ตอนที่ 11 จะเป็นขาให้น้องเอง

“ เดี๋ยว “ 

“ อะไรคะ “ 

“ ก่อนจะโทรหาเพื่อนน่ะ โทรหาพี่ก่อนได้มั้ย “ เขาจ้องตาหวานอ้อนใส่เธอ จนณิหลาแอบหูแดงใบ้กินเกือบพูดไม่ออก

“ จะให้โทรหาทำไมคะ พี่หมอก็อยู่ต่อหน้าณิหลาแล้วนี่ “ คุณหมอผุดยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของคนตรงหน้า

“ ก็ตั้งแต่ที่ณิหลาเอาเบอร์พี่ไป ก็ไม่เห็นจะโทรหาพี่เลย รู้หรือเปล่าว่าพี่รอสายเข้าจากเราทุกวัน “ คนฟังมีทีท่ากลั้นยิ้มจนแทบจะไม่อยู่ หญิงสาวแอบเข้าข้างตัวเองเบาๆ ว่าเขาต้องมีใจให้เธอเหมือนกันเป็นแน่

“ ถ้างั้นเดี๋ยวณิหลา โทรติดหาคุณหมอก่อน แล้วค่อยโทรหาเพื่อนแล้วกันค่ะ “ เธอพูดจบก็รีบหันหน้าหนีไปทำตามที่พูด หน้ามนเผยยิ้มคนเดียวจนแก้มปริ ส่วนคุณหมอเห็นแบบนั้นก็ทำเป็นเดินหนีเอายาไปเก็บ 

[“ หั่นแน่ ใส่ยากันเสร็จแล้วหรือคะ น้องณิหลา “ ] เมื่อโทรติดไปที่พลอยไพริน คนรับก็แซวเพื่อนใหญ่

“ อะไรของแกยัยพลอย “

[“ ก็ไม่อะไร แค่ฉันจะบอกว่าฉันกลับมาบ้านแล้วน่ะ “] 

“ ห๊ะ แล้วแกกลับก่อนได้ไง แล้วฉันอะจะกลับไง ทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอ “ ณิหลาพูดกับเพื่อนเสียงดังเพราะตกใจ ทำเอาคุณหมอหนุ่มที่อยู่ใกล้ก็แอบยืนฟังไปด้วย 

[“ก็พี่นาราบอกว่าแกอยู่กับคุณหมอไนในห้อง ฉันก็ไม่อยากอยู่เป็นก้างไง “] 

“ เอ้า แล้วแกจะให้ฉันกลับยังไงล่ะ แกลืมไปแล้วเหรอว่าฉันขาเจ็บอยู่นะ “ 

[“ ไม่ลืมหรอกน้า แกก็ออดอ้อนให้คุณหมอคนหล่อของแกมาพาส่งสิ ฉันเปิดโอกาสให้ขนาดนี้แล้ว “] ณิหลาฟังที่เพื่อนพูดแล้วก็หันไปยิ้มจางให้คุณหมอไนที่กำลังยืนมองเธออยู่

[“ แค่นี้น่ะเดี๋ยวฉันนอนรอ แต่ถ้าเปลี่ยนใจไปนอนที่อื่น ก็อย่าลืมบอกกันด้วยละ ฮาฮ่า “] 

“ ไอ้พลอย!” ณิหลาได้แต่กัดฟันเรียกชื่อเพื่อนที่ตัดสายไปแล้ว เธอหันไปยิ้มเจื่อนให้กับไนยะ

“ เป็นยังไงบ้าง เพื่อนไปอยู่ไหนแล้วล่ะ “ คนที่ยืนมองมาทางเธอก็ถามขึ้น แม้เขาจะได้ยินและพอจะจับใจความที่เธอคุยกับเพื่อนได้แล้วก็เถอะ

“ พลอยเขากลับไปก่อนณิหลาแล้วค่ะ “ เธอตอบเขาหน้าหงอยๆ 

“ อืม ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง “ เขาจึงเสนอตัวเป็นคนช่วยเธอ

“ อ้าว แต่คุณพี่หมอไม่ต้องทำงานเหรอคะ “ แม้ในใจเธอจะอยากให้เขาไปส่งแทบตาย แต่พอคิดว่ามันจะทำเขาเสียเวลางานเธอก็รู้สึกเกรงใจ

“ เลยเวลาพี่เลิกงานตั้งนานแล้วครับ “ แต่คุณหมอก็ตอบเธอมาพร้อมกับยิ้มกวนให้

“ อ๋อ นี่ก็แสดงว่าณิหลากำลังรบกวนเวลาพักคุณอยู่เหรอเนี้ย “ 

“ ไม่นะ พี่ไม่เคยคิดว่าการได้อยู่ใกล้น้องคือการเสียเวลาเลย “ เขาบอกพร้อมกับขยิบตาให้เธอ เล่นเอาสาวน้อยที่เคยโดนจีบบ่อยจนชินชา เขินออกมาแทบไปไม่เป็น คนบ้าอะไรแค่ยืนเฉยๆ ก็ทำเธอใจละลายแล้ว 

“ ตกลงให้พี่ไปส่งนะครับ ถ้าเกรงใจ เดี๋ยวพี่ไม่ไปส่งฟรีๆ ก็ได้ “ 

“ หืม หมายความว่าไงคะ พี่หมอจะเก็บเงินณิหลาเหรอ ?” เธอรีบจ้องเขาอย่างสงสัย

“ ไม่เอาเงินหรอก แต่เดี๋ยวไปถึงพี่จะบอกอีกที ว่าจะให้ทำอะไร ตกลงให้พี่ไปส่งนะ “ คนโดนชวนทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย ทั้งที่ไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว 

“ ก็ได้ค่ะ “ เมื่อได้ยินแบบนั้นคุณหมอไนยะก็เผยยิ้มกว้าง แล้วโน้มตัวลงมาใกล้ๆ กับคนตัวเล็ก ใช้สองแขนค้ำบนเตียงให้เธออยู่ตรงกลาง ใบหน้าของเขาก้มลงไปใกล้เพื่อกระซิบข้างหูเธอ 

“ จะนั่งรถเข็นไป หรือ จะให้พี่อุ้มไปครับ “ คนโดนหยอดถึงกับอมยิ้มไปไม่เป็น นี่คุณหมอสุดหล่อคงไม่ได้กำลังจีบเธออยู่ใช่มั้ย 

“ นั่งรถเข็นไปดีกว่าค่ะ ณิหลากลัวว่าแขนของคุณหมอไนยะจะหักเอา เพราะว่าณิหลาเองก็ไม่ได้ตัวเบาเสียด้วยสิ “ เธอจ้องตาคุณหมอเสียใกล้ พร้อมตอบกลับเขาด้วยท่าทีกวนๆ เล่นเอาคุณหมอเองก็แอบเอ็นดูในความน่ารักของเธอไม่น้อย

“ โอเคจ้ะ ตามประสงค์ “ เขารีบห่างออกจากเธออย่างเสียดาย 

ระหว่างทาง

“ ณิหลา “ คนที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆ เรียกชื่อหญิงสาวเสียงหวานเยิ้ม

“ หืม? “ คนที่กำลังเหม่อลอยไปด้านอื่นอยู่รีบหันมามองคนเรียก 

“ ครอบครัวของณิหลามีกี่คนเหรอ ?” คนฟังเงียบไปนานหน่อย ทำให้ไนยะรู้สึกว่าเขาอาจจะถามมากเกินไป สำหรับคนที่พึ่งจะพบกันสองครั้ง 

“ ขอโทษนะ ถ้า—” 

“ ครอบครัวตอนนั้นมี 4 คนนะคะ ก่อนที่จะจากไปคนหนึ่ง “ 

“ ….” เขาที่สังเกตเห็นเธอท่าทางไม่ค่อยดี จึงรีบหาเรื่องมาเปลี่ยน 

“ ครอบครัวพี่แต่ก่อนก็เป็นแบบนั้นเหมือนกันน่ะ ตอนแรกมี 3 ลดลงเหลือ 2 แล้วอยู่ดีๆ ก็เพิ่มมาอีก 2 เสียอย่างนั้น ฮาฮ่า “ เขาพูดแล้วก็หันไปยิ้มให้กลับเธอ

“ อ่า ถึงบ้านพลอยพอดีเลยค่ะ “ เมื่อรถจอดที่หน้าบ้านของเพื่อน ณิหลาก็รีบปลดเข็มขัด เตรียมจะลงจากรถ 

“ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง “ 

“ เดี๋ยวจะลงไปยังไง พี่ช่วย “ เขาเห็นหญิงสาวเปิดประตูรถ ไนยะก็รีบวิ่งลงรถแล้วอ้อมมาช่วยพยุงเธอลง

“ ณิหลาอย่าลืมล้างแผลด้วยน่ะ ถ้าขี้เกียจทำเอง ไปหาพี่ที่โรงพยาบาลก็ได้ เดี๋ยวทำให้ฟรี “ ไนยะที่ช่วยจูงวรรณิหลามายืนพิงที่เสาบ้านบอกกับเธอ พร้อมกับยื่นถุงยาในมือให้

“ แล้วถ้ารู้สึกเจ็บก็อย่าลืมกินยาแก้ปวดใส่ด้วยละ “ 

“ ค่ะคุณหมอ แต่ว่าถึงบ้านแล้วนิค่ะ ไหนบอกว่ามีอะไรจะบอกณิหลา ที่ว่าค่ามาส่ง คืออะไรเหรอ “ เธอถามพร้อมกับจ้องมองหน้าเขารอฟังอย่างตั้งใจ ทำเอาไนยะหลุดยิ้มอดเอ็นดูเธอไม่ได้จริงๆ 

“ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับพี่ไหม “ 

“ หืม? “ 

“ พอดีว่าพรุ่งนี้ พี่ไม่ได้ไปทำงาน แต่พี่ก็ไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆ อยากไปนั่งเล่นที่ไหนสักที่ ที่มันบรรยากาศดีๆ น่ะ ณิหลาไปเป็นเพื่อนพี่ที่นะครับ “ คนฟังทำท่านึกคิดทำให้คุณหมอพูดเสริมเพิ่มอีก

“ ส่วนเรื่องขาไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะล้างแผลให้ แล้วก็เป็นขาเทียมให้ด้วยหนึ่งวัน” วรรณิหลาถึงกับยิ้มออกมาให้ประโยคที่เขาได้พูด 

“ ยังไงครับ ไปด้วยกันได้มั้ย หรือว่า มีใครไม่ให้ไปหรือเปล่า “ เขาเริ่มตีหน้าหาคำถามมาหลอกถามคนตรงหน้าอีก ทำให้วรรณิหลาต้องรีบตอบกลับเขาเพราะกลัวคุณหมอหนุ่มเข้าใจผิด

“ ใครจะมาห้ามคะ ณิหลาตัวคนเดียว โสดสนิท แฟนก็ไม่มี ไม่มีใครมาห้ามหรอกค่ะ สบายใจได้ “ เธอตอบเขาพร้อมรอยยิ้ม เขาก็ยิ้มตอบเธอกลับ จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านจากพลอยไพริน 

“ งั้นพี่กลับก่อนน่ะ พรุ่งนี้ตอนเที่ยงๆ เจอกัน “ 

“ ค่ะ “