว ที่มีคนดีๆ คอยเป็นห่วงเป็นใย เพราะจากที่ลุงสนุ๊กโทรมาคุยกับพี่ เขาคงจะเป็นห่วงณิหลามาก มีขู่พี่ด้วยนะ “ พูดจบชายหนุ่มก็หัวเราะขบขัน เมื่อนึกถึงตอนที่ได้คุยกับคุณลุงของแฟนสาว “ ขู่อะไรคะ ลุงเขาขู่อะไรพ
“ โอ้ย อะไรอีกวะเนี้ย “ วรรณิหลาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน อนิต้าก็แอบเดินย่องเข้ามาดึงผมเธอ“ คุณเป็นบ้าอะไร! “ “ ฉันก็จะมาเอาเลือดหัวแกออกไง “ อนิต้าจับกระดานวาดรูปของณิหลาขึ้นมาแล้วฟาดมันใส่เจ้าของผลงานซ้ำๆ จนวรรณิหลาก็ตั้งตัวไม่ทัน“ โอ้ย อย่า! หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ กว่าจะวาดได้ขนาดนั้น “ ณิหลาที่ห่วงงานมากเพราะใกล้ถึงกำหนดส่งลูกค้าแล้ว จึงโมโห ยกขาขึ้นตีนถีบอนิต้าไปเต็มแรง จนคู่กรณีล้มล้ม“ โอ้ย อีหมาบ้า แกคิดว่าถ้าแกเอาชนะฉันได้ แล้วแม่ณัฐจะโง่เอาแกทำสะใภ้เหรอ ““ ว๊าย ตายแล้ว “ ซึ่งมันก็พอดีกับที่ณัฐลีและคนอื่นเดินมาถึงพอดี “ หยุดน่ะ แกจะทำอะไรลูกฉัน “ คุณหญิงน้ำตาลรีบไปเอาตัวลูกสาวลุกขึ้น แล้วหันมาผลักวรรณิหลาจนร่างหัน “ พอเถอะพอ จะมาทะเลาะตบตีอะไรกันที่นี้ เอาละ คุณพี่น้ำตาล คุณพี่พาลูกสาวคุณพี่ กลับไปเถอะค่ะ “ ณัฐลีรีบเดินเข้ามายืนอยู่ระหว่างกลางของสองฝ่าย“ น้องหมายความว่ายังไงน้องณัฐ นี่น้องจะรับนางเด็กสก๊อยนี้เป็นสะใภ้งั้นหรือ แล้วลูกสาวพี่ล่ะ “ “ ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้พูดสักคำว่าจะยอมรับ ไม่ว่าใครทั้งนั้น “ ณัฐลีพูดพร้อมมองที่หญิงสาวทั้งสองสลับกัน คุณหญิงน้ำตาลเริ่มโ
บ้าน ไนยะหิ้วข้าวของเข้ามาส่งตัวน้อยที่ห้องนอน เขาเดินไปที่ประตูระเบียงแล้วเปิดแง้มผ้าม่านออกนิดหน่อย “ มีอะไรเหรอพี่หมอ? “ ณิหลาที่สงสัยว่าเขากำลังทำอะไรจึงเรียกถาม“ พายุไม่มาอีกเนอะ “ คนตัวใหญ่จึงหันมายิ้มกว้างให้เธอ ต่างจากคนฟังที่กำลังตกใจและมึนงง “ ถ้าพายุมาอีก พี่หมอจะทำไมคะ ““ ก็พี่นึกว่าจะได้นอนกอดแฟน “ เขาบอกแล้วยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเอง“ ทะลึ่ง ! พี่กลับห้องไปเลยน่ะ ดึกแล้วไปนอนเลย “ ณิหลาเดินเข้าไปหาเขาแล้วจับเขาหันหน้าไปที่ปะตู ใช้มือน้อยดันแผ่นหลังใหญ่ให้เดินออกไปจากห้อง ต่างจากคนโดนผลักที่ยังอ้อยอิ่งเอาแต่เดินอืดอาด“ ถ้าพายุมาอีกพี่จะรีบมาหานะครับ “ ไนยะหันหน้ามาหาเธอ แล้วเอามือดันประตูไว้ ก่อนจะทำปากจูจุ๊บบอกฝันดีเธอกลางอากาศ“ คนบ้า “ ณิหลาก็รีบปิดประตู แล้วหันหลังชนฝา ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนด้วยรอยยิ้มบ้านพงษ์พิสิฐ“ อ้าว คุณหญิงยังไม่นอนอีกหรือคะ ?” เอื้อยที่เดินมาปิดประตูบ้าน เห็นเจ้านายตนเองกำลังยืนจ้องไปที่บ้านหลังข้างกันจึงได้เดินเข้าไปหา “ ทำไมคนที่คิดว่าดี ถึงไม่ดีแบบที่คิดวะ “ ณัฐลีที่กำลังคิดเรื่องของอนิต้าอยู่พอดี เลยหันมาพูดกับแม่บ้าน“ มันก็เป็นแบ
เมื่อฝนหยุดตกคุณหมอณัฐชัยก็พาวรรณิหลากลับมาที่บ้านของพลอยไพรินตามสัญญา เพื่อให้ณิหลามาเอาอุปกรณ์วาดรูป และ งานของลูกค้าที่ค้างไว้กลับไปทำ “ หืม ณิหลาของพี่วาดรูปสวยขนาดนี้เลยเหรอ “ คุณหมอที่ยืนอยู่ข้างหลังแฟนสาว ยื่นหน้ามาวางตรงบ่าของน้องเพื่อมองผลงานที่น้องถืออยู่“ แต่ “ เมื่อหญิงสาวหันไปมองเขา คุณหมอก็สวยโอกาสจุ๊บที่ปากของเธอด้วยความไวแสง จนตัวณิหลาถึงกับนิ่งไป “ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ณิหลา “ เขาที่เห็นเธอนิ่งไปจึงเรียกเพื่อช่วยดึงสติ“ โอ้ย! “ แต่ตอนที่ณิหลาได้สติกลับชกไปตรงท้องของหมอหนุ่ม จนเขาร้องโอดโอย“ คนสวยโอกาส นิสัยไม่ดี “ เธอว่าเขา“ สวยโอกาสอะไร เขาเรียกว่าแสดงความรักกับแฟนต่างหาก “ “ เดี๋ยวเถอะ! “ คุณหมออมยิ้มแล้วรีบยกมือขึ้นมาบังหน้าตัวเอง เมื่อเห็นว่าเธอยกกำปั้นใส่ วรรณิหลาเห็นแบบนั้นเธอก็หัวเราะ“ ฮาฮ่า “ “ ตัวแสบ แกล้งพี่เหรอ “ ไนยะยืนตัวตรงเอามือลงแนบข้าง แล้วหันไปที่อุปกรณ์วาดรูปที่กระจัดกระจายอยู่“ ข้าวของบางอันเละเทะแบบนี้ จะยังใช้งานได้เหรอณิหลา “ เขาพูดพร้อมกับจับจานสีที่หักครึ่งเพราะโดนเยียบขึ้นมาดู“ ก็คงไม่ได้นั้นแหละค่ะ สงสัยคงต้องจกตังค์ซื้อก่อน ไม่งั
“ อย่ามาจับเลย พี่มีคนที่จะแต่งงานด้วยอยู่แล้ว แล้วทำไมถึงยังจะมาขอจีบณิหลาอีก “ เธอน้อยใจเขานัก รีบพาร่างกายของตนเองเดินหนีไปนั่งที่โซฟา“ คนนั้นแม่พี่เป็นคนหาให้ แต่พี่ไม่ได้ตกลงว่าจะแต่งกับนิต้าเสียหน่อย เพราะคนที่พี่ชอบคือณิหลานะ “ ไนยะก็รีบเดินเข้าไปนั่งข้างเธอ หญิงสาวก็หันมาจ้องเขาด้วยท่าทีแปลกใจ ก่อนจะถามขึ้น “ ณิหลาขอถามอะไรพี่หน่อยสิ วันนั้นที่พี่หมอไปช่วยณิหลา พี่หมอไปได้ยังไง รู้ได้ไงว่าณิหลากำลังตกอยู่ในอันตรายคะ “ เธอจ้องหน้าเขารอเอาคำตอบ ไนยะก็เผยยิ้ม แล้วจึงตอบหญิงสาวไปตามจริง “ เพราะว่า พี่ฝัน “ “ ห๊ะ! เพราะฝันเนี้ยนะ! “ “ ใช่ ฝัน แต่เป็นฝันที่ไม่ดีเท่าไหร่ พี่ก็เลยเป็นห่วง แล้วขับรถไปดูน้อง “ ณิหลาจ้องคนพูดเหมือนไม่อยากจะเชื่อ“ แสดงว่าที่ณิหลา รอดมาได้เป็นเพราะความฝันงั้นเหรอ แล้วพี่หมอฝันว่าอะไร “ เธอรีบถามเขากลับอย่างใคร่รู้ แต่ไม่ทันที่คนพี่จะได้ตอบฟ้าก็ร้องเสียงดังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย“ ว๊าย!! “ วรรณิหลาตกใจรีบดีดตัวขึ้นนั่งตักคุณหมอหนุ่มอย่างลืมตัว “ กลัวเหรอ? “ เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ ทำให้ณิหลาหันมามองเขา จมูกของทั้งคู่ก็แนบชิดจนมันถูโดนกัน ซึ่งรับรู้ถึง
“ แล้วนี่กินข้าวเย็นหรือยัง ไปกินข้าวกับพี่ที่บ้านแม่ไหม “ “ หือ อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าวเอาน่ะ “ ณิหลารีบปฏิเสธเขาทันที ถ้าเธอไป คงได้ไปกัดกับแม่ของเขาอีกแน่ เธอไม่อยากดูแย่ในสายตาเขาไปมากกว่านี้แล้ว “ ถ้าอย่างนั้นพี่จะให้เอื้อยหาอะไรมาให้กินนะ “ “ ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวณิหลาหาอะไรกินเองก็ได้ ว่าแต่ถ้าพี่กินข้าวกับแม่เสร็จแล้ว พาณิหลากลับบ้านได้มั้ย “ ไนยะทำหน้าแปลกใจทันที เธอไม่อยากจะอยู่กับเขาแล้วหรือ “ ณิหลาแค่จะไปเอาของค่ะ “ เธอที่เห็นสีหน้าแปลกใจของเขา จึงรีบตอบเฉลยถึงเหตุผล“ อืม ได้งั้นเดี๋ยวพี่เข้าบ้านไปอาบน้ำก่อน “ ชายหนุ่มเดินเข้าบ้านไป โดยมีณิหลายืนมอง เธอมองไปทั่วบริเวณบ้านสองชั้นโมเดิร์นหลังนี้ด้วยความแปลกใจ“ ทำไมเวลาเราอยู่ที่นี้ ถึงได้รู้สึกว่ามีคนมองตลอดเวลาด้วยนะ “ พูดจบเธอก็ตัวสั่นเพราะอยู่ ๆ ก็ขนลุกซู่ หน้ามนรีบหันซ้ายมองขวาแล้วจึงรีบวิ่งเข้าบ้านตามไนยะไป บ้านพงษ์พิสิฐ ทุกคนกำลังนั่งทานข้าวกันไปได้ระยะหนึ่งแล้ว ไนยะก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมด พร้อมลุกยืนขึ้น“ จะไปไหน “ คนเป็นแม่รีบทักลูกชายทันที ไนยะจึงหันมาพูดกับแม่“ กินข้าวเสร็จแล้วนี่ครับ ผมจะรีบไป
โรงพยาบาลทูว์เอ็นวายหมอไนยะนั่งเอามือเท้าแก้มอยู่ที่โต๊ะทำงาน ในหัวก็คิดเห็นแต่ใบหน้าเรียบร้อยอ่อนหวานของคนในความฝัน กับ หน้าตาทะเล้นซุกซนของวรรณิหลาที่อยู่กับตัวเขาในตอนนี้ “ หรือว่าจะไม่ใช่คนเดียวกันนะ แต่หน้าก็เหมือนกันขนาดนั้นจะไม่ใช่ได้อย่างไร จะบอกว่าคิดเยอะจนเก็บไปฝันก็ไม่น่าใช่ ในเมื่อเราก็ไม่เคยเจอณิหลามาก่อนหน้านี้ แต่ที่ฝันเห็นหน้ากลับชัดมาก “ เขาเริ่มถกเถียงไปมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ในหัวของตนเอง “ เฮ้อ ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราก็มีณิหลาในชีวิตแล้วนี่ “ เมื่อนึกถึงเธอแล้วเขาก็อมยิ้ม เจ้าเด็กแสบ วันนี้ทำคุณแม่ของเขาไว้เสียแสบเชียว“ คุณหมอคะ คนไข้ที่นัดไว้มาถึงแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังรอคุณหมออยู่ “ พยาบาลเดินเข้ามาแจ้งกับเขา“ อืม ขอบคุณนะนารา เดี๋ยวผมออกไป “ เขาลุกพรวดพราดหมดเวลามานั่งพักนั่งคิดถึงเธอแล้ว มือหนาหยิบเสื้อกาวน์มาสวมใส่ แล้วจึงเดินตามพยาบาลออกไป ที่บ้านของคุณหมอไนณิหลานั่งเอามือเท้าคางอยู่ที่บันได ชะเง้อหน้ามองออกไปข้างนอก“ เฮ้อ อยู่แบบนี้ไม่รู้จะทำอะไรเลย น่าเบื่อ คิดถึงกระดาษ คิดถึงพู่กัน พี่หมอจะกลับมากี่โมงนะ “ พูดจบก็ลุกยืนเดินไปเดินมา“ ณิหลาอยากไปเอาของอะ “
“ ณิหลาก็บอกไปแล้วนี่ค่ะ ว่าเป็นนักวาดอิสระ ไม่ใช่สก๊อย ““ แต่งตัวแบบนี้ ใครเห็นก็ต้องคิดว่าเป็นสก๊อย แล้วอาชีพวาดรูปมันจะได้เงินเท่าไหร่กันเชียว นี่เธอคิดจะมาเกาะลูกชายฉันกินใช่มั้ย “ ด้วยความเป็นแม่เจ้าระเบียบ ณัฐลีคงจะไม่ยอมแน่ถ้าจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาหลอกลูกชายเธอ“ เธอจะเอาเท่าไหร่ ?” หญิงกลางคนพูดออกมาอีกเมื่อหญิงสาวเงียบไม่ตอบ“ ห๊ะ ? “ คนฟังก็ถึงกับงุนงง“ ถ้าฉันจะจ้างให้เธอออกไปจากชีวิตลูกชายฉัน เธอจะเอาเท่าไหร่ “ คำถามแสนดูถูกของณัฐลี ทำเอาณิหลาเริ่มหัวเสีย เธอจึงตอบกลับคนแก่หัวโบราณตรงหน้ากลับอย่างประชดประชัน“ โธ่ คุณแม่คะ พี่หมอเขาทั้งสูงทั้งขาว หน้าตาดีหุ่นดี แถมยังเป็นหมออีก ตรงตามมาตรฐานของณิหลาไปหมด ถ้าณิหลาได้เป็นเมียพี่หมอคงจะสบายไปทั้งชาติ “ คนที่ขึ้นชื่อว่าแม่หวงลูกชายได้ฟังก็เลิกคิ้วขึ้นลงไปตามท่าทีของคนตรงหน้า “ ถ้าคุณแม่อยากจะจ้างให้ณิหลาออกไปจากชีวิตพี่หมอ ก็คงต้องจ่ายแบบให้ณิหลาสบายไปทั้งชาตินะคะ ณิหลาถึงจะยอมตกลง “ คนพูดบอกพร้อมกับทำตาเล็กตาใหญ่ใส่ว่าที่แม่ย่า จนณัฐลีต้องกุมขมับ“ คุณไน “ เสียงของแม่บ้านเรียกชื่อของคนที่มาใหม่ ณิหลารีบหันไปมองจึงเห็น
[“ อืม งั้นแกก็อยู่กับพี่หมอของแกไปก่อนนะ พ่อเขาโทรบอกเพื่อนที่เป็นตำรวจให้แล้ว ป่านนี้คงจะตามไปดูพวกมันอยู่ ว่าแต่แกไม่เป็นอะไรแน่นะ หรือ จะให้ฉันกลับไปหาก่อนไหม “] พลอยไพรินที่คุยสายอยู่กับวรรณิหลา พูดกับเพื่อนอย่างเป็นห่วง “ อย่าเลย แกจัดการทางนั้นให้เสร็จเถอะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรมากแล้ว ถือว่ารอดตายที่อยู่ ๆ พี่หมอไนก็ขับรถไปหากลางดึก “ ณิหลาบอกกับเพื่อนพร้อมท่าทีสงสัยไม่น้อย [“ อืม แปลกเนอะ แล้วแกไม่ได้ถามพี่เขาเหรอ ว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ไปหาแกดึกขนาดนั้น “] “ ยังเลย เมื่อเช้าฉันเองก็ยังคิดไม่ถึงเรื่องนี้ พี่หมอเขารีบไปทำงานด้วยก็เลยไม่ได้ถาม แล้วอีกอย่างทั้งที่ตอนแรกฉันมั่นใจแล้วแท้ๆ ว่าจะสู้ไอ้วิสิตได้ แต่พอได้เจอกับเหตุการณ์แบบนั้นอีก ฉันกลับเป็นฝ่ายควบคุมสติไม่ได้เอง แย่ที่สุด “ ณิหลาก้มหน้าพูดอย่างรู้สึกผิด ความมั่นใจของเธอเกือบทำร้ายตัวเองแล้วมั้ยล่ะ [“ เอาน่า อย่าคิดมาก จิตใจแกคงจะยังไม่แข็งแรงพอแหละณิหลา แต่แกไม่ได้เป็นอะไรไปก็ดีแล้ว “ ] “ อืม ฉันก็คิดแบบนั้น โชคดีของฉันจริงๆ ที่มีพี่หมอ “[“ อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องไปช่วยงานเขาแล้ว คิดว่าอีกสักอาทิตย์คงจะได้กลับ