ตอนที่ 7 จะจีบน้องไหมล่ะ

เย็นวันเดียวกัน เจระวี คาเฟ่

“ เอ้อ มึงพูดจริงดิ? “ พลอยเจนเมื่อได้ฟังเพื่อนหนุ่มเล่าว่าเขาเจอสาวในฝันแล้ว ก็ถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ 

“ ได้เจอตัวจริงน้องแบบนี้แล้ว เป็นยังไงบ้างล่ะ ?” หนึ่งเดียวที่ร่วมอยู่ด้วยก็ถามอย่างสนใจ

“ สวยปะ? “ เสี่ยโอมก็ถามขึ้นอีกด้วยท่าทีตื่นเต้น ทำเอาไนยะรีบหันไปจ้องไอ้เพื่อนแสนเจ้าชู้ของเขา

“ กูฟ้องน้องครีมน่ะไอ้โอม !” 

“ อ้าว กูก็ถามเฉยๆ แค่อยากจะรู้ว่าผู้หญิงในฝันของมึงเธอหน้าตาเป็นไง แต่ต่อให้สวยก็สู้เมียกูไม่ได้หรอกบอกเลย “ คนโดนฟ้องก็ขิงอวยเมียกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ ทำเอาไนยะถอนหายใจแล้วส่ายหน้า

“ กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีว่ะ หน้าน้องเหมือนคนที่กูฝันเห็นก็จริงอยู่ แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนกับที่ฝัน “ 

“ มึงจะบอกอะไร “ พลอยเจนถามเพราะสงสัย คนโดนถามก็หันมาจ้องหน้าเพื่อน 

“ ก็น้องณิหลาที่กูเจอ ดูเป็นคนน่ารัก ร่าเริง ตรงไปตรงมา แต่คนที่อยู่ในความฝันของกูกลับเป็นคนที่ดูเศร้า หดหู่ บอกไม่ถูกเลย” เพื่อนๆ ที่ได้ฟังหมอหนุ่มบอกก็หันไปจ้องหน้ากันด้วยความรู้สึกเป็นห่วง

“ มึงคิดมากเรื่องงานแล้วเก็บไปฝันเองหรือเปล่า ถึงได้ฝันออกมาแบบนั้นน่ะ “ หนึ่งเดียวเป็นคนพูดขึ้นก่อน แล้วเสี่ยโอมก็พูดเสริม

“ ใช่ แต่บางทีน้องเขาอาจจะยังมีมุมที่มึงยังไม่รู้ก็ได้นี่ ก็พึ่งจะพบกันเองไม่ใช่เหรอ“ 

“ ก็ใช่ แต่กูจะต้องรู้ให้ได้ ว่าเรื่องในฝันของกูมันเป็นความจริง หรือแค่กูคิดไปเอง “ 

“ แล้วสรุปมึงจะจีบน้องมั้ย? “ เพื่อนสาวคนเดียวในห้องถามอย่างลุ้นๆ อยากจะให้เพื่อนหมอมีแฟนจนตัวสั่น คนโดนถามก็จ้องเพื่อนกลับด้วยแววตาใสชื่อ

“ ทำไมกูต้องจีบน้องด้วยล่ะ “ 

“ อ้าว ที่มึงเฝ้ารออยากจะพบน้อง ไม่ใช่ว่ามึงชอบน้องเหรอ? “ เพื่อนโอมที่นั่งข้างกันร้องถามเสียงดัง

“ จะบ้าเหรอ กูพึ่งจะพบณิหลาแค่วันเดียว กูจะไปชอบน้องเขาได้ไง แล้วที่กูพยายามที่จะได้พบน้อง เพราะว่ากูอยากรู้ว่าทำไมกูถึงได้ฝันถึงเธอ ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนต่างหาก “ 

“ มึงแน่ใจ? “ โอมถามซ้ำ จนคุณหมอไนถอนหายใจแรง แล้วตอบออกมาตามจริง

“ เอ้อ แน่ใจ แต่น้องเขา…” ไนยะเผลอยิ้มออกมา “ ก็น่ารักดีน่ะ “ เพื่อนๆ ถึงกับอมยิ้มให้ท่าทีของคุณหมอ

“ น่ารักก็จีบเลย เดี๋ยวน้องหลุดมือขึ้นมา กูกลัวมึงจะแก่ตายเอาเปล่าๆ “ คนพูดอย่างเสี่ยโอมยักคิ้วหลิ่วตาใส่เพื่อนเป็นเชิงเชียร์นะ

“ จ้า พ่อคนเจ้าชู้ ผู้ชำนาญ มีประสบการ์ณโชกโชน “ 

“ ฮาฮ่า “ 

“ ขำอะไรไอ้หนึ่ง! “ 

บ้านพลอยไพริน

ที่โต๊ะยาวหน้าบ้านตัวเดิม วรรณิหลานั่งเอามือเท้าคางพร้อมกับอมยิ้ม เฝ้าคิดถึงหน้าลูกครึ่งญี่ปุ่นของคุณหมอไนยะ มืออีกข้างก็ระบายสีใส่กระดาษอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง 

“ อ้าวๆ ให้มันเหม่อเข้าไปค่ะ คุณณิหลา วันไหนงานของลูกค้าจะเสร็จสักทีล่ะคะเนี้ย “ พลอยไพรินที่เดินถือถาดผลไม้เข้ามา เห็นเพื่อนกำลังเหม่อลอยก็ร้องหยอก 

“ คนไม่เคยปิ๊งผู้แบบแกจะไปรู้อะไร “ ณิหลารีบหันไปว่าเพื่อนพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างไม่ต้องเก็บอาการใดๆ 

“ เฮ้อ ให้มันเบาๆ หน่อยน่ะ ได้คบกับเขาแล้วหรือไง ถึงได้มาขิงใส่ฉันอะ “ แต่เพื่อนก็ช็อตฟิลกลับมาจนวรรณิหลาต้องรีบหุบยิ้ม

“ แกก็ แล้วฉันต้องทำยังไงล่ะ ถึงจะได้พบกับคุณหมอไนเขาบ่อย ๆ “ คนฟังก็เผยยิ้มจับมีดบนถาดผลไม้ขึ้นมาจ่อเพื่อน

“ เขาเป็นหมอไม่ใช่เหรอ? “ ณิหลาตาเหลือกโผนทันที ที่เห็นท่าทีของเพื่อน

“ แกจะทำอะไรฉัน “

“ เอ้า ฉันเอามีดแทงแก แล้วพาส่งโรงพยาบาลไง แกก็จะได้เจอคุณหมอไนของแกอีก “ 

“ อีบ้า! เดี๋ยวฉันก็ได้ตายก่อนได้คบกับเขาพอดี “ 

“ ฮาฮาฮ่า “ พลอยไพรินหัวเราะสะใจใส่หน้าเพื่อน

“ ยังจะมาหัวเราะใส่กันอีก รีบมาช่วยฉันวาดงานเลย เย็นนี้จะได้ไปตั้งแผงที่ตลาดต่อ “ เสียงปรามของเธอจึงทำให้เพื่อนเงียบลงแล้วช่วยกันทำงาน 

“ แล้วแกจะเอายังไงกับแม่เลี้ยงแกเหรอ “ พอนั่งวาดรูปไปได้ครู่ใหญ่ พลอยไพรินก็ถามคนตรงหน้าที่กำลังแสดงท่าทีเป็นกังวล

“ ฉันก็ไม่รู้อะ แต่ระหว่างที่พ่อยังไม่กลับมา ฉันคงจะต้องขอนอนอาศัยที่บ้านแกไปก่อน ไม่กล้ากลับไปแล้วว่ะ “ 

“ เอ้อ แกอย่ากลับเลย นี่ถึงขั้นใช้ยามาเพื่อจะจับแกขาย รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ฉันเป็นห่วงกลัวว่าเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อนจะเกิดขึ้นอีก “ คนพูดมีน้ำเสียงที่เศร้าลง ไม่ต่างอะไรกับคนฟังที่ดวงตากำลังเริ่มแดง

“ ไม่รู้ว่าเป็นเวรเป็นกรรมอะไร แต่ตอนนี้ฉันคิดถึงพี่ว่ะ “ 

“ ณิหลา ไม่เอาไม่ร้อง “